Centrum Calthy

First topic message reminder :




Niektóre osoby nazwałyby to istnym szaleństwem. Inni uznaliby to za przejaw jakiegoś nadzwyczajnego intelektu, czy doszukiwaliby się jakiegokolwiek znaczenia w jego czynach. Ile czasu minęło, odkąd stał się taki, jakim właśnie się widział? Ile razy to słońce uprzykrzyło mu egzystencje, sprawiając że chłopak z ledwością umknął przed jego śmiercionośnymi promieniami? Podobnie też było i tym razem, kiedy to czarna kulka futra leżała pozbawiona jakichkolwiek sił w jednym z miejskich zaułków, nieopodal jakiejś kawiarenki. Kto by pomyślał, że czas tak szybko leciał, a sam kot zdawał się na tyle zmęczony swoją egzystencją, że... już dawno zasnął? Przynajmniej nie przejmował się kompletnie swoim otoczeniem i ta trochę nie kontaktował, ale takie już jego nowe życie. I tak nikt się tym raczej by nie przejął...

Zazwyczaj zaradny, bądź też próbujący cokolwiek poradzić na beznadziejną sytuację, Rudo-Rudy oddział tym razem nie ma w zanadrzu żadnego rozwiązania. Gdybym miał w zanadrzu coś, co mogłoby uchronić przed deszczem, to sam się bym zasłonił, a że nawet siebie nie dam rady, to jak miałbym zrobić coś z tym żółwiem? Który wciąż rośnie i raczej rosnąć nie przestanie. Chyba, że przestałby padać deszcz.
- Rawr - Qilin zmęczony gryzieniem w końcu puszcza moją rękę i siada bezczynnie obok mojej nogi. Wzdycham więc, nie znajdując żadnych słów, które w tej sytuacji jakkolwiek mogłyby pomóc. Mam jednak parę takich, które nie pomogą.
- Może wcale nie trzeba będzie go ukrywać. Jak stanie się odpowiednio wielki, to jednym krokiem przejdzie wszystkie przeszkody i nie będzie problemu. Co nie? - pytam, zmuszając się do głupio optymistycznego uśmiechu, będącym w rzeczywistości tym dnem rozpaczy, w którym to już nie wiadomo, co robić, więc pozostaje się uśmiechać.

Potrzebne wsparcie. W ten sposób mogły kształtować się myśli nastolatka, który mógł być pewien jednego - z podobną sytuacją poradził sobie Hazel. W dodatku bez kapitana futerko.
- To mamy kłopot, chyba... - zaczęła tylko, rozglądając się dookoła i spoglądając w kierunku stoiska z owocami, które znajdywało się niemal na drugim końcu alejki. Wszystko po to, aby szturchnąć policjanta i pokazać mu dłonią w tym kierunku. - Jeśli mielibyśmy tak z pięć, albo w tym tempie dziesięć kilo owoców to myślę, że dałby radę za nami pójść. Xu lubi owoce - dodała jeszcze, mając na uwadze to, że raczej nie miała funduszy na taką opłatę, a do tego sama raczej nie uniesie tylu owoców, do tego nakierowując jej towarzysza i najpewniej karmiąc go nimi po drodze. Była też opcja przebrania za wielki owoc Qilina, ale ani kostiumu nie mieli, ani zjedzenie Qilina nie było raczej dobrą opcją.

Nagłe uderzenie meteorytu, kończące ten świat przyniosłoby swego rodzaju ulgę. Ale czy koniec świata oznaczałby koniec problemów? Znając życie, to pewnie nie tylko zdołałbym przeżyć zagładę ziemi, ale kazano by mi ją jeszcze jakoś naprawić i posprzątać...
Rozwiązanie żółwiego problemu nie okazuje się być jednak zbyt skomplikowane. Jeśli wystarczy odpowiednio duża ilość owoców, aby go ruszyć z miejsca, to lepsze nosić je, niż próbować przepchnąć samego żółwia.
- Może być choćby i piętnaście - mówię z determinacją, po czym ruszam biegiem w kierunku stoiska z owocami, zanim się wepchnie tam jakaś Stefania...  
- Rawr - warczy obojętnie zostawiony Qilin, by przypilnował żółwia, aby ten się nigdzie nie zgubił. I lepiej dla niego, żeby sam też gubić się nie próbował...
A gdyby już udało się przepchnąć do stoiska, to sypnąłbym bezmyślnie garścią papierkowych, stanowczo oznajmiając:
- Biorę skrzynkę jabłek!

Życie nie oszczędzało nikogo. Tak samo zresztą deszcz. Nic dziwnego, że nie było ludzi w kolejce, chociaż sprzedawca nie spodziewał się tez klienta w taką pogodę. Niemniej, nie było tak łatwo.
- Jakiego rodzaju? - dopytał się jeszcze mężczyzna, wskazując przynajmniej na pięć skrzynek jabłek opisanych różnymi nazwami. Czym się różniły? Te środkowe chyba były najbardziej czerwone. Z kolei te na prawej były prawie całkiem zielone. To mógł stwierdzić policjant. Niemniej, niezależnie od wyboru, pozostawałoby jakoś to chwycić i dostarczyć do towarzyszki. Samo to zadanie nie było zbyt łatwe, ale kiedy dotarł w pobliże dwumetrowego żółwia, dziewczyna podeszła do niego, a sam Xu poruszył niepewnie nosem, jakby wyczuwał już swój przysmak.
- Musimy się pospieszyć - powiedziała dziewczyna, wyciągając jedno jabłko ze skrzynki i zostawiając je na ziemi za sobą, na co też spojrzał sam jej kompan, a dziewczyna... miała raczej lepsze tempo niż rudzielec ze sporą skrzynią i zdążyła już rozmieścić z pięć jabłek.

Jeśli ten deszcz sprawił, że nie ma ludzi w kolejce, to chyba mógłbym uznać, że to całkiem w porządku deszcz jest. Ale gdyby nie ten deszcz, w ogóle nie musiałbym kupować tych jabłek, bo nie byłoby problemu z żółwiem! I tak ze wszystkim wszystko jest źle... Ale przynajmniej nie tak źle, jak mogłoby być.
- Te czerwone. I reszty nie trzeba - mówię, zabierając skrzynkę i możliwie najszybciej wracam z nią do dziewczyny, żółwia i Qilina, zanim narobią jeszcze więcej problemów.
- Rawr? - ruda bestyjka nie przyjmuje jednak do świadomości tego, że na nim spoczywa duża część winy za dzisiejsze zdarzenia. Gdyby się nie zgubił w tym tłumie Grażyn i psów, to bylibyśmy już gdzieś daleko na przedmieściach tego miasta, gdzie w mniejszym tłoku moglibyśmy szukać tego starego piernika... A tak to muszę dźwigać skrzynię pełną jabłek... Ale każde jabłko mniej, czyni tę skrzynię lżejszą... Więc może jak się pośpieszę, to szybciej się ich pozbędę!

Plan zaczął działać. Początkowo wyglądało to dość opornie, zważywszy na fakt tego, że żółw raczej wzrastał, aniżeli się przemieszczał. Mimo wszystko, tempo wzrastało i to nie tylko dwójki magów. Znaleźli się tak poza terenem zabudowanym po kilkunastu minutach, nie mając już jabłek i obrysowując nieco budynki. To jednak nie miało większego znaczenia.
- To... teraz tylko przeczekać... - dodała jeszcze dziewczyna, a sam rudzielec mógł spostrzec, że zarówno ona, co on byli przemoczeni do suchej nitki i ich ubrania idealnie przylegały do ich ciał, podkreślając ich kształt. Do tego biała koszula nieznajomej raczej była aktualnie dość prześwitująca. Na domiar złego mieli do wyboru na schronienie spód pięciometrowego żółwia, jedzącego ostatnie jabłko, który aktualnie na swoim grzbiecie miał dodatkowo... niewelkie drzewo? Do tego jakąś starą, rozpołowioną sosnę oraz chatkę gdzieś w oddali, acz ta wyglądała raczej jak jakaś rudera, aniżeli dom.

Czuję, że nie czuję już moich rąk... Że to wszystko to zdecydowanie za wiele... Ale przynajmniej udało się wyprowadzić żółwia, skrzynia stała się pusta, a deszcz tak nas zmoczył, że bardziej mokrym to już chyba nie da się być. Czyżbym większość zła zostawił już za sobą? Czyżby w okolicy nie było już żadnej Jadwigi, Krysi, Klementyny? Zostałem tylko ja, Qilin, wielki żółw i ona? I wychodzi na to, że żółw bez jabłek się nie ruszy.
- Rawr! - warczy ponaglająco Qilin, podskakując przy prawej przedniej nodze żółwia, od czasu do czasu próbując ją popchnąć do przodu, lecz z obecnym rozmiarem towarzysz Qilin niewiele jest w stanie zdziałać.
- Qilinie, taktyczny zwiad tamtej chatki - wskazuję mu ruderę, do której lepiej byłoby się nie zbliżać, jeśli miałaby się okazać mieszkankiem jakiejś wiedźmy. Dlatego najpierw powinien sprawdzić ją Qilin.
A dopóki nie wróci, to można na niego zaczekać pod żółwiem. Ciągle kapiące na głowę krople są trochę irytujące. Ale żeby nie siadać na mokrej trawie, stawiam na niej skrzynkę po jabłkach, aby posadzić na niej dziewczynę i usiąść obok niej. Byłoby miło choć chwilę odpocząć, zanim przestanie padać i trzeba będzie zmusić się do dalszego wysiłku...
Nie tylko mnie jednak dotyczą problemy związane z tą podróżą. Jej raczej też nie jest chyba z tym wszystkim wygodnie. I nie dość, że musi to wszystko znosić, to jeszcze  w towarzystwie bezmyślnego rudzielca! Aż trochę jej nawet współczuję...
- Przepraszam, że to tak wyszło - mówię, smutno spuszczając głowę. - Poszedłem z tobą, by uniknąć karnego dyżuru w archiwum. Nie chciałem jednak sprawiać ci problemów, a te ciągną się za nami od początku dnia. No i nie zdziwiłbym się, jakby jeszcze przed jego końcem stało się jeszcze coś gorszego. Na przykład, okazałoby się, że ten Genbu wcale nie mieszka tu w Calthcie, tylko jakiś dziadek o podobnym imieniu, a my musielibyśmy wspinać się na sam szczyt Hakobe, żeby go znaleźć. Broń Qilinie, żeby się tak nie stało, ale... Nie chciałbym cię zawieść...
Niestety, słowa nie wysuszą ubrań, nie przegnają deszczu, ani też nie rozwiążą problemów protestujących rolników. Mogą jednak trochę złagodzić sytuację, umniejszyć tłumioną w głębi serca złość. Bo może nie widać po niej, żeby była wściekła, ale ja bym był, jakby przez kogoś spadło na mnie tyle irytujących zdarzeń...

Siły powoli opuszczały policjanta, tak jak pozostawiane na drodze jabłka. Pomyśleć by się mogło, że właśnie rudzielec wyrzucił sporo pieniądza w błoto, zważywszy na to, jaką najpewniej formę przybiorą owe owoce później. Niemniej, podział kolejnych obowiązków został wykonany, a sam chłopak mógł wreszcie odpocząć.
- To nie problem. Nie musisz się tym przejmować... - powiedziała, ściągając przy okazji marynarkę z siebie i kładąc ją obok posterunkowego, przez co została tylko w spódniczce oraz prześwitującej bluzce. Niemniej, nie siedziała. Cóż, nie musiała taszczyć skrzyni z jabłkami. - I tak robisz więcej, niż to było konieczne - dodała, acz raczej nie miało to zabrzmieć w negatywny sposób. Przynajmniej jej głos nie wskazywał na jakieś złe intencje. Niemniej wzdrygnęła się lekko. - Przydałoby się rozpalić jakoś ognisko...

Tymczasem sytuacja na froncie wyglądała nieco inaczej. Przemoczony od deszczu generał futerko dotarł w okolice domku, który wyglądał trochę tak, jakby jacykolwiek ludzie go opuścili. Drzwi były zamknięte. Brak zapalonego światła oraz wszędobylska cisza, nie przerywana nawet przez dźwięk świerszcza. Do tego na posesji nie było najwyraźniej żadnego psa, bo nic nie atakowała rudej kulki futra.

Nie muszę się przejmować?! Więcej niż to konieczne?! Jedyne co robię, to nieudolnie spełniam obowiązki Rudo-Rudego oddziału, a przecież Rudo-Rudy oddział powinien być najlepszy... Powinien poradzić sobie w każdej sytuacji... Kolor na mundurze do tego właśnie zobowiązuje, a przecież byle idiota z łatwością potrafiłby to wszystko zrobić, bez stwarzania przy tym takiej ilości problemów. Uśmiecham się smutno, zdając sobie sprawę ze swej rudej niezdarności.
- Może być trudno, kiedy wszystko dookoła jest mokre - stwierdzam, spoglądając na dziewczynę, po czym szybko odwracam wzrok na bok. Ona ma na sobie za mało suchych ubrań, a za dużo mokrych i przez to trochę za bardzo ją widać... To oczywiście podrzędny problem, że niewiele bardziej byłoby ją widać bez nich, ale przecież mogłaby się przeziębić i...
Co wobec tego powinienem zrobić? Ucieczka w panice raczej byłaby niewskazana. Zaproponowanie jej, żeby zdjęła mokre ubrania, jeszcze bardziej! Rozpalenie ogniska wydaje się być niemożliwe! Qilinie, ratuj!
- Rawr... - albo nie musisz ratować! Wystarczy, że sprawdzi, czy w chatce nie ma jakiejś dziury, przez którą mógłby wślizgnąć się do środka i spenetrować... Ten... Domek...
- Ekhm... - cichym odkaszlnięciem przywołuję się do porządku i zaciśnięciem krawata, aż pod samą brodę. - Może powinniśmy pójść za Qilinem. Ale, czy mogłabyś zostawić tu wtedy Xu samego? - pytam niepewnie, wstając ze skrzyni i rozglądając się za sam nie wiem czym.

Woda stanowiła niemały problem dla płomieni. Trzeba jednak przyznać, że żółw raczej na szczęście nie przeciekał i nie zalewał ich niczym niepożądanym. Choćby samym deszczem.
- Nie wiem, czy nie pójdzie wtedy za nami... Może lepiej zaczekać tutaj? - dopytała się dziewczyna, mając na uwadze ich problematyczne położenie. Na domiar złego, sam rudzielec wersja mini nie był w stanie znaleźć żadnego wejścia naziemnego. Jedynym zdawał się położony poza zasięgiem jego łapek komin, z którego uchodziła lekka stróżka dymu.

Swoją drogą, to ciekawe ile taki żółw mógłby jeszcze urosnąć. Zakładając, że rósłby w nieskończoność, zależnie od ilości wody, to czy gdyby tak wrzucić go do takiego jeziora, to czy po jakimś czasie zająłby całą jego objętość?
- Tu będzie zimno - Niestety, nie w mojej mocy jest, aby cokolwiek z tym móc zrobić. A jeśli żółwik kolosalnych rozmiarów miałby komuś wejść w chatkę i narobić przy tym jeszcze więcej kłopotów, to lepiej byłoby jednak zostać. Przynajmniej do czasu, aż Qilin nie wróci ze zwiadu. - Ale może zaraz przestanie padać, wyjdzie słońce i zrobi się jasno, ciepło i przyjemnie, a nad horyzontem niebawem zalśni piękna tęcza - stwierdzam niechętnie, podsumowując to smutnym westchnięciem. Szczerze wątpię, że mogłoby mnie spotkać tyle szczęścia.
Nawet jeśli nie mnie, to może Qilinowi mogłoby się coś dzisiaj udać. Choć, gdyby nie dało się dostać do domu zakradnięciem, to należałoby spróbować siłą. Kto zresztą mógłby tego zabronić zmęczonemu i mokremu Qilinowi.
- Rawr! - warczy walecznie bestyjka Rosnąc D i wjeżdżając w drzwi z Qi-balla D. Bo co to te człowieki sobie myślą, żeby tak bezkarnie puszczać dym z komina?!

Dzielny kapitan futerko nie próżnował. Czym prędzej przybrał nieco większych rozmiarów. Wszystko po to, aby z impetem zderzyć się z niezbyt solidnymi drzwiami. Te puściły pod naporem jego wzmocnionego zderzenia, a górny zawias nawet jakoś tak się poluzował, o ile nie pękł. Chatka wyglądała na raczej niewielką. Starą i nieco zaniedbaną, acz używaną. Co jednak dziwniejsze, mimo panującej na zewnątrz pogody, nikogo nie było w środku. Walało się tam jedynie parę rozrzuconych butelek po alkoholu. Nie do końca wypakowane zakupy, czy niezmyte naczynia.

Co jednak u teoretycznego dowódcy jednostki? Ten z pewnością miał bardziej przyziemne przeżycia. Dziewczyna spojrzała w jego kierunku, a na jej twarzy mimo niepowodzeń gościł dalej delikatny uśmiech.
- Nie ma tęczy bez deszczu, prawda? - chociaż brzmiało to na pytanie, to raczej nie oczekiwała odpowiedzi. Mimo wszystko, wtedy też rozległo się stłumione przez wszędobylski deszcz kichnięcie. - Na zdrowie - powiedziała tylko, jakby mechanicznie, dając tym samym znać, że to raczej nie ona kichnęła. Jednak z pewnością nie był to też rudzielec. A na kilkumetrowego żółwia było to zbyt ciche. Poza tym... czy żółwie mogły kichać?

- Rawr! - kapitan Qilin swą wspaniałą interwencją, udaremnił spalenie domu przez dym w kominie! Ludzie będą mi wdzięczne, jak się dowiedzą o mym bohaterskim czynie! To teraz pozostaje tylko sprawdzić gdzie jakieś są, a jeśli żadnych nie będzie, to pozostanie tylko zdać raport temu bezmyślnemu tumanowi, co ciągnie za uszy i przeszkadza w ważnych zadaniach! Ale ma chrupki... O chrupki przydałoby się postarać... Dlatego, chwytam pierwszą lepszą rzecz w ząbki, by pokazać rudemu, że w domu są rzeczy, a nie ma ludzi. Gdyby byli ludzie, to chyba powinienem ich przyprowadzić zamiast rzeczy? W końcu, po co innego, by mnie posyłał na zwiady, jak nie po to? A jakoś go muszę uświadomić o tym, co się tu dzieje!

Widocznie dziewczyna ma lepsze spojrzenie na świat, niż ja i pomimo tego wszystkiego potrafi się jeszcze uśmiechać i to wcale nie w ironiczny sposób.
- Bywa też, że pomimo deszczu, wcale jej nie ma - odpowiadam, chyba trochę za bardzo ponuro. Ciężko jest jednak cały czas udawać, że wszystko jest dobrze i dobrze się również skończy.
Wtem nagle okazuje się, że nie jesteśmy tu całkowicie sami, na tym pustkowiu, pod tym żółwiem. Gdyby to stworzenie kichnęło, to pewnie cała ziemia by się od tego zatrzęsła, a dziewczyna nie mówiłaby sama sobie na zdrowie. Niby mógłby to być jakiś przypadkowo przechodzący sobie wieśniak, ale takiego byłoby widać. A jeśli coś kicha, a tego nie widać, to znaczy, że coś jest trochę nie w porządku. Wciągam więc parę razy powietrze nosem, próbując wyczuć ukrywającą się kichającą istotkę. Tak tylko dla pewności, żeby w razie czego być gotowym na najgorsze, by w razie czego móc z tego jakoś wybrnąć.

Kapitan Oranż wykonał swoje zadanie. Zinfiltrował tereny wroga, a następnie wziął za zakładnika jeden z butów, czy też może raczej kapci. Trudno określić jednolicie ów japońskiego drewniaka, którego przyszło mu taszczyć do jego właściciela. Mimo wszystko, nikt nie oponował, jednak w drodze powrotnej ów niewielka, acz nieco powiększona kulka futra mogła dostrzec, że pod niewielkim drzewem na grzbiecie żółwia ktoś siedział, a ten raczej nie reagował za bardzo na te wtargnięcie. Albo nawet o nim nie wiedział.

Pytające spojrzenie zostało posłane do policjanta. Dziewczyna rzuciła na niego wzrokiem, jakby oczekując odpowiedzi z jego strony, a więc najpewniej uznając, że to właśnie on kichnął. Mimo wszystko, nic takiego się nie stało. Rudzielec zaś mógł dostrzec w oddali swojego kompana, jednak wtedy to po raz kolejny rozległo się solidne kichnięcie, acz tym razem... było wyraźniejsze. Na domiar złego dochodziło... sponad nich? Ale żółw raczej nikogo nie zjadł, prawda?

Czyżby jakaś Grażyna, w akcie zemsty za Pimpusia postanowiła się sama uczepić się najbliższego stworzenia? Jakież inne mogłoby istnieć wytłumaczenie, że ktoś miałby siedzieć w taką pogodę na żółwiu, zamiast pod nim.
 - Rawr! - w samą porę Qilin powraca ze zwiadów z jakimś trofealnym drewniakiem. Nie próbuje jednak w żaden sposób wytłumaczyć tego, co jest w chatce, albo czego w niej nie ma, tylko rzuca mi swoją zdobycz pod nogi, a potem podbiega do Xu i gryzie go w przednią łapę. Przy ich obecnej różnicy wielkości, raczej nie zdołałby mu wyrządzić tym jakiejkolwiek krzywdy. Zdecydowanie chodzi mu raczej o zwrócenie na siebie uwagi. Choć rzecz jasna Qilin uważałby na to, by przypadkiem nie zostać rozdeptanym przez wielkiego żółwia. Natychmiast po ugryzieniu odbiega, by znaleźć się naprzeciwko niego, a tam to już zaczyna rawrować, wskazując łapką na żółwią skorupę.
- Ktoś chyba jest na górze - stwierdzam niezbyt spostrzegawczo i w obliczu tego wszystkiego wzruszam krótko ramionami. Qilin przejmuje dowodzenie, więc nie pozostaje mi zbyt wiele, jak zaczekać na to, czym to poskutkuje. Aczkolwiek zachowałbym czujność, w razie gdyby coś nagle miało spaść z żółwia, żeby nie spadło na mnie, lub na stojącą obok dziewczynę.