Kamienny las

To było bardzo nie. W skali od "nie" do "no nie", było gdzieś mniej więcej na poziomie "Kurwa, Dax". Ogólnie sprawa była nie spoko, bo Gumiś miał do Pani zamku dotrzeć, a nie się wrócić. A się wrócił, wbrew woli i bez pomocy łańcuchów. Cokolwiek się tu odpierdzielało, było bardo nie fajne. Najbardziej problematyczna kwestia była bardzo prosta - dlaczego? Gdyby Gumiś chcociaz widział jakieś... metafizyczne macki zniszczenia i obłudy, to wiedziałby w czym tkwi problem. Ale nie było macek. Nic nie było. Może to jego "Chęci", sprawiały że się cofał? Może to taki psychologiczny trick, nie podejdziesz, jeśli nie chcesz tego naprawdę mocno? A może to wymagało podania jakiegoś hasła? No Gumiś nie był pewien, a nagły jęk sprawił że zapomniał na chwilę, krótką chwilę, o Pani zamku, a w jego świecie znów głowne miejsce zajęła Brune i cierpienie które powoli docierało do podświadomości dziewczyny. No i to zadziałało na Gumisia, jak płachta na byka.

No i tak oto Gumiś uświadamiajac sobie że musi się pośpieszyć - bo biedny chłopaczyna wciąż żył nadzieją że śmierć pani zamku może coś zmienić - ruszył w kierunku kobiety na tronie, szybko ruszył. I chyba nawet krzyczał w biegu, nie żeby zwracał uwagę na takie detale. Jeśli siła znów będzie go cofała, to Gumiś się jej postawi. Nie da się pokonać. Dotrze do kobiety która trzymała w garści życie Brune i wyrwie jej serce z piersi. A gdyby same chęci nie wystarczyły to zamierzał, mimo że nie posiada magii, użyć Hefaystos Udae by zniszczyć to co odgaradzało go od celu. A przynajmniej spróbować zniszczyć. Jeżeli w jakiś sposób się przedrze, to ropzruje kobiece brzuch, a następnie wkładając dłoń przez ranę do środka, wyrwie jej serce. W zasadzie skoro Brune była panią zamku, to Gumiś mógł to zrobić jej. Ale Gumiś o tym nie myślał. Nie chciał o tym myśleć. Brune była dobra, a ta kobieta nie. Życie tej kobiety go nie interesowało, a Brune tak nie do końca. Dlatego to tej kobiecie wyrwie serce. A przynajmniej spróbuje.

Są takie momenty, w którym należałoby usiąść z kieliszkiem wina i tylko obserwować, jak sytuacja się rozwija. Gdyby tylko Nanaya była na miejscu pani Zamku, z pewnością tak by to wyglądało. Obserwowanie wysiłku dwójki magów z wiedzą, że nic nie mogą zrobić należało uczcić właśnie takim settingiem. Szczęśliwie pani Zamku i Nanaya diametralnie różniły się charakterem i tak absurdalnego pokazania pewności siebie nie było. Zamiast tego była baba, która wolała siedzieć i się nie ruszać, w bierny sposób irytując dwójkę magów. Oraz była Brune, która choć na granicy życia i śmierci, wciąż dychała i kontynuowała atak. Lub też pewnie by go kontynuowała, gdyby nie była chodzącym (dosłownie) obrazem rozpaczy. Tymczasem Gumiś ponownie zawrócił ze swojego kursu, pozostawiając Nanayę przekonaną, że dopóki Brune żyje nie będą w stanie osiągnąć swojego celu.
- Ech. - Westchnięcie było całkiem głośne i jednoznaczne. Sytuacja, w której się znajdowali prowadziła jedynie do bólu, którego zawsze dobrze było uniknąć. Tym razem jednak wydawało się, że był nieunikniony i magowie muszą zrobić dokładnie to, co powinni od samego początku. Problem polegał na tym, że Nanaya już dawno by to zrobiła, ale jej mobilność została ograniczona już na samym początku, jakby jasno dając do zrozumienia, że to nie ona ma atakować i walczyć. Jakby ta walka nie była jej walką i ma tylko stać i patrzeć, jak sytuacja się rozwija.
Tymczasem walka zdawała się ciągnąć, jakby słowa pani Zamku trzymały Brune w jednym miejscu i nie zamierzyły wypuścić, dopóki tylko będzie mogła chodzić. Jak bardzo można było poniewierać samym sobą, dopóki nie osiągnie się wyznaczonego celu? To już nawet nie chodziło o cel. W zasadzie i Nanaya, i Han byli dwoma całkowicie przypadkowymi magami, którzy weszli do Zamku Milenium i całkiem przypadkiem zaszli tak daleko. Tak można było ich traktować. A tymczasem wysilany był każdy mięsień przestrzeni, byle tylko zlikwidować ich istnienie. To już nie chodziło o zwykłą eliminację z powierzchni świata, artyzm czy chęć odebrania im życia z zasady. To po prostu było zbyt wiele, mając do dyspozycji tyle różnych możliwości.
- Chodź. Faktycznie pora to zakończyć - stwierdziła beznamiętnie w stronę Brune, patrząc już tylko na sajdak ze strzałami. Następnie przeniosła swój wzrok na sakiewkę i wyciągnęła z niej skórzaną procę i kamyk, uważając, by ten nie wypadł z kieszonki. Oczywiście korzystanie z lewej ręki sprawiało, że ruchy były mniej skoordynowane i szybkie, ale Nanaya się nie spieszyła. Miała czas. Bez pośpiechu wprowadziła procę w ruch, po czym wypuściła rozpędzony kamyczek w stronę Brune, celując w głowę dziewczyny. Nic nie szkodzi, jeżeli spudłuje. Spróbuje ponownie. I ponownie. I ponownie. Nawet jeżeli Brune nie zwolni, w zasadzie nie o to chodziło. W najlepszym scenariuszu po prostu upadnie, w najgorszym dalej będzie szła w stronę dwójki magów.
- Serce - powiedziała by tylko cicho Byaku, domyślając się, ze jej towarzysz zrozumie. Gdyby Brune zaszła na tyle daleko, by Nanaya mogła wyprowadzić cios, sprawy wyglądałyby prosto. Rudowłosa wcześniej schowałaby procę, widząc, że ta nie przynosi efektów, w zamian wyciągnęłaby strzałę, chwytając ją gdzieś w połowie całej długości. Grot zawsze był ostry, dlatego przebicie się przez ciało, nawet jeżeli wymagałoby trochę siły, było możliwe do wykonania. Zamierzała zwyczajnie dźgnąć kobietę w serce, nawet jeżeli ta uprzednio wykonałaby kilka mniej lub bardziej niebezpiecznych ciosów. Nanaya mogła tyle znieść. Nie byłoby to zresztą niczym dziwnym, że odczuwa ból. Zdążyła się już do niego przyzwyczaić. Od samego początku, do niemal końca czuła ból, więc co za różnica? Dziwnym było to, że bólu nie czuła, dlatego też bolący, mocno nadwyrężony bark przyprawiał ją o jakieś poczucie ulgi. Sytuacja była daleka od idealnej, ale ból wciąż ją uświadamiał, że żyje i sytuacja wciąż może się odwrócić. Stanowił wyznacznik.
Już dawno temu powinna zabić. Ta myśl przebiegła przez jej umysł kilka razy, nie dając spokoju tylko przez to, że całkowicie się z nią zgadzała.

I znowu niepowodzenie. Tutaj, w kamiennym lesie, zdawało się to całkiem naturalną koleją rzeczy. Na dodatek Brune. Wstała. Niczym marionetka kobiety na tronie zaczęła nawet iść w ich stronę. I Gumiś wiedział co ma zrobić. Wiedział co musi zrobić. I wiedział co może próbować zrobić Nanaś, a na to pozwolić nie mógł. Posłał towarzysce tylko beznamiętne spojrzenie i wykonał w zasadzie nic nie mówiący ruch głową, następnie ruszył w kierunku Brune całkowicie zasłaniając Nanaś linie jakiegokolwiek rzutu, strzału czy czegokolwiek innego. Kiedy dojdzie do półżywej kobiety, powie tylko ciche przepraszam a następnie skręci jej kark. Jeśli ta dalej będzie dychać, to wbije sztylet w jej pierś. Nie chciał tego robić. Mniej, niż walczyć z nią, ale wciąż nie chcial. A mimo to sytuacja go do tego zmusiła. Błędy które popełnił, go do tego zmusiły. Nie mógł poraz kolejny przez swoje przekonania, narażać innych ludzi. Dlatego też nie mógł dać Nanaś zabić Brune. Musiał zrobić to sam. Jeśli Han uporał się z dziewczyną, cofnie się do Nanaś i spojrzy na łańcuch. Wciąż nie wiedział, jak go zdjąć z dziewczyny. Wciąż nie wiedzial jak sobie z nim poradzić. Spojrzał na sztylet w dłoni a potem na nadgarstek Nanayi, zastanawiając się jak wiele znaczy dla niej ta dłoń. Pewnie sporo. Następnie zaczął uderzać sztyletem w łańcuch, podważać ogniwa, jednocześnie drugą ręką ciągnąc w dół, próbując zerwać więzy trzymające jego towarzyszkę.-Pomóż mi.-Powiedział tylko do niej, chcąc by pomogła mu zerwać jej okowy. Jeżeli Pani zamku wykonywała jakiś atak w ich stronę to Gumiś starał się ataku uniknąć. Tak samo nowych łańcuchów. Jednakże jeżeli jakiś atak zostanie skierowany na bezbronną Nanayę, nie będzie miała szans na unik lub unik Gumisia może narazić dziewczynę, to smok stara się zablokować ów cios. Priorytet brało przyjęcie ciosu na karwasze, dalej gdziekolwiek gdzie jego ciało bronił płaszcz. Jeżeli cios zdawał się być niebezpieczny, dodatkowo pokrywa broniącą część ciała łuskami.

-Dziękuję.-Powiedział Gumiś. Do Nanayi i do Brune. Do pierwszej za próbę zabicia Brune. Do drugiej za to, że chociaz na koniec się uśmiechnęła. Na swój sposób pomogła to Gumisiowi, chociaż ten wciąż był daleko od zadowolenia. I wtedy zaczęło się dziać. Apokalipsa, zapadający się świat, ogólnie Kambodża. Niestety kiedy Gumiś otworzył oczy, to co zobaczył, było świetnie przygotowaną dla nich areną walki. Walki z kobietą, która nie dawała im szans na zwycięstwo. Kobietą, która poraz kolejny wykorzystywała Brune, tym razem jej zwłoki. W bezsilnej złości Gumiś jedynie zacisnął pięści. Ale czy faktycznie był bezsilny? Nie do końca, bo zrozumiał właśnie swoją magię. W magiczny sposób, ale jednak, pieprzona magia. Niemniej jego nowa magia była całkiem... interesująca.

-Zabawna liczba-No i jak tutaj zaatakować przeciwnika? Zwykł porywać się na przeciwników których możliwości nie znał, ale aktualnie przeciwnik zdawał się być zbyt silny by głupie sztuczki cokolwiek zmieniły. Pewnie miała rację, szansa na to że ją pokonają była bardzo niska, ale wciąż warto było próbować. Jednocześnie mozna by spróbować po prostu pochwycić serce? W każdym razie Han na razie zadawanie obrażeń, zostawił Nanaś. Sam stał blisko niej, asekurując ją. I tak wszelkie pociski próbuje odbić za pomocą Asmodeo. Ewentualnie jak Nanas nie zdąży czegoś uniknąć a on zbić, to stara się przyjąć na karwasz/płaszcz w ostateczności ratując się Coa Amae. Jednak jeśli Nanaś ma realne i faktyczne szanse uniknąć obrażenia, to Gumiś sam uniknie ich za pomocą Pilis. Jeżeli Pani zamku przejdzie do zwarcia, to jej ataki będą blokowane kończynami Gumisia, w miarę możliwości będzie od razu odbijał owe ataki Asmodeo które też w miare możliwości przy zwarciu lub nie, będzie co jakiś czas posyłał ku pani zamku. Ogólnie na razie "Badał grunt".

Nanaya w całej Kamiennej karierze miała wiele momentów, w których chciała wyklinać, przeklinać, krzyczeć i złorzeczyć na cały świat, na Panią Zamku, na Aratę i Gumisia, i bóg jeden wie, na co jeszcze. Jednak mimo tej całej kariery, w finałowym momencie nie chciała przeklinać. Stało się dokładnie to, czego się obawiała jeszcze w bibliotece, a ostatni fragment wspomnień, które pozwolono jej zobaczyć, tylko dopasowywał wszystko do układanki. Brune od zawsze musiała umrzeć. Może teraz ich przeznaczeniem było zginąć z ręki tej kobiety? Choć Byaku była nieco zdenerwowana zaistniałą sytuacją, pozostawało jej jedynie patrzeć, jak esencja wraca tam, gdzie zawsze było jej miejsce. Z drugiej strony poczuła ulgę, gdzieś w środku, choć bardzo nie chciała się przed sobą do tego przyznać. Nie zabiła Brune. Nie była tą osobą, która zadała ostateczny cios. Już wcześniej zastanawiała się, jak uniknąć tego problemu, a ten rozwiązał się sam, poniekąd.
Dobranoc...

Świat się rozpadał i niechybnie myślała, że skończą przysypani stertami gruzu. Przykra niespodzianka na koniec tak długiej drogi, jednak prawda okazała się być zupełnie inna. Stanęli z deszczu pod rynnę. Stojąc w dziwnej przestrzeni tuż przed sobą mieli Panią Zamku w, jak się zdawało, swojej normalnej postaci. Och, pamiętała ten uśmiech, możliwe nawet za dobrze. Nawet pomimo tych wszystkich okropnie bolesnych rzeczy, które się w zamku wydarzyły, Nanaya nie byłaby sobą, gdyby na jej ustach też nie pojawił się krzywy, kpiący uśmieszek, reagujący na słowa jasnowłosej kobiety.
- Och. Nie jestem pewna, czy nie wolałam twojej wersji mizdrzącej się do Araty - odpowiedziała lekko, jednak niezwykle zjadliwie. Jej zielone oczy też były pozbawione uśmiechu i kpiny. Była całkowicie skupiona na czym innym, niż śmieszki i pyskówka, jednak nie mogła się powstrzymać. - Czuję się tak, jakbyś już raz mi to powiedziała. Przypomnieć ci, jak się skończyło? - dodała równie bezpardonowo, cofając się o kilka kroków, dokładnie obserwując stojącą przed nimi kobietę.
- Jest szybka, do tego silna. Potrafi stworzyć długie pazury i jest w stanie walczyć z Aratą na równi. Uważaj, na wszystko - powiedziała cicho w stronę Goomonryonga. Nawet jeżeli niespecjalnie mogła zbliżyć się do kobiety i walczyć z nią jak równy z równym, to z pewnością mogła wykorzystać inne triki oraz wiedzę, którą zdobyła. Choć nie znała wszystkich możliwości ich przeciwniczki, to całkiem dobrze zdawała sobie sprawę z możliwości Gumisia a na tym mogła oprzeć jakieś możliwości ich walki. Taktyka może nie była mocną stroną dziewczyny, jednak nawet to, co wiedziała mogło ocalić im skórę, dlatego zamierzała dostosować swoje akcje do tego, co się działo i próbować pokierować Gumisiem tak, by choć trochę zwiększyć ich szanse. W każdym razie nie było potrzeby zwlekać z czymkolwiek. Tak szybko, jak było to możliwe sięgnęła po długi łuk i wyczarowała dwie strzały (Arrow), by błyskawicznie posła jedna za drugą w stronę torsu jasnowłosej kobiety. Nie musząc dbać o szczegóły, po prostu miała jedną myśl w głowie - zabić. W smutnym przypadku co najwyżej spowolnić i stopniowo ranić wytrzymałą przeciwniczkę. Na tym etapie jednak ciężko było przewidzieć cokolwiek, więc obie strzały były jakby "wybadaniem gruntu". W dodatku Nanaya była w każdej chwili gotowa odskoczyć w tył za pomocą Raya, z jednoczesnym wystrzeleniem zwykłej strzały w stronę Pani Zamku, jeżeli tylko kobieta skróciłaby dystans zbyt mocno.

Walczyć na równi z Aratą. No kurde coś o tym wiedział. Swoją drogą czy jak dadzą rade pokonać panią zamku to znaczyło że daliby radę pokonać też Aratę? Byłoby miło, chociaż jeszcze wiele czasu minie nim Gumiś postanowi wykonać taki całkiem szalony ruch. Teraz ważniejsza była ta walka, a zaczęła się dość niefortunnie bo już po chwili mag ciała uderzył plecami w kamienną ścianę, a bardziej niż ból towarzyszyło temu uczucie cichego niedowierzania. Naprawdę? Ściana? To po co w ogóle ta walka, skoro mogła ich zamknąć w jakiejś kamiennej klatce czy cokolwiek. Bossowie mieli zawsze tą samą głupią wadę, bawili się z ofiarami. To się robiło powoli nudne. Gdyby on był omnipotentną jednostką chcącą pozbyć się szkodników, to pewnie od razu by się ich pozbył. No ale co tam, pani zamku musiała mieć naprawdę mało ciekawych zajęć w swoim nudnym życiu.

-Nie wiem czy dam radę walczyć i cię bronić.-Oznajmił prosto Gumiś dając znać Nanaś że musi próbować utrzymać się o własnych siłach. Dałby jej płaszcz, ale on niestety przed obuchami nie bronił, więc ten ruch zdawał się nie mieć wiele sensu. Na dodatek super finalni bossowie mieli to do siebie że jak byli w dupe silni, to nawet zablokowane cięcie mogło kości połamać - ergo - lepiej żeby Nanaś nie obrywała. Tylko co zrobić z Panią Zamku? Czy walka naprawdę miała sens? A może powinien ruszyć po serce? Ale co z Nanaś? Czy faktycznie powinien zostawiać ją samą? Jak on nienawidził skomplikowanych sytuacji. Przede wszystkim użył Coa Amae. Kiedy tylko zobaczył że dziwne czerwone coś chce go zaatakować użył Pilis w stronę przeciwną od Nanaś. A następnie zaczął poruszać się w stronę serca używają cały czas Pilis. Stosował jednak trzy zasady. Po pierwsze, poruszał się w sposób nieskoordynowany. Raz nieco po skoksie w lewo, potem dwa razy po skosie w prawo, przed siebie, do tyłu, znów w prawo, po skosie w lewo, do przodu. Tak by nie pozwolić pani zamku przewidzieć kolejnego ruchu smoczego zabójcy i w razie postawienia ściany na jego drodze móc ją spokojnie wyminąć. Po drugie co trzecie Pilis Gumiś używał Amlas- żeby zredukować całe zmęczenie które mogło wyniknąć z używania Pilis. Na dodatek co drugie Pilis, Gumiś używał Asmodeo wycelowane w tors przeciwniczki. Wyjątkiem od używania Asmodeo było widoczne zagrożenie, które sprawiało że Gumiś natychmiast przerywał i kontynuował używanie Pilis. Jeżeli zostanie zamknięty w czymś, to używa na tym czymś Hefaystos Udae. Wszystko byle dopaść serce.

Zamek Milenium był bardzo nieprzyjemnym miejscem. Na każdym kroku uświadamiał Nanayę, jak bardzo nieprzygotowana jest na to, z czym się mierzy. Jak bardzo jest bezradna w wielu sytuacjach. Tak, bezradność wydawała się dobijać dziewczynę w każdym kolejnym pokoju, w każdym z nich coraz mocniej. Najpierw została obrabiona z własnego ciała. Później, choć wiedziała, że może coś zrobić, została chłodno sprowadzona na ziemię przez własnego towarzystwa. W przypadku góry próbie była poddana jej wytrzymałość, a kamień, który pojawił się na koniec był niczym niespodziewany, fatalny prezent, od którego ratunkiem była akcja "wszystko albo nic". Później nadeszły wspomnienia pani Zamku. Wydawać by się mogło, że w nich miała jakąś szansę wyboru, ale szybko okazało się, że nie koniecznie. Umrzyj, wybierając mniej bolesną śmierć. Umrzyj, wybierając tego, kto cię zabije. Uciekaj przed nieuchronną śmiercią, dopóki starczy ci sił. Traf do ciała Goomonryonga, tylko po to, by zalało cię jeszcze więcej bólu i bezradności. Spróbuj walczyć z losem, by ostatecznie tylko stać i patrzeć, nie mogąc zrobić nic na rozgrywające się sceny. Teraz również nie mogła nic zrobić, nawet ze swoimi umiejętnościami. Nienawidziła bezradności, z całego serca. Nienawidziła być bezradna, jeszcze bardziej, gdy widziała, jak jej wysiłki nie znaczą zupełnie nic. Nie ważne, co myślała sobie o niej ta kobieta. Nanayi wystarczyło, by jej atak minął się z jakimkolwiek celem, by wiedziała, że znów jest bezsilna. Bezużyteczna. Że znów może tylko stać w miejscu i czekać, aż przyjdzie śmierć, lub też uciekać, zbliżając się ku nieuchronnemu werdyktowi, zaplanowanemu wcześniej. Och, czy miała jakiś inny wybór? Zdawało się, że nigdy go nie było.
Zacisnęła dłoń na majdanie łuku, aż pobielały jej palce. Nienawidziła tego. Naprawdę nienawidziła. Tyle lat poświęconych szkoleniu własnych umiejętności tylko po to, by widzieć, jak zawodzą. Jakby nigdy się nie liczyły. Nie godziła się z tym. To już naprawdę nie chodziło o potęgę, jaką dysponowała ta suka, a o sam fakt, że w kluczowym momencie sama Byaku nie może zrobić nic, by choć trochę zwiększyć swoje szanse. To było... frustrujące. Naprawdę, cholernie frustrujące. Tuż zaraz po tym pojawił się kolejny dobitny świadek tego, że nie ma sensu walczyć. Wynik był przesądzony z góry. W momencie, w którym ciało Nanayi uderzyło w ściankę, która powstała za jej plecami, po czuła, że ma już dość. Dość miejsca, w którym wszystko wydawało się być przesądzone z góry. Dość miejsca, w którym nie ważne, jakie wysiłki podejmie, efekt zdawał się być ten sam. Po raz kolejny chciała tylko stanąć, krzyczeć i płakać jednocześnie, dając upust własnej frustracji, nie było to jednak miejsce ani czas na strzelanie dziecinnego focha, bo świat dał jej w kość i na każdym kroku udowadniał, że się nie liczy. Ona, teraz, po tym wszystkim, zamierzała liczyć się jak najbardziej. Nie miała jednak do tego żadnych narzędzi, a te, które posiadała były niemalże dziecinną grą.
- Tak... Nie ma po co sugerować się pamięcią, która nigdy nie należała do mnie... - powiedziała strasznie cicho, po czym kiwnęła głową, rozumiejąc słowa Hana. W zasadzie nie oczekiwała, że ktokolwiek będzie ją chronił w tym miejscu. Nikt nawet się nie fatygował, by to zrobić, więc naturalnym było, że nawet nie rozważała takiej opcji od samego początku. Ochrona jej osoby przysporzyłaby tylko dodatkowych problemów. - Nie martw się mną - rzuciła cicho w stronę swojego towarzysza. W tej sytuacji nie było sensu nawet myśleć o bezpieczeństwie kogokolwiek. Cudem wydawało się, by którekolwiek przeżyło, a w tym starciu to Gumiś miał na to większe szanse. Przyjęła to jako prosty fakt. Tak właśnie wyglądała prawda. Była tym słabym ogniwem, które było gotowe się zerwać w każdej chwili, przeważając szale zwycięstwa. Już w momencie, w którym przyjęła na siebie drugą śmierć nie było dobrze, a teraz... Zdawało się, że nie widziała w swoim istnieniu większego sensu. Chciała przeżyć, ale co zrobić, gdy było to niemożliwe? Walczyć dalej, ku rozrywce tych silniejszych? Złożyć broń i nadstawić głowę? Czy w ogóle było inne wyjście? Odetchnęła głębiej i po raz pierwszy spojrzała na to, co się działo na jej oczach.
Czerwona energia unosiła się tuż przed nimi, szykując się do kolejnego uderzenia. Sucz stała, jak stała, z niezmiennym uśmiechem na ustach. Pani sytuacji. Nanaya wbiła w nią puste spojrzenie. Ta szopka powinna skończyć się już bardzo dawno. Bez żadnych fajerwerków ani zapowiedzi, Byakushitsune tworzykulę Brigthness, wycelowaną prosto w stojącą kawałek dalej kobietę. Równie sprawnie sięgnęłaby po sztylet, umieszczając go w prawej dłoni. W każdym momencie była gotowa po prostu odskoczyć w bok, gdyby atak za sprawą energii miał nastąpić, choć nie używała w tym celu Ray, przezornie jednak nałożyłaby Blessing. Jeżeli i tak otrzyma cios... właściwie wydawało jej się, że jest gotowa na wszystko i pomimo bólu zamierzała wykonywać swój plan dalej, w najgorszym wypadku przykładając wolną rękę do bolącego miejsca, by za sprawą Ukojenia (PWM) nieco sobie ulżyć. Pomimo tego szłaby dalej. Tuż po Brightness, poprawiłaby Kulą (PWM) w tym samym kierunku, po czym, jeżeli Blessing został zużyty na cios, ponownie z niego korzysta, a następnie tworzy Mirage po swojej prawej stronie i obie Nanaye ruszyłyby biegiem w stronę pani Zamku, chcąc jak najszybciej skrócić dzielący je dystans.

No i masz babo placek mimo że początkowe uniki wychodziły całkiem fenomenalnie, tak nagłe pojawienie się pani zamku wszystko popsuło. A co tam, jak facet to można bić nie? Dlatego wpierw został w miejscu przytrzymany a potem w całkiem niemiły sposób potraktowany dziwnym czerwonym czymś i jeszcze mu ścianę przed twarzą postawiono, co tylko wywołało grymas niezadowolenie na twarzy maga ciała, bo ten nie miał czasu na pieprzenie sie ze ścianami czy dziwnym czerwonym czymś. W sumie z panią zamku też nie. Musiał zakończyć to jak najszybciej, ale też z głową, bo po prostu szarżowanie do przodu w końcu skończy się jego śmiercią. Chociaz on przynajmniej nie bardzo przejmował się chwilowymi niepowodzeniami. Należało wstać i cisnąć dalej. Do skutku. Albo do śmierci.

W każdym razie mężczyzna musiał ruszać dalej, wcale nie zamierzajac cofać się do Nanaś. Jeśli będzie tracił czas na pomaganie jej, to umrą oboje. A ona nie była w stanie poruszać się z taką prędkością, za to zdecydowanie, była w stanie przeżyć. Przez ograniczoną ilość czasu, ale była w stanie. Więc jego zadaniem było w tym czasie zakończyć ich zadanie, tak czy inaczej. W sumie jeszcze nie był pewien czy pochwycenie serca cokolwiek da. A może będzie musiał je zniszczyć? Nie wiedział, na razie chciał je dopaść. Dlatego też gdy tylko pojawiła się przed nim ściana, kontynował co wcześniej. Wyminął ścianę przy pomocy Pilis i z pomocą tego samego zaklęcia kierował się w sposób nieskoordynowany w kierunku serca, co by unikać pocisku. Jak jakimś cudem pocisk trafi, to Gumiś wstaje i kontynuuje. Prosto do serca. Już bez nękania Pani zamku ale nadal jeśli pozwalał mu na to czas próbował użyć Amlas- co parę użyć Pilis. Jednak tym razem był gotowy na nagłe pojawienie się pani zamku i jej niesłychaną prędkość. Jeśli nadążał, to unikał jej z pomocą Pilis kompletnie nie chcąc wchodzić w konfrontację. Zwłaszcza jak miała atakować pazurami. Jednak gdyby zdołała go pochwycić za ramiona jak wcześniej tym razem użyłby Asmodeo z obu pięści uderzając od boku w jej przedramiona, chcąc połamać jej kości rąk, czy po prostu zmusić do puszczenia i użycia kolejnego Pilis. Ale nie tak od razu, poczekałby na ruch kuli, chcąc sprawić by ta, po jego Pilis, wpadła w panią zamku. Gdyby został zaknięty w czymś z czego nie wyjdzie a wymienięcie zajęło za dużo czasu to użyje Hefaystos Udae i to w zasadzie dotyczy też pierwszej ze ścian.

Pani Zamku nie powinna spodziewać się niczego innego z jej strony, jak ofensywy. Czy może dziwnym było to, że wciąż próbowała stawiać opór? Na to pytanie możliwe nigdy nie otrzyma odpowiedzi, jednak Nanaya jej nie potrzebowała. Tak jak i wielu innych, które choć wcześniej zaprzątały głowę dziewczyny, teraz stały się pozbawione sensu. Czy naprawdę potrzebowała wiedzieć, co wydarzyło się w tym Zamku? Czy naprawdę potrzebowała usłyszeć jeszcze więcej, niż obecnie wiedziała? Czym była potrzeba dobrnięcia do samego środka rzeczy, jak nie jej zachcianką, przez którą zginęła dwukrotnie? Teraz już wiedziała, że nie potrzebowała tej wiedzy. Była zbędna i wraz z każdą sekundą walki rudowłosa pozbywała się z pamięci szczegółów - uśmiechu Brune, radości Pani Zamku ze wspomnień, rozpaczy wywołanej walką... Pozostawały tylko fakty i zadanie, które mieli wykonać. Najpierw jednak pozostawało przeżyć w starciu z przeciwnikiem, który preferował walkę w zwarciu. Jak na łucznika, walki zawsze kończyły się takim efektem.
Marudzenie jednak na bok, nie było czasu marudzić. Już chyba nigdy nie będzie. Pozostawało jej tylko uczyć się z walki jak najwięcej i wyciągać wnioski, które pozwolą jej na jak najdłuższe przeżycie (Taktyka). Teraz już wiedziała, że pociski mogą popychać w momencie uderzenia, a także w każdej chwili może wyrosnąć za jej plecami ściana. Uroczo. Gdy już stanęła na nogi, zobaczyła przed sobą widok, którego wolałaby nie widzieć. Za blisko. Zdecydowanie za blisko. Nie wzruszył jej ani okropny uśmiech kobiety, ani to, że rozorała jej sylwetkę od niechcenia jednym ruchem ręki. Byaku po prostu nie lubiła takiego dystansu, który pozwalał jej na niewiele. Z drugiej strony, czy nie chodziło o to, by możliwie jak najdłużej bawić się w ciuciubabkę? Nanaya nie czekała na zaproszenie i stworzyła nad sobą kulę korzystając z zaklęcia The Sun. Przy okazji dorzuciła jeszcze Brightness prosto w twarz kobiety. W ruch poszedłby Step, by zwiększyć nieco swoją szybkość poruszania się i zwiększyć szansę na to, by uniknąć niechybnie zbliżającego się ciosu poprzez odskok w bok i ustawienie się tak, by być zwróconą twarzą do boku przeciwniczki. Ciężko było przewidzieć, co się wydarzy, jednak Nanaya wciąż zamierzała przeprowadzić szturm ze sztyletem w stronę jasnowłosej, próbując uniknąć innych ciosów za sprawą szponów. Jeżeli ich dystans sprawiał, że nie mogła podejść wystarczająco blisko, to zamierzała rzucić sztyletem w stronę Pani Zamku a następnie korzystając z Sokolego Oka przeprowadzić ostrzał z magicznych strzał, nawet z bliskiej odległości. Nawet jeżeli kobieta potrafiła je zablokować, ciekawe, jak długo? Byaku nie zamierzała tym razem przestawać, wypuszczając strzałę za strzałą do upadłego, czy to w stronę torsu kobiety, głowy czy pod nogi, byle tylko nie zbliżyła się zanadto do Gumisia. Nawet będąc w ruchu, zważając na swoje szczęście, umiejętności oraz zdolność bojową łuku (namierzanie celu). Jeżeli znów pojawiłyby się problemy z dystansem, stara się go jak najszybciej skrócić lub zwiększyć tak, by nie znajdować się w zasięgu rażenia pazurów, ale też móc efektywnie przeszkadzać Pani Zamku w poruszaniu się do przodu czy atakowaniu (do 10m).W przypadku jasnych problemów z unikiem przed ciosem, korzysta z Raya, jako ostateczność.

Przeciwnik był niesamowicie silny i szybki. Szybki? Nie, jej szybkość była absurdalna, zupełnie jak gdyby potrafiła się teleportować, a nawet to nie wyjaśniało w pełni jej szybkości. Była po prostu absurdalnie ogromna i Gumiś wiedział jedno, nie pokona takiego przeciwnika. Kurde, ona musiała być silniejsza od Araty. Mag ciała nie był pewien czy kiedykolwiek spotkał kogoś aż tak silnego. Śmieszne jednak było to, że nie specjalnie się bał. Bał się w wielu sytuacjach, wielu przeciwników... ale nie jej i nie teraz. Nie potrafił, jedyne co czuł do pani zamku to pogarda. Nawet jeśli ma tu umrzeć i przegrać z nią, nie potrafił się jej bać bo wstręt do niej przytłaczał wszelkie inne uczucia. Jedynie dumny upór, chęć zniszczenia jej, przebijała się przez negatywne uczucia względem tej "kobiety". Tylko że upór oraz wstręt nie wygrywają walk...

Gumisia nie interesował wyciągnięty palec kobiety. Jeśli zrobiła coś Nanaś, to mogłoby rozkojarzyć Gumisia. Na dodatek znajdował się zdecydowanie za daleko towarzyszki by w jakikolwiek sposób jej pomóc. Skoro zdołała zająć się Nanaś i dotrzeć do Hana, to jakie on miał szansę dotrzeć do Nanaś nim kobieta zrobi mu krzywdę? Za to serce - jakkolwiek było lub nie było ono wyjściem z sytuacji - znajdowało się w zasięgu wzroku, ba dzieliły go od niego może ze dwa metry. Dwa pieprzone metry no i kilka centymetrów głupiej baby. Dlatego Gumiś zamierzał dalej walczyć. Dalej będzie dążył do zdobycia serca i chociażby Nanaś krzyczała z bólu, teraz musiała poradzić sobie sama. Chociaż miał nadzieję że na choć trochę dłużej uda jej się zatrzymać panią zamku. Gumiś za to wpadł na całkiem ciekawy plan, był ciekaw czy zadziała, jakkolwiek by nie było, to była aktualnie jego karta atutowa. Opierał się na fałszywym założeniu, ale jeśli to założenie było prawdziwe to miał cień szans by zrobić COKOLWIEK. Jeśli nie, to plan straci jakieś 50% siły, ale lepsze te 50% niż nic.

Amlas - weszło na samym stracie by całkowicie zlikwidować zmęczenie, a następnie szybkie spojrzenie w prawo i chwila wyczekiwania, kiedy kulka pani zamku się zbliższy, Pilis o 1m do tyłu i Asmodeo z lewej pięści przed siebie. Gumiś miał nadzieję że jego Asmodeo jest w stanie wpłynąć na tor lotu kuli i sprawić by ta uderzyła w samą panią zamku. Jeśli nie to chociaż że Asmodeo na sekundę rozproszy kobietę, w każdym razie od razu po użyciu Asmodeo Gumiś używa Pilis by przenieść się po skosie w lewo i do przodu na taką odległość by zrównać się z panią zamku i bez chwili przerwy kolejne Pilis tym razem prosto w serce które zamierzał pochwycić. Jeśli uda mu się złapać serce to Amlas - i kolejne Pilis Kierując się w stronę Nanaś. Jeżeli pani zamku nie da mu się zbliżyć do serca, ale Gumiś będzie mniej niż 3m od niego, to łącząc Pilis i Asmodeo okrąża serce, cały czas z pomocą lewej ręki posyłając w nie fale uderzeniowe. Był ciekaw reakcji pani zamku i samego serca. To była ryzykowna gra, ale czy miał inny wybór? Jeżeli w którymś momencie Pani zamku go pochwyci, wolną ręką Asmodeo w najbliższy wrażliwy na obrażenia element ciała. Ewentualnie wykona ruch złapaną rękączy to lekki w bok by wystrzelić Asmodeo w trzymający go nadgarstek lub inny element ciała. W wypadku pochwycenia i użycia Asmodeo na przeciwniczce, następuje też druga faza planu w której Gumiś łapie przeciwniczkę za kończynę i używa Pilis by pociągnąć ją ze sobą, a następnie znów używa na niej Asmodeo.