Kamienny las

To się porobiło. Bardzo się porobiła. Zasadniczo to dziewczyna już nie wiedziała, czy chce się zaśmiać czy może załamać rękę. Aczkolwiek informacja, że Arata właśnie otrzymał taką cudowną wiadomość była... zabawna, bardzo, całkiem. Z trudem powstrzymała śmiech, gdy usłyszała, że mają kontynuować misję. Och tak, już widziała to zadowolenie wymalowane na twarzy mistrza. Ten spokój i opanowanie. Niestety była w stanie jedynie wyobrażać sobie, co też przyszło do głowy nowemu mistrzowi, gdy usłyszał taką piękną niesubordynację. Gumiś zdecydowanie brał to za bardzo do siebie i był to fakt. Potrafiła zrozumieć, dlaczego tak bardzo chciał utrzymać kobietę przy życiu, jednak... Odetchnęła, przyglądając się jeszcze raz pojazdowi. Wychodziło na to, że jeżeli chcą wyjść, musieli sami zrobić wyjście. Klepnęła Gumisia w ramię.
- Widzę, że ciężko ci się pogodzić z taką rolą tej kobiety - zaczęła bardzo ostrożnie, badając grunt pod swoimi stop... znaczy słowami. Nie była pewna, jak zareaguje mężczyzna. - Pomyśl jednak, że jeżeli zostawimy ją tutaj, zginie bezsensownie. Wróci do Araty - również zginie. Tak przynajmniej się do czegoś przyda. Swoje idee zostaw dla tych, którzy mają jakąś przyszłość... - zakończyła już nieco ciszej. Nie chciała wszczynać kłótni, rozmawiać o podwójnej moralności, jakiej musieli się nauczyć, by przeżyć. To nie był ten moment. Ale to nie był również moment by żałować człowieka, który miał takie a nie inne, ustalone z góry, przeznaczenie. Przecież nawet oni... Zmrużyła oczy, uśmiechając się nieco smutno.
- Znam historię kobiety, która musiała zginąć tylko dlatego, że pokochał ją pewien mężczyzna. Niezliczoną ilość razy, przez wszystkie czasy. Umierała bezsensownie, bo ktoś wyżej tak chciał. Mężczyzna próbował ją ratować, niezliczoną ilość razy, ostatecznie tracąc sens świata. Ta kobieta nie miała żadnego wyboru. - Nie zmieniała tonu, ostrożnie badając ściany powozu, uważając na gałęzie oraz na to, by nienazwanej wciąż kobiecie nic się nie stało. - Czy nie lepiej, gdyby była w stanie walczyć i zginąć tak, jak chciała? - Przynajmniej wtedy, na końcu, masz za co walczyć... Jej głos nieco stwardniał, gdy jej spojrzenie przeniosło się na Gumisia. Filozofia nie była mocną stroną Nanaś. Zawsze ktoś znajdował błędy w jej myśleniu, ale już nawet nie o to chodziło. Chodziło o samą ideę śmierci. Czy on chciałby ginąć, bo ktoś tak chciał? Czy może sam wolał decydować o swojej śmierci? Nawet gdyby miał się zacząć o to kłócić, ona już podjęła decyzję i nie zamierzała wdawać się z Gumisiem w dyskusję "ale ta kobieta ma przeżyć". Ta kobieta miała jakiś cel. Jeżeli w tym celu miała zginąć - Nanaya nie zamierzała jej przeszkadzać. Sama jednak nie miała zamiaru zginąć, więc trzeba było podjąć jakieś działania.
- Musimy zrobić własne wyście, bo przez drzwi raczej nie wyjdziemy - rzuciła całkiem oczywistą rzecz, do której smok zapewne i tak sam doszedł. - Pomogę ci, jak mogę, jednak nie zdam się na dużo - dodała, już przenosząc uwagę na kobietę, lekko się uśmiechając. - Może to niewiele, ale jak się nazywasz - spytała. W gruncie rzeczy przynajmniej później Gumiś będzie miał możliwość wypominania jej ich klucza. Cały czas stara się na siebie i na kobietę uważać. Z klucza trzeba wiedzieć, jak skorzystać. Jeżeli się nie wie, najlepiej trzymać go bezpiecznie.

//kule ognia... czy Nanaś właśnie dorobiła się nowego spella?

Się porobiło. Nie tylko powóz był narzędziem mordu na Gumisiach, to dodatkowo był też miejscem filozoficznych dywagacji. Zaiste brakowało tylko monokla, cylindra i earl gray. Niestety owych rzeczy tu nie było, więc? W sumie nie ważne, ważnym jednak jest fakt że obecna sytuacja jest ciężka. A Gumiś musiał ją jakoś rozwiązać - rozwiązać tak jak zawsze, po swojemu.

Złapał dziewczynę-klucz za ramiona i zajrzał jej w oczy.-Halo, halo, arata-sama~?-Zawołał w oczy dziewczyny z uśmiechem na twarzy, po czym pokazał środkowy palec, z nadal ogromnym bananem na twarzy. O tak, przecież wykona misje - po swojemu. W gildii każdy chyba znał Gumisia i chyba każdy wiedział o jego podejściu do płci pięknej. Arata więc od początku musiał zdawać sobie z tego sprawę, a jeśli myślał że swoją życiową ścieżkę porzuci tylko dlatego że misja czy że dobro GH, to był w błędzie. Mężczyźni nie porzucają swojej życiowej ścieżki, nigdy. Chyba że ich życiowa ścieżka chce ich zabić, ale wtedy nie jest życiową ścieżką. Logiczny fakt nr 1.

W każdym razie kiedy Nanaya klepnęła go w ramię, puścił "klucz" i spojrzał na nią z uwagą, chłonąc jej słowa jak gąbka. Ara ara? Ona tak serio? Nachylił się lekko i przyłożył dłoń do jej czoła.-Nie.-Odpowiedź prosta i logiczna. Zdjął rękę z jej czoła.-Bredzisz jakbyś miała gorączkę. Nie chcę jej pozwolić umrzeć i jeśli będzie to w mojej mocy, to temu zapobiegnę. Wiesz dlaczego?-Zapytał podchodząc do ścianki powozu. Ryzykować? Nie ryzykować? W sumie musieli jakość wyjść, hmm... inne opcje uszkodziłyby resztę pasażerów...-Bo mogę.-Zaczął kopać ścianę, patrząc czy to coś da. Niby powóz osłabł. W każdym razie jeśli nie uda się zrobić wyjścia tak...-Złapcie się czegoś. Tylko nie gałęzi, są ostre...-Wymruczał po czym  użył Młotu Hefajstosa-Na ścianie pojazdu. Spadną? Zrobi wyjście? Stanie się coś innego? Czas pokaże~

//Co do rozcięcia lewego ramienia, rozumiem że gałąź przecięła nie przecinalny płaszcz, czy to jakiś błąd?//

Bolało bo bolało. Ból został odnotowany i zasadniczo zignorowany. W życiu często go bolało, przywykł do bólu. Zresztą ej, nie było tu Ringo tak? Więc automatycznie bolało mniej. I to nie tylko kwestia bolących jaj, bo sama obecność Ringo bolała. O tak, aż posłał Nanaś "złe" spojrzenie, biedaczka jednak nie mogła wiedzieć o co chodzi. A to po postu Gumiś musiał mieć komuś za złe, istnienie Ringo.

-A tam od razu telefonem...-Wzruszył ramionami. To nie kwestia nie-masz-prawa-być-kluczem co raczej nie-dam-ci-umrzeć. A to przecież były dwie zupełnie inne kwestie prawda? Tylko tłumaczenie tego kobiecie, Gumiś jakoś uznał za zbędne. Kaja... no to dziewczyna wygrała w konkursie na najbardziej beznadziejne imię roku. Jaki potwór mógł nazwać swoje dziecko "Kaja"? Litości nie miał? Chciałby ją w dzieciństwie przezywali? Może dlatego chce umrzeć teraz hmm?

W każdym razie trzeba było wyjść. Gumiś podrapał się lekko po głowie i spojrzał na panie.-No wiecie, ja bym się chętnie poprzytulał ale to chyba nie jest dobry moment.-Powiedział dla rozluźnienia atmosfery i wrócił do forsowania ściany. Wpierw Gumiś spróbował poszerzać dziurę przez rozrywanie ściany jeśli jednak zajmie to za dużo czasu to użyje zaklęcia Ognista pułapka I stworzy jedną kulę między sobą a ścianą powozu. Dlaczego tak? By wybuch wyrzucił ścianę na zewnątrz, a resztę ognia, mógł pochłonąć sam smoczy zabójca, bez narażania niewiast. Zasadniczo miał trzy pociski więc powtórzy to tyle razy ile będzie trzeba. Zaraz potem jeśli uda mu się zrobić dziurę, bijąc się z własnymi myślami, zrobi miejsce dziewczynom do wyjścia, chroniąc je przed ewentualnymi obrażeniami a potem skoczy za nimi. Skoczy klnąc w myślach że nie zrobił tego pierwszy. No kurwa, Nanaś miała sukienkę... O słodkie Pantsu, musicie zaczekać...

Oczywiście zanim sam skoczy, poczeka aż dziewczyny się oddalą. Gumiś tępy nie jest i nie chce im krzywdy zrobić, lądując na nich...

Porobiło się. Znaczy, czy nie robiło się już od dłuższego czasu? Teraz jednak powoli osiągało to rozmiar tragikomedii, która nijak chciała się zakończyć. Musiała trwać dalej, a jej zakończenie mogło być naprawdę różne. A oni, jako aktorzy, musieli grać dalej, wciąż niezaznajomieni ze swoją rolą. Tylko że nawet reżyser nie był w stanie przewidzieć, jak zagrają.
Ciepła dłoń Gumisia wylądowała na jej czole. Nanaya nie do końca rozumiała, czemu to zrobił, jednak po spytaniu, czy nie ma gorączki, musiała się uśmiechnąć, choć nieco krzywo. Niech sobie kpi i ma swoje zasady. Niech się ich trzyma do końca. Ostatecznie przyniesie mu to tylko cierpienie. Tak samo jak ścieżka, którą obrała Byaku.
- I tak nie będziesz wiedział, czy mam gorączkę. Jesteś z natury cieplejszy, niż ja - rzuciła z rozbawieniem w głosie. Nie odtrąciła jego dłoni, choć gest ten świadczył bardziej o tym, że Nanaś plecie bzdury. Zawsze plotła. Więc nie przeszkadzało jej to, że kolejna osoba tak uważa. Przyzwyczaiła się. Jednakże nie rozumiała tego złego spojrzenia. Zrobiła coś nie tak? Ona dopiero zamierzała zrobić coś złego! Czy Gumiś potrafił czytać w myślach? Z tą zagwozdką w głowie obserwowała, co też smok robi, pilnując i siebie, i Kai.
- Jak skorzystać z klucza? - zapytała kobietę, całkiem poważnie uprzedmiotowiając dziewczynę. Inaczej brzmiało by to... źle. Z drugiej strony było też całkiem wygodnym sposobem na rozróżnienie jej osoby i jej funkcji. A Gumiś... O cholera. Zdążyło jedynie przemknąć Nanayi przez głowę, gdy zobaczyła kulę ognia. To się mogło źle skończyć. Dlatego też przytuliła się mocniej do Kai, zbliżając się do Gumisia, by skryć się za jego osoba. Nie chciała oberwać ogniem lub powstałymi odłamkami... Nie. Bardzo nie. Cały czas jednak uważała na gałęzie.
Gdyby pojawiło się wyjście i propozycja skoku, Nanaya spojrzy przez dziurę, oceniając swoje możliwości. Pewnie dałaby radę. Tylko z drugiej strony...
- Musisz skakać pierwszy - powiedziała całkiem poważnie do towarzysza. Nie było innej opcji. - Nie będę w stanie złapać Kai i przy okazji nic sobie i jej nie zrobić. Ty powinieneś dać radę. Wyskoczę ostatnia. - Mając na uwadze stan kobiety było to najlogiczniejsze wyjście. Pytanie, czy nie mogła się poruszać, czy po prostu nie chciała? Szybkie, pytające spojrzenie, spoczęło na ubranej w czerń postaci, jednak równie szybko przeniosło się ono na ziemię.

W sumie nie było czasu na to by się kłócić czy robić coś innego. Gumiś złapał "klucz" i wziął ją na ręce, prawą umieszczając pod nogami a lewą pod plecami i bez ceregieli wyskoczył z pojazdu. Starał się wylądować tak by obciążyć w miarę możliwości tę zdrową nogę. No i w razie czego przewraca się na plecy, nie do przodu. Ewentualnie po upadku w przód szybko się przetoczy by nie opierać ciężaru ciała na dziewczynie. Kiedy będzie skakała Nanaya, spróbuje dostrzec jej bieliznę. Oczywiście po kryjomu, a to potrafił całkiem dobrze. W każdym razie jak Nanaś będzie skakać, on zdejmie dziewczynie kaptur i spróbuje go oderwać, ewentualnie jeśli uzna że szybciej, po prostu zdejmie z niej płaszcz. Co jak co ale rozbierać kobiety też umiał całkiem szybko.

Dlaczego wolał skakać niż łapać Kaję? Mniejsza szansa że uszkodzi sobie ręce. Poza tym zły rzut i lipa. No i oczywiście na rzucaniu Kają, Nanayi zeszłoby za dużo czasu. W każdym razie podjął taką a nie inną decyzję i zrobił to szybko, ot instynktownie.

Gdyby Nanaya miała problem z wyjściem z pojazdu spróbuje uderzyć w podstawę "drzewa" które blokuje jej wyjście za pomocą Młotu Hefajstosaw celu obalenia drzewa. Cios wyprowadzony będzie prawą pięścią w najcieńszą część pnia. Wcześniej też uprzedzi Kaję i Nanayę.

Ale załóżmy że wszystko poszło w miarę dobrze...

...należało coś uczynić względem Kayi. W każdym razie aktualnie Gumiś sprawdza czy drzewa dalej atakują. Jeśli tak to zarzuca sobie dziewczę na ramię i podejmuje szybki jak na swoje możliwości marsz, aczkolwiek nie na tyle by zostawić Nanaya z tyłu. Musiał być gotów w miarę szybko reagować gdyby coś jej groziło. Jeśli uda im się opuścić strefę zagrożenia, to kładzie Kaję na ziemi.-Ona tu zostaje.-Obwieścił Nanayi. O tak, dalej się upierał przy tym by jej umrzeć nie pozwolić.

Nazywam się Han Chun-woo, a to jest Jackass. Życzymy miłej zabawy. Tylko że wcale, wcale, wcale nie było fajnie! Genialne pomysły zawsze kończyły się tym, że coś komuś się stało, a ten geniusz miał to do siebie, ze i tak mu nic nie będzie! Nie ma to jak pomyślunek! Wyklinając na czym ten świat stoi, Nanaya nawet nie oponowała przez akcjami, które podejmował jej towarzysz. Odnotowała, że pali jej się sukienka i chciała jak najszybciej się nią zająć, zanim dojdzie do najgorszego. Przeszkadzała jej w tym Kaja, bardzo. Stojąc między swoim dobrem, a dobrem dziewczyny była bardzo bliska po prostu puszczeniu jej lub zarzuceniu jej na Gumisia. Szczęśliwie wyręczył ją mężczyzna i skoczył wraz z kluczem na ramieniu. Rudowłosa też nie zastanawiała się dwa razy i po prostu skoczyła, uprzednio patrząc, gdzie wylądowali, by nie skoczyć na nich. Starała się wylądować na ugiętych nogach i szybko zacząć strzepywać ogień z sukienki i w najgorszym przypadku przewrócić się na plecy i wytarzać po, zapewne, kamiennej drodze, w myślach mając tylko jedno słowo, wyrażające więcej, niż tysiąc słów.
Zakładając, że wszystko się udało, nawet kosztem nieco poparzonych dłoni, trzeba było ruszać dalej. Spojrzała na Gumisia, po czym przeniosła wzrok na Kaję. Westchnęła z rezygnacją.
- Ona tu zginie, ale rób co chcesz - powiedział obojętnie w stronę czarnowłosego. Skoro tak lekkie mu było życie człowieka, niech robi, co chce. A może właśnie dlatego, że nie było, wolał ją tu zostawić? Kto wie. Wzruszyła ramionami. - Chodźmy dalej, nie ma co stać w miejscu - dodała, odwracając się plecami i idąc drogą do przodu. Każdy kierunek dobry.

Pantsu. Czy może lepiej mówiąc zgrabne, koronkowe, bokserki o kolorze bardzo zbliżonym do ciała dziewczyny. Delikatny różowy. Tak. Na granicy delikatnie pociągnięty czerwoną nitką. Równie dobrze można było stwierdzić, że dziewczę nie miało na sobie bielizny... Gdyby nie drobne "anatomiczne" szczegóły. Były jednak ważniejsze problemy niż bielizna i podglądacze. Był nim ogień, który w najlepsze bawił się jej sukienką. Strzepnięcie go tylko wywołało oparzenia, więc musiała sięgnąć po źródło ostatniej nadziei - kamieniste podłoże. Załatwiło to sprawę. Sukienka prawie w całości. Świat uratowany. Posiedziała jeszcze chwilę na ziemi, oceniając straty własne i pozwalając ciału nieco odpocząć. Wstała, powiedziała co miała, jednocześnie sprawdzając sukienkę. Niech to...
- Szlag! Następnym razem jak będziesz chciał rozebrać kobietę, to może nie pal jej przy okazji sukienki? - rzuciła Gumisiowi kwaśno. Był nowa! A teraz przy każdym kroku niemalże ukazywała nanasiny pośladek. Nie była z tego faktu zadowolona, ale też nie była w stanie nic z tym zrobić. Przeżyje. Może Gumiś przestanie być tak cięty... Jej chyba tez by się przydało.
Doskonale słyszała, co mówiła Kaja. Nie zmieniało to faktu, że to już nie była jej decyzja, a Gumisia, który był bardziej uparty od osła. naprawdę, bardzo by chciała mieć chociaż wejście załatwione bez większych problemów, jednak los (w postaci Gumisia) chciał inaczej. Więc nie było nawet sensu próbować, ona powiedziała, co chciała. Szła więc dalej, nie odwracając się, jednocześnie starając się ukoić (PWM Ukojenie) bardziej nieznośne bóle ciała oraz lewej dłoni. Wolała oszczędzać swoje siły na później.
- Słyszałeś już chyba wszystko, co chciałeś, więc może lepiej nie czekajmy dalej i złóżmy wizytę pani zamku? - wykrzyknęła w stronę Gumisia za sobą, a w jej głosie pobrzmiewała jakaś dziwna wesołość. Na pewno to był sarkazm. Bez wątpienia. Na jej ustach przecież błąkał się ten krzywy uśmieszek, jasno wskazujący, że cokolwiek jej rzuci pod nogi przyszłość, niech nadejdzie. Winę zwali przecież na Gumisia. Z drugiej strony część jej świadomości pozostawała w ciągłej gotowości. W teorii się zbliżali. Były już kamienne gałęzie to kto wie, czy zaraz nie napadnie ich cały las, albo, co gorsza, cały zamek.

Ej nie przepadał za tym kolorem. Ale nie licząc koloru - nice pantsu. No i TE POŚLADKI. No i nie tylko pośladki widać z dołu, resztę umysł sam pozwala sobie wyobrazić. Czy może być lepsze znieczulenie od tego? Zresztą Gumiś jakoś nigdy specjalnie nie był z tych co jęczą że boli. W każdym razie należało się szybko ogarnąć. Jedna rzecz jednak mu się nie podobała. Dopiero co opuścili pojazd a on już był poobijany. Widząc stan sukienki Nanaś, westchnął, patrząc jeszcze przez chwilę na jej zgrabne pośladki po czym zdjął płaszcz i westchnął jeszcze raz rzucając jej go.-Weź się okryj. Na dodatek ten płaszcz jest niemal tak wytrzymały jak ja. W nim nawet strzała posłana z łuku ci niestraszna... no, zasadniczo może złamać ci kość, ale się nie wbije więc jest spoko... i nie będziesz musiała spieprzać przed każdą moją ognista kulą.-Wytłumaczył dziewczynie z grubsza działanie płaszczu, po czym kazał jej zaczekać i wysłuchał "klucz".

Drapiąc się po głowie Gumisia naszła taka myśl, dlaczego by nie zabrać i nie poświęcić dziewczyny dla łatwiejszego wejścia do zamku? Ale długo nad tym smok nie musiał myśleć. Wiedział dlaczego i po prostu pacnął ją w głowę i pogłaskał - mimo że zasadniczo było starsza od niego, to jednak on był tym który chronił białogłowy takie jak ona.-Wiesz... to nie tak że jestem samobójcą czy czymś takim. Ale jestem magiem. Sytuacje takie jak ta, to ryzyko zawodowe, wiedziałem na co się pisze. Poświęcanie życia kobiety by pójść na łatwiznę... gdybym się na to zgodził, nie mógłbym więcej nazwać się mężczyzną.-Takie miał ideały i ich zamierzał się trzymać. Nawet jeśli miał to przypłacić kończyną czy gorzej - życiem. Był gotów na tego typu rzeczy, kiedy zostawał magiem. Teraz zaś wąż kusił go by spróbował zakazanego owocu, jednak on nie był na tyle słaby by od tak ulec pokusie.-Bardziej mnie interesuje czy dasz sobie radę. Może pomóc ci gdzieś dojść, lub odprowadzić w bezpieczniejsze miejsce?-Tak Gumisie to uparte stworzenia i on jej nie da umrzeć. Po prostu nie i koniec.

Jeśli dziewczyna nic nie chciała i stwierdziła że da sobie radę czy coś w tym stylu to Gumiś ruszy za Nanaś. Ale nie będzie się jakoś specjalnie śpieszył. Musi dać odpocząć obolałym plecom i nodze. Zaczynał czuć się jak dziadek... po raz kolejny naszła go myśl, czy on już nie był za stary do tej roboty?[/color]

Porobiło się, oj porobiło. Tylko to już chyba powinno być motto wszystkich zleceń, które przyjmowała Nanaya. raz się partoliły na początku, raz na końcu, ale zawsze, bez wyjątku. Tak jak teraz. Choć, teraz jeszcze nie było tak źle, gorzej z pewnością będzie jak dojdą do zamku. Szlag... Westchnęła.
Szybkie spojrzenie na płaszcz od Gumisia sprawił, że prawdopodobnie po raz pierwszy na twarzy dziewczyny pojawił się miły, delikatny uśmiech, który od biedy można byłoby podciągnąć pod całkiem uroczy. Nie żeby to jego była wina, czy coś, że w chwili obecnej zeżarło jej połowę sukienki, ale sam w sobie gest był miły. Zwłaszcza z powodu ostatniej kwestii.
- Dziękuję - rzuciła w jego stronę. Zanim jednak założyła płaszcza na siebie, nieco się otrzepała, doprowadzając do względnego porządku i dopiero wtedy zarzuciła na siebie gumisiowy płaszcz. Sam fakt, że jako tako chronił prze ogniem był pocieszający. Bo jak widać, ten chyba za bardzo lubił jej ubranie.

Tymczasem maszerowali przez monotonny i niebezpieczny las, w ciszy zakłócanej jedynie przez ich kroki, prawdopodobnie zbliżając się ku najtrudniejszemu zadaniu, jakiego się do tej pory podjęli. Niezwykle wesoła sprawa. Odetchnęła ponownie, rozglądając się po okolicy, choć i tak niewiele mogła dostrzec poza samym lasem.
- Jak myślisz, co będzie w zamku? - zapytała całkiem spokojnie dziewczyna, chcąc nawiązać jakąś rozmowę. Nie było widać ani celu, ani znaków szczególnych... szli po prawdzie na ślepo. Może powinni zawrócić? Tylko co by to dało, poza nadłożeniem drogi i zmęczeniem? Niedługo później doszło to dziwne uczucie opresji, dochodzące zewsząd. Było... źle. Ściągnęła brwi, jednakże szła dalej, jednak nieco ostrożniej. Bardzo jej się to nie podobało. Przystanęła.
- Pewnie czujesz to samo, ale i tak muszę to powiedzieć. Nie podoba mi się to - zauważyła chłodno, ocierając zimny pot z czoła i wpatrując się niemal nienawistnie w drogę przed sobą. Był to bardziej wysiłek mentalny, niż fizyczny, ten jednak powodował, że w pewnym momencie nie będzie mogła ruszyć na przód ze strachu. Na myśl przychodziły jej wszystkie momenty z Zori, powracały falami, nowy moment - nowy krok i tak w kółko. Wszystko idealnie pasowało do uczucia, które czuła. Zrobiło jej się niedobrze, pewnie pobladła. Koszmary ożywały w jej głowie nawet za dnia. - O czym myślisz? - spytała cicho, nie spuszczając wzroku z drogi. Ktoś ich tu bardzo nie chciał.

Słowa dziewczyny nie były zbyt pocieszające. Na dodatek w jej słowach kryło się nieco racji. To on wybierał, nie Nanaya, a na misji byli razem i to nie tylko on może zapłacić za ten błąd. Westchnął i przymknął na chwilę oczy.-Ona też jest magiem, wie co ryzykuje. Poza tym obronię ją, lub umrę próbując.-Pokiwał jeszcze Kaji i odwrócił się by ruszyć za Nanayą... obronić ją, tak...

A potem nadszedł las. Niby nic specjalnego, niby nic złego. Z początku nawet ta atmosfer anie przeszkadzała Gumisiowi, ale z każdym krokiem robiło się coraz gorzej a słowa dziewczyny coraz głębiej wgryzały się w jego serce. Przecież nie tak dawno nie dał rady uratować nawet Jaskółki. Czy poradzi sobie teraz. Przez jego myśli umknęły mu dwa pierwsze pytania Nanayi. Cały czas myślał tylko o tym czy da radę? Czy tym razem nie zawali? Pot perlił się na jego czole a nogi stawały coraz cięższe. Cholera by ten las, cholera by to wszystko. Chciał zawrócić, bał się. Ale nie mógł tego zrobić... mimo wszystko był zbyt dumny. Niemniej walka z lasem i samym sobą męczyła go i pozbawiała sił. Musiał odpocząć, usiąść, chociaż na chwilę, ale nie tutaj... czy powinien siadać tutaj? Bolały go nogi, był zmęczony, umrą.-O cyckach-Powiedział zachrypniętym, pozbawionym emocji głosem, idąc za Nanayą niczym indyk na śmierć.