Wyścig Kurczaków

MG

Stefan poprawił żółtą marynarkę i upewnił się zielony krawat w czerwone kropki jest dobrze uwiązany pod szyją. Czarne przylizane włosy i maleński wąsik pod nosem prezentowały się dumnie. Stefan ujął mikrofon niczym filiżankę i odchrząknął-Wwwwwitajcie~! Oto pierwszy dzień z Stefaaaaaaaanem Baaatorym~! Waszym ukochanym i jedynym, wielbionym i czczonym komentatorem. Bogiem piękności, najgorętszym i najseksown-Chwilowo przerwano jego przemówienie, rozgrzewanie widowni... niestety ci n a górze nie byli zadowoleni. W trakcie chwilowej rozmowy przez słuchawki, na arenę wkroczyli zawodnicy. Stefan odchrząknął raz jeszcze i "bardzo entuzjastycznym" głosem, przedstawił zawodników. Następnie nadeszła ta trudniejsza część.-Nim poznacie zasady waszego zadania. Nim wasze ciała spotkają się w pojedynku... musicie zrobić jeszcze jedną. Bardzo ważną rzecz.-Wciągnłą powietrze do płuc i zamilkł. Widownia trwała w napięciu czekając na obwieszczenie. Co takiego muszą zrobić zawodnicy, by poznać zasady tego zadania!? Walka na śmierć i życie? Uściśnięcie Stefanowej dłoni? ŁAPÓWKA!?-Musicie wybrać cyfrę od 0 do 9. Nie mogą się powtarzać.-Widownia zabuczała. Stefan jednak się tym nie przejął i spokojnie czekał na arenie, wśród zawodników, aż każdy z nich, wybierze cyfrę.

//Macie 48h na wybór cyfry. Kto w tym czasie cyfry nie wybierze, dostanie losową.//

czas na odpis: 08.04 godzina: 17:00

Zawody czas zacząć. I wygrać też czas. Albo przegrać, nie ważne. Raczej była nastawiona na skopanie wszystkim tyłów. Tylko nie przewidziała, że będzie musiała brać na starcie udział w konkurencji. Ale rozgrzewka zawsze dobra. Sam komentator był... No, specyficzny. I nieco działał jej na nerwy, ale ostatecznie przymykała na niego oko. On tu tylko prowadzi. - Emm... zero. - odpowiedziała na pytanie o liczbę, nie bardzo wiedząc, czego ma się na tym turnieju spodziewać. A zero zawsze spoko. Jest takie po za wszystkimi innymi. Niby niedoceniane ale jak ważne!

A więc nadszedł oczekiwany dzień, gdzie magowie z całego kontynentu mieli stanąć w szranki, tocząc bój o tytuł najlepszego maga Fiore. Rzecz jasna nie mogło tu zabraknąć nielegalnej gildii jaką było Diabelskie Serce. Z tego, co Silas, ekhm, znaczy Eduardo, wiedział, poza nim, do Igrzysk dołączył jeszcze Han. Nie liczył na żadną współpracę z nim, gdyż każdy miał radzić sobie sam, ale wiadomo, że we dwóch to zawsze raźniej, a gdyby doszło do zdemaskowania któregoś z nich, ten drugi będzie w stanie pomóc w ulotnieniu się.
Wszedł na arenę wraz z innymi, był ubrany w swój standardowy strój incognito, w którym poruszał się akurat w miejscach, gdzie nie chciał zostać rozpoznanym. Do tego miał zaciągniętą na twarzy białą chustę, więc nie było mowy, by ktokolwiek go poznał. Komentator bardzo żywo starał się rozgrzać publikę, ale jakoś średnio mu to wychodziło, właściwie to był irytujący, ale Silas nie dał tego po sobie poznać, zresztą - jego mimika była praktycznie nie do odczytania przez kawał materiału na twarzy. Jedynie błękitne ślepia mogły cokolwiek sugerować. Stanął, gdzie mu nakazali, kątem oka lustrując innych uczestników, którzy mieli dzisiejszego dnia się z nim zmierzyć. Było paru dziwaków, jak i dzieciaków. Ale również trafili się tacy, co wyglądali na silnych. Zapowiadało się interesująco.
- Wybieram siódemkę. - odpowiedział spokojnie, po czym zamilkł, powracając do dalszej obserwacji.

Wolałaby zacząć swoją przygodę od pojedynku, a nie od abstrakcyjnego zadania, które mogło polegać na dosłownie wszystkim, a ona bynajmniej nie zamierzała zgadywać na czym. Nie paliła się entuzjazmem do wykonania tego zadania, ale nie oznaczało to, że zamierzała się ociągać ze swoją robotą, którą miała tu wykonać. Nie do końca dla niej samej jasne było dlaczego w ogóle zgłosiła się do udziału w Turnieju, ale coś podpowiadało jej, że jest to dobry moment na to, by pokazać się z dobrej, silnej strony. Nie zamierzała jednak nikomu niczego udowadniać, nawet samej sobie. Może starała się zmierzyć w ten najprostszy sposób swoją obecną siłę i sprawdzić zdolności? A może po ostatnich trzech miesiącach potrzebowała trochę ruchu i zwyczajnie zobaczyć się z innymi ludźmi? Kto wie. Ale gdy zobaczyła nawet innych uczestników tego zadania kompletnie nic nie odczuła. Nawet widok członków swojej własnej gildii, której nawiasem mówiąc nie odwiedziła ani razu w ciągu ostatnich miesięcy, nie wywołał na jej twarzy żadnej reakcji ani głębszych myśli w umyśle. Pustym wzrokiem wpatrzyła się tylko w Stefana, a jej usta szybo uformowały wyraźny, lecz pozbawiony emocjonalnego zaangażowania dźwięk, który składał się na konkretne słowo. - Dziewięć. - powiedziała Ayame Kirino, wybierając swój numer i odwracając wzrok od komentatora. Teraz wpatrzona była w przestrzeń, tak jakby "odpłynęła". Była jednak świadoma swojego otoczenia i wiedziała, co go gdzie jest, po prostu nie przykładała wagi do niczego konkretnego.

Jako, że Igrzyska są otwarte na szersze grono zawodników niż tylko mieszkających we Fiore, nie mogło zabraknąć magów spoza granic kraju. Takim też była niewiasta, w długiej, zwiewnej sukni o anielskim kroju. Delikarny diadem zdobił głowę, niejako wpleciony w lśniące blaskiem gwiazd długie blond włosy, spływające kaskadą na plecach. Dziewczę uniosło lekko rąbki sukni dygnąwszy szlachecko w ukłonie przed publicznością...
- Luriel Meili, reprezentantka Minstrelu. - mimo, że prowadzący przedstawił zawodników, grzeczność nakazywała zrobić to osobiście. Pogodnym głosem przywodzącym na myśl śpiew ptaków w wiosenny poranek dodała - Niech gwiazdy lśnią nad godziną naszego spotkania.
Natomiast gdy padło polecenie wyboru cyfry, dość szybko wybrała swoją, wesoło dodając:
- Poproszę trójkę.
Nie było w niej ani kszty strachu czy tremy. Za to dało się poznać, że Luriel nie podda się łatwo...

Torashiro Byakuton. Przez pięć lat członek Fairy Tail. Przez jakieś 8 miesięcy mag VP, które też reprezentował na Wielkich Igrzyskach Magicznych. A teraz? Teraz nie posiadał gildii, choć wiadomym było, że planuje wrócić do wróżek, o czym nawet obecna mistrzyni wiedziała. Ale znaczka jeszcze nie posiadał. Tak czy inaczej brał teraz udział w igrzyskach. A te mają to do siebie, że trzeba dać z siebie wszystko, by się nie ośmieszyć przed całym krajem, jeśli nie kilkoma krajami pełnymi widzów, którzy obserwować będą zmagania magów w Crocus. A Tora planował dać z siebie wszystko. Uśmiechnął się, słysząc jak zagraniczna czarodziejka się przedstawia w zaiste niecodzienny sposób. Nie, żeby była ubrana w strój pasujący do jakichkolwiek zmagań. Ale mimo to, nie można było powiedzieć, że nie robiła jakiegoś wrażenia. Tak czy inaczej, lekko skinął głową na jej słowa i z uśmiechem odpowiedział:
-Torashiro Byakuton - przedstawił się w ramach rewanżu, chcąc dorzucić jakieś "nawzajem" czy coś, ale w sumie, nie pasowało ono do jej "błogosławieństwa" danego po przedstawieniu. Dlatego teraz mógł po prostu podać numer -Sześć. - spokojnie powiedział do prowadzącego konkurs mężczyzny, którego charakter... bawił maga. Może gdyby poznał Stefana bliżej, to wtedy Tora by się irytował, ale tak? Jakoś bardziej go bawił, aniżeli denerwował. Chociaż... kto tam wie, jaki byłby Batory, gdyby był sobą, a nie prezenterem? Tak czy inaczej, pozostało tylko czekać, aż rozpocznie się pierwsza konkurencja konkursowa igrzysk.

Zielonowłosy mag po raz pierwszy pojawił się w odbudowanej stolicy od dnia oczyszczenia miasta w którym sam brał udział. Teraz to miejsce robiło znacznie większe wrażenie na nim, praktycznie podczas swojego krótkiego spaceru po nim nie widział już żadnych zniszczeń. Nie było widać również tych niebezpiecznych stworów, na które natrafił ostatnim razem i przez które na pewien czas z powodu ran wylądował w szpitalu. Obecnie to wszystko było już przeszłością, znajdowało się jedynie w pamięci Sama jak i tych, którzy wtedy z nim brali w tym oczyszczeniu udział. W tej chwili natomiast stał w Crocus na arenie i brał mag Fairy Tail udział w Igrzyskach Magicznych. Pierwsza taka impreza od czasu odbudowy stolicy, która na każdym kroku robiła wrażenie i zapewne tak samo będzie podczas tych zmagań. Widział listę uczestników, widział też cześć z nich na własne oczy, wśród nich były osoby które znał, jedni z gildii do której sam należał, inni nie. Był zadowolony, gdyż było tutaj parę osób, o których sile słyszał, a która miał okazję zobaczyć na własne oczy. Była to również okazja, aby sprawdzić samego siebie, to co się potrafi jak i dowiedzenie się jak wiele ma jeszcze do dowiedzenie czy nauczenia się. Na chwilę obecną przyglądał się osobie która miała prowadzić pierwsze ich zmaganie, jak i wyraźnie słuchał tego co mówi.
- Osiem - Mag błyskawic wybrał sobie taką cyfrę i powiedział ją w odpowiedzi. Wybrał ją, gdyż jako pierwsza pojawiła się w jego głowie, a nie chciał zbytnio zastanawiać się nad tym, czy wybranie jakieś konkretnej cyfry ma spore znaczenie, czy pomoże lub czy sprowadzi problemy w tym zmaganiach z innymi magami. Spokojnie czekał po swojej odpowiedzi na dowiedzenie się czego jak będzie wyglądało to w czym biorą udział oraz jakie są zasady.

Każdy z magów przybył na igrzyska przybył na Igrzyska tylko w jednym celu. Każdy z tych tu obecnych myśli teraz tylko o sobie, o tym jak wygrać, jak upokorzyć przeciwników, jak zdobyć zwycięstwo, chwałę, sławę, pieniądze. Co ja tutaj robię? Nie zależy mi wcale na sławie, a zwycięstwo jest mi obojętne. Nie mam zbyt wielkich szans na zwycięstwo. Nie żebym wątpił we własne umiejętności, ale ja sam, a ich aż dziewiętnastu. Do tego i tak nikt nie wie kim jestem i nie zapamięta mnie na dłużej niż na okres igrzysk. Przybyłem tutaj, ponieważ kierują mną nieco inne ambicje.
Tytuł Najlepszego Maga, Sława i ogromna nagroda u nieodpowiedniej osoby mogą wywołać niemałe problemy. Nie jestem tu po to, żeby je zdobyć. Przybyłem tu, aby przypilnować, że ten tytuł zostanie przyznany odpowiedniej osobie i niekoniecznie musi to być najlepszy mag we Fiore. Dlatego właśnie będę musiał bliżej poznać każdego z zawodników i spośród nich wybrać tego, którego ambicje nie będą za wysokie i doprowadzić, aby wygrał te Igrzyska. Czuję się trochę jak stróż prawa, działający na własną rękę. Skąd u mnie to poczucie dobroci? Może po prostu chcę sobie udowodnić, że jestem pod tym względem lepszy niż inni. Pokazać wszystkim, że sława i pieniądze wcale nie są najważniejsze. A gdybym jednak miał szansę na wygraną? Muszę robić to co do mnie należy, ewentualnie pozbyć się zagrożenia. Jedyne ograniczenia jakie mam, są postawione przeze mnie. Heh… Czasami za dużo sobie wyobrażam… Kto by pomyślał, że najemnik-zabójca będzie bardziej troszczyć się o innych, niż o siebie?
Wychodzę na arenę, uważnie obserwując pozostałych uczestników. Są trzy dziewczęta. Po prostu świetnie… Reszta uczestników to mężczyźni. Chyba starsi ode mnie. Ciężko byłoby teraz się do kogokolwiek z nich przyczepić i zawrzeć tymczasową współpracę. Unoszę do góry rękę w geście powitania. Czyżbym był tu najmłodszy? Może to działać na moją korzyść. Nikt przecież nie powinien zwracać uwagi na działanie szesnastoletniego chłopaka.
Przewodniczący natomiast, jak każdy przewodniczący. Nieważne, że robi z siebie lekkiego idiotę, ważne że mu za to płacą. Czasami tak po prostu trzeba.
-Możecie mnie nazywać Tim – wymyślam proste do wymówienia i zapamiętania imię. – Dla mnie może być osie… - cholera, już zabrali. – Niech będzie jeden.
Potem staję jakby nigdy nic. Kładę dłonie na rękojeściach moich ulubionych mieczy i czekam. Przy okazji uśmiecham się jeszcze do dziewczynki z Ministrelu. Do mężczyzn przecież się nie będę uśmiechać!

Mejiro obejrzał się dookoła. Bynajmniej nie po to, aby przyjrzeć się swoim rywalom w nadchodzących zawodach. Widownia, chodziło o widownie. Zebrało się naprawdę sporo ludzi nie ma co. Shinji nie miał jeszcze okazji występować przed taką publiką więc mógł w sumie się troszkę denerwować, ale... Ale jakoś nie czuł tremy. Przeciwnie, uśmiechał się, bo przeczuwał dobrą zabawę. On między najsilniejszymi magami Fiora i nie tylko Fiora. To na pewno będzie niezapomniana przygoda.
- Yoo, trzymajcie za mnie kciuki~! - wołał w kierunku trybun obracając się dookoła i machając do zebranych. Pewnie i tak nikt go nie usłyszał, a mało kto zwrócił w ogóle na niego uwagę. Przez to całe pozdrawianie publiczności ktoś podebrał mu numerek. Zmrużył ślepia na Byakutona, zapamiętują jego imię. Łypał na niego kilka sekund podczas gdy kolejne osoby wybierały swoje numery. Stracił szóstkę bezpowrotnie, trudno. Musiał wybrać coś innego.
- Niech będzie czwórka. - podzielił się swoim wyborem z pozostałymi.

Carlos po zgłoszeniu swojej broni organizatorom i poddaniu jej ich zaklęciom miał zielone światło do wzięcia udziału w igrzyskach.
Wkroczywszy lekkim krokiem Verno nie gubił uśmiechu, czując jak arena kipi euforią. Będąc częścią tego przedsięwzięcia czuł dumę, nawet jeśli na jego ramieniu widniał symbol już nie istniejącej gildii.
Violet Pegasus znikło, a przynajmniej nigdy nie zaistniało w formie w jakiej ludzie zapamiętali Blue Pegasus, więc czy to był koniec? Mężczyzna o błękitnych tęczówkach miał pragnienie i miast szukać katastrofy to widział nikłą szansę, a igrzyska mogły być pierwszym ku niej krokiem.


W przeciwieństwie do pozostałych był bardzo kontent z prezentera, który winien być niezapomnianą częścią spektaklu.
Zbrojny w pojedynczy kwiat róży i zdobną laskę skłonił się, gdy ekscentryk go przedstawiał publice. Co więcej, włożył laskę pod pachę by móc zaklaskać dla innych uczestników, gdy to ich miana padały kolejno. Wtem wśród czarodziei Manipulujący Chwilą dostrzegł Torashiro.
-Witaj przyjacielu, nie miałbym nic przeciw Twemu zwycięstwu...
Rzucił blondyn po tym jak przystanął niespodziewanie naprzeciw towarzysza z już upadłej gildii. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego gdyby nie bliskość w jakiej znalazły się twarze mężczyzn. Carlos zakończył odsuwając się równie szybko i przystawiając sobie palec wskazujący do ust. Następnie oddalając się mrugnął mu okiem robiąc to celowo i na pokaz by podroczyć się nie tyle co z samym Torą, a z kobietami przyglądającym się im z trybun.
Następnie Verno przyjrzał się rywalom dokładnie, wszak miał ku temu czas i by mieć większą ogląd na sytuacje ustawił się bardziej z tyłu. Każdy z uczestników podawał numer, z większym bądź mniejszym entuzjazmem i z tego całego wymieniania coś wyłapał.
-Dwa, to będzie ma szczęśliwa liczba, ale jeszcze większe szczęście mogła by mi sprawić Panienka przyjmując ten o to kwiat...
Wypowiedział te słowa podszedłszy z wyciągniętą różą przed Kirino, której słowa jak i postawę zdawał się przyoblec smutek. Cóż się dalej wydarzy? Magowie byli jak aktorzy na scenie, a reżyserem tego spektaklu był nikt inny jak sam Stefan Batory...

MG

Zacieśnianie między ludzkich stosunków, miało miejsca nieco wcześniej niż ktokolwiek by tego oczekiwał i już przed startem konkurencji dało się słyszeć "Awww", "Verno-sama", "Byakuton-chan" i inne tego typu rzeczy. W każdym razie uwaga żeńskiej - zdecydowanie głośniejszej, części widowni, skupiła się na dwóch samczykach, co niewątpliwie było nie w smak Batoremu który nerwowo odchrząknął widząc że nie znajduje się teraz w centrum uwagi.-To może przejdźmy do zadania...-Stwierdził markotnie i zaklaskał. Na prawej piersi każdego uczestnika pojawiła się biała okrągła plakietka z czarną, wybraną wcześniej cyfrą. Plakietki miały około 4cm średnicy. Na dodatek między trybunami a zawodnikami pojawiło się pole wyścigowe. Miało długość 20 metrów, podzielone było na 10 oddzielnych torów, każdy z nich o szerokości 1m. Tor leżał 10 metrów od widowni oraz 5m od uczestników, tak więc uczestnicy znajdowali się 25m od widowni. Na każdy z torów, a dokładniej na lewym jego krańcu znajdował się kurczak. Kurczaki te były w 10 różnych kolorach kolejno od widowni: Biały, Żółty, Pomarańczowy, Czerwony, Różowy, Zielony, Niebieski, Fioletowy, Czarny, Brązowy. Kuraki na razie spokojnie stały i dziobały sobie wyimaginowane ziarno.-Drodzy państwo. No i uczestnicy. Niniejszym witajcie w wyścigu kurczaków.-Stefan próbował brzmieć groźnie, ale groźba wyzwania leżała gdzieś między wyimaginowanym ziarnem a różowym kurczakiem.-Zadanie to posiada kilka zasad, ale wpierw może wyjaśnię wam cel. Cel zadania jest jak można łatwo się domyślić okropnie prosty - wasz kurczak musi jako pierwszy przekroczyć metę. A który kurczak jest was...?-Stefan wzruszył ramionami.-No przecież nie może być za łatwo prawda?-Zapytał z wrednym uśmieszkiem.-A teraz przejdźmy do zasad. Po pierwsze, niekoniecznie najważniejsze. Każdy z was pozna cyfry przypisane do 3 kurczaków. Nie pozna jednak własnej cyfry. Po drugie, nie wolno powiedzieć wam która cyfra należy do którego kurczaka. Po trzecie, Kurczaki wiedzą jakie posiadają cyfry. Po czwarte na odwrotach waszych plakietek znajduje się kolor waszego kurczaka. Po piątek nie wolno wam zdjać i obejrzeć tylniej strony własnej plakietki. Po szóste, w jednej turze możecie użyć jedynie trzech zaklęć. Po siódme, w jednej turze wywrzeć wpływ możecie tylko na jednym kurczaku. Po ósme, kurczaki poruszają się w jednakowym tempie które pozwoli im dotrzeć do mety w odgórnie określonym czasie[5 tur]. Po dziewiąte, nie wolno wam zabić ani zranić żadnego z kurczaków. Jak widzicie kochani.-Tu już zwrócił się do widowni.-Zadbaliśmy o dobro nawet tych biednych istot.-Tu wskazał kurczaki i odwrócił się z powrotem do zawodników.-Po dziesiąte, kolejność wygranej zależy od kolejności w której kurczaki przekroczą linię mety, w przypadku remisu wygrywa osoba która zużyła mniej mocy magicznej. Po jedynaste, nie wolno wam wejść na tor. Po dwunaste, w wypadku złamania zasad tracicie 30% posiadanej aktualnie mocy magicznej. Po trzynaste, nie jesteśmy upoważnieni do tłumaczenia wam regulaminu czy wyjaśniania jego nieścisłości, niejasności lub po prostu waszych wątpliwości.-Odetchnął.-Tak więc, możecie zaczynać.-I kurczaki... ruszyły!

Czas na odpis: 11.04 godzina 01:00

Odwróciłem się do reszty uczestników i zawołałem:
- Mam pomysł jak dowiedzieć się, który kurczak jest czyj, ale będziemy musieli współpracować. Przynajmniej na początku.
Zrobiłem krótką pauzę, by upewnić się, że wszyscy uważają.
- Plan polega na tym, abyśmy poruszali kurczaki po kolei, zgodnie z przypisanymi im numerami, od najmniejszego do największego. Każde z nas po kolei będzie poruszać kurczaka z numerem wyższym o jeden od poprzedniego.
Plan był świetny, nie łamał żadnej zasady, w końcu nikt nie powie wprost jaki kurczak ma jaki numer. Ale miał poważny słaby punkt: musieliśmy współpracować, jeśli jedna osoba będzie fałszywa, wszystko się posypie.
- Mam nadzieję, że pomożemy sobie na wzajem.- powiedziałem, po czym pobiegłem "wpływać" na zielonego kurczaka.

I tak oto rozpoczęła się pierwsza konkurencja, która była... oryginalna. Ale zanim to się stało, jego znajomy z rozwiązanej już gildii dał o sobie znać, dość specyficznie się zachowując. Tora, choć w głębi ducha miał lekko mieszane uczucia (delikatnie rzecz mówiąc), to mimo wszystko uśmiechnął się do Carlosa i wystawił rękę na znak przywitania, a może i życzenia powodzenia w dalszych zmaganiach.
-Z wzajemnością. - rzucił spokojnym, rozluźnionym i przyjemnym dla ucha tonem, po chwili dodając z uśmiechem -Niech wygra najlepszy. - i dopiero wtedy mógł skupić się na zadaniu. Poznał numery trzech kurczoków i wiedział dzięki temu w razie czego, którym powinien przeszkadzać, żeby na pewno nie wyjść jako ostatni. Ale na razie... musiał przeanalizować całą sytuację. Największym problemem tutaj była tak naprawdę interpretacja słowa "wpływać" na kurczaka. Jeżeli dostawał on jakiegoś magicznego buffa do prędkości zwykłym zagrzaniem go do walki, sprawa była prosta. Ale jeżeli jakakolwiek interwencja się wliczała, to byłoby nieciekawie. Mimo wszystko, w razie czego, w ciągu kilku ostatnich chwil byłby w stanie zapewnić sobie przynajmniej 7 miejsce. Na razie z kolei, mógł grać zwyczajnie, uprzednio jednak komentując -Jeśli rzeczywiście planujesz robić to, co mówisz, pierwsza osoba nie musi nam zupełnie pomagać. Uznając, że ma ona 3 numery wyższe, musimy liczyć, że ktoś inny będzie szczery i liczyć na jego opinię dotyczącą 3 z 9 pozostałych numerów. A szansa na to maleje z każdym kolejnym numerem. Wybacz, nie zamierzam tak ryzykować - wyjaśnił na spokojnie i z westchnięciem. Plan niby był dobry, ale jednocześnie posiadał wady, które skupiały się na... uczciwości. Nie, żeby wszyscy tu obecni byli oszustami, ale mimo to, każdy przyjechał tu wygrać. Dlatego trzeba było w chwili obecnej liczyć na siebie. Że nie wspomni się o tym, że niejako w ten sposób Kashi wydał innym, który kurczak ma numer 0... oczywiście, jeśli nie kłamał. A wtedy powinien otrzymać karę zgodnie z regulaminem, co niby powinno w pewien sposób ułatwić określanie, kto mówi prawdę, a kto nie... pod warunkiem, że ktokolwiek posiadałby zdolności pozwalające określać mu aktualną ilość energii magicznej rywala i to dość często. Kolejny ślepy zaułek planu, który nie pasował Torze. Gdyby nie to, z chęcią by pomógł i stał się aktywnym uczestnikiem tejże czynności. A teraz musiał wybrać kurzcaka, i to pomarańczowy kurczok był tym, z którym zamierzał przez ten czas współpracować. Tylko... jak? Podszedł pierw bliżej toru, przykucnął i tak, żeby go ten kurczak usłyszałem rzekł z westchnięciem, jakby nie wierząc w to, co sam robi -Nie wiem, czy o to chodzi, ale daj z siebie wszystko. - rzucił patrząc się na drób. Mimo wszystko jednak, uważał też na innych. Kto wie, co innym strzeli do łba. Nie chciał zostać pchnięty czy coś na tor. Dlatego był obecnie obserwatorem, który spokojnie siedział przy torze pomarańczowego kurczaka, obserwował innych i w razie czego przygotowywał się do zażartej walki o jak najwyższe miejsce. Przy okazji, przyglądał się bardzo mocno kurczakom, jakby próbując na nich samych dostrzec jakieś wskazówki. Ale też obserwował otoczenie. Nie będzie nieznajomy atakował Torę od pleców i to nie w konkurencji walczącej!

Zadanie było proste i adekwatne, co do nazwy. Jednak rozczarowało. Igrzyska, które mają wyłonić najlepszego maga i mają wpierw odnaleźć swojego kurczaka, a później kazać biec mu do mety? Dajcie spokój. Jest tyle konkurencji w których można sprawdzić i umysł i magie uczestników, jednocześnie zapewniając godną rozrywkę plebsowi, a oni wybrali akurat bieg pierzastych kawałków mięsa, które nadają się jedynie do znoszenia jaj i na rożen.
Co zrobić, trzeba wziąć udział, bo inaczej punkty uciekną, a liczenie tylko na walki mogłoby być zgubne.

Opcja 1: Silas zignorował propozycję o kilka lat młodszego młodzieńca i postanowił odsunąć się na kilka kroków od reszty. Następnie chwycił za swoją kapotę i ją odchylił, by mieć wgląd na jej wewnętrzną część, konkretnie na miejsce, gdzie była plakietka. Następnie użył PWM: Eye Shadow, coby prześwietlić swoje ubranie i sprawdzić jaki kolor ma jego plakietka. Czasem te pwm to się jednak przydają.

Opcja 2: Opcja powyższa jednak nie wypali, jeśli MG uzna, że ubrania nie są zrobione z cienia, gdyż nie ma tego zapisanego w pierwszym poście, choć Wingates ma taką możliwość i tak praktycznie zawsze robi. Ale jak pech, to pech, nie ma sensu się z tym sprzeczać. W takim wypadku trzeba będzie postąpić nieco inaczej: przy pomocy PWM: Manipulation/PWM: Shadow Clothes wytworzy skrawek cienia większy niż sama plakietka, wtapiając go od razu przez ubrania (a że cień, to cień, to raczej bez problemu można go przez włókna wepchnąć) tuż pod numerem, by następnie go utwardzić i nieco 'wypchnąć', by ten wraz z 'nalepką' nie był już integralną częścią bazowego ubrania (chodzi o miejsce, w którym jest cień, jego krawędzie dotykają ubrania). Następnie przyzwie Dual Dagger Shadow (C), ale tylko jeden do prawej łapki i najzwyklej w świecie wytnie (od środka) materiał płaszcza nieco mniejszy niż wcześniej wytworzony cień. I tak oto tym sposobem, plakietka dalej będzie nienaruszona, gdyż jest na cieniu, który stał się integralną częścią ubrania, zaś Silas będzie mógł ponownie użyć PWM: Eye Shadow, by spojrzeć przez swój twór i stwierdzić jaki kolor posiada.
Rzecz jasna robił to tak, że żeby ktoś trzeci go przydybał, musiałby perfidnie stanąć tuż przed nim, ale gapić mu się przez ramię.

Opcja 3: Jeśli dwa warianty zawiodą, pozostanie ostateczność, gdyż ponieważ, on nie ma zamiaru z kimkolwiek współpracować. Po ówczesnym podejściu do torów, naderwie, lecz nie zerwie kompletnie plakietkę, starając się ocenić swój kolor.

Łamanie zasad: Podejdzie do toru i najzwyklej w świecie zerwie plakietkę, bo przecież karą był jedynie ubytek 30% MM, ale trudno. Nie było mowy o dyskwalifikacji, no nie? Po dojrzeniu kolorka, przylepi ją z powrotem, albo wsadzi do kieszeni spodni.

Jak już pozna swój kolor: kucnie przy danym torze, lecz na tyle daleko, że nawet jeśli ktoś sprzeda mu kopa, to po glebie nie wpadnie na tor, a następnie zacznie namawiać swojego kurczaka do pobiegnięcia do mety.
- Jeśli wygrasz to dla mnie, to kupie ci tyle ziaren ile będziesz chciała. Będziesz się kąpać w jedzeniu. A do tego mogę ci zafundować własny, wypasiony kurnik ze wszystkimi wygodami, a wierz mi, stać mnie na to. A, no i będziesz mogła zachować dla siebie wszystkie jajka, które zniesiesz, co ty na to? To jak, pobiegniesz do mety i wygrasz dla mnie ten konkurs? - zapytał pieszczotliwie. Starał się być miły, bo zwierzęta to wredne mendy. Jak nie będziesz dla nich dobry, to karma kopnie cię w krocze, a to nigdy nie jest miłe.

Jeśli się okaże, że ktoś już zajął jego kuraka:
- Pan wybaczy, ale to moja kura. - jeśli 'grzecznie' nie podziała, sprzeda mu laczka na twarz, szykując się jednocześnie do ewentualnej kontry. Gotowe do użycia miał Shadow Demon.