Kamienny las

//siedzę i płaczę <3 dziękuję


Czasami jest tak, że milczenie ratuje nam skórę. Czasami jest też tak, że lepiej się odezwać, niż zaprzepaścić pewne sprawy. Obserwując to, co się przed nią rozgrywa i nie wiedząc zupełnie nic, Nanaya wolała milczeć i słuchać, obserwować, dowiadywać się coraz to ciekawszych informacji. I powoli wszystko zaczynało się jakoś układać. Nie, to nie była całość, to bardziej skrawki i strzępki informacji, którymi ją do tej pory uraczono, które w końcu zaczęły układać się w jakąś spójną, całą informację.
Dziwna gwiazda zbliżała się, traciła blask i zmieniała. Mroczna masa zaległa przy balkonie, kształtem przypominając... portal sprzed wejścia? Może. Jednak jakaś część Nanayi na to skojarzenie cieszyła się, że w powietrzu nie unosi się aura ogólnej boleści. Nie zdziwił jej też fakt, że z gwiazdy ktoś wyszedł (skoro już przyjęła, że to portal). Bardziej zdziwiła ją osoba, która się w nim pojawiła, skwitowana króciutkim "O". Niczym w przypadku góry. W takim razie, czy tak niegdyś wyglądał Zamek Millenium, czy może tak wyglądała jego część? Patrząc jednak na widocznie dużo przyjemniejszy sposób przedostania się do środka przyjęła pierwszą wersję. I zupełnie nie rozumiała, o co Aracie chodzi. Przecież to przejście nie powoduje bólu, nie ucina ci kończynek, a przede wszystkim zapewnia transport do bardziej normalnego (jak się zdaje) miejsca! Powinien być wdzięczny! Jednak to zostawiła dla siebie, była jedynie obserwatorem i nie jako podzielała zdanie Brune, która jednak odnosiła się do czegoś innego, niż Nanaya.
Z drugiej strony prezentująca się przed nią scena zakrawała o komedię, i to nie romantyczną a tragiczną. Dziewczyna z takim wyczekiwaniem wpatrywała się w gwiazdę, niemalże wypadając z balkonu. I z takim samym wytęsknieniem czekała na cokolwiek ze strony mistrza, który stał niewzruszony niczym skała. Istna tragikomedia. Jak to możliwe, że tych dwoje się spotkało, a dziewczę zapłonęło takim uczuciem? Z drugiej strony co skłoniło Aratę do chociażby cienia zainteresowania? Dla Nanayi po prostu traktował jasnowłosa jak pieska, a Brune chyba kipiała od własnych uczuć i przemyśleń odnośnie zachowania czarnowłosego. No cóż. Rudowłosa przekrzywiła głowę, nasłuchując. Dźwięk głosu blondynki był całkiem znajomy. Tylko skąd? Nie poświęciła temu dużo uwagi, bo zaraz leżanka uniosła się w powietrze, a wraz z nią i związana Nananya, której reakcja na ten fakt ograniczyła się do zniesmaczenia. Przecież i tak nie miała gdzie uciec, była w książce! Do tego znacznie ciekawiej było obserwować to, co się tu działo. Zwłazcza, ze kolejne słowa były takie ciekawe.
Opakowanie dla serca? Prezent? Hoho, Pani Zamku zdecydowanie miała romantyczną duszę, tylko czemu nie znalazła sobie kogoś lepszego? Byaku zmrużyła oczy, uśmiechając się delikatnie. Czy to właśnie stąd to całe zadanie? Czy może było za tym coś więcej niż tylko chęć zakończenia znajomości w taki sposób? Oczywiście, że było, nawet ona o tym wiedziała. Nie zmieniało to jednak faktu, że istnienie Pani Zamku nabrało w jej oczach bardzo smutny wyraz. Brune tymczasem gotowała się dalej.
- Już, już, Brune. Nie denerwuj się. Czy ten chłopak tak bardzo zranił Panią Zamku? - zapytała cichutko i miękko, obserwując dwójkę ludzi. Gdyby mogła, pogłaskałaby miniaturkę po głowie, jednak nie za bardzo miała jak. Z kolei informacja, ze nie umrze jakoś jej nie pocieszyła, skoro ewidentnie drogi Mistrzunio chciał wyciąć jej serce na żywego. Nie ma to jak miłość okazywana w najczystszej formie swoim ukochanym podopiecznym. Westchnęła z lekką rezygnacją i spojrzała prosto na Aratę, całkowicie ignorując skalpel w jego dłoni.
- Ja wiem, że skalpele są ostre i idealnie nadają się do rozcinania skóry, jednakże, skoro już tkwimy w tej całej romantycznej koncepcji wyciągania prezentu z pudełka, nie uważasz, że tak przesadna prostota jest niemal obrazą dla opakowania? - zaczęła całkiem spokojnie, niemalże z rozbawieniem. Czy to właśnie dzisiaj umrze? A później, gdy jakimś cudem znajdzie się poza książką, okaże się, że jej serce zniknęło? Kto wie, kto wie. Tak, to było niemalże jak "Haha, mamy cię!", wersja dla członków mrocznej gildii. - Z drugiej strony, czy nadmierną prostotą nie jest też związanie opakowania i pozwolenie mu na obserwowanie tej całej sceny ze stoickim spokojem, nie pozwalając mu na odczucie, że oto nadciąga koniec jego życia? Nie ciekawiej jest patrzeć, jak widząc swojego oprawcę, czuje strach aniżeli zwyczajną obojętność na fakt takiej zbrodni? "O, zaraz mnie przetną, poczuję ból, a po dłuższej chwili prawdopodobnie zobaczę swoje bijące jeszcze serce, by tylko bardziej strzaskać moją ulatującą świadomość." - Nanayo, zapędzasz się, nie tak to miało wyglądać. No cóż... Ostry język jak zawsze. Nie byłaby sobą, gdyby tego odpowiednio nie skomentowała, a jej ton raczej nie wskazywał na strach przed nieuniknionym. Może to kwestia znajomej sylwetki, a może przestała się przejmować bólem związanym ze śmiercią. Oczywiście nie chciała umierać i jeżeli faktycznie zamierzają ją tu teraz posiekać to na pewno będzie bolało i to bardzo, jednak stwierdzenie Brune, że nie umrze jakoś ją podnosiło na duchu. Czasami jednak życie jest gorsze od śmierci. - No, jednak to wasz show, więc co będę się wtrącać. Czekam~ Im szybciej to załatwimy, tym lepiej.

Kurczę. To przecież takie oczywiste. Widziała wspomnienie, więc w tym wspomnieniu musiała zająć czyjeś miejsce. Książka niestety zawsze miała ustalonych z góry aktorów, a ona... Tak. W tej scenie i spojrzeniach było tyle romantyzmu, ile w rozkładających się zwłokach porzuconych na pastwę losu, a członkini Grimoire Heart było jeszcze daleko do tego stanu. Kurczę. Miała cichą nadzieję, że z jej ciałem jest wszystko w porządku i jeśli uda jej się wrócić nie zastanie go w strzępkach, czy zwyczajnie się nie udusi, ściśle okryte kartkami. Co tylko przemawiało za tym, by postarać się jak najszybciej skończyć podchody. Niejako dziękowała za możliwość przejrzenia "się" w oczach mistrza, bo pozwalało to na więcej... Jednak, kurczę, czy ta kokardka była konieczna? Czuła się jak kretyn. Z drugiej strony co musiała czuć dziewczyna, której Nanaya teraz zajęła miejsce, kilka, kilkanaście lat temu? Z pewnością musiało brakować jej całkiem luźnego podejścia, jakie w chwili obecnej miała Byaku i ta kokardka mogła być niczym najgorsza możliwa zapowiedź nadchodzącej śmierci. A skoro już o śmierci mowa, to dobrze byłoby uniknąć losu biednego, rudowłosego dziewczęcia...
I całkiem pocieszającym faktem było to, że słowa, które wypowiadała do Araty docierały, choć fizycznie nie była zdolna ich wypowiedzieć (z drugiej strony nie chciałaby usłyszeć obcego głosu wypowiadającego jej słowa... to zbyt przerażająca wizja, nawet dla niej). Nie była pewna, ile jeszcze takich prób jej zostało, wolała się streszczać. Nie mogła jednak ukryć nieco krzywego uśmiechu, widząc jak słowa działają, wpływają, manipulują. Na krótką chwilę przeniosła swój wzrok na blondwłosą piękność, która postanowiła wrzucić swoje trzy grosze. Aww, dziewczyno, następnym razem lepiej wybieraj wybranków serca... Pomyślała niemalże z rozczuleniem i żałością Nanaya, widząc spojrzenie, którym uraczył blondynkę Arata. Serce nie sługa, ale to było aż za smutne.
- No, Brune, mam nadzieję, że wiesz, jak mnie stąd wyciągnąć - rzuciła beztrosko Nanaya, po czym skupiła swoją uwagę na przyszłym mistrzu gildii.
- Ara, ara, wciąż myślisz o wyciągnięciu prezentu? Tak żałosnego prezentu? Z tą fikuśną kokardką na ustach wyglądam bardziej komicznie, jak należycie, psuje to tylko cały efekt. Cała idea jest całkiem urocza, przyznam, jednakże czy nie lepiej zachować takie ceremoniały dla prezentów, które faktycznie są na tyle ważne, by te ceremonie przeprowadzać, a nie dla całkiem przypadkowej osoby, która w zasadzie nie jest warta drugiego spojrzenia? Jaką wartość ma dla ciebie moje serce? A jaką ma moja śmierć? Skoro już chcesz mnie zabić, to po co męczyć się z tak skomplikowanym procesem, dla kogoś, kto nie jest tego wart? Dla sztuki? Wyższego celu? Bo ktoś rzucił ciekawym pomysłem? Wystarczy przeciąć tętnice, skręcić kark, wbić ostrze w skroń lub serce... przy czym to ostatnie uszkodzi organ, który może jeszcze bić po śmierci, jeśli jest się wystarczająco szybkim. Dużo mniej zachodu. I naprawdę myślisz, że człowiek, na którym przeprowadza się operację na żywca nie stara się uciec? Nawet te pasy nie są w stanie w pełni unieruchomić kogoś, kto walczy o swoje życie. Będzie się szarpał, wiercił, kręcił, wyginał, byle tylko uciec od ostrza. Zabijając go wpierw oszczędzisz sobie nerwów, uwierz - trajkotała w najlepsze Nanaya, starając się utrzymać spokojny i luźny ton wypowiedzi. Oczywiście, mogło zostać to utrudnione, jeżeli mistrz przystąpi do dzieła, ale nawet wtedy stara się utrzymać ton wypowiedzi i kontakt wzrokowy. Kurczę, że też nie wie, jak to ciało będzie się zachowywać. Dusza to jedno, ale odruchy tej dziewczyny mogły być przecież różne... Licząc jednak na to, że ma jako taką kontrolę, próbuje nie zmieniać swojej pozycji pomimo potencjalnego bólu. Przedłużanie wszystkiego nie działało na rękę Byaku. Choć całkiem ironicznie to brzmiało, chciała umrzeć jak najszybciej. Miała nadzieję, że Brune nie będzie się wściekać za bardzo.

// zainwestuj we wtyczkę przywracającą tekst w przeglądarce, Kiriś. Ratuje to dużo nerwów.

Chyba jednak nie ma sensu już nic do niej mówić. W tym momencie jest tylko wściekła i cokolwiek powiem i tak do niej nie dotrze. Może inaczej by to wyglądało, gdybym mogła się ruszyć, a tak...Co tu się stało, w rzeczywistości, że powoduje u niej takie emocje? Jasne jest, że Arata specjalnie przemiły nie jest... a Pani Zamku powinna lepiej wybierać ukochanych... Z drugiej strony może nie miała wyjścia? Cokolwiek się stało... możliwe, że nie chcę wiedzieć... Hmm? Co to za spojrzenie? Chyba moje współczucie do Pani Zamku powiększy się o kolejne kilka miejsc. Gdyby tylko wiedziała, co siedzi w głowie tego mężczyzny... Z drugiej strony, gdybym ja wiedziała, pewnie nieco rozważniej wybierałabym zadania... Dokańczanie zadań człowieka, który nie był w stanie ich zakończyć jest okropnym doświadczeniem. Zwłaszcza, że istnieje coś takiego jak kobieca solidarność i jeżeli mi samej się uda, już czuję ten nieprzyjemny ciężar wyrzutów... Niektóre zadania są po prostu paskudne w swej naturze. O, nie, panienko, lepiej teraz... Mam wrażenie, że pomimo wszystkiego, co robi Arata, ona ma klapki na oczach...

Nie mając nic lepszego niż paplanie co tylko ślina przyniosła Nanayi na język dziewczyna myślała, analizowała i w odpowiednim sobie tonie komentowała to, co widziała przed swoimi oczami. A miała co komentować, bo reakcje mężczyzny i kobiety były tak różne, że gdyby po prostu siedziała z boku i przyglądała się, a nie ratowała swoje poczucie osobowości, uznałaby taki spektakl za... równie przygnębiający, jak z pozycji, w której się znalazła. Po prostu miała miejsca w pierwszym rzędzie. Prawdziwe doświadczenia, jakich nawet w magikinie nie doświadczysz. Tam się przecież nie zabija ludzi, by pokazać, jakie to doświadczenie. Inaczej przecież wszyscy byliby szaleni.
Wszelkie jednak rozmyślania zostały przerwane przez nagły ból wywołany równie nagłym ruchem czarnowłosego. Był zły i jedno spojrzenie wystarczyło, by Nanaya o tym wiedziała. Jednak pochłonął ją ból, wszelkie myśli umknęły, pozostało jedyne rejestrowanie tego, co się przed nią rozgrywało. Przeszył ją jeszcze jeden spazm bólu, gdy mistrz po raz kolejny postanowił pogmerać ostrzem we wnętrzu obcego, ale jakoś tak nanasiowego, ciała. A później... Przestraszyła się. Bardziej niż tego, że czuje ulatujące życie i bardziej, niż kiedykolwiek przestraszyła się w obecności wampirów. Tamten strach jedynie motywował, ten całkowicie odbierał możliwość ruchu.

Z tym nieprzyjemnym uczuciem obudziła się na podłodze biblioteki. Zupełnie nie rozumiała, co się dzieje. Czuła ból, strach, pewnie gdyby nie leżała kręciłoby się jej w głowie. Skuliła się na podłodze, przyciskając dłonie do bolącego serca, próbując się uspokoić.
Spokojnie, już dobrze, to było tylko wspomnienie a mi nic nie jest. To nie tak, że umarłam, że przez chwilę miałam kawałek żelastwa w ciele, to tylko wspomnienie. To nic, że właśnie zabiła mnie osoba, której w jakimś stopniu należy ufać... Tak, w GH to norma, a w zasadzie to nie ma nic wspólnego z GH, to tylko myśl, wspomnienie, pozostałość po przeszłości. Dzięki wielkie mistrzu, wisisz mi jedną przysługę...
Nie pospieszała ani siebie, ani swojego serca, które choć mogło bić normalnie, w chwili obecnej było iście królicze. Gdyby ktokolwiek ją teraz dotknął, z pewnością zareagowałaby gwałtownie i całkiem zabawnie, dla obserwatora, natomiast samą Byaku doprowadzając na skraj załamania. Choć powierzchownie wszystko było z nią w porządku (no, prawie), tak wewnątrz powoli pękało i chyliło się ku roztrzaskaniu. Zaczynając od samego początku tej misji i wszystkich niepewności z nią związanych, ze zbliżającą się śmiercią Finniana, problemami w Zori i Hargeonie oraz groźbami ze strony Arena, idąc poprzez wszystkie momenty, w których zawiodła się na kolejnych ludziach, których uznawała za bliskich - matka, ojciec, brat... Sethor, a teraz nawet Goomoonryong, a na zamku Millenium kończąc, gdzie już nawet nie wiedziała kiedy i czy umrze na prawdę, a kiedy będzie to już tylko na niby. Czuła się niczym zranione i zaszczute zwierzątko, które musi utrzymywać dzielną postawę bo inaczej... Sama nie wiedziała, co by się stało, gdyby przestała. Czy po prostu to ledwie trzymające się istnienie, znane jako "Nanaya Byakushitsune", rozpadłoby się niczym kryształ, w który ktoś uderzył młotem? Czy może nic by się nie zmieniło? Czy w ogóle mogła pozwolić na to, by się rozpadło, a później zostało zastąpione czymś jeszcze bardziej pokracznym? Już po tym, jak dołączyła do gildii straciła część siebie. Z każdą kolejną śmiercią traciła kolejne fragmenty, czy w ogóle chciała, by powstało istnienie jeszcze bardziej kalekie?
Powoli podniosła się z ziemi i potrząsnęła mocno ramieniem Brune. Chciała, by dziewczyna się obudziła. Ostatnio nie zadziałało, może teraz, gdy będzie bardziej natarczywa. Chciała znać odpowiedzi, skoro już nawet musiała doświadczyć śmierci. Co to było? Co tu robił Arata? Kim jest Pani Zamku? Kim jest Brune? Co właściwie się między nimi wydarzyło? Co WŁAŚCIWIE działo się z Panią Zamku, gdy ona umierała?
- Brune, obudź się - powiedziała niesamowicie poważnie jak na stan, w którym była. - Brune, słyszysz mnie? Obudź się. Potrzebuję cię. - Potrząsnęła mocniej, bardziej natarczywie, po czym skrzywiła się. Dwoma rękami byłoby bardziej efektywnie... Gdy tylko dziewczyna się ocknie, Nanaya nie zamierza dać jej czasu wytchnienia. - Co tamten mężczyzna tu robił? Czemu Pani Zamku tak bardzo go... wiesz, o czym mówię. Co się z nią stało, gdy ja... gdy ona... gdy umierałam? I kim ty właściwie jesteś? - Niektóre słowa z trudem przechodził przez gardło Byaku, a samo dobranie pewnych z nich sprawiło jej problem. Mimo to nie spuszczała wzroku z blondynki, intensywnie wpatrując się w jej oczy, jakby chcąc odkryć tajemnicę, która się za nimi skrywała. Była poważna i bardzo nie chciała wymijających odpowiedzi. Tak samo jak bardzo nie chciała, by w ostatecznym rozrachunku musiało dojść do najgorszego, a na dłoniach rudowłosej miała jeszcze pojawić się krew dziewczyny.

W chwili obecnej jedynym zadaniem, jakiego chciała się podjąć Nanaya, było ratowanie swojej osoby przed zagrożeniem, które napływało dosłownie zewsząd. Ze strony powietrza, którym oddychała, ze strony ziemi, po której stąpała, z książek, które w chwili obecnej też były dosłownie wszędzie. Gdyby ktokolwiek wcześniej jej powiedział, że przyjdzie dzień, w którym książki staną się rzeczywistością, a ona będzie doświadczać niemalże wszystkiego, co w nich zapisano, raczej by mu nie uwierzyła. Natomiast teraz, mając przed sobą jeszcze trzy takie tomiszcza, czuła narastającą obawę, co będzie dalej. Już raz umarła. Umrze po raz kolejny? Będzie zabijać dłońmi innej osoby? Czy może doświadczy czegoś, czego nigdy by nie chciała... są przecież gorsze rzeczy, niż śmierć i boleśnie zdawała sobie z tego sprawę. Wolałaby pozostać postronnym obserwatorem, biernie patrzeć, jak tragedia Zamku Millenium rozwija się w kolejnych rozdziałach, ale w tym miejscu nie było tak łatwo. Pomimo męczących czarnych scenariuszy, nie potrafiła przestać o nich myśleć i nawet podczas słuchania i rozmowy z Brune, gdzieś tam w jej podświadomości tkwiła szpila, zmuszająca ją do dalszego myślenia na temat trzech następnych tomów.
Mocno zadziwił ją wzrok blondynki. Przecież... Przecież sama mówiła, by ją obudzić. Że tak byłoby lepiej... trybiki w jej mózgu przystopowały pod tym spojrzeniem, by po chwili wznowić działanie z poczuciem niezrozumienia, winy i żalu. Przypomniało to jej też o tym, że bardzo daleko im do czegokolwiek innego jak przewodnik i "turysta", który zabłądził w labiryncie korytarzy i pomieszczeń. Kiwnęła głową, nijako przyjmując przeprosiny, jednakże jej mina nie wyrażała już ulgi. Była raczej smutno obojętna. Bez zmiany tego wyrazu słuchała tłumaczeń Brune, przekładając to na swoją wiedzę. Nie do końca o to jej chodziło. Choć część z jej odpowiedzi pasowała, tak druga była bardziej przyznaniem "nie powiem ci, bo nie mogę" lub też" domyśl się sama". Z drugiej strony dziwiło ją, czemu Bruna uważała, że się nie domyśliła po... tym wszystkim. A przynajmniej Nanaya tak myślała. Czy było w tym coś dziwnego, że chciała się upewnić? Ludzi, nawet tak unikatowych jak Arata i Pani Zamku, mogły łączyć różnorakie relacje, niekoniecznie romantyczne, które wyglądały bardzo podobnie. Jak na razie widziała przykry syndrom Iceberski...
Nanaya wstała z podłogi, sprawdzając swój stan motoryczny, przy okazji informując Brune kiwnięciem głowy, że jako tako rozumie to, co powiedziała. Która książka była najbliżej nich?
- Gdy pytałam, co się działo z Panią Zamku, chodziło mi bardziej o "moment", w którym umierałam, zanim Arata wybuchnął gniewem. Jej twarz się zmieniła. Czy to życie trafiające do Serca Pani Zamku? - zapytała beznamiętnym tonem. I zdziwiła się, że przeszło to w ogóle przez jej gardło. Całkiem dziwnie było tak mówić o własnej śmierci. Owszem, wspomnienie bolało i naprawdę nie chciała powtarzać tego doświadczenia, jednak ta obojętność na to, co się wydarzyło, uderzyła w nią niezwykle mocno. - W dodatku... - odwróciła się w stronę blondynki, wyciągając dłoń w jej kierunku, by pomóc jej wstać. - Czy znaczy to, że jesteś częścią Pani Zamku? - spytała, przyglądając się jasnej buźce dziewczyny. Jeżeli odpowiedź była twierdząca, stawiało to Nanayę w ciężkim położeniu. Nawet gdy uzmysłowiła sobie relację, która powinna panować między nimi, to i ta polubiła Brune. Życie jest pełne ciężkich decyzji, prawda? - A, i jeszcze jedno. - Zatrzymała się w pół obrotu. - Czy i tym razem będę potrzebować twojej pomocy w powrocie? - Jeżeli tak, to dobrze by było, by Brune jej towarzyszyła. Jeżeli nie, Nanaya podeszła do najbliższej książki. Nie powinno być tak źle, jak za pierwszym razem. Wszak przeżyła już prawie wszystko.

Goomoonryong, dwa razy przez dwa o, ważna sprawa, otworzył oczy. W zasadzie czuł się jak na kacu. Może był? Jeśli tak to miał całkiem pojebany sen w którym działy się nie do końca fajne rzeczy. Niby widział bieliznę Nanaś ale ta była mało seksowna. Właśnie... więc to raczej był koszmar? Podniósł się nieco lekko i rozejrzał po nowym miejscu w myślach dochodząc do wniosku, że musiał co najmniej mocno zabalować. Przejechał dłonią po włosach i spojrzał na psa.-Jeśli twoja matka była jeżem to współczuje ojcu.-Próbował powiedzieć, niestety jedynym efektem było wymowne zapowietrzenie. Powolnym, wręcz niechętnym ruchem, Gumiś sięgnął ku swojemu nosowi, z żalem odkrywając że go tam nie ma i klnąc tak szpetnie że żadna cenzura by nie pomogła. Zapowietrzył się z żalem.

Więc to nie był sen a on był na misji i ucinał sobie drzemkę kiedy Nanaya pewnie walczyła o życie... Ej to było na swój sposób fajne! Ale do czasu bo jak się jej coś stanie to ON za to oberwie. No i jego duma. Sam do końca nie był pewien co gorsze, a pewnie już i tak się mu oberwie. Zapowietrzył się smutno i westchnął. Ale takie było życie nie? Przecież nie mógł się kłaść za każdym razem, jak na jego drodze pojawiło się zwalone drzewo. Spojrzał raz jeszcze na psa i zapowietrzył się pytająco. Bo, właściwie dlaczego spał i gdzie był i skąd do diabła miał nogę? Wszystko było jakieś takie dziwne i nieodpowiednie. No i trochę go muliło. Dopiero po chwili dostrzegł drugą leżankę a nawet winogronka, zaś za drzwiami słychać było że ktoś się krząta i chociaż serce prosiło o Nanaś mózg podpowiadał wróg. Może nawet ta... jak jej tam było, Brune? Nieważne, w każdym razie wszystko jasno wskazywało na fakt że w tej chwili był... no wieźniem na pewno nie. Gościem? Wbrew swojej woli ale chyba wciąż gościem bo inaczej byłby związany - a nie był. Zmarszczył brwi zastanawiając się co począć w tej zasadniczo nietypowej sytuacji. Ostatecznie doszedł do wniosku że najprostsze pomysły są tymi najlepszymi i idąc tym tropem chrząknął głośno i znacząco, dając znać że się obudził. Pora stanąc twarzą w twarz z porywaczem. Oby to była kobieta. Ładna. Wtedy może być nawet porywaczem-gwałcicielem. No chyba że ma jaja to wtedy nie.

Cóż, Nanaya nie zamierzała prosić o głębsze wyjaśnienia. Słowo "perwersja" skutecznie ją od tego odwiodło. Brzmiało to tak, jakby zaraz miała zapędzić się w bardzo intymne sprawy Pani Zamku, a przecież nie o to jej chodziło i, na dobrą sprawę, wcale nie chciała o tym wiedzieć. Kto by chciał wiedzieć takie rzeczy o obcym człowieku?! Zaraz później pojawił się kolejny palący problem. Pani Zamku... Rudowłosa nie była w stanie inaczej odpowiedzieć, jak przeciągłym westchnięciem. Nie było to sto procent pewności, jednak... Odpowiedź Brune wystarczyła, by w sercu Nanayi pojawiły się wątpliwości i niechęć względem wykonywanego zadania. Czy była możliwość, by zwyczajnie w świecie zaprzestać i na końcu powiedzieć, że nie wyszło? W zasadzie tak, była. Tylko co dalej?
Westchnęła raz jeszcze, już zmierzając iść w stronę biblioteczki. Dużej biblioteczki.
Przystanęła jednak, słysząc zapytanie Brune. Czy wszystko w porządku? Oczywiście, że nic nie było w porządku! Wycierpiała już tyle, by stać teraz w tej bibliotece, że nie mogło być w prządku! Straciła jedyne źródło oparcia, jakie miała w tym strasznym miejscu, więc jak mogło być w porządku? Zupełnie nie wiedziała, jak ma jednocześnie spełnić cel misji i nie stracić Brune, więc jakim cudem mogła w ogóle myśleć, że jest w porządku? Uśmiechnęła się w stronę dziewczyny krzywo, ni to wesoło, nie smutno, bardziej na granicy płaczu.
- Powiedzmy - powiedziała cicho i szybko odwróciła od niej, zmierzając w stronę książki. Coś wymyśli. Może.

Tym razem otoczenie było zupełnie inne. Żywa ulica, pełna przekrzykujących się ludzi, tak bardzo przypominająca jej dzieciństwo. Mimowolnie się uśmiechnęła, rozglądając za znajomymi widokami. Dziwiło ją to wspomnienie, jednak Brune sama powiedziała, że bywała poza zamkiem... tak wiec sam fakt innej przestrzeni nie był tak zadziwiający, co gwarność (słowotwórstwo ftw) miejsca, w którym się znalazła. Zupełnie inne otoczenie sprawiło też, że na chwilę zapomniała o swoich troskach. Gdzie pójść? Popatrzyła po uliczce i zdecydowała pójść z tłumem, uważając na przystających przy stoiskach ludzi. Gdzie była Brune?

Co za upierdliwa sytuacja... Spodziewał się że chrząknięcie może obudzić też psa, w końcu ten miał lepszy słuch niż on. Ale kurcze, skoro nie zjadł go do teraz, to kto by przypuszczał że spróbuje tego później? No ale jak widać królewicz nie lubił być budzony... W każdym razie dzięki swoim niebywałym umiejętnościom no i łutowi szczęścia, udało mu się uniknąć kolczastego zagrożenia. Swoją drogą, jak bardzo żałował, że nie ma teraz przy sobie swojego płaszczu, sigh. W każdym bądź razie chwilowe uniknięcie zagrożenia jeszcze nic nie znaczyło, albowiem "Azor" mógł nie być leniwą bułą i chcieć się z nim pobawić jeszcze trochę, dlatego Gumiś w te pędy poprawił swoją pozycję podnosząc ciało do klęczek ale wciąż operając się palcami rąk o podłoże. W tej pozycji obserwował psa, tak samo skurwysyńskim spojrzeniem, jak on jego. Jeśli pies spróbuje zaatakowć, to Gumiś wybije się w wolny bok, ułożenie mebli w pomieszczeniu mniej więcej pamiętał więc w ten bardziej względnie bezpieczny bok. Nie mniej słyszał że ktoś wchodzi i miał nadzieję że Burka powstrzyma. On sam by się nie narażać i nie urazić... hmm... gospodarza. Postanowił jeszcze burka w płonącą kulkę eee.... kolcy, nie zmieniać. Tak więc aktualnie pozostawał czujny i bardziej niż osobą za plecami przejmował się tą na "jego" leżance. Nie mniej jak wyczuje ruch za plecami to spróbuje się jakoś obronić, może turlem w bok czy coś.

Gdziekolwiek była Brune, może to i lepiej, że Nanaya jej nie widziała i nie miała z nią kontaktu. Pozwalało to na chwilę się oddzielić od natłoku myśli związanych z jej osóbką. Może faktycznie później mogło być ciężej, jednak taki stan rzeczy nie przeszkadzał jej zanadto w chwili obecnej. Rudowłosa szła, rozglądając się, w jakiś sposób czując radość z tego zwyczajnego tłumu ludzi, nawet jeśli było to wspomnienie. I trwało to do momentu, w którym nie natrafiła na taflę, oddzielającą ją od tego, co było poza.
- Koniec podróży...? - mruknęła, nieco zawiedziona, po czym zaczęła szukać innej drogi. Wątpiła, by było tak cudownie i spokojnie. Ostatnim razem ją zabito. Tym razem zostanie napadnięta? Gdy jej wzrok natrafił na uliczki, aż żałowała, że w ogóle o tym pomyślała. Jak większość z nich blokowała ta sama bariera, tak jedna z nich wydawała się być wolna od tego ograniczenia. Raz Nanayi śmierć... Pomyślała cierpko, przechodząc do straganu, za którym znajdowała się uliczka. Wolała spokojnie przejść niż zyskać pogoń. Przy okazji spojrzała, co kupiec sprzedaje.
- Przepraszam, mogłabym przejść do tamtej uliczki za panem? - zapytała uprzejmie pana ze stoiska, przy okazji zdając sobie sprawę, że może wyglądać lekko mówiąc niewyjściowo.