Prawie Pusty Domek

Niczym poważna klątwa - alergia zdawała dać się we znaki ciemnowłosemu. Nie kojarzył on listy chorób, na które mógł być genetycznie obciążony, jednak samo wrażenie było o tyle nieprzyjemne, że w końcu to zrobił. Kichnąłby, pozwalając uporczywemu wrażeniu nieco zelżeć i nie przejmując się w tej chwili zbytnio swoim położeniem, stycznością z ziemią, czy samym kichnięciem.
- Tak... nie, chyba... - wydusił z siebie tylko nastolatek nie do końca kontaktując ze swoim otoczeniem. Zupełnie tak, jakby jego myśli błądziły gdzieś hen daleko stąd. Tak, jakby nie mógł teraz za bardzo skupić się na swoim otoczeniu. Spróbowałby tylko podnieść się jakoś do siadu, przetrzeć twarz i zastanowić nad tym, co tak właściwie usłyszał i w sumie ważniejsze... co właściwie mógłby z tym zrobić? Wewnątrz własnego domku. W miejscu gdzie nikogo nie ma. W miejscu, w którym to znajdywały się aktualnie dwie osoby, których nie do końca mógłby powiedzieć, że znał.

MG

Ren kichnął, a w zasadzie bardziej parsknął, a po chwili poczuł, jak wszystkie nieprzyjemne fluidy i mazie pragną uwolnić się jedyną poprawną drogą - dziurkami nosa. Karar nie był przyjemny, więc miał trzy opcje - wytrzeć, wciągnąć, lub cierpieć. Ostatecznie otarł twarz, podniósł się do siadu i rozejrzał, jeszcze nie do końca kontaktując z rzeczywistością. Rem i Arson przyglądali się Renowi ze zmartwieniem. Po raz kolejny. Gość wyglądał już czyściej i zdecydowanie lepiej pachniał. Ubrany był w jakieś stare renowe ubrania, które były na niego lekko za duże. Rem z kolei był nieco blady na twarzy.
- Na pewno wszystko w porządku? Mamrotałeś coś i... - Sam nie wiedział, co właściwie powiedzieć, bo niewiele rozumiał z tych cichych słów. Widać było, że jednak się martwił. Z kolei Arson pomógł Renowi wstać na nogi po prostu łapiąc go za ramiona i podnosząc w górę.

Ciemnowłosy nie miał zbyt dobrej relacji z samą rzeczywistością. Ta wydawała się nad wyraz szara i brutalna dla jego osoby i często przypominała mu o swojej obecności za sprawą zjawiska jakże czystego w egzystencji ludzkiej - bólu. Upadki, zderzenia, czy oparzenia - żadne nie było mu obce. Kompletne cierpienie zwane jego żywotem. Niemniej jednak działy się rzeczy dziwne, bo poza zaskoczeniem ciemnowłosego, ten mógł zapytać tylko prosto o jedną rzecz. W końcu nie wiedziałby jak skomentować siłę poza zwyczajnym huh.
- Mamrotałem? - jedno słówko, które niewiele znaczyło, ale sam jego współlokator raczej powinien wywnioskować że tym krótkim sposobem zwyczajnie dopytywał go o treść ów mamrotania. Tylko, o czym mógł mamrotać? Raczej nie o czymś, czego wolałby nie pamiętać, prawda?