Kamienny las

Status quo bardzo często był tym, który pozwalał na uniknięcie konfrontacji. Było się biernym, nie reagowało na bodźce, ratowało swoją własną skórę, zamiast próbować coś zmienić, do czegoś dążyć, a przy okazji zbierając baty z każdej możliwej strony. Nanaya siedziała ponuro w krześle, równie ponuro jedząc pomarańczę. Co miała z tym fantem zrobić?
- Pamiętam, Brune. Pamiętam o tym - odpowiedziała cicho, bardziej do siebie, niż do jasnowłosej dziewczyny. Problemem było to, że chciała oko odzyskać tu i teraz. Jaki byłby sens szukania właściwych pomieszczeń, gdy już z nich wyjdą, zostawiając za sobą coś ważnego? Całkiem możliwe, że opadliby z sił, zanim w ogóle trafią w to samo miejsce. Sięgnęła po figurkę z tortu, przedstawiającą jej osobę i przyjrzała się jej z konsternacją. Co ty byś zrobiła na moim miejscu, co? Zapytała samą siebie. Niewątpliwie była już zupełnie inną osobą niż Nanaya sprzed przejścia. Choć różnica czasu między nią obecnie a tą drugą przedtem nie była duża, niewątpliwie teraz myślała inaczej. Co byś zrobiła wiedząc, że czyha na ciebie coś złego, choć chcesz dobrze? Znała odpowiedź, jak dobrze ją znała! Tylko czy w chwili obecnej była w stanie wyłuskać z siebie odwagę? Odłożyła figurkę obok talerza. Odetchnęła, przerzucając głowę przez oparcie i spojrzała na sufit tym jednym, zielonym okiem.
- Brune, byłaś kiedyś na zewnątrz? - zapytała ni z tego, ni z owego blondynkę. Wstała z krzesła i podeszła do Gumisia. - Rozepnij mój płaszcz i potrzymaj na chwilkę broszkę. - Chodziło jej o srebrną broszę w kształcie lisci jemioły, która spinała końce. Miał dwie ręce, więc mógł to zrobić. Tuż po tym ściągnęła kulawo jeden i drugi płaszcz, który miała na sobie, a następnie przewiesiła je przez oparcie wózka inwalidzkiego Gumisia. Nie zmęczy się za bardzo przy tym dodatkowym, znikomym obciążeniu. Nie potrzebowała ich obecnie, tylko jej przeszkadzały, a z broszą... Brosza to była inna historia. Podeszła niemalże beztrosko do stołu i podniosła pokrywę, pod którą znajdowało się oko i spokojnie, najuważniej jak mogła odłożyła ją na bok, przypatrując się swojej (a może nie?) własności. Powoli wyciągnęła rękę w stronę zielonego oka, chcąc je zabrać. Z jednej strony bała się tego, co mogło się wydarzyć, z drugiej bardzo chciała mieć je z powrotem. Czy nie mówiono, że ten, kto nie ryzykuje, nie zyskuje? Co innego mogła zrobić? Pożerały ją wątpliwości, których z pewnością nie pozbędzie się do czasu opuszczenia zamku. O ile go opuści...

Oko. Oko, oko, oko. OKO. W sumie nie ma nic dziwnego czy anormalnego w znajdywaniu własnego oka pod pokrywką na stole suto zastawionym wiktuałami. Może niedawno faktycznie wpierdzielił rosół z nogi Gumisia? Na samą myśl go zemdliło a jego do tej pory dość poirytowana twarz zdawała się być poirytowana. Irytacja irytacji. Irytacja do kwadratu. Można powiedzieć że Gumiś wręcz wymyślił nową minę. Zapowietrzenie. Skrzek.-Widzę że twoja pani... jest bardzo kreatywna.-Skrzek. Zapowietrzenie. Rzucił do Brune, szukając odpowiedniego słowa, takiego za które go przypadkiem nie zabije.

Chwilę potem Nanaya zaproponowała mu żeby ją rozebrał. W tym momencie w głowie Gumisia w końcu większość rzeczy wskoczyła na swoje miejsce. Tak jak do teraz był w stanie "Foch, wszystko mi jedno" tak w tej chwili zaczął myśleć jeszcze trzeźwiej nisz chwilę wcześniej. Co było powodem nagłego otrząśnięcia się? Otóż właśnie istna sex bomba z GH, chciała by ją rozebrał. I naprawdę zawsze chętnie by to zrobił, tak jak i uczynił to teraz, pomagając jej się rozpakować. Ale tym razem nie była jego prezentem. Drugie spojrzenie na jej wagę... ale w jego spojrzeniu nie było cienia smutku czy współczucia a jedynie cicha determinacja i gniew. Tak, jego seks bomba chwilowo nie była seks bombą. I ktoś za to umrze.

Trzymając a właściwie wieszaczkując płaszczom Nanaś, obserwował jej zabawę z pokrywką, nim jednak wzięła oko, musiał się upewnić w pewnej kwestii zwracając się Brune. Zapowietrzenie. Skrzek.-Proszę, pomóż jej. Byłoby niefortunnie gdyby coś się jeszcze jej stało.-Skrzek. Zapowietrzenie. Zapowietrzenie. Skrzek.-Lub gdyby straciła je bezpowrotnie.-Skrzek. Zapowietrzenie. Teraz musiał prosić. Teraz nie był w sytuacji stawiającej go na równi z Brune. Teraz musiał po prostu czekać... czekać na okazję by przejąć inicjatywę...

Pewnie miała jakiś cel w tym, by pytać o wiele rzeczy, a może po prostu chciała podtrzymać nikłą rozmowę. W każdym razie nie zareagowała jakoś inaczej, niż tylko wzruszeniem ramion. Jej uwaga skupiona była już na innym punkcie, mogłoby się wydawać, nawet ważniejszym dla niej samej niż informacje, jak ewentualnie przeżyć. A przecież każdy skrawek informacji w tym obcym i nieludzkim miejscu był na wagę złota. Mimo to... oko. Jedna część sprawności, którą utraciła. Całkiem możliwe, że ceniła to oko bardziej, aniżeli prawą rękę.
Nie spodziewała się, że będzie to tak proste i bezbolesna. Nie odczuła żadnej zmiany... Poza tym, że widziała całkowicie normalnie. Prawie. Chwilową radość zastąpiła konsternacja. Czym było to, co widziała? Była pewna, że nie było tego tu wcześniej. NIE WIDZIAŁA TEGO. Czy to, ze odzyskała oko był pewnym punktem zaczepienia? Przypominało to bardzo ten sam moment, w którym po raz pierwszy dostrzegła energię, jednakże w tym momencie była pewna, że nie korzystała z wyuczonych możliwości. To było... coś innego.
- Czy ty to widzisz? - zapytała cicho, przyglądając się niezwykłemu zjawisku. Nie było to pytanie skierowane do kogokolwiek szczelnie, jednak spojrzenie Nanayi szybko spoczęło na uśmiechniętej Brune. A zaraz później na Gumisia. Dlaczego one go raniły? Nie rozumiała. Czy była to cena, jaką musiał KTOŚ zapłacić za to, że odzyskała to, co należało do niej? Znowu... Znowu to zrobiłam. Jej usta zacisnęły się w wąską kreskę, gdy najszybciej jak mogła podeszła do mężczyzny i popchnęła wózek do przodu i nieco w bok, by zszedł chociaż troszkę z linii ataku.
- Jak nie chcesz nowych ran, to musimy się ewakuować. Szybko. Powiem ci, którędy masz jechać i może trochę pomogę, jednak nie ociągaj się... Mam nadzieję, że się najadłeś - powiedziała całkiem poważnym tonem, rozglądając się za najszybszą i najbezpieczniejszą dla nich drogą do najbliższych drzwi. Był to wybór całkiem losowy, jednak czy były tu jakieś inne? Starała się też przekazać czarnowłosemu, jak powinien się kierować, w razie czego próbując mu jakoś pomóc przy kierowaniu wózkiem... Tylko czy w chwili obecnej wózek nie przeszkadzał bardziej? W międzyczasie też próbowała wyjaśnić, skąd ta nagła zmiana. - W pomieszczeni znajdują się... smugi. Jedna z nich dotknęła twojej ręki i patrz, co się stało. Pomyśl, co będzie, jak ci jedna przejdzie przez głowę lub klatkę. - Łopatologicznie. Powinno zadziałać. Drzwi, drzwi. Byle szybko.
- Chodź, Brune - zwróciła się do dziewczyny, dla której zapewne była to kolejna śmieszna reakcja. No cóż. Wolała się zbłaźnić niż po raz kolejny patrzeć na efekt swoich poczynań w postaci rannego towarzysza.

Kiedy widział to jak oko Nanayi - całkiem ładne - ląduje z powrotem w oczodole, miał aż ochotę zaklaskać. Prawdziwe Show. Nie ma co. Potem jednak stało się coś niesłychanie nieoczekiwanego. Znów został rannym. Rozejrzał się automatycznie kto był odpowiedzialny i dlaczego to Brume. Ta jednak zdawała się nawet tego nie zauważyć. Zapowietrzenie. Skrzek.-Zadawanie nam ran w czasie wycieczki to część atrakcji?-Skrzek. Zapowietrzenie. Zapytał Brune pokazując jej ranę. A potem Nanaya wyleciała ze swoim pytaniem. Zapowietrzenie. Skrzek.-Widzę? Co?-Skrzek. Zapowietrzenie. Zapytał niepewnie czy chodzi o jego ranę, jej oko już na miejscu czy może biedulka już postradała rozum. Cokolwiek to było, było źle.

W każdym razie dość szybko przekonał się co jest na rzeczy i dlaczego jest w stanie takim jakim jest. Dlaczego nie lubił smug? Sprawa była prosta - smudze nie przypieprzysz(ani nie przysolisz). Niewidzialny przeciwnik to jeszcze. Takie można obszarówką albo niechcący. A niematerialne gówna mają to do siebie że sa niematerialne i zasadniczo prawie-nie-tykalne. Oczywiście mógłby randomowo próbować je spalić ale pomijając że byłoby to nietaktowne - jakby teraz obchodził go takt - to dodatkowo mogło się okazać co najmniej upierdliwe. Ale tak jak podejrzewał zwiedzanie zamku nie będzie upierdliwe, jeden plus, to jego focusują.-Skoro tak, to trzymaj się z daleka i nie traktuj mnie jak inwalidę.-Warknął na Nanaś i zaczął jechać, słuchając jej wskazówek, ale byleby być z dala od niej. Kiedy nie mogła już zobaczyć jego twarzy westchnął i postmuniał nieco. Miał nadzieję że długo nie będzie się o ten "Wybuch" złościć. Zrobił to w zasadzie tylko po to by trzymała się z daleka i nie chcący nie wpadła na ową smugę. Skoro chciały jego, to muszą na obiad zapracować.

Nie widział, za to widziała je Brune. Czyżby cecha kobiet przebywających w zamku? W każdym razie znaczyło to, że mogła wiedzieć, czym owe smugi są oraz jak ewentualnie ich uniknąć. Jednakże nim o cokolwiek zapytała, została ofukana przez swojego towarzysza za... za nic. Stanęła w miejscu, wpatrując się w odjeżdżającego Gumisia, walczącego z czymś, czego nie widzi. Ona tylko... Przecież... Poczuła mieszaninę emocji, której już dawno nie czuła. Żal, współczucie, irytacja, bezsilność, smutek, a przede wszystkim bezgraniczny wyrzut wobec mężczyzny, który najwidoczniej nie był świadom, co właśnie zrobił. Gdyby tylko sytuacja była inna... Gdyby mniej poważna, a ona żartowała, droczyła się... Cokolwiek, byle nie w sytuacji, kiedy martwiła się i chciała pomóc. Zacisnęła wargi mocniej, czując wzbierającą się falę łez i ruszyła do przodu, wymijając Gumisia i otwierając drzwi z symbolem góry.
- Przed tobą są cztery smugi. Jedna na górze, dwie po bokach, jedna na dole. Nie wiem, ja szybko się poruszą, ale celują w ciebie. Nic nie mogę zrobić - powiedziała na odchodne, nawet nie patrząc na Smoka, który przed chwilką uniósł się dumą. Powinien pamiętać, że w tym miejscu i po tym, co przeszli, nie posiadali czegoś, co mogliby nazwać "dumą" lub "pychą" jeżeli chcieli przeżyć. Ale nawet teraz ona to robiła. Oko za oko... Dziewczyna przyzwała dwie kule światła (PWM) "i skierowała w stronę smug", bo może one byłby w stanie coś zdziałać ze smugami, które były bardziej energetyczne, ale nie liczyła na wiele. W chwili obecnej nawet przestała liczyć na Gumisia. Spadł niżej jak Sethor.
- Czym są te smugi, Brune? Energią? Duchami? Są tu zawsze? Zupełnie nie wiem, nie rozumiem... Czemu one ranią jego, a nam nic nie robią? - zapytała cicho, przyglądając się drugiemu pomieszczeniu. Kwestię chłopaka całkowicie zignorowała. Faktem jednak było, że Gumiś strasznie marudził. To chyba norma. Z kolei można było na niego liczyć podczas problemów i walki. Tyle dobrze.


//przepraszam, musiałam zedytować bo mi wcięło fragment, został zaznaczony " "

A kto by w obecnej chwili nie marudził? Oczywiście można pogodzić się ze złośliwością losu czy pechem, ale po co skoro można się wyładować? Lepiej pomarudzić się i po złościć niż akomodować się i odkładać w sobie złość. Znaczy akomodacja była dobra tak czy inaczej no i Gumiś zasadniczo też to robił, ale marudzenie było jak najbardziej ok. Tym bardziej że przypominało mu o tym że koniec końców jest tylko człowiekiem. Duma... duma. Stracił dumę? Nie, to nie do końca tak. Kiedyś nazwanie kaleką gdyby stracił nogę, pewnie by go uraziło. Teraz jednak przyjął by to ze względnym spokojem. To jednak nie znaczyło że nie miał dumy. To że był w tej a nie innej sytuacji także nie znaczyło że nie miał dumy... że został z niej obdarty. On dumę posiadał. Po prostu jego duma dostosowała się do nowych warunków. Do tego co przeszedł. A słowa Brune naprawdę wymagały kąśliwego komentarza. Dziewczyna wyglądała jak by całkiem dobrze się bawiła widząc ich starania i trud. Ciekawe czy będąc na skraju życia i śmierci, wisząc nad przepaścią, zapytana przez Gumisia "Czy jej wygodnie" nie odpowiedziała by kąśliwą uwagą i nie skupiła się na mardzeniu/klnięciu/robieniu pod siebie. Taka prawda że łatwo jej o marudzeniu mówić, ale z ich trójki to zdecydowanie nie ona walczyła teraz o... właściwie o co on walczył? O życia, chyba.

Właśnie walka o życie. Naprawdę żałował tego w jaki sposób potraktował Nanayę, ale nie było teraz czasu na przepraszanie. Zresztą już wiedział jak zareaguje gdy sytuacja się powtórzy. Miał już plan, choć miał dziwne przeczucie że zasady mogą się zmienić, gdy tylko znajdą się w innym pomieszczeniu. Mimo smutku jaki czuł na myśl o tym jak potraktował kogoś kogo uważał za przyjaciela - tym bardziej że raczej wielu nie miał - dalej udawał że wszystko jest ok i że sam da radę. Odtrącił rękę która chciała mu pomóc, tylko dlatego że nie chciał owej ręki utracić, ale czy tym samym jej nie tracił? No i teraz może być trudniej przeżyć, ale to nie ważne. W sumie nic nie było ważne póki ci na których mu zależało mogli dalej żyć... w sumie to strasznie hipokrytyczne podejście.

Cztery duchy, zmienna prędkość, ich ułożenie, brak wizji... to wszystko sprawiało że zadanie przed którym stanął, zdawało się nie do wykonania. W świetnej kondycji fizycznej byłoby to co najmniej bardzo trudne. Ale on nie był w świetnej kondycji. Jak miał z tego wybrnąć? Jak sobie z tym poradzić? Jedna na dole, jedna na górze, dwie po bokach, przed tobą... ale jak kurwa daleko? Na jakiej wysokości? Wyglądało to tak jak by owe duchy zamierzały zwabić go sam w środek... to była najniebiezpiecznejsza droga... Widma zapewne jak gałąź z lasu, potrafiły ominąć odzież. Przynajmniej trzeba przyjąć taką wersję. Czyli raniły ciało... łuski zawsze traktował jak część ciała, ale czy dusze nie potraktują ich jako ubiór? Cholera. Cholera by to wszystko. Gumiś odpalił Łuski smoka żaru i ruszył w lewo. Zapowietrzenie. Skrzek.Daj znać jak znajdę się blisko.-Skrzek. Zapowietrzenie. Zamierzał ruszyć nieco na lewo, jeśli dusza znajdzie się blisko i Nanaś da mu znać, spróbuje przewiać ją uderzeniem dłoni lewej dłoni(od prawej do lewej na wysokości twarzy Gumisia) a nastepnie ruszyć jak najszybciej drzwi. Jeśli Nanaś znów da mu znać, z kolejną duszą robi to samo, używając prawej ręki i machając nią od prawej ku swojej twarzy. Reszta dusz zapewne zajdzie go właśnie z prawej flanki. Teraz tylko liczyć na to że ten wózek umiał wyciągnąć jako taką prędkość...

Cząstki dusz. Jakby spojrzeć na to od tej strony, Kaja wspominała coś takiego, o duchach, które szukały ciała. Nie pamiętała już dokładnie, bo ból skutecznie wyprał większość tego, co wydarzyło się przed przejściem przez bramę. Teraz jednak słuchała i obserwowała, skoro dano jej taką możliwość. Nie była pewna, komu w tym względzie dziękować. I ponownie przemilczała kwestię bycia dziewczyną Gumisia a on też dawał się na to nie reagować. To mogło poczekać, ważniejsze było by dotarł w jednym kawałku dalej.
- To duchy tych, którzy przeszli przez bramę i ich życie trafiło do pani zamku? - upewniła się jeszcze. Jeśli tak, to było ich całkiem sporo. A to z kolei sprawiało, że przejście przez zamek aż do wyjścia stało się jeszcze bardziej skomplikowane, niż wyglądało. Miała jedynie nadzieję, że wizja się utrzyma a nie zniknie wraz z przejściem do kolejnych pomieszczeń. Ciężko walczyć z czymś, czego się nie widzi i tym bardziej bolało ją to, że Gumiś od tak, po prostu, stwierdził by trzymała się z daleka. Niewątpliwie utracił coś cennego. Ich relacja szybko nabrała chłodniejszych tonów, jednak byli na misji i chcąc czy nie chcąc musieli sobie nawzajem pomagać by przeżyć i ją wykonać. W tej kolejności.
- Dlaczego tu są? - kolejne ważne pytanie. W sumie to właśnie ona wywołała to zjawisko. Kaprys kaprysem, jednakże pojawiły się dosłownie znikąd, by bez powodu zaatakować tego, który miał jak najmniej z tym wspólnego. Bezbronny. Ściągnęła brwi. Nie podobało jej się to. Co będzie, gdy Gumiś odzyska nogę? Będzie ją gonić tłum niewidocznych duszyczek, przed którymi nie będzie mogła uciec, bo będą zbyt szybkie? A może po prostu one lgnęły do życia? Jeśli tak, to mieli spory problem bo nie śpieszyło się im do śmierci za bardzo. Zgadzałoby się to również z tym, co mówiła Kaja. Machnęła ręką, w odruchu, chcąc wyburzyć ta zbyt daleko idącą logikę, teraz trzeba było uratować tyłek Gumisia. Przyda się bardziej w całości, jak w kawałkach.
Czarnowłosy bardzo szybko znalazł się blisko, nawet nie zdążyła go ostrzec. Czas ludzkiej reakcji wynosił dwie dziesiąte sekundy. Problem taki, że Gumiś nie do końca był człowiekiem, a Nanaya nie była w stanie pewnych rzeczy nadrobić, by reagować tak samo sprawnie, jak on. Starała się wyciągnąć rękę i złapać za oparcie krzesełka, by go zatrzymać.
- STÓJ! - wrzasnęła, próbując zatrzymać wózek jedyną sprawną ręką, w tym samym czasie odpalając Blessing by "przypadkiem" własnym ciałem uderzyć w smugę, którą Gumiś miał za plecami, nawet jeżeli wymagałoby to przytulenia się do wózka i pleców mężczyzny. Problem byłby, gdyby Nanaś upadła w wyniku zatrzymania siłowego wózka lub smuga jednak nie zniknęła. W takim wypadku stara się jak najszybciej użyć Brightness na smudze by przestała stanowić zagrożenie. - Przed tobą, użyj pułapki. Albo cokolwiek, nie wiem! SZYBKO! - Gumiś miał o tyle lepiej, że ewentualnie mógł odnowić swoje zapasy mocy. Smoczy Zabójcy mieli jednak całkiem wygodnie. Musieli tylko przeżyć. A teraz trzeba było jak najszybciej przejść dalej, więc zbierając się z podłogi lub nie, Nanaś starała się otworzyć drzwi. Wyjaśnienia później. A troszkę tego było.



// Przepraszam, jeśli coś pochrzaniłam w ustawieniu postaci, ale zupełnie pogubiłam się jak kto stoi, wiec przyjęłam to, co było najwygodniejsze dla mnie @-@

Ej no nieee... nie tak to miało być. Miał machnąć łapką i stracić łuski z ręki, nie z połowy ciała. W tym momencie jednak uświadomił sobie jak dotkliwych ran mógł doznać gdyby nie miał na sobie łusek, żesz w cholerę to było co najmniej niebezpieczne. A to jeszcze jak się okazało nie był koniec! Oj nie, bo Nanaś krzyknęła i ten krzyk wystarczył, Skoro miał stanąć to coś było tuż przed nim.

Jeśli Nanaś znadowała się za nim -> Należało pomyśleć o czymś co jednocześnie nie trafi jej. Tylko że Gumiś nie miał czasu myśleć. Użył Ognistej strzelby-I wystrzelił przed siebie. Całkiem spora liczba całkiem szybkich łusek powinna zająć się wszystkimi smugami. Skoro na dodatek Nanaś go zatrzymała to spojrzy na nią czy jest przejezdnie/nic jej nie jest. Głupia dziewczyna, miała na siebie uważać...

Jeśli Nanaś znajdowała się przed nim -> Gumiś zamierzał uczynić z siebie tykającą bombę. Otóż wytworzył Ognistą pułapkę Na swoich kolanach i detonował, ciągle jadąć, po jej wybuchu kolejna ognista i kolejny wybuch i tak 3 razy, czyli tyle ile miał bomb. Tak słaby ogień nie powinien zniszczyć wózka. W każdym razie po trzykrotnym użyciu Ognistej pułapki dalej mknie ku drzwiom.

//Kupo post bo pogubiłem się w tym co jest co x_X//

Góra.
Takich rzeczy to jeszcze w życiu nie widziała. Pomińmy to, ze nigdy wcześniej nie była w tak pokręconym miejscu, jak to, przy którym Kraina Czarów była podwórkiem. Tu wszelka logika przestawała mieć znaczenie. Pewnie gdyby o tym pomyśleć można by było latać... Aczkolwiek miejscem tym rządziła pani Zamku i to ona ustalała reguły, jakkolwiek nielogiczne w ich mniemaniu były.
- O... - tylko tyle wydobyło się z ust dziewczyny gdy zobaczyła, co zobaczyła. Górę. Może książki byłyby lepsze? A może to właśnie były książki? Szlag, trzeba było spojrzeć na drzwi. Teraz pozostawało pomyśleć, jak się tam przetransportować. Tak, obecnie, nieco ją przygniotła wizja tarabanienia się na górę, zwłaszcza, że Gumiś nie miał nogi, ona nie miała ręki. Niby mogli spróbować wejść razem, jednak bez ręki stabilizacja mogła być dość kiepska... Westchnęła ciężko, siadając po turecku na ziemi. Czy to można było w ogóle nazwać ziemią? Mniejsza. Spojrzała na górę z powątpiewaniem. Były tam kolejne drzwi, więc droga prowadziła albo w tył, albo pod górę. No nic, komu w drogę, temu czas. Podniosła się powoli, po czym podeszła do wózka i odpięła z płaszcza srebrną broszę (nieco się szarpiąc z zapięciem), po czym włożyła do sakiewki przy pasku. Wózek musiał tu zostać, płaszcza jej żal nie będzie, ale broszkę musiała mieć.
- Dasz sobie radę? - zapytała mężczyznę, patrząc na szczyt. Było w jej głosie coś chłodnego. Widać dalej trzymała urazę. Po usłyszeniu odpowiedzi zaczęła powoli iść ku górze. Nie było potrzeby forsować się już na samym początku. Musiała być przy okazji ostrożna i uważna, by nie stracić równowagi, w najgorszym przypadku przytrzymując się podłoża lu krzaczka lewą dłonią, najmocniej jak mogła. Zapowiadała się długa wędrówka...

W odróżnieiu od Nanayi na nim góra nie zrobiła żadnego wrażenia. Szczerze mówiąc zapewne po tym jak zostali rozczłonkowani, nie wiele rzeczy zrobi na nim wrażenie. A przynajmniej nie w najbliższym czasie. Na dodatek jakoś "Samopojawiające się drzwi przez które nie można wrócić" były już tak niezwykłe że fakt istnienia góry w zamku wydawał się równie normalny. Aczkolwiek o normalności w morzu nienormalności można prawić bezustanku i w nieskończoność co zasadniczo mijało się z celem na dłuższą metę. Dlatego lepiej się skupić na innych aspektach tej podróży. Na przykład braku pierścienia - chociaż to może nieco inna historia...

Kiedy Nanaya zajmowała się broszką, on zsunął się z wózka i usiadł niezgrabnie, przechylając się lekko na prawo. Założył na siebie swój płaszcz i spojrzał na górę. To będzie długie, denerwujące i zapewne skończy się na zakwasach jutro. Ale czym były zakwasy w porównaniu od tego co dotychczasz przeszedł? Nanaya ruszyła, a on za nią. Zapowietrzenie. Skrzek.-Jakoś...-Skrzek. Zapowietrzenie. Sposób poruszania jaki przyjął był dość pokraczny. Było to swoiste połączenie czołgania z pełzaniem. Prościej mówiąc traktował pochyłą górę jak pionową ścianę wspinaczkową. Przy takim podejściu, ta pochyła ścieżka nie była takim problemem nawet przy jednej nodze. Grunt to nie spieszyć się i sprawdzać czy elementy terenu których się trzyma, są przytwierdzone wystarczająco stabilnie. Tak więc w odróżnieniu od w miarę eleganckiej Nanaś, on w tej chwili wlókł się po ziemi, czasem tylko zerkając szybko pod spódniczkę Nanayi, jeśli znalazła się w zasięgu wzroku. Grunt to motywacja. Na dodatek, jeśli Nanaya miałaby spaść, to automatycznie nieco się podnosi i zaczyna klęczeć na jednej nodze podpierając się jedną ręką a drugą próbuje złapać Nanayę. Był silny i umięśniony mimo swojego stanu, może da radę, jak nie to stara się robić jej za amortyzator.

W międzyczasie oczywiście umila sobie wędrówkę wesołym - nie do końca - paplaniem. A raczej chareczeniem. I w sumie nie było go tak wiele bo ból. Zapowietrzenie. Skrzek.-Zapewne jesteś na mnie zła i masz prawo. Odepchnąłem cię wtedy kiedy cie potrzebowałem a ty oferowłaś swą pomoc. Zachowałem się nie fair i sprawiłem ci ból.-Skrzek. Zapowietrzenie. Miał nadzieję że nie wejdzie mu w słowo za szybko. Teraz on musiał powiedzieć co chciał, a ona musiała to przemyśleć. Tak chyba byłoby najprościej... Zapowietrzenie. Skrzek.-Odepchnąłem cię, przepraszam. Zrobiłem to bo chciałem chronić cię przed tymi duchami, nie myśląc o twoich uczuciach...-Skrzek. Zapowietrzenie. Zapowietrzenie. Skrzek.-Cóż tak mam, człowiek pełen wad, jak każdy. Mam jednak nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz... w sumie szybciej niż kiedyś.-Skrzek. Zapowietrzenie. Zapowietrzenie. Skrzek.-Kiedyś to całkiem długo, a naprawdę żałuję tego w jaki sposób cię potraktowałem.-Skrzek. Zapowietrzenie. Bo te duchy jednak na nią nie polowały, cóż. W każdym razie, Gumiś wspinał się dalej. Byle do przodu i takie tam.