Kamienny las

// Run, you fools.

Cała ta historia zapowiadała się nieciekawie. Już w momencie pojawienia się ciężkich i licznych kamiennych bloków jasne było, że dziewczyna będzie miała problem z wyjściem z tego w całości. Patrząc na swoje możliwości, a możliwości Gumisia jasne było, że może mieć duże problemy i w zasadzie bez drugiej ręki jest bezużyteczna. Nie ma to jak dobrze zbudowane poczucie własnej wartości. W każdym razie gdy znalazła się blisko niego, z dużą szansą zminimalizowania obrażeń własnych, zaczęła czołgać się na tyle, ile pozwalały możliwości, próbując uniknąć spadających odłamków... nieco nieskuteczne. Syknęła i jęknęła głośniej, gdy tylko poczuła kamień wbijający się w ciało. Kark. Szybko złapała się w zranione miejsce, czując spory upływ krwi, który wprawił ją w przerażenie. O nie. Niczym zaklęta, nie mogła się ruszyć przez chwilę, zupełnie niezdolna do myślenia, a czerwień ściekała po jej plecach i dłoni. Gdy się ocknęła z tego chwilowego letargu, kula już tam była i jasne było, że nie da się wiele zrobić. Po prostu uciekać i najlepiej jak najszybciej. Zdając sobie sprawę, że zostały sekundy do zostania krwawym plackiem. Najszybciej jak mogła podniosła się do kucnięcia i użyła zaklęcia (Ray), by jak najszybciej przemieścić się w bok (lewy, prawy, bez różnicy), z dala od kuli. Starała się wylądować w miarę sprawnie by nie uszkodzić się bardziej i nie zlecieć z góry, przytrzymując się lodowego podłoża. A później zamierzała wspiąć się na szczyt jak najszybciej, modląc się o bezpieczeństwo Gumisia. Wbrew pozorom i wewnętrznej złości nie chciała, by umierał.

/przepraszam za jakość posta

Kurwa. Pomyślał tylko smok, widząc co stało się Nanayi i co przygotował dla niego los. Tylko mi tu nie umieraj... pomyślał po czym należało zatroszczyć się o siebie samego, tym bardziej że dziewczyna już działała. Tsk, w odróżnieniu od niej nie dysponował żadną ucieczką ani właściwie niczym co mogłoby cokolwiek w tej sytuacji zaradzić. A ryzykowanie z młotem Hefajstosa nie było dobrym pomysłem. Szanse powodzenia wynosiły zapewne mniej niż 10%. Drugi plan równie ryzykowny, miał jednak większe szanse powodzenia. Gumiś szybko wsunął ręce pod brzuch i ustawił je lekko na lewo od siebie by następnie między nimi a torsem odpalić ognistą pułapkę. Biorąc pod uwagę jak mała była to przestrzeń liczył na to że owa pułapka odepchnie go w przeciwną stronę, zamierzał przy tym zacząć się turlać i użyć tegosamego manewru jeszcze dwa razy. Tym razem nawet nie koniecznie rękoma do ziemi, ale rękoma w stronę przeciwną turlaniu. Oba kierunki były równie dobre. Zasadniczo, była to jego jedyna szansa na jakikolwiek ratunek. Turlał się oczywiście w prawo. Jeśli uda mu się uniknąć kuli, czym prędzej szyka wzrokiem nanayi i próbuje się do niej dostać, by potem pomóc jej doczołgać się na górę. Rana musi chwilę poczekać.

Upadki nigdy nie należą do przyjemnych. Czy to zwykłe potknięcie, czy też może celowa utrata równowagi. Zawsze jednak kończą się bólem - ręki, nogi, głowy, pośladków. Dodatkowo łatwo pośliznąć się na lodowatym podłożu, górskim stoku lub kamieniach. Nanaya w tamtym momencie nie myślała o takich rzeczach, jak możliwość utraty równowagi na lodzie i bolesny upadek, wszak bardziej martwiła się o swoje życie. Bycie rozgniecionym przez ogromną kulę było czymś, czego nie dało się przeżyć a ona naprawdę nie chciała tracić życia. Nie w tym momencie, nie w tym miejscu, nie znając prawdy o zamku, o Aracie, nie wspominając już o Baltazarze, Arenie i opiece nad siostrą, odnalezieniu brata i ponownym spotkaniu tych wszystkich ludzi. Dlatego też twardo lądując na podłożu czuła ulgę, że udało jej się uniknąć najgorszego. Zaraz jednak przyszedł ból i dezorientacja wywołane mocnym uderzeniem w twardy lód, który szybko wybił jej jakiekolwiek myśli z głowy. No, może poza jedną.
Kurwa...
Czuła przejmujący ból u podstawy czaszki, nijak łagodzony chłodem lodu, a pod powiekami łzy. Nie było w tym nic dziwnego, biorąc pod uwagę siłę, z jaką uderzyła. Nie miała siły by się podnieść przez kilka chwil, a gdy już zebrała jakiekolwiek siły na to, by się ruszyć, pożałowała. Kręciło jej się w głowie, troiło w oczach i już wewnętrznie czuła, że potrzebuje długiego, solidnego odpoczynku. Przewróciła się ostrożnie na brzuch, starając się nie tracić wysokości, jednak zamiast zabrać się za dalszą wędrówkę, odpoczywała, próbując zebrać siły na dalszą wspinaczkę. Postanowiła też wyleczyć ranę na karku, która dodatkowo ją osłabiała. Przyłożyła więc ostrożnie lewą dłoń do zranionego miejsca i powoli zaczęła zasklepiać ranę (Heal). Lecząc i starając się pozostać w bezruchu, miała nadzieję, że to już koniec i pozostało jej tylko te kilka metrów, a wzrok niedługo sam się uspokoi. Gdy już krwawienie z karku ustanie a ona poczuje nieco więcej sił, zamierza powoli przeczołgać te ostatnie metry, domyślając się, że wstanie może się źle skończyć. Nie była też do końca pewna, co znajduje się na szczycie, ale teraz bardziej martwiła się o siebie.
- Dajcie mi odpocząć... - jęknęła ciężko na szczycie, przewracając się na plecy i ciężko oddychając. Nie była pewna, ile straciła krwi, ale nawet nie chciała wiedzieć. W momencie już takiego zmęczenia najchętniej by po prostu zwinęła się w kłębek i spała, tylko nie było na to szansy. Musieli przejść przez drzwi, do kolejnego zwariowanego pomieszczenia. - Jak tylko przejdziemy dalej, idę spać - dodała równie zmęczonym tonem, nawet nie patrząc na Brune i Gumisia. Zresztą, czy było to w ogóle możliwe z taką potrójną wizją?

Leżenie i nic nie robienie było chyba najprzyjemniejszą rzeczą, jaka jej się przydarzyła od momentu, w którym przekroczyła progi zamku. Nie musiała nic robić, nie musiała przed niczym uciekać, mogła leżeć, oddychać i myśleć o tęczowych słoniach. Kto by nie chciał odpocząć po tak męczących fizycznie i psychicznie kilku godzinach? Tyle że leżenie plackiem na śniegu i lodzie mogło szybko przerodzić się w coś nieprzyjemnego, potocznie zwanego zapaleniem nerek, i nawet Nanaya wolała uniknąć choroby na rzecz nieco późniejszego odpoczynku. Dlatego też po chwili wstała, podniosła się i ruszyła pokonać ostatnie kilka metrów, motywowana marzeniem o miękkim łóżku. Nie znaczyło to jednak, że liczy na takie luksusy w tak brutalnym miejscu. I wtedy to zobaczyła. Gumiś jest. Nagle Gumisia nie ma. Puf, zniknął jak kamfora i nawet się nie pożegnał. Ba, jego noga też zniknęła. Rendez vous z nogą? Przynajmniej była jego...
Gdy już doczłapała się na szczyt (bo inaczej jej walki z ostatnimi metrami nie szło nazwać) i padła na ziemie ponownie, Brune powiedziała ważną rzecz. "Jeśli". Nanaya ściągnęła brwi, niepocieszona własnymi myślami na temat tego, czy Gumiś sobie poradzi. Czyżby ostatnio przestała mu ufać? Całkiem możliwe. Jednak patrząc na ich dwoje, to w chwili obecnej to ona miała mniejsze szanse na przeżycie, mówiąc wprost. Odetchnęła głębiej. Usiadła, spojrzała na Brune i... uśmiechnęła się delikatnie.
- Dziękuję - powiedziała cicho i wstała. Ciężko było stwierdzić, za co dziękowała. Czy za informację o niepocieszającym zniknięciu Goomoonryonga? Czy może za towarzystwo? A może za ogólne rady? - Jednak jak tylko będę miała możliwość, idę spać. To ciało sprawia, że męczę się strasznie szybko. Niczym babcia - zaśmiała się z własnego niedołęstwa, bo w chwili obecnej nic innego jej nie zostało. Już rozpaczała. Teraz mogła jedynie się śmiać, balansując na granicy rozsądku a szaleństwa. Była to całkiem miła odskocznia od litrów łez, które już uroniła z powodu własnych błędów, niepowodzeń, ran i innych ludzi. Śmiech ponoć oczyszcza duszę. A teraz Byaku mogła śmiać się z wielu rzeczy, jakby nigdy nie były istotne. Ludzki bezpiecznik. Jeśli zaczęłaby się przejmować, mogłaby nie wytrzymać.
- No to w drogę - rzuciła bardziej do siebie, niż towarzyszącej jej dziewczyny i sięgnęła w stronę drzwi z książką.

//lekki poślizg, ale duużo mam rzeczy ostatnio do roboty

Pytania podobno sprawiały, że człowiek mógł dojść do pewnych hipotez, a później je przetestować i udowodnić ich prawdziwość. Sęk w tym, że niektóre pytania, przekształcone w hipotezy, nijak pozwalały się sprawdzić i pozostawione w swoim stanie tworzyły nowe pytania, na które nigdy nie będzie można odpowiedzieć. Dlatego też Nanaya, wiedząc, że nie zdoła odpowiedzieć na żadne z dziwnych pytań, nie zastanawiała się nad nimi. Później, gdy zrozumie, że pytania trzeba było zadać, może okazać się, że już na to za późno. Powoli zapominała o wszystkich "ważnych" kwestiach, które miała poruszyć w rozmowie z Brune, wraz z pojawianiem się kolejnych atrakcji zamku. Jedyne, co się nie zmieniało, to uśmiech jasnowłosej dziewczyny. Już tyle razy się uśmiechała tym tajemniczym uśmiechem. Co się za nim kryło? Byaku wzruszyła ramionami, głównie do siebie, kręcąc głową. Najpierw sen, później może pomyśleć.

Tym razem biblioteka. A przynajmniej prywatny zbiór książek, zajmujący sporą przestrzeń. Gdyby tylko czuła się lepiej, gdyby tylko jej pozwolono spokojnie przejrzeć to, co się tu znajdowało... Poczuła nieopisaną tęsknotę za spokojnymi czasami, gdy bez przeszkód mogła czytać książki i wygrzewać się w słonecznym świetle. Bez obowiązków, bez pośpiechu. Powolutku, spokojnym krokiem postawiła stopę na miękkim dywanie, rozglądając się po książkach. Coś tu było, tak samo jak przy stole. Westchnęła cichutko. Ruszyła w stronę stołu, nie zmieniając tempa, wciąż rozglądając się dookoła, próbując jednocześnie zlokalizować książki, które mocno ją interesowały.
- Informacja zawsze jest coś warta, niezależnie w jakim świecie... Zresztą, świat na zewnątrz też nie jest normalny. Informacje można sprzedać, za pieniądze można zakupić praktycznie wszystko, zakup można skraść, kradzież może zakończyć życie... Ludzie nie dbają o siebie lub innych, jeśli coś nimi kieruje... - odpowiedziała, nie patrząc na Brune. Dotarła do stołu, a przynajmniej taką miała nadzieję. Wzięła z krzesła poduszkę, po czym położyła ją na podłodze, a sama zabrała się za pozbywanie ciężarów - płaszcza, sajdaka, sakiewki. Troszkę to zajęło, ale ona się już nigdzie nie spieszyła. Nie miałaby nawet na to sił. Sprawdziła swój lichy stan, po czym usiadła na podłodze i spojrzała na towarzyszkę.
- Mogłam zginąć tu przynajmniej dwa razy i pewnie jeszcze nie raz mi się to przydarzy... To straszne, gdy widzi się nieuniknione i niemal rozpaczliwie szuka się drogi ucieczki. To straszne, gdy ból odbiera rozum i wręcz błaga się o śmierć, byle to skończyć. Czasami jednak trzeba zmierzyć się z takimi strasznymi rzeczami, choć cały świat przed nimi ostrzegał... - przycichła, patrząc już na swoją jedyną dłoń. Uśmiechnęła się cierpko. - To jest cena informacji, cena chciwości, cena ciekawości. Czasami jednak nie można inaczej, nawet jeżeli nie chce się źle - skończyła bardziej melancholicznie, niż zamierzała. Odetchnęła głębiej, unosząc wzrok na sufit. Co będzie, to będzie, tak? Położyła się na dywanie, układając głowę na poduszce i nakryła się płaszczem Hana.
- Muszę się chwilę zdrzemnąć... - mruknęła, próbując się jakoś usprawiedliwić. Głupio było zostawiać Brune samą, jednak jeżeli znowu będzie zmuszona jechać na bernardynie lub wspinać się na góry, tym razem może jej się nie udać. Spróbowała zasnąć, czy chociaż zdrzemnąć się, by odrobinę zregenerować nadwątlone siły.

Słowa Brune nieco ją podniosły na duchu. W dość dziwny sposób. Ale ona już była dziwna, nie dało się ukryć - wciąż zamierzała wykonać powierzone jej zadanie, choć została sama. Ułożyła się wygodniej i zasnęła snem sprawiedliwego, uspokojona zapewnieniem towarzyszki.
Obudziła się po dłuższym czasie. Takie miała wrażenie, bo zmęczenie ustąpiło. Spojrzała przed siebie, jeszcze tkwiąc między snem a jawą. Gdzie się znajdowała? Rozejrzała się nieco nieprzytomnie, powoli uświadamiając sobie, że to biblioteka w tym dziwnym zamku. Chociaż chyba nie powinna nazywać tego miejsca zamkiem, z każdym kolejnym pomieszczeniem przypominało ono coraz mniej wzniosłą budowlę. Podniosła się do siadu i cicho ziewnęła, odsłaniając zęby. Nawet nie siliła się na zakrycie ust.
Gdyby tak o tym pomyśleć, to faktycznie zamek Milenium przypominał bardziej sieć pomieszczeń połączoną korytarzami czasoprzestrzennymi. Dodatkowo połączenia te zmieniały się od czasu do czasu, tworząc zupełnie nowe przejścia między pomieszczeniami. Tak, to nawet miało sens. Zaskoczona błyskotliwością swoich myśli po odrobinie snu Nanaya z niemałym uznaniem spojrzała na dywan, kiwając głową. Szybko jednak pokręciła nią, bo przecież nie o tym powinna w chwili obecnej myśleć!
Czy Brune nie mówiła nic przed tym, jak zasnęła? A w ogóle, to co z Brune? Rudowłosa spojrzała na nieruchomą dziewczynę z pewną dozą ciekawości, ale w głównej mierze było to niezrozumienie. Brune stała. I patrzyła. A Nanaś siedziała. I patrzyła. Z równie nieobecnym spojrzeniem, dopóki nie ocknęła się w przypływie "to co ja chciałam zrobić?". A tak.
Byakushitsune podniosła się mniej więcej sprawnie, prostując kości i sprawdzając, czy wszystko jest w porządku. Czegoś brakuje? Coś boli? A jak boli, to dlaczego? Po oględzinach przystąpiła do składania ekwipunku, by znowu wyglądać jak mała zbrojownia, po czym podniosła płaszcz i poduszkę. Poduszkę położyła na właściwe miejsce, a płaszcz zarzuciła na ramię, by chwilę posiłować się i założyć go mniej więcej prawidłowo. Przyszła pora zająć się rzeczami ważniejszymi. Nanaya znowu ziewnęła.
- Wszystko w porządku? - zapytała, odwracając się w stronę Brune. Pojawiło się pytanie, kim jest. Ale czekając na odpowiedź podeszła w stronę najbliższej książki, z której dochodziło dziwne uczucie. Co w niej takiego było? Nie wiedziała, co mogłoby zmieścić się w książce.

//Zapomniałam napisać w poprzednim poście ;-; Super avek!

Nanaya przyglądała się Brune jeszcze chwilkę, nim sięgnęła po książkę. Było to dość dziwne doświadczenie. Nigdy nie pomyślałaby, że cokolwiek mogłoby łączyć Brune z książka, która w jakiś sposób była dla rudowłosej ważna, a jednak, stało się. Co to takiego? Jasne było, że już wkrótce się przekona i miała nadzieję, że nie skończy się na zmasowanym ataku książek ze wszystkich stron, bo coś czuła, że książki miałyby zatrważającą przewagę liczbową. Z nimi nie da się porozmawiać i zawiesić ogień. Z drugiej strony pytania w stronę Brune rosły w zatrważającym tempie i możliwe, że była to jedyna okazja, kiedy będzie mogła je zadać. Co może być po drugiej stronie drzwi? Kolejne niemożliwe góry? Kolejne spadające kamienie? Chciała to wyjaśnić... To, i wiele innych rzeczy, które wraz z wypoczętym umysłem pojawiły się w głowie Byaku. Najpierw jednak książki. Wolałaby, by to nie były jej wspomnienia. To by było... Dotknęła książki, otworzyła ją, zaczęła czytać zawartość. Był tylko jeden sposób, by się przekonać.

Nie była pewna, czego się spodziewać. Już powinna przestać to robić i po prostu przyjąć to miejsce takim, jakim było. Tymczasem zaskoczeniem okazały się magiczne karty, które tak szybko ją otoczyły. Nie miała nawet czasu na reakcję. Zresztą nie była pewna, czy chciałaby jakkolwiek reagować, zupełnie nie wiedząc, co może się stać. Okryta szeleszczącym kokonem i ciemnością pozostawało jej czekać. Nie panikowała. Po prostu przyjęła to, co się stało ze spokojem, który kojarzyć mógłby się z granicą szaleństwa.

Czy teraz umrę?

Nie, jeszcze nie. Otworzyła oczy, gdy okrycie z kartek delikatnie opadło, a przed nią rozciągała się zupełnie nowa sceneria. Magicznie kartki przeniosły ją do nowego świata. Czyż to nie jest właśnie to, co robią książki na całym świecie? Czemu te miały by być inne? Po prostu działały w inny sposób. Albo działały tak samo, tylko w zamku objawiało się to zupełnie inaczej niż to, do czego przywykła. To nawet miało sens.
Znajdowała się na balkonie wysokiej wieży zamkowej. Już na myśl przychodziło jej Os Kelebrin bo tylko na takim zamku kiedykolwiek była. Ten jednak zdawał się być zupełnie innym budynkiem. Może to kwestia budownictwa? Nie mogła poświęcić jednak dużo czasu tej myśli, bo przecież to dopiero początek. Siedziała na skraju leżanki. Automatycznie poczuła, że nie powinna siedzieć na tym miejscu i znacznie odpowiedniejsze byłoby krzesło. Nie chciała jednak w żaden sposób przeszkodzić stojącej do niej plecami dziewczyny, która tak niebezpiecznie się wychylała. Jeszcze by wypadła, gdyby nagle usłyszała obcy głos.
Czy była to historia o Roszpunce? Głowiąc się nad tym usłyszała głos Brune. Małej Brune. Drgnęła i rozejrzała się, dopóki nie zlokalizowała istotki na swoim ramieniu. Trzeba przyznać, że Bruna była całkiem użyteczna... Krótko mówiąc lista pytań się wydłużyła, jednak pomimo zdziwienia, Nanaya zwyczajnie pokiwała głową. Nie rozumiała i chwilowo wolała się nie odzywać. Możliwe, że sytuacja sama się rozwiąże, prędzej czy później, a tuż przy uchu rozlegną się fanfary obwieszczające "Haha, mamy cię!"
Lub też prędzej w balkonik uderzy niezwykła, spadająca gwiazda i rozwali wszystko w drobny mak. To też jest opcja. Mimo to siedziała jak trusia, ufając Brune.