Kamienny las

Czując ogromną presję jaką wywierała na jego ciało woda, Gumiś z każdą sekundą uświadamiał sobie coraz bardziej, że jest w dupie. Kurde, w dupie to mało powiedziane. W obecnej sytuacji wszyscy po prostu umrą. Nie tylk On, nie tylko Nanaya ale nawet ta psia mać Brune i ten random. Niczemu niby nie zawinili, prócz tego że Gumiś niespecjalnie za nimi przepadał, ale czy to był powód by umierali? Zwłaszcza że całe to bagno było wynikiem błędnych decyzji smoczego zabójcy - przynajmniej w jego mniemaniu. Oczywiście nie żałował tych decyzji. Ocalenie życia tamtej... było tym, czego Gumiś chciał, nawet jeśli miał za to zapłacić. Aczkolwiek okropnie egoistyczne posunięcie, bo zapłacić za to miały osoby które nic, kompletnie nic wspólnego, nie miały z podjętą przez niego decyzją. No może Nanaś troszeczkę, ale nie ważne. Gumiś odczepił się od ściany wody, pozwalając jej znów swobodnie płynąć. Nie miał sił, nie miał sił kompletnie na nic, walczył z przeciwnikiem którego nie mógł pokonać - ba, on go nawet nie spotkał. Więc to była misja na maga rangi S? Mimowolnie były DS uśmiechnął się. Z jakiegoś chorego, masochistycznego powodu, czuł że mu się to nawet na swój sposób podoba. To była chyba najcięższa misja w jakiej brał udział. Nie było jednak czasu na wspominki, niestety. Przede wszystkim Gumiś nie miał sił, kompletnie. Już wcześniej był bardzo osłabiony, a teraz, po walce z żywiołem? Teraz tych sił miał jeszcze mniej. Czuł się jak ryba wyrzucona na brzeg wody, w ostatnicj konwulsyjnych ruchach szukająca ratunku. Tym razem jednak nie dla siebie a dla bliskich sobie(i tych dalekich też) osób. Gumiś z całych sił próbował znaleźć w sobie jeszcze jakieś pokłady sił, jakieś rezerwy, może wykorzystać własną moc do zwiększenia swojej siły, cokolwiek. Nie prosił o wiele, a jedynie o nieco energii. W tym momencie podejmował nieświadomą próbę odpalenia Amlas- by całe swoje siły przenieść na nieco energii, by móc ich uratować. By zdziałać jeszcze cokolwiek, by na coś się przydać.

Pierwszą do ocalenia i przeniesienia do kolejnego pokoju jest Brune. Następnie stara się przenieść mężczyznę bez twarzy i ułożyć ich w miarę bezpiecznej pozycji. Dopiero wtedy podejmuje szybką próbę ocucenia obojga, kilkoma uderzniami otwartej dłoni w twarz. Ale nie liczył na zbyt wiele. Kiedy udało, lub nie, mu się przenieść tajemniczą dwójkę do następnego pokoju, pozostało mu zaopiekować się Nanayą. Podrapał się po głowie i zostawiając pozostałą dwójkę w miarę bezpieczną, wrócił do biblioteki w której była Byakushitsune. Wrócił tam, nawet jeśli ocucił pozostałą dwójkę. Pierwszym ruchem jest próba zastawienia dziury regałami z książkami. Niezależnie od efektu, koniec końców siada oparty plecami o regał w pobliżu koleżanki z gildii. Gdy woda za bardzo się podniesie, to staje obok niej. Wciąż jej nie dotyka, nie mówi do niej. Nie chciał ryzykować, bo cokolwiek robiła dziewczyna, wyglądało na jakąś formę magii. Jego dotyk mógł jej pomóc, lecz równocześnie mógł jej zaszkodzić. Zamierzał zaczekać, jeszcze trochę.

Oczywiście Han nie planował marnować czasu, gdy oczekiwał "przebudzenia" Nanaś. Odpoczywał, wbrew pozorom odpoczynek był w tej chwili bardzo ważny, szczególnie dla niego gdyż pozbawiony był wszelkich sił. To w jakim aktualnie był stanie nie było zbyt pomyślne. Zasadniczno wątpił w powodzenie misji, jeśli nie zdaży się cud. Nie mógł korzystać ze swojej magii, nie miał już sił do dalszego działania, był ranny, zagubiony, zdezorientowany. Nie wiedział co się dzieje ani gdzie jest cel misji, ba, nie sądził by ów cel oddał serce bez walki, co oznaczało że zdecydowanie nie było w komfortowej sytuacji. Będąc dokładniejszym, nie mieli najmniejszych szans na zwycięstwo. Przynajmniej operując aktualnymi posiadanymi informacjami. Wyjął z kieszeni gumę którą dostali od Araty i przyjrzał się jej dokładniej.-Jaki sekret skrywasz?-Zapytał cicho, by po chwili z powrotem schować gumę. Nieznajomość efektu była okropna. Decyzję o nie używaniu jej można było nazwać różnie. Roztropnością, planem, oszczędnością... ale Gumiś dobrze wiedział że powodem nie jedzenia Gumy był po prostu strach. Mężczyzna nie przejmował się tym szczególnie, bo tylko głupiec nie odczuwał tego uczucia. Czego jednak się bał były DS? Tego że Guma go zatruje? Nie, nie sądził by Arata wysłał ich tu na śmierć, nie ważne jak wielkim dupkiem by nie był. Po prostu nie wiedział jak działa guma. Efeków mogłoby być tysiące, jak nie więcej. Od prostego oddania Many, po powrót do Gildii. I co wtedy? Co gdyby go zawróciło i pozostawił by Nanaye samą? Zapewne właśnie ta myśl najmocniej ze wszystkich trzymała go tutaj, przy niej, nie używając gumy. Jeśli mają ich użyć to razem, po porozumieniu. Cholera dlaczego nie pomówili o tym wcześniej? I dlaczego ją zgubił? Jak mógł to zrobić? Co się stało? Cholera, był skończonym dupkiem. Był słaby o wiele za słaby. Nie potrafił obronić Jaskółki, a teraz tracił Nanayę. A wszystko to przez co? Przez to że przekładał własne poglądy i zdanie ponad to co do powiedzenia mieli inni. Był skończonym głupcem uważającym że pozjadał wszystkie rozumy, a teraz przez to przyjdzie im tutaj umrzeć. A przecież mógł schować dumę do kieszeni. Odwrócić oczy lub po prostu poszukać wspólnego dialogu i pozwolić Nanaś zrobić z kluczem to, co było trzeba. Ale czy na pewno? Czy to rozwiązałoby wszelkie problemy? Życie nie było łatwe. Walka z tym Zamkiem i jego panią nie była łatwa. Potrzebował sił... potrzebował many. Czy siedząc tak miał szansę uratować kogokolwiek a tym bardziej siebie? Wtedy sobie przypomniał, przypomniał sobie o drugim źródle i bardzo zapragnął je mieć, tylko jak? Jak mógł aktywować drugie źródło? Wiedział jak spróbować, wiedział gdzie szukać. Ale czy miał na to odwagę? Czy odważy się posunąć do tak drastycznego kroku? To była kolejna decyzja mogąca prowadzić do jednego z dwóch efektów - zwycięstwa, lub porażki. Jeden czy mogł przeważyć o tym czy uratuje Nanaś, czy zyska siły do dalszego wykonania misji, czy po prostu padnie tu i utopi się. Zatrząsł się mimo wszystko. Czego jak czego ale umierać nie chciał. Zresztą, kto by chciał? Mało tego na szali leżały inne życia. Cholera. Gdyby tylko użył zaklęcia, jakiegokolwiek, albo zemdleje, albo go użyje i może odblokuje drugie źródło. Wtedy wszytskich ocali, uda mu się, tak. Wyciągnął dłoń przed siebie, jedna ognista pułapka i będzie po wszystkim, znów będzie miał nieco sił... Po chwili jednak zasłonił twarz dłońmi. Wszyscy tu po prostu umrą.

//zapuszcza sobie wierszyk Alv

Ktoś kiedyś powiedział najgłupsze słowa na świecie - ból jest oznaką tego, że żyjemy. Gdyby Nanaya miała siły i chęci, z przyjemnością włożyłaby te słowa do gardła filozofa i trzymała tak długo, aż się nimi udusi. Ciekawe jak bardzo ból związany z brakiem tlenu i niechybną śmiercią wydałby mu się żywy. Na szczęście jednej niewinnej duszy Nanaya nie miała na to sił, za to wraz z bólem pojawiły się w niej chęci. Do tego, by uciec, do tego, by pójść jak najszybciej dalej, do tego by rozpaczliwie wyklinać wszystko i wszystkich po kolei. Drugi stopień wywoływał jeszcze większe emocje i prawdopodobnie tylko siła woli dziewczyny (czy też jej resztki) zmuszały ją do dalszego ruchu. Spory problem pojawił się jednak przy 3 belce. Odruchowo wycofała się najdalej, jak mogła, a przez jej głowę przelatywała jedna myśl: jak bardzo bolała ostatnia deska? Jasnym jak słońce było, że raczej nie chciała wiedzieć. Nawet jeżeli jej zachowanie ostatnimi czasy zakrawało o skrajny masochizm, 42 belka wydawała się być jeszcze gorszą opcją. A przecież już było źle. Była poza swoim czasem (zdawała sobie z tego bardzo dobrze sprawę, tylko zjawisko zaprzeczenia działało pełną parą). Była poniżona, niemalże martwa, do tego odczuwała ból nieporównywalny z niczym innym, a na plecach czyhało "coś". Była poza swoim ciałem, do którego miała wrócić, magicznie przeskakując w czasie. Nie musiała jeszcze dokładać niemożliwości poruszenia się z powodu bólu.
W każdym razie będąc na pierwszej belce oswajała się z bólem, badając, czy jest on powodowany poruszaniem się czy zwyczajnie "był", oraz czy jego intensywność się zmienia. I tak chadzając sobie od jednej ściany do drugiej sprawdzała, czy śmiejące się ochłapy nadadzą się do czegoś innego, jak do śmiania.
- Ha ha, bardzo śmieszne. Ciekawe, czy wy też się tak śmialiście, gdy musieliście przechodzić po tych belkach? Było fajnie, prawda? Opowiedzcie mi o tym! Jak daleko doszliście, nim was rozszarpano na strzępy a później wywleczono na drugą stronę? - zaczęła rozmawiać z kawałami mięcha, jak z doborowym, ale irytującym towarzystwem. Ciężko było nazwać to normalnym, ale może normalność nie była sposobem na pokonanie zamku? Sprawdzając jednak swoje możliwości, próbowała też ściągnąć mięso ze ścian i ułożyć je tak, by utworzyło ścieżkę przez belki. Nawet, jeśli musiałaby gdzieniegdzie skakać było to lepsze rozwiązanie, niż katowanie się. O ile sam pomysł zadziała. Starała się rzucić jak najwięcej mięsa na belki, by pokryć chociaż te do 4 lub 5 (przy odrobinie szczęścia), rzucając ochłapami na prawo i lewo, poruszając się w obrębie 1 i drugiej belki (uprzednio starając się ogarnąć i wytrzymać odczuwany ból). Starała się nie wchodzić na trzecią. Nie była pewna, czy doświadczenie palenia ustanie po dłuższej ekspozycji, wszak nie miała żadnych nerwów, by je uszkodzić tak, by przestały już cokolwiek czuć. Z drugiej strony ból psychiczny stał się dominującą częścią jej jestestwa w tej chwili, to czemu nie dodać do tego bólu fizycznego? Po pewnym czasie oswajania się z nim zaczęła witać go jak starego przyjaciela, którym im bardziej tęskni, tym mocniej przytula z zamiarem złamania żeber. Dlatego też choć zaczynał narastać przy drugiej belce przestała traktować to jak "karę" a normalność. Nienormalnością z kolei byłby brak bólu.
- Wiecie co, wszystko byłoby prostsze, gdyby zburzyć zamek. A na jego miejsce postawić piaskownicę dla pani Zamku. Tylko taką rozsądną, bez przesady. Pięć na pięć metrów by jej wystarczyło, nie uważacie? A obok postawić ławeczkę dla Araty, coby dziewczyna wiedziała, że ktoś nad nią czuwa i w razie czego "pogłaszcze" po główce. Tak, zdecydowanie lepiej by było... - mówiła dalej, pracując całkiem spokojnym tempem, bez zbędnego pośpiechu. Gdyby jeszcze marnowała siły na martwienie się o to, czy zdąży, to chyba by oszalała! - O, z drugiej strony, wiecie, czy działa tu magia? - spytała ni z tego i z owego, po czym spróbowała wyczarować kulkę światła. Jak dotąd najlepszy patent. Przerzucając mięso jak i próbując, jak bardzo jej towarzysze niedoli nadają się na podłogę, Byaku próbowała 3 belkę. Byłoby dobrze, gdyby i po niej mogła mniej lub bardziej sprawnie chodzić i przerzucić niezmiernie zachęcające szczątki z tego obszaru. Trzy następne belki z pewnością nie były takie zachęcające, dlatego nawet nie próbowała.
Gdyby jednak wejście na 3 belkę było nieskuteczne lub też Mięsna Droga była za krótka, rudowłosa duszyczka (czy dusze mają włosy?!) zamierzała nabrać tyle ochłapów, ile się dało, by stworzyć sobie drogę do przodu... albo zwyczajnie przenosić mięsko zza siebie do przodu. Ciekawe, jak bardzo zabawnie to wyglądało. Na samą myśl aż sama się zaśmiała pod nosem. Gdyby działała magia, to i tak nie chciała korzystać z zaklęć mając do tego inne środki. Chyba, że nie będzie miała opcji i "coś" ją znajdzie szybciej, a ucieczka przybierze wartość priorytetową. I tak też kroczek za kroczkiem Nanaya próbowała pokonać pokój i przejść przez drzwi.

//Mięsna Droga ftw

Udało mu się, udało chociaż tyle by odzyskać nieco sił. Podołał chociaż części zaplanowanych przez siebie działań, dzięki czemu miał siłę by pomóc tym, którzy sami poruszać się nie mogli. Przeniósł do pomieszczenia mężczyznę a zaraz po nim Brune. I wtedy to się stało, drzwi zniknęły a fala zimna zalała całego Gumisia na chwilę przysłaniając mu spojrzenie czarną mgiełką. Obraz przed oczami byłego smoczego zabójcy rozmazał się a on sam po ocuceniu już Brune opadl na kolana i zaśmiał się, choć wcale do śmiechu mu nie było, a łzy spływały po policzkach na ziemię. Dał radę uratować tylko dwójkę? Ta na której zależało mu najbardziej miała umrzeć przez kolejny z jego błędów? O okropny losie, dać siłę by naprawić błędy by odebrać wszelkie nadzieje chwilę później...

Ale to nie była wina losu. To znów był jego błąd, błąd za który znów miało przyjść płaćić innym. Bezradnie uderzył pięścią w podłogę.-Dlaczego?-Zapytał w zasadzie powietrze, drżąc na całym ciele. Dlaczego zawsze to musiało wyglądać w ten sposób? Ten schemat powtarzał się i powtarzał, ścigając Gumisia za każdym razem, na każdej misji i nie ważne ile mag próbował mu uciec, koniec końców zawsze wpadał w sidła nieubłaganego losu. Jego głupie przeświadczenie o własnej wyższości i wyższości swoich ideałów, bląd który skłóca go z tymi którzy mogą mu pomóc, utrata kogoś kogo tracić nie powinien. Tak było w Ylesti i tak było teraz, tylko dlaczego? Dlaczego chociaż raz nie mógł zrobić czegoś dobrze? Czy to źle że posiadał poglądy których chciał bronić? Czy to źle że posiadał ludzi których chciał ochronić? Czy ochrona ludzi i ideałów nie mogą iść ze sobą w parze? Był hipokrytą i zachłanną bestią która chciała wszystkiego. Nie starczyły mu ideały i nie wystarczą mu bliscy. Chciał ochronić wszystko, tak jak teraz zamiast dwójki - chciał dopomóc całej trójce. Przegrał, nie dał rady, nie podołał. Resztka sił mogła go opuścić w każdej chwili. Pożyczona energia mogła ulecieć w najmniej oczekiwanym momencie jeszcze raz zawodząc tych których chciał obronić. Cóż za okropny los był mu pisany, nie mniej Gumiś, nie zamierzał poddać się swojemu losowi. Nie zamierzał ledz tu teraz pokonany po raz kolejny. Widział bezsensowność swoich działań, swoją bezsilność i głupotę. Widział w jak beznadziejnej znalazł się sytuacji i mimo to nie mógł pozwolić sobie na załamanie się, na przeleżenie na tej podłodze wieczności, na zapomnieniu o wszystkim i śmierci. Z bólem na sercu i umyśle, z poczuciem wstydu, upokorzenia i winy musiał stawić czoła temu co jeszcze było przed nim. Musiał odkupić swoje winy, uratować wszystkich i wszystko... albo musiał umrzeć próbując. Mężczyzna otarł twarz przedramieniem i resztkami sił wstał z podłogi, patrząc to na zakrwawioną twarz, to na Brune.

I co teraz? Nanaya ciągle żyła. Był tego pewien, wiedział to, czuł. A skoro żyła - wciąż była nadzieja. Nawet jeśli on jej nie pomoże, sama mogła coś zdziałać. Raz jeszcze obrzucił twarz spojrzeniem, nie wiedząc z kim w zasadzie wdać się teraz w rozmowę ostatecznie postawił na zamek, na zamek sam w sobie. Pani zamku, Brune, Twarz. Wszystko to było w pewien sposób ze sobą powiązane. Na pytanie rzucone w przestrzeń mogło mu odpowiedzieć cokolwiek. Teraz kiedy jego własne siły zdały się na nic, kiecy okazał się być bezużyteczny w obliczu problemów, pozostalo mu już tylko jedno, zostać narzędziem w rękach innych. Prosić o pomoc, wykorzystać i być wykorzystanym. Uśmiechnął się i po raz kolejny upadł, tym razem na kolana.-Co teraz? Jak mogę jej pomóc? Hej Brune, wiesz jak mogę do niej wrócić? Jak ją odzyskać? A jeśli nie, czy pozolisz mi pomówić z panią tego zamku? Proszę?-Zapytał całkiem spokojnie jak na sytuację w której się znalazł. Nie czul smutku czy gniewu, radości czy pustki. Przepelniała go tylko determinacja i nadzieja. Ta ostatnia, matka głupców, zdecydowania opuści go ostatnia. Bo obiecał sobie że dopóty dycha, dopóty wciąż jest szansa i nie podda się, bo nie miał do tego prawa.

Nanayi było smutno, że towarzystwo zamilkło. Nie lubili jej? Och, nawet im się nie dziwiła! Wszak jeszcze "żyła", a nie była jednym z potwornych kawałków mięsa wiszących na ścianie. Tak, to dobry powód do nie lubienia. Jednak mięsko było jedynym towarzystwem dziewczyny na chwilę obecną i miło by było, gdyby odpowiedzieli. Przecież grzecznie pytała. Całkiem intencjonalnie pomijała obserwującą ją dwójkę w obliczaniu, z kim jeszcze mogłaby porozmawiać. Nie lubiła ich, więc nie będzie z nimi rozmawiać, ot co! Niech się wypchają, buraki jedne.
Rozmowy rozmowami, ale sposób ucieczki sam się nie zbuduje, także wciąż naburmuszona na mięsko dziewczyna zakasała przysłowiowe rękawy i zabrała się za budowanie swojej przepięknej drogi do wolności. Czy to nie ciekawe, że wszystkie drogi do wolności w filmach są obrzydliwe, na swój sposób? A to ucieczka kanałami, a to walka z ubywającym tlenem w zamkniętym, klaustrofobicznym pomieszczeniu w otoczeni zwłok, a to rozrywanie własnej skóry byle tylko uciec z więzów szaleńca... Tak, coś w tym było. Przez głowę Nanaś przelatywały właśnie najróżniejsze tytuły i może gdyby sytuacja była... Nie, w zasadzie nic by się nie zmieniło. Nigdy nie chciała być bohaterką takich filmów lub książek. Miała wystarczająco swoich problemów, by jeszcze marzyc o dodatkowym dreszczyku, a tu masz ci pan - thriller pierwsza klasa, tylko bohaterowie trochę niemrawi. I plaszczący. Z głośnym plaskiem rudowłosa rzuciła ochłap na podłogę i...
- Łał, jednak potraficie, jak potrzeba! Ale nie trzeba, wiec możesz się zamknąć? Czy ja krzyczę? Albo krzyczałam? Nie? No właśnie. Więc cicho. Nikt cię nie bije - stwierdziła dobitnie do pierwszego kawałka czyjegoś truchła, gdy to tylko zaczęło zawodzić. Ech, tak ciężko o dobrych współpracowników. Oni już raczej nie żyli, więc mogliby chociaż powstrzymać swoje komentarze i krzyki albo niech sobie pokrzyczą do ucha pani Zamku. Przyjemność z tego tytułu była wręcz nieziemska, na pewno trafiłaby do gustów panującej tu kobiety. W każdym razie praca trwała w najlepsze, gdy do pomieszczenia weszło "coś". Nanaya nawet się nie zastanawiała nad tym, czy się odwrócić i dokończyć swoje dzieło, zwyczajnie to zrobiła, chwytając ochłap z wyraźnym zamiarem przerzucenia go na właściwe miejsce. Nieuniknionym było spojrzenie na przybysza. Był straszny? Zły? Potworny? A może był nią w przebraniu? Tyle pytań, tak mało odpowiedzi! Nie zdziwiłaby się, gdyby zobaczyła siebie lub Gumisia. Ringo, Aratę, Brune czy może nawet Daxa! Albo, bądźmy abstrakcyjni, nic. Lub cokolwiek. Dlatego też po szybkich oględzinach równie szybko zamierzała się zmyć z pomieszczenia, przerzucając ostatnią deskę ratunku tam, gdzie powinna się znaleźć. A następnie, gdy już znajdzie się na drugim końcu pomieszczenia, zamierza ściągnąć ostatni ochłap i zmusić przybysza do pokonania 42, jeżeli chciałby iść za nią. Co to, to nie. Tak łatwo Nanasie się nie dadzą. Jednak koniec rozwlekania, pora było brać nogi za pas i szukać swojego ciała, czy bóg wie czego, co zabrałoby ją z tego miejsca. Czyli ruszyła dalej. Witaj przygodo!

Kiedy Brune się odezwała, Gumiś przez chwilę pomyślał że będzie musiał szukać innego wyjścia. Że to nie to, wtem jednak odezwała się twarz, na którą to smoczy zabójca przeniósł swoją uwagę, uważnie słuchając co ma do powiedzenia tajemniczy element wystroju zamku. Słowa te natomiast nie wywołały z początku żadnej reakcji, Gumiś po prostu schylił głowę, choć kątem oka dostrzegł reakcję męzczyzny bez twarzy. Cokolwiek się działo i czymkolwiek była ta postać... nic z tego, kompletnie mu się nie podobało.

To wszystko było takie... tak bardzo bez sensu. Tak bardzo pozbawione logiki. Czuł się jak osoba która straciła już wszystko poza nadzieją. Własną magię, moc, dumę a nawet siłę. Był niczym pustka lalka pchana już tylko nieustającą nadzieję na to że jej byt się poprawi. Że poprawi się byt innych za pomocą jej czynów. Ale czy tak na pewno było? Czy można było tu mówić o jej czynach, czy to po prostu srogi los, niczym wiatr targał nią gdzie chciał? Przede wszystkim Gumiś nie wiedział jakiego wyboru dokonać a także tego, czy ma do tego prawo. Czy ma na to odwagę. Bał się wybierać, bał się decydować, wiedząc że jego wybory przynosiły jedynie nieszczęście i cierpienie, wiedząc że jego wybory zwykle były złe... gdyby od tego wyboru nie zależało życie Nanaś, to czy łatwiej byłoby mu go podjąć? Nie wiedział tego, wiedział jednak że czuł dojmujący strach, strach przed faktem że znów dokona błędnego osądu. Że znów wybierając cokolwiek, tylko pogorszy aktualną sytuację.-Pakt z diabłem, hę?-Rzucił w stronę maski, unosząc twarz. Spojrzał na Brune i mężczyznę bez twarzy. Nie znał ich. Nie znał twarzy w kamieniu. Nie znał zamku ani jego pani. Znajdował się w jamie węża, pozbawiony sił i wiedzy, pozbawiony przyjaciół i głosu rozsądku. Pozbawiony nawet Nanayi którą mógłby w tej chwili zapytać o radę. Radził już sobie sam, bardzo często. Samotne wykonywanie zadań było czymś do czego przywykł, ale z tak ciężką misją jeszcze się nie zetknął. Więc to znaczyło być magiem rangi S, co? Czy był na to mentalnie gotowy? Czy mógł zaufać nieznajomym? A skoro mógł im, to dlaczego nie masce? Nie Gumiś. Te pytania nie miały teraz znaczenia. Nie było czego roztrząsać. Pozostalo już tylko podejmowanie decyzji.

-Co wy o tym sądzicie? Brune, czym jest ta twarz? A może pownienem pytać ciebie?-Tu już zwrócił się do kamienia na ścianie.-Jeśli twoim poleceniem będzie zabicie dziewczyny po którą chcę się udać, lub mnie samego, wszystko to będzie całkiem bezsensu, ale czy mam prawo się targować?-Zapytał. Jeśli odpowiedź była przecząca, westchnął.-[color:d2e7=FF0099]Nie ma drogi na skróty.-To powiedziawszy podszedł i uderzył pięścią w kamienną twarz. Uśmiechnął się do siebie gdy to zrobił.-Mogę być rozbity, słaby i bezsilny. Mogę cierpieć, być zły na siebie. Słaby. Ale wciąż ufam swoim towarzyszom. Ufam Nanayi, bardziej niż własnym decyzją, ufam jej bardziej niż tobie. Dlatego teraz zaufam jej, nie tobie.-I to powiedziawszy raz jeszcze zwrócił się do Brune.-Czy jest coś, cokolwiek, co mogę teraz zrobić?-Nie chciał być bezużyteczny, siedzieć tak tutaj i nic z tym nie zrobić. Zamiast tego rozejrzał się po pomieszczeniu, szukając kolejnych drzwi. Powoli odsuwał od siebie negatywne uczucia. Po prostu, łapał byka za rogi. Co ma być, to będzie.

Gdyby Nanaś widziała Gumisia i jego akcje, to pewnie by go kopnęła, mocno. Za to, że się opierdzielał i przejmował sprawami, na które nie mógł nic poradzić. A później równie mocno by przytuliła i stanowczo kazała iść zakończyć tą farsę. Nie przyszli tu siedzieć na dupsku czy ratować się nawzajem z ciężkich sytuacji. Mieli kogoś zabić i czas pokazywał, że im szybciej to zrobią,tym lepiej dla wszystkich. Oboje popełnili błędy i, czy chcieli, czy nie, musieli teraz sprostać powstałym problemom, każde na swój sposób. I załamywanie się nie było możliwością.

Nawet, gdy spodziewała się wszystkiego, straszne rzeczy były straszne i mimowolnie wzdrygnęła się widząc kreaturę przed sobą. Czemu nie mógł być to piesek? Umysł jak i ciało jednoznacznie mówiły "wiać", a Nanaya nie widziała powodu, by tego nie robić. Wszak miała wyjść z pokoju i uciekać od początku, a przynajmniej taki był plan. Tak więc nie ociągając się przeszła przez krzykliwy mostek (jakoś bawi mnie to zestawienie słów) i zabrała ostatni fragment, w wątłej nadziei, że spowolni to nieco potworny pościg. Chociaż czy to nie było tak, że stawonogi potrafiły chodzić po ścianach...?
Korytarz zdawał się nie mieć końca i całkiem możliwe, że tak właśnie było. Sprawdzić można było tylko na dwa sposoby i oba wydawały się równie poronione. Zbierając oddech do kupy Nanaś już wiedziała, że to nie jest dobra strategia na ten pościg. Nie było widać końca korytarza, natomiast była doskonale widoczna na prawie pustej przestrzeni. Z drugiej strony po raz pierwszy mogła przyjrzeć się ścianom. Jednakowe pochodnie i obrazki. Albo ktoś się nie spodziewał, że ktokolwiek dojedzie tak daleko, albo cała kreatywność twórcy poszła na drapieżnika za jej plecami. Odetchnęła głębiej. Cała ta depresja sprzed kilku momentów uleciała, zastąpiona niegasnącą wolą przetrwania i czystą chęcią przywalenia Aracie i pani Zamku. Z czego to pierwsze przysporzy jej dużo więcej satysfakcji.
Na razie jednak musiała znaleźć rozsądną drogę ucieczki i kierując się swoim niedawno odkrytym instynktem szaleńca doszła do wniosku, że w zasadzie wejście do obrazu i schowanie się w chatce jest bardzo rozsądne. W środku musiało być coś, co mogło zabarykadować drzwi albo pomoże jej przyfasolić insektowi raz a porządnie. Pokiwała głową z uznaniem. To był dobry plan. Nawet nie zastanawiała się nad tym, że wejście do obrazu jest z reguły mało wykonalne. Tam były drzwi! To idealny powód do tego, żeby spróbować przeskoczyć granicę świata wymiarowego do narysowanego. Podeszła do malowidła z jasnym zamiarem wejścia do środka, gramoląc się lub zwyczajnie przechodząc (nie wiem, jakie to duże jest).
- Jeronimo~! - wyszeptała z uśmiechem na ustach. Jakoś nagle przyszło jej to do głowy. Nie zakładała nawet opcji niepowodzenia. W tym zamku działo się już tyle dziwnych rzeczy, że wejście do obrazka musiało znajdować się w jego kompetencjach! Z pewnością było to łatwiejsze do zrobienia jak nagłe wyczarowanie ogromnej kamiennej kuli. Albo ogromnego bernardyna. Czy tego cosia za jej plecami. Plan był prosty - dostać się do środka i jak najszybciej wejść do chatki, po czym zamknąć drzwi. Jakoś. Detalami zajmie się poźniej.

No cóż, sytuacja wydawała się daleka od idealnej, ale nie była też beznadziejna. Teraz kiedy Gumiś zaczął więcej myśleć na temat różnych dziwnych rzeczy, dostrzegał więcej wyjść, oraz słabe i mocne strony różnych postanowień. Chyba musiał częściej rozważać różne kwestie... i słuchać innych. Słuchanie innych mogło się okazać czasem dość ważnym elementem wszystkiego. Na przykład mógł posłuchać dwóch dziewczyn w powozie. No mógł, choć nadal uważał że postąpił dobrze, jednak na swój sposób, dziewczyny miały racje. Ah ten pieprzony szary kolor, gdyby wszystko było czarne lub białe, życie stawałoby się prostsze. Chociaż sam Gumiś był jak najbardziej szary.

Wdech, zakrztuszenie, zwinięcie z bólu i jęk, wydech. Dlaczego nawet tak prosta czynność oddychanie mogła się aż tak bardzo skomplikować? Jak wyglądałaby ta misja, gdyby trafił tu w pełni sił? Czy byłaby prostsza? Może. Może czułby się nieco stabilniej, nieco pewniej. Ale nie byłaby to różnica bo okropieństwa tej misji leżały w nastroju jej towarzyszącym, w uczuciu beznadziei, odorze śmierci. To co czuł na plecach to nieustanny wzrok napastnika którego nie może ni dostrzec ni dotknąć. Niczym żywy w krainie umarłych, gdzie zabić go może nawet tlen. To miejsce, było prawdziwym koszmarem. Dlaczego pani tego zmaku nie mogła na przykład lubić kwiatków? Kwiatki są fajne. Na przykład pomidorki. Nic tak nie rozładowuje napięcia jak hodowla pomidorków. Nawet fontanny krwi i ścinanie głów przeciwników nie było tak przyjemnie relaksujące. W każdym razie...

-Opanuj się człowieku.-Powiedział do człowieka bez twarzy, nie mając nawet sił pierdzielnąć mu w twarz. Poza tym byłoby całkiem smutno gdyby któryś z nich od tego zemdlał.-Jak się uspokoisz to na pewno jakimiś migowymi gestami wytłumaczysz o co chodzi. Tylko uspokój się i pomyśl.-Gumiś podrapał się po łepetynie i spojrzał spod przymrużonych powiek na twarz, po czym wyjął z kieszeni gumę i po rozpakowaniu, wpakował do ust czekając na efekt. Był ciekaw co ta guma potrafi. Czy zabierze go do pani zamku? A może zrobi coś jeszcze innego? Tego Gumis nie wiedział, ale w głębi czuł że to już czas by jej użyć. Swoją drogą całkiem zabawna sprawa bo nie zrobił tego kiedy był zagrożony, a dopiero kiedy przyszedł czas odpoczynku... pewnie dlatero, że teraz zagrożenie wynikające z błędu było mniejsze. Nie ważne.

Jeśli Guma nie zrobi nic co zmieniłoby miejsce pobytu Gumisia, ten westchnie i znów odezwie się do twarzy. Nie lubił targować się z diabłem a właśnie to przypominało mu owe targowanie się.-Co możesz mi zaoferować, jak długo obowiązuje nasza umowa i jak dopilnujesz bym wypełnił swoją część?-To były podstawowe pytania Gumisia, o drobny druczek wolał nie pytać, skubany i tak by pewnie skłamał.

Ost

Nastój Nanayi w zamku Millenium można było określić jednym słowem - huśtawka. Raz było dobrze, nie czuła nieustającej presji a i myśli o beznadziei swojej sytuacji uciekały na dalszy plan. Raz sytuacja przygniatała ją całym swoim ciężarem, całkowicie odbierając chęci do jakiejkolwiek walki i parcia naprzód. I tak w kółko. Raz do przodu, raz do tyłu. Nawet wszelkie groźby i bezsilna złość nie były w stanie napędzać dalszej walki w nieskończoność, a zdawało się, że świat chce by popadła w odmęty rozpaczy. Czy tak właśnie toną ludzie? Próbują walczyć tak długo, jak mogą, w ciszy walczą z żywiołem, który ostatecznie i tak ich pochłonie? W takim razie Nanaya tonęła. Za każdym razem, gdy udało jej się dostrzec przebłysk światełka i szansę na wypłynięcie, została ściągana w bezdenną, ciemną toń jeszcze brutalniej. Czy w ogóle był sens takiego działania? Czy w ogóle miała szansę na opuszczenie zamku żywa? Wraz z brutalnymi słowami pani Zamku, Byaku poczuła złość, jednak zaraz po niej przyszła realizacja prostego faktu - zginie jak inni. Tyle wystarczyło, by widząc tą piękną scenerię zaczęła płakać. Nie było szlochu, ani łkania, tylko łzy powoli spływające po policzkach. Próbowała. Dawała z siebie wszystko, mimo wszystkiego, co z nią zrobiono. Pokonywała trudności, które przed nią piętrzono. Umarła. Umierała. Stała się tylko duchem. Za każdym razem cierpienie było realne.
Teraz, gdy otwarcie powiedziano jej, że zginie, nie mogła nic innego zrobić, jak płakać. Nie była nikim niezwykłym, kto odznaczałby się szczególnymi cechami. Jej cięty język był jedynie metodą maskowania własnego strachu i niepewności, a nie pokazem odwagi w trudnej sytuacji. Jeśli chodzi o walkę, to była co najwyżej przeciętna. Gumiś był w tym zdecydowanie lepszy. Za każdym razem stała z boku, stała z tyłu, unikając problemów dla siebie i jednocześnie odrzucając wszystko inne. Czy nie było tak w Horsh-Malark? Czy nie było też tak teraz? Nie angażując się zachowywała status quo, tworzyła sferę bezpieczeństwa, jednak doskonale wiedziała o tym, że więcej traci jak zyskuje. Była przeciętnym, szarym i smutnym człowiekiem, który nigdy niczego nie osiągnął. W Zori musieli ratować ich dwa razy, w Os o mało nie umarła Colette przez jej nieuwagę, w Romerum Finn zachorował. Czy teraz, przez jej nieuwagę i cichy ostracyzm, Han zniknął? Żadnej z tych sytuacji nie chciała, a mimo to działy się one nieustannie i wydawało się, że jej życie jest pasmem ciągłych porażek i rozczarowań, w których gubiły się pojedyncze światełka radości. Zawsze była jedną z wielu i jedną z wielu pozostanie, tylko o niej nikt nie będzie pamiętał, przez swoje własne wybory.
Gdyby tylko świat był innym miejscem... Nie, to nie tak. Gdyby tylko ona mogła być kimś innym, może wszystko wyglądałoby inaczej. Pewnie miałaby inne problemy, ale nie musiałby znajdować się w tym miejscu, w tym czasie i umierać po raz kolejny, już nie po to, by zaspokoić czyjąś chorą ambicję, a przeżyć. Może żyłaby w zupełnie innym kraju, zastanawiając się tylko nad obiadem na dzień następny i szczęściem, jakim była kochająca rodzina. Może nie byłaby magiem, a przeciętnym człowiekiem, który dla utrzymania nie naraża swojego życia, a zwyczajnie siedzi za biurkiem i codziennie powtarza tą samą pracę. A może zwyczajnie by się nie narodziła. Ta dobijająca myśl zdawała się być dla niej niezwykłym wybawieniem. Gdyby tylko się nie urodziła, ktoś z pewnością byłby szczęśliwszy. Nie musiałby się o nią martwić, nie musiałby jej znać. Nie była miłą osobą, dookoła uważano, że brakuje jej empatii, nad żart przedkładała sarkastyczny komentarz. A teraz jak się okazywało, nie była też najbystrzejsza ani też nazbyt waleczna. Za szybko uznała, że będzie dobrze, a rzeczywistość postanowiła ją za to ukarać. Więc dla wszystkich byłoby lepiej, gdyby zwyczajnie tutaj umarła. Gumiś pewnie się nie przejmie, Arata jeszcze mniej. Fin umrze albo uzna, że zwyczajnie zerwała kontakt. Sugito lub Kirino pewnie pozostaną zajęci swoimi interesami. Rodziło się nawet pytanie - czy w tym świecie jest jakieś miejsce dla niej?
Najbardziej dobijające w obecnej sytuacji było jednak to, że ona nie chciała umierać. Nie chciała po raz kolejny przez to przechodzić, nawet jeśli "następnego razu" już nigdy nie będzie. Pomimo tego, że tonęła i otaczająca ją ciemność robiła się coraz głębsza, ze wszystkich sił wyciągała ręce w stronę światła, które jeszcze nad nią świeciło. Ze wszystkich sił starała się nie poddać bezsilności i rozpaczy. Po to, by ostatecznie usłyszeć, że jej wysiłki są na nic i cokolwiek by nie zrobiła, zdana jest na porażkę. Czy to nie było nie fair względem niej? Czy to nie było straszne, tak lekko przekreślać czyjeś wysiłki? Czy to nie było przerażająco smutne próbować dalej po tym, co się usłyszało? Miała dość. Zwyczajnie dość. Siebie, życia, Gumisia, Araty, tego zamku, Brune, labiryntu. Wszystkiego. Czy naprawdę prosiła o tak wiele? Czy chwila odpoczynku, spokoju, bezpieczeństwa, bez obezwładniającego strachu, była czymś tak drogim, że musiała poświecić swoje życie, by to osiągnąć? Jeżeli tak, to jaki był sens? Logika usilnie próbowała to jakoś ułożyć, choć było to niemożliwe. Od początku była zdana na porażkę.
Choć nie trwało to długo, te myśli dosłownie przytłoczyły dziewczynę. Krew pulsowała jej w skroniach, łzy powoli kapały na ziemię, a przed sobą widziała kuriozalną chatkę i jej mieszkańców. Gdy tylko zobaczyła gnające na nią nogi, z jej ust wydobył się krótki śmiech, od początku do końca wypełniony zrezygnowaniem. Naprawdę? Naprawdę tak żałosny musiał być jej koniec? W świecie, do którego nikt inny nie miał dostępu, pokonana przez latające kończyny? To było tak beznadziejne, że nie mogła zareagować inaczej. Zbytnio by bolało, gdyby zareagowała inaczej.
Choć jej chęci i zasoby sił sięgały dna, wciąż poruszała się do przodu. Dlatego nie czekała biernie na uderzenie, a zaczęła myśleć nad tym, co może zrobić. Dwie rzeczy przychodziły jej na myśl. Czy wyczuwała to życie? Czy było to coś jak tamten potwór niemalże za plecami, czy wprawione w ruch ludzkie części, których jedynym zadaniem jest sprawienie, że dołączy do kolekcji? Drugą natomiast było sprawdzenie, czy zaklęcia działają w tym obszarze. W teorii miała zastępcze ciało. Więc może... może... Spróbowała wyczarować światełko (PWM) obok siebie, jednak nie przykładała do jego braku większej wagi. Gdyby latająca noga numer jeden znalazła się dość blisko, Nanaya zamierzała wykonać unik w prawą stronę, starając się uniknąć zderzenia lub ewentualnego kopniaka. Skupiła się głównie na tym. Walka z kończynami bez broni nie była dobrym pomysłem. Obserwowała też drugą nóżkę, by ta nie zaskoczyła jej nagłym wyskokiem i ciosem w brzuch lub piszczel, o głowie nie mówiąc. Chciała uniknąć zbliżania się chatki, nie wiedząc, co w niej czeka, ale również zbytniego zbliżania się do granicy obrazu. Czarna przestrzeń za sobą też nie napawała jej optymizmem. Obserwacja i uniki były teraz priorytetem.


// Przepraszam za tak późny post, jednak był to dla mnie ciężki post do napisania, pod względem psychiki. I jeszcze takie pytanko - czy Sunlight nie powinien już przestać działać?

Gumiś nie ciamkał Gumy. No nie za bardzo. Bał się że się przez nią udusi czy coś, ogólnie na pewno nie był fizycznie przystosowany do wpierdalania Gumy dlatego bardzo z tym uważał. Liczyły się jednak inne rzeczy w tej chwili. Twarz się liczyła, koleś bez twarzy no i drzwi. To się wszystko bardzo liczyło.-Więc *ciamk, ciamk*, mówisz że to twoja twarz, czy może że to coś zabrało ci twarz?-Zapytał kolesia który nie szczególnie umiał w migowy. A może to Gumiś nie był zbyt dobry w tym skomplikowanym języku? Nie ważne, musiał się jakoś z nim dogadać. A co dalej? Dalej Gumiś podszedł w kierunku drzwi i mimo twarzy na nich, otworzył je by spojrzeć co jest za nimi.-Brune, co tam jest?-Zapytał by jeszcze dla pewności towarzyszkę po czym nagle olśniony uświadomił sobie że musi zapytać o coś jeszcze.-Jeśli odnajdę Nanayę, jak mogę jej pomóc wyrwać się... z tego letargu?-Było to szczególnie ważne pytanie. Tymczasem ciamkając Gumę którą miał w buzi próbował rozgryźć jej działanie. Może spełniała życzenia? O magiczna super fajna Gumo, sprowadź tu Nanaś! Zabij panią Zamku! Zabij Aratę! Zrób jeszcze więcej fajnych i użytecznych rzeczy~! Może zadziała. W tym czasie należało jeszcze zaprzyjaźnić się bliżej z twarzą... no, powiedzmy że zaprzyjaźnić.-No widzisz, teraz mam alternatywę i twoja oferta jest jeszcze bardziej do dupy niż była. No i na pewno nie jesteś miłym kolesiem, ale sądzę ze dwóch nie miłych kolesi może sie dogadać.-Mówił powoli, co by się Gumą nie zadławić.-Na razie nie wiem co kupuje ani w jakiej cenie. Rozumiem że ceny zdradzać nie chcesz, powiedz mi więc co próbujesz mi sprzedać. Od razu też powiem ci swoje warunki - Najpierw wyślesz mnie do Nanaś, a potem do pani tego zamku. Jednocześnie oddasz mi to o czym mówisz. W zamian ja zrobię coś dla ciebie o ile nie ma to żadnego związku z ranieniem, okaleczaniem lub krzywdzeniem na ciele lub umyśle mnie i moich bliskich. A teraz możesz mi podać swoje warunki, jeśli jednak nie będą one odpowiednie - to nici z jakiejkolwiek umowy.-Tak jak powiedział, tak Gumiś zamierza zrobić. Ale i tak na razie musiał się dowiedzieć jeszcze wielu rzeczy... ech.

Światełko. Chciała sobie wmówić, że brak światełka nie będzie miał jakiegoś wpływu. Niby lepiej być nastawionym pesymistyczno-realistycznie do świata i własnych oczekiwań i później mieć niespodziankę, niż od samego początku liczyć na sukces. Tymczasem gdy tylko ujrzała jasny, znajomy blask własnej magii poczuła niewypowiedzianą ulgę, która nijak miała się do "niespodzianki pesymisty". To była czysta radość wywołana faktem, że nie zabrano jej wszystkiego, co posiadała. Jakby na to nie spojrzeć, to świat bardzo lubił odbierać jej różne rzeczy, a te, które zyskała, nie utrzymywały się wystarczająco długo, by mogła zbudować wokół nich trwałe szczęście. Jedyne, co się nie zmieniało, to jej magia. Światełko nie potrafiło dokonać magicznych czynów. Było jedynie światełkiem, które oświetlało drogi w nocy lub pomagało w czytaniu książek późną nocą.
Jednak w tym pełnym niebezpieczeństw labiryncie, to słabe światełko świeciło mocno niczym pochodnia, która miała wyprowadzić ją z tego okrutnego świata (a teraz skonfrontujcie to z tym, co przeszła, i przyznajcie, ze musiało świecić piekielnie mocno). Brakowało jej tego niezwykłego uczucia ulgi, które nagle odwraca wszelkie ciężkie myśli w jeden kojący oddech. Niewiele brakowało, by się popłakała, tym razem ze szczęścia.
Nie było jednak czasu na wielkie uczucia czy odpoczynek. Latające kończyny i inne części ciała napawały ją zgrozą nie mniejszą, niż potwór z korytarzy. One się ruszały. A nie powinny. Bardzo chciała sprawić, by tak się stało, przy okazji nie tracąc sił. Były to pobożne życzenia, ale było to lepsze, niż czekanie na nieuniknione. Miała jeszcze kilka rzeczy do zrobienia, god damn it. Uniknęła pierwszego ataku ze strony nóżki, po czym obie poszybowały w górę. Bardzo jej się to nie spodobało, dlatego jak każdy zaprawiony w bojach mag zaczęła myśleć o własnych możliwościach. Po pierwsze broń, po drugie własne ciało. Czy gdzieś w pobliżu był jakiś kij? A może jakimś cudem ktoś jej domalował przy pasku miecz? O, a przy okazji i rękę? Wiedziała, do czego zdolna jest jej magia, jednak doskonale zdawała sobie sprawę, że nie może jej nadużyć teraz. Mogła potrzebować jej później. I choćby ptaki skakały a ona po drodze straciła paznokcie, nie zamierzała poddać się słowom kobiety nad głową, która zawsze mogła się przeliczyć.
I postępowały dalsze obserwacje. Nogi zawisły w powietrzu, więc odsunęła się w tył kilka kroków, by lepiej widzieć i je, i drzwi chatki. Jednocześnie wciąż kontroluje swoją pozycję względem wyjścia. Tak na wszelki wypadek. Widok ręki jakoś jej nie zaskoczył, natomiast język... Drgnęła mocno, wpatrując się w ludzki organ niemal zahipnotyzowana. Naprawdę wolała nie przypominać sobie ani Zori, ani Os w tym momencie, ale nie panowała nad tym. Wszystkie złe wspomnienia, które wyniosła z tych dwóch twierdz ponownie ożyły i wprawiły ją w stan poddenerwowania. Nie była to panika czy przerażenie, niewiele jednak brakowało, by straciła nad sobą kontrolę i ruszyła przed siebie, by jak najszybciej pozbyć się oślizgłego i obrzydzającego organu. Drżała ze złości i strachu, bezsilności i rozpaczy. Co TO tu w ogóle robiło? Czy dalej zobaczy resztę znienawidzonej persony? Ile by dała, by wyrównać rachunki! Czuła jednak wciąż zaciągnięty hamulec, który ratował ją przed takim czynem. Niewiele jednak brakowało.

//podkreśliłam, co najważniejsze, bo w sumie lanie wody...