Park Miejski

First topic message reminder :

Niewielki parczek z bujną roślinnością, znajdujący się na obrzeżach miasta. Pośrodku niego umiejscowiona została dość duża i piękna, kamienna fontanna. Osadzona jest na zielonym placu wokół, którego rozpościera się kamienna dróżka, przy której co parę metrów, porozstawiane są drewniane ławeczki, tak by każdy zmęczony spacerowicz mógł chociaż na chwilę spocząć i podziwiać piękne widoki wokół.

/opis by Colette

Kyoraku odpowiedział miłym uśmiechem na uśmiech dziewczyny, ponownie pokręcił głową, rozglądając się po całej okolicy, po czym podszedł do siedzącego na ławce mężczyzny. Popatrzył chwilę na dziewczynę rozmawiającą z błękitnowłosym, po czym odwrócił się odezwał się do chłopaka w czerwonym płaszczu, przyciszonym głosem, tak by tylko on usłyszał to co powiedział.
-Co... co tu się dzieje? Z tego co wiem mamy maj, środek wiosny, i jesteśmy w południowej części Fiore. Czemu więc czuję się jak w domu, jak na północy? I kim jest chłopak? - kiwnął głową w kierunku błękitnowłosego - Wiesz, czy masz taką samą pustkę w głowie jak ja?
Po tych słowach ponownie spojrzał na dziwnego chłopaka, oczekując jego odpowiedzi na pytanie dziewczyny.

MG
 
Kolejne pytanie i kolejne zdziwienie. Teraz jednak nie mógł uniknąć odpowiedzi. Przymknął oczy i uniósł brwi do góry, nadal uśmiechając się w swój niezwykły sposób.
- Nie mam imienia.
Tym razem w jego głosie można było dosłyszeć pewną nutkę smutku… a może żalu? W każdym razie chyba nie był zadowolony z tego, że nie mógł się przedstawić, a pytania dziewczyny nieco go kompromitowały. Może i by się zaczerwienił, ale czy ktokolwiek wiedział, czy to potrafił? Kolejna zagadka na jego temat, a rozmowa nadal nie rozwiązała żadnej z poprzednich.
- Jak powinienem się nazywać?- zapytał po krótkiej przerwie, ciągle zwracając się tylko do Asterii.

Spoglądając już w kierunku swojego rozmówcy, Reiji wzruszył ramionami. - Facet pojawił się znikąd, i zaczął zadawać dziwne pytania - odpowiedział, zgodnie z faktycznym stanem jego wiedzy. Ciężko było wywnioskować cokolwiek na temat białego, szczególnie że jak na razie powiedział o sobie tylko tyle, że lubi kwiaty. To, i jego przypominająca wykrzywiony uśmiech mina na początku rozmowy z Asterią nie stanowiły zbyt obszernego materiału do analizy.

- Co do pogody to wiem tyle co i ty. Początek wiosny był w miarę normalny, i nagle krajobraz zmienił się z dnia na dzień... - Reiji przerwał wypowiedź, po czym spojrzał jeszcze raz na białego. Coś zaświtało mu w głowie. Śnieg w maju. Biały, którego cała egzystencja nawiązywała w jakiś niewytłumaczalny sposób do zimy. To nie był w żadnym wypadku pewny wniosek, niemniej jednak...
- Zbieg okoliczności... - mruknął Reiji pod nosem, a na jego ustach pojawił się uśmiech, tak delikatny, że ciężko było nawet nazwać go ruchem kącików ust - Ciekawe czy to ma jakiś związek...

"Zbieg okoliczności"? Dobre sobie. Kyoraku rozejrzał się, spojrzał na słońce, a potem na bezimiennego dzieciaka. Blada skóra, błękitne włosy i oczy, wszystko kolorystycznie pasuje do lodu i śniegu. Brak imienia dodawał fakt, że zwykłym człowiekiem on nie jest. Podobnie jak do normalnych nie należy ta pogoda. Cóż, związek jednego z drugim jest aż nazbyt widoczny.
-Pogoda zmieniła się z dnia na dzień? Znaczy, w nocy czy tam rano? Czy gdy się pojawił ten dzieciak? Bo jak tak, to na zbiegi okoliczności nie ma tu miejsca, nowy kolega twojej przyjaciółki jest źródłem tej pogodowej anomalii... albo ona jest źródłem jego.
Ta druga opcja przyszła mu do głowy w tej właśnie chwili. Co jeśli nie chodzi tu o to, że ten koleś jest dziwnym człowiekiem, co on w ogóle nie jest człowiekiem??? Może to jakieś widmo, personifikacja magii, sił natury, duch lodu czy co innego tego typu? Duch potężnego maga lodu?
-Cóż, ale sami się tego raczej nie dowiemy. Mam nadzieję że twoja przyjaciółka jest dobrą dyplomatką, bo inaczej się tego nie dowiemy nigdy. A tak w ogóle, to przez to wszystko zapomniałem się przedstawić. Jestem Kyoraku.

- Nie masz imienia... - powtórzyła cicho jakby nieco zawiedziona. Asteria zawsze przykładała do imion specjalne znaczenie. Dla niej imię to było coś co identyfikowało ludzi. Imię było czymś wyjątkowym i przede wszystkim czymś...własnym. Nie wyobrażała sobie jak to jest nie mieć imienia. Nie potrafiła. Kiedy zadał jej kolejne pytanie przyjrzała mu się szczególnie. Zwróciła uwagę na jego włosy i ubiór. Jak powinien się nazywać?
- John! - powiedziała nagle. To imię samo pojawiło jej się w głowie. Podświetliło tak, że nie dawało jej spokoju, wiec po prostu pozwoliła mu się wydostać.
- Powinieneś nazywać się John. Kojarzysz mi się z Johnem! - rzekła pełna entuzjazmu i zadowolona z siebie. Czemu? A kto wie? Może dzięki temu pomoże mu odnaleźć siebie? A od imienia trzeba zacząć.
Wtedy usłyszała, że nowy przybysz się przedstawił. Oczywiście Asteria, choć zajęta prowadzeniem dziwnej rozmowy z "Johnem" nie olewała kompletnie tego co działo się wokół. Odwróciła się do Człowieka, który przedstawił się jako Kyoraku...
- Jestem Asteria, miło mi - rzuciła w jego stronę i uśmiechnęła się sympatycznie, po czym wróciła spojrzeniem do "Johna"

MG

Więc dziwny osobnik posiadł w końcu imię. Bardzo go to chyba zadowoliło, bo aż błyszczał w słońcu. Zupełnie nie przejmował się rozmową prowadzoną za jego plecami, bo tak był zaaferowany posiadaniem tego owego przymiotu.
- Dziękuję, że nadałaś mi imię- powiedział bardzo cicho, by tylko Asteria mogła go dosłyszeć.
Gdy dziewczyny odwróciła się tylko na chwilę, by powitać nowego gościa, wykorzystał fakt i tak jak się pojawił, tak zniknął. W białym tumanie śniegu, a jedynym co po nim pozostało była niewielka kupka białego puchu oraz niewielka szkatułka wykonana z lodu i zadedykowana Asterii.

Reiji: 1PD
Kyoraku: 2PD
Asteria: 3PD+ szkatułka, a w niej lodowy pierścień, nie wygląda na jakiś nadzwyczajny

http://makeameme.org/media/created/Brace-yourself-Winter.jpg

Zniknął...
Tak po prostu rozpłynął się w powietrzu i został po nim tylko śnieżny puch.
- Do zobaczenia John... - rzekła cicho w przestrzeń. Może ją jeszcze usłyszy?
Przez chwilę jeszcze tak stała, po czym w końcu schyliła się do szkatułki. Otworzyła ją.
Zdziwiła się widząc pierścień, ale założyła go. O dziwo pasował na nią idealnie, zupełnie jakby został stworzony tylko dla niej. Przyglądając się mu bliżej nie dostrzegła nic w nim szczególnego. Nie dało się jednak ukryć, że był bardzo ładny. Podobał się jej.
Odwróciła się do chłopaków i powędrowała do ławeczki na której siedziała tuż przed przybyciem Johna. Usiadła oczywiście i pustą już szkatułkę położyła sobie na kolanach. Wpatrywała się w nią przez chwilę jakby rozmyślając nad tym jak ją wykorzystać. Lubiła takie pierdółki do domu znosić. Może akurat coś sie tam zmieści...?

Reiji uniósł brwi na dźwięk słowa 'przyjaciółka', jednak zdecydował się nie skomentować uwagi Kyoraku.
- Reiji - odpowiedział mężczyźnie, po chwili kontynuując - I nie, śnieg zaczął padać gdzieś na początku maja jeśli dobrze pamiętam - odpowiedział spokojnym głosem - Dlatego nie chcę wyciągać pochopnych wniosków... Ale powiązanie jest zastanawiające, to fakt.

Odwrócił wzrok w kierunku białego, tylko po to, żeby zobaczyć przetaczającą się chmurę śniegu i chwilę później pustą przestrzeń w miejscu, gdzie przed chwilą stał chłopak.

Kiedy Asteria usiadła na ławce koło niego, powiedział bardziej do siebie niż to któregoś z jego towarzyszy - Jakkolwiek by się on jednak nie wiązał z tą dziwną pogodą, mnie to nie dotyczy - tutaj wstał i przekrzywił głowę na bok, napinając mięśnie karku i nastawiając kręgi szyjne - Jeżeli nie macie nic przeciwko to pozostawię was samych. Mam jeszcze stertę gazet do przejrzenia, samo się to nie zrobi - odwracając się do dwójki plecami, przypomniał sobie coś jeszcze - A tobie polecam uważać na ten swój język, bo kiedyś od kogoś zarobisz - Powiedział, odwracając się do dziewczyny, akurat w momencie kiedy podszedł do niej jakiś dzieciak.

- Kilka razy już zarobiłam, więc wiem jak sobie radzić. Aż tak bezbronna to nie jestem - rzuciła swobodnie do Kyoraku który widocznie chciał się stąd zabrać. Widocznie tłumy nie są dla niego. Asteria rozumiała to. Znała kilku samotników i akceptowała ich marudny styl życia. Była bardzo tolerancyjna...
Przez chwilę analizowała wszystkie pierdółki w swoim mieszkaniu i myślała nad tym do czego może jej się przydać ta niewielka szkatułka. Właśnie wtedy usłyszała młody i pełen entuzjazmu głos. Podniosła spojrzenie i uśmiechnęła się do chłopca.
- Cześć - odpowiedziała mu wesoło i przechyliła lekko głowę na bok przyglądając mu się. Cóż to dzisiaj był za ruchliwy dzień. Widać dobrze zrobiła odwiedzając starą, dobrą Magnolię. W kurorcie o tej porze roku nie dzieje się zbyt wiele, wiec pewnie znowu by się tylko nudziła. Ach biedna ona...

"Aż tak bezbronna nie jestem", dobre sobie. Kobieta? Seriously? Skoro już parę razy jej się oberwało, to powinna wiedzieć co mówić żeby nie obrywać ponownie... choć w sumie co ona takiego powiedziała? Nie, to chyba chodzi o coś co stało się zanim przyszedł do parku. Mniejsza zresztą.
-Jak masz coś do roboty to trudno, idź i zrób co trzeba. Jakoś to przeżyjemy. - powiedział, patrząc na Reiji'ego, po czym odwrócił się do Asterii - Gratuluje cierpliwości i... dyplomatycznego podejścia. Ale cóż, nie zawsze może cie ono uratować. Nie wiem o co poszło, ale skoro kilka razy już nadepnęłaś komuś na odcisk, to powinnaś wiedzieć jak tego nie robić. Bo w końcu nadepniesz komuś, kto oleje miłe słówka i da ci łomot.
W tym momencie usłyszał z boku jakiś radosny krzyk i tupot nóg. Zbliżał się do nich... mały dzieciak? Tak, to był mały dzieciak, nie więcej jak dwunastoletni, a prawdopodobnie ośmio-dziesięcio. Dzieciak ubrany jak na karnawał... ale zaraz, czy to coś pod kamizelką to kolczuga??? Dobra, ledwo zniknął dzieciak bawiący się lodem, pojawił się drugi, wystrojony jak bajkowy krasnoludek, mający pod ciuchami kolczugę, a na plecach jakąś strzelbę. Po prostu cudownie.
-Eee, nie jestem stąd to nie wiem - odezwał się na tyle cicho by nadbiegający dzieciak nie usłyszał - W Magnolii jest dziś jakiś festyn czy święto? Czy co się dzieje że tu tyle dziwnych dzieciaków biega?

Kierując się w stronę wyjścia z parku, Reiji uniósł do góry prawą rękę w geście czegoś, co miało być chyba niedbałym pożegnaniem. Wsłuchując się w odgłos swoich butów uderzających o utwardzoną ścieżkę, mężczyzna odtworzył w pamięci całe zajście. Nie uważał, żeby było ono tak nieprzyjemne jak mogłoby się wydawać, wnioskując po jego zachowaniu... wręcz przeciwnie - na swój sposób, rozmowa z ludźmi o czymś innym niż teoria magii była... odświeżającym doświadczeniem. Dodatkowo po tak długim czasie. Był przekonany, że parę lat temu cała ta rozmowa potoczyłaby się inaczej, ale...

No właśnie, ale. Czas nie stoi w miejscu i 'parę lat' robiło wielką różnicę. Dzisiaj sytuacja była diametralnie inna i marnowanie czasu na głupie pogaduszki i nieistotne dochodzenia nie wchodziło w grę. Nie po tych sześciu latach. Reiji jeszcze raz chciał sięgnąć do kieszeni, ale przypomniał sobie że skończył mu się tytoń.
- Jeszcze muszę kupić cygara - powiedział do siebie i skierował swoje kroki do najbliższego sklepu w którym mógł je dostać. Dzisiaj czekała go długa noc.

[z/t]

Dobra, dzieciak przynajmniej zna swoje imię. Jakiś plus, wygląda niecodziennie, ale zachowuje się w miarę normalnie, przynajmniej jak na swój wiek. Mimo to Kyoraku nie miał jakoś ochoty na rozmowę z małolatem, w sumie to mógłby zagrać że niby na randce są i są być sami czy coś w tym guście... jednocześnie to tak w sumie nawet dzieciaka rozumiał, pamiętał z dzieciństwa jak makabryczna potrafi być nuda, szczególnie że ostatnio ponownie ją odczuł, spędzając godziny w pociągu z Shirotsume do Magnolii. Nie wspominając już o tym, że nie miał pojęcia jak by się zachowała Asteria, czy podjęła by tą grę, czy może posłała by go do diabła, chcąc pogadać z małym. Nie, ta opcja odpada. Cóż, pogada więc i z dzieciakiem, pójść sobie gdziekolwiek zawsze zdąży.
-Nazywam się Kyoraku. Nie, nie przeszkadzasz, ale czy nie powinieneś być razem z mamą? - bądź co bądź to dzieciak, nie powinien pałętać się samemu po mieście - Co do to tego co mówiłem do mojej towarzyszki, to mówiłem to do niej a nie do ciebie. Znaczy, nie twoja sprawa. A to, że w nie swoje sprawy nosa pchać nie należy, bo to boleć może, to chyba wiesz, prawda? Ja ci krzywdy robić nie zamierzam, ale ludzie są różni, więc...

Wzruszyła ramionami i zrobiła zdziwioną minę na pytanie Kyoraku. Kto wie? Może rzeczywiście gdzieś był jakiś festiwal tym bardziej, że chłopczyk wyglądał trochę...niecodziennie. Ale dawno przestała się tym przejmować. Mieszkajac w kurorcie widziała już tyle niecodziennych postaci, że gdyby każdemu zrobiła zdjęcia, to jej album byłby bardzo barwny.
- Jestem Asteria - rzekła z lekkim skinieniem głowy i nie zdążyła być dalej sympatyczną, gdyż Kyoraku odezwał się. Było to dosyć szorstkie z jego strony co wprawiło dziewczynę w zakłopotanie. Ale trzeba jakoś załagodzić sytuacje! Z drugiej strony w tym miejscu wypadałoby również wspomnieć o tym, iż Asteria podjęłaby jego grę. Potrafi się dostosować, a z drugiej strony zawsze dobrze się bawi przy takich spontanicznych akcjach.
- Szkatułka jest pusta...myślę co do niej włożyć i gdzie ją położyć - rzekła spokojnie i z lekkim uśmiechem do chłopca. Przesunęła się na ławeczce tak, aby siedzieć w jej centralnym punkcie, robiąc tym samym miejsce towarzyszom. Co ciekawe milczeniem pominęła wcześniejszą wzmiankę Kyoraku o oberwaniu, dyplomacji i tak dalej... Asteria dobrze radziła sobie w towarzystwie.

[może być troche suche masełko maślane, ale jakoś tak WTM mnie rozkojarzył dziś...]