Prawie Pusty Domek

Pytanie malucha zostało pozostawione bez składniejszej odpowiedzi. Jedynie niewyraźny pomruk, który to przypominał o wczorajszych ustaleniach, zdawał się przyzwalać karzełkowi na jego oględziny. Sam Ren zwykle i tak nie urzędował w dolnych partiach domku, toteż spokojnym krokiem udał się do góry, aby przyrządzić sobie nic innego, jak świętą - życiodajną zupkę. Magiczny wywar bogów ascetycznej nacji, która unikała niczym nerdy, światła, czy społeczeństwa. W ten sposób starał się nie myśleć o dziwnych odgłosach, a świstem czajnika zagłuszyć wszelkie myśli, które nakazywały jakieś pożałowanie względem przyzwolenia młodocianemu na samowolkę. Mając czajnik, mógł chociaż nim jakoś bronić się przed agresywnym kurduplem ludojadem, czy to przez rzucenie, czy chlapanie nagrzaną zawartością. Może przynajmniej w ten sposób ów przedmiot go nie zawiedzie?!

Czas mijał, chłopiec się nie pojawiał, a przerażające dźwięki zaczęły zmieniać się w dosyć ciekawe zapachy. Och jak dawno nie było czuć w tym domu czegoś co pachniało tak smacznie. Właściwie to nie było czuć nic oprócz brutalnie przypalanej wody i wszechobecnego kurzu.
Ale czy ten zapach wyciągnie Rena z jego pokoju?
Póki co, chłopiec w dalszym ciągu się nie pojawiał. Wyglądało na to, że jest bardzo zajęty tym co czynił tam na dole...

...niepokoił się. Jedna myśl wystarczyła, aby chłopak nie mógł wyzbyć się nerwów. Świadomość tego, że piętro niżej urzędował ktoś, kto z łatwością zabił leśne zwierze. Dźwięki, czy zapachy - które to dochodziły w kierunku pokoju, zdawały się stanowić idealny przykład, czy też raczej podstawę do braku zaufania. Najpewniej przyjazna atmosfera, czy aromaty tylko miały uśpić jego czujność i zwabić, a wtedy żegnaj okrutny świecie. Nie pisał się na takie coś, dlatego by nie myśleć o wszelkich, jakże negatywnych aspektach posiadania niewygodnego jego osobie i przyzwyczajeniom współlokatora, skupił się na swoim czajniczku. Na gotującej się wodzie oraz zalaniu nią kubełka z zupką. Wszystko po to, aby pomieszczenie wypełniło się dobrze znanym mu, chemicznym aromatem, a on sam jakoś zaspokoił swój głód. Na dziś miał już nieco dość wrażeń, a póki pożaru, ani dymu nie było - mógł żyć w błogiej nieświadomości morderczych intencji malucha.

Nie dość, że podejrzane zapachy, to jeszcze podejrzane dźwięki. A to coś dużego spadło na podłogę i potoczyło się po niej z łoskotem, a to coś innego, równie dużego a nawet i większego szurało po podłodze na parterze. A gdzież ten spokój, którym nastolatek żył po dziś dzień? Gdzie ta cisza? Czyżby wszystko miało się zmienić tylko dlatego, że jakiś dzieciak przyszedł i coś robił? Może jeszcze za chwile posprząta tak starannie hodowany kurz, który zalegał w domu? A potem może jeszcze kwiatków nasadzi w ogródku i sprowadzi psa?

Dlaczego życie musiało się ciągle zmieniać? Czemu nie mógł wieść tej kakofonii od początku, aż po sam kres w jednakowym tempie? Dlaczego małe, krwiożercze pijawki musiały się uczepiać właśnie jego osoby? Wiele podobnie brzmiących pytań krzątało się po głowie ciemnowłosego, a ten mamrotał jedynie własne teorie spiskowe pod nosem. Wszystko to w akompaniamencie kubełkowej zupki, czy pociągnięcia nosem jednego, albo dwóch. Niby mieli już środek lata, jednak poranne wędrówki po lesie, czy wszelkie ekscesy jakie miały miejsce po drodze, czy też raczej jego nieudolne próby i wypadki skutkowały jednym. Jakoś czuł się tak słabiej, aniżeli za zwyczaj. Czy to właśnie nazywało się przemęczeniem? A może zaczynało go łapać jakieś przeziębienie, albo wytracił zbyt wiele krwi i zaraz padnie wycieńczony? Nie przejmując się środkiem dnia, zgarnął tylko jakąś paczuszkę ciasteczek i napój, przenosząc się tam, gdzie czuł się najlepiej. Jakby. Do swojej trumny swojego łóżka.

I kiedy już Ren znalazł się w objęciach jego najlepszego, czworonożnego przyjaciela jakim było łóżko mogło się wydawać że wszystko w domu się uspokoiło. Może nawet intruz skończył szaleć po jego domu i sobie poszedł?
Można było spokojnie sobie pospać...

*puk puk*
Takie ciche i trochę nieśmiałe pukanie do drzwi jego pokoju. Oprócz tego cisza.

*puk puk*
Po raz kolejny. Tym razem wciąż nieśmiałe, ale już nie takie ciche.
- Anoo... - dało się słyszeć głos dziecka zza drzwi. Krótko mówiąc wydawało się, że chciał powiedzieć coś jeszcze, ale nic więcej nie dodał, wiec tylko czekał przed drzwiami.
Trzeba było przyznać, ze chłopiec miał tupet. Wlazł mu do domu. Poszedł sobie spać. Przywłaszczył sobie kocyk, który ubrudził podczas pogoni za zającem, którego zabił w jego ogródku, i wymachiwał mu przed oczami tym martwym zwierzakiem. Potem rozgościł się bardziej robiąc na dole jakieś niewiadomocosie, a jednak mimo to - pukał do jego pokoju. I nie wchodził, tylko grzecznie czekał...

...

...

...nieznośny ból głowy. Niektóre osoby potrafiły obudzić się z uśmiechem na twarzy, czy radością względem życia i istnienia. Skretyniali masochiści, którzy nie potrafili przyswoić sobie do wiadomości faktu, że życie miało w poważaniu ich plany, cele, czy marzenia. Podobnie w niepamięć odeszły pragnienia nastolatka o spokojnym popołudniu. Ciche stukanie dotarło do świadomości maga wspomnień, a znużone i zaspane spojrzenie pomknęło w kierunku drzwi. Głowa zdawała się go boleć niemiłosiernie, jakby ktoś niedawno przy grzmocił mu jakimś obuchem, zaś sam poszkodowany z ledwością podźwignął się z łóżka, kierując się do drzwi. Przez myśl nawet nie przeszły mu teraz mordercze zamiary nastolatka, a wszelkie mamrotanie tyczyło się wczesnej pory, czy niemiłosiernego budzenia go z błogiej nirwany zwanej snem. - ...tak..? - bąknął jedynie, będąc przed drzwiach, aby ostatecznie spojrzeć na to, co czyhało za nimi, zaś jego głos aż tryskał jego pesymistyczną, zirytowaną przez obolałą głowę euforią. Żyć, kuźwa, nie umierać.

Chłopiec stał przed drzwiami trzymając przed sobą niewielką miskę z zupą. Zdecydowanie zajęczą zupą. Kiedy Ren otworzył drzwi, ten wyciągnął miskę w jego stronę.
- Dla ciebie - powiedział krótko czekając, aż miska zostanie przekazana z rąk do rąk. Nie przyznał się, że to nie miała być zupa. Najpierw miał go usmażyć jak rybę, ale przypalił. Później myślał o zrobieniu potrawki, ale nie miał do tego żadnych warzyw. Potrawka z zająca z samego zająca nie była dobrym pomysłem. To zalał wodą i zrobił zupę.
- Smaczna jest... - dodał po chwili zachęcając Rena, aby wziął miskę do rąk. Później chciał odejść i nie zawracać mu już głowy. Przynajmniej dzisiaj. Co z tego wyjdzie, tego jeszcze żadne z nich nie wiedziało.
Podsumowując: dziecko, mające na oko sześć lub siedem lat, które uciekło złym ludziom, upolowało królika, oprawiło go i chciało przyrządzić tak jak rybę, ale zrobił z niego zupę, bo przypalił. Nie wspominając o tym że potrafił naostrzyć sobie nóż o jakiś kamień.
A tymczasem około dziesięć lat starszy Ren potrafił jedynie przypalić wodę na danie typu instant...

Ich świat, czy rzeczywistość można było przyrównać do naprawdę okrutnego miejsca, w którym wartość jednostki mierzono na podstawie jej umiejętności. Patrząc na to przez pryzmat czasu, ciemnowłosy nie mógłby przypisać sobie więcej, aniżeli jeden, albo dwa punkt w skali... do dwustu pięćdziesięciu pięciu. Jedyną maksymalną ilością, którą byłby w stanie zdobyć, mogłoby być FF, które w wielu miejscach symbolizowało klęskę, czy stanowiło analogię względem białej flagi. Podobnie miała się też kwestia zdolności Rena, które nijak przydawały się w codziennym życiu. Jedynie pozwalały mu uciec od świata, czy brutalności jego otoczenia.
- ...co? - zaskoczone spojrzenie pomknęło w kierunku półmiska, który nie wyglądał zbyt apetycznie. Jego głos zdawał się równie nieogarniający sytuacji, co zirytowany pulsującym odczuciem, które to rozchodziło się pod jego czerepem. Ren z pewnością nie był duszą towarzystwa. Nie był też dobry w kontaktach z dziećmi, albo... ogólnie ludźmi? Oraz zwierzętami? Nawet rośliny pewnie za nim nie przepadały, toteż nie hodował żadnych w ogródku. - Po co? - spytał bardziej obojętnie, jakby nie rozumiejąc tego przejawu życzliwości. Mimo wszystko przepuścił małego do pokoju, bo jednak w powietrzu tej zupy nie położy. Wszystko po to, aby ostatecznie westchnąć i zadać dość istotne i powątpiewające w ludzką naturę pytanie. - Dlaczego miałbym ją zjeść? Nie nauczono cię, że nie przyjmuje się jedzenia od obcych? Równie dobrze z tymi morderczymi zapędami mogłeś tam coś dodać, albo jakoś zatruć, albo czort wie co jeszcze, ts... - rozpoczął swój marudny wianuszek, szczędząc dalszej tyrady. A nuż może dzieciak miał coś do dodania. Coś do powiedzenia o sobie. Coś, co byłoby jakkolwiek inne, aniżeli jego potencjalne - hej, jestem Ren, jestem z mrocznej gildii, która morduje ludzi i plądruje wioski. Jakieś chujowe masz to szczęście, czy coś.

- Zatruć? - powtórzył zdziwiony i zaglądnął do miseczki z zupą i zastanowił się nad tym czego użył do jej zrobienia. Nie... zdecydowanie nie była zatruta. Skąd wiec ta nieufność? Chłopiec spojrzał na Rena i na zaproszenie do pokoju odpowiedział od razu. Wszedł do środka i postawił miskę na czymś, co nie było podłogą, po czym korzystając z okazji rozejrzał się po pokoju, które nie oczywiście nie odstawało niczym od reszty domu. Panował w nim bałagan, w którym jednak dało się żyć. Od razu też było widać z których mebli korzystał właściciel - nie było na nich kurzu. Albo przynajmniej było go mniej.
- Dlaczego miałbym chcieć cie otruć? - zapytał nie ruszając się z miejsca w którym stanął. Oskarżenie było dla niego nie pojęte. Wszak Ren pozwolił mu zostać w jego domu, więc tym bardziej nie widział powodu ku temu, aby chcieć zrobić mu krzywdę.

Pomieszczenie mogło szokować niektóre osoby. Ba! Chociaż kurz odkładał się gdzieniegdzie, to wszystko wydawał się być w jak najlepszej funkcjonalności. O wiele lepszej, aniżeli właściciel tych przedmiotów. Co więcej, wewnątrz znalazł się nawet stolik z krzesłami, godnymi określenia tych biesiadnych. Bądź, co bądź - sypialnia robiła za wszystko. Miniaturowa kuchnia, pomieszczenie dzienne, jadalnia, łazienka gdzieś w tle za drzwiami, czy mała garderoba nieopodal, a do tego jeszcze sypialnia. Żyć, nie umierać. Powietrze może było nieco zatęchłe, ale wietrzenie domu w lecie wywołałoby tylko napływ upałów, czy zlot jakiegoś pospolitego robactwa.
- A skąd mam to wiedzieć? Tacy to zawsze coś ukrywają. Przychodzą znikąd. Nie mówią nic o sobie. Mordują ot tak zwierzęta, a do tego jeszcze szukają noży, chociaż tymi to można co najwyżej pokaleczyć. Do tego jeszcze na sukue, czy inne bożki próbują być mili. Wiesz, nikt nie jest miły bez żadnego powodu... - nieco przerażona, czy też bardziej marudna tyrada ostatecznie padła ze strony ciemnowłosego, a ten niepewnie szturchnął łyżką zawartość miski. Zupełnie tak, jakby chciał sprawdzić, czy zaraz nie wyskoczy z niej jakiś kraken, albo inny karakan.

Tym razem chłopiec postanowił się bronić w reakcji na tę marudną przemowę.
- Chciałem tylko podziękować! - wybuchnął naburmuszony. Miał na sobie te same potargane i brudne ubranie, które miał poprzedniego dnia. Zdecydowanie za duże jak na chłopca w tym wieku.
Przez dłuższą chwilę tylko patrzył na nastolatka nic nie mówiąc. Tak jakby chciał uspokoić swoje fochy
- Byłaby ryba, ale nie chciałem wracać do morza... - dodał po chwili tym razem nieco... smutny? Może i Ren dowiedział się właśnie kolejnej rzeczy o chłopcu - widocznie przyszedł z wybrzeża, skoro nie chciał wracać do morza. No i uciekał od złych ludzi, co nie pozostawiało wątpliwości. Jak to mówią? Z deszczu pod rynnę tak? Bardzo możliwe... W każdym razie chłopiec uznał Rena za dobrego człowieka, skoro pozwolił mu zostać w domu. A przynajmniej go z niego nie wyrzucił.
Widocznie jednak korzystając z tego, że Ren zaczął jakoś rozmawiać, dzieciak postanowił ciągnąć dalej, tę rozmowę o niczym.
- Nawet nie wiesz jak trudno było znaleźć tego zająca...

Te drobne ciałka, czy urocze minki nigdy nie zwiastowały niczego dobrego. Dzieci dało się określić w prosty sposób - chodząca szarańcza. Właśnie ta plaga zawędrowała do jego mieszkanka, a samemu chłopakowi zadrżała powieka, jakby drobna nieścisłość irytowało go w pewien sposób. Nie obchodziły go za bardzo problemy cudzej egzystencji. Nie obchodziły go jakieś lęki osobnika, ale mówienie per 'ej ty', niezbyt widziało się jego osobie.
- Nie, nie wiem. Właśnie po to wymyślono chemię, czy jedzenie w kubku, albo inne dania typu instant, wiesz? Dlatego też nie trzeba latać za jakimiś królikami, rybami, jenotami, czy innymi pasożytami, które są równie złośliwe, co przydatne. Ba! Więcej wysiłku z szukaniem tego, ale cóż... - westchnął dość ciężko, aby to w międzyczasie rzucić na stół jakąś siatką z paroma takimi kubeczkami, paczką chipsów i ciastek oraz obok postawić jakieś dwie butelki z napojami gazowanymi. Gdyby została jeszcze jakaś woda, to najpewniej spróbowałby jakoś zademonstrować działanie tej wspaniałej i jakże ratującej życia magii instant. Tak. Nie było wspanialszej rzeczy na tym świecie. I wygodniejszej. I prostszej. Pozostawała jeszcze jedna kwestia, bo skoro tak się rozgadał, to trzeba było dowiedzieć się czegoś innego: - Imię. Rodzice cię tego nie nauczyli? - powiedział dość krótko, wracając spojrzeniem ze swoich skarbów na malucha i przyglądając się mu. Nie znał jego imienia, nie wiedział jak go nazywać. Do tego wszystkiego, nie chciał aby jakaś policja mu się zwaliła na głowę, a to wszystko było wielce ponad jego moce.

Tak! Woda w czajniczku jeszcze była! Można było zaprezentować dobrodziejstwo instantowego jedzenia. Ale woda była zimna - szkoda zalewać zupke zimną wodą prawda?
Chłopiec zaś patrzył na kubeczki z jedzeniem, paczki chipsów i butelki z napojami i nie mógł się temu nadziwić. A w kuchni nie było nic do jedzenia!
- I... I nie trzeba za tym biegać. Nie trzeba tego łowić... Tak po prostu to się je? - zapytał podekscytowany i spojrzał na miskę z zupą którą przyniósł. Myślał o tym, jak trudno było znaleźć tego zająca. Jak źle naostrzył nóż i jak kilka razy mało co nie pociął sobie palców, kiedy zajmował się zającem.
Przeniósł spojrzenie na Rena, który krótko polecił mu się przedstawić.
- Imię? Rodzice? - powtórzył nie ukrywając zdziwienia. Co ciekawe, wyglądał na szczerze zdziwionego. Jakby na prawdę nie miał pojęcia o czym mówił nastolatek.
- Nie mam imienia. I nie wiem czym są rodzice...
Może i zdarzało się, że niektórzy nie mieli imienia. Może po prostu o nim zapominali. Ale, żeby nie wiedzieć czym, a właściwie kim są rodzice? To już było wystarczająco podejrzane. Czy może być gorzej?

Za jakie grzechy? Owszem, należał do nielegalnej gildii, a samo usunięcie jej znaku zdawało się o wiele trudniejsze, aniżeli w jakiś bajkach. Trochę tak, jakby podpisał cyrograf z diabłem. Nie znaczyło to jednak tego, że godził się na bycie gnębionym przez życie. Co to, to nie. Cierpiętnicze westchnienie padło ze strony chłopaka, a ten nie potrafił nawet teraz spojrzeć na swoją szarańczę. Mała plaga egipska, która nawiedziła jego dom. Kwestia wspaniałości dań instant musiała zejść teraz na bok, a ten musiał przez dłuższą chwilę pozałamywać się rzeczywistością i ludzkością.
- Jak to nie masz? Jakoś chyba na ciebie mówiono, czy coś. Raczej nie woła się dzieciaka per 'ty' cały czas. Każdy ma chyba jakieś imię, nie? Nawet jeśli znaczy tyle samo, co nic, to zawsze jest imię... - zaczął swoją marudną tyradę, którą mimo wszystko przerwało dziwne uczucie w jego piersi. Zupełnie tak, jakby coś ukuło go głęboko w środku. Kwestia samego imienia dla kogoś, kto mógł się równie dobrze nazywać 'Zerem' zdawała się już bolesna, ale ta dziwna świadomość... Nie miał do końca pojęcia, co takiego kreowało się gdzieś tam w środku, ale przeciętna osoba nazwałaby to chyba jakimiś wewnętrznymi mdłościami, albo też współczuciem. Strasznie upierdliwe i problematyczne odczucie dla kogoś, kto nie mógł nic zrobić. - ...jak to nie wiesz? Wiesz, taka osoba, która cię urodziła, czy coś? Dzięki której tak jakby żyjesz? Zazwyczaj ludzie znają swoje matki, czy ojców. Zwykle to oni się nimi zajmują, wiesz? - kolejny dość nietypowy, a do tego bardziej przybity, aniżeli marudny wywód. Nawet w głowie dosłyszał jakieś 'i kto to mówi' ze strony wewnętrznego, prześmiewczego głosiku. Sam nigdy nie poznał swojej matki, a ojciec... gdyby nie magia, najpewniej już dawno by zapomniał jak ten wyglądał. Nie, żeby spędzili ze sobą wiele czasu. Nie żeby coś głębszego do niego czuł. Nie, żeby tak naprawdę mógł kiedykolwiek nazwać go swoją rodziną...