Szpital Magnolii

Wędrując sobie korytarzem Riful usłyszała kilkuosobową gromadkę w jednym z pokojów czy gdzie oni tam byli. Zaciekawiona podeszła do nich i wychyliła łepetynę aby zobaczyć kto tam i co tam sobie robią. Szybko spostrzegła kilka osób ze swojej własnej gildii, ale nie tylko. Cóż, nadal nie specjalnie ich znała, ale jednak są towarzyszami więc zdecydowała się dołączyć do niech na chwilę przynajmniej żeby się przywitać. Wyszła więc za ściany i niepewnie się uśmiechając rzuciła wesołe - Cześć - podnosząc przy tym łapkę w geście powitania. - Co robicie ? - zapytała podchodząc bliżej centrum wesołej gromadki.

Dziewczyna dzięki Femikowi, a dokładniej jego klonowi dotarła do jakże wspaniałego miejsca, w którym się leczy ludzi i ich zryte banie, a nazywa się ona szpitalem. Hotarcia jakoś niechętnie tu przebywała. Miała nadzieję, tylko na to, że po prostu wyjdzie stąd jak najszybciej i równie szybko teraz zaśnie. Chwile musiała dziewczątko pospać. Śniła o wielu przedziwnych rzeczach, które głównie kończyły się na rozlewie krwi. Może i Hotaru się jej bała, ale chwilowo wolała to niż cokolwiek innego. Była tak zła na całe to zdarzenie. W sumie teraz najchętniej siedziałaby w gildii i śmiała się każdego z którym przebywa, bo to są jej przyjaciele, prawie jak rodzina. Takie coś nie może się równać z czymkolwiek innym. W końcu wstała ze swojego łóżka i zaczęła ich szukać po pomieszczeniach wszystkich w szpitalu. Po jej poszukiwaniach znalazła za równo Pheama, jak i Akaś do tego jakąś kobietę. Może jeszcze jakoś dobrze nie widziała, ale chyba dobrze rozpoznała swoich towarzyszy także podeszła do swoich słodkich mordeczek.
- Pheam? Akane?
Może nie była do końca pewna tego co mówiła. Miała jednak nadzieję, że to jej towarzysze. Obraz jeszcze zleksza zamazany, a ona cała w sińcach. Dawno tak nie skończyła, ale w końcu musiała. Life is brutal and czasami kopas w dupas. No cóż true story bro jeśli oto chodzi. Po prostu Hosiak ma dziwne myśli i tak jakoś się złożyło, że zaczęła jeszcze dziwniej myśleć, niż wcześniej na temat motylka, co prawda biedny motylek, ale najbardziej kochaną dla różowowłosej rzeczą jest była i będzie krew.. Kochana krew. A rozlew krwi jest taki słodki. Słodszy od serniczka i od wszystkiego. Może kobieta miała dziwne myśli, ale teraz naprawdę starała się ogarnąć wszystko wokół niej.

Czyli jednak będzie musiała wróżyć. Znowu. No nic. Doszły jeszcze jakieś dwie osoby na których się nie skupiała, a nawet sam fakt upuszczenia Mac na ziemię puściła w niepamięć jak i pytanie o wiek bo oto każą jej wyciągać tarota i wróżyć jakieś dziwnej istocie. Łok, spoko. Usiadła po turecku wcześniej biorąc w łapki lizaka, po czym zaczęła tasować karty, a następnie wyłożyła trzy przed siebie i odwróciła pierwszą z nich od lewej. Karta - Gwiazda - Będziesz mieć szczęście. Twoim znakiem rozpoznawczym będzie kreatywność, niezawodna intuicja. - druga karta - As Buław - Jednak po jakimś czasie ów szczęście cię zmęczy, znudzi. - no i trzecia karta, ostatnia. A co na niej? Rydwan -... ale dostosujesz się do zaistniałej sytuacji. Można to też rozumieć jako wyruszenie w podróż ale to chyba by miało mało wspólnego.
To by było tyle. Niah. Znowu schowała karty obserwując dalszy rozwój wydarzeń i przypominając sobie pytanie Fema.
- 14.
Chyba... nie obchodzi urodzin to też nie ma żadnego punktu zaczepienia co do liczenia czasu. Zimy? Jesienie? Niah, niet, Mac tak nie umie.

Chłopak patrzył nie ufnie na filetowego nie znajomego, oraz na to, co wyczyniał z Akane. Pstryk i była zdrowa... Iluzja? Ale... skąd wiedział by jak wcześniej była ubrana? A może to wszystko dzieje się w mojej głowie.. Chyba naprawdę powinienem zostać jeszcze dłuższy czas w szpitalu.-pomyślał, przecierając oczy. Nic się jednak nie stało, a jego towarzysze nie zniknęli. Skrzywił się lekko. Co tu się dzieję...? No naprawdę.
-Podziękuje... czuje się już naprawdę dobrze i bez twojej pomocy. Nic mi nie jest.-powtórzył słowa, który wypowiedział już kilkanaście razy w ciągu paru dni. Aby pokazać, że wszystko z nim w porządku pomachał lewą ręka, zgiął ją parę razy i mocno wykręcił.-Widzicie? Jestem w pełni zdrowy. A teraz... przeproszę was na chwilę, ale poczułem się nie co... gorzej. Za dużo tutaj ludzi i chyba zaczyna mi się kręcić w głowie. Przejdę się do swojego pokoju.-mruknął i lekko się ukłonił, po czym ruszył powoli do swojego pokoju.
-Hotaru!-krzyknął jednak, bo zauważył swoją różowowłosą towarzyszkę z gildii.-Jak się czujesz? Już lepiej? Jesteś w stanie sama chodzić?-zasypał ją gradem pytań, bo... zwyczajnie się o nią martwił. Nie zabawił ją jednak towarzystwem zbyt długo, bowiem zaraz po tym jak dowiedział się o nie wszystkiego, pożegnał się ze wszystkimi i ruszył do swojego pokoju. Tam zdziwił się jeszcze bardziej- napotkał pielęgniarkę, która powiedziała mu, że jest już zdrowy i... może wyjść ze szpitala. Chłopak ucieszył się na ów informację, przebrał się w swoje rzeczy i szczęśliwy ruszył w stronę wyjścia do szpitala, zaglądając wcześniej do miejsca gdzie znajdowała się całą grupka.
-Do zobaczenia potem!-rzucił, pomachał ręką i wyszedł.
[z.t]

Dobra, wróżba jest. Głodek też sie pojawił. Trzeba coś przekąsić. Wgl jej to szpitalne powietrze nie służy. Nie lubi szpitali, a znalazła się w nim dość przypadkowo.
- Ja już powoli będę się zbierać. Do widzenia wam!
Po tych słowach upewniła się, czy wszystko ma, grzecznie się ukłoniła i.... wyszła. Najnormalniej w świecie wybiegła w sumie zaraz za Femem. Kolejna stacja... się zobaczy, ale przydałoby sie opierniczyć jakieś pierogi. Otworzyła drzwi i poleciała szukać jakieś restauracji. Jak nie - domek i tam pobawi się w Gesslerową. A co! Najwyżej kuchnie spali, będzie grill! Tylko jeszcze przy okazji kiełbaski może kupić, bo kto wie, kto wie....

z.t

Hotaru zakręciła się wokół własnej osi.. Nie zwrócili na niej większej uwagi, więc wróciła do swojej sali, jednak wcześniej odpowiadając Femowi na pytania. Spała grzecznie w łóżeczku i spała i spała. I chyba wszystko wyspała, bo jak się już obudziła to widziała świetnie. Wszystkie te szczególkiki jakie zauważyła bardzo ją cieszyły to było jest i będzie po prostu prze boskie. Widzenie.. Nie nigdy więcej nie chcę takiej sytuacji dziewczyna, o nie! Nie damy się! Go! Go! Go! Power Rangers! Normalnie. Panienka Hotarowa.. Chciała, jak najszybciej wyjść z tego jakże pięknego szpitala, jednak o tak to jest zbyt łatwo nie puszczą! O nie! Pewnie tak tylko myślała różowowłosa, bo sama już opracowała szczegółowy plan ucieczki. Co, gdzie i kiedy zwiać. Tak to będzie piękny plan zwiewania z szpitala. Pewnie na to inni nie zwrócą uwagi, ale toż Hotaru jak ninja! Ona się tak łatwo nie da. Może ot tak ją wypuszczą, ale ona chcę inaczej! Chcę więcej akcji adrenaliny. Dlatego spakowała się szybko, niczym żółwie ninja... Pytanie tylko.. Czy one były szybkie, bo już sama nie pamiętam. W każdym razie dosyć szybko się spakowała i wybiegła ze szpitala, jak z gorącej wody kompana. Po prostu nie lubiła, tolerowała tego miejsca. Po prostu to jest złe i nie będzie tutaj dłużej niż tego wymaga, a że dobrze widziała siniaki już schodziły to pobiegła czym prędzej do wyjścia. I tak młoda mag wyszła na cudowną wolność!
[z/t]

Wiecie jak to jest, kiedy kogoś coś całkowicie pochłonie? Tak, że nie potrafi oderwać się od tego oczów, bądź myśleć o niczym innym? I nie... nie chodzi mi o miłość czy obsesję. Mam na myśli zafascynowanie! Tak! Właśnie pod wpływem tego uczucia był teraz Affcio! Aż mu gwiazdki wokół oczu latały! Oczywiście.. patrząc na to z odrobiną wyobraźni~.
- Oh~! Więc nazywasz się Jafar~! Świetne imię~! Takie... MAGICZNE! O! Nowa, spójrz! To wróżek! Odparł radośnie blondasek wskazując ręką dżina, co by Riful dobrze widziała, kogo ma namyśli. Chłopaczka tak bardzo pochłonął ów nietypowy osobnik z imieniem na "J", że nawet nie jak nindża wraz z swą paczką opuścił korytarz.
- Więc wróżki potrafią zmieniać ludziom ubrania~? No.. jakoś przebrałeś tamtą orchideę. Co jeszcze potrafisz?! Kontynuował młodziak swe zachwyty...

Jej życzenie się spełniło! Kim jest ten typek? Nie dość, że dziwnie ubrany to tak samo gada. Zresztą ważne jest, że już nie mam bandaża na twarzy i tej okropnej piżamy. Jakoś się nie spodziewała, że można się przebierać po przez wykonywanie obrotów w okół własnej osi. Na szczęście nie zakręciło jej się w głowie i nikt nie zobaczył zawartości jej żołądka.
-Jejku, jak ty to zrobiłeś? - spytała i zaczęła sprawdzać czy ubrania, które ma na sobie są na pewno prawdziwe. Powoli wszyscy już się wykruszali, nawet Hotaru się pojawiła, ale szybko się zmyła. Tak samo jak Pheam oraz Macabra. Akane też nie miała już co robić w tym szpitalu.
-Ja również was opuszczę do zobaczenia - powiedziała do cudotwórcy i blondaska, po czym skierowała się w stronę wyjścia, które trzeba w ogóle znaleźć.

z/t

Słysząc słowa Pana Jafara, uśmiech z twarzyczki Affcia szybko się ulotnił.
- Wiec nie jesteś wróżem...? Więc czym... Wydukał zasmucony kapłan, jak się okazało, niepotrzebnie. Magiczny stworek(bo stwór nie brzmi miło~) okazał się być, na tyle miły, że od razu sam z siebie odpowiedział na pytanie. I to jak teatralnie! Wpierw wyparował, zmienił się w starą sosjerkę, którą z jakiegoś powodu blondasek zaczął czyścić i puf! Znowu się pojawił, recytując jakiś wierszyk! Jednak co to dawało? Trzeba powiedzieć, iż Tamotsu wychowała się w zamkniętym środowisku, gdzie panowały własne wierzenia, dlatego też wielu rzeczy nie rozumiał.
- Nie kapuję... jesteś dobrym duszkiem czystych sosjerek? Zaraz... Trzy życzenia? Złota rybka? Nie... nie masz skrzeli i płetw. Zaraz... w waszej kulturze jest coś takiego co mieszka w lamie, czeka tysiące lat i spełnia życzenia.. ale tak jak temu czemuś sie to podoba, nie? Zaraz.. jak to się zwało... Pupernikiel.. nie, Calineczka? Nie... Piotruś pan? Też nie... A! Mam! Wiec jesteś Dżinem?!

Alv ten dzień pamięta przez pryzmat strzępków pamięci. Pamięta Angella, w białej koszuli i długich ciemnych włosach. Co chwilę wracało do niej to uczucie, jakie czuła wtedy: że zaraz wydarzy się tragedia. Pamięta eksplozję gorąca, po której Ang już nigdy miał nie wyglądać jak dawnej. Pamięta ledwo oddychającą bryłę spalonego mięsa. Pamięta ostatnie iskry jego magii. Za każdym razem kiedy o tym myślała, coś bezceremonialnie rozdzierało ją od środka. Coś, jak napis wykuty w kamieniu mówiącego, że już nigdy nie zobaczy tej koszuli, tych włosów. Nie usłyszy jak ich właściciel przywołuje Andromedę. Że już nigdy nie uwolni go z żadnej pułapki. Pomyślała o Wschodnim Lesie. Przecież mieli się z tego śmiać za jakiś czas. Pamięta dziewczynę kipiącą złem. Pamięta, jak ta zniknęła jej z oczu idąc w stronę miejsca, gdzie prawdopodobnie leżał Angell. Pamięta dźwięk ostrza przecinającego tkankę miękką i kręgi szyjne. Tego nie da się pomylić ani z cięciem papieru, drewna czy metalu. Jest w nim coś, co wdziera się pod skórę i sprawia, że całe twoje wnętrze próbuje uciec w panice, pchane zwierzęcym instynktem przetrwania. Nie musiała widzieć oddzielania głowy od korpusu. Wiedziała...
To ty powinnaś tam umrzeć. Nie obroniłaś go. Potrzebował twojej pomocy a ty go zawiodłaś. Zostawiła ci ich pod opieką a ty zawiodłaś jej zaufanie. Są jej stadem, jej rodziną. Najcenniejszym co ma. Miałaś bronić każdego z nich za cenę własnego życia. Zginął, więc za mało się starałaś. To przez ciebie zgasło dziś życie, którego nie da się odzyskać. Życie, które miało marzenia, wspomnienia, wady i zalety. Które roniło łzy i które czerpało radość. Zza grobu nigdy w pełni nie wraca to, co dobre. Dziś odebrałaś komuś najcenniejsze co ma. Dziś pozwoliłaś na czyjąś śmierć, więc zabiłaś...
Przed chwilą odeszli policjanci, spisujący zeznania. Machinalnie odpowiadała na ich pytania. Leżała teraz w szpitalnym łóżku, na brzuchu z rękoma pod brodą, patrząc tępo w granicę między poduszką a ścianą. Gdzieś wzrok musiała zahaczyć. Skóra z tyłu na nogach, plecach, szyi i częściowo głowie na dobrą sprawę nie istniała. Cały tył miała obłożony opatrunkami. Nawet część włosów na głowie trzeba było wygolić, by opatrzyć oparzenia. Wpieczone w ciało fragmenty odzieży również już usunięto. Znieczulenie wciąż świetnie działało a mimo to miała ochotę wyć i skamleć z bólu...

W ten złowieszczy dzień
Trawa zieleniła się jak zawsze
Kos zaśpiewał są pieśń
Nastał ten złowieszczy dzień

Przekroczyliśmy Wielkie Wrota
Lecz tym razem bardzo ostatni raz.
Nie miałam odwagi spojrzeć
Na to, co opuszczamy.

Wiedziałam, że nie pozwolą nam odejść
Opuścić tej ścieżki spowitej śmiercią.
Widziałam w ich oczach ten blask.
Płomieni terroru i pragnienia upokorzenia
O tak miażdżącej sile.

Wieczności, obudź mnie, gdy już będę stracona...
Wieczności, głoś naszą jałową ofiarę...


Nigdy nie zapomni jej twarzy...
Gdyby ktoś przechodzący korytarzem zajrzał do tego jednoosobowego pokoju mógłby pomyśleć, że Inu odpręża się po zabiegach, albo czyta książkę. Jednak gdyby ktoś próbował wejść do pokoju, uderzyłby się o powietrze składające się z gniewu, żalu i rozpaczy. Nie było szans, by uchował się tu w zdrowiu jakikolwiek kwiat, czy zwierzę, bo atmosfera wysysała jakiekolwiek przejawy życia. Z jednym wyjątkiem: na parapecie usiadł kos i zaczął śpiew...


[EDIT z 27 XI 2012]
Po paru dniach pobytu w szpitalu, kazano Alv chodzić. Jej nogi były widać w gorszej kondycji niż poparzenia reszty ciała. A może na skórze użyto jakiejś prostej, podleczającej magii, że zaczęło się zabliźniać? Nie wie. Nie obchodziło ją to. Nie interesowało też jak wyglądają blizny i to, co jeszcze się zabliźnia. W lustro i tak by nie mogła spojrzeć. Kazali ćwiczyć chodzenie to chodzi. Wspierając się na dwóch kulach, kuśtykała powoli korytarzem łączącym się między innymi z poczekalnią. Gdy była już blisko zauważyła dżina rozmawiającego z jakąś dziewczyną. Dżin - nadnaturalna istota z wierzeń plemion koczowniczych zamieszkujących m.in. południową część dzisiejszego Królestwa Pergrande Do obecnych czasów utarło się, że miał spełniać życzenia, jednak to potrafiło być bardzo zwodnicze... Heh... Wewnętrzny naukowiec zawsze na warcie, co? A wydawało się, że wziął urlop po ostatnich zdarzeniach. Może potrafi ożywić Angella? Ale nie powinno się ożywiać zmarłych. Zza grobu nigdy nie wraca to, co dobre. A co, jeśli ten dżin może go sprowadzić bez konsekwencji? Nie, to dżin. TO DŻIN! Zawsze są konsekwencje!... spierała się z sobą wewnętrznie. Nim skończyła tę auto-dyskusję, nie zauważyła nawet jak podeszła do wspomnianej pary i ni z tego ni z owego zapytała "duszka" ze stanowczym spojrzeniem:
- Możesz cofnąć czas?...
W tym momencie dopiero wyrwała się z zamyślenia. Wyglądało to, jakby jej pro-dżinowa część wykorzystała wewnętrzną kłótnię i przejęła chwilowo kontrolę. No już trudno. Pytanie padło...

- Jak można wygrać coś, a zarazem nic nie wygrać? To niesprawiedliwe! Poza tym... autograf Aff dostał jeszcze nim gra się zaczęła! Burknął lekko naburmuszony blondasek, według niego to nie było sprawiedliwe!
- Może i nie jesteś wredny... ale jesteś złym sędzią! Zapewne oszukiwał byś w chowanego! Rzucił jeszcze po chwili, składając ręce przy klatce piersiowej i odwracając wzrok od niedobrego dżina. Wtem w ich stronę ruszyła jakaś dziewczyna, która miała dość nietypowe pytanie...
- Nie... oczywiście, że nie potrafię cofać czasu... Dziwna jesteś panienko. Odpowiedział Tamotsu delikatnie się uśmiechając, wyraźnie wydawało mu się, że to pytanie było do niego, dopiero po chwili zorientował się, że niekoniecznie tak było.- Oh~! Ale on może będzie umiał! Jest wróżo-dżinem! ...No dżinem. Szkoda, chciałem poznać wróżkę, one są milsze.