Wyspa Królowej Heleny

First topic message reminder :

Wyspa jak wyspa. Taka trochę większa. Dużo lasów i rzeczek, mało gór. Dodatkowo to wyspa pływająca, więc raz jest tam, raz tu...

MG
Był jeden ważny szczegół, o którym Zoe mu nie powiedziała. Ta wyspa może była tam, gdzie wskazała z jakieś kilka miesięcy temu, ale teraz już nie. Nie mniej to nie był większy problem. W Hargeonie grupa podróżników wiedziała gdzie jest, to i zabrali ze sobą policjanta. Ta zaś była zacumowana w pobliżu Ency i Sin, gdzie płynął... nadzwyczajnie szybko. Co ta magia robi ze zwykłymi środkami transportu. Takim oto sposobem znalazł się w porcie Catalina na Wyspie Królowej Heleny. A w porcie... jeszcze więcej badaczy, poszukiwaczy skarbów i ogólnie tłok. Wszędzie słyszał różne języki, chociaż zdecydowanie najwięcej Wspólnej Mowy. No, tak czy siak gdzieś było trzeba znaleźć tego całego Leviathana czy jak mu było i zebrać informacje o pionkach.

Który to raz ludzie zdawali się robić za przeszkodę? Ilość zgromadzonych gości zdawała się skutecznie uspokajać, a przynajmniej wpływać na brak gwałtowniejszych ruchów. Mimo wszystko, policjant nie wytrzymał i w pewnym momencie musiał tak zareagować.
- Zaufanie? - powtórzył po mężczyźnie, aby chwilę później dobyło się od niego ciche parsknięcie, które można było przyrównać do gestu rozbawienia. Nie można było ufać nikomu, a zwłaszcza obcym. Musiał polegać na sobie, ale nie znaczyło to, że nie może współdziałać z innymi. Nie. Wystarczyło tylko mieć na uwadze to, że niekoniecznie trzeba im zaufać, bo na to trzeba zasłużyć. Śmieszyło go też, że zwykle to o zaufaniu mówiły osoby, które pierwsze wbiłyby drugiemu nóż w plecy. - Wspólny cel wystarczy. Nie musimy sobie ufać, aby go osiągnąć, prawda? To, jak wędrówka obok siebie w jednym kierunku. Zresztą, jeśli zależałoby wam na zaufaniu, powiedzielibyście dlaczego go szukacie. Ja tak zrobiłem... - odpowiedział spokojnie, odsuwając się od osiłka, bo wstał już z ziemi kilka chwil temu. Rozejrzał się w międzyczasie po pomieszczeniu, jakby szukał innych wyjść z budynku. Spróbował sobie przypomnieć, czy widział wyjście z zaplecza lub dostrzega w miarę wolne wejście na piętro. Najwyżej z pierwszego piętra dałby radę wyskoczyć oknem. Oczywiście - to w razie czego. Gdyby zaś został zaatakowany, czego się spodziewał, wtedy to korzystając z dystansu uskoczyłby przed tym atakiem, aby pomknąć w kierunku potencjalnego 'wyjścia awaryjnego', a następnie wcielić swój plan w życie. W międzyczasie dobyłby ze dwóch sztyletów do rzucania, coby miotnąć nimi tak, by utrudnić natarczywym idiotom pościg za jego osobą. Bo może, prawda? Jakby wydostał się na zewnątrz... wtedy spróbowałby się schować w najbliższym, względnie skutecznym miejscu, czy budynku, który wydawał się bezpieczny lub wmieszać się w tłum.

MG

Barman pokręcił głową. O nie, to nie do końca tak działało. Nie w tym wypadku. - A więc sądzisz, że zaufam, że mówisz prawdę? Nie kłamiesz? Nie próbujesz nam się wywinąć. O nie nie, jesteś zbyt podejrzany. A co jeśli wcale nie szukasz Leviathana? Co, jeśli wiesz gdzie jest i próbujesz się dla niego wywiedzieć, kto go szuka? Gdzie? Ilu nas jest? My cię puścimy a ty wrócisz z informacjami... - wyjaśnił spokojnie swój punkt widzenia, kiedy tylko Fin zbierał się z ziemi. Zaplecze było za barmanem i dostanie się do niego byłoby dość trudne. Ale zaraz za nim były schody na piętro. Idealnie! Fin wyczuł okazję i zaczął biec w ich stronę, zaś osiłek zaraz za nim. Fin był jednak szybszy, nie mniej potknął się zaraz przed nimi z trudem odzyskując równowagę. Ktoś podłożył mu nogę. Czuł to. Nie mniej dał radę mimo tego nie wywrócić się i wbiec po schodach. W głównym holu jednak nie było okna, za to drzwi - po trzy na ścianę. A Fin nie miał pojęcia, które są otwarte. Ale w pokojach gościnnych na pewno powinny być okna, prawda? Osiłek był już prawie na schodach.

//Dla ułatwienia, drzwi na prawo od ciebie kolejno mają numerki 1, 2 i 3. Od lewej strony od siebie 4, 5 i 6. Nie wiem czy ułatwię tobie, ale ułatwię sobie. Możesz od razu dać kilka par drzwi które sprawdzasz, w kolejności jakiej to robisz.

Nie należał do wolnych osób, dzięki czemu miał raczej spore szanse, aby sprawdzić tyle, ile tylko mógł. Licząc na szczęście, czy swój ekwipunek, spróbowałby otworzyć drzwi numer jeden. Wszystko po to, aby odnaleźć okno. Kolejnymi drzwiami byłyby te z numerem pięć, trzy oraz sześć, dwa i cztery. Zależnie od tego, ile miał czasu. Jeśli nie znalazł okna, wtedy spróbowałby postąpić nieco inaczej. Gdyby zaś okna nigdzie nie było, schowałby się w jednym z pokoi i czekał na ruch przeciwnika. Co zaś jeśli okno znalazł? Zatrzasnąłby za sobą drzwi i ignorując potencjalne osoby, ruszyłby do okna. Wszystko po to, aby za jego pomocą się ulotnić. Był zręczną osóbką, szybką i kondycji nie miał najgorszej, toteż niewysoki skok powinien względnie sprawnie przebiec, pozwalając mu na szybkie przełączenie się na bieg. Chyba... Chyba, że jego sokole oczy dostrzegłyby jakąś pułapkę.

MG

Przypadek? A może czyste szczęście? W każdym razie pierwsze drzwi okazały się otwarte. Za nimi na łóżku leżał pewien puszysty jegomość do tej pory czytający gazetę. Kiedy Fin otworzył z hukiem drzwi ten szybko usiadł, jednak zanim zdążył zapytać chociaż, o co chodzi, Fin dobiegł do drzwi, otworzył je i wyskoczył lądując bez problemu na obu nogach. Szybko też wbiegł w tłum ludzi nie widząc w sumie osiłka za sobą. Właściwie to ciężko było powiedzieć, czy ruszył za nim, czy nie. W każdym razie zdawało się, że nic go obecne nie goni.Przebiegł pomiędzy ludźmi, skręcając kilka razy i kiedy tylko Fin zatrzymał się zdyszany i przebiegnięciu ogromnego kawałka drogi zrozumiał pewien, martwiący fakt - tak jakby nie wiedział, gdzie jest. Budynki wyglądały na podniszczone, ponure, zaś sama ulica, na której się znajdował od kilku minut i gdzie błądził była dość ponura i opuszczona. Gdzieś w uliczce zakrakały kruki, zaś nad drzwiami drzwi na jej końcu znalazł się szyld z wyblakłym napisem "Sklep magiczny". Gdy zaś spojrzał w ciasna uliczkę obok, dostrzegł blade światło wydobywające się z czegoś, co chyba było karczmą zbitą z desek i blachy. Wydobywała się z niego muzyka i dogłosy bawiących się. Szyldu jednak już nie rozczytał.

//Moje 20 groszy cię chyba wyjątkowo lubi

Możliwe, że to właśnie wspaniała intuicja chłopaka lub zwyczajne szczęście. Nieważne. Policjant dopiął swego i oddzielił się od niepożądanego utrapienia, mogąc skupić się na poszukiwaniach. Przynajmniej tak wypadało nazwać ów zabieg, bo sam jasnowłosy dalej nie wiedział, co takiego winien zrobić. Dlatego też na początku spróbował zorientować się, gdzie się znajduje. Sprawdzić godzinę na zegarku, czy ustalić położenie słońca. W końcu te zwykle było bliżej południa. Korzystając z chwili spokoju, zaczerpnąłby nieco powietrza, aby to na spokojnie zlokalizować coś, co można by nazwać wschodem. Biorąc pod uwagę porę dnia, uwzględniłby oczywiście te potencjalnie drobne odchylenie w kierunku. Dlatego też po względnym wypoczęciu, odetchnięciu i oględzinach terenu, ruszyłby we wskazaną stronę, zaglądając ukradkiem przez witryny sklepowe. A nuż ktoś tam był i nie miał tych durnych znaków. Przynajmniej teraz będzie wiedział, by nie mówić kogo szuka.

MG

Finnian już miał misterny plan, jak się w tym wszystkim odnaleźć. Tylko coś poszło mocno nie tak. Kiedy siedząc w ciemnych uliczkach spojrzał w górę, dostrzegł chmury. Ciemne chmury, zza których nie szło dostrzec słońca. Masz ci los. Sprawdzanie godziny skończyło się podobnie. Był wręcz przekonany, że nie jest dalej jak może kilka minut po pierwszej, a zegarek wskazywał osiemnastą czterdzieści osiem. Ah, te strefy czasowe. I pływające wyspy. Samo utrapienie. Tymczasem z "karczmy" wyszło dwóch mężczyzn, których ciężko było nazwać zadbanymi, oparli się o pobliską ścianę i zaczęli palić po fajce, chyba nie zwracając większej uwagi na policjanta.

Nie mając zbyt wielkiego wyboru, policjant postanowił wejść do sklepu. Tam przynajmniej powinien trafić na kogoś, kto będzie w stanie rozmawiać i nie zwróci mu zawartości żołądka na buty. Dlatego też westchnął, zaglądając ostrożnie i przyglądając się wszystkiemu, aby to mruknąć pod nosem jakieś powitanie we wspólnej mowie. Niemrawe dzień dobry, albo co innego. Wszystko po to, by udać się do lady i jeśli nikogo nie dostrzegł, to zapytać w eter, czy jest tu ktoś. Co jeśli znalazł sprzedawcę lub inne coś? Wtedy też zadałby proste pytanie:
- Przepraszam, w którą stronę do wschodniej 'granicy'?

MG

Same szyby były w niektóych miejscach wybite, a miejsca po nich (jak i spora część pomieszczenia wewnątrz) pochłonięte było przez grube warstwy pajęczyny. Zdawało się nawet Finowi, że jakiś cień przemknął pod ścianą. A co próćz tego? Ciemno. Brak źródła światła, jednak mógł dostrzec kilka półek z różnymi przedmiotami. A to Czaszka i obok kartka z opisem, a to miecz powieszony na ścianie. Te jednak zdecydowanie wyglądały na zadbane, w dobrym stanie - kompletne przeciwieństwo pomieszczenia. Za ladą nikogo nie było. Ale był dzwonek. Zapewne dawno nieużywany. Pytanie rzucone w eter początkowo nie wywołało jakiegoś efektu. Dopiero po chwili z kantorka słychać było dźwięk odsuwanego krzesła, zaś w progu pojawiła się kobieta. A nawet dziewczyna. Gęste, blond włosy zaplecione w warkocza, grzywka na boku i czerwone oczy to pierwsze, co rzuciło się w oczy. Na oko miała jakieś 22 lata, ubrana schludnie w prostą, jasnoróżową sukienkę do kolan i biały fartuszek. Kompletnie nie pasowała do wystroju wnętrza, podobnie jak stan przedmiotów. - Wschodnia granica, tak? Pan da moment, przyniosę mapę. - to powiedziawszy zniknęła raz jeszcze przynosząc dość spory kawałek papieru i kompas. - Pan jest w tym miejscu. - wskazała punkt, po czym palcem zaczęła wodzić po uliczkach, by w końcu dotrzeć do grubej, półkolistej kreski na wschodzie. Ta chyba miała symbolizować mur. - Pan dobrodziej pójdzie tą drogą. Zawróci do promenady, skręci w lewo a później cały czas prosto, aż do lodziarni, na końcu ulicy, za którą skręci pan dobrodziej w prawo. Jeśli miałby pan chęć zakupić jedną - tu wskazała na mapę. - mamy kilka jeszcze, ostały się na składzie. Pan nowy w tych stronach? - zapytała jeszcze uśmiechając się do policjanta. Zdawała się być całkiem żywa i sympatyczna. Tak, definitywnie widać kontrast.

Sklep wydawał się dziwny sam w sobie, jednak w dalszym ciągu nijak miał się do budynku z Fiore. Tam można powiedzieć o wszelkich dziwach począwszy od różnorodnych, nietypowych sprzedawcach, a skończywszy na jego dziwacznych upodobaniach, czy zmiennej bardziej jako kobieta architekturze miejsca. Najpewniej w tego typu lokalizacji nie potrafiło go już nic zaskoczyć.
- Dziękuję za informacje. Z pewnością mogłoby się to przydać, ale nie wiem, czy mogę sobie na to pozwolić... - powiedział jasnowłosy, spoglądając na sprzedawczynię i wymuszając nieco zmartwienie w swoim głosie. Wszystko z powodu całej tej podróży i poszukiwań. Wydawało się, że gorzej być nie może, ale mimo wszystko, coś mógł ruszyć dalej w swojej wyprawie. Nie oznaczało to jednak, że zostawiłby kobietę bez jakiejkolwiek zapłaty, czy podziękowania. - Aż tak widać, że nie jestem stąd? Po prostu... podróż służbowa. Przynajmniej tak mogę to nazwać. Nie miałaby miła pani jakiś magicznych przedmiotów, które mogą nieco ułatwić przemieszczanie się komuś bez magii? - dopytałby się jeszcze policjant, mając na uwadze inne przygody z tą ferajną. W końcu kamuflaż, albo jakieś coś, umożliwiające teleportacje mogłoby się przydać, a z pewnością wiele ułatwić. Eh. Mimo wszystko zachowywał względny uśmiech na twarzy i czekał na odpowiedzi lub reakcje kobiety.

MG

Dziewczyna zamyśliła się nieco. Kurczę, ostatnio mało rzeczy mieli na składzie. Nie mniej znowu ruszyła do kantorka i po pewnym czasie wyniosła z niego kilka przedmiotów. Pierwszy z nich położyła przed Finem. - Magiczny Kompas. Posiada tylko jedną wskazówkę, która nie wskazuje północy ALE trzy razy na dzień jest w stanie wskazać kierunek, w którym jest poszukiwane przez pana miejsce, o ile jego położenie jest powszechnie znane. Koszt to 2 400 kierów. - odłożyła kompas na bok, a następnie wyciągnęła mapę. Identyczną jak ta, którą trzymała wcześniej, jednak wyglądała jak nowa, z kompletnie innego materiału. I była mniejsza. I składana. - Magiczna Mapa. Pokazuje w przybliżeniu formę terenu za pomocą kolorów i rozkład budynków w okolicy kilometra. Co więcej Na mapie zaznaczone jest pańskie położenie, które zmienia się wraz z pańskim przemieszczaniem się oraz na podstawie tego aktualizuje mapę. Ogromne stężenie magii oraz zaklęcia ochronne zniekształcą obraz. Koszt to 4 000 kierów. - następnie dołożyła ją na bok i wyciągnęła płaszcz. Taki zwyczajny płaszcz. Najnormalniejszy w świecie, podróżny, z szerokimi rękawami i kapturem. Był szary. - Płaszcz Ducha. Założony zmniejsza zainteresowanie przechodniów pana osobą. Oznacza to tyle, że mało kto pana zaczepi, u mało kogo wzbudzi swą osobą uwagę ALE niestety zwiększa też szansę na wpadnięcie na pana przez idących ludzi. Niestety sam efekt maleje w miarę wykonywania co raz to bardziej zwracających na siebie uwagę czynności. Koszt to 5 000 kierów. Do każdego zakupu zwykła mapa gratis. - ot, taka promocja. Tyle, że Fin nie miał kierów a z tego co dał radę ogarnąć szykując się na Helenę wiedział, że 1 kier to tyle co 5 klejnotów.

Zastanowił się przez chwilę, jakby tym samym miał ustalić swoje preferencje. Nie oznaczało to jednak, że gdybał dość długo nad swoimi zakupami. Westchnął, wracając spojrzeniem do sprzedawczyni, chociaż niekoniecznie wydawało się one zadowolone. Przynajmniej to mógł oznajmić nieco słabszy, jeśli w ogóle jakiś uśmiech.
- Mapa może się przydać, ale... - urwał swoją wypowiedź, a z jego strony dobiegło jakby strapione syknięcie. Zupełnie tak, jakby nie wiedział, jak oznajmić pewną kwestię jego rozmówczyni. Niekoniecznie chciał martwić kobietę, czy stawiać ją w stosunkowo trudnej sytuacji, ale najprościej było przedstawić fakty takimi, jakimi są. - Nie mam nawet jednego kiera - dopowiedział po chwili milczenia, aby to przenieść spojrzenie na dziewczynę tak, by spojrzeć jej prosto w twarz, a może nawet prosto w oczy. Jeśli miała położoną chociaż jedną z dłoni na blacie, to policjant położyłby na niej własną, jakby to co miał oznajmić miało być rzeczywiście istotne, a od tego wszystkiego wiele zależało. - Mógłbym zapłacić w inny sposób, albo... - zaczął swoją wypowiedź, jakby sugerując jakąś inną formę rekompensaty za mapę, aby chwilę później dokończyć swoją wypowiedź dość prosto i z względnie szczerym, acz niewielkim uśmiechem: - ...inną walutą. W Klejnotach.

MG

To, co obecnie działo się w sklepie magicznym zapewne wykraczało po za wszelakie rozumowanie. Fin położył dłoń na dłoni dziewczyny, a ta drgnęła nerwowo, obserwując zdezorientowana swojego klienta. Mógł bez problemu stwierdzić, że się stresuje. A przecież Fin nie robił niczego złego! No ale patrzcie no. W każdym razie kiedy ten dokończył, uśmiechnęła się niezręcznie. - T-tak! O-oczywiście! N-nie ma p-problemu! - stwierdziła, najwidoczniej nie gardząc żadną walutą. Co prawda nie kiery, ale co za problem przeliczyć i wymienić? Dla niej żaden, a zarobek ważna sprawa.

Policjant w dalszym ciągu się uśmiechał, jednak jego uśmiech wydawał się inny. Pewniejszy siebie. Zupełnie tak, jakby odczuwał swego rodzaju satysfakcje. Zastanawiające, jak niektóre osoby mogą reagować. Interesujące, a zarazem urocze na swój sposób. Gdyby nie zadanie, może zostałby tutaj nieco dłużej. - To poproszę tę specjalną wersje mapy - dopowiedział jeszcze jasnowłosy, aby wyciągnąć odpowiednią ilość pieniędzy w swojej walucie i położyć ją na blacie. Nie chciał bawić się w przekręty, toteż leżało tam rzeczywiście tyle, ile powinno. Mimo wszystko, przed opuszczeniem budynku i ruszeniem we wskazanym kierunku, obróciłby się raz jeszcze do kobiety, aby dopowiedzieć jeszcze spokojnie z przymkniętymi powiekami. - Jeśli znajdę chwilę, to jeszcze tu zajrzę.

MG
Dziewczyna pozostawiła zarówno magiczną mapę jak i taką zwyczajną na blacie, zaś resztę odłożyła gdzieś na bok. Nawet nie specjalnie przeliczała pieniędzy danych jej przez Fina, na oko stwierdzając, że chyba jest w porządku. - O-oczywiście! Zapraszamy! - rzuciła na pożegnanie uśmiechając się do blondyna. Policjant zaś bez problemu znalazł drogę do granicy. Im dalej jednak oddalał się od zabudowań, tym teraz robił się bardziej pustynny. Nie, nie było piasku, jednak roślin też nie. Nagie, brunatne skały. Zwłaszcza nieco dalej, gdzie tworzyły swego rodzaju tunele i kaniony, a co z tym idzie - labirynty. Tam jednak przejścia nie było, bowiem Fin napotkał poważną przeszkodę. Dwie siatki pod napięciem, ustawione w odległości metra, jedna za drugą. Tabliczki wokół mówiły też coś o minach. Gdzieś w oddali chyba widział coś, co można by nazwać bramą, dość dużą i obstawioną przez dwa czołgi i sporo wojska. No i trzech żołnierzy właśnie robiło obchód i chyba jeszcze nie dostrzegli Fina.

//- 20k
+ mapa, a nawet dwie mapy

Reszta dnia zapowiadała się znacznie spokojniej. Policjant wędrował sobie powolnym tempem, spoglądając na krajobraz, który wydawał się zupełnie inny, aniżeli w jego wyobrażeniach. Westchnął zrezygnowany, wyciągając magiczną mapę, aby sprawdzić, czy dostrzeże gdzieś jakieś tereny, które mogły wyglądać na jaskinię. Jeśli coś znalazł, super. Jeśli nie, trudno. I tak wypadało zaznajomić się z władzami. Spróbowałby zlokalizować kogoś, kto mógł wydawać się mało znaczącym żołnierzem, ale wiedzącym coś w temacie tej sytuacji, aby następnie udać się do niego. Uważałby, aby ten nie miał tego całego, śmiesznego znaczka, a następnie przeszedłby do pewnej formy... rozmowy. Jeszcze lepiej oczywiście, jeśli byłaby to jakaś kobieta u władzy, acz może niezbyt stara.
- Oficer Jerome - przedstawiłby się tylko, nie kłamiąc w ostatecznym rozrachunku. Oczywiście własne powody mogły nie przemawiać, dlatego przyszło mu powiedzieć to i owo, względem rzekomej motywacji. - Jak wygląda sytuacja? - zapytałby się spokojnie, licząc na to, że jego tytuł i potencjalna niewiedza osoby jakoś wpłyną na jego przewagę nad drugą osobą, a jego zdolności oratorskie nabiorą nieco więcej... wiarygodności.