Nocna Dzielnica

First topic message reminder :

W mieście pełnym rozrywki nie może oczywiście zabraknąć miejsc przeznaczonych tylko dla dorosłych. Położona w wschodnio-północnej części Akane Resort, jest najbardziej rozpustną dzielnicą. Liczne kasyna, kluby nocne, domy publiczne, to zaledwie kilka z licznych atrakcji, które można tam znaleźć. Miejsce to jest istnym rajem dla zepsutej arystokracji i ludzi, którzy z nadmiaru pieniędzy zaczęli je wydawać na wszelkie możliwe sposoby. Znajduje się tam również parę domów mieszkalnych, oraz kilka zabytkowych kamienic, lecz większość zabudowań jest w stylu nowoczesnym. Budynki są wysokie z dużą ilością świecidełek i szyb. Tworzą one labirynt wąskich uliczek. Nie może również zabraknąć drogich sklepów, w których często można znaleźć dziwne rzeczy.

MG:
To był paskudny dzień. Czarne chmury całkowicie przysłoniły niebo. Od samego rana lał lodowaty deszcz, który padał przez cały dzień i nie zanosiło się na to, by przestał do wieczora, a od czasu do czasu słychać było grzmot uderzającego w ziemię pioruna. Ulice Nocnej Dzielnicy były całkowicie opuszczone, nikt w końcu nie chciał przebywać w taką pogodę na dworze. Niestety panienki Florence i Aclaria, oraz pan Ayumu nie mieli tyle szczęścia, żeby ukryć się przed deszczem. Przybyli do Akane Resort z mniejszymi, bądź większymi problemami, ale spotkali się dopiero w zaułku między dwoma wysokimi budowlami, gdzie według ogłoszenia mieli się udać. Czekał tam na nich… właściwie to nikt. Zleceniodawca ewidentnie się spóźniał, a deszcz dalej padał.
W zaułku stał kontener na śmieci, z którego unosił się nieprzyjemny zapach odpadów. Na ścianach budynków, dało się zauważyć zeschnięte ślady krwi, które w nieudolny sposób ktoś próbował zetrzeć. Za kontenerem zaś była jej duża plama. Ogółem dość ponuro i nieprzyjemnie.


Czas odpisu: 02.05.2015 godz: 00:00

Jej się w zasadzie specjalnie nie śpieszyło zwłaszcza, ze nie dostawała wieści o kolejnych trupach. Tymczasem chyba ostatecznie znalazła towarzysza w niedoli., Znaczy podczas misji, która była w sumie dość dziwna, ale przede wszystkim w tym momencie - nudna. Typ powinien tu być. Gdyby ją porwał, na pewno byłyby jakieś ślady. Inna sprawa, że po Victorze też ni widu ni słychu. Może serio wrócił do domu? A cholera go wie, w każdym razie nie wydawało jej się, żeby był w tym momencie specjalnie potrzebny. A że nic się z kolei nie działo mogła w sumie bliżej zapoznać się z psiną, ostrożnie do niej podchodząc i próbując ją pogłaskać, spokojnie bez pośpiechu zbliżając dłoń do łba psa. Ludzie mówią, ze trzeba zawiązywać nowe przyjaźnie. Możliwe, że też nie koniecznie o to im chodziło, ale jakiś immunitet na ugryzienia przez ten jeden egzemplarz to też coś, co by ją nawet pocieszyło.

MG:
Różowiutki piesek początkowo lekko się spłoszył, ale doceniał fakt, że rudowłosa dała mu jedzonko. Temu też spoglądał na jej rękę zarówno z zaciekawieniem, jak i lekkim przerażeniem. Ustawił się bokiem, a następnie zaczął się wycofywać tyłem, cały czas obserwując ruchy Eris. Co jakiś czas się wychylił, aby powąchać dłoń dziewczyny, ale dość szybko się cofał.
No i wtedy drzwi do mieszkania się otworzyły. Do mieszkania weszła ciemnowłosa kobieta, która była dość zdziwiona faktem, że jej mieszkanie nie było zamknięte na klucz, oraz tym, że w środku jakaś inna kobieta siedziała i próbowała oswoić jej psa. Stanęła jak wyryta i patrzyła zarówno przerażona, jak i zaskoczona. I normalnie aż zaniemówiła.


Kobieta, z którą obecnie przebywał Ayumu, początkowo się zaśmiała. Potem westchnęła i pokręciła jeszcze głową, zarzucając włosami.
- Można i żyć nawet dwieście długich lat, ale ile są one warte, jeżeli nie ma w tym żadnej przyjemności? Czyż to nie lęk przed śmiercią tak bardzo nas podnieca i nie czyni nas ludzkimi, ponad ludzkość? – odpowiedziała obserwując Kanzakiego od góry, do dołu. Od czubka jego głowy, aż po stopy. Zmrużyła delikatnie oczy i cicho jęknęła. Ciężko było stwierdzić, czy wywołany był ten jęk. W każdym razie, Ayumu mógł zauważyć, jak kobieta coraz bardziej opierała się o stolik, prawie na nim przysiadając. Jej ręka powoli skierowała się w stronę szuflady. Otworzyła ją i zaczęła w niej grzebać dłonią. Do tego przygryzała dolną wargę.
- Panie Umu… Czyż czerwony nie jest pięknym kolorem? Tak bardzo zmysłowym i niezwykłym…


Stan postaci:
Ayumu: Bez zmian
Eris: 83 MM
Florence: 50 MM,
Termin: 11.12.15 godz 45:01.

Uhh.. ohyda - czyżby po przekroczeniu progu nasza wiedźma znalazła się w innym wymiarze? Takim w którym za mycie się palą na stosie? Bleh. Normalnie, aż Florence straciła cały swój apetyt. Z resztą mówimy to o kimś z rodu Tamotsu - dla którego kąpiel to niezwykle ważny aspekt społeczny! W rodzinnych stronach Flo wielka prywatna łaźnia jest symbolem bogactwa! Sama myśl o tym, że miała by porzucić mydło wywoływała w niej odruchy wymiotne a do tego dochodził jeszcze absurdalny pomysł by ona - urodzona wiedźmowa szlachcianka z wyspy Spirit miała komuś służyć - Ha, niedoczekanie wasze bigosowe brudasy!
- Yhhh... NIE.
Odparła stanowczo wstając z taborecika, dość już czasu straciła, jednak zastanawiała się, czy za swoja zniewagę mieszkańcy domostwa nie powinni ponieść jakiejś kary.

Kanzaki nie mógł zgodzić się z kobietą, nie tylko jako postać odgrywana przez niego w tym momencie, ale także jako on sam. To nie lęk przed śmiercią sprawiał, że ludzkie życie nabierało trochę posmaku przyjemności. To świadomość i chęć długiego życia sprawiała, że Ayumu miał nadzieję na to, że przyjdzie mu osiągnąć wszystkie zamierzone przez niego plany. Nie zamierzał nadmiernie i bezsensownie ryzykować własnym życiem, jeśli mógł spokojnie dojść do tego, czego zamierzał, bez ryzyka. Na końcu jego drogi i tak czekała na niego nagroda tak ogromna, że wynagrodziłaby mu to pozornie pozbawione "dreszczyku adrenaliny" życie.

Fizycznie jednak chłopak pokręcił tylko głową, dając znać w ten sposób kobiecie, że się nie zgadza, nie zamierzał jednak wchodzić z nią na ten temat w dyskusje. Nie zamierzał jednak także porzucić tego tematu całkowicie, mógł dalej starać się pociągnąć ją za język i to zamierzał zrobić.
- Ile byłaby pani w stanie poświęcić za przeżycie tego podniecenia? - zapytał wpierw mężczyzna, po chwili kontynuując. - Co uczyniłaby pani, by znowu posmakować tego niebezpiecznego smaku? Igra pani z życiem. Czy tylko swoim? - to pytanie było już całkiem bezpośrednie i wyjątkowo niebezpieczne, bowiem w tym momencie Kanzaki zaczynał już coś jej sugerować. Dlatego też stał się teraz wyjątkowo wyczulony na jej wszelkie ruchy, gotowy do odskoczenia z miejsca, gdyby kobieta zdecydowała się do niego doskoczyć lub czymś w niego rzucić.

Następny ruch jednak sprawił, że Kanzaki postanowił przestać się wahać. Musiał zaryzykować zrobienie czegoś, czego później mógł żałować, lecz wolał podjąć takie ryzyko, niż postawić na szali własne życie. To zawsze było dla niego najważniejsze. Dlatego gdy tylko zauważył jak kobieta schyla się do szafki, jak szuka w niej czegoś dłonią - momentalnie sięgnął po pistolet i wystrzelił z niego, starając się trafić w ramię kobiety, dokładnie na wysokości barku, to ramię, które należało do reki gmerającej w szufladzie. Następnie zrobił szybki odskok w bok i jeśli pierwszy strzał nie trafił w bark, to teraz zamierzał poprawić strzelając drugi raz. Jeśli natomiast trafił za pierwszym razem, to momentalnie doskakiwał do kobieta i przygważdżał ją do ziemi, ręką zatykając jej usta, drugą ręką natomiast naciskając na jej plecy i dopychając ją tak do ziemi, starając się siedzieć na niej, tak by nie mogła się ruszyć. A więc tak to miało wyglądać. Szkoda.
- Strzelają do nas. Proszę się nie ruszać. - powiedział jeszcze do kobiety. Zupełnie jakby chciał zrzucić z siebie możliwe podejrzenia. Nieważne jak głupie takie zachowanie mogłoby się wydawać.

O, miło ktoś przyszedł. Odruchowo początkowo sięgnęła po katanę ale widząc, ze to tylko jakaś niewiasta natychmiast zrezygnowała. Zignorowała również psa. Teraz byłą kwestia taka, że warto byłoby przedstawić jej sytuację. Wstała na równe nogi i zaczęła kompletnie poważnie. - Bez pytań. Sprawa ma się tak, ze jakiś debil poluje na dziewczyny z Białego Pawia i robi im nie fajne rzeczy. Byłoby miło, jakbyś dała się stąd oddelegować w mniej oczywiste miejsce pobytu. A, żeby nie było - póki co jestem bardzo miła. I raczej wolisz, żeby tak pozostało... - ostrzegła dziewczynę nie bez powodu. Warto chyba było zasygnalizować, że jeżeli nie pójdzie po dobroci, to pójdzie nie po dobroci i wtedy spotka się z niemiłą Acl. A Acl była bardzo miła. CHCIAŁA POMÓC! ONA! W zasadzie to chciała hajs za misję ale who cares!? W każdym razie jak nie będzie stawiała oporów, to wyjdzie z nią z budynku. Kurczę, przyda się Victor. Fajnie by było wiedzieć, gdzie dalej. Ale to najwyżej zapyta dziewoję. O ile oczywiście nie będzie robiła problemów.

MG:
W pomieszczeniu, które było przesiąknięte bigosianym aromatem, panienka Florence nagle się ożywiła stwierdzając, że nie jest głodna. Postawione warunki widocznie jej nie odpowiadały. Jednakże rodzinka nie miała zamiaru tak zwyczajnie odpuścić.
- Eghr! Wiedziałem, że tak będzie! Niepotrzebnie ją tu przyprowadzałeś! To zwykła poganka! – zaprotestował dziewic, ale jego matrona zdzieliła go łychą przez łeb, więc ten od razu się uciszył.
- Rozumiem co teraz czuje… Też początkowo miałem wątpliwości. Jednakże przenajświętszy bigos otworzył mi oczy! Dzięki niemu wszystko zrozumiałem! – powiedział mężczyzna, wyraźnie podekscytowany. Położył przy tym swoją nie najczystszą dłoń na ramieniu wiedźmy.
- Może broszurek nie czytała i nie rozumie – wtrąciła kobiety. – W broszurkach zawarta jest mądrość. Podaj jej broszurkę…
Mężczyzna sięgnął drugą ręką za siebie i wręczył Florence niewielką gazetkę, której tematem było „Mydło – oczyszcza ciało, brudzi duszę”, a tematem podrzędnym było „W brudnym ciele zdrowy duch”. Dodatkowo załączony był przepis na bigos z burakami.


- Eee… Co? – Dalsze zdziwienie było reakcją kobiety, która nie do końca ogarniała co się działo. Właściwie to ciężko jest coś ogarnąć, kiedy jakaś obca kobieta z kataną, mówi o tym, że ktoś poluje na daną osobę. Może to i nawet dobrze, że była tak bardzo zszokowana, gdyż nie stawiała jakiegokolwiek oporu. Została wyprowadzona z własnego mieszkania całkowicie zdezorientowana. Mrugała tylko szybko oczami, ale to nie za wiele dawało. Po chwili dopiero zebrała się do odpowiedzi.
- No… Nie wiem gdzie… Ale jak to? Czemu akurat z Białego Pawia? I w ogóle o co chodzi?


Zaś Ayumu postanowił podjąć bardziej zdecydowane działania. Początkowo zapytał o parę rzeczy, na co kobieta tylko wzruszyła lekko ramionami. Jej ręka w tamtej chwili zatrzymała się, jakby odnajdując szukaną rzecz. Lecz zanim Kanzaki dowiedział się co to takiego było, sięgnął po broń i wystrzelił. Niemalże idealnie, w prawie ramię, trochę niżej niż był bark. Krew trysnęła, acz była mało widoczna na tle innych czerwonych elementów wystroju.
- Auć… – wydała z siebie udawany dźwięk bólu, spoglądając na ranę. Jednak wyglądało na to, że nie za bardzo się nią przejęła. I kiedy tylko Kanzaki doskoczył, by ją powalić, ona wyjęła z szuflady swoją rękę. Odskoczyła lekko w bok i machnęła dłonią po skosie, odganiając się od natrętnej łapy chłopaka. Ayumu zdążył zobaczyć błysk jakiegoś srebrnego przedmiotu. Do tego poczuł ból w prawym przedramieniu. Zostało ono przyozdobione o pięć ran ciętych. Choć ostrza nie sięgnęły kości, to krew zaczęła się szybko ulewać z ran. Usłyszał jeszcze nieprzyjemny szelest metalu. Dłoń kobiety przyozdabiała teraz czarna rękawiczka z długimi ostrzami na palcach. Odległość między nimi wynosiła 3 metry.


Stan postaci:
Ayumu: 105MM. Pięć ran ciętych wzdłuż prawego przedramienia. Mocno krwawią, oraz bolą. Prawa dłoń lekko drętwieje.
Eris: 83 MM
Florence: 50 MM.

Zabawa się skończyła, więc można było odrzucić maskę miłego i grzecznego chłopaka, który przyszedł tutaj pomóc kobiecie, a można było po prostu na powrót stać się sobą i spokojnie zabić kobietę. Nie żeby to był pierwszy raz. Na swój sposób raz na pewien czas przyjemnie było być szczerym z sobą samym i po prostu robić to, co się powinno było robić. Nie mówić, nie udawać, nie podlizywać się, nie kłamać, a po prostu działać. Kanzaki wiedział, że jeśli zabije tutaj tę pseudo-gwiazdeczkę baru to będzie miał pewne problemy. Zastanawiał się już w jaki sposób wyjaśni to wszystko co tu zaszło i jak udowodni, że to akurat ona stała za cała sprawą, ale póki co nie mógł poddać tego pod większe rozmyślanie, gdyż najpierw faktycznie musiał ją zabić. Potem zastanowi się nad tym co i jak.

Inna sprawa, że Ayumu nie należał do osób, które by się oszczędzały w tego rodzaju walkach. Przeciwnie - zawsze chciał zakończyć je jak najszybciej, choć niekoniecznie jak najszybciej chciał zabić. Jeśli mógłby doprowadzić do sytuacji, w której kobieta nie mogłaby się poruszać, to potem na pewno odnalazłby radość w odpowiednim zajęciu się nią. Rzecz jasna koniec końców skończyłaby martwa, ale chwile przed śmiercią mogłyby się dla niej potoczyć różnie.
Grand Doll - tego zaklęcia zdecydował się użyć Ayumu, nie dbając o to, że jego najbliższe otoczenie może zostać potężnie uszkodzone w wyniku kontaktu z przywołaną przez niego lalką. W międzyczasie chłopak oddałby dwa kolejne strzały ze swojego pistoletu przy użyciu niezdrętwiałej ręki - jeden strzał wycelowany w jej podbrzusze, drugi natomiast w prawe udo. Tymczasem lalka, która pojawiłaby się na miejscu walki miała za zadanie łupnąć z całej siły kobietę w brzuch, gdyby ta tylko podeszła blisko. Gdyby natomiast nie podeszła, wtedy lalka chwytała stół, który powinien być blisko i ciskała nim w kobietę. To naprawdę powinno na nią wystarczyć, niezależnie od broni jaką dysponowała. Gdyby jednak Lirianda zbliżyła się za blisko Kanzakiego, to lalka miała ją odegnać od niego zamachując się potężnie na kobietę. W ostateczności mężczyzna oddałby kolejny strzał z pistoletu, tym razem w jej głowę. Jeśli natomiast lalka skutecznie odpędzała kobietę od niego, to on sam zrzuciłby z siebie marynarkę, następnie oderwał rękaw koszuli i mocno przewiązał sobie nim ranę, dokładnie zaciskając. Należało na razie próbować ignorować potencjalny ból. Poboli go potem. Aczkolwiek skrzywienie na jego ustach było nader widoczne.

Co za wariaci... serio, skąd się tacy biorą? Myślał by kto, że selekcja naturalna w końcu pozbyła się skończonych ułomków, no ale jak widać próżne nadzieje. W każdym razie blondyna miała już dość tej poronionej rodzinki i chciała po prostu opuścić czym prędzej to przeklęte mieszkanie, zastanawiała się jednak czy powinna wpierw ukarać bigosową rodzinkę za ich bezczelność względem Wielkiej Wiedźmy Florence Tamotsu. Eh, chyba szkoda zachodu ale blondyneczka postanowiła dać brudasą jedną szansę.
- Dowiedzenia.
Rzuciła chcąc po prostu wyjść, zaczynając swą grę - o ile mieszkańcy pozwolą jej po prostu opuścić budynek, to cóż... wygrają życie, jeśli nie to zacznie się inna zabawa.

MG:
Eris jest popsutym garnkiem…

Zaś Florence pogardziła podobnym, który przepełniony był bigosem. Tak samo wzgardziła familią, oraz broszurkami.  Zaskoczeni jej taką reakcją stanęli niczym spetryfikowani. Jedynie baba zachowała jakiś porządek nad sobą, gdyż prędko zdzieliła dziewica łyżką, gdy ten przestał mieszać bigos. Wąsaty mężczyzna, który zaproponował jej dołączenie do wyznawców bigosu, oraz brudu westchnął jedynie, lecz wiedźmy nikt nie zatrzymywał. Tak więc powróciła na deszcz, który padał i moczył jej ubrania.

Tam gdzie dla Ayumu był koniec zabawy, tam u kogoś innego ona dopiero się rozpoczynała. Chłopak wziął bardzo na poważnie całą sprawę. Wielka lalka pojawiła się za jego plecami. Pomimo ogromnych rozmiarów nie zdołała naruszyć struktury budynku, aczkolwiek jej zjawienie się spowodowało dość spore przemeblowanie. Kobieta nie wyglądała na przerażoną. Świadczył o tym powiększający się uśmiech na jej twarzy. Ruszyła natychmiast do ataku. Nawet strzał, który trafił ją w podbrzusze nie był w stanie jej zatrzymać. Była szybka i zwinna. Na tyle, że zdążyła jeszcze uderzyć w lufę pistoletu, zadrapując lekko dłoń Kanzakiego. Chłopak wypuścił pistolet. Dalsze akcje kobiety zostały przerwane przez lalkę, która z dużym impetem uderzyła ją w brzuch. Kobietę aż wywaliło na ścianę za nią. Zderzyła się z nią z taką siłą, że aż posypał się tynk. Upadła na kolana, podpierając się jeszcze rękoma. Kiedy odkaszlnęła Ayumu mógł zobaczyć krew z jej ust. Choć jej stan wydawał się być beznadziejny, wtedy rozległ się jej cichy śmiech.


Stan postaci:
Ayumu: 85MM. Pięć ran ciętych wzdłuż prawego przedramienia. Mocno krwawią, oraz bolą. Prawa dłoń lekko drętwieje. Lewa dłoń lekko zadrapana.  Grand Doll 1/3
Eris: 83 MM
Florence: 50 MM.

Zabawa różne miała imiona, to fakt. Dla jednych się kończąc, dla drugich się zaczynała, lecz Kanzaki widząc zwinność w ruchach dziewczyny wolał uznać, że lepiej dla niego będzie, gdy szybciej pozbędzie się zagrożenia i będzie mógł spokojnie... zakończyć zadanie? No tak, już postanowił, że pomyśli o tym później. Teraz, gdy jego lalka odrzuciła napastniczkę i praktycznie przypieczętowała jej los, Ayumu zastanawiał się tylko nad tym dlaczego kobieta wciąż się śmiała. Może miało to związek z jej wcześniejszym gadaniem na temat życia i adrenaliny? Kanzaki wolał się nie wgłębiać w tego typu kwestie. Dlaczego miał? Jeśli ktokolwiek oczekiwał tego, że w tym momencie podejdzie do dziewczyny i zada jej jakiekolwiek pytanie to grubo się mylił. Mężczyzna w pierwszej chwili użył zaklęcia Lalki na Sznurku (B), by spętać dziewczynę i przytrzymać ją na ziemi. To mogła być przesada, ale w słowniku Kanzakiego nie było czegoś takiego jak przesada, kiedy chodziło o sprawne wykonanie swoich zamiarów. Gdy tylko kobieta została spętana, Kanzaki spokojnie podszedł odzyskać swój pistolet, a następnie uniósł go, wycelował w klatkę piersiową kobiety i oddał strzał. Na wszelki wypadek. Grand Doll też miała na wszelki wypadek wciąż być czujna i w razie potrzeby znowu trzasnąć kobietę.

Zaraz po tym, gdy tylko kobieta faktycznie padła martwa, mężczyzna odwrócił się w kierunku mieszkania. Najpierw chciał znaleźć łazienkę, zająć się swoimi ranami, opatrzyć je jakoś, jeśli znalazłby tam apteczkę. A potem przystąpić do przeszukiwania mieszkania w celu odnalezienia jakichkolwiek dowodów. Wszystko jednak chwytał przez poły swojej marynarki. Nie zamierzał zostawić tu za dużo śladów. Potrzebował jednak jakichś dowodów obciążających kobietę, chociaż najważniejszy już miał - prawdopodobne narzędzie zbrodni. Dopiero po tym wszystkim miał zamiar wcisnąć przycisk na kulce, którą otrzymał na początku zadania, by skontaktować się ze zleceniodawcą.

- Co gdy zadanie zostało wykonane? - takie pytanie miał zamiar zadać.

MG:
Wpierw kobieta została spętana żyłkami, a potem Kanzaki sięgnął po swój pistolet. Kobieta dała jeszcze radę unieść głowę, spojrzeć mu prosto w oczy i uśmiechnąć się euforycznie. A potem Bang… Krew… Trup i koniec. Zastrzelona dziewczyna upadła bezwładnie w kałużę krwi, która pod nią powstała. Następnie chłopak mógł sobie w spokoju przeszukać dom, w którym panował dość artystyczny nieład po wkroczeniu jego dużej lalki, a przy okazji naprawił sobie rany odnalezionym sprzętem medycznym. Podczas swoich poszukiwań odnalazł dużo ubrań, dużo bielizny, trochę książek, ale to wszystko raczej miało mało wspólnego ze zbrodnią. Jedynymi dziwnymi rzeczami mógł się wydawać jaskrawy, różowy proszek w foliowej torebce, którą odnalazł w jednej szuflad, oraz podobną torebeczkę, tyle, że z proszkiem złocistym. No i oczywiście jeszcze była broń. Gdy już nie było żadnej szparki do sprawdzenia, Ayumu mógł zawiadomić pracodawcę.
- Masz wystarczające dowody? Jeżeli tak, to spotkajmy się w miejscu naszego pierwszego spotkania – odpowiedział jedynie przez czarną kulkę, co również mogły usłyszeć Flo i Eris, ale one były Brudnymi Kapciami i jedynie stały póki co na deszczu, moknąć. Oj, bardzo moknęły…

Stan postaci:
Ayumu: 65MM. Rany na prawym przedramieniu i na lewej dłoni opatrzone, jedynie trochę bolą, już nie krwawią.
Eris: 83 MM
Florence: 50 MM.

Czas na odpis 03.01.16 godz 22.80
Kto nie zdąży ten uchwyt od łyżki!

// "godz 22:80", nice :D. //

Dużym problemem było to, że Kanzaki nie posiadał zbyt wielu poszlak, które mogłyby wskazywać na to, że to właśnie zabita przez niego kobieta popełniła zbrodnię, do której zbadania mężczyzna wraz z dwójką pozostałych najemników został wynajęty. Nie martwił się za bardzo o siebie i to, co się z nim stanie w kwestii tego morderstwa. Nie była to pierwsza zabita przez niego osoba i prawdopodobnie nie była też ostatnią. Jednocześnie zawsze mógł powiedzieć, że zadziałał w samoobronie, co było prawdą w gruncie rzeczy, gdyż to kobieta rzuciła się na niego pierwsza ze swoją bronią. Oba woreczki z proszkiem Kanzaki włożył do własnej kieszeni, łapiąc je ponownie przez poły swojej marynarki, tak by nie zostawić na nich własnych śladów. Następnie, uważając by nie stanąć butem w krwi kobiety, podobnie chwycił jej broń, chyba że miał jakąś chustkę lub kawałek bandażu/gazy z jej łazienki, wtedy chwytał przez nią. Nie był pewien czy powinien dostarczyć broń mężczyźnie, ale równie dobrze mógł ją ze sobą zabrać.
- Mam prawdopodobne narzędzie zbrodni i dwa dziwne proszki do zbadania. Pojawię się tam niedługo. - zakomunikował jeszcze kulce, a następnie udał się w kierunku miejsca spotkania, sprawdzając jeszcze wcześniej czy na pewno nigdzie na jego ubraniu nie widać krwawego koloru. Nie byłoby dobrze paradować z krwią na sobie i dawać do zrozumienia wszystkim wokół, że jest się podejrzanym.

Florence miała już serdecznie dość tego miejsca, zaczynała podejrzewać, że pozostawienie tego mordercy na wolności wyjdzie światu na dobre - przynajmniej  zniknie nieco idiotów. Cóż, nieważne pracodawca postanowił ich ponownie wezwać, sama blondyna nie bardzo wiedziała po co właściwie - jej samej nie udało się niczego odkryć, może po prostu słaby z niej materiał na detektywa? Tak czy owak znużona wiedźma ruszyła spotkać się z resztą grupy by wysłuchać co odkryli.

MG:
Ostatecznie Ayumu, oraz Florence dotarli do umówionego miejsca. Zaś Uchwyt od Łyżki gdzieś się zapodział i nie wiadomo co z nim. W każdym razie deszcz dalej padał, było dość zimno i ciemno. Zleceniodawcy natomiast nie było. Czyżby to jakiś podstęp? Czyżby to on wszystko zaplanował, a teraz wszystko miało wyjść na jaw? Czyżby jakaś podła sztuczka miałaby mieć teraz tutaj właśnie miejsce? No nie do końca… Mężczyzna po prostu przyszedł z lekkim opóźnieniem, z papierosem w ustach. Spojrzał na chłopaka, na dziewczynę, po czym obejrzał narzędzia zbrodni i jeszcze przyjrzał się bliżej ubraniu Kanzakiego. Choć chłopak postarał się o to, by jakoś zataić krew, to jednak tej nie tak łatwo się pozbyć. Mimo to, inspektor nie miał z tym jakichś większych problemów.
- Rozumiem, że sprawa została ostatecznie rozwiązana? Niech i tak będzie… Zarówno narzędzia, jak i proszki zostaną oddane do analizy. Zaś jeśli chodzi o was, radzę na jakiś czas się stąd ulotnić. Ostatnio trochę zamieszania się tutaj porobiło, więc tak będzie chyba dla was lepiej – powiedział, wręczył pieniądz i sobie poszedł.
I to by było chyba na tyle… Z czasem i Eris się odnalazła, jej również wręczono pieniążki i wszystko zostało raczej załatwione. Największymi problemami okazały się być te zdrowotne, które to dotknęły zarówno Eris, jak i panienkę Florence. Tak to jest jak się czapki i szalika nie nosi, a wokół leje deszczem…



Koniej misji:
Ayumu:  3 dni wolnego.
+ 40.000
+ 45 PD
+ Trochę negatywne stosunki w Akane Resort. Może nie jakoś wybitnie kojarzony, ale gdyby ktoś rozpoznał to raczej przyjazny nie będzie.

Eris: 5 dni wolnego
+ 30.000
+ 35 PD
+ Majowy kaszelek. Boli gardziołko, a mówienie jest trochę ochrypłe i lekko utrudnione. Do końca fabularnego maja.
+ Trochę negatywne stosunki w Akane Resort. Może nie jakoś wybitnie kojarzona, ale gdyby ktoś rozpoznał to raczej przyjazny nie będzie.

Florence:  5 dni wolnego.
+ 32.000
+ 37 PD
+ Majowe przeziębienie, czyli katarek i od czasu do czasu większa potrzeba kichnięcia. Do końca fabularnego maja.
+ Trochę negatywne stosunki w Akane Resort. Może nie jakoś wybitnie kojarzona, ale gdyby ktoś rozpoznał to raczej przyjazny nie będzie.

MG:
Wieczór zapowiadał się doprawdy całkiem ładny. Księżyc świecił wysoko, a gwiazdy wokół niego. Tak, to właśnie wieczorem miała się rozpocząć miała cała misja, ponieważ to głównie wieczorami pojawiał się największy problem w owej dzielnicy.
Na magów przed mroczną alejką już czekał odziany w płaszcz jegomość w kapeluszu, z cygarem w ustach. Kiedy ich ujrzał, podszedł bliżej, lekko się skłonił i przemówił.
- Bry wieczór... Magowie prawda? Nie będę w bawełnę owijał. Sprawa jest taka, że z tamtej uliczki dochodzą w nocy hałasy. To coś tłucze, to coś łomocze, to coś spać nie daje. W każdym razie, dosyć mam już tych staruszkowych narzekań. Zatem, życzę powodzenia. Chyba, że jakieś macie pytania - człowiek był to konkretny i prawdopodobnie już miał trochę po trzydziestce.
Zaś co do uliczki, to znajdowała się ona między blokiem 47, a blokiem 49. Szeroka na około siedem metrów. Bijąca od niej ciemność była tak gęsta, iż w odległości trzech metrów nie było już nic widać. Powiewał z niej lekki wiatr, regularny, niczym oddech jakiejś wielkiej bestii, niosący ze sobą gnijący odór.