Kamienny las

Gumiś ze zmarszczonymi brawimi przypatrywał się własnej dłoni. Kurde nawet drzwi w tym przeklętym zamku chciały go zabić. Nie był pewie czy kogoś to bawiło, ale on osobiście czuł się jak mysz w labiryncie, szczuta i zastraszana mysz. Dlaczego nie postradał jeszcze rozumu? A może już postradał? Sam nie wiedział jak ma do tego podchodzić. Być wesołym, smutnym czy może złym? Szczerze powiedziawszy aktualnie nie czuł nic z tego. Może to kwestia znużenia a może faktu że to wszystko było takie... groteskowe? Nie był pewien co znaczy to słowo ale mu tutaj pasowało więc tak to wszystko było groteskowe. Mogli tu zginąć, mogli stracić naprawdę wiele i Gumiś wiedział to, czuł! A mimo wszystko nie potrafił utrzymać tych uczuć, zupełnie jak gdyby to wszystko już się w nim wypaliło. Jak gdyby radość, strach i smutek nie miały w tej chwili żadnego znaczenia i w zasadzie - nie miały. Bo czy zmieni cokolwiek jeśli będzie radosny? Jeśli będzie zły lub smutny? Nie, to przecież nie było ważne, przejechał dłonią po twarzy by uspokoić myśli po czym zdjął z siebie podkoszulek. Ostatnią część wierzchniego odzienia jego torsu i owinął ją wokół prawej ręki.-Wybacz ale cię nie lubię.-I uderzył lekko w kamienną twarz, by zaraz potem chwycić za klamkę i otworzyć drzwi. Nawet jeśli bolało, pierdolić to, musiał przytrzymać tam dłoń tylko na tyle długo by otworzyć te pieprzone drzwi. Jeśli za drzwiami była Nanaya, przechodzi przez nie. Jeśli było coś innego niż wyjście to także to robi. Oczywiście rzecz biorąc daje czas towarzyszom na przejście razem z nim. Koniec targowania, szatan go nie skusił, oferta była zbyt mało kusząca. Czy to była dobra decyzja? Nie wiedział, ale wiedział jedno. Lepsza zła decyzja niż opieszałość.

Gdyby Nanaś miała cudowną możliwość rzucania sarkastycznymi komentarzami na sytuację swojego towarzysza, ah, o ile przyjemniej by się to czytało! Komentarz tu, komentarz tam, przewrócenie oczami na Brune... Ale nie miała, a taka możliwość pozostanie w strefie marzeń autorki. Nanaya miała natomiast możliwość obrony, która spadła jej tak cudownie z nieba, że aż nie mogła nazwać tego inaczej. I nie chodziło tu o nóżkę, która zamierzała ją zaraz wgnieść w wymalowaną trawę.
Siedząc na ziemi, z bronią ostatecznej zagłady w ręku i drugą bronią ostatecznej zagłady wbitą tuż przed sobą musiała przyznać, że naprawdę niewiele brakowało. Boże, kilka centymetrów w jedną czy drugą i nagle mogło się okazać, że jej noga jest złamana w kilku miejscach z otwartym przesunięciem. Albo ma dziurę w brzuchu na szerokość nóżki. To mogło być troszkę za dużo, nawet dla niej. Siła nóżki okazała się być dużo większa, niż rudowłosa się spodziewała. Dlatego cieszmy się z kolejnego małego cudu, nawet przez krótką chwilę. Druga nóżka już szykowała się do wbicia w ciało Byaku i trzeba było tego uniknąć za wszelką cenę, bo zbieranie własnej krwawej ektoplazmy z obrazu było zajęciem, którego chciała uniknąć. Chwyciła mocniej drewniany przedmiot i nie czekając na dalsze zachęty odturlała się w bok od miejsca nieprzyjemnych nóżek. Nie za dużo, tylko na tyle, by uniknąć ataku po czym wstać na równe nogi i odejść kolejne kilka kroków w tył. Bardzo chciała zachować dystans, ale wydawało się, że tak żwawe nóżki mogły jej to uniemożliwić. Spojrzenie na swoją pozycję, szybkie sprawdzenie, jak wygląda chatka i jej okropni mieszkańcy i ocena - czy faktycznie stać ją na to by uderzyć najbliższą nóżkę drewnianym elementem. Niemal tak samo jak w pokoju z mięsem wracała jej ochota na rozmowy z przedmiotami nieożywionymi. Wynik stresu?
- Be nóżki! Be! - rzuciła głośno bardziej do siebie, niż do nich. Czy o miało dodać jej odwagi? Stała jednak w pozycji obronnej, gotowa zamachnąć się framugą, gdyby coś postanowiło się ruszyć i znalazło się w zasięgu. Ciężko jednak stwierdzić, co. Mając z jednej strony nogi, z drugiej strony coś w chatce, rękę i język, chyba jednak wolała dalsze swawole z obandażowanymi nóżkami. Wraz jednak z obserwacją, pojawiały się kolejne myśli. Była duszą. Wcześniej, teraz w zasadzie też, tylko dali jej ciało. Inne dusze, przed nią, tu zginęły. Czy było jak w pierwszym pokoju, tylko teraz dali zawistnym duchom miejsce, w którym mogły drzemać? Chwyciła mocniej ramę. Oj, było źle.

Sytuacja po raz kolejny się skomplikowala, podnosząc adrenalinę Gumisia. Musiał działać, musiał coś zrobić albo umrze, albo oni umrą. Czasu nie było, wyjścia nie bylo a mimo tego Gumiś nie panikował, to w końcu było coś do czego przywykł, czy umrze czy nie czy mu się uda czy nie - przynajmniej był we własnym żywiole. To nie była kwestia myślenia czy dokonywania wyborów... no może trochę. Ale przede wszystkim była to walka z przeciwnikiem którego widział i potrafił nazwać. Z przeciwnikiem z miał plan jak sobie poradzić. Czy był słuszny czy nie, to nie miało w tej chwili znaczenia czyż nie? Liczyła się próba walki.-Za wami!-Krzyknął-Brune jak nic z nimi nie zrobisz to drzwi!-Wrzasnął do Brune a samemu wciąż korzystając z pomocy Człowieka bez twarzy uwiesił się na swojej dłoni zaciskając zęby i walcząc z bólem. Zapierał się nogami przyciśniętymi do ściany i próbował zmusić swoje ciało do ruchu w dół. Nie obchodziło go czy porozrywa sobie ścięgan w dłoni, nie obchodził go teraz ból. Próbował luzować dłoń, obracać nią, kręcić, szarpać. Wolną ręką trzymał się nieco powyżej nadgarstka by szarpanie nie wyrwało mu ramienia ze stawu. Jeśli poczuje że ściana puszcza stara się wylądować na nogach. Jeśli mu się to nie udaje szybko wstaje. Niezależnie czy wyląduje na nogach czy nie ciągnie bez twarzowego za ciuchy jak najszybciej do drzwi. Jeśli Brune ich nie otworzyła to Gumiś próbuje to zrobić ignorując wszelaki ból i przeciągnąć oboje na drugą stronę. Jeśli Gumiś dłoni nie uwolni to... no cóż. GG easy? Ewentualnie rzuci w nie butem i będzie liczył na pomoc dwójki towarzyszy. Nie był pewien materialności przeciwnika, a że nie posiadał magii ani mocy magicznej to nie mógł zrobić kompletnie nic poza fizyczną walkę. Chyba.

Dobry turl nie jest zły! Czasami potrafi nawet zabić. Tym razem jednak posłużył jako odwrót taktyczny, który uratował jej duchowe nieżycie. Bycie zmiażdżonym nie wchodziło w zakres jej zainteresowań. Ile się już nacierpiała w tym zamku, wciąż wolała pozostać w takiej całości, w jakiej mogła. I w zasadzie nie chodziło o otrzymanie obrażeń, co o sam fakt, że jeden przyjęty na siebie atak mógł ją całkowicie wykluczyć. Niby mogła próbować magicznie neutralizować skutki takiego ataku, ale gdzieś tam z tyłu głowy wiedziała, że jeżeli wyjdzie z labiryntu, kiedykolwiek miałoby to nastąpić, wciąż czeka ją przeprawa przez resztę zamku. Nie było też tak, że cudownie odzyska straconą energię... Choć gdyby sytuacja ją zmusiła...
Jednak miała w ręce broń, a to sprawiało, że jej odwaga podskoczyła o sto punktów w górę. Możliwość obrony i ataku bez bezpośredniego kontaktu z przeciwnikiem miało w sobie coś, co oddzielało ją od niebezpieczeństwa. Co prawda od nóżek dzielił ją tylko kawałek drewna, ale ten kawałek drewna nadawał całej sytuacji mniej personalny wymiar. Inni woleli walczyć pięściami, doświadczając całego piękna walki i śmierci własnym ciałem. Dla Nanayi z kolei kawałek drewna pozwalał na odseparowanie się od tych doświadczeń. Nie potrzebowała piękna i śmierci. Potrzebowała tylko pokonać przeciwnika przed sobą, a framuga była narzędziem, które jej w tym pomoże. Strzelając z łuku też tylko pokonywała przeciwnika, nie biorąc czynnego udziału w śmierci. Broń odseparowywała ją od tych uczuć, chroniła serce. W chwili obecnej nie było jednak czego ochraniać. Byaku była zbyt rozeźlona i poirytowana tą całą sytuacją, by nadawać nogom czy czemukolwiek bardziej personalny wydźwięk niż "zajebać to coś". Włącznie z językiem, który wywoływał jeszcze gorsze wspomnienia. On otrzyma ekstra traktowanie.
Dlatego też pięknie zamachnęła się na najbliższą nóżkę, a dźwięk łamanych kości wydał jej się w tym momencie bardzo przyjemny. W każdym innym wypadku pewnie wywołałby mdłości. Nie była do niego przyzwyczajona. Nóżki jednak groziły jej śmiercią, jak cała ty sytuacja, a ona miała już dość wszystkiego. W szczególności tych porąbanych prób, które miały coś udowodnić znienawidzonym personom. O nie, Nanasie tak się nie bawią i dlatego utylizowały całe pokłady nienawiści, gotowe przeżyć i to miejsce, pokonując wszystko, co by nie wskoczyło z chatki.
Gdy noga się wygramoliła z ziemi i pognała do domku, dziewczyna poczuła, że w końcu ma troszkę więcej miejsca. Nie musiała bać się o swoje plecy, mogła skupić tylko na jednym kierunku. Odetchnęła, wycofując się lekko od chatki, jednak wciąż ją obserwując. I oto nadeszło! Gdyby nie adrenalina buzująca w całym ciele kobiety (duchy mają adrenalinę, albo jej ektoplazmatyczny odpowiednik, jak nic!), to z pewnością poczułaby solidne mdłości na widok rozkładającego się ciała. Tymczasem złość odebrała jej możliwość strachu i jedyne, co chciała zrobić, to zmiażdżyć każdą kosteczkę kolejnego monstrum. Pani Zamku powinna się cieszyć! Nanaya właśnie wyobrażała sobie, że kobiecina przed nią stoi. Czy też leży. W każdym razie nie było to przyjemne wyobrażenie. W tej chwilce spokoju dziewczyna użyła jednej z wielu nieprzydatnych umiejętności, jakim był Duch (PWM). Chciała sprawdzić, czy są tu duchy, dusze, bóg wie co. Mogło to bardzo ułatwić celowanie lub być całkowicie bezsensowne.
Biedna postawa Nanayi wciąż trwała. Pomimo złości i nienawiści nie zamierzała rzucić się na nieznane sobie potworzycho, które rzekomo pokonało już innych. Ciężko było powiedzieć, czy jego siła tkwi w kończynach, czy może prawdziwym zagrożeniem był właśnie trupiosz. Dlatego obserwacje postępowały. Noga i język były teraz priorytetem i przed nimi zamierzała się bronić w pierwszej kolejności. Przed nogą stara się uskoczyć, tak jak uprzednio, po czym jeżeli będzie mogła, przyłożyć jej tak jak koleżance. Problemem mógł być jednak język. Rudowłosa próbowałaby na niego nadepnąć i zacząć okładać ramą, jednak był to bardzo szczęśliwy scenariusz. Gdyby ten owinął się wokół któreś z kończyn, z pewnością próbowałaby wyzwolić się używając wolnej ręki. Nie chciała wypuszczać broni za wszelką cenę. Gorzej, gdyby przyszedłby atak łączony. W takim wypadku stara się najpierw uskoczyć w bok, a jeżeli to niemożliwe, to skoczyć do przodu, w stronę trupa. Skoro język uniemożliwiałby jej ruch w bok lub w tył, w przód nie powinno być problemu, jak z liną. W takim też wypadku Nanaya zamierza uderzyć ramą w... cokolwiek, byle było mocno i zabolało ciało przed nią. Nie chciała korzystać z magii, chyba że zostanie do tego zmuszona przez sytuację. W pierwszej kolejności byłby to Blessing, by zmniejszyć potencjalne obrażenia. A później... później musiałaby zobaczyć, jak wygląda sytuacja.

Trochę było mu nawet szkoda faceta bez twarzy, ale w zasadzie tylko trochę. To zaskakujące że w zasadzie przez chwilę się nim przejmował. Dopiero teraz zauwazył, że przez pasmo porażek jakich ostatnio doświadczył zaczął od siebie wymagać rzeczy, których normalnie by od siebie nie wymagał. No bo kurcze, tak po prawdzie, to Gumiś miał gdzieś człowieka bez twarzy. Nie miał twarzy, nie miał podbródka, kto wie jaki trap to mógł być? W każdym bądź razie chodzi o to, że dla Gumisia był on niczym więcej jak dodatkowym narzędziem w drodze do wykonania misji. Męzczyzna personalnie nie obchodził go ani odrobinę, a mimo to Gumiś przez chwilę naprawdę nie chciał dać mu umrzeć. Przez chwilę naprawdę chciał go ocalić. Dlaczego? Ta zmiana nie podobała się Gumisiowi. Jeszcze skończy się na ratowaniu samców, oprócz niewiast. Anyway, ważniejsze było "Teraz" a "Teraz" prezentowało się dość przeciętnie. Było chujowo, ale stabilnie.-Brune, coś się stanie jak ją trochę poszturcham albo coś? Ogólnie fajnie jakbyś coś doradziła...-Jeśli Brune nie powie że Gumiś nie powinien tego robić, to Gumiś spróbuje wyciągnąć Nanaś z tego dziwnego transu klepiąc ją po policzku a potem lekko nią potrząszając. Brune zaś karze zablokować jakoś wypływ wody albo poszukać kolejnych drzwi. Jeśli te sposoby nic nie dadzą to jeszcze spróbuje pocałować Nanaś(ah te bajki), dźgnąć palcem w żebro albo zrobić coś co poleciałby mu Brune. Jeśli nic nie zadziała, ale znajdą się drzwi, to po prostu wyciąga Nanaś z pomieszczenia. Kładzie ją na plecach, jedną rękę wkładając pod jej łopatki, drugą pod uda i w ten sposób transportuje ją za drzwi. O ile były tu drzwi. Bo jak nie było to trochę przypał.

W sytuacjach takich jak ta najlepiej jednak było stwierdzić, że priorytetem były kończyny, tak skoro do ataku, niż ciało, które bez nich miało niewielkie szanse na ruch. Gdy zobaczyła, jak ręce wzlatują w powietrze, zacisnęła mocniej ręce na framudze. Nikt nie był skory do ataku, ona robiła to jednak z ochrony przed niespodziewanym ruchem ze strony rączek, nóżek i języka, a te części...? Nie była w stanie powiedzieć. W każdym razie robiło się nieciekawie, skoro z 1 nóżki zrobiło się tylu przeciwników jednocześnie. Starała się obserwować wszystkie kończyny, jak najlepiej mogła, porzucając na chwilę obserwację trupa przed sobą. Chwilowa i nieprzyjemna stagnacja ze strony wszystkich sprawiła jednak, że dziewczyna rzuciła się do przodu, w stronę ciała, wykonując pierwszy ruch, który mógł popchnąć sytuację do przodu. Cel miała prosty - uderzyć w głowę potwora tak, jak to robili w telewizji, najpierw zamachując się z całej siły, po czym uderzając w głowę niczym w sporawą piłeczkę golfową. A masz, maszkaro! Co prawda mogło nie wyrządzić to zbyt wielu obrażeń, ale jeśli miałaby czas to z chęcią poprawi i zamach i uderzenie, wkładając w nie całą siłę, którą posiadała. A posiadała jej sporo. Wiecie, ile siły potrzeba, by naciągnąć łuk? Zaraz po udanym lub niekoniecznie ciosie, Byaku zamierzała jak najszybciej zmienić swoja pozycję, by przypadkiem nie dostać z nóżki lub łokcia czających się nad nią. Pozostawał jeszcze język, jednak z nim nie wiedziała co zrobić poza odkopaniem lub przydeptaniem i oklepywaniem, czy to nóżką, czy drewnem. Wszelkiego rodzaju uniki - w tył czy w bok, które chociaż troszkę poprawiały jej sytuację też były w cenie, zwłaszcza przeciwko wiszącej nad głową śmierci. Gdyby jakaś kończyna wbiła się w ziemię to jasnym jest, że dziewczyna postępuje jak z jej poległą koleżanką - mocnym ciosem framugą. W przypadku zmasowanego ataku próbuje go uniknąć - skacząc, turlając się, w najgorszym razie używając Ray, jednak jeżeli żadnego wyjścia nie będzie zamierza skorzystać z Sunlighta. Lepiej było zachować swoje zdrowie, jak magię, z której tutaj i tak nie skorzysta zbyt wiele.

No i nic. Nanaś najwidoczniej nie była ani żabą, ani księżniczką bo z jakiegoś dziwnego powodu pocałunek jej nie budził. A może to Gumiś po prostu nie był księciem? Cholerka no w zasadzie nie był, ale kto by się o takie szczegóły czepiał? W każdym bądź razie cały zachód zdawał się pójść na marne, na dodatek jego towarzyszka nr. 2 wciąż nie znalazła drzwi co oznaczało że musiał tu tkwić i wymyślić coś lepszego niz szturchanie. Czy jakby przypieprzył Nanaś w skroń to by się obudziła czy usnęła na stałe? Jakaś część smoczego zabójcy chciała to sprawdzić, zwłaszcza jak przypominał sobie ileż to się nie miłych rzecz od Byakushitsune nasłuchał ale w zasadzie pomijając kwestię że i tak ją lubił, to była mimo wszystko kobietą. A kobiet się nie bije, no mniej więcej. Han podrapał się po głowie dochodząc do wniosków że ta nieciekawa sytuacja która wykończyła go już fizycznie i psychicznie powinna się już dawno skończyć. W każdym razie co miał teraz zrobić? Spojrzał na książkę która jasno dawała mu do zrozumienia, że chce zostać podniesiona. Ale czy powinien podnosić tak podejrzany przedmiot?-Brune, o co chodzi z tą książką?-Jak Brune nic mu nie zakaże ani nie krzyknie ani nic co nie sugerowałoby "Nie ruszaj tego" to Gumiś podniesie książkę i się jej przypatrzy.

Tyle ciekawych rzeczy omijało Nanayę! Najpierw zaciekła walka z kolczastym psem, dzięki której Gumiś zyskał mniej, jak stracił i w osłabionym stanie musiał iść dalej. Później przebrzydły pokój biblioteczny, który śmiał zalewać się wodą, kiedy on heroicznie uratować wszystkich pod ręką, ostatecznie pozostawiając obiekt swoich wysiłków, bo zapomniał o prostej zasadzie kierującej tym zamkiem. Następnie było pomieszczenie czerwonej twarzy, w której chyba wszystkie karty zostały rzucone na jeden, niepewny zakład. Tak, pokój z czerwoną twarzą byłby niezwykłym doświadczeniem dla dwójki magów, gdyby tylko Nanaya nie była zajęta ratowaniem swojej na wpół martwej duszy i tonięciem w pokoju z książkami, bo ktoś ją zostawił. A teraz wszyscy wrócili do punktu wyjścia i znowu Nanaś sobie tonęła a Gumiś nie do końca wiedział, jak ją z tego wyciągnąć. Byaku też nie wiedziała. Ale gdyby pocałunek miąłby ją wybudzić, to uznałaby to za całkiem małą cenę w porównaniu do stania dalej jak kołek w jednym miejscu i utonięciu. W każdym razie Brune wydawała się być jedyną nadzieją dla Hana. Albo jego makówka. Ciekawe, kto wygra ten zawzięty pojedynek. Ah, no tak, był jeszcze pomysł, by przywalić raz a porządnie za wszelkie próby pomocy, jakie dostarczyła mu dziewczyna podczas pobytu w zamku. Tak. Nie ma to jak wdzięczność.
Przenieśmy się jednak do duszy Byakushitsune, zawzięcie walczącej o swoją integralność i nie dającą się pokonać przez latające szczątki. Tak przynajmniej chciałoby się powiedzieć, a tymczasem prawda była taka, że miał więcej szczęścia, niż umiejętności. Z drugiej strony nagły atak rudowłosej przyniósł zaskoczenie i wystarczająco czasu, by jednym ruchem posłać głowę w lot i jeszcze się wycofać. Cień uśmiechu przebiegł przez twarz dziewczyny. Język poleciał za głową, więc tymczasowo uznała, że nie mógł oddalić się zbytnio od niej. To dobrze. Szybko jednak zmieniła swoją pozycję. Brak ruchu mógł oznaczać jej klęskę, dlatego wycofała się i bardzo dobrze, bo widok nogi... Boże, ile one miały w sobie siły, że wbijały się w tą ziemię... Nie udało jej się jednak odejść zbyt daleko i zaskoczyła ją jedna z rączek. O cholera...! Tyle zdążyło przemknąć przez jej myśl, nim krzyknęła, czując zaciskające się palce. To. Bolało. Skąd to wszystko miało tyle siły. Z przerażeniem też odkryła, że nie ma co liczyć na szybkie wycofanie się z ręką na udzie, podczas gry w ciele coś bulgotało. A bulgot nie świadczył dobrze o niczym. Blisko było stwierdzić, że zaczęła panikować. Najpierw spróbowała ściągnąć rękę, łapiąc ją wolną ręką i ciągnąc, rzucając pośpieszne spojrzenia na korpus i pozostałe kończyny (Percepcja). Niedobrze. Bardzo nie dobrze. Stała za blisko. Musiała zwiększyć dystans. Nie zastanawiając się nad konsekwencjami użyła Ray, by skoczyć w tył i zwiększyć dystans, nawet w ten sposób. Nawet jeśli w konsekwencji miałaby źle wylądować w związku ze średnio sprawną nogą. Zraz po skoku stara się ustawić tak, by wciąż widzieć ciało i to, co się z nim działo (Sokolooki) oraz kończyny, by móc dalej uskakiwać. Gdyby jednak uznała, że ma troszkę czasu... Stara się potraktować rączkę na udzie Burnem, by puściła jak najszybciej. Jeżeli nie ma czasu, stara się unikać jak najlepiej się da w tym stanie, próbując nawet zbić nadlatujące pocisko-kończyny.

//Ost. Ogólnie uważam, że to jeden z moich lepszych postów w Kamiennym. Ta skromność.

Rozsądek już nie raz pokazał, że w tym zamku najlepiej byłoby zrobić coś zupełnie nierozsądnego, tym samym ratując swoją skórę. Tymczasem wydawało się, że tym razem górował nad absurdem. Gdy udało jej się odsunąć od ciała na znaczną odległość była całkiem zadowolona. Nawet jeżeli stanęła pod ścianą, nie mogąc oddalić się zbytnio. W zasadzie chyba mogła spokojnie przyjąć, że trafiła na granicę obrazu, ale kto to wiedział! Z przyjemnością poprosiłaby panią zamku o bezpośrednią opinię. Teraz. W tej sytuacji. Tuż obok, z wizją śmierci przed oczami.
Nie wszystko jednak poszło zgodnie z planem. Tuż po lądowaniu ręka na udzie zacisnęła się tak mocno, że dziewczyna krzyknęła po raz kolejny. Niebieska krew, niemalże szlachecka, wypłynęła z powstałych ran i Nanaya już wiedziała, że nie ruszy nogi bez dawki cierpienia. Z wściekłością i bólem w oczach chwyciła winowajczynię najpierw jedną ręką, a następnie drugą, wypuszczając dotychczasową broń.
- Ty mała kurwo... - wysyczała. O nie, nie zamierzała pozwolić rączce na ucieczkę po tym, jak dokonała takich szkód. Dlatego chwyciła ją na krańcach i zaczęła wyginać tak, jakby zamierzała ją złamać, przy okazji raniąc ją zaklęciem. Naprawdę myślała, że tak łatwo sobie ucieknie? Nie w tym wcieleniu.
Przy okazji też starała się nie spuścić oka z tej ważniejszej części, którą był bulgoczący korpus (Percepcja). Czy było coś, co mogła zrobić w tym ustawieniu? Prawa noga nie była całkowicie wykluczona z gry, jednak z pewnością każdy krok byłby bolesny. Korzystając z okazji, że znajduje się pod granicą tego świata, oparła się o nią plecami, stojąc na lewej nodze, by chociaż odciążyć zranioną kończynę.
Pojawiały się jednak kolejne problemy. Wraz z dostrzeżeniem, co się dzieje z ciałem trupa oraz z tym, co z niego wypływa, Byaku zaczęła bardzo krucho oceniać swoje szanse. A więc to o tym mówiła ta przeklęta kobieta? Z drugiej strony Nanayi wydawało się, że zrobiła tu dużo więcej niż ktokolwiek przed nią. Mogło to być jednak zgubne wrażenie, dlatego szybko się go pozbyła. Więcej czy mniej - teraz musiała przeżyć, a to wyglądało źle. Mając troszkę czasu (oczywiście nie przerywając tortur wymierzonych ręce), zaczęła myśleć nad jakimś sensownym planem, z którego mogła skorzystać w tej patowej sytuacji (Taktyka). Co mogła przyjąć? Co mogła założyć? Zero. Zero. Zero.
Ach, szlag by to wszystko! Naprawdę była już zmęczona tą całą farsą i jedyne, co trzymało ją w kupie, była chęć życia i wola zemsty. Naprawdę ciężko było przewidzieć, jak zareaguje, gdy wszystko się skończy, o ile wyjdzie cało z labiryntu. Ciało, które wcześniej było targane z takim problemem, teraz poszło w ruch niczym lekkie piórko z jasnym zamiarem wywołania jak największej ilości obrażeń czy nawet uśmiercenia dziewczyny. Przy założeniu, że mogła umrzeć. Stawiała, że to całkiem możliwe, skoro miała krwawiące ciało, choć było jedynie tymczasowe.
Przy okazji ta lekka sytuacja przypomniała jej o bardzo podobnej z pokoju z górą. Tam też kamienie pojawiały się znikąd, wprawione w ruch znikąd i miały równie mordercze zamiary. Po prostu cudownie. Gdyby jeszcze Nanaś przypomniała sobie, że i tam były podobne rączki... W tej chwili toczące się ciało było niemal tym wielkim kamieniem, które tylko czekało na tę chwilę od samego początku. Ostateczna forma zagłady, wymierzona precyzyjnie w nią. Gdzie był bernardyn z pomocą? Właśnie udał się w podróż do wspomnień pani Zamku i tak właśnie dwójka magów utopiła się w bibliotece.
Ciało toczyło się wylewając z siebie coś w rodzaju kwasu, z którym nawet jego własne części nie chciały mieć do czynienia. Po prostu cudownie. Natomiast Nanaya nie była w stanie poruszać się na tyle szybko, by oddalić się na bezpieczną odległość. Nie było też powiedziane, że ciało potoczy się tylko w jednym kierunku, a to znacznie komplikowało sytuację. Cel rączek został osiągnięty - została uziemiona. Ze złości zaczęła ściskać wysuszoną kończynę jeszcze mocniej. W tej sytuacji chciała rzucić wszystko i zacząć się turlać - z dala od ciała. Albo skakać na jednej nodze. Jak daleko uda jej się uciekać w ten sposób? W każdym razie nie było zbyt wiele czasu do namysłu, więc dziewczyna w te pędy zaczęła skakać na lewej nodze, uprzednio rzucając rękę w stronę ciała. A nuż coś ją ochlapie i już się nie podniesie.
W każdym razie Nanaś skakała z dala od ciała, po przekątnej, zmierzając w stronę chatki, starając się nie przewrócić w efekcie, a gdyby już traciła równowagę, to stara się upaść do przodu i wykonać przewrót w przód. Niemalże liczyła na to, że ciało potoczy się w linii prostej, ale było to niemal pobożne życzenie. Nie chciała też zbytnio obciążać nogi, jednak była niemal pewna, że każdy skok, każdy ruch wywoła niemożliwy do opisania ból, rozdzierający całe ciało, a nie tylko nogę. Jeśli jednak chciała przeżyć, musiała to zdzierżyć, zacisnąć zęby i przeć do przodu, pomimo łez i cierpienia. Niemalże jakby od samego początku to miejsce przygotowywało ją na taką sytuację. Dlatego też próbowała poruszać się do przodu, najszybciej jak się dało, bez nadmiernego myślenia i tylko z jedną myślą z tyłu głowy - przeżyć. W najgorszym wypadku zamierzała użyć Sunlighta, gdyby ciało zbliżyło się za blisko i stwarzało realne zagrożenie, choć doskonale wiedziała, że są to jej ostatnie rezerwy. Nie myślała jednak nad przyszłością, bo ta wydawała się być zbyt odległa. Nie zważała też na ewentualne ataki ze strony rąk, nawet jeżeli zaczęłyby wbijać się w jej ciało i ponownie je rozrywać. Z nimi mogła sobie jakoś poradzić, a z tym, co na nią szło - niekoniecznie.
Gdzieś też w swojej pokiereszowanej duszy miała nadzieję, że Goomoonryong był bezpieczny. Że wszystkie okropności tego miejsca nie złamały go w ten sposób, w jaki zadziałały na nią. Że choć było ciężko, to udało mu się opuścić zamek i wrócić, a jeśli nie, to udało mu się znaleźć pokój, w którym nie musiał przechodzić przez fizyczne cierpienie i mentalne tortury. Brune mówiła, że jeżeli Han potrafił działać, to nic mu nie będzie. Wierzyła, że potrafił. Inaczej nie zostałby wybrany do tego zadania. Przynajmniej tak chciała myśleć w sytuacji, kiedy wszystko zostało postawione na szali. Gdyby tylko wiedziała, że postawiono go przed wyborem, którego nie potrafił dokonać inaczej, niż własnymi przekonaniami...
Rozdzielili się na szczycie góry, to może i na szczycie góry się spotkają?

&%#(%%& i ($@)^$*@ tylko tyle miał do powiedzenia Gumiś kiedy zalazł się w... no w zasadzie nie był pewien czy znalazł się w książce, czy może go teleportowało czy może w ogóle dostał jakimś zaklęciem i uszkodziło mu mózg. W sumie to ostatnie bylo nawet mocno prawdopodobe. W każdym razie znajdując się w nowym miejscu i wciąż słysząc "nie" które "Chyba" padło z ust Brune, zastanawiał się jak bardzo ma przejebane i dlaczego śmiertelnie. Kurcze na dodatek Gumiś nie musiał się nawet rozglądać! Cel miał jak na dłoni a to sprawiało że czuł się jeszcze bardziej... nieswojo? Przygarbił się nieco i ustawił bokiem, w sumie zakrwawiony, ranny i w ogóle musiał wyglądać okropnie. I strasznie. No, strasznie dla normalnych ludzi ale ta dwójka była daleka od normalności. I straszna jak Gumiś. Tylko Gumiś był większy, więc zdecydowanie był straszniejszy. No i wtedy pojawił się kot! Tak...

Z jakiegoś powodu - może dlatego że nie reagowali na jego przybycie - smoczy zabójca czuł że ta dwójka go nie widzi. Chociaż nie widzi, mogło nie oddawać w pełni aktualnego stanu rzeczy. Ale kot mógł ten stan rzeczy zmienić! Nie wiedział jak i dlaczego, ale kot był ważny. Interweniować czy nie interweniować? Tylko co miał zrobić w walce z dwoma potworami?-No co? To nie jest łatwa decyzja.-Powiedział do kota, przypominając sobie mimo chodem o kocim kebabie, Belfie. Nie byli podobni. Ten nie przypominał kebabu. Więc co miał zrobić? W jego aktualnym stanie reagowanie mogło skończyć się śmiercią, a opieszałość w zasadzie... niczym. Tylko nic było coś bardzo nie ok aktualnie, tak samo jak śmierć. Dlaczego nie mógł... iść po prostu przed siebie i mordować wszystkich facetów po drodze? Dlaczego nie pracował mięśniami tylko mózgiem i musiał podejmować ciężkie logiczne decyzje? Damn, przecież to było... nie ok.-Siedząc na dupie Magnolii nie zbudowano, co nie kocie? Zróbmy coś!-I to powiedziawszy pomachał do walczącej pary-Halo, halo?-Jednoczesnie był gotów schować się za czymś lub po prostu wykonać coś co w jego stanie od biedy można było nazwać unikiem. Miał nadzieję że nie umrze. Umieranie nie było fajne.