Kamienny las

Komu w górę, temu czas. Powoli i mozolnie, ale zawsze do przodu. A że nie było widoków do podziwiania mogła się bardziej skupić na przemyśleniu wszystkiego, co się do tej pory wydarzyło i co ewentualnie się wydarzy. A skoro to zamek, to może uda im się odpocząć? Gdziekolwiek. Teraz nie pogardziłaby nawet tą słomą z Zori, byle mogła się położyć i odpocząć. Nie czuła się zmęczona w sensie fizycznym, to było bardziej zużycie psychiczne, wymagające odpoczynku. A w najgorszym wypadku położy się na podłodze i powinno być w porządku. Trochę szkoda płaszcza, który mógłby być okryciem lub poduszką, ale nie narzekała, bo mogło być gorzej. Dużo gorzej.
Westchnęła, usłyszawszy głos Gumisia i odwróciła głowę. Ah... tak... Jej mina w tym momencie wyrażała tyle, co przed rozpoczęciem wędrówki - obojętność, może tylko troszkę bardziej zmęczoną wysiłkiem. Gumiś mówił i mówił, a ona, choć słuchała, niespecjalnie przywiązywała uwagę do tych słów. Mimo to nie przerwała mu, a gdy skończył, odwróciła się w stronę stoku, by podjąć przerwany marsz.
- Nie przemęczaj głosu tylko idź dalej... Choć w twoim wypadku ciężko nazwać to chodzeniem - rzuciła przed siebie, nie zastanawiając się, czy ją usłyszał, czy nie. Zresztą, w chwili obecnej nie było to ważne. Wszak miał to, co chciał - mógł do woli patrzeć na jej majtki~! Przyspieszyła kroku. Pieprzeni mężczyźni. Chciał ją chronić? Ha! Dobre sobie! Tak samo jak chciał chronić Kaję? Ile osób jeszcze chciał chronić w taki sposób, bo czuł się... lepszy? Niezbędny do takiego poświęcenia? Mniej wartościowy od innych? Bo przecież ona potrzebowała wtedy pomocy i wręcz WYMAGAŁA, by rzucił się przed nią niczym rycerz w lśniącej zbroi i uratował ją przed niebezpieczeństwem! I bardzo chciała, by się dla niej poświęcał, nawet jeżeli sprawiało, że miał mniejsze szanse na przeżycie. Cholerne, pieprzone traktowanie jej jak kobietę! Owszem, była jedną, ale w chwili obecnej była magiem na misji i partnerem, bez którego on nie przeżyje, a nie pieprzoną dziewczynką potrzebująca obrony przed złem. Zrozumie to? W życiu! Jasne było to po tym, jak potraktował Kaję. Tak więc mógł wrzucić sobie w rzyć swoje zasady moralne, bo uniemożliwiały mu logiczny osąd. Lepszy nie będzie, jeśli będzie przestrzegał tych zasad. I tak w świetle prawa jest kanalią. Ale wróć, przecież jest mu to potrzebne~! Do wyrywania pieprzonych kurew, na przykład.
Dobrze, że Gumiś nie wiedział, co się działo w głowie Nanaś, bo prawdopodobnie zmobilizowałby się do tego, by wrzucić i swoje trzy grosze na temat sprawiedliwości tych oskarżeń, tylko dolewając oliwy do ognia. Spostrzegła kamienie, jednak niezbyt się przejęła, bo równie dobrze mogły to być kamienie, które obsunęły się w wyniku ich rozmowy czy kroków. W chwili obecnej rudowłosa była wściekła i ta złość mogła ją zgubić. Tylko, jak to mówią, mądry Polak po szkodzie i zrozumie swój błąd, jak stanie się coś nieprzyjemnego.

Kaszelek dobry nie był. To był znak - w połączeniu ze słowami Nanayi - że czas zamilknąć. Cóż dziewczyna była zła, a on musiał poczekać aż jej przejdzie. Zwłaszcza że pokrętny los wybral idealny moment na to by się odwróciła, cóż. Mimo tego dalej równie zmotywowany się wspinał, nie patrząc już na bieliznę Nanayi. W gruncie rzeczy przeszedł do dość mechanicznych ruchów. Uważne i w miarowym tempie "Czołganie się" pod górkę i uważanie na ewentualny upadek towarzyszki. Z kamieni starał się nie dostać po oczach. Nie myślał też o niczym konkretnym. No i zdecydowanie lepiej że nie słyszał myśli Byakushitsune bo kto wie, jak by na nie zareagował? W przypadku potencjalnej "Lawiny" przylgnie tułowiem do góry, acz dalej będzie uważał na Nanayę, by w miarę możliwości ją złapać. Oczywiście wszelkie na niego lecące kamienie w miarę możliwości próbuje wyminąć.

Robiło się coraz chłodniej, wraz ze wzrostem wysokości, co było dość normalnym zjawiskiem. Tylko ile jeszcze zostało do góry? Oby mniej, niż więcej, bo nie była pewna, czy dotrwa. Nawet półka, którą przyuważyła, wydawała się być kiepską opcją. Gdyby teraz usiadła, nie była pewna, czy by znalazła chęci do dalszego wspinania się. Było to dość upierdliwe, ale wolała nie ryzykować i jedynie zwolnić tempo marszu, od czasu do czasu robiąc sobie króciutkie postoje by złapać oddech. A później zrobiło się jeszcze dziwniej, bo coś biegło w jej stronę i raczej nie zamierzało się zatrzymywać. Odruchowo sięgnęła prawą ręką do pasa i dotarła do niej smutna prawda, że przecież nie ma prawej ręki, przez co zaklęła siarczyście pod nosem i tylko skupiła się na obserwowaniu nadbiegającego, dużego kształtu (Sokolooki), gotowa na ewentualny bieg w bok, uważając, by nic sobie przy okazji nie zrobić, choć jak to z losem bywa, ciężko przewidzieć, co się stanie, gdy zacznie biec. Jednakże już teraz na wszelki wypadek utworzyła przed sobą swoją kopię (Mirage) i ruszyła nią wprost na tajemniczy kształt, nieco szybszym tempem niż ten, w którym ona zaczynała przerwaną wędrówkę pod górę. Chciała wiedzieć, jak to coś zareaguje, zanim znajdzie się za blisko. Z drugiej strony zamierzała sprawiać, by złudzenie pojawiało się i znikało w pewnych odległościach od tego czegoś, gdyby jednak stwór przejawiał... dość agresywne zachowania. Zupełnie nie zdawała sobie sprawy z problemów, które miał Gumiś, ale może to i lepiej.

Tak to dziwnie w tym "Lesie" było, że jak na razie wszystko focusowało jego. Duchy go focusowały, rączki i dziwne rzeczy z góry... z jednej strony to było ok, nawet bardzo ok, a z drugiej poczuł się dość niekochany. Czy ostatnimi czasy jego ścieżkę przebiegł czarny kot? W każdym razie to był moment w którym było trzeba zwalczyć większą liczbę problemów. Oczywiście to że robi się zimniej nie bardzo mu przeszkadzało, miał cieplejszą krew, więc co za tym idzie i termperatura jego ciała była nieco wyższa. Gorzej pewnie znosiła to Nanaya. Ale nie, głównym problemem był pędzący na nich stwór i że akurat teraz, coś złapała go za stopę. Świetnie.

W każdym razie Gumiś nie wyrywa się na siłę tylko zatrzymuje i próbuje odwrócić, tak by ową rękę widzieć, złapać w nadgarstku i wyciągnąć z ziemi! Bo potrzebującym się pomaga, nie? Jeśli rąsia nie bardzo chce wychodzić to jej Gumiś połamie/wyrwie palce i dopiero wtedy uwolni nogę. Potem jeśli Nanaya nie zatrzyma pędzącego czegoś, Gumiś odturla się na bok schodząc temu czemuś z drogi. W razie gdyby miał nie zdążyć/nie móc to oceni... co właściwie na niego mknie... i podejmie odpowiednie decyzje co do spella. Czy zniszczyć? (Ognista pułapka x3 na twarz) Czy może się bronić? (Łuski smoka żaru) Czy może oba?

Pies z pewnością nie był niczym niezwykłym w górach. Tylko ze oni znajdowali się w zamku. Do tego byli na górze, nie w górach. Jej logika za żadne skarby nie chciała przyjąć tego, co przecież widziała już od dłuższego czasu dookoła siebie. Czym właściwie było miejsce, do którego trafili i po co było to wszystko? Po co były takie wejścia, skoro można było po prostu nie mieć drzwi? Po co życia musiały trafić do pani zamku? Po co fragmenty dusz błąkały się po zamku? Z pewnością pozapomina połowę z nich, gdy już będzie miała okazję je zadać, ale teraz, gdy zobaczyła psa, była zupełnie wytrącona z równowagi i niemalże błagała o jakąś sensowną odpowiedź. Tej jednak mogło nigdzie nie być.
Pokonała pięć metrów w stronę bernardyna, któremu towarzyszyły kolejne kule. Niepokoiło ją to. Wyglądało to jak zapowiedź lawiny. Przyjrzała się ogromnemu psu, uśmiechając się lekko w jego stronę i wyciągnęła dłoń w jego stronę, by mógł ja obwąchać. Na świecie były dwa rodzaje osób - ci, którzy na psią ślinę reagują obrzydzeniem i ci, którzy bardziej będą się śmiać jak rozpaczać z powodu odrobiny kleistej substancji. Nanaya czasami należała do jednej, a czasami do drugiej grupy, ale w chwili obecnej czuła wielką ulgę i nie przejmowała się aż takimi szczegółami. Była niemal pewna, że wejście na sam szczyt, obecnie, było niezwykłym wyzwaniem. Bernardyn mógł być nieocenioną pomocą. Rozmyła miraż i podeszła jeszcze bliżej, gładząc psa pod brodą.
- Jak się nazywasz, wielkoludzie? - mruknęła cicho i nadzwyczaj ciepło, jednak nie liczyła na odpowiedź. Wtuliła się w ciepłe ciało psa, by choć na chwilę poczuć się bezpiecznie, po czym obejrzała się do tyłu, by zobaczyć, jak idzie Gumisiowi i wydało jej się, że nie porusza się do przodu a z czymś szarpie. - Pomożesz mi? - zapytała równie cicho, co przed chwilką, po czym widząc możliwości psa i jego wielkość spróbowała się na niego wdrapać i usiąść na jego grzbiecie, trzymając się najmocniej jak mgła lewą ręka oraz nogami na miejscu.
- Do niego, trzeba mu pomóc - poprosiła, mając nadzieję, że bernardyn zrozumie jej cel. Pomimo swojej wielkiej niechęci względem mężczyzny jasne było, że większe szanse na przeżycie mają razem, niż osobno. Nawet gdyby byli w całości to przeświadczenie dziewczyny nie uległoby zmianie. Teraz musieli dotrzeć na szczyt, a zaczynało się robić niebezpiecznie.

Kiedy wyciągnał rękę, a ta wyszła bez najmniejszego problemu, doszedł do wniosku że ok, to było co najmniej dziwne. A kiedy na miejsce jednej wyrosly dwie kolejne, spojrzał na trzymaną rękę z nutką pogardy w spojrzeniu. Zapewne by jej odpyskował za to że się z niego śmiała, ale aktualnie jego głos nie był w formie. Może to była ręka Nanayi? Miały coś ze sobą wspólnego... Np. Podejście do Gumisia, zdecydowanie. W każdym razie obecna sytuacja była nader upierdliwa. Bo coś Gumiś czuł że to jak z Hydrą, wyciągnie 2, to pojawią się 4, a takiej matematyki to smok nie lubił. Kierując się więc niesamowitą logiką, wbil rękę z powrotem w ziemię, z nadzieją że dwie pozostałe znikną. Ciekawe czy działa to w tę stronę? Aktualnie wyglądało to w całkiem śmieszny sposób "Zostaw nogę i możesz iść dalej". Ale Gumiś już sie nóg nazostawiał i wolałby się z nowymi znajomymi dogadać jakoś inaczej. Jakiś haracz albo coś. Tylko co? Dodatkowo problemem pozostawało to za jego ple... szybkie spojrzenie na Nanaś i coś co potencjalnie było psem w praktyce jakąś niesmaczną krzyżówką niedźwiedzia i łowcy listonoszów, utwierdziło go w przekonaniu że nadal ma problem za plecami, tym razem jednak innej natury dzięki czemu mógł się skupić na problemie przy nogach... dość upierdliwym problemie... Zwastował już wszak wiele mocy i wolałby tę sprawę rozegrać jakoś dyplomatycznie. Zapowietrzenie. Skrzek.-Możecie puścić? Poproszę?-Skrzek. Zapowietrzenie. Zapytał dość niepewnie. Gadanie do kończyn było dziwne, ale kto wie, może zadziała? Rzadko używał czegoś innego niż pięści, ale cieżko wpierdolić przedramionom bez reszty ciała.

Mówienie do psa zawsze było absurdalnym pomysłem. Jednak czy właściciele psów nie rozmawiają zw swoimi pupilami? W tej sytuacji jednak ciężko było powiedzie, że Nanaya jest właścicielem poczciwego bernardyna, jako że "zapoznali się" niespełna kilka minut temu. Z drugiej znajdowała się w zamku, w którym znajdowała się góra, więc pora zaprzestać logicznemu spojrzeniu na sprawę i dojść do wniosku, że przecież ten pies może mówić. Ale nie mówił. Może to i lepiej. Ku uciesze wszystkich.
Pewnym pocieszeniem było to, że pies zareagował tak, jak dziewczyna chciała. Może po prostu miał wpisane - weź pomóż tej dwójce idiotów, bo sami nie dadzą rady, ale kto by się przejmował. Pomoc to pomoc. I dzięki temu krótkiemu rajdowi w stronę mężczyzny dziewczyna doskonale wiedziała, że dalsza podróż będzie ciężka. W każdym razie musiała zaryzykować, bo czy było inne wyjście? Na piechotę. Tylko teraz piechota wydawała się być równie złym pomysłem przez spadające skały.
- Wszystko w porządku? - krzyknęła do Gumisia zajmującego całkiem wygodną lokację, po czym chwyciła się sierści bernardyna jeszcze mocniej. - Do góry... - I była przygotowana niemalże na wszystko. Nie była w stanie przewidzieć kiedy i dlaczego, ale upadek z pewnością mógł być bardzo groźny. W swoim obecnym stanie śmiało mogła przypuszczać, że się nie podniesie tak szybko, jak powinna. Dlatego też gdyby tylko poczuła, że zaczyna spadać, używa Blessing, by jakoś zminimalizować szkody, a w przypadku faktycznego upadku stara się zakryć głowę rękami i zatrzymać nogami, by nie spaść na sam dół. Gdy tylko się zatrzyma i przy okazji nie oberwie niczym, stara się jak najszybciej wstać na nogi i nadrobić dystans jak najszybciej, od czasu do czasu wspomagając się zaklęciami (Ray) i unikać spadających kamieni w miarę własnych możliwości.

Ha, Deal with it. Nawet rączki nie spodziewały się tego że odda im kompana. To było całkowicie niespodziewane, nowatorskie i całkiem genialne posunięcie z którego Gumiś był całkiem dumnym. Niestety tak jak przewidział, kłopoty miały nadejść i zza pleców, bo co dobrego mogło przyjść z ogromnego niedźwiedzio-borsuka i kobiety? No właśnie. Skończyło się na tym że zawisnął nad ziemią i nim zakołysało. Z miejsca pozieleniał i jęknął. A zaraz potem udał się do krainy w której ślinka ciekła mu po brodzie a on postękiwał co jakiś czas. Bo życie DSa ciężkim życiem jest i co można poradzić kiedy jest się transportowanym środkiem lokomocji? Pojęczeć jeszcze trochę! Dlatego Gumiś starając się nie pogubić wlasnym wnętrzności, jęknął jeszcze raz, a nawet dwa. Może trochę więcej z lekkimi odstępami czasowymi. W każdym razie wszystko sprowadzało się do ślinienia i jęczenia.

Nie usłyszała niczego, co mógłby powiedzieć Gumiś, więc przyjęła, że jednak dobrze nie jest. Komplikowało to nieco ich sytuację, ale był Smoczym Zabójcą więc powinien dać radę. Gorzej z nią. Ona nie posiadała tak wspaniałych umiejętności, a jedyne, co można potraktować jako utrapienie DSa to choroba lokomocyjna. Ale i to można zdzierżyć, mając taką siłę. I gdyby się nad tym zastanowić była dużo słabsza od Gumisia, więc co w ogóle robiła na tym egzaminie? Nie mogła nawet zrzucić z siebie dłoni, która miażdżyła jej bark. Zacisnęła zęby musząc wytrzymać.
Dziwne myśli przelatywały jej przez głowę już od dłuższego czasu. Szybko jednak rozpierzchły pod wpływem sytuacji, która nie była ciekawa. Bernardyn został uderzony w głowę i jasne było, że to koniec ich podróży, gdy pies upadał a oni razem z nim. W jej umyśle pojawił się jedno nagłe "Nie!", ale nic ni mogła zrobić, teraz ledwo co mogła zadbać o siebie. Spojrzała szybko za upadającym psem, czując, jak serce jej się kraja, jednak szybko spojrzała przed siebie, nie chcąc otrzymać żadnym przypadkowym kamieniem lub śnieżną kulą, zwłaszcza, że do szczytu pozostało już niewiele.
- Jakiś pomysł? - zapytała dość głośno, by jej towarzysz mógł usłyszeć, po czym zaczęła się zastanawiać, jak w ogóle dojdzie do góry. Wstawanie mijało się z celem i mogło sprawić więcej problemów, niż pożytku. Z drugiej strony miała tylko jedną rękę... Poszukała oparcia dla lewej dłoni, po czym prawą stopą zaczęła szukać oparcia nieco wyżej, by móc się podciągnąć i przemierzyć ten kawałeczek ku górze. Jak rozkraczona żaba. Szkoda było czasu na sentymenty. Uważała, w miarę swoich możliwości, by nic w nią nie uderzyło do czasu, kiedy będzie nieco bliżej mężczyzny. Miał ogniste kule i może one mogły im pomóc w dalszej wędrówce. I na pewno był w stanie poruszać się nieco szybciej, niż ona. Tymczasem ciężko było przewidzieć, co powinna zrobić. Tak niewiele zostało...

Aktualna sytuacja do lekkich nie należała. Właściwie była dość skomplikowana. Kiedy Gumiś upadł, a następnie już na trzeźwo przeanalizował sytuację doszedł do nader prostego wniosku - mieli przejebane. Teraz kwestią dość zasadniczo znaczącą było "Jak bardzo". Jak podczas całej msiji to znów on, musiał robić za tanka i zbierać wpierdziel, tak więc dość naturalnie pojął że to jemu przypadnie Tankowanie teraz kamieni. Poczekał więc na Nanaś. Skrzek bez zapowietrzeniowy, taki bardziej bolący.-Złap się mnie i czołgaj za mną. Musisz jeszcze chwilę wytrzymać. Proszę. Jeśli się podniosę, odturlaj się ode mnie.-Skrzek bez zapowietrzebiowy, taki bardziej bolący. Wiedział że musi być jej zimno. On był bardziej ciepłokrwisty a zaczął odczuwać termperaturę co świadczyło jasno jak bardzo musi się ona dawać we znaki dziewczynie. Jeśli miał okazję znowu przekazał jej swój płaszcz. Teraz powinno być jej cieplej. Oczywiście zrobi to jeśli pozwala mu na to czas. Następnie z dziewczyną uczepioną... w zasadzie czegokolwiek, zaczyna czołgać się dalej. Co jeżeli ruszy na nich kamień, wystarczająco duży by im poważnie zagrozić? Używa na nim ognistej pułapki, nieco z boku i przed nim, tak by go spowolnić a jednocześnie zepchnąć na bok. Powtórzy to tyle razy ile trzeba a kiedy niestety będzie już za późno to uniesie się na jednej nodze i spróbuje zatrzymać kamień. To było głupie, ale co innego mógł zrobić w tej sytuacji? Oczywiście o ile ogniste pułapki będą spowalniać kamień wystarczająco to spróbuje się wpierw unieść a potem odturlać, skoro Nanaś także to zrobi. Ale tylko jeśli czas na to pozwoli.