Kamienny las

Był w dupie, taka prawda. W swoim aktualnym stanie nie mógł za wiele. Nie chodziło tu już nawet o magię co o jego fizyczny stan który jasno wskazywał na obrażenia wewnętrzne. Może jaki krwotok? W każdym razie Gumiś aktualnie nie miał nawet czasu by się uleczyć. Niby pies się trochę z drzwiami szarpał, niby był wolniejszy, ale jak bardzo pozwala to Gumisiowi na podjęcie bardziej skomplikowanych działań? Zainteresowało go jednak to, co zrobił mężczyzna i był ciekaw czy zadziała to z krwią inną niż jego, tak więc spróbował chlapnąć psa swoją krwią, a potem przeczytać co napisał mężczyzna. Jeśli żadna z tych dwóch opcji nie przyniesie żadnej nadzieji na rozwiązanie problmu, Gumiś weźmie gumę o której tak świetnie pamiętał i zacznie ją żuć z nadzieją że ta rozwiąże jego aktualne problemy. Chociaż to guma od Araty, nie liczył na zbyt wiele.

Cokolwiek miałaby zrozumieć (lub nie zrozumieć) Nanaya, na pewno nie było to w gestii pani zamku, by oceniać zdolności umysłowe dziewczyny. Niejednokrotnie w bajkach i baśniach okazywało się, że główny bohater okazywał się znacznie sprytniejszy lub bardziej inteligentny, niż "ten zły" śmiał przypuszczać. Więc skoro już blondynka nawiązywała do bajek, to Nanaya chętnie zamierzała wcielić się w protagonistkę i poczekać z przechytrzeniem do odpowiedniego momentu. Teraz bardziej opłacało jej się nic nie mówić. Wszak to wspomnienie.
Dzięki tym kilku zdaniom rudowłosej nieco się przejaśniło. Stąd ta góra, wzięta bóg wie skąd. Stąd ten dziwny motyw umierania powracający jak natrętna mucha w każdym pomieszczeniu, które odwiedzali magowie. Energia, energia, energia... nie lepiej było zainwestować w panele solarne na dach? Albo drzewa? W kamiennym lesie na pewno było dużo możliwości, by takie zamontować! Nanaya przewróciła oczami, słysząc to wytłumaczenie, ale nie było jej dane porozmyślać nad problemami pani zamku dłużej, bo ta przystąpiła do swojego destrukcyjnego dzieła, szybko zbliżając się do Byaku. Członkini GH, na szczęście lub nie, nie była w stanie wprowadzić w życie swojego genialnego planu bo przeszkodził jej nie kto inny, jak młody Arata. Nie była pewna, czy powinna się z tego tytułu cieszyć czy płakać, ale już po pierwszym poleceniu zwyczajnie zrobiła krok lub dwa w tył, by przekroczyć magiczną granicę miedzy dachem a powietrzem i spaść. Nie zastanawiała się przy tym zbyt długo, bo i nad czym? Wynik wydawał się być z góry przesądzony.

A co zrobił Gumiś? Nie pozostało mu wiele wbrew pozorom, a właściwie bardzo mało opcji. Już i tak był żywym trupem a jego nadzieje na opusczenie tego miejsca w dobrym stanie malały z każdą sekundą dlatego też jak to się mówi, żyje się raz. Gumiś złapał jedną z łap psiaka swoją lewą dłonią i ścisnął starając się zignorować ból. Stały dopływ krwi Gumisia powinien zadawać psu ból tak duży jak jemu, przynajmniej w teorii. Jeśli ból osłabi psiaka to Gumiś spróbuje się spod niego wydostać, lecz nie puści psa, dalej będzie go ściskał tak długo aż kundel się uspokoi. Jeśli puszczony znów będzie kozaczył, to Gumiś powtarza zabieg. Hardcorowa tresura.
Jeśli jednak te czyny nic nie dadzą to Gumiś spróbuje wyjąć i przeżuć gumę. Nawet w papierku jeśli będzie trzeba.

Działania Nanayi bynajmniej nie były podyktowane zaufaniem w stronę młodego Araty. W tym szczególnym przypadku nie ufała mu nawet bardziej, niż można było się spodziewać. Wszak w chwili obecnej była tylko pionkiem w starciu dwóch sił, które w każdym możliwym przypadku nie poddawały się i wolały ukazać swoją wyższość, niż przerwać tak zabawną grę. W końcu nie ma nic zabawniejszego niż zabawa ludzkim życiem. I możliwe że właśnie dlatego Nanaya chciała z tym skończyć w możliwie najszybszy sposób, a pojawienie się Araty znacznie to ułatwiło. Już sam fakt, że jej śmierć nie przyniesie żadnych zysków pani zamku był całkiem kuszący... Jedna nie tym razem, nie w tym momencie. Gdy tylko skoczyła poczuła nieprzyjemnie szarpnięcie w bok, do środka ciemnego pokoiku, i od razu wiedziała, że dobrze nie jest. Bolało, a nawet taki samobójca, jak ona, doskonale wiedział, że ból jest oznaką urazu. Ramię wydawało z siebie obezwładniający, pulsujący ból, uniemożliwiając dziewczynie jakikolwiek ruch przez dłuższą chwilę. Nie potrafiła nad tym zapanować, ale wraz z upływam czasu zdołała się przyzwyczaić na tyle, by móc się ruszyć z miejsca. Mogła to być noga... Pomyślała cierpko. Tymczasem czarnowłosy powiedział, co wiedział, podnosząc Byakushitsune ciśnienie do tego stopnia, że nagle unieruchomione ramię oraz boląca noga przestały mieć jakiekolwiek znaczenie. Dać mu satysfakcji? Tam są drzwi? Dziewczyna wydała z siebie rozbawione parsknięcie, powoli zbierając się z ziemi, choć było jej bardzo daleko do jakiegokolwiek rozbawienia. Nawet towarzysząca jej nieustanie ironia nagle zniknęła, gdy stanęła przed młodym mężczyzna z twarzą wykrzywioną w złości.
- Nie jestem twoją zabawką - rzuciła drżącym z gniewu i bólu głosem, ledwo panując nad emocjami. Szybko jednak spuściła wszystkie psy i złożyła dłoń zdrowej reki w pięść i szybko wyprowadziła cios w twarz Tsuchimikado. Och, jakże zadowalające byłoby trafienie w tą pewną siebie gębę, po tym wszystkim, co przeszła. I gdyby po tym była w stanie jeszcze mówić, zamierzała dorzucić swoje trzy grosze to tej farsy. - Więc pieprz się ze swoją wygraną... Hej, droga pani! Jeśli mnie słyszysz, to rusz tu swoje dupsko! Nie będę wiecznie czekać, a drugiego zaproszenia nie będzie! - Pierwsze słowa były skierowane oczywiście do Araty, kolejne natomiast wykrzyczała najgłośniej jak mogła w stronę sufitu. Najlepsze plany rodziły się w przypływie chwili, więc można powiedzieć, że Nanaya hardo improwizowała, czekając albo na śmierć ze strony Araty, albo ze strony pani zamku. Kto zgarnie główną nagrodę? Kto wie. Ona nie zamierzała nawet opuszczać pokoju inną drogą, niż oknem... lub w częściach.

Krew się polała, gęsto i obficie... tak pewnie chciałoby się rzecz, ale tak nie było. Gdy Gumiś zorientował się jak dokładnie działają kolce psa, było już nieco za późno. Czy podjął dobrą decyzję? Czy w ogóle powinien zastanawiać się nad takimi rzeczami? Nim zresztą zdążył pomyśleć oczymś więcej wszystko ustało a osłabiony mężczyzna z jeszcze większym niż wcześniej trudem łapał oddech. Mężczyzna po chwili odpoczynku przeturlał się w prawo tak by będąc na brzuchu spróbować się podnieść, albo doczołgać do psa i spróbować odczepić od niego nos. Coś mu mówiło, że to mógł być jego nos, tak samo jak wcześniej znaleźli na przykład oko Nanayi. Dopiero potym spojrzy co nabazagrał mężczyzna, jakoś się tam transportując, a jeśli nos odzyskał to spróbuje też powiedziec coś w stylu "Kombajn" żeby zobaczyć czy jest lepiej niż było. Całość akcji wykonuje maksymalnie oszczędzając energię, stracił wiele krwi i nie był pewien ile jeszcze uda mu się zachować przytomność.

Gdyby chodziło o Nanayę, to w tym momencie czuła się tak, jakby mogła przenosić góry. Nie wynikało to w żaden sposób z adrenaliny buzującej w jej krwi, chęci przetrwania czy nawet złości, która była chyba najsilniejszym uczuciem tkwiącym w Nanayi od momentu przekroczenia progu zamku. Niezwykła radość i zadowolenie rudowłosej wynikały z bardzo trywialnej rzeczy - uderzenia kogoś w pysk. Można by było rozwodzić się nad tym, ze to nie był byle ktoś, a ważna persona... Ale dla Nanayi nie było to ważne. Przed sobą widziała jedynie chłystka, który myślał, że ma prawo rozporządzać jej życiem ku swojej uciesze i pokazaniu, kto jest lepszy. Niedoczekanie jego. Nikogo. Nie pierwszy raz brała udział w grze sił, ale chyba po raz pierwszy była w stanie zrobić coś, co sprawiło jej tak niezmierną satysfakcję. Nawet dogadanie Rikkudo w Os czy dyskusje z Arenem nie sprawiły jej tak chorej satysfakcji z bycia górą, jak uderzenie mistrza własnej gildii, gdy ten zachowywał się jak pieprzony dupek. Czemu nie mogła mieć takich sytuacji więcej? To tak dobrze rozładowywało stres. I nawet gdy niedługo później przyszło jej spotkać się ze śmiercią po raz kolejny, gdzieś tam w serduszku pokazywała Aracie środkowy palec. Leżąc tak na ziemi niczym worek mięsa, odczuwając ból i powoli się wykrwawiając, miała kolejną chwilę satysfakcji, widząc, jak dwójka wrogów mierzy się ze sobą. Nie miała jednak siły na radowanie, bowiem serce przebite mieczem było raną tak samo bolącą, jak śmiertelną i z każdą kolejną sekundą dziewczyna była bliżej tego nieprzyjemnego uczucia umierania.
Na szczęście (a może i nie), pojawiła się mała Brune, która wyciągnęła świadomość Nanayi z umierającego ciała, by ta pojawiła się ponownie w swoim właściwym ciele. Byaku stała, wpatrując się w sufit. O czym myślała? Co chciała zrobić następnie? Cisza, która zapadła w bibliotece nie należała do przyjemnych, przynajmniej dla niej. A mimo to rudowłosa nie zamierzała odezwać się i dopiero pochwała blondynki ją przerwała. Zielonooka powoli opuściła głowę i spojrzała w stronę małej namiastki pani zamku ni to z radością, ni to złością. Jak to mówią, obojętność jest gorsza od jakiegokolwiek afektu. Członkini Grimoire Heart nie skomentowała wspomnienia w żaden sposób i niespiesznie ruszyła do trzeciej książki. Jeszcze tylko ta oraz ostatnia. Nie był to jej sposób na motywację. Zwyczajnie stwierdzała fakt. Osiągnęła już ten poziom, gdy wszelkie emocje przestały mieć znaczenie i pozostał chłodny osąd sytuacji.

Ahh... jak dobrze było odzyskać nos, niemniej kwestia strun głosowych była conajmniej martwiąca i zastanawiająca. Ale należało ją odłożyć na później/kiedy indziej/coś. Przynajmniej Gumisiowi udało się odszyfrować wiadomość nieznajomego, który to pomógł mu powstać. Mimo to rozgryzienie tego chwile Gumisiowi zajęło, zważywszy na swój daleki od idealnego stan zdrowia. Westchnął. Chwilowy sojusz nie zaszkodzi, tym bardziej że solo zbyt wiele w tej chwili nie zdziała. Zresztą nie był pewien czy zdziała jeszcze cokolwiek. W tej chwili potrzebował snu, odpoczynku. Niedane było mu jednak tego zaznać w najbliższej przyszłości, tak sądził. Dlatego tak jak tylko zdołał, postarał się pokierować ruchami człowieka bez twarzy kierując go do lustra w pokoju obok, które jak mniemał, było taflą bez szkła. Nie skupiał się, nie myślał zbyt wiele... na razie starał się regenerować własne siły, a pozostawanie wiecznie skupionym by mu nie pomogło. Gdyby człowiek bez twarzy chciał go zabić, już dawno by to zrobił, skoro jednak tego nie uczynił... no cóż. Gdyby tylko mógł coś poradzić na swoje rany i zmęczenie...

Możliwe, że Brune postąpiła słusznie, nie odzywając się do Nanayi w tym konkretnym momencie. Gdyby to zrobiła, kto wie, jak zareagowałaby na to rudowłosa. Nie rzuciłaby się na nią, co to, to nie. Ale z pewnością padłoby wiele smutnych i złych słów, których można było uniknąć w tak prosty i jednocześnie bolesny sposób - ciszą. Kolejną dobrą rzeczą dla obu kobiet był fakt, że Byaku była zupełnie nieświadoma uczuć widocznych na twarzy Brune i nie mogła ich skomentować, nie mogła też powiedzieć, co tak właściwie czuje i co zaczęło ją zżerać od środka. Złość? Rozpacz? Radość? Obojętność? Takich rzeczy zapewne nie wiedziała sama zainteresowana, gdy niemalże bez emocji podchodziła do zielonej książki.

Już na początku zdziwiło ją to, co widziała. Czy raczej to, czego nie widziała. Czy odbiło się to jakoś na jej twarzy? raczej nie. Zdążyła już przywyknąć do pewnych dziwactw tego miejsca. Tuż nad nią znajdowała się dwójka osób, którą zaczęła szczerze nienawidzić. Tego uczucia była już pewna. Choć nie była to gwałtowna, paląca nienawiść, to było to uczucie, które jasno jej mówiło, że gdy tylko ich zabije, z jej pleców spadnie wielki, niechciany ciężar. Pozwoliła temu uczuciu zawładnąć nią na chwilkę, zamykając oczy, po czym opanowała się. Morderstwa mogły poczekać, teraz miała inne zadanie na głowie. Spojrzała znowu, w swoich możliwości, na Aratę i panią zamku, zastanawiając się, czym teraz się stała. Nie oponowała... albo też nie miała możliwości do tego, by oponować, gdy kobieta ją podniosła z tak dziwnym pytaniem na ustach. Trafić do ciała... Dusza... Co oni zrobili...? Co oni najlepszego zrobili? Gdyby miała ciało, na pewną trzęsłoby się ono z gniewu. Może i ta dusza to potrafiła, kto wiedział? Tymczasem powoli opadała w dół, wprawiona w ruch przeciwko swojej woli, by wylądować w pomieszczeniu prowadzącym do czterech innych. Odetchnęła głębiej.
... Nie umrzyj... Porada, w ustach Brune, brzmiała niemalże jak obelga. Wbrew pozorom cały czas próbowała przeżyć. Nawet wtedy, gdy siedziała w ciele tamtej dziewczyny, związanej, zdanej na łaskę Araty. Nawet wtedy, gdy uciekała przed panią zamku po dachach, mając do wyboru śmierć z jej lub Araty ręki albo zwyczajne samobójstwo. Nawet teraz, gdy była tylko duszą poza ciałem, usilnie próbując do niego dotrzeć. Postaraj się przeżyć? Czy ona sobie żartowała? Czy to nie to, co robiła od momentu postawienia swojej stopy w zamku? Nie, wróć, już nawet wcześniej, od momentu, w którym musiała iść przez Kamienny las do tego przeklętego portalu, który pozbawił ją oka, ręki i bóg wie, czego jeszcze. Czy jej wysiłki były naprawdę tak ciężkie do zauważenia? Do zrozumienia? Bezsilna złość była tym, co nakręcało biedną duszę dziewczyny do dalszego działania, choć jedyne, co chciała zrobić to usiąść i płakać nad swoimi bezsensownymi działaniami. Przecież, ostatecznie, umrze. Nie ważne, jak będzie się starać. Nie ważne, jakiej drogi by nie obrała na jej końcu ciągle czekała śmierć, ból, niezrozumienie.
Bardzo powoli, niemalże smętnie, ruszyła w stronę korytarza, w którym nie czuła życia, a był najbliżej niej. I pomimo swojej ograniczonej możliwości widzenia, starała się dostrzec jak najwięcej. I pomimo swojej obolałej duszy i ciężkich uczuć, wciąż nie chciała umierać. Czy nie było to oczywiste?

Gumiś upadł na kolana, po prawdzie stanie było aktualnie dość wymagającym przedsięwzięciem więc skoro mógł go uniknąć to, no cóż, wolał go uniknąć. Nowe pomieszczenie w którym się znaleźli nie zapowiadało niczego fajniejszego od tego czego już doświadczył Gumiś. Rozejrzał się po pomieszczeniu i kiedy dostrzegł to co dostrzegł, wymsknęło mu się ciche.-Kurwa.-W sumie to lekko to wychrypiał, bo jego struny głosowe dalej prosiły o leczenie. Ale nie to było najważniejsze. Aktualna sytuacja była daleka od świetnej. Nanaya która wyglądała jak opętana, Brune i jeszcze facet bez twarzy w stanie agonalnym. A do tego ta pieprzona woda która zaraz ich wszystkich potopi a wśród tego jedyny przytomny - Gumiś, którego aktualny stan nie pozwalał na podjęcie szczególnie wymagających czynności. W każdym bądź razie Gumiś potrzebował odzyskać fizczyne siły, które aktualnie były potrzebne mu zdecydowanie bardziej niż wszystko inne. To jednak było aktualnie średnio możliwe i dlatego zaczął się rozglądać w poszukiwaniu źródła wody. Jak ktoś zostawił otwarty kran to wymagałoby go zamknąć.-Cholera.-Wycharczał chwilę potem dochodząc do wniosku że nie podoba mu się ta misja ani trochę. W każdym razie co sobie w wodzie poklęczał to sobie poklęczał, teraz zaś spróbował wstać i słaniając się na nogach, rozejrzeć za źródłem wody. Jeśli go nie widzi, postara się obudzić Brune i faceta bez twarzy, Nanaś z jakiegoś powodu wolał nie ruszać. Jeśli to nie pomoże, otworzy drzwi do drugiego pomieszczenia i się po nim rozejrzy. Jeśli wcześniej znalazł źródło wody to stara się coś zrobić z jej wypływaniem. Może starczy zakręcić.

Bycie zmuszonym do słuchania rzeczy, których nie chce się słuchać może mieć różne skutki, w zależności od wypowiadanych słów jak i podsłuchanych rozmówców. W przypadku Nanayi rozmówcami były osoby, do których czuła głęboką niechęć i ich rozmowa obchodziła ją mniej, niż zeszłoroczny śnieg. Doskonale wiedziała, że ta rozmowa jest ważna, dawała informacje, których było jak na lekarstwo w całym zamku, a mimo to nie chciała jej słuchać. Odrzucała ją, nie chciała przyjąć do wiadomości tego, co słyszała... ale i tak rejestrowała każdy dźwięk, który padał z góry. Słowa były niczym ostrze kata, tępe i uderzające kilkukrotnie, nim w końcu obcięło głowę skazańca.
... znak? Była już w tym dziwnym pomieszczeniu, gdy zakodowała to, co powiedziała ta dwójka. Znak? Ten znak, który nosiła od momentu przybycia do zamku? Nagle zrobiło jej się słabo i nie chodziło wcale o poprzednie doświadczenia czy brak ciała. Było to uczucie czysto emocjonalne. Dusze raczej nie mdleją. Mimo to, gdyby ciało Nanayi było tam, gdzie powinno się znajdować (lub też odwrotnie, obecnie to rzecz bardzo względna), dziewczyna byłaby na granicy utraty przytomności. Jak to? Dlaczego? Nie rozumiała. Nie rozumiała. Nie rozumiałanierozumiałaNieRozumiała. Nie... Rozpacz, bezradność i bezsilność, które uderzyły w nią w tym momencie były tak wielkie, że nie była w stanie poruszyć się nawet o krok, przejęta swoim własnym losem. Jak to możliwe? Płakała. Drugi raz, odkąd znalazła się w ścianach zamczyskach płakała nad tym, co jej się przytrafiło. Dlaczego? Zabrali jej rękę, nie mogła już więcej posługiwać się łukiem. Zabrali jej oko, nie była w stanie normalnie się poruszać. Zabrali jej coś jeszcze, coś jeszcze cenniejszego niż to wszystko, a ona nawet tego nie zauważyła. Dlaczego? Co właściwie zrobiła, by musiała przez to przechodzić?
Najbardziej ironiczne w tym wszystkim było chyba to, że doskonale wiedziała, co zrobiła i za co musiała kiedyś odpokutować, jedynie nie dopuszczała do siebie tej myśli. Ilu ludzi do tej pory zabiła, pracując na zlecenie Grimoire? Trzy lata to wystarczająco, by zapomnieć. Ona sama starała się do tego nie wracać, z każdą kolejną krwią na rękach zamykając pewną część siebie gdzieś głęboko, próbując przekonać samą siebie, że wciąż jest człowiekiem. Ludzie umierają, taka jest kolej rzeczy... A mimo to nie chciała umierać, nie chciała doświadczać śmierci, a chyba nade wszystko nie chciała, by zabierano jej to, co chciała chronić najbardziej przed całym światem - własne serce.  Umarła. Umierała. Teraz istniała poza ciałem, brutalnie z niego wydarta. Na jak długo? Jak wiele czasu jej zostało? Płakała dalej, nie chcąc zrozumieć tej ironicznej sprawiedliwości świata. Dlaczego ktoś, komu ufała, robił jej takie rzeczy? Tego nie rozumiała przede wszystkim i to wywoływało tak wielki ból. Dlaczego kazano jej przechodzić przez to wszystko? Tego nie wiedziała. To również bolało, odbierało myślenie, powodowało błędne koło obwiniania siebie, Araty, pani Zamku, Brune... Dlaczego? Nie wiedziała nic. Nie mogła zrobić nic. Wciąż była jedynie kukiełką w rękach tych silniejszych, którzy wykorzystywali ją w każdy możliwy sposób, po czym zostawiali z bólem, smutkiem i lękami. Mogła jedynie stać i patrzeć, jak przed oczami przewijają się resztki pozostałego jej czasu, podczas gdy dwoje nad nią ze znudzeniem obserwuje jej beznadziejne wysiłki przeżycia. Dlaczego? Czy zawsze była taką kukiełką? Nie mogła nawet wybrać momentu swojej śmierci. Zraniona, niemalże strzaskana i pozbawiona jakiejkolwiek nadziei dusza Nanayi tonęła w mroku własnych myśli i nie sposób było ją wyciągnąć z tego stanu. Co mogła zrobić w tym momencie? CO! Dla niej pozostawała jeszcze jedna iskierka nadziei, że Arata rozpozna swoją podopieczną i przerwie to szaleństwo. Było to niczym łapanie się strzępiącej się liny, jednak nawet w takiej rozpaczy dusza dziewczyny chciała walczyć o to, kim była. Kim mogłaby się stać.
Dopiero po dłuższej chwili dziewczyna ruszyła się ze swojego miejsca, stawiając krok na desce z numerem 1. To, co widziała przed sobą nie tworzyło dla niej sensu. Może gdyby była w innym stanie. Obecnie chciała zwyczajnie przejść przez pokój, błądząc dalej po labiryncie korytarzy w swojej bezsilnej nadziei. Mięso, które zawieszono na ścianach nie wydało jej się straszne, co najwyżej groteskowe. Pasowało do tego miejsca.
Jeden.
Powiedziała lub pomyślała Nanaya wraz z postawieniem kroku. Nie było dużego znaczenia w tym, co mówiła. Zwyczajnie liczyła, jak w grze w klasy, gdzie za każdym skokiem wykrzykiwało się numer. Było to miłe wspomnienie, więc postanowiła się go trzymać. Dlatego też gdy stanęła na drugim panelu, gdzieś z pewnością rozległo się słowo:
Dwa.
W zasadzie było jej już lekko obojętne, co się z nią dalej stanie. Chociaż Brune radziła jej, by przeżyła, chociaż sama początkowo zamierzała przeżyć, na przekór wszystkiemu, tak jedna wymiana zdań doszczętnie ją zniszczyła. Może mięso nagle ożyje albo sama zawiśnie na wolnym haku. Nie prowadziła jednak rozmyślań na ten temat, nie planowała nawet przyszłych posunięć. Zwyczajnie szła do przodu, uparcie, jak maszyna zaprogramowana na chodzenie, niezależnie od otoczenia.
Trzy.
Może sytuacja wyglądałaby inaczej, gdyby Goomoonryong przy niej był. Gdyby tak nagle nie zniknął na górze. Gdyby od początku był w bibliotece i mógł jej pomóc w tych ciężkich wydarzeniach lub wybił jej z głowy czytanie książek. Ukłucie żalu były równie bolesne, co rozpacz. Mogła być dla niego milsza. Przecież oboje przechodzili przez to piekło. Może on też już nie żył? W jakiś sposób było to pocieszające. Niedługo do niego dołączy. Nie będzie musiał samemu tkwić w tym zamczysku, jak strzępek duszy.
Cztery.
Dla Brune też mogła byś milsza, nawet jeżeli była blisko pani Zamku. Opiekowała się nimi, pomagała im. Może jednak powinna coś powiedzieć, nim otworzyła książkę? Teraz już za późno na takie rozmyślania. A więc i wszelkie gdybanie zostało ucięte przez zmęczoną duszę, skupioną jedynie na chodzeniu.
Pięć.
Sześć...
Czterdzieści dwa?
Niewątpliwie pod jej stopami znajdowała się deska z numerem 42. Nie pasowała do schematu. Dlatego też po chwili namysłu Nanaya całkowicie zignorowała tą nieregularność. Co mogła zrobić z czymś, na co nie miała wpływu? Ktoś się pomylił. Może ona, może pani Zamku, nie miało to najmniejszego znaczenia dla jej osoby. Dlatego po przekroczeniu ostatniej deski poszła dalej przed siebie. Nic gorszego nie mogło jej się przytrafić. Wszak umarła i umierała.