Kamienny las

Sytuacja stawała się coraz bardziej nietypowa i nieciekawa. Zgodnie z założeniami pies zaatakował, ale co gorsza nikt go nie odwołał a na dodatek kolczasty pulpet się trochę rozszalał co wymagało od Gumisia nieco więcej działania. Skończyło się na tym że niedawno odzyskana noga stała się prawie, straconą niedawno odyskaną nogą. O dziwo jednak noga miała się całkiem dobrze i Gumiś nie był w 100% pewien czy coś jest nie ok z nogą, czy może z psem. Zapowietrzenie. Skrzek.-Pies?-Skrzek. Zapowietrzenie. Tym razem odezwał się a nawet spojrzał w stronę przybysza. Ba, tym razem postanowił wstać i schować się za nim. Idealna taktyka kiedy nie chce się zabijać psa gospodarza ani samemu umierać. A w zasadzie na razie nic lepszego mężczyźnie do głowy nie przychodziło. A, może ewentualnie użyje ognistej pułapki, przed psem, kiedt ten na niego zaszarżuje. Bardziej jako straszaka niż faktycznego ataku ale tam...

Patrząc na zegarki ze stoiska naszła ją myśl, by sobie jeden taki sprawić, jak tylko wróci. Medalion był w rękach Fina i bez znajomego ciężaru na szyi czuła się źle. Dlatego też zegarek wydawał się być całkiem dobrą decyzją. Tylko gdzie taki znajdzie? Rozważania te jednak musiały poczekać do powrotu z Zamku. Tymczasem otrzymała odpowiedź na temat swojego przejścia i uśmiechnęła się wdzięcznie do sprzedawcy. Co z tego że dziwne i nikt tamtędy nie chodzi. Czy może ją spotkać cokolwiek gorszego?
- Czasami lubię przechadzać się takimi uliczkami, dziękuję - odparła, przechodząc ostrożnie między stoiskami. Nie chciała niczego zrzucić, kiedy już pozwolono jej przejść. Powiedziała jeszcze raz jakieś podziękowania i ruszyła ciemniejszą uliczką.
Otoczenie było dziwne, jednak przestała już spodziewać się normalnych rzeczy w Zamku... wspomnienia może powinna zacząć traktować nieco inaczej. Odwróciła się, czując na plecach czyjś wzrok, jednak nie zobaczyła nikogo. Co się działo? Spojrzała w górę, ale okien też nie było, przez które ktoś mógłby przyglądać się jej osobie. Dlatego też zerknęła jeszcze raz za siebie, tym razem dłużej przypatrując się tłumowi, po czym, jeśli nie zobaczy nikogo, zamierza ruszyć dalej. Innego wyboru nie miała.

No cóż, przewracać to on się nie zamierzał i jakoś tak w ogóle wszystko go denerwowało. Ale co z tym zrobić? No nic, prawda? Wstał szybko na równe nogi i zszokowany spojrzał na osobnika za którym się schował. Jego beznosa twarz wyrażać mogła teraz jedynie kompletne zdumienie. To nie tak że coś takiego mogło go łatwo zaskoczyć, bo Gumiś swoje w życiu widział. Niestety w obecnej sytuacji i po niedawnych osobliwych wydarzeniach Gumiś zachwiał się i na krótką chwilę zbladł, gdy w jego głowie pojawiła się prosta myśl "Umarłem?".

Szybko jednak pokręcił głową i przetarł twarz, która z wiadomego powodu oblała się potem. Myśl racjonalnie Han, to nie było możliwe. No nie było kurwa opcji. Czuł się dalece zbyt żywy, na dodatek po śmierci chyba miałby nos... chyba. W każdym razie ten pojebany zamek miał wiele dziwów, jednym z nich mógł być ten pokój... ta sytuacja... jego obecny stan. Może był niewidzialny? I właśnie dlatego pies go atakował? Ale dlaczego w takim razie jego noga nie została zraniona przy poprzednim ataku?

Może to był inny rodzaj stanu? Jakaś dziwna niematerialność? Albo może to jedynie jego noga? Nie chciał sprawdzać. Z drugiej strony pozostanie tu nie było by zbyt inteligentne... no cóż, niech się pies i mężczyzna dobrze bawią zaś komu w drogę temu sanki. Z niepewnością na twarzy i dziwnym uczuciem strachu przed poznaniem prawdy, Gumiś ruszył dalej, przekraczając drzwi, przez które wszedł mężczyzna.

Brak innej pary oczu spoglądającej w stronę uliczki wywołał w niej bardzo mieszane uczucia. Zupełnie nie wiedziała, co poradzić na dziwne uczucie. Do tego to miejsce nie przypominało poprzedniego. Ktoś nią kierował, ktoś patrzył... czyżby to była Brune, obserwująca jej poczynania z zewnątrz? Skrzywiła się na samą myśl. Było to niemal tak, jakby ktoś patrzył jej do głowy, a tego raczej nikt nie lubił. A ona szczególnie. Może wynikało to z tego, że miała za dużo do ukrycia, a może z przykrych doświadczeń w kontaktach z wampirami wszelkiego rodzaju. W każdym razie cały lżejszy nastrój, który dotrzymywał jej towarzystwa prysnął niczym bańka mydlana, a ona nachmurzyła się, niezbyt zadowolona z obrotu wydarzeń. Ta książka była dziwna i zaskakująco niewiele miała wspólnego z poprzednim wspomnieniem.
Szybko jednak musiała skupić się na czymś innym. Głos Pani Zamku dobiegał z głębi uliczki, więc ruszyła w jej stronę, zostawiając za plecami stragany i tłum ludzi. Polecenie, które otrzymała, było co najmniej dziwne. Nie musiała go słuchać, nie była własnością lub podległą Pani, jednak będąc w Rzymie zachowuj się jak Rzymianie... Odetchnęła nieco głębiej i stanęła mniej więcej w wyznaczonej odległości. Nie miała pojęcia, o co kobiecie chodziło. Przyniosła? Nie pamiętała, czy miała cokolwiek dla jasnowłosej kobiety, więc przeszukała wszystkie możliwe kieszenie i sakiewki, jakie miała, w poszukiwaniu przedmiotu, który nie pasował do układanki. Przy okazji kładła na ziemi wszystko, co miała przy sobie, bo być może chodziło o jakiś przedmiot, a ona nie wiedziała o jaki. No, prawie wszystko. Pojemniczek i listek "gumy" wciąż trzymała w ukryciu.
- To wszystko, co mam przy sobie. O co dokładnie chodzi? - zapytała, przyglądając się Pani Zamku nieco chłodno. Może miała się jeszcze rozebrać? Ale wątpiła, by musiała kierować się ku takim ekstremom. Bardziej zaczął ją zastanowić oraz niepokoić cel tego "wspomnienia".

Aktualna scena... wydarzenia... ten pokój. No cóż, Gumiś nie zamierzał krytykować czyichś seksualnych upodobań. Był otwartym człowiekiem jeśli o tym mowa. Aczkolwiek no nie był, zadowolony. Był daleki od zadowolenia. Można nawet powiedzieć że był bardzo niezadowolony, poirytowany a może nawet - wkurwiony! Anyway, coś należało zrobić, nawet jak nie żył - bo przecież psy wyczuwają ponoć duchy! - to Gumiś nie chciał empirycznie sprawdzać prawdziwości swojej tezy. Dlatego też szybko rozejrzał się po pomieszczeniu, ale tylko lustro nadawałoby się do złapania. W ogóle śmieszna sprawa, pierwszy raz od dawna widział własne odbicie. Anyway, jakoś należało sobie poradzić z psiakiem. Gdyby miał płaszcz... no cóż, pora sobie przypomnieć czasy kiedy nie wszystko było takie proste... zawsze wciąż miał karwasze. W każdym razie anihilacja psa tak czy inaczej musiała skończyć się obrażeniami. Zapowietrzenie. Skrzek.-No chodź. Pobawimy się...-Skrzek. Zapowietrzenie. Po czym ugiął nogi w kolanach i pochylił się do przodu niczym zawodowy wojownik. Kiedy pies ruszy na niego, odpala łuski smoka żaru i łapie psa, by przerzucić go przez plecy lub po prostu wepchnąć na jakieś kolcie. W każdym razie jak nadarzy się okazja to spróbuje po prostu skręcić mu łeb, lub rozerwać szczęki jeśli jednak gadzina jest dla niego za silna to dostanie kilka razy z pięści w czubek głowy co by skruszyć mu czaszkę.

Kłopotliwe sytuacje były kłopotliwe. I nie chodziło tym razem o nagłą zmianę stroju, którą zauważyła dopiero teraz, ani o skąpe uzbrojenie, które miała przy sobie. Nóż byłby całkiem przydatny... gdyby właśnie nie leżał na ziemi. Ale to również nie było głównym zmartwieniem Nanayi. Gdyby było, dziewczyna miałaby jeszcze większy problem z oceną zagrożenia, niż przejawiała do tej pory. Ciekawa też była krew w słoiczku, którą szybko pochwyciła kobieta stojąca przed nią. Pani zamku? Lub też kobieta z poprzedniego wspomnienia, którą Brune nazywała Panią. To też nie było głównym problemem Byakushitsune. Przynajmniej nie w tym momencie. Kimkolwiek jednak był mężczyzna B Rh-, rudowłosa chyba mu współczuła.
A po chwili na pewno zaczęła współczuć sobie, niemalże wydając w z siebie jęk. Czemu nie mogła wylądować w jakimś miłym wspomnieniu? Z jakimiś kwiatkami? Słoneczkiem? Spokojem i wszechobecną radością? Szybko opamiętała się, dochodząc do wniosku, że i w takim "pięknym" wspomnieniu najpierw by ją ktoś naćpał, a później zostawił w Kamiennym Lesie. Pasowałoby to do schematu. Gdy tylko zobaczyła ten przepiękny uśmiech, wiedziała, że będą kłopoty. Podobnie uśmiechał się Aren. I już w tym momencie powinna uciekać lub użyć magii by ratować cztery litery, najszybciej jak się da. Jednak traf chciał, by obserwowała przemianę kobiety do samego końca, niemal zahipnotyzowana tą zmianą. Niedługo później miał nastąpić cios... który jednak nie nadszedł z powodu bardzo znaczącej kwestii.
Nigdy więcej, kurwa, nie chcę być w takiej sytuacji... Pomyślała niemalże rozpaczliwie dziewczyna, wyklinając i dziękując w myślach nieznajomemu mężczyźnie. Była gotowa do niemal każdej akcji, w tym przyjęcia ciosu i skończeniu tego wszystkiego najszybciej, jak się dało... zaliczając przy okazji drugi zgon w przeciągu godziny, ale już mniejsza ze szczegółami. Pojawienie się pana uniemożliwiało jej to oraz utrudniało wszelkie akcje. Hehe, dobre sobie... Tym razem zaczęła się śmiać, słysząc jego słowa do końca. Czyżby w końcu objawi szaleństwa?
- Wolałabym, by nie było to moje serce, więc jeśli chodzi o panią przede mną, to zapraszam, nie będę przeszkadzać - powiedziała na tyle głośno, by ją usłyszano, nie kryjąc niemalże rozpaczliwego rozbawienia w swoim głosie. Och, jak dobrze wiedziała, że sytuacja jest beznadziejna i jak niewiele dzieli ją od kolejnego bólu. Mając jednak chwilę, by cokolwiek zrobić, szybko ustawiła się bokiem do pani zamku i najpewniej i mężczyzny, by móc ich mniej lub bardziej widzieć i zareagować, gdyby któreś z nich chciało ją zaatakować. Przy okazji spróbowała stworzyć kulę światła przed sobą (PWM). Było to wspomnienie... ale może... Gdyby ktoś chciał ją zaatakować, chciała zwyczajnie skoczyć ku drugiej ścianie, nieco się pochylając, przy okazji, po czym również stanąć przodem do dwójki i spróbować unikać dalej. Gdyby działała magia, stara się użyć Ray i wyskoczyć w górę, w stronę dachu... Od biedy może na kogoś spadnie, jeśli nie doskoczy...

Co było większe? Irytacja? Zaskoczenie? Niepewność? Uczucia mieszały się w głowie Gumisia wprowadzając go w coraz to większe otumanienie. Jednego był pewien, musiał teraz wyprzeć z głowy wszelkie informacje poza istnieniem psa. Poza koniecznością pokonania go. Irytacja, zdumienie... to wszystko musiało zaczekać, bowiem na szali było jego życie a kto wie, może i Nanayi? Coś z tym mimo wszystko musiał zrobić. Dlatego pierwsze co spróbował to dostać się do drzwi i wrócić na balkon, drzwi zamykając za sobą. Jeśli to jednak nie wyjdzie to kątem oka starał się dostrzec psa, zaraz zaś za okiem, podążyłaby reszta ciała. Obrót na lewej pięcie i cios z prawej nogi w bok psa. Wyprowadzany cios wsparty był całym ciężarem Gumisia. Nie próbował jednak użyć magii by wzmocnić swój cios. Biorąc pod uwagę że nie działała do końca tak, jak by tego chciał, nie mógł ryzykować. Teraz ryzykował jedynie własną nogą, jednak błędne wykorzystanie magii, mogło doprowadzić do utraty własnego życia. Po tym ciosie, jeśli Gumiś trafi, postara sie rzucić psu do gardła i zadusić, mimo bólu rąk i całego ciała, jakie ten ruch zapewne wywoła.

Zdolność mówienia świadczyła o inteligencji, w tym przypadku o opanowaniu i przywyknięciu do tak trudnych sytuacji. Śmiech w takiej sytuacji z kolei świadczył albo o zaburzeniach psychicznych, albo o nadmiernej wierze we własne możliwości. Któreś z tych dwóch na pewno było prawdziwe. Zdziwienie jasnowłosej kobiety mogło świadczyć też o tym, że nie spodziewała się oporu ze strony Nanayi. Przecież każdy lubi, jak ktoś mu wbija rękę pod żebra z zamiarem przebicia na wylot lub wyrwania mu serca. To przecież takie romantyczne... Dziewczyna pewnie przewróciłaby oczami, widząc mimikę Pani, ale to nie były koleżeńskie pogawędki a sytuacja, od której nie-życie Nanayi mocno zależało. Jednak poza panią zamku znajdował się tu jeszcze jegomość i gdy Nanaya odwróciła się, dostrzegła nikogo innego, jak Aratę, w wersji chibi... no, prawie. I jak widać jeszcze nie wyglądał na takiego, co miał zatargi z Panią Zamku. Czyżby pierwsze spotkanie? Nie ważne. Nie powiedział dosłownie, kto jest jego celem, więc należało przyjąć wszystko za możliwe. Mimo to wewnętrznie dziewczyna aż błagała, by chodziło o panią zamku. Nie chciała mieć go za wrogo, oj nie...
Na szczęście zaklęcia działały, w jako takim zakresie. I całkiem możliwe, że uda jej się coś osiągnąć, a przynajmniej nie umrzeć tak szybko, jak ostatnio. A i może blondyna się zmęczy w efekcie, i da sobie spokój? (Warto marzyć prawda?) Jak widać wolała nie, bo po prowokacyjnych słowach Araty, kobieta rzuciła się na naszą biedną, niczego nie rozumiejąca bohaterkę (dobre), która zdołała uniknąć ciosu i widocznie wyprowadzając blondynkę z równowagi jeszcze bardziej. Nanaya - Pani Zamku 2:0. Niedługo później przerodziło się to w 3:0, a Byaku zawisła na granicy dachu, próbując się podciągnąć w górę na w miarę bezpieczny grunt. Jednak widząc, że jasnowłosa też szykuje się do skoku, nie była pewna, co zrobić. Może na nią spaść? Mlasnęłaby, ale wysiłek robił swoje i jak na razie stękała, próbując wdrapać się na dach. Z drugiej strony... Gdyby spadła i szczęśliwie sama się zabiła, czy stanowiłoby to zwycięstwo Pani? Pokręciła głową, koniec z głupotami. Jakoś to przeżyje. Gdy już uda jej się wdrapać na dach, miała inny plan. Mniej więcej wiedziała, gdzie jest rynek, więc planowała pobiec właśnie w stronę rynku. Im więcej ludzi, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że kobieta w takiej formie się tam pojawi. I mniejsze na tak brutalną śmierć. Dlatego też chciała włożyć w ten bieg całą swoją siłę, a w razie problemów z panią zamku planowała użyć najsilniejszego Sunlighta, jakim dysponowała, biegnąć dalej. Nie przejmowała się też możliwym upadkiem. Co złego mogłoby ją spotkać? I tak czekała ją śmierć...

Irytacja, irytacja, irytacja... te uczucia narastału w Gumisiu, który jednocześnie, zdawał się być dalej niż bliżej rozwiązania, które wcześniej zdawało się na wyciągnięcie ręki. Los jednak bywał okrutny i kazał mu się jeszcze pomęczyć. Znajdując się na powrót na balkonie, doskoczył do balustrady, ale spojrzenie w dół, wnet wybiło mu wszelkie pomysły na eksepdycje. Tu też jego cierpliwość się wyczerpała i usiadł na zniszczonej leżance, przodem do drzwi. Zapowietrzenie. Skrzek.-Siad.-Skrzek. Zapowietrzenie. Brzmiał najbardziej stanowczo i groźnie, jak tylko stanowczo i groźnie mógł brzmieć człowiek bez nosa. Kątem oka spojrzał na drugą osobę i do niej też przemówił. Zapowietrzenie. Skrzek.-A ty, mów co się tutaj dzieje.-Skrzek. Zapowietrzenie. Obserwował drzwi i psa, patrzył mu prosto w ślepia i rzucał jawne wyzwanie. Jeśli ten zaatakuje, Gumiś zda się na swój refleks i uderzy prawą pięścią w pysk nadlatującego psiaka. Co ma być to będzie. Pomysły się skończyły. Dyplomacja się skończyła. Czas na sprawdzone metody.

Śmierć czy nie śmierć, liczyło się bardziej malutkie zwycięstwo, które mogła odnieść mierząc się z panią zamku. Przynajmniej w tym wspomnieniu przestało chodzić o zrozumienie, a bardziej zrobienie na złość tej kobiecie, która wcale nie zaskarbiła sobie sympatii dziewczyny. A może ambicja rudowłosej osiągnęła już zupełnie inny wymiar i była gotowa zrobić na złość Pani Zamku w jej kamiennych ścianach? W każdym razie była tak samo zrozpaczona, jak wściekła na zaistniałą sytuację. Była łowcą, nie zwierzyną, dlaczego musiała tak uciekać? Irytowało ją to na tyle, że gdy dotarła do granicy dachu i spojrzała w dół była pewna, że nie da swojej skóry tak łatwo, ginąć od jednego ciosu lub po prostu skacząc w tłum, łamiąc sobie kręgosłup lub nogi i czując niemożliwy do opisania ból, leżąc, nie mogąc się ruszyć, niemalże czekając na śmierć, gdyby źle skoczyła. Dlatego też odwróciła się w stronę nadciągającej kobiety, stając na krańcu dachu. Niewiele pewnie brakowało do tego, by spadła. Gdzie była ta kobieta? Gdyby tylko Byaku ją zauważyła, niewątpliwie na jej ustach pojawiłby się wątły uśmiech. Czyż to nie tak, jak zawsze, Nanayo? Tym razem jednak nie chroni cię nic więcej, jak to, co potrafisz. Nie było wiedzy, nie było też nikogo w pobliżu, kto mógłby jej pomóc, nie była użyteczna dla jasnowłosej.
- Dlaczego chcesz mnie zabić? - To jedno pytanie było dla niej całkiem ważne. Brak powodu, by kogoś zabić wydawał jej się strasznie głupi. Przecież ludzie mogą być przydatni na różne sposoby, żywi lub martwi. Brak powodu by kogoś pozbawić życia był... niewłaściwy. To było jedyne słowo, jakie przychodziło na myśl Nanayi. Pani Zamku oczywiście mogła nie odpowiedzieć, ale mówi się trudno. Czarodziejka z kolei przygotowywała się na kolejny atak, w głowie obmyślając plan kolejnych działań. Mogła próbować unikać kolejnych ciosów... albo przyjąć cios na siebie. Żadna sytuacja nie była ciekawa, dlatego też wolała poczekać na to, co zrobi przeciwniczka. Pewne jednak było, że Nanaya bardzo by się ucieszyła, gdyby blondynka spadła z tego dachu. Dlatego też, gdyby udało się rudowłosej uniknąć ciosu, poprzez unik w bok, stara się zepchnąć kobietę z dachu, nawet jeśli w wyniku mogłaby sama spaść. Z kolei gdyby nie udało jej się uniknąć ciosu, planowała mocno chwycić panią zamku za przedramię lub ramiona i pociągnąć ze sobą w dół, na ulicę. Wszak stojąc tak blisko krawędzi nie powinno być to trudne. Jedno było pewne, wspomnienia pani zamku były do dupy.