Kamienny las

Są takie momenty, w których człowiek naprawdę ma ochotę umrzeć i to nie z powodu przytłaczającej codzienności i rutynowego wklepywania cen na kasie, czy postępującej w zawrotnym tempie depresji i odizolowania społecznego. Czasami po prostu ma ochotę się umrzeć widząc, jak niewielkie powodzenie mają czyjeś akcje i wpada się z deszczu pod powódź, z marginalną szansą na uratowanie się o własnych siłach. Czy ludzie pociągnięci przez powódź, czy błotną lawinę, też czuli takie uczucia beznadziejności? Czy może nie mieli czas na takie przemyślenia, w ułamku sekundy zostając porwanym przez niepowstrzymaną falę?

Soundtrack (który powinien być już od dawna)

Nanaya starała się nie przyjmować założeń. Czy też jej założenie było jedno - walczyć i sprawdzać, co może ewentualnie zwiększyć jej szanse na przeżycie. Nie jej winą było to, że nie wiedziała, co potrafi kobieta przed nią, ani to, że jej reakcje nie należały do tych ludzkich. Co prawda tego drugiego mogła się spodziewać i od początku brała poprawkę na szybkość i siłę blondyny, ale musiała szczerze przed sobą przyznać, że jej aura była jednym wielkim bullshitem. Jak walczyć z przeciwnikiem, z którym nie można wygrać, za sojusznika mając jedynie jedną, wielką, pustą, białą, przestrzeń? Bez miejsca, w którym można byłoby się skryć, była łatwiejszym celem niż zając na odsłoniętej polanie. Bez miejsca, w którym mogłaby choć trochę zyskać na przewadze, nie była w stanie ani się bronić, ani atakować. W tej pustce mogła jedynie unikać, ale co z tego, skoro po jednym udanym uniku przychodziła fala rozgoryczenia wywołana jedynie dziwną aurą pojawiającą się znienacka, a w tym przypadku stanowiła też bezpośrednie zagrożenie życia.
To było niesprawiedliwe. Tak bardzo niesprawiedliwe. Czy w ogóle była na pozycji, w której powinna czuć niesprawiedliwość? Przyszła tu zabić. Nie przyszła tu umierać po raz trzeci, odczuwać bólu, który dosłownie paraliżuje i uciekać przed nieludzkimi tworami. Była jednak różnica pomiędzy "zabiciem", a rzezią, której w każdej chwili mogła dokonać Pani Zamku, gdyby zechciała. To, co obecnie widziała przed sobą Nanaya było zwykłą grą, testem własnych możliwości po długim czasie spoczynku.
Tylko wraz z poczuciem bezgranicznej irytacji i bezsilności, do Byaku docierała też inna, równie ważna rzecz - brakowało jej tlenu. Wraz z zamknięciem w dziwnej bańce został jej odcięty dopływ tlenu, a wraz ze skokami zostało jej go niewiele w płucach. Organizm szybko zaczął domagać się świeżego powietrza, zrobienia kolejnego oddechu, teraz, zaraz, w tej chwili. Jej umysł wołał "Nie", podczas gdy płuca usilnie żądały porcji powietrza, nie zważając na nic. Była to walka z odruchem, tak bardzo wyrobionym przez "życie", że mimowolnie się spięła, próbując utrzymać ten ostatni oddech w płucach tak długo, jak to możliwe. Serce waliło jak młot, a szum krwi w uszach dawał jej jasno do zrozumienia, że nie jest dobrze. Uspokój się. Uspokój... Jak, kurwa, mam się uspokoić, kiedy się duszę?! Równie trudne było nie panikowanie, nie szarpanie się z galaretą, która utrudniała jej ruch i potęgowała zmęczenie. Brak prób ucieczki. Brak reakcji. Tak, to było najtrudniejsze, walcząc o oddech i świadomość, która z czasem zaczęłaby zanikać. W tej sytuacji to, co działo się na zewnątrz nie interesowało już magini w najmniejszym stopniu. Czy były to uśmiechy czy może nawet próby dobicia. Pomimo tego, że widziała, co się przed nią działo, nie skupiała się na tym dostatecznie, po prostu walcząc o życie sama ze sobą.
Ironicznym byłoby powtarzanie sobie w myślach "Wdech, wydech", więc dziewczyna próbowała zapanować nad sobą tak mocno, jak było to możliwe. To tylko nagłe zanurzenie w wodzie, nic więcej. Zaraz będzie mogła się wynurzyć, więc nie ma powodu do obaw. Ta, jasne. Jej umysł zbyt dobrze wiedział, że takie czcze życzenia nie miały prawa bytu i dyskredytował jeden argument po drugim, pozostawiając rudowłosą z jasnym przekazem. Umrzesz. Nanaya jednak nie byłaby sobą, gdyby nie skomentowała tej sytuacji w odpowiedni sposób. Pozostawić po sobie tylko blade wspomnienie? Być tylko czyjąś zabawką? Zdecydowanie czyjeś niedoczekanie. W chwili obecnej wyjścia, które przed sobą widziała były dwa, oba równie szaleńcze, oba w domyśle przekreślający triumf babsztyla, który zdążył już dobiec do Gumisia. Szczęściem w nieszczęściu było to, że magia nie zużywała czegoś, co już w tej bańce nie istniało - tlenu.
Póki jeszcze udawało jej się myśleć, chciała wyczarować strzały za pomocą Arrow i choć opór galaretki mógł dawać jej się we znaki, zamierzała chwycić za łuk i wystrzelić chociaż jedną strzałę w stronę przeciwniczki. Galaretka mogła sporo utrudnić, jednak tak długo, jak serce Nanayi biło, nie zamierzała bezczynnie czekać na śmierć, możliwie do ostatniego oddechu (he he) utrudniając życie tym, którzy uprzykrzyli jej egzystencję. Strzelając w panią Zamku miała na uwadze jej pozycję względem Gumisia, jednak nie była w stanie przewidzieć jak i czy w ogóle wystrzeli, więc pozostawało tylko jej kiepskie szczęście, że cokolwiek... nie, że uda jej się coś zdziałać, po raz pierwszy zaskakując Panią Zamku. Większy problem z pewnością pojawiłby się w momencie, w którym strzał okazał się niewypałem, a świadomość zaczęła gdzieś ulatywać. Jak mogła wydostać się z tego więzienia, gdy całą energię poświeciła na coś równie głupiego, co szarpanina z aurą? Wyjście było jedno, ryzykowne, ale czego ona tu już nie ryzykowała? Pozostawały tylko resztki świadomości i nieznośnie bolące płuca, nie mogące czekać ani chwili dłużej. Zamierzała skorzystać z Sunlighta, by przerwać więzienie, w którym się znajdowała. A później... później wiedzieli tylko ci, nad nią, co mogło się wydarzyć.