Sanktuarium Królika

MG

Kiirobara, Evan, Finny oraz Keiko. Nietypowa drużyna. Silna? Słaba? Policyjna - to na pewno. Gdy zdecydowali się przejść przez bramę, nie mogli wiedzieć co czeka na nich po drugiej stronie. Pod ich stopami niewątpliwie rosły Fiołki. Każdy kretyn odróżni fiołka od róży, więc nawet nie znając się na kwiatach mogli spokojnie stwierdzić że te gęsto rosnące pod ich stopami kwiaty, na pewno są fiołkami. No ale poza fiołkami, to nie wiele widzieli bo wszystko otaczała gęsta różowa mgła. A potem przed ich oczami pojawiły się złote symbole. Wpierw królik, a potem napis "Wybierzcie obserwatora".

//Obserwator ma mieć większość głosów. Jak nie ma większości to kostka zadecyduje za was, z podanych przez was propozycji. Porpozycje muszą paść na głos//

Czas na odpis: 01.03 godzina 23:00

- Obserwator? - padły zdezorientowane zgłoski. Blondyn nie wiedział, co powinien myśleć o tym wszystkim. Zarówno królik, jak i pozostawione pytanie musiały mieć jakiś głębszy sens, jednak nie do końca wiedział, o co mogło chodzić. Dlatego pomijając początkowe milczenie podczas wędrówki tutaj, chłopak zastanawiał się nad tym, co właśnie rozgrywało się na ich oczach. W jego głowie pałętało się mnóstwo, różnych myśli, które nigdzie nie zmierzały. Jedynymi poszlakami zdawały się być wyobrażenia obserwatora i jego znaczenia, czy kojący fakt puszystego zwierzątka jakim był królik. - Może ja spróbuję..? - odparł w końcu, zgłaszając się do roli obserwatora. W końcu to zwykle było bierne zadanie, które pozwoliłoby mu uniknąć nadmiernego ryzyka, czy potencjalnych obrażeń. W końcu po paru zdarzeniach wolał ich unikać, aniżeli pchać się w niepotrzebne ryzyko, jeśli mógł go uniknąć. Karta pułapka - aktywacja?

Obracałem w ręku swój kij do walki, przyglądając się uczestnikom wyprawy. Właściwie z całej tej trójki znałem tylko Keiko no i trochę Kiirobarę. Blondyna tylko kojarzyłem ze słyszenia. No ale cóż, trzeba było działać w takim składzie. Nie wiedziałem, czy mógł być obserwator, ale kto lepiej nadawałby się na niego, jeśli nie Duch? Ale czy napewno chciałem iść na ochotnika kiedy nie miałem zielonego pojęcia co to jest? Wzruszyłem więc ramionami.
-Idź, jeśli chcesz.-mruknąłem tylko i czekałem na rozwój wydarzeń.

Spojrzała na swoich towarzyszy. Znała z nich wszystkich, poznała ich a to na trybunach, a to w trakcie wykonywanych zadań, choć niekoniecznie znała wszystkich dobrze. Nie postanowiła jednak poświęcić temu więcej uwagi, zajęta duchowym zgłębianiem energii, która rodziła się w jej wnętrzu. Czuła się jakoś inaczej, lecz nie wiedziała do końca czym było to coś (miała teorie i hipotezy, w końcu była geniuszem, ale geniuszy cechowało też to, że swoim teoriom poświęcali czas, a nie rzucali je tak od razu w powietrze), co tak na nią wpływało. Hikari Keiko, osoba która nigdy wcześniej specjalnie nie była zainteresowana płcią przeciwną czuła teraz coś dziwnego na widok trójki chłopaków - nie, nie było to szalone uczucie, motyle w brzuchu czy nagła potrzeba uprawiania szalonego seksu. Nie. Nawet drastyczny wzrost w przypadku osoby, która właściwie nigdy nie odczuwała tego tytułu potrzeb, nie oznaczał tak naprawdę zastąpienia jej umysłu przez uzależnioną od seksu gąbkę. Jej przypadek oznaczał raczej wzrost percepcji w stosunku do męskich członków populacji ludzkiej. Już nawet Carl Gustav Jung mówił, że libido to energia psychiczna - faktycznie, Hikari zdawała się być bardziej pobudzoną i mieć więcej energii - raczej był to dla niej plus.

- Najchętniej ja zajęłabym tę pozycję, ale wtedy... - Keiko westchnęła lekko, choć po chwili uśmiechnęła się całkiem pogodnie do grupki ludzi. Była wśród swoich. Policji. Nie jakiejś zapchlonej gildii bez zasad. - ...zabraknie mnie tu z Wami. Więcej będę mogła uczynić jako aktywny uczestnik zdarzeń, więc ostatecznie nie mam zastrzeżeń. - rzuciła, a następnie skrzyżowała ręce na piersi, czekając jeszcze na opinię Kiirobary, choć raczej wszystko było jasne. W teorii mógł jednak mieć jakieś sensowne zdanie do wypowiedzenia.

Zazwyczaj pierwsze pytanie, które nasuwa się do głowy, zarówno po przybyciu tu, jak i po trafienia do jakiegokolwiek innego miejsca poza domem, to:
- Właściwie, to co tu się dzieje? - no tak trochę nie ogarniam w jakim niby celu ktoś czuje potrzebę wzywania Rudo-rudego oddziału, żeby zrobił... coś...
No okej, wspólna przygoda, praca i tak dalej. Ale problem w tym, że najzwyczajniej mi się nie chce. Najchętniej to położyłbym się na łóżku i... No właśnie... Co dalej? Już nawet odpoczywanie całymi dniami robi się męczące. Powinienem znaleźć sobie jakieś zajęcie mniej zobowiązujące niż praca w policji, bardziej ambitne niż leżenie. Może powinienem zacząć czytać jakąś mądrą lekturę. Albo może poezję? Poezja mogłaby być ciekawa...
Ale skupiając się na tym co jest teraz, tutaj, w tej chwili. Młodzi, ambitni i waleczni... Chyba tylko to pierwsze by się zgadzało, chociaż co ja tam wiem. Po obserwacjach i poniekąd wiedzy z różnych źródeł, to już trochę można stwierdzić. Niezdara, cichociemny i dziewczynka. Czy to nie zachodzi pod pedofilię? Ale co? Głupi mózg... To przecież nielegalne! A to ja powinienem tu być przykładem dla tych dzieciaków. W końcu elitarna plakietka Rudo-rudego oddziału do czegoś zobowiązuje. Tak więc należy skupić się póki co głównie na kwiatkach...
- Rawr! - Qilin zeskakuje z ramienia, aby zacząć radosną ekspansję łąki. W razie czego, to szybko wróci.
- Cokolwiek to znaczy, ja się na to nie piszę. Niby wypadałoby panience ustąpić tego miejsca, ale skoro panienka twierdzi, że lepiej będzie mieć ją ze sobą, no to nie widzę powodów aby się sprzeczać - mówię poprawiając poprawiając krawat, spoglądając krótko na Keiko. - To chyba dostajesz te stanowisko - dopowiadam do Finniana, a potem szukam wzrokiem Qilina.
Krajobraz jest lekko irytujący. Czemu to zawsze muszą być łąki i męczące klimaty natury? Jakby dotychczas było ich mało...

MG

Kiedy tylko grupka zdecydowała się na to że to Finn zostanie obserwatorem, ten zniknął nagle, jak gdyby nigdy go z nimi nie było, a mgła rozwiała się. Początkowe założenia Kiirobary były w zasadzie błędne. Faktycznie pod ich stopami znajdowały się fiołki, ale bynajmniej nie znajdowali się oni na żadnej łące. W zasadczie, znajdowali się w pomieszczeniu. Pomieszczeniu o biało-różowych ścianach w czerwone kwiatki, pomieszczeniu ze stoliczkiem po środku i łóżkiem w kącie. Pomieszczeniu bez drzwi czy dachu. Ściany zdawały się dość cienkie i wysokie na jakieś 3m. Same pomieszczenie miało na oko jakieś 3x3m. Sufit jednak był jakieś 6m nad nimi, a przez perwę w ścianie gdzie powinny znajdować sie drzwi, widzieli puste, przestronne pomieszczenie i bliźniacze do tego "boxy". Całość oświetlona była ciemnym fioletowym światłem przywodząc na myśl jakiś burdel albo club.

Tymczasem Finn znajdował się w dość ciasnym pomiesdzczeniu. Pomieszczenie to nie posiadało światla ani wyjścia. Zamiast tego był wygodny fotel a przednim monitory. Na środku znajdowały się trzy mapy przedstawiające poszczególne piętra wraz z pobieżnymi opisami oraz kropki przedstawiające jego towarzyszy co poznał po imionach wyświetlonych nad nimi. W zasadzie na mapie opisane były jedynie środkowe pomieszczenie parteru określone jako "Basen", pomieszczenie na lewo określone jako "Kasyno" oraz zbiórczo opisane pomieszczenia na poziomie -1 jako "Piwnica". Poza tym instrukcja na prawo od Finna mówiła że stuknięciem palcem w mapę ześle w dane miejsce użyte przez niego zdolności czy zaklęcia. Pod instrukcją znajdował się panel ze zdolnościami, aktualnie przedstawiał jeden kwadracik z krzyżykiem a pod nim nazwa "Małe oczyszczenie". Zdolności były jednorazowego użytku. No i oczywiście mógł się z nimi porozumiewać telepatycznie. Niestety z jedną osobą na raz.

Mapka

Stan postaci:
Keiko: Drastycznie zwiększone Libido; Zwiększona podatność na trucizny; Dalsze i wyższe skoki
Kiirobara: Drastycznie zwiększone Libido; Zwiększona podatność na trucizny; Dalsze i wyższe skoki
KEvan: Drastycznie zwiększone Libido; Zwiększona podatność na trucizny; Dalsze i wyższe skoki

Finny: [Mniejsze oczyszczenie]. Telepatia.

Czas na odpis: 08.03 godzina 18:00

Sprawy nieco się skomplikowały. Blondyn nie spodziewał się tego, że nagle zniknie, dlatego też nie sposób się dziwić, iż z początku niemałe przerażenie odmalowało się na jego twarzy, kiedy znalazł się w klaustrofobicznej przestrzeni. Ciarki po nim przeszły, jednak na szczęście... nic się nie działo. Chciałoby się powiedzieć, że był bezpieczny. Nie do końca pojmował logikę tego miejsca, ani sposób jego działania, jednak postanowił spróbować coś z tym zrobić. Stuknął dwa razy palcem w okolicy kasyna, coby przyzwać tam nikogo innego, jak samą Antilę(C). Klucz pompy, czy też pani wampir, która to od razu zaczęłaby się rozglądać w poszukiwaniu ofiar mordu, bądź ofiar do porządnego molestowania, a aktualnie jej potrzeby zdawały się być jeszcze zaostrzone. W międzyczasie młody funkcjonariusz westchnąłby tylko, aby chwilę później poświęcić główne pokłady uwagi nikomu innemu, jak funkcjonariuszce Hikari.

- W-Wszystko w porządku? - spytał się dawnej znajomej za pomocą telepatycznej zdolności, jeśli o niej wiedział, a jak nie to spróbował się zapytać ogółem w eter. Dlatego też spokojnie odczekał na odpowiedź, jednak nie milczał zbyt długo. - ...uważajcie na siebie. Obok was jest kilka em... podobnych pomieszczeń. Za drzwiami powinno być chyba jakieś wejście na piętro, a na wprost korytarz i kasyno, a na prawo jeszcze b-basen? - starał się zachować względny spokój i w miarę wprawnie przekazać informacje. Wszystko z tego powodu, że bez nich być może ani rusz. Ponownie zamilkł, jednak tym razem próbował sobie przypomnieć, o czym jeszcze nie powiedział. - Ach, w k-korytarzu jest zejście do piwnic, a p-poza tym mamy jeszcze coś takiego jak... mniejsze oczyszczenie. Czymkolwiek to jest lepiej zachować, nie? - stwierdził tylko zielonooki, a następnie skupił się na dalszym badaniu pomieszczeń. Wysłał Chamaeleon(D) w swojej podstawowej formie na piętro tuż ponad resztą drużyny w okolicy schodów. Rozeznanie i poszerzenie horyzontów ważna sprawa, ot co! Jeśli udało mu się jeszcze to dopowiedziałby jeszcze prosto w kierunku Keiko: - Wysłałem dwa Gwiezdne Duchy, jednego na piętro, a drugiego do kasyna, jeśli coś zobaczę to przekażę to...

//Jakby co to już kwestię odgrywania libido i tak dalej opisałem powyżej, wiec nie będę tego powtarzał, po prostu to co Keiko odczuwała wcześniej można uznać, że zaczęła teraz, żeby było okej czy coś.//

- Tandeta to najdelikatniejsze z określeń, jakie mogę użyć w tym miejscu. - powiedziała na głos Keiko orientując się w przestrzeni, w której znalazła się właśnie jej grupka. Faktycznie, pomieszczenie, w którym przebywali magowie raczej nie zagościłoby na żadnej z list opisujących najładniejsze i najbardziej stylowe przybytki świata - być może wręcz przeciwnie, choć kto wie czy było aż tak słabe, by zagościć na jakiejkolwiek negatywnej liście? To był problem tego pomieszczenia - w żadną ze stron nie było zbyt dobre. Po chwili jednak nie kontemplowała już otoczenia, bowiem usłyszała blondyna, który był obserwatorem. Być może ku zdziwieniu reszty drużyny zaczęła mu po prostu odpowiadać. Jasność i zwięzłość przekazu, to było najważniejsze. No i czas zawsze, nawet jeśli nie było to powiedziane wprost, odgrywał rolę. - Potwierdzam. - odpowiedziała mu zwięźle na jego pierwsze pytanie. Nie było na ten temat co się rozgadywać, bo praktycznie nic się od jego zniknięcia nie zmieniło. Nie zamierzała też specjalnie komentować jego pełnego troski "uważajcie na siebie". Doceniała gest, ale byli policjantami, wiedzieli jak o siebie zadbać. Całą resztę słów Finna przekazała swoim kolegom z drużyny, by nie pozostało żadnych tajemnic pomiędzy nią, a obserwatorem. Przejrzystość w kwestii informacji była bardzo ważna, a przecież nikt nie bronił jej mówić o tym, o czym sama usłyszała.

- Powinniśmy po prostu opuścić to pomieszczenie, po wcześniejszym dokładnym przyjrzeniu się mu. Tak, żeby nam nic nie umknęło. - powiedziała Keiko, a następnie ruszyła w kierunku stolika, chcąc sprawdzić czy cokolwiek się przy nim znajduje. Następnie ruszyła do drzwi. - Niech ktoś zerknie pod łóżkiem. Tak na wszelki wypadek. - bowiem przezorny zawsze ubezpieczony. Potem natomiast chciałaby otworzyć DELIKATNIE drzwi, a w razie usłyszenia jakiegokolwiek odgłosu lub odczucia czyjejkolwiek obecności momentalnie odskoczyłaby od nich, krzycząc też na swoich kolegów z drużyny, by byli gotowi na niespodziewane. Początkowo jednak powinni byli poruszać się bardzo ostrożnie.

Człowiek-obserwator gdzieś nagle zniknął i wyparował. No, jeden problem mniej… Gorzej z tymi kwiatkami, które jednak nie są kwiatkami. Cóż za oszustwo. Qilinowi będzie teraz smutno.
- Rawr… - spogląda na mnie zawiedziony brakiem prawdziwych kwiatków.
Lecz mają tutaj łóżko! Spełnienie wszelkich marzeń i pragnień. Niczego innego w tej chwili nie potrzebuję. Tylko, że jest nas tutaj trzech i byłoby trochę bezczelne z mojej strony, gdybym tak po prostu padł na miękki materac, całkowicie olewając sprawę. Praca jednak ważniejsza niż przyjemności… No niestety… I to chyba oznacza, że trzeba podjąć jakieś konstruktywne działania.
- Maleńki, sprawdź pod łóżkiem – mówię do Qilina, gdyż to właśnie on nadaje się najlepiej do tego zadania. Mi nie chce się schylać, a taki mały futrzasty stworek powinien bez problemu wcisnąć się w każdą szparkę, sprawdzając co gdzie jest. Samemu oparłbym się plecami o ścianę po lewej, żeby zbytnio się przy tym wszystkim nie przemęczać. Pomieszczenie nie jest duże, a sprzętu za wiele tutaj nie ma i nie wygląda na to, żeby miało jakieś ukryte skrytki, tajemnicze sekrety. Jednakże na wszelki wypadek warto rozglądnąć się na prawo, lewo, w dół w górę, sprawdzając na szybko teren. Trochę dziwnie czuję się zapędzony do takiego ciasnego pomieszczenia bez drzwi, z samym oknem. Luzuję jeszcze trochę krawat, wzdychając cicho.

MG

Tutaj sprawy też przybrały bardzo pasywny obrót. Przeszukanie pokoju nie wiele dało, a nawet całe nic. Bo zupełnie nic w nim nie było. Keiko wyszła z boxu, a zaraz za nią Kiirobara. Znaleźli się w przestronnej hali. W zasadzie identycznej z ich Boxem, z tym że nie było w niej mebli. Zamiast tego widzieli kolejne Boxy, drzwi które chyba prowadziły do wyjścia z hali oraz schody prowadzące na piętro. Te same o których wspominał Finn. A skoro o Finnie mowa, ten przywołał dwa duchy. Chameleon znalazła się na górze, tam jednak aktualnie nic nie widziała. Różowa tapeta, świetlne Lacrymy i zwykły czerwony dywan. Pomieszczenia były zwykłymi pokojami, z normalnymi drzwiami. Co zaś tyczyło się Antily to ta nie miała tyle szczęście. Ciemne kasyno ledwo oświetlone światłami, było całkiem przestronne. Aktualnie znajdowała się między stojącymi obok siebie rzędami jednorękich bandytów. Na końcu rzędów zaś znajdował się bar, za którym stał chudy acz wysoki barman, ubrany w garnitur. Do tego dysponował wąsem, monoklem, znudzeniem w spojrzeniu i łysiną. Spojrzał on na wampirzycę ale nie wydawał się zaskoczony jej obecnością.-Może się panienka napije?-Uniósł brwi, wskazując zachęcająco alkohole za sobą. Finn natomiast jedynie dostrzegł na mapie pojawienie się czerwonego punktu, który rzecz jasna oznaczał wroga do pokonania. Na dodatek na jego panelu pojawiła się nowa ikonka. Fioletowy kwadrat "Środek nasenny". A co w tym czasie robił Evan? Z błogim uśmiechem na twarzy, drapał się po jajkach.

Stan postaci:
Keiko: Drastycznie zwiększone Libido; Zwiększona podatność na trucizny; Dalsze i wyższe skoki
Kiirobara: Drastycznie zwiększone Libido; Zwiększona podatność na trucizny; Dalsze i wyższe skoki
KEvan: Drastycznie zwiększone Libido; Zwiększona podatność na trucizny; Dalsze i wyższe skoki

Finny: [Mniejsze oczyszczenie], [Środek nasenny]. Telepatia.

Czas na odpis: 20.03 godzina 13:00

Mapa

Dziewczyna spojrzała na Kiirobarę lekko wzruszając ramionami. Nie żeby spodziewała się tego, że za drzwiami od razu spotkają się z maszkarą zwiastującą koniec świata, ale w pewien sposób to, że w zasadzie nie doświadczyli niczego spektakularnego było swego rodzaju rozczarowaniem. Skoro jednak niczego nie było w tym miejscu, to można było przejść do kolejnego - i na tym to chyba polegać już miało, z tego co ona sama rozumiała.
- Hej, cieszę się, że osłaniasz nasze tyły, ale może jednak pójdziesz z nami? - krzyknęła dziewczynka odwracając się w kierunku pokoju w którym wcześniej byli, a z którego wciąż nie wylazł Evan. Bał się? Na razie nawet nie było za bardzo czego. Poza tym lepiej było gdyby był z nimi. Nie wyglądał najgorzej więc... zaraz, co to w ogóle za myślenie? Hikari przez chwilę skonfundowana została własnym tokiem rozumowania, ale po chwili uświadomiła sobie, że pewnie podświadomie po prostu oceniła jego zdolności fizyczne i o to jej chodziło. To na pewno było to. W końcu była geniuszem. - Zapewne nie zaszkodzi nam sprawdzić kolejnych przestrzeni. Byle ostrożnie. - poinstruowała swojego drugiego kolegę, który miał na tyle odwagi by wyjść z pomieszczenia wcześniej i też nie wyglądał wcale tak źle, choć to znowu nie miało takiego wielkiego znaczenia. Następnie podeszła do jednego z boksów, których wnętrza nie znali i powoli lecz stanowczo otwarła, by zobaczyć wnętrze. Gotowa była do odskoku w każdej chwili, gdyby w jej strony wystrzeliło nagle coś - w zasadzie cokolwiek. Nie zamierzała tak łatwo oberwać.

Miał teraz obserwować, jednak zarazem zdawało się, że robił za informatora. Przyjrzawszy się urządzeniu, upewnił się, że nic mu nie dolega, a następnie spróbował zachować względny spokój. Wszystko póki co szło w miarę dobrze. Przynajmniej tak uważał. On był bezpieczny, innym nic się nie stało - żyć, nie umierać. - Na piętrze czysto, a w kasynie znajduje się jakiś... człowiek - złożył krótki raport blondynce, coby ta mogła przekazać go znajomym lub uwzględnić we własnych planach. Wszystko po to, aby resztę zadania pozostawić Gwiezdnym Duchom i towarzyszą wzbogaconym w informacje. Oczywiście w międzyczasie skontaktowałby się ze swoimi duchami, coby pozyskać od nich odpowiednie informacje względem tego, gdzie się znajdywały, a następnie wrócił połączeniem do Hikari i nakreślił jej pokrótce stan w kasynie i na piętrze.

Znajdująca się na wyższym piętrze dziewczyna - Kameleon rozejrzała się po okolicy jakby od niechcenia. Nie podobało jej się to, że nagle pojawiła się w miejscu, którego nawet nie znała. W dodatku sama i bez żadnej żywej duszy, której mogłaby zrobić odpowiednie wyrzuty i powiedzieć jakie to wszystko niesprawiedliwe i głupie. Westchnęła zrezygnowana, biorąc się do względnej roboty. Zaczęła szukać jakiś oznak życia, przechadzając się po korytarzach, ażeby następnie - ostrożnie zacząć zaglądać do pomieszczeń. Oczywiście jeśli napotkała jakieś przeszkody inne, aniżeli ściana, czy zamknięte drzwi - wtedy zatrzymała się mając zamiar skupić się na tym wszystkim, coby jakoś ich uniknąć.

Antila miała się nieco inaczej. Wampirzyca zdawała się uradować wewnętrznie, kiedy tylko spostrzegła żywą duszę. Żywą, krwawą istotkę, która niekoniecznie niczego się nie spodziewała. Uśmiech pojawił się na jej ustach, a ta powoli ruszyła w kierunku nieznajomego. - Napić się? Haha... - zaśmiała się krótko różowowłosa, przyspieszając nieco kroku, a zarazem zachowując czujność. Nie pasowało jej coś, jednak wizja miejsca, w którym ludzie sami serwują swoją krew zdawała się zbyt kusząca, aby odpuścić. Pozostawał jednak jeden, niepokojący fakt. - Gdzie właściwie jesteśmy? Mów - zakomunikowała jedynie, kiedy była dostatecznie blisko. Mimowolnie oblizała też usta, jakby resztkami woli walczyła ze sobą, coby rzucić się do żywej saszetki na krew. Jeszcze tylko chwila, nieco bliżej, coby się nie spodziewał niczego... takiego.

Nie mam pojęcia czego spodziewać się po tym miejscu. Niezbyt przejmuję się chłopakiem, który został. Nie zdaje się być dość interesujący. Idę za Keiko drapiąc się po głowie. Chyba podchodzi do sprawy dość poważnie. Jakby się nieco rozluźniła to… Nic… Nieważne… Kiwam głową, potwierdzając, że faktycznie można sprawdzić pozostałe pomieszczenia. Aczkolwiek dobrze też byłoby wiedzieć czego tutaj właściwie szukamy i czy oglądanie tych pokoi jest w ogóle potrzebne. Zresztą, co niby innego mielibyśmy robić? Chociaż… Może znalazłoby się coś takiego, co… Nie! Sprawdzanie pomieszczeń jest zdecydowanie ważniejsze w tej chwili! W pracy o takich rzeczach się nie myśli! Przywołuję do siebie Qilina, tylko po to, żeby rzucić go na bok, aby mógł rozpocząć działania zwiadowcze.
- Rawr! – warczy podbiegając do kolejnych pomieszczeń, by patrzeć, podziwiać i robić to co do niego należy.
Samemu sprawdzam czy w pozostałych nie ma niczego ciekawego, nie śpiesząc się przy tym zbytnio. Oczywiście wszędzie się zajrzy. Spojrzy w prawo, w lewo, w górę i w dół, wszystko dokładnie sprawdzając. Na razie jest dość spokojnie i cicho.
- Może i sam nie jestem najstarszy, ale czemu tak młoda osoba jak ty zdecydowała się, aby dołączyć do policji? – pytam w międzyczasie, póki nic się nie dzieje. Chyba nie zaszkodzi lepiej się poznać podczas tego mozolnego doglądania pokoi. Poza tym, to dość interesujące czemu zamiast chodzić grzecznie do szkoły, taka dziewczynka bawi się w poszukiwacza przygód. Oczywiście nic przeciwko temu nie mam. Albo też nie wiem o co innego mógłbym spytać. Ale czemu niby nie miałbym tego nie zrobić? Skoro jest okazja, żeby porozmawiać, to raczej nic się od tego złego nie stanie. Oczywiście jeśli nie wyskoczy nic dziwnego, ale wszelkiego dziwactwa staram się unikać.

MG

Attila powoli zmierzała w kierunku barmana, który przyjął ten fakt ze stoickim spokojem. Kiedy zadała swoje pytanie zdziwiony uniósł brwi.-Wydaje mi się że to kasyno.-Wzruszył ramionami mówiąc w zasadzie totalnie oczywistą rzecz. Pewnie często radził sobie z takimi dziwakami. Może Attila za dużo wypiła i dlatego nie wiedziała gdzie jest?-Więc czego się pani napije?-Zapytał, wyciągając spod lady całkiem spory kielich.

Kameleon zdawałoby się że miała zadanie dużo prostsze. Leniwie acz ostrożnie spacerowała po korytarzu nienapotykajac jednak żadnych problemów, dlatego też postanowiła ostrożnie otworzyć pierwsze z brzegu drzwi. Usłyszała przy tym dziwne, nieco mechaniczne kliknięcie. Kierując się instynktem postanowiła odsunąć się od drzwi, w samą porę gdyż wejście eksplodowało, rzucając dziewczynę na ścianę. Osmolone wejście które właśnie powoli gasło, odsłoniło... pusty betonowy pokój, z brudnym materacem w rogi i łańcuchami przy nim. Nic poza tym. Niemniej sama Kameleon nie była teraz w szczytowej formie. Dobrze że burdel zdawał się nie palny.

Kiirobara i Keiko oglądali boxy w towarzystwie Quillina i wzajemnych ciągotów do tego drugiego, dzielnie tłumionych przez ich mózgi. W boxach nie było jednak nic ciekawego. Wszystkie wyglądały jak ten z którego wyszli. Jednakże po chwili z piętra wyżej usłyszeli cichą eksplozje. Więc na piętrze zdecydowanie coś się działo. Wtedy też Keiko lekko się zatoczyła, a wzrok Kiirobary nieznacznie rozmazał. Oboje zauważyli że robią się strasznie śpiący...

A co w tym czasie robił równie śpiący Evan? Wyjął przyrodzenie ze spodni i posuwistymi ruchami dłoni zaczął sobie dogadadzać. Dobrze że aktualnie jego towearzysze go niewidzieli, cwaniak schował się za ścianą boxu.

Finn miał prostszą pracę, bo w zasadzie aktualnie tylko obserwował. Tymrazem przy "Mniejszym oczyszczeniu" pojawiło się x2. A to oznaczało, że miał już dwa mniejsze oczyszczenia!

Stan postaci:
Keiko: Drastycznie zwiększone Libido; Zwiększona podatność na trucizny; Dalsze i wyższe skoki. Śpiąca
Kiirobara: Drastycznie zwiększone Libido; Zwiększona podatność na trucizny; Dalsze i wyższe skoki. Śpiący
KEvan: Drastycznie zwiększone Libido; Zwiększona podatność na trucizny; Dalsze i wyższe skoki. Śpiący
Kameleon: Drastycznie zwiększone Libido; Zwiększona podatność na trucizny; Dalsze i wyższe skoki. Zawroty głowy, obolałe plecy i prawy bok, poparzona prawa ręka od dłoni po łokieć.
KAttila: Drastycznie zwiększone Libido; Zwiększona podatność na trucizny; Dalsze i wyższe skoki.

Finny: [Mniejsze oczyszczenie x2], [Środek nasenny]. Telepatia. Attila + Kameleon; 113MM

Czas na odpis: 30.03 godzina 14:00

Mapa
//Keiko to ten krzyżyk wyżej//

Robili się śpiący, ale eksplozja z góry raczej powinna była ich trochę obudzić, a przynajmniej na tyle by pędem ruszyli na górę. Hikari zerknęła tylko na rozmazaną sylwetkę Kiirobary, a następnie ruchem głowy wskazała schody. Trzeba było interweniować i to zamierzała właśnie zrobić, dlatego w te pędy ruszyła nimi w kierunku miejsca z którego zasłyszała eksplozję. Starała się jednak nie poruszać zbyt ryzykownie i gdyby napotkała jakiekolwiek drzwi otwierała je ostrożnie gotowa na ewentualny odskok.
- Żeby dawać przykład innym, że zawsze można lepiej. I by stanowić niedościgniony wzór dla innych, do którego jednak powinno się dążyć. - wyrzuciła z siebie dziewczyna w trakcie poruszania się, odpowiadając na pytania towarzysza. - A ty? -