Wyspa Królowej Heleny

First topic message reminder :

Wyspa jak wyspa. Taka trochę większa. Dużo lasów i rzeczek, mało gór. Dodatkowo to wyspa pływająca, więc raz jest tam, raz tu...

MG
Był jeden ważny szczegół, o którym Zoe mu nie powiedziała. Ta wyspa może była tam, gdzie wskazała z jakieś kilka miesięcy temu, ale teraz już nie. Nie mniej to nie był większy problem. W Hargeonie grupa podróżników wiedziała gdzie jest, to i zabrali ze sobą policjanta. Ta zaś była zacumowana w pobliżu Ency i Sin, gdzie płynął... nadzwyczajnie szybko. Co ta magia robi ze zwykłymi środkami transportu. Takim oto sposobem znalazł się w porcie Catalina na Wyspie Królowej Heleny. A w porcie... jeszcze więcej badaczy, poszukiwaczy skarbów i ogólnie tłok. Wszędzie słyszał różne języki, chociaż zdecydowanie najwięcej Wspólnej Mowy. No, tak czy siak gdzieś było trzeba znaleźć tego całego Leviathana czy jak mu było i zebrać informacje o pionkach.

MG

Kobiety nie znalazł, jednak Finneasz dał radę wypatrzeć młodziana, nieco rosłego ale definitywnie nikt wysoki rangą. Potrzedł więc do niego, a ten początkowo obrzucił Fina zdziwionym spojrzeniem. Oficer? Zapewne w policji magicznej, ale tutaj... - Nie mam obowiązku odpowiadać przed kimkolwiek bez munduru. - odpowiedział krótko, patrząc nieufnie na policjanta. Zdecydowanie widział go pierwszy raz i nie kojarzył żadnego oficera Jerome. A w życiu. A raczej na samej wyspie stacjonowało ich dość mało. Fin wychwycił też, że zacisnął dłoń na pistolecie skałkowym przy pasie. Nie wyciagał go jednak. Zamiast tego pilnie obserwował Fina licząc na to, że pójdzie po dobroci, bez użycia siły.

Mapa zaś pokazała coś, co można by nazwać kanionem. Nie zajmował on dużo terenu, tak samo jak pustynia, zaś zaraz za nią rozciągały się drzewa i doliny. Jaskinie nie były zaznaczone na mapie, jednak rzeźba tereny wskazywała, że mogą takie być w tym rejonie.

Westchnął. Wyglądało na to, że nie miał co liczyć na prostą robotę. Sprawy komplikowały się z każdą chwilą, jednak coś nie pozwalało mu odpuścić. Owszem, broń niezbyt przemawiała do policjanta, jednak nie mógł się teraz wycofać. Spojrzał jedynie w kierunku ów zbłąkanej dłoni żołnierza, jakby szykował się na jakąkolwiek reakcje.
- Mnie też nie cieszy to... przeniesienie, ale nie musimy demonstrować swoich zdolności na powitanie - odparł spokojnie, a przynajmniej na to się silił. Wszystko po to, aby wzruszyć ramionami i przygotować się na odejście. Nie oznaczało jednak to tego, że nic więcej nie dopowie. - Czyli muszę znaleźć pierw przełożonych, eh...
Wtedy też zacząłby ruszać z tego miejsca, aby to następnie udać się w sobie znanym kierunku, który mógł doprowadzić go do mapy lub jakiejś znajomej twarzy pod postacią pewnej dziewczyny, którą już spotkał dzisiaj. W sumie to bardziej znajomy kaptur.

MG

Żołnierz wzruszył ramionami. Nie jego problem. Fin tymczasem odszedł. Mapa nie pokazywała mu osób, za to we wskazanych przez dziewczynę kierunku faktycznie było coś, co mogło być jaskinią. Tyle, że przejścia do niej też bronił płot i tu był cały pies pogrzebany. Chociaż jeżeli ona daje radę przejść... Może jest jakaś droga. W każdym razie po udaniu się w tamtym kierunku niczego nie widział. Żadnego przejścia ani nic. Tylko płot i jacyś żołnierze w oddali. Najwidoczniej dojście tam to nie będzie jakaś kaszka z mleczkiem, a rozwiązania nie pchały się Jerome pod nogi. Tylko co w takim wypadku zrobić?

Sprawy mogły się skomplikować. Zwłaszcza, jeśli przychodziło do trudnych decyzji. Nie lubił tego typu sytuacji, jednak nie mógł teraz się zatrzymać. Przygryzł wargę, a wąska strużka krwi zdawała się skapnąć na ziemię. Szybko przetarł usta, próbując zrobić to, co w przypadku paniki dałby radę zrobić każdy. Mógł mierzyć się z wojskowymi lub też być zwyczajnym turystą. Dlatego też spróbował odnaleźć zbliżoną lokacje potencjalnej jaskini na magicznej mapie i przenieść ją pod postacią czerwonego iksa ze szlaczkiem prowadzącym do niego krętą drogą. Wszystko po to, aby schować umagicznioną mapę i po głębokim wdechu... ruszyć w kierunku wyjścia. Powoli, acz pewnie przed siebie, licząc, że nikt nie zatrzyma, a jeśli tak się stanie... albo liczył na jego nieznajomą, albo liczył na to, że wymówka z turystą i kupioną na bazarze mapą skarbów się uda.

MG

Fin miał plan. Punkt zaznaczony na mapie - done. Teraz tylko starczyło ruszyć ku przejściu, gdzie stało trzech wojskowych i jeden mały czołg podobnych do tych, które można spotkać w Isen. Fin-turysta podszedł bliżej, zaś jeden z mężczyzn wyszedł na przeciw niego uzbrojony włócznię. Ale jakąś dziwną, bo na ostrzu miał jakiś świecący się kamień. - Wstęp tylko za okazaniem legitymacji pełnoprawnego poszukiwacza skarbów. Zwykli turyści nie mogą przejść. - poinformował grzecznie, chociaż tonem sugerującym, że całą regułkę ma już od dawna wyuczoną na pamięć i jest znudzony ciągłym odklepywaniem jej ludziom, którzy nie specjalnie rozumieją pewnych wytycznych. A było ich dużo. Nie mniej patrzył na niego wyczekująco jakby licząc, że może ma taką, tylko zapomniał pokazać? Bo tacy też się zdarzali.

- Ach, chwilę... - powiedział policjant, uśmiechając się przy tym, aby następnie sięgnąć do swojej torby. Znajdywała się tam w końcu też druga mapa, czy jakieś informacje turystyczne i kilka innych, potencjalnie istotnych dla podróżnika rzeczy. Nie krył tego przed panami z obstawy bramy, coby może uwierzyli, że Finnian rzeczywiście był poszukiwaczem przygód. Nie do końca wiedział, o co im chodziło, jednak miał zamiar skorzystać z tego, że posiadał pewien atut względem reszty społeczeństwa. Pewna podstawa jego magii, która uaktywniła się w bliżej nieznanych okolicznościach. Unballanced Love. Zarówno Posłaniec, co wspomniana podstawa pozwalały mu zachować spokój i utwardzały jego argumentacje, czy też potwierdzały jego wiarygodność. Dlatego też... zaczął nieco panikować, wykładając kolejne rzeczy z torby i starając się by te nie upadły na ziemię. - Nie widzę jej... - wyrzucił z siebie cicho, mówiąc zgodnie z prawdą, aby pogrzebać w torbie nieco bardziej. Może nie lubił kłamać. Może nie urodził się kłamcą, jednak musiał tam się dostać, nieprawdaż? - ...możliwe, że ktoś mi ją zabrał w karczmie - dopowiedział jeszcze pod nosem, jednak nie prosił się o puszczenie go dalej. Postanowił zostawić rozwiązanie żołnierzom. Zupełnie tak, jak zmartwione faktem zaginięcia tego dokumentu zgłoski. Kto wie, czego spodziewać się po mundurowych, ale może służby państwowe wesprą te z innego kraju w potrzebie, ot co.

PWM:

MG

Im dłużej Fin grzebał w swoich rzeczach, tym bardziej żołnierz się niecierpliwił. Ale czekał, powoli rozumiejąc to, co chwilę później zakomunikował Fin. Westchnął, jednak zanim cokolwiek powiedział odezwał się drugi żołnierz. - Oj weź John. Widać, że poszukiwacz. Co, tobie nigdy nie zdarzyło się niczego zgubić? A to to taki mały świstek... - stwierdził, zaś John machnął ręką patrząc jeszcze przez chwilę na Fina. - ...dobra dobra, niech ci będzie. Ale lepiej znajdź ją, bo drugi raz cię nie puścimy. - to powiedziawszy odsunęli się od przejścia pozwalając Finowi iść dalej. A dalej była kamienista pustynia, zaś za nią - głazy, góry i kamienie. W każdym razie kierunek, który wskazała mu dziewczyna wyglądał dość... upierdliwie i niebezpiecznie. Teren się obniżał taś, dalsza droga znajdowała się kilkanaście metrów niżej, gdzie trzeba by iść przy samej ścianie przy niepewnym terenie. Z drugiej strony na przeciw miał dróżkę, prostą, która chyba zakręcała w kierunku, w którym chciał się przemieszczać. Taka pomiędzy czerwonymi głazami. Tylko stąd to mało widział w sumie.

Wyglądało na to, że udało mu się przedrzeć za 'linię wroga'. Wyminął wojskowym, dziękując im i skłaniając przy tym głowę, a następnie udał się w sobie tylko znanym kierunku. Oczywiście uprzednio załadował wszystko tak, aby dało się to wygodnie nieść. Wszystko po to, by dotrzeć do drożnego rozwidlenia. Pech chciał, że nie umiał podjąć takiej decyzji. Zaufać komuś innemu, a może zdać się na własną intuicję. Przełknął nerwowo ślinę, postanawiając zdać się na los. Najwyżej obarczy winą za błędy życie, aniżeli siebie samego. Sięgnął po swoją starą monetę, która teoretycznie przynosiła szczęście, aby tylną stronę ustawić jako ów niebezpieczną ścieżkę wskazaną przez dziewczynę. Wszystko po to, aby rzucić nią niczym w orle i reszce, a następnie sprawdzić wynik i - zachowując ostrożność, wyruszyć wylosowaną trasą. Czy to spokojnymi, powolnymi krokami przy skale, czy rozglądając się i zachowując czujność na bezpieczniejszej pozornie ścieżce.

MG

Fin rzucił monetą niepewny, którą stronę obrać. Ta zawirowała zaś kilka razy w powietrzu, by zaraz po tym upaść na rękę policjanta. Chwila niepewności, szybki rzut okiem i... Reszka. Więc dróżka między skałami. Ruszył wiec nią licząc na to, że dojdzie nią szybciej i bezpieczniej jak drogą wskazaną przez dziewczynę. Minął więc skały po czym znalazł się pomiędzy dwoma skalnymi blokami, czerwonymi, będących tak blisko siebie, że Fin ledwo szedł ścieżką. Po kilku minutach zaś coś wleciało mu na głowę. Coś, co przypominało sępa pociągnęło dziobem za jego włosy i odleciało w górę, siadając na szczycie skały z towarzystwie innych ptaków. Te zaś nie odpuszczały, i jeden za drugim ruszyły na Fina. Póki co tylko 3, 5 innych dalej siedziało na szczycie bloków po obu stronach.

Może wybrana ścieżka nie należała do najlepszych, jednak nie mógł teraz w nią zwątpić. Westchnął dość ciężko, kalkulując ilość swoich przeciwników, czy też ich potencjalne zdolności, jako ptactwa pasożytniczego. Nie powinny posiadać zbyt wielkiego rozumu, toteż wyciągnął z torby zjedzona w połowie kanapkę z szynką i... rzucił za swoje plecy. A nuż sępy się zlecą i dadzą mu spokój, tocząc bój o kanapkę, a on odejdzie w pokoju. Jeśli tak się nie stało, sięgnąłby po swoją szabelkę. Druga z dłoni znalazłaby się w pobliżu sztyletów do rzucania. Wszystko miało przebiegać sprawnie, zręcznie i szybko. Policjant czekał, aż kolejna, pazerna bestia rzuci się do ataku, aby szybkim ruchem odejść kawałek w bok, a następnie ciąć szablą przez skrzydło. Nie chciał zabijać, nawet jeśli ptaszyskom bliżej do plagi. Zresztą, dla takiego uszkodzenie skrzydła byłoby dostateczną karą. Gdyby kolejne z nich rzuciły się do walki, wtedy posłałby w nie sztylety do rzucania. Celując oczywiście w skrzydła. Wszystko zależy od odległości. Te blisko lub szarżujące na niego byłyby raczej cięte z wprawnością szermierza i skrytobójcy, a te nieco bardziej oddalone lub uniknięte i oddalające się zostałyby potraktowane sztyletami. Byle mógł iść dalej. Nawet jak straci nieco broni miotanej ze swojej dwudziestki.

MG

Plan z kanapką, jakże banalny w swej prostocie, okazał się być chyba skuteczny, bowiem sępy minęły Fina i skupiły się na nowej zdobyczy. Tak też policjant mógł kontynuować drogę, aż w końcu kamienne ściany się skończyły i zaczął iść lasem, jakąś wydeptaną wieki temu ścieżką, która widocznie zaczęła znowu ją porastać. I pojawił się kolejny problem, bowiem przed Finem wyrosła rzeka, taka szeroka na 5 metrów, zaś drewniany most, który niegdyś przez nią prowadził był w kawałkach, porośnięty mchem. Sam strumień wody zdawał się być dość potężny, to tez zwykłe przejście i zamoczenie nogawek wydawało się być niemądre. Ale może to było jedyne wyjście? Mało pocieszający był też fakt taki, że nie wiedziałby, gdzie taki strumień by go ewentualnie porwał. Z drugiej strony - miał mapę. Ah, te dylematy, a mógł po prostu zaryzykować skręcenie karku.

Mapa

Czyżby szczęśliwa moneta nie przyniosła mu szczęścia? Masz ci los. Nie oznaczało to, że policjant się podda. Sięgnął po mapę, rozglądając się za dogodną trasą, którą miałby się udać. Sprawdziłby, czy na mapce nie widać jakiś mostów lub innych elementów krajobrazu. Wszystko po to, aby ustalić, gdzie się udać. Sprawdziłby też, czy gdzieś w pobliżu znajduje się jakieś ujście ów rzeki. Przeważnie tam prąd chyba zwalnia, ale geografem nie był. Jeśli nie uzyskał żadnych poszlak, wtedy... ruszył w górę rzeki. Aby znaleźć jakieś przewężenie, czy też zwyczajnie mniejszy dystans do pokonania. W końcu im bliżej źródła to rzeki były węższe, prawda? Dlatego też odnalazłby takie miejsce, które pozwoliłoby mu na pewne przeskoczenie rzeki. No chyba, że znalazł jakieś poszlaki, które by go usatysfakcjonowały. Ewentualnie jakieś duże drzewo, acz nie najgrubsze, coby ściąć je i to podczas upadku zrobiłoby za most, albo podporę w przejściu na drugą stronę. Zostawała jednak też opcja, że znajdzie zwyczajnie jakąś drogę na mapie, albo odkryje coś... podziemny tunel? Kto wie...

MG

Problem z mapą był taki, że nie pokazywała mu całego terenu, tylko najbliższą okolicę. A w najbliższej okolicy ani rzeka nie brała swojego początku, ani nie miała ujścia. Ale przecież był prąd, więc ruszył wraz z prądem. Przedzierał się przez zarośla i kamienie, by ostatecznie znowu znaleźć się w kropce. Stanął bowiem na szczycie klifu, zaś woda, niczym wodospad, którym był na tym odcinku, wpadał do morza. Ciężko jednak było powiedzieć, żeby woda płynęła tu wolniej. Ukształtowanie terenu po prostu na to nie pozwalało. Ale za to były kamienie. Kamienie, które były tak blisko siebie, że zdawałoby się, że dało radę po nich skoczyć. Były też dość płaskie. I śliskie. I kolejny dylemat - iść w drugą stronę czy jednak po kamieniach?

Policjant postanowił odpuścić. Westchnął ciut zawiedziony, jednak wolał nie ryzykować, że jego zdolności go zawiodą, a on sam poleci z nurtem i przekona się, jak to jest spaść z wysokości wodospadu, kiedy wraz z tobą leją się hektolitry wody. Jedynie spróbował zbliżyć się do krawędzi, aby ostrożnie ocenić, co tam widać. Jego ścieżkę, która miała jakoś tędy prowadzić? A może zupełnie inne miejsce, którego nawet nie musiał szukać? Aktualnie to się nie liczyło. Ruszył spokojnie w drogę powrotną, przygotowując się na batalie z sępami, która już raz została opisana. Ot podciąć skrzydełka, czy przebić sztyletami do rzucania. Zależnie od ich położenia. Chyba, że te zniknęły najedzone kanapką... i sobą nawzajem. Wtedy zwyczajnie by przeszedł, wewnętrznie przeżegnał się i... obrał drugą ścieżkę, licząc że nie spadnie, a jego zręczność na coś się przyda. Tak.

MG

Wyjrzenie zza krawędź dało jakiś cień nadziei, że policjant wcale nie będzie musiał się nigdzie wracać. Na dole bowiem dostrzegł kawałek lądu nieco zalewany przez wodę, ale lądu. Tam też zionęła zaraz przy wodospadzie (a może nawet nieco za ścianą wody?) dziura, jakby jaskinia. Jakby zaś się bardziej przyjrzeć, ze ściany wychodziły skalne występy, które układały się w coś rodzaju schodków. Suchych schodków, warto dodać, i zdawałoby się, że stabilnych. Zejście w miarę jest, jaskinia jest - czego chcieć więcej? Bo chyba tego szukał Finnian.