Centrum Calthy

First topic message reminder :




Niektóre osoby nazwałyby to istnym szaleństwem. Inni uznaliby to za przejaw jakiegoś nadzwyczajnego intelektu, czy doszukiwaliby się jakiegokolwiek znaczenia w jego czynach. Ile czasu minęło, odkąd stał się taki, jakim właśnie się widział? Ile razy to słońce uprzykrzyło mu egzystencje, sprawiając że chłopak z ledwością umknął przed jego śmiercionośnymi promieniami? Podobnie też było i tym razem, kiedy to czarna kulka futra leżała pozbawiona jakichkolwiek sił w jednym z miejskich zaułków, nieopodal jakiejś kawiarenki. Kto by pomyślał, że czas tak szybko leciał, a sam kot zdawał się na tyle zmęczony swoją egzystencją, że... już dawno zasnął? Przynajmniej nie przejmował się kompletnie swoim otoczeniem i ta trochę nie kontaktował, ale takie już jego nowe życie. I tak nikt się tym raczej by nie przejął...

Zaskoczone spojrzenie użytkownika padło na sowe. Fin najprawdopodobniej nie spodziewał się, że ta spróbuje jakkolwiek przełamać barierę między rzeczywistością, a forumową fikcją. Nie oznaczało to jednak, że uzyska w ten sposób upragniony efekt. Nie. Postawa kotowatego nie zmieniła się w najmniejszym stopniu. Ziewnął jedynie dość mocno. Weltowi nie uśmiechało bawienie się w piwnicznych odkrywców. - Nie możecie tak beze mnie? To i tak nie ma zbytnio znaczenia, meeeeh... - wypowiedział jedynie proste kwestie, uwzgledniwszy oczywiście cięższe egzystencjalnie mehnięcie. Nie żeby mogl coś powiedzieć o sobie, a dopiero o innych jednostkach, bo ludźmi raczej nie byli

MG

Sowa przeklinała w myślach swój ciężki los. Dlaczego to ona musiała się z nim użerać? Co takiego złego zrobiła? Baz sensu. Bez sensu. Bez sensu... Znowu zatrzepotał skrzydłami. Gdyby mógł, strzeliłby facepalma, a tak to tylko mógł przyłożyć skrzydło do łebka cierpiąc niesamowicie nad swym zadaniem. - Nie wiem, jakby mogli, to by pewnie to zrobili... - odpowiedział po chwilowym załamaniu, a przecież jednym z wielu ostatnimi czasy. - Chcą przyzwać coś wielkiego.I potrzebują do tego kogoś takiego jak ty! Co takiego zrobiłem, że to ja muszę się z tym użerać... - rzucił wielce zasmutkowany, zaś gdzieś z innej części dachu wydobyło się parsknięcie. - Przegrałeś w ciągnięciu losów, nic po za tym. - owym czymś był szop, który jakoś wdrapał się na dach. - Długo wam jeszcze zejdzie? Wielki Mistrz Zakonu się niecierpliwi... - zapytała, patrząc czerwonymi ślepiami to na Welta, to na sowę.

Przekleństwa losu potrafiły przyjmować najwyraźniej różne formy. Dla takiej czarnej kulki futra musiały to być różne skrzeki, trzepot skrzydeł, czy ogólne przymuszanie go do działania, gdy już od dawna był zimny jak trup. Właściwie to nim chyba był, a przynajmniej jego dawniejsza egzystencja się nie liczyła, a życie... życie pozostawało kwestią sporną, bo nawet nieżywi potrafili jakoś 'żyć'.
- Mistrz Zakonu? Nie pisałem się na to... i nie umiem w przyzywanie i takie... meh - padło ze strony wampira, a ten jedynie spojrzał zarówno na sowę, co na szopa. Jeśli chcieli dyskutować, to mogli to robić gdzie indziej, ale... czy nie oznaczało to, że skoro ich więcej to powinien sobie pójść w cichsze miejsce? Gdyby to tylko nie było tak uciążliwe. Zupełnie tak, jak to podejmowanie problematycznych decyzji...

MG

Welt nie dawał za wygraną. Dzielnie walczył z najeźdźcami,którzy wkroczyli na jego dach każąc mu robić rzeczy, a on brawurowo dalej robił całe nic, ku uciesze na przykład społeczności studentów, stając się im swego rodzaju pomnikiem. No i w sumie kiedy tak sowa, szop i kot spędzali sobie czas na dachu, wokół kamienicy pojawił się magiczny krąg, jasno oświetlający okolicę. Zarówno sowa jak i szop wyglądali na przejętych. Ten drugi nawet rzucił sowie groźne spojrzenie. Chociaż oni w ogóle wyglądali groźnie. - Widzisz? Jakbyś się pośpieszył, to by Mistrz Zakonu pewnie nie ruszyłby rytuału samotnie! - rzuciła do sowy widocznie niezadowolona, a sowa była wystraszona. - Kto wie, co się teraz stanie... - złapał się skrzydłami za głowę, zaś krąg szybko zniknął. W powietrzu zaś zaczęło formować się... coś. Jakby chmura, taka biała i w sumie to duża. I wyglądało na to, że raczej nie jest to naturalne zjawisko.

Niczym najprawdziwszy student, wampir postanowił mieć wyjebane na zaistniałą sytuację. Spróbował nie zwracać uwagi na sprzeczający się duet, który dla niego mówił po części od rzeczy i spojrzał w niebo, które to zmieniało się nieco nie do poznania. Ach, jak dawno nie widział dziennego nieba w ludzkiej postaci bez rażącego po oczach słońca, które chciałoby najchętniej wypalić mu oczy.
- Och, ta chmura ma kształt... chmury - odpowiedział fachowym tonem osobnika, który rozpoznawał białe obłoczki zawodowo po kształtach. Najwyraźniej był na tyle leniwy i zniechęcony egzystencją, że nie miał ochoty wymyślić żadnego porównania. Wszystko to skończyło się na mimowolnej aluzji względem przybyłych. - Nie powinniście już iść? - to nie tak, że chciał ich wygonić, czy wyganiał ich, ale... po prostu chciał się ich pozbyć. No i może tak trochę chciał ich wygonić, ale jakoś tak nie chciało mu się wkładać w to nadto przekonania.

MG

Chmura faktycznie miała kształt chmury. I to co raz to większej chmury oczywiście. Tyle, że takiej z minecrafta. Była bardzo kanciasta, wyrosły jej na dodatek nóżki i rączki zaś na swym chmurnym licu miała parę czarnych, uroczych oczek oraz uśmiech jak jakiś pluszak. Co więcej - rumieniła się na chmuropoliczkach. Zarówno szop i sowa byli mocno zdezorientowani. To nie był cel ich rytuałów. - T-tak, m-masz rację... - stwierdziła sowa, po czym szybko chwyciła szopa i zleciała z dachu. Chmurka zaś patrzyła na Welta, uśmiechnęła się szeroko po czym z powalającym wdziękiem chmury wypluła na niego strumień wody. Śmiała się. Jak dziecko. Weltowi co prawda nic nie było, kamienicy też nie, ale jednak mokry kot to mokry kot.

Wiele zadziało się w tym krótkim czasie. Blondyn z pewnością nie spodziewał się sukcesu, a tym bardziej nagłej ulewy, która zdawała się go zaleć. Stęknął jedynie niezadowolony, spoglądając na chmurkę tak, jakby patrzył na jeszcze większego idiotę, aniżeli pewna sowa. Zrezygnowany nawet postanowił udać się w inne miejsce. Coby oszczędzić sobie energii, a zarazem pozbyć problemu mokrych ubrań - od których jakoś tak symbolicznie kichnął - przyjął kocią formę i ruszył do wejścia na dach, aby schronić się ni to na klatce schodowej, ni to pod zadaszeniem. Jednak grunt to suchy grunt do snu, czy odpoczynku. Chyba, że mowa o łóżku wodnym, ale to jest strasznie niepraktyczne.

MG

Chmurka patrzyła zachwycona na przemoczonego koteczka, który niczym prawdziwy kot olał chmurkę i poszedł poszukać sobie jakiegoś suchego miejsca do odpoczynku. Chmurka jednak nie dawała za wygraną i przyfrunęła bliżej. Tak, że od wejścia do klatki dzielił ją może metr, może mniej dzielnie spoglądając na kota, po czym zrobiła jakieś takie dziwne, chmurkowe - Puciuu!- jak kompletnie na chmurkę nie przystało. Z którego kręgu piekieł to przyzwali to nie wiadomo i pewnie Welta to nawet nie obchodziło, chociaż taka chmurka gapiąca się i podejrzanie uśmiechająca do wypoczywającej istoty mogła być dość rozpraszająca. Z drugiej strony to Welt, więc może jak coś nie mówi i nie pluje wodą to było do zniesienia?

Jak typowy 'ból istnienia', kotowaty postanowił zastosować się do egzystencjalnych prawd. Jeśli zapowiadało się na burzę, to wypadało zamknąć okno. Z ciężkim stęknięciem i posiłkując się resztkami sił, postanowił zamknąć za sobą wejście do budynku wszystkimi łapkami, aby w końcu paść na ziemię i legnąć wycieńczonym tym całym śmiertelnym wysiłkiem. Przynajmniej samo futerko nie zmokło za bardzo, a tak to mógłby sobie drzemać i udawać, że to za oknem to nie on. I tak leżałby sobie jak trup, którym po części jakby był...

MG

Skoro niechciany gość nie chciał sobie pójść sam, to trzeba było się samemu wynieść. A skoro i to niewiele pomogło, to i zamknąć drzwi, co by się jakaś obca Chmura nie gapiła na biednego koteła jak na jakieś zwierzątko w ZOO. I w sumie zapowiadało się fenomenalnie. Cicho, spokojnie, such... No, powiedzmy. Do czasu. Chyba...? Tak, zdecydowanie spod drzwi dobywała się woda. Dużo wody. I co raz to bardziej zalewała schronienie Welta pozostawiając je co raz to mniej suchym i przytulnym niż przed chwilą. Aż strach pomyśleć, co działo się na zewnątrz, ale... Ulewa? Zdecydowanie padało i to tak solidnie. A do tego bardzo nagle, jak gdyby rozpętała się w momencie zamknięcia drzwi.

Pomimo sporej odmienności względem ognia, kotowaty nie przepadał za wodą. Można by powiedzieć, że jedna z opcji ugaszenia piekielnych płomieni destrukcji przypadnie mu do gustu, jednak swoista, kocia natura dawała się we znaki. No... może nie tyle kocia, co zwyczajnie spalo sie niewygodnie w takich warunkach. Z tego tez powodu postanowil zmusic sie do ostatniego wysilku i... wskoczyć na poręcz. Tam woda raczej nie dotrze tak prędko, a on egzystowalby w swoim sennym świecie.

MG

Poręcz. Tak. Miejsce położone z dala od wody, a zanim będzie jej na tyle, by sięgnąć kotecka to ten na pewno się już wyśpi i wyniesie gdzie indziej. Tyle, że sama Chmurka zdawała się nie dawać za wygraną i chociaż kupił sobie kilka minut wolności, ciszy, spokoju i dźwięku padającego mile deszczu, tak zaraz po tym nastąpiło wyważenie drzwi przez strumeiń wody. Dosłownie wyrwało je z zawiasów. Te zaś uderzyły o krawędź poręczy (całe szczęście nie w tą, gdzie siedział koteł), upadło z hukiem o schody, a resztki wodnego strumienia strąciły kota właśnie na nie sprawiając, ze był jeszcze bardziej mokry, niż wcześniej. No i znowu Chmurka zaczęła gapić się z bliska na Welta uśmiechając się jak dziecko. Tylko z którego kręgów piekła przyzwali to to, to nie wiedział.

Złowroga aura najpewniej mogłaby aktualnie otoczyć kota. Ten z pewnością nie dałby rady powstrzymać swojego gniewnego ataku, jednak za bardzo nie miał siły, aby cokolwiek zdziałać. Wszystko ostatecznie spoczęło na niedzieli. Szybki atak trzech ognistych kul posłanych w chmurkę. Sam zaś kotowaty postanowiłby zeskoczyć ze dwa półpiętra, albo trochę więcej, odmieniając się w ludzką formę i ściągając własną kurtkę, która raczej była mokra. Wszystko po to, aby odreagować to ciężkim westchnieniem przemieszanym z syknięciem: - ...najgorzej.

MG

Welt postanowił wziąć sprawy w swoje łapki dobywając Niedzieli. Ta z kolei posłała w złowrogą chmurę trzy ogniste pociski które przeleciały przez puchową niesamowitość zostawiając w niej dziury. Te jednak dość szybko się zrosły, a Chmurka zaczęła płakać. Tak bardzo bardzo płakać, wielkimi, wodnistymi, deszczowymi łzami. I tak płakała i płakała, a Welt zamienił się w Welta i ściągnął kurtkę Ta faktycznie, była mokra, no i dach chyba też. Ogólnie to w ogóle strasznie lało i chyba nie zostanie nic innego, jak przeczekać ulewę. Chociaż kto wie, ile ta chmura będzie ryczeć? Chociaż kto się tym przejmował. Kiedy bowiem tylko zdjął kurtkę, zobaczył na ramieniu dziwny symbol błyskawicy. No i jakby go nie tarł, zejść nie chciał.

W całej tej skomplikowanej sytuacji, pozostawała jedna pewna rzecz. Kotowaty w żaden sposób nie zwrócił uwagi na symbol. Starał się jedynie schować piętro poniżej nawałnicy wody, coby w najgorszym wypadku zmokły mu nogi, bo na dole prędzej woda zalałaby jakieś piwnice lub wyleciała przez stare drzwi kamienicy. Czasu zresztą miał sporo... niemal całą wieczność. Gorzej z chęciami i zmęczeniem, jednak nie mógł na nie za dużo poradzić. Wolał mimo wszystko nie utopić się przez sen. Nie, żeby przez to umarł, jednak zachłystanie się wodą nie należało do przyjemnych doświadczeń, a on może chciał jeszcze coś w swoim nieżyciu zrobić. Od biedy zszedłby nawet na dół, uchylić drzwi od klatki, zapewniając tym samym wcześniej wspomniany upływ wody z budynku.