Jaskinia Jormunganda

First topic message reminder :


MG
Zdecydowanie nie były to rejony sprzyjające istotą żyjącym w rejonach, gdzie temperatura mimo wszystko oscyluje gdzieś powyżej zera. Spotkanie miało się odbyć gdzieś przy jaskini bliżej szczytu głównie dlatego, ze droga tam wydawała się być najbardziej bezpieczna. Nikt nie raczył prowadzić magów. Droga była prosta - w górę. Pogoda była na dłuższą metę męcząca. Niskie temperatury sprawiały, że stanie w miejscu dłużej niż kilka sekund było niewskazane. Wiatr wiał prosto w oczy. Śnieg padał za kurtki oraz wszelakie inne części garderoby. Piździło złem. A w zasadzie równie dobrze Piekło mogło dawno zamarznąć jeżeli omyłkowo ciągnęło się pod Hakobe. Pora dnia - południe. Godzina 12, może trochę później. Pod jaskinią, którą mieli wkroczyć do środka, siedziała niska postać. Była ona skulona, owinięta czarnym płaszczem i narzuconym kapturem na głowę. Nie trzęsła się, nie dygotała - siedziała w bezruchu jak posąg. Albo ktoś, kto musi nocą siedzieć na przystanku, ale w zasadzie nie jest aż tak zimno, by z tego powodu umierać. Nie ruszał się nawet, jeśli magowie podeszli. Jeżeli był to Sucharek, to chyba dawno skamieniał i czeka na grupę archeologów.

---

//Uprasza się Valkenhayna o uzupełnienie pól profilu oraz zarzucenie linka do KP.

Baylem:100mm
Valkenhayn R. Hellsing: 130mm
Sadaharu: 130mm
Chain: 130mm
Nim: ---

Will

Niedługo po tym tunel zakończył się, odsłaniając przed sobą kolejną pieczarę, która zdecydowanie różniła się od poprzednich. Była w nieco mniejsza niż ta w której Will był wcześniej, ale za to ta była cała pokryta roślinnością. Na ścianach rosły błękitne i pokryte szronem pnącza, przypominające bluszcz, wszędzie na zamarzniętej ziemi rosła już wcześniej napotkana biała trawa, tworząc swego rodzaju dywan. Co jakiś czas z pod trawy można było dostrzec małe zielone kwiatki, przypominające tulipany, jednakże bez łodygi. Dodatkowo praktycznie w każdym wolnym miejscu na ścianę znajdowały się otwory, z których wydobywał się powiew powietrza, przez co czuło się już konkretny powiew wiatru w pieczarze.
Jednakże te rzeczy nie były najbardziej widocznymi obiektami tutaj. Otóż tuż przy ścianie leżało jakieś stworzenie, które przypominało tygrysa, jednakże ten okaz był co najmniej dwa razy większy niż normalnie spotykane tygrysy. Był cały biały i posiadał błękitne pasy na sobie. Stworzenie spało sobie potulnie, głośno chrapiąc.
W pieczarze nie było żadnych korytarzy, prócz dużej dziury na suficie, przypominającą tą w poprzednim pomieszczeniu, jakby została wyrwana od środka.
W tym wszystkim młody Mag zdążył zauważyć, że za tygrysem znajduje się jakiś niskie, może o wysokości pół metra przejście, tudzież dziura. Nie dało się stwierdzić co to takiego.
Dostrzegł także, że "bluszcz" ma w niektórych miejscach wypustki, przypominające żółte liście, które lekko fosforyzują.

Gonzo

Płomyk Fairy Tail, szybko podjął decyzje i już po chwili leciał tunelem, który znajdował się na samym górze. Świetliki mimo, że nie leciały tak szybko jak Białowłosy, były uparte i nie odpuszczały pościgu za nim. Jedynie może zaczęły bardziej bzyczeć i iskrzyć.
Tunel był dość długi i nieregularny, przez co trzeba było nieco popisać się umiejętnościami aero-akrobatycznymi, ale co to dla Gonzalesa? Pikuś. Pan Pikuś.
Po dłuższym czasie, lecąc już na resztce paliwa Mag dotarł do kolejnego rozwidlenia dróg: Jedna ścieżka prowadziła w dół, skąd dało się usłyszeć nieznane Gonzowi chrapanie, oraz lekki powiew powietrza. Drugi tunel prowadził centralnie w górę i był dość ciasny. Miał może z 1 metr szerokości i wydobywało się z niego spore światło.
Jaką podejmiesz tym razem decyzje, Gonzo Gicku?


Stan:
Gonzo - 70MM, Flash Fly 1/2
Will - Zaczyna robić Ci się zimno

O co chodziło tym świetlikom, to Gonzales nie ogarniał. Tyle zamieszania robić z powodu głupiego grzyba? Chociaż to mogło tylko świadczyć o tym, jak wiele wart musiał być ten grzyb. Białowłosy był pewien, że to zdobycz warta takiego wysiłku. Zresztą on bardzo lubił się ścigać. Czy to ze świetlikami, czy też wkurzonym orszakiem ślubnym, po przedstawieniu się jako porzucony syn pana młodego. Wszystko jedno... I tak trzeba latać i tak.
W końcu jednak dotarł do kolejnego rozwidlenia dróg. Westchnął zasmucony, że to tyle ścieżek, a on nie zwiedzi ich wszystkich. Już nawet ciężko mu było spamiętać ile ich razem tam było! Pokręcił głową, ale nie zastanawiał się za długo. Może i nie zawsze wykazywał się jakąś wybitną mądrością, to jednak nie był na tyle głupi, żeby zlatywać w dół. I to wcale nie z powodu dziwnych odgłosów, które się stamtąd dobywały. Nie po to leciał tak wysoko, żeby teraz spadać! Jego droga prowadziła na sam szczyt! A nie po jakichś podziemiach, w dół, niczym niewykształcony, prymitywny plebs, który to twardo stąpał po ziemi. Celem Gonzalesa było sięgnięcie do gwiazd! Samego nieba! Osiągnięcia szczytu epickości! On wybijał się ponad tę codzienną prostotę, będąc chwałą swojej gildii!
Innym jeszcze ważnym argumentem, dla którego nie zdecydował się lecieć w dół, był właśnie ten dźwięk. Co prawda mógł oznaczać coś ciekawego, ale chłopak chciał jednak zgubić jakoś pościg świetlików. A te czym miałyby się kierować jak nie słuchem? I słysząc coś w dole, a nie słysząc niczego w górze, od razu powinny lecieć w dół! Tak Gonzales właśnie myślał, dlatego też wyciszył wszelki dźwięk i dyskretnie poleciał do tego tunelu wyżej.
Tam to rozejrzałby się na spokojnie, o ile świetliki dalej by go nie goniły. Jeśli tak, to należałoby wykonać dalszą część taktycznego odwrotu taktycznego, którego główną cechą był taktyczny odwrót taktyczne jak najdalej od świetlików. Genialny wręcz plan!

...zadanie. Właśnie je zamierzał wykonać nastolatek. Chociaż obecność tygrysa nieco go strapiła, nie miał zamiaru dać po sobie tego poznać. Groźniejsze monstra widywało się w życiu, a kotowatego przynajmniej dałoby się zabić. Nie jak jakieś zombie, czy inne, nieumarłe twory. Dlatego postanowił skupić się na zadaniu. Jego rola tutaj ograniczała się do pozyskania roślinek i właśnie tego miał zamiar się trzymać. Postanowił zachować jak największą ciszę, choćby przez unormowanie własnego organizmu i jego odpowiednią kontrole. Zarówno bicie serca, czy oddech. Wszystko na spokojnie, coby nie wywołać żadnych, niepożądanych odgłosów. Dla podkreślenia tego przed rozpoczęciem żmudnej pracy zbieracza, westchnął, jakby chciał tym odpędzić wszelkie zmartwienia. Wtedy też właśnie roślinne łowy miały się rozpocząć. Zacząłby zbierać wszelkie roślinki tak, aby nie oddalać się od wejścia do pieczary. Gdyby pan tygrys się obudził, zawsze to łatwiej o ucieczkę. Dlatego też spróbowałby starannie zerwać zielonkawe tulipany, czy odciąć fragmenty bluszczu i wrzucić do woreczka. Nie popuściłby także fosforyzującym listkom, jednak przy wszystkim zachowywałby szczególną ostrożność. Nie znał tych roślin, toteż nie wiedział, czego się spodziewać. Liczył, że wiedza o własnym ciele, czy różnych medycznych symptomach w razie czego go ostrzeże i nie będzie masochistycznie pozyskiwał czegoś, co go rani. Liczył też, że rękawiczki są jednak stosownym zabezpieczeniem, a jeden ze sztyletów raczej poradzi sobie z odcięciem fragmentu rośliny. Gorzej jeśli tygrys się wybudzi, ale to już wszystko zależne od tego w jakich okolicznościach by się to stało.

Gonzales

Mierząc wszelkie góry i horyzonty, stając w pełni na wysokości zadania, młody mag sunął wąskim tunelem na szczyt. Tam gdzie rodzą się wielkie gwiazdy, tam gdzie sięgają prawdziwi bohaterowie! A przynajmniej Gonzo tak uważał.
Tunel był ciasny, jednakże udało mu się na ostatkach paliwa dolecieć do... półki skalnej znajdującej się na zewnątrz.
Półka przypominała kształtem pokrzywione pół koło, a jej promień wynosił około 25m. Pokryta była grubą warstwą śniegu, sięgającemu chłopakowi powyżej brzucha. Panowała tutaj zamieć, śnieg padał nieubłaganie, popędzany zimnym i ostrym wiatrem, który otaczał górę.
Ciężko było stwierdzić jak wysoko się znajdował.
Na półce, prócz zasypanych śniegiem głazów i nierówności, mag ognia zauważył coś niezwykłego. Mianowicie błękitną kule, która wisiała w powietrzu nad krawędzią, świecąc się wokół. Zdawała się obracać wokół własnej osi i najwyraźniej porywisty wiatr nie miał na nią wpływu. Coś znajdowało się wewnątrz kuli, ale była zbyt daleko by się dobrze jej przyjrzeć. Nie byłoby to problemem, nawet gdyby się przedzierać przez ten śnieg, jednakże była tutaj jeszcze jedna niezwykła rzecz. Mianowicie jakieś 10 m od niego, w miejscu którym było wgłębienie wewnątrz góry, znajdował się stary, podniszczony namiot z którego dobiegał hałas jakby ktoś uderzał garnkiem lub patelnią w coś twardego, przy akompaniamencie spadających przedmiotów. W środku najwyraźniej ktoś był albo coś.
W między czasie można było zauważyć, że ani śladu było świetlikach, co mogło oznaczać tylko jedno: zgubił je. Przynajmniej do czasu.


William

Po uspokojeniu swojego organizmu, chłopiec ostrożnie oraz bez pośpiechu zaczął zbierać obiekty obecnej tu flory. Zebranie tulipanów nie było trudnym zadaniem, jednakże ciężej już było odciąć choć jeden kawałek bluszczu. Były one dość mocno pokryte lodem przez co nóż nie radził sobie zbyt dobrze z przecinaniem ich. Inną już historią były fosforyzujące listki, które były jedynie zaszronione. Po odcięciu ich zaczęły fosforyzować jeszcze mocniej, dając stosunkowo znośne źródło światła.
Udało mu się odciąć z 3 takie listki i zebrać około 2 tulipanki, zanim usłyszał niepokojący dźwięk z tunelu na suficie. Dźwięk setek malutkich skrzydełek, które najwyraźniej były coraz bliżej. Ciężko było stwierdzić kiedy dokładnie się pojawi, ale Will szybko doszedł do wniosku, że lepiej nie wiedzieć. Co oznaczało, że miał coraz mniej czasu.

Słysząc zmiany w swoim otoczeniu, nastolatek postanowił działać. Zgarnął brakujące elementy, wycofując się powoli do korytarza, którym przyszedł. Wracając ostrożnie korytarzem, miał zamiar zostawić zawieszone w powietrzu, na wysokości tygrysa, sztylety do rzucania, które były elementem soboty. Miały asekuracyjnie wystrzelić i powstrzymać coś, przed podążaniem za nim. Z tego też powodu pozostawił trzy ostrza wycelowane w kierunku pieczary, a sam... udał się do rozwidlenia. Wszystko po to, aby będąc w 'bezpiecznym' miejscu, aktywować wystrzał. Miało to zregenerować jego ostrza i opóźnić lub wywołać pewne zamieszanie. Sam zaś mistrz Kaczuszek udałby się w logicznym dla niego kierunku. Nie był raczej aż tak głupi dlatego pierw oceniłby, czy w mrocznym korytarzu miałby szanse widzieć, a jeśli nie - ruszyłby na dół, opatulając się szczelniej ubraniami, coby uniknąć złego zimna. Uważałby na to, co ma za plecami, ale także i na to, aby kolokwialnie nie wypierdolić się na śliskim gruncie i nie uszkodzić swoich roślinek. Gdyby jednak mroczny korytarz nie był ciemną, murzyńską dupą - wtedy prawdopodobnie wolałby pójść tam, gdzie nie zamarznie. Nie chciał ryzykować życiem dla zdobycia jakiegoś chwasta...W obu kwestiach pozostawał jednak ostrożny względem otoczenia.

Miała być wielka chwała, błyszczące niebo, kwiatki, a tam śnieg i zamiecie. Gonzales lekko się zawiódł lądując w śniegu, dość głębokim. Coś tam warknął pod nosem podirytowany, ale jeszcze nie zniechęcony. Dostrzegł dziwną kulę, usłyszał dźwięki. Tyle rzeczy na raz, a on mógł się skupić tylko na jednej! Znowu pożałował, że nie posiadał zdolności klonowania swojej epickiej osoby. Aczkolwiek namiot nie był tak ciekawy jak kulka. Namiot teoretycznie mógłby znaleźć w jakimś sklepie, ale latającą kulę? Świecącą do tego? Uznał to za jakiś artjefekt, a jeśli nawet było to coś zupełnie innego, to pozostawało czymś, co Gonzales chciałby mieć. I nie widział żadnych przeciwności, by tej kulki sobie po prostu nie wziąć. Tak więc skupił się na swojej Ourze, by ta zalśniła i rozgrzała się najmocniej jak tylko Gonzales był w stanie ją rozgrzać i zaczął przedzierać się przez śnieg. Przy okazji przyzwał z Legendarnej Międzywymiarowej Bramy Przedmiotowej do swojej prawicy legendarny oręż znany jako Piątek Piąteczek Piątunio. Dzierżąc tę potężną broń zbliżył się na jego wyciągnięcie do kuli, a następnie zahaczył ją bijakiem, by kulkę do siebie przysunąć. Wolał jednak zachować jakieś środki ostrożności. Liczył w tym działaniu na swoją mądrość i szczęście, w końcu był bardzo szczęśliwym Gonzalesem. Następnie odesłałby kulkę i młot. A ponieważ nigdzie mu się nie śpieszyło, to postanowił jeszcze podejść do namiotu i póki co tylko by nasłuchiwał. Nie chciał jednak oberwać przypadkiem jakimś garnkiem, tudzież patelnią, więc w razie czego był gotów, by puścić całą górę z dymem w obronie własnej, ewentualnie zwyczajnie odchyliłby łba, żeby nic go nie trafiło.

MG

Było ciężko. Było zimno. Było nie fajnie i zapewne było to coś, co mogliby przejść tylko prawdziwi bohaterowie. Ale takim oto sposobem nasi herosi dostali to, po co przyszli, wyszli z jaskiń i ruszyli do domów. I chociaż pieniędzy wiele nie dostali, to zapewne po takiej fenomenalnej wyprawie wyszli z solidnym bagażem doświadczenia. Ale i tak wiadomo, ze to, co spotkali w takim miejscu jak to to tam żadne wyzwanie dla naszych bohaterów!

+ 20k i + 40pd, sio stąd