Kamienny las

Han spojrzał na kota, a kot na Hana. Chyba. W każdym razie jedno było pewne, nie specjalnie dogadywał się z futrzastymi kebabami. Nie zapowiadało się na szczególnie wielką przyjaźń między mężczyzną a futerkowcem.-Powinieneś robić za żywy pocisk, z tym swoim tłumaczeniem.-Mruknął mężczyzna obarczając kota winą za wszelkie niepowodzenia chwili obecnej. W każdym razie podrapał się po głowie myśląc mocno nad tym, co właściwie mógł teraz zrobić. A odpowiedź brzmiała, w zasadzie nic. Oni zdawali się go nie dostrzegać, a on nawet jeśli mógł jakoś wpłynąć na bierzącą sytuację, niespecjalnie widział w tym sens. Biorąc pod uwagę siłę z jaką w siebie uderzali to był dla nich mniej więcej na poziomie szmacianej lalki i mogli zrobić mu z dupy jesień średniowiecza w dość szybki acz mimo to bolesny sposób. 

W przekonaniu co do nie wtrącania się w te końskie zaloty umocnił go jęk kobiety. Wrzask, jęk, nie ważne, zabolało i było okrutne. Aż były smoczy zabójca skrzywił się i zakrył uszy.-No, śpiewaczką to ona nie zostanie.-Trzeźwo ocenił sytuację a potem... w zasadzie co dalej? Nanaś się topi, jego znowu wywaliło... gdzieś. W każdym razie nie tam gdzie być powinien, cierpliwość stopniała mu jakieś dwie dekady temu, a na dodatek nie mógł nic zrobić w aktualnej sytuacji bo właśnie obserwował starcie tytanów. No kurwa.

W zasadzie bardziej w celu rozładowania zdenerwowania, niż faktycznego sprawdzenia jak bardzo może ingerować w to co widzi, Gumiś poszukał czegoś ciężkiego. A jak już znajdzie, to pierdolnie lężącej kobiecie w twarz. Tak żeby ją wyłączyć. Bez mrugnięcia okiem. Płakać będzie potem. Znaczy, po ciosie to w sumie się bardzo szybko bardzo wycofuje bardzo nie w jej pobliże. I obserwuje. Obserwuje co się stało.

Podejście pierwsze - sukces. Podejście drugie - porażka. Podejście trzecie - totalna klapa. Gdyby móc zaklasyfikować osiągnięcia Nanayi od momentu, w którym weszła do biblioteki i zaczęła czytać książki - tak mniej więcej wyglądał by ranking jej dokonań. Czy problemem było to, że z każde wspomnienie było pozbawiane pomocy, którą reprezentowała malutka Brune? A może to jej samej brakowało pewnych niezbędnych zdolności, które warunkowały przetrwanie w tak niekorzystnym środowisku, jakim był Zamek Millenium? Nic nie było w stanie przygotować jej... ich, na to, co znajdowało się w środku. Żadna wcześniejsza misja, przeżyte lata, wskazówki ze strony Kai, a już na pewno nie strzępki informacji, których naprędce udzielił im Arata. Do kogo powinna mieć pretensje? Do tego całego grona, które rzuciło ich w wir nieprzewidzianych sytuacji, czy może do siebie, że w ogóle podjęła się takiego zadania i obrała taką a nie inną drogę?
Na pretensje, żale czy nawet złość nie było jednak czasu. Pojawiała się bezsilność, całkowita rozpacz, ale i one musiały ustąpić innym emocjom. Teraz liczyło się przeżycie, wyjście z obrazu i ktokolwiek był za ten burdel odpowiedzialny - Nanaya już o niego odpowiednio zadba. Ale najpierw musi być cała, najlepiej w jednym kawałku. Dlatego też kicała ile sił miała w nodze niczym rasowy zając (którym mogłaby nawet być, zważywszy na okoliczności), uciekając jak najdalej mogła od zabójczego kołociała śmierci. Nie było to łatwe zadanie i całkiem szybko się o tym przekonała, czego się jednak nie robi dla przetrwania. W myślach też tworzyła wyliczankę wszystkiego, czym z przyjemnością uraczyłaby Panią zamku za tak chore i odrealnione przeżycia. Pomagało to w parciu na przód. Choć złość i nienawiść nie były dobre do długich i wyczerpujących misji, od dłuższej chwili były one niezastąpione w Nanasinym parciu do przodu. Ciekawe, jak radził sobie Gumiś pod tym względem.
W życiu każdego zająca przychodzi moment, w którym powinie mu się łapka i niefortunnie upadnie. Pół biedy, gdy nic mu się przy okazji nie stanie lub nie goni go stado lisów. Gorzej jednak, gdy spadnie ze wzgórza i skręci łapkę, a na jego puszystym ogonku siedzi wataha głodnych wilków, które poza zjedzeniem i przetrawieniem jego ciałka, lubi się jeszcze pobawić zwierzyną przed zabiciem. Tak też i Byaku upadła na ziemię, co było łatwe do przewidzenia, będąc niemal u swojego celu. Za plecami miała kołociało, a przed sobą... Otwarcie mówiąc tego się nie spodziewała, jednak niewiele to zmieniło. Dwa kroki, to dwa kroki. Zaklęcie wciąż działało. Język mógł być problematyczny, owszem, ale z dwojga złego lepiej skopać jednego wilczura niż walczyć z całą watahą. Rączki wciąż miała sprawne i zamierzała z tego skorzystać. Nie zastanawiając nad bólem, który mógł powstać w wyniku jej ruchów, kobieta zaczęła czołgać się w stronę drzwi, wspomagając się zdrową nogą i mocno wbijając łokcie w podłoże. Żaden truposz nie pokona żywego, ot co! nawet z tysiącem innych kawałeczków do dyspozycji, jak zęby, mózg czy wątroba do swojej dyspozycji. Najważniejszym było wejście do środka i zamknięcie drzwi, a później się pomyśli. Albo ucieknie. Albo Nanaya sama jeszcze nie wiedziała, co zrobi, jednak chatka wydawała się być dobrym miejscem na ukrycie się i przeczekanie lub wymyślenie innego planu. Trochę czasu może na tym zyska. Albo ponownie się sromotnie pomyli. Tyle opcji, ale nie rozważała ich, bo plan był jasny - do środka i zaryglować na cztery spusty. A nuż bestia straci rozpęd w zetknięciu z czymś solidniejszym jak rączka. Przy okazji swojego krótkiego czołgania się do celu (i przy okazji krzyczenia, przeklinania, wyklinania i zaciskania zębów) zamierzała chwycić język w swoje dłonie i zamknąć go w stalowym i gorącym uścisku. Zające stety, niestety tego nie potrafiły. A szkoda, bo takie rączki to całkiem przydatna rzecz do niszczenia przeszkód na drodze i jedną z nich był właśnie język, który również zamierzała wyeliminować z gry jak najszybciej. Skoro Byakushitsune w golfa grać nie potrafiła, jak należy, to może chociaż w mordowaniu jej się poszczęści.
- Albo ty, albo ja. - Język musiał zrozumieć ten przekaz. Był bardzo sensowny. Klarowny. I chyba zrozumiały.
Gdyby udało jej się dostać do środka chatki pierwszą rzeczą jest zamknięcie drzwi i próba stanięcia na nogi, a następnie powolne odkicanie od drzwi wgłąb. Najpierw musiała się rozejrzeć i zobaczyć, czy nie zapędziła się kozi róg. To było na swój sposób prawdopodobne, ale gdzieś w tym szaleństwie musiała być metoda. Prawdopodobnie. Może. A jeżeli nie było to coś wymyśli w ten czy inny sposób, bo nie uśmiechała jej się konfrontacja z okropnym kołociałem. Obawiała się, że odkicanie od wszelkiej maści wydzielin i kwasów byłoby niemożliwe. Była też możliwość, że nie odratuje się w żaden sposób przed zamknięciem się w chatce, więc standardowo użyłaby Sunlighta.

Halo halo, czy Gumiś może już się położyć i umrzeć? Mężczyzna czuł, jakby spędził tu już kilka miesięcy. Tak koło... no prawie piętnastu. Niestety nie minął pewnie nawet dzień i ogólnie było mu z tym źle i niedobrze i w ogóle meh. A dodatkowym problemem i upierdliwością był fakt że nie wiedział już co ma myśleć i o czym w zasadzie. Miał własne poglądy, ale jednocześnie je zatracał. Dysponował odwagą, ale jednocześnie był bezradny niczym dziecko. Miał siłę ale brakło mu sił. Mimo to dalej bawiła go ta misja. Bawiły go problemy jakim musi stawić. No cóż, widocznie adrenalina, bo raczej po misji do śmiechu mu nie będzie. A może już oszalał? A może zawsze był nieco szalony? Nadomiar złego kot się z niego śmiał.

Co powinien zrobić? Chyba w jakiś sposób potrafił wpłynąć na... walczących? Samego Arate? Czy jak Arata oberwie, to oberwie też Gumiś? Może zmienić przebieg... tego... i sprawić by wszystko skończyło się dobrze? Agh, to wszystko jest bez sensu.-Gdybyś tylko potrafił mówić...-Powiedział do kota po czym ostrożnie zbliżył się do walczących i spróbował ich od siebie odsunąć, wpychając ręce między nich i odsuwając ich od siebie. Cholera. Gdyby coś mu zgarażało to oddala się, zwłaszcza jeśli coś zaboli. Kolejnym eksperymentem będzie rzucenie czymś w Arate, był ciekaw, czy to pomoże kobiecie. Dalej nie wiedział czy powinien stanąć po stronie Araty.

Gdyby Nanaya była szybsza... Nie była i dlatego musiała swoje przecierpieć, nawet jeżeli chciała tego uniknąć. Nie spodziewała się, że język owinie się wokół jej zranionej nogi i... Tego nie dało się nazwać bólem. Było bardziej jak gorące żelazo owinięte wokół uda, które wiło się i pulsowało, zapełniając jej umysł czystą bielą, która szybko przemieniała się w szkarłat, a następnie czerń, przy każdym ruchu wybuchając nową kaskadą dźwięków. Krzyków. Jęków. Przekleństw i błagań. Pocieszające mogło być, że gorzej już być nie mogło i poruszała się w określonym uprzednio kierunku. Już tylko trochę. A przynajmniej miała taką nadzieję.
Drzwi. Gdzie były drzwi? Musiała je zamknąć, jak najszybciej, czymkolwiek. To, że zaczęła uderzać własną nogą o drzwi, byle tylko je domknąć, jak i pokonać owinięty wokół niej język, świadczyło o panice i desperacji. Szybciej. Szybciej, nie miała przecież na to czasu! Łzy i smarki ciekły po jej twarzy niemal niezatrzymaną rzeka, ale w tym momencie nikt nie przejmowałby się czymś takim. Była wyczerpana. Była zła. Panikowała, bo sytuacja już dawno wymknęła się spod kontroli i jedyne, co jej pozostało, to desperacka improwizacja. Ta jednak improwizacja w jakiś sposób zadziałała i język puścił, uwalniając jej nogę. Rudowłosa czym prędzej odsunęła się od źródła bólu, ciężko dysząc. Już dość. Dość, naprawdę. Otarła przedramieniem twarz, jednak niewiele to dało, bo ciepły ból wciąż dawał o sobie znać, niczym stary przyjaciel. Uciekać. Tak. Im dalej, tym lepiej. Zdawało się, że już nigdy nie dojdzie do siebie.
Gruchnięcie ciała w drzwi sprawiło, że ocknęła się ze zmęczonego zawieszenia. Tak. To nie koniec, wciąż musiała uciekać. Dalej. Dalej, przed siebie. Niezręcznie podniosła się w górę, zauważając, jak wygląda chata w środku. Nie było tu niczego. Niczego, czym mogłaby się podeprzeć i niczego, co dawałoby jakąś nadzieję na ratunek. Była tylko czarna dziura przedstawiająca korytarz. Nie. Poczuła kolejna falę rozpaczy. Nie. Nawet zaczęła zastanawiać się, czy nie woli zostać w obrazie, ale... Do przodu. Tylko w ten sposób mogła się wyrwać z tej nieustającej walki. Jeśli tu zostanie, ciało wejdzie do środka. Wypali ją żywcem. Wyżre. Przepadnie. Nie. Do przodu. Zaczęła powoli poruszać się w stronę przejścia, starając się wymijać kwasowe plamy. Skakanie na zdrowej nodze też było w cenie. Byle szybciej. Nawet jeżeli po drugiej stronie miała zmierzyć się z obrzydliwą pluskwą. Byle tylko nie zostać tutaj.

Gumiś powoli zaczynał trochę to łapać. Dalej nie do końca rozumiał jak to działa i jak wielki mógł mieć wpływ na to co widzi, ale jednak coś zrobić mógł. Dlatego to co zamierzał zrobić teraz, w porównaniu do całej reszty jego akcji podjętych w celu zaobserwowania tego co zrobić może, wydawał się calkowicie bezsensu. Ale zrobił to. Gumiś podszedł do pani zamku i spróbował ją pocałować, odsuwając się po chwili i patrząc wyzywająco na Aratę.-No dajesz, Arczi, jeszcze wszystko możesz naprawić, nie bądź pała.-Nigdy nie sądził że będzie próbował uratować związek mistrza swojej gildii ale co tam. Co jak co, ale Gumiś nie lubił dramatów. Lubił ładne zakończenia. Gdzie zło dostawało wpierdol, a bohater dostawał seks z bohaterką. Tutaj sytuacja była nieco inna, ale sprowadzała się do tego, że lepiej jak Arata zamoczy, niż jak zabije kobietę. Nawet złą. Powaloną. Chorą umysłowo. Nie lepiej zamknąć ją gdzieś? Przeprowadzić jakieś... badania... wyleczyć ją? Z drugiej strony Aratę też byłoby trzeba wyleczyć. I jego. I Nanaś. W sumie każdego. Ludzie to jednak chory gatunek. Gdyby jednak pocałunek w niczym nie pomógł to zmęczony Gumiś postara się usunąć panią zamku z tej akcji po prostu próbując odciągnąć ją od Araty. Niech ucieka. Chociaż wyrzucać właściciela z własnego domu było conajmniej nie ok. Cała ta misja była jakaś popierdzielona. Jak Arata. Dlaczego nie mógł sobie powalczyć czy coś?

Przejście przez obraz nie było proste, przynajmniej nie dla Nanayi. Gdyby rozważyć tylko sam moment przekroczenia granicy między obrazem a rzeczywistością, czy też może obrazem a wspomnieniem - faktycznie, nie byłoby w tym nic trudnego. Zmiana "stanu" następowała samoistnie. Gdyby jednak spojrzeć na całą podróż między jednym a drugim obrazem, łatwo było zauważyć, że była to męka. Złożyło się na to kilka czynników - brak właściwej oceny przeciwnika, sama jego natura, jak i fakt, że dziewczyna ograniczyła użycie magii, wciąż gdzieś mając zapisane, że jeżeli kiedykolwiek stąd wyjdzie, czeka ją jeszcze nie jedna przeprawa. Albo dokopanie Aracie. Któreś z dwóch. Na to zawsze warto było mieć wystarczająco energii.
Będąc po drugiej stronie lustra obrazu kobietę uderzyła z siłą tira jedna rzecz. Drzwi. Tuż obok siebie miała drzwi. Zaraz później uświadomiła sobie, że nie czuje bólu. To jednak było możliwe. Jednak było... Uczucie ulgi było większe, niż się spodziewała i pewnie, gdyby miała bardziej ludzkie ciało, kolana ugięłyby się pod nią z powodu nagłej utraty siły, by trzymać się w pionie. Tymczasem Nanaya była jedynie duszą rozmiarowo przypominającą kota i jak na razie daleko jej było od wszelkich cielesnych uciech, co po przeżyciach w obrazie traktowała jako błogosławieństwo. Bycie takim duchem było wygodne. Nie było bólu, wszelkich problemów z poruszaniem się, a kwestia posiadania materialnego ciała była... mało ważna w świecie magii. Słodkie i niemal otumaniające poczucie spokoju zalało umysł kobiety jasną, miękką bielą, niczym puchowa pierzyna. Nie chciała tego psuć, więc nie ruszała się z miejsca, niemalże chłonąc wszechogarniającą ciszę i bezruch.
Ta chwila była piękna. Zamknięta w labiryncie bez wskazówek i wyjścia, ograbiona ze wszystkiego, co można nazwać ludzkie, Nayaya stała niczym posąg. Cisza była piękna. Byaku zamknęła oczy. Ciemność była piękna. Tak samo, jak światłość dnia. Jak każdy zachód i wschód widziane z jej pokoju. Uczucie istnienia też było na swój sposób piękne. Myślenia bez bólu. Bez zamartwiania się o kolejny krok. Bez patrzenia śmierci w oczy. Po prostu - stać, czuć, nie myśleć. To było piękne.
Mimo to dziewczyna wiedziała, że musi ruszać dalej. Piękno tego momentu rozpadło się na tysiące kawałeczków (HUE), gdy otworzyła oczy i ujrzała ten smutny korytarz labiryntu, a do jej oczy trafił blask pochodni. Ruszyła do drzwi, by otworzyć je i przejść bez wahania do kolejnego pomieszczenia. Nie była gotowa. Zwyczajnie nie miała wyjścia.

Było coś niezwykłego w tej całej sytuacji. Pomijając nadzwyczajny spokój... przeżyła. Wbrew temu, co wcześniej sugerowała Pani Zamku - przeżyła. Czy utarła jej nosa? Ciężko było twierdzić, skoro jej głównym celem w tym porąbanym miejscu było przeżycie. Ważne jednak było, że spełniła wyznaczony sobie cel i teraz, może, nareszcie, będzie mogła nieco odpocząć od tego szaleństwa, które toczyło się od momentu, w którym w ogóle postanowiła spełnić zlecenie mistrza. Głosy nad głową gdzieś się rozmywały, nie rozumiała słów i westchnień, które między sobą wymieniała dwójka patałachów, ale nie było to ważne. Liczył się tylko kolejny pokój, który lekko mówiąc zadziwił Nanayę.
Czysty. Jasny. Delikatnie zamknęła za sobą drzwi, rozglądając się po wnętrzu. Nie było w nim nic, poza lampami, dywanem, tronem i niewielkim zawiniątkiem. Niezwykle ją to zdziwiło, ale chyba najbardziej zdziwieni byli państwo na górze. Pani Zamku strasznie się podniecała... (w tym momencie nastąpiłby znaczący przewrót oczami, gdyby Nanaś była w lepszym stanie psychofizycznym) Tymczasem dla dziewczyny był to niemal zalążek kolejnej pułapki, kolejnej tragedii, nawet jeżeli nic na to nie wskazywało. Niepewnie postawiła pierwszy krok na puszystym dywanie, niemal spodziewając się, że znów ją zaboli. A później kolejny, sprawdzając, czy na pewno nic się nie dzieje. I tak też ostrożnie i powoli zamierzała przejść do tronu i spojrzeć, czym było zawiniątko, gotowa w każdej chwili odskoczyć przed wszystkim, co uznałaby za zagrożenie.

No i raz kolejny psia jego mać wszystko wpizdu i cały misterny plan chuj strzelił. Ale przynajmniej kota zabawił. Cholera, dlaczego życie nie mogło być prostsze? Czy było coś złego w happy endach? Po co komu mordy, pożoga i wszędobylne trupy, kiedy można wpakować się z ładną kobietą do łóżka? Czy Arczi był impotentem? Nekrofilem? A może wolał w dupe? Cokolwiek to było kompletnie nie potrafił pojąć dlaczego Arczi odtrącał panią zamku... zaraz... w zasadzie to rozumiał. Ale kurde, od razu się zabijać? Nigdy nie słyszeli o seksuologu? Psychologu? Na pewno były na to leki... a jak nie to cegła mogła pomóc. Ahh wszystko było takie bez sensu, bo w sumie Han zdecydowanie za mało wiedział, a na domiar złego otworzyło się to coś i zaczęło go zasysać jak odpływ w toalecie. Na dodatek jego prawie użyteczny towarzysz został wciągnięty i nie wydawało się że dobrze się to dla niego skończyło... cóż. Gumiś kierując się instynktem przetrwania i nie do końca dobrymi wspomnieniami postanowił nie iść w ślady kota i zamiast tego złapał się z całej siły pani zamku. Wierzył, albo raczej chciał wierzyć, że to coś nie wciągnie swojego stwórcy. A co za tym idzie Gumisia też nie. W zasadzie mógłby jej pieprznąć ale utrata przytomności nie gwarantowała zniknięcia dziury. W zasadzie mogło gwarantować to że niestabilna już pani zamku zostanie zassana.-Kobieto uspokój się.-Wrzasnął jej do ucha. W tym momencie Gumiś zaczął się zastanawiać, jaki rozmiar piersi miała pani zamku. Skoro jego życie wisiało na włosku, to niech chociaż myśli będą miłe.

Wiedział że złapanie pani zamku będzie genialnym posunięciem, aczkolwiek zakładał że może wyjść to nieco gorzej niż wyszło. Czyżby skurwesyn zwany losem wziął urlop i wyjechał do Isenbergu? A może znudziło mu się znęcanie nad niewinnymi Gumisiami i poszedł zająć się takim Aratom? Jakkolwiek było, chwilowo Gumisiowi dopisywało szczęście i zamierzał jeszcze trochę tego szczęścia wydoić. Jak z krowy. Nie żeby cycki Pani zamku były krowie, w zasadzie były całkiem fajne. Na pewno fajniejsze od aktualnych cycków Nanaś. W każdym razie nastała pora by zacząć działać nieco inaczej bo najwidoczniej aktualne działania nie przynosiły do końca wymiernych korzyści. A że Gumiś człek prosty, kierując się najlepszą możliwą logiką postanowił zmusić się do jeszcze niewielkiego wysiłku i stanąć względem Pani zamku tak, by znajdowała się między nim, a portalem. W ten sposób robił sobie z kobiety żywą ścianę. To jednak wciąż nie chroniło go przed tym całym zasysanym gównem, poza tym były smoczy zabójca nie wiedział jak może skończyć się takie wieczne zasysanie dlatego w zasadzie genialnym posunięciem będzie to jakoś zatrzymać. Dlatego też czy się za panią zamku schował czy nie, przechodzi do okiełznania odkurzacza. A najlepszą metodą było uspokojnie pani tego miejsca. A jak się uspokaja rozchizteryzowaną kobietę? Hugiem naturalnie. Dlatego też Gumiś ciepło i miło jak tylko mógł w obecnej chwili przytulił kobietę. A jak to nie pomogło to nawet pogłaska po główce, o ile to nie będzie groziło zassaniem. Miał szczerą nadzieję że to coś da, bo jak nie to kończyły mu się pomysły. Może odkurzacz miał jakiś określony czas działania? Jeśli jednak nic nie pomagało i nie zanosiło się na spokój, a w zasadzie Gumiś czuł że jest co raz bardziej "o nie" to ostatecznym sposobem działania było złapanie kobietę za piersi a potem uderzenie w skroń pięścią. Trochę przyjemności a potem YOLO i obezwładnienie niewiasty. Metody znane i suteczne już w czasach gdy człowiek był bliżej małpy niż ludzia.

Ost

Nic się nie wydarzyło. Ani w momencie, gdy szła przez pokój, ani gdy odwinęła materiał oplatający zawiniątko. Zobaczyła zwykłą kulę, niewielkich rozmiarów. Ni to magiczna, ni to nadzwyczajna... A mimo to Nanaya czuła, że nie wszystko jest z nią tak, jak być powinno. Głównie dlatego, że nie odczuwała żadnej negatywnej aury ze strony niedużego przedmiotu. To było tak nieprawdopodobne w tym miejscu, że aż dziwne. W dodatku to niezwykłe uczucie nienarodzonego bytu, tuż przed nią... Jak je określić? Nie była to miłość. Przywiązaniem też nie mogła tego nazwać, bo po praz pierwszy widziała tą kulę. Pierwszy? A może już kiedyś widziała coś, co narodziło się za sprawą tego czegoś, jednak nie była w stanie rozpoznać, co to było? Dziwne uczucie, choć nie było nieprzyjemne, wprowadziło dziewczynę w zakłopotanie. Jakby już coś zalęgło się w jej sercu. Nieokreślone uczucia, należące do niej samej, a może już nie dokończ, kotłowały się w kotle nanasiowego serca, zupełnie nie wiedząc, co zrobić. Czy na pewno chciała podążyć tą ścieżką? Wątpliwości rosły w zawrotnym tempie, ale Byaku nie widziała sposobu, by rozwiązać ten problem, bo dotknięcie kuli nie było dla niej sensownym rozwiązaniem.
I jakby na zawołanie pojawiły się słowa. Potrafiła je przeczytać, więc to zrobiła, podczas gdy z góry dochodziły niezadowolone głosy. Nanaya bardzo chciała pokazać pani zamku środkowy palec, jakie nie miała na to siły, więc po prostu po wyklinała babsztyla w myślach, zastanawiając się nad słowami, które przeczytała. Nie ukrywała, że się nieco przestraszyła. Było to strasznie... dziwne. Strasznie niepokojące. Zupełnie nie wiedziała, co o tym myśleć. Dla niej zawsze jasne było, że coś, co zostało zapieczętowane, nigdy nie powinno być ruszone. Takie rzeczy zawsze źle wróżyły. Jeśli jednak... Jeśli jednak to coś, ten ktoś mógł jej pomóc opuścić ten labirynt... Spojrzała na białą kulę wciąż niepewna swoich czynów.
- Dobrze... pomogę ci. Ale w zamian też oczekuję pomocy... - W jej cichym i nieco przestraszonym głosie wyczuwalna była iskierka nadziei. Ona już nie chciała. Jeżeli tylko była możliwość... Jeżeli tylko... Powoli wyciągnęła dłoń w stronę kuli, by delikatnie dotknąć jej powierzchni. Bierz, co chcesz. I tak niewiele zostało...