Centrum Calthy

First topic message reminder :




Niektóre osoby nazwałyby to istnym szaleństwem. Inni uznaliby to za przejaw jakiegoś nadzwyczajnego intelektu, czy doszukiwaliby się jakiegokolwiek znaczenia w jego czynach. Ile czasu minęło, odkąd stał się taki, jakim właśnie się widział? Ile razy to słońce uprzykrzyło mu egzystencje, sprawiając że chłopak z ledwością umknął przed jego śmiercionośnymi promieniami? Podobnie też było i tym razem, kiedy to czarna kulka futra leżała pozbawiona jakichkolwiek sił w jednym z miejskich zaułków, nieopodal jakiejś kawiarenki. Kto by pomyślał, że czas tak szybko leciał, a sam kot zdawał się na tyle zmęczony swoją egzystencją, że... już dawno zasnął? Przynajmniej nie przejmował się kompletnie swoim otoczeniem i ta trochę nie kontaktował, ale takie już jego nowe życie. I tak nikt się tym raczej by nie przejął...

Przeciągłe jęknięcie dobyło się ze strony kotowatego. Ten w niedługim odstępie czasu zdawał się wylądować na ziemi, niczym jakiś placek na patelni. Pomijając już fakt, że grunt wydawał się stosunkowo chłodny, jego spojrzenie leniwie lustrowało nocne niebo. Do tego migrena i ogólnie pojęte mam-to-gdzieś zdawały się działać wbrew jego rozmówcy i skutecznie utrudniać mu jakąkolwiek rozmowę, czy wysłuchanie kogoś. Owszem, ten mógł się wygadać, ale raczej to tyle.
- Bo ja wiem, to zbyt męczące i kłopotliwe... - mruknął jedynie zrezygnowany wampir, któremu coś podświadomie zdawało się nie pasować. Dokładniej to jedna, dość prosta sprawa, która wiązała się z zegarkową kwestią. - Zresztą, to twoje? Sam powinieneś wiedzieć, nie? - dopowiedział jeszcze, zmieniając się z całego tego wysiłku z powrotem w kota i wracając do leżenia plackiem na bruku. Przydałaby się poduszka, albo jakieś łóżko dla przechodniów. Tak.

Cisza i spokój... Noc coraz późniejsza. Mogło się wydawać, że wręcz nic nie przeszkodzi im tej przyjemnej pogawędki na bruku. Czy można sobie wymarzyć lepsze warunki do rozmowy? Możliwe, ze brakowało im tylko jakiegoś kocyka piknikowego. W samym środku miasta - na samym środku ulicy...
- Nie, to nie moje. Gdyby to było moje, to pewnie bym wiedział o co w tym chodzi... - zaczął mężczyzna wpatrując się w Welta.
- Znajoma mi go pożyczyła i sie ulotniła - dodał po chwili poirytowanym głosem. Westchnął zrezygnowany i znowu podrapał się po głowie.
- Powiesz mi gdzie go ostatnio widziałeś? Potrzebuje gościa...

Jego nie-życie mogło wyglądać o wiele lepiej, gdyby nie solidna porcja migreny. Wyglądało na to, że musiał jakoś ją przetrwać, co mogło okazać się niemałym wyzwaniem. Musiał bowiem zmagać się też z debilizmem w postaci ludzkiej. Nie raz męczyło to kotowatego, ale co mógł na to poradzić. Gdyby nie ten fakt, jego egzystencja pozostałaby leniwa, pozbawiona energii i bez sensu, jak wszystkich ludzi dookoła. Nie to jednak było tematem aktualnej rozmowy. - Nie może ona tego wyjaśnić? Mi się nie chce. Poza tym bym coś zjadł no... - ni to jęknął, ni to miauknął zrezygnowany kłębek sierści, aby ostatecznie położyć się kompletnym plackiem na ziemi. Gdyby był wodą już dawno by w nią wsiąknął i rozpuścił się do cna. Mimo wszystko leniwe spojrzenie powlokło się za mężczyzną, spoglądając na niego z pewnym wyrzutem. Był jego utrapieniem. Przez jakąś kobietę. Jak pewna ruda, irytująca osoba. - Kobiety to same problemy. Jak ta Byaku, meh... - westchnął jedynie ciężko, milknąc przy tym i pewnie niewiele brakło, aby zignorował osobnika i... poszedł spać.

- No właśnie jakoś nie może tego zrobić, bo gdzieś mi zniknęła... - zaczął mówić zmęczonym i zrezygnowanym tonem, po czym spojrzał uważnie na kota.
- Taa...kobiety to same problemy. Niby wydaje ci sie, że już ją rozumiesz, a ona nagle... czekaj co? - przerwał nagle kiedy dotarło do niego o czym, a raczej o kim mówił. Lub mógł mówić - bo wcale nie musiał mieć na myśli jego własnej siostry. Nie powiedział Nanaya czy Byakushitsune. Może ktoś po prostu nazywał się Byaku? Może to zwykły zbieg okoliczności...
Może jednak zegarek musiał chwilę poczekać? Dobrze by było wiedzieć co u siostry. W końcu po ich ostatnim spotkaniu nie chciał jeszcze go powtarzać...
- Ta Byaku? Brzmi znajomo... - zaczął mając nadzieję, że kot będzie kontynuował temat...

Wampir nie potrafił dojrzeć kresu problematycznych spraw. Te zdawały się nakładać, jakby miało to zaraz przygnieść i tak ledwie zipiącą, kocią egzystencje. Zrezygnowane westchnienie, jeszcze bardziej znużone spojrzenie i... nie mógł mu nic poradzić.
- A to moja wina? Nawet nie wiem o kim mówisz, meh... - mruknął jedynie kłębek sierści, dowodząc tym samym swojej niewinności, niewiedzy i braku jakiejkolwiek chęci zrozumienia, czy pojęcia tego. Mógłby tłumaczyć. Mógłby coś zrobić, ale... po co? Jakie będzie miał z tego korzyści? Co takiego dałoby mu zajmowanie się cudzymi problemami oraz powielanie własnych. Syknął jedynie, kiedy to bolesny impuls przeszył jego myśli. - Taki wrak Fioretanicu. Do tego ruda, a te ponoć bez duszy, chociaż... w sumie ja chyba też, albo... nie chce mi się wiedzieć - bąknął jedynie po to, aby położyć się plackiem na ziemi. Co tu zdziałać.

Patrzył i słuchał. Słuchał i patrzył...
W końcu westchnął jakby był zmęczony całą tą sytuacją i powoli wstał.
- No nic... Może sie pomyliłem, nieważne. Tak czy inaczej ja wracam do swoich poszukiwań, tylko dojdę do tego jak naprawić to cholerstwo... - powiedział poprawiając swoją torbę i upewniając się, że nie zostawił na drodze niczego ważnego.
Raz jeszcze spojrzał na niego.
- Nie przejmuj sie tą Byaku. Kobiety tak mają... Nigdy nie wiadomo o co im chodzi... - powiedział na odchodne i ruszył powoli w swoją stronę. Zupełnie tak, jakby miał nadzieję, że jednak zostanie zatrzymany jakąś ciekawą informacją.

Czas idealnie pokazał, który z zebranych osobników należał do grona najprawdziwszych alf pośród społeczeństwa. Kotowaty idealnie zdawał się prezentować zachowania typowego, nadrzędnego samca, którego cechy udzielały się otoczeniu. To właśnie jego niechęć, apatia i w ogóle wszelkie zobojętnienie i znudzenie zdawały się udzielać drugiej osobie. Ziewnął dość mocno, mrużąc oczy przy kolejnej fali bólu i spoglądając na markotnego osobnika bąknął jeszcze: - Nie da rady.
Nie miał nawet pewności, czy to do końca prawda, ale skoro jego zegarek także się zepsuł, to przecież mogło o to samo chodzić w tym przypadku. Czort jeden wie. Nie miał zamiaru się z tym jakoś użerać. Przynajmniej na razie wolał to sobie odpuścić. Nie oznaczało to jednak końca utrapień. Westchnął jeszcze ciężej, aniżeli uprzednie ziewnięcie, aby to rozpłaszczyć się jeszcze bardziej na ziemi. - Nie spotkałeś żadnego... nietypowego zwierzęcia, meh..? - zapytał się jeszcze, jakby od niechcenia i w ten sposób albo pozwolił mu odejść, albo od biedy wysłuchał tego, co ten miał do powiedzenia.

Zatrzymał się i spojrzał na swojego rozmówcę
- Nietypowego? Oprócz ciebie? - zapytał jakby kupując sobie nieco więcej czasu na odpowiedź - A znam jedną taką. Łasica, albo to fretka jest? Nie znam sie na zwierzętach...No taka w różowych włosach, pytałem o nią wcześniej... na pewno nie widziałeś? - zapytał znowu patrząc uważnie na kotowatego.
- Chyba sie pogniewała...nie powiedziała jak działa to cholerstwo i gdzieś zniknęła - dodał znowu wyciągając zegarek i potrząsając nim zupełnie tak jakby w ten sposób mógł zadziałać.
- O tej godzinie to już w ogóle jej nie znajde... - dodał niby to do siebie, ale wbrew pozorom nie poszedł jeszcze w swoją stronę.

Nie przejął się słowami osobnika. Niezbyt go interesowały, a jedynie pozwalały zapełnić nieco czas i zapomnieć o uciążliwym odczuciu. Stęknął jedynie pod nosem, spoglądając na ów człowieka, aby zaraz potem ziewnąć. - O tej porze może bardziej. Nie boli cię głowa, nie? Więc raczej nie jest daleko... - podsumował sam sobie ów wiedzę, jednak nie to miało stanowić jakąś formę dyskusji. Mimo wszystko, skoro już tu był to mógł chociaż tyle doradzić. A nuż dostanie jedzenie i darmowy transport. Albo gotówkę na kablówkę. Albo jakąś poduszkę, na której się wyśpi.

- Głowa? - powtórzył nieco zdziwiony patrząc uważnie na kotowatego pocierając przy tym swój podbródek. Nagle jakby coś sobie przypomniał i otworzył torbę w poszukiwaniu czegoś. A poszukiwanie w tak wypełnionej różnymi rzeczami torbie było czasochłonne, więc Weltowi pozostało tylko patrzeć i nie rozumieć, lub nie patrzeć i nie rozumieć.
W końcu jednak mężczyzna wyprostował się i rzucił Weltowi niewielkie pudełeczko.
- Weź je. Są dobre na ten ból głowy. Mam ich jeszcze sporo, więc możesz sie nimi podzielić z drugą połówką... - powiedział z nieco figlarnym uśmiechem zamykając torbę i poprawiając ją na ramieniu.
- Tak czy inaczej jakbyś widział tą różową, albo jakąś łasicę, czy tam fretkę, to przekaż jej że Kugo jej szukał, dobra? Dzięki, tak czy inaczej - powiedział po czym odszedł w swoją stronę, a Welt został sam ze swoim bólem głowy i jakimiś prochami...

Welt:
+ 10 PD
+ Wiuprom 10/10 - tabletki przeciwbólowe na ból głowy. Efekt działa po 2 postach od zażycia, utrzymuje się przez 5 kolejnych, niezależnie od zmiany tematów. Można się nimi dzielić. Opakowanie zawiera 10 sztuk.
Przed użyciem zapoznaj się z treścią ulotki załączonej do opakowania bądź skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą.

Najwyraźniej ból głowy zdawał się przerastać czarną kulkę futra. Ten spakowawszy swój nowy nabytek i skąpiąc nieco jego użytku, postanowił zostawić go na później i smętnym, powolnym krokiem ruszyć w stronę kamienicy. Wszystko po to, aby przedostać się w okolicę mieszkania jego znajomej, czy też właścicielki. Nie liczyło się to teraz, a aktualnie... nie miał ani sił, ani najmniejszych chęci, aby zrobić cokolwiek. Nie miał też pojęcia, jakim cudem wdrapał się na górę, aby to ostatecznie znaleźć się na wycieraczce przed jej mieszkaniem. Miał czas. Mnóstwo czasu. Nawet i usraną wieczność, jednak aktualnie... nie miał też siły wracać, a drzemka z pewnością nie mogła być aż tak złym pomysłem. Zwykle pomagała. Przynajmniej zapomnieć.

Dobra drzemka nigdy nie jest zła. Nawet jeśli na samym środku uliczki w centrum miasta. Niestety jednak ta futrzasta kulka postanowiła oddać się tej uciesze dopiero na wycieraczce przed drzwiami swojej właścicielki.
Oczywiście jak zawsze z samym zaśnięciem nie miał nawet najmniejszego problemu, jednak twarda podłoga i szorstka, zabrudzona wycieraczka nie były dobrym duetem mogącym robić za łóżko. Może to właśnie z tego powodu nasz kotowaty bohater śnił o cudownej poduszce, która potrafiła dostosować się do każdego podłoża, zawsze była miękka, wygodna i pozwalała wysypiać się za wsze czasy? W takich warunkach któż by nie śnił o wygodniejszym posłaniu niż te, na którym obecnie spał...
Wydawać by się mogło, że nic nie zakłóci tej drzemki z tym jakże cudownym snem, dopóki to upierdliwości w jego futrzastej kieszeni nie zaczęły wibrować i upominać się o coś, co nie sposób było zrozumieć. I nawet w tej cudownej krainie snów Welt obudził się w swojej ludzkiej postaci z upierdliwością w dłoni, która będąc tym bezużytecznym zegarkiem działała teraz jak kompas wskazując mu kierunek...

Niewygoda niejednokrotnie towarzyszyła kotowatemu. Nie przeszkadzało mu to jednak w tym, aby spać jak zabity. Nie oznaczało to też jednak tego, że miał zamiar sobie żartować. Sytuacja, w której się znalazł wydawała się niecodzienna i problematyczna. Ziewnął zrezygnowany i początkowo miał się nawet przeciągnąć, ale stwierdził, że szkoda mu na to sił. Nie pojmował, jak znalazł się tutaj, jednak wizja, która towarzyszyła mu nie tak dawno zdawała się nad wyraz przyjemna, aby ją sobie odpuścić. Do tego wszystkiego miał okazje już poznać pewne upierdliwe ustrojstwo, które aktualnie towarzyszyło mu w tym egzystencjalnym dołku. Dlatego też zrezygnowany i jakby z przymusu, bo w końcu mu kazano i tak bardzo nie chciał, ale wolał mniejsze zło, ruszył w kierunku wskazywanym przez zegarek.

I ruszył, w tej sennej krainie, gdzie jeszcze mu się chciało. Wiedział że to sen. Samo otoczenie było tak pomieszane, że nie było to realne. Znajdował się w korytarzu budynku, którego Welt nie kojarzył, jednak momentami pojawiały się znajome elementy korytarza kamienic, w którym mieszkała jego właścicielka. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że wszystko było do góry nogami. Drzwi, okna, nawet lampy wyrastały z "podłogi". Idąc korytarzem, za każdym razem kiedy mijał kolejne drzwi, wskazówka odchylała się tak, jakby chciała by ten otworzył któreś i zajrzał do środka...

Nikogo nie powinno dziwić, że kotowaty nie miał zamiaru włóczyć się bez końca. Senna kraina, czy też nie - jego chęci zwykle ograniczały się do minimum. Dlatego też kroczył tak przed siebie, a kiedy wyminięcie jednej, czy dwóch par drzwi nic nie dało, wtedy postanowił skręcić. W lewo, aby to otworzyć pierwsze z napotkanych w ów ścianie drzwi. Wszystko po to, aby przekonać się, co kryło się za nimi. Wiedział już tyle, że wskazówka pozostałaby tylko utrapieniem, które non stop pokazuje to samo i nic się w jego egzystencji by nie zmieniło, a tak... mógł chociaż pozbyć się jednego problemu i potencjalnie znaleźć źródło wszelkiej wygody i odpoczynku, na którym jego rączki i nóżki odpoczną od tej męczarni.