Kamienny las

Nogi, choć wychudłe, wyglądały na całkiem sprawne. Mogłaby wstać, gdyby chciała. Jednakże obecnie nie chciała. Pewnie miałaby na tyle sił fizycznych, by to zrobić. Gorzej jednak było z jej siłami psychicznymi, które wraz z kolejnymi przerażającymi faktami - słabły. Najpierw zrozumiała, dlaczego widzi troszkę mniej, troszkę inaczej. Lewego oka nie było, jakby ktoś postanowił je od tak zabrać, gdy spała. Jakby dało się ją rozmontować na części pierwsze, jak lalkę, wybierając co ciekawsze elementy, a później poskładać, jak gdyby nigdy nic. Może nie odbiegało to zbytnio od prawdy. Niedługo później zrozumiała, czemu prawa ręka bolała. Nie było jej tak samo, jak oka. Oj, biedna Lalka, chyba się popsuła. Patrzyła w miejsce, w którym przecież tak niedawno znajdowała się jej dłoń wspierająca Kaję, nie mogąc uwierzyć w to, co widzi. Nie chcąc w to uwierzyć. Tak, to na pewno był zły sen. Niedługo się obudzi i wszystko będzie dobrze, na swoim miejscu, a ból pozostanie jedynie wspomnieniem. Następne było czoło, będące do tej pory największą zagadką. Czemu bolało? Nie było tu niczego niezwykłego. Lub tak też jej się wydawało.
Jednakże Gumiś był kolejną rzeczą, która zwróciła jej uwagę. Nie mógł chodzić. Nie miał nogi. Czy to też nie było okrutne? Właśnie zabrano im to, co pozwalało im walczyć, poruszać się, przeć do przodu, bez oglądania się za siebie. Ona już pewnie nigdy nie dotnie łuku, on już pewnie nigdy nie będzie walczył, jak kiedyś. Było to tak smutne, że mimowolnie się zaśmiała, z czystej rozpaczy.
Mowa. Przynajmniej mogła mówić. Tylko na ile to się zda teraz, gdy gardło miała ściśnięte z żalu? Słuchała, co mówiła dziewczyna, próbując zrozumieć, jak bardzo jest źle. Przeszli przez portal. Do Zamku. Portal wymagał ofiary. To dlatego... Zakręciło jej się w głowie, na chwilkę.
W następnej chwili coś w niej pękło. Zupełnie nieznajoma, która doskonale wiedziała, co się z nimi stało, pogłaskała ją po głowie. Jeden komentarz wystarczył, by Nanaya się rozpłakała, nie mogąc już dłużej powstrzymywać swoich uczuć. Włosy? Co jej po włosach? W chwili obecnej czuła się pokrzywdzona bardziej, niż postronnej osobie mogło się wydawać. Gumiś na pewno przechodził przez to samo. Tylko ona nie potrafiła tego ukryć. Co mogła zrobić tylko jedną ręką? W dodatku lewą? Nie istniał sposób na opisanie tego, jak bardzo coś lub ktoś zrobił jej krzywdę. A może ona sama to zrobiła? Nie wiedziała, nie chciała. Niech ktoś ją po prostu przytuli... Pieprzyć romantyzm, kto by chciał takich sytuacji z kimś, kogo się kocha? Nikt! Objęła kikut swojej dłoni, mocno przytulając do siebie, nie chcąc się z tym pogodzić, płacząc za siebie i możliwe za Gumisia, jedynym zdrowym okiem. Nawet jeżeli nie bolało liczył się fakt straty, który mocno odczuwała. Podniosła się powoli, sprawdzając, na ile ją stać w chwili obecnie, próbując chociaż przestać płakać. Niemniej pocieszające było, że zbiornik magii pozostał w całości. Jak też jej się zdawało.
- Zadanie - wysmarkała Nanaya, która w chwili obecnej nie była w stanie powiedzieć nic więcej, nie mówiąc już o wymyśleniu czegoś sensowniejszego niż "przyszliśmy kogoś zabić". W chwili obecnej nawet tego nie byli w stanie zrobić, więc po co nawet się produkować? Marnowanie energii, na które nie mogła sobie w chwili obecnej pozwolić. Ruszyła za blondynką krokiem prowadzonego na szubienicę, nie puszczając ręki i nawet nie chcąc patrzeć na Gumisia, by oszczędzić sobie i jemu cierpień. Oboje byli poniżeni, jednak jego musiało to boleć dużo bardziej, niż ją. Był mężczyzną. Chciał się przynajmniej prezentować dumnie, a teraz go z tego odarto. Dlatego nie chciała patrzeć jak wchodzi na wózek niczym przegrany. Bo pomimo całego bólu i kalectwa, jeszcze nie przegrali. Przynajmniej tak też chciała myśleć.

Spojrzał na kobietę wzrokiem dzikiego orangutana wpatrzonego w niedokońca apetyczny acz niestety jedyny okaz banana w okolicy. Zapowietrzenie. Skrzek.-Bawi cię to?-Skrzek. Zapowietrzenie. Zapytał Gumiś który zasadniczo nie był o to zły, to było raczej w stylu... ciężko nawet sprecyzować to uczucie ale podejście kobiety do ich stanu, ów stan, a nawet fakt tego co dotychczas przeszli.. to wszystko zaczęło się wydawać Gumisiowi jakieś wypaczone. Jakieś... inne. Na tyle inne że Gumiś zaczął się zastanawiać czy wszystko co go otacza tak naprawdę nie jest mu obojętne. W zasadzie dlaczego po prostu tu nie zdechnie? Niestety jeden rzut oka na Nanaś starczył, by szybko zdał sobie sprawę że nie - są tu jeszcze rzeczy ważne. Więc wybacz Gumisiu, ty to nawet po wojnie z ranami, nie masz emerytury.

Potem kobieta zaczęła tłumaczyć. I Gumiś rozumiał. Rozumiał to co mówiła na tyle by spojrzeć na nią jak na kretynkę. Bo to co mówiła było głupie. Zasadniczo bardzo głupie, dla kogoś takiego jak Gumiś. A wszak trzeba zaznaczyć że Gumiś był prosty jak budowa cepa. Zapowietrzenie. Skrzek.-Co za kretyn buduje drzwi.-Skrzek. Zapowietrzenie. Mała przerwa. Zapowietrzenie. Skrzek.-Przez które lepiej nie przechodzić?-Skrzek. Zapowietrzenie. Te problemy z mową i ogólne inwalidztwo chyba ma na niego zły wpływ. Zaczął się czuć jak dziadek po 90. Tylko dziadek po 90 jest bardziej energiczny.

A potem pojawił się wózek, a kobieta oznajmiła że nie jest magiem. Tym razem spojrzał na nią jak dwunastolatek który pierwszy raz widzi cycki. Na swoje nie szczęście cycki emerytki. Zapowietrzenie. Skrzek.-Oczywiście że mogło być gorzej. Ale mogło być lepiej.-Skrzek. Zapowietrzenie. Pewnie by teraz krzyknął ale to przekraczało jego zdolności. Zapowietrzenie. Skrzek.-Gdybyście mieli normalne drzwi albo instrukcje obsługi.-Skrzek. Zapowietrzenie. Nie był pewien co myśleć. Obecna sytuacja całkowicie go przerastała. Był wyrwany z rzeczywistości i jakoś nie umiał należycie przejąć się stanem swoim czy Nanaś, tak jak robiła to ona. A może on po prostu tak to przeżywał? Na swój własny chory sposób? Może to po prostu fakt chęci uratowania dziewczyny, trzymał go jeszcze o zdrowych zmysłach? Tylko cholera aktualnie nie robił nic twórczego. Myśl Gumiś, myśl...Zapowietrzenie. Skrzek.-Mag czy nie, moglibyście jej pomóc? Zwrócić oko i rękę?-Skrzek. Zapowietrzenie. Zapytał, atrząc na dziewczynę PROSZĄCYM wzrokiem. Wózek, cholera, on miał na to wejść? Podczołgał się do niego a następnie opierając o niego przedramionami i klęcząc na posiadanej nodze podciągnął się do góry, a następnie przekręcił i usiadł. Chrzanić dumę. Czasem trzeba schować ją do kieszeni. Teraz najważniejsze to przeżyć.

Ale zasadniczo wciąż pozostawała kwestia pytania i Nanayi. Cholera... nie był zbyt dobry w pocieszaniu. Poza tym zasadniczo to przez niego... szlag. Nie wiedział jeszcze jak bardzo się to na nim odbije kiedy ta dziwna... adrenalina? Przestanie szlaeć w jego ciele, ale wiedział że będzie źle, na razie jednak. Zapowietrzenie. Skrzek.-Tak, tak, zadanie.-Skrzek. Zapowietrzenie. Potwierdził słowa Nanayi. Chciał jeszcze machnąć ręką ale to mogłoby być dla pewnych osób niezręczne. Kłamać czy nie kłamać na temat zadania... Cholera. Dlaczego to wszystko musiało być takie skomplikowane? Arata, wpisał się na pierwsze miejsce osób które kiedyś zabije. A jak nie zabije bo umrze, to mu zrobi takie paranormal activity że się posra ze strachu.

Zaskakujące w tej całej chorej sytuacji było to, że Gumiś odzywał się więcej, niż ona, pomimo swoich problemów. Doskonale słyszała, jak ciężko mu się oddycha, więc dlaczego próbował dalej? Czy to był jego sposób, by przetrwać. W takim razie był głupi. Jeszcze tylko pogorszy swój stan. A pewnie było to, że sama, lub też on sam, nie wykona misji. Nie w takim stanie. Nie w momencie, w który oboje potrzebowali siebie nawzajem bardziej, niż kiedykolwiek wcześniej. Ona nie miała ręki, on nie miał nogi, ona widziała tylko na jedno oko, on ledwo dychał. Tak, na pewno dadzą radę.
Odetchnęła, powoli się uspokajając i przyzwyczajając do nowej sytuacji. Daleko jej jednak było do akceptacji. Jednakże gdzieś tam, w środku, istniała szansa na to, że odzyskają to, co im tak brutalnie zabrano. Czy to była cena za wejście? Zaczęła się zastanawiać, czy Arata i Kaja kogoś poświęcili, by wejść tu bez szkód. A jeśli nie, jak długo zajęło im zbieranie się do kupy. Choć nie uważała, by było to tak łatwe, jak wyglądało. Nic tu nie było łatwe, od samego, pieprzonego, początku. Jakaś nowa siła w nią wstąpiła, choć była to zaledwie iskierka pośrodku wszechobecnej ciemności. Zgasiła kulę. Skoro potrafiła zrobić to, to może i z gardłem Gumisia da się coś zrobić? Zobaczymy...
- Jeszcze nie... Szukamy czegoś, ale nie wiemy czego... Dowiemy się, gdy to znajdziemy. A może po prostu posłano nas na śmierć? - odpowiedziała cicho. Czy to nie było zgodne z prawdą? Nie wiedzieli, kim jest pani zamku, a tym bardziej, czym jest jej serce, skoro tak skoro przyjmowało życia ludzi. Umysł pracował już jak powinien. Jednak wciąż nie było w nim więcej motywacji niż iść przed siebie, kroczek za kroczkiem. Monotonna stabilność jakoś ją uspokajała.

Miłe że żyją? Ciekawe? A co oni kurwa byli, małpy w zoo? CIEKAWE, a phy. To był pieprzony cud, ale Gumiś wierzył w cuda tak bardzo jak w horoskopy. I wróżki. Gardził wróżkami. Znaczy w sensie ezoterycznym, nie biologicznym czy etnicznym. W gruncie rzeczy, za dużo wróżek zdecydowanie. No ale Gumiś postanowił tego nie komentować. Ale za to teatralnie się zapowietrzył. Niech wie, że Gumiś był zły - bo oczywiście to było ironiczne zapowietrzenie.

Ha, jak nie lubi spraszać gości to po co mu drzwi? Poza tym skoro nie lubi to po co ofiara? No i lepszych systemów zabezpieczeniowych nie było? Cholera podzielił by się z nią tymi mądrościami ale nie mógł mówić. Znaczy mógł ale cholera. Co za niepraktyczne rany. Dlatego po prostu się przemądrzale zapowietrzył. Może dziewczyna zrozumie co miał na myśli. Sam Gumiś chyba zaczynał łapać jak się w ten sposób porozumiwać. Kto by przypuszczał że jedno zapowietrzenie może wyrażać różne uczucia czy myśli?

Co do zadania odpowiedziała Nanaya, kiedy to Gumiś postanowił pojechać czym prędzej za paniami, rozglądając się jeszcze czy gdzieś tu nie biega oko Nanaś czy jego noga. Zabawna sprawa swoją drogą. W gruncie rzeczy kobieta niedokońca bowiem odpowiedziała na jego pytanie a on już naprawdę miał dość domysłów. Zapowietrzenie. Skrzek.-Więc jak je znajdziemy to wskoczą na miejsce?-Skrzek. Zapowietrzenie. Czy tylko jemu wydawało się to głupie? Zapowietrzenie. Skrzek.-Nie bardzo wiem bowiem jak nam ta wiedza ma pomóc...-Skrzek. Zapowietrzenie. Kaszelek. Zapowietrzenie. Skrzek.-Jeśli tak, to czy pomoglibyście nam znaleźć... siebie?-Skrzek. Zapowietrzenie. Cholera. W ogóle chyba powinien pytać o ważniejsze rzeczy, ale zasadniczo kiedy nie masz nogi, kwestia zadania odchodzi w niepamięć. A może to chodziło o coś innego? Gumiś nie wiedział, ale zjadłby zupki. Kotleta mógłby nie przełknąć.

Niewiadome, niewiadome, niewiadome. Na każdym kroku, praktycznie czaiły się w każdym zakamarku, tylko czekając, aż dwójka magów postanowi o coś zapytać, by jeszcze bardziej skomplikować ich niepewną sytuację. Czy znajdą swoje części? Nie wiadomo? A jak je znajdą, to będzie szansa na ich odzyskanie? Nie wiadomo. Czy w ogóle będą w stanie stąd wyjść? Nie wiadomo. Iście cudownie wiedzieć, że są "jedyni w swoim rodzaju". Przynajmniej przed nimi nie było aż tak inteligentnych jednostek, by się pchać się w objęcia śmierci nie bacząc na nic. Bo albo się umarło i było już wszystko obojętne, albo rzuciło się najpierw ofiarnego kozła i "wszystko było w porządku". Tak. Oni, oczywiście, musieli być jedyni w swoim rodzaju. Jak banda Wróżek.
- A zwykle jak się pojawiają? - zapytała z pełną rezygnacją. Jak na razie, dla niej, nie wyglądało to na interesujące. Oczywiście wynikało to z miejsca, w którym się znajdowała - była z zewnątrz i właśnie straciła coś, co uważała za cenne. Natomiast dla dziewczyny stanowili chyba coś pokroju okazów. Żywi, skorzy do rozmowy, ba, do tego tak śmiesznie reagujący na wszystko, co im się właśnie stało! Niewątpliwie całkiem zabawnie było widzieć dwójkę głupców. Westchnęła, słysząc odpowiedź na swoje słowa. O tak, nie wątpiła w inwencję twórczą nowego mistrza. Tyle że według wszystkich spekulacji teraz jedno z nich powinno być martwe. A nie jest. - Tylko niekoniecznie druga osoba o tym wie - rzuciła cierpko. Skoro zasadą była śmierć, a oni robili za pieprzony wyjątek...
Spojrzała na drzwi, które przed nimi... wyrosły? Pojawiły się? Strzałki i uśmiech. Wysłuchała uważnie tego, co mówiła ich przewodniczka poniekąd opiekunka, nagle zdając sobie sprawę z ważnej rzeczy.
- A w ogóle to jak się nazywasz? - zapytała ni z tego, ni z owego, patrząc na jej jasną główkę. Tak, dość ważne, zważywszy na to, że niepewne było, ile ze sobą spędzą czasu. A lepiej było wiedzieć, do kogo się zwraca. - Jak wrócić do... wyjścia? O ile można to tak nazwać... - Na sama myśl poczuła falę nieprzyjemnych dreszczy. Za nic w świecie nie chciała wychodzić, jeśli miało się to wiązać z tym samym, przez co przeszli w jedną stronę. Czy życie tutaj było takie złe? Nie, nie, Nanaś, skupiasz się na złych rzeczach. Zacznij może od tego, gdzie można odpocząć? Sama dziewczyna zdecydowanie mniej przejmowała się kwestia odzyskania swoich części. Kwestia zmęczenia? A może wolała się skupić na czymś innym, niż własne kalectwo i chociaż chwilowo nie wracać do tej przykrej kwestii? Faktem było jednak, że nie chciała o tym myśleć. Jednak odruchowo wyciągnęła prawą rękę w stronę drzwi, chcąc je otworzyć. Zagryzła wargę z bezsilnej złości, odwracając głowę, byle tylko jej wzrok nie napotkał brakującego przedramienia. W każdym razie wybrała te z uśmiechem, otwierając je lewą dłonią. Może chociaż one nie okażą się kolejną, całkiem ironiczną pułapką tego miejsca. Przechodząc, starała się być ostrożna. Dopiero teraz docierało do niej to, ze cokolwiek przeszła wcześniej mogło jej nie przygotować na to, co znajdowało się dalej.

Słysząc co mówi dziewczyna, spojrzał na nią nieco krytycznie. Chociaż właściwie bardzie można powiedzieć że spojrzał na nią tak, jak patrzy posąg na malującego po nim dresa. I nie jest to pusty wzrok. To jest wzrok krytyczny. Mówiący "Spadnę na ciebie, zobaczysz". Zapowietrzenie. Skrzek.-Stojąc na twoim miejscu miałbym nogę.-Skrzek. Zapowietrzenie. Zapowietrzenie. Skrzek.-Spróbuj ty, postawić się na moim.-Skrzek. Zapowietrzenie.

Całkiem interesujące... zasadniczo Gumiś cieszył się że owa osoba będzie z nimi. Na przykład - będzie mniej bolało. Z drugiej strony wciaż - zjadł by zupki. Poza tym nadal czuł się jak wrak psycho-fizyczny no i co najważniejsze jak małpa w zoo. Gdyby mu za to płacili to może by jeszcze to zniósł... w każdym razie pozwolił sobie obrzucić sylwetkę dziewczyny uważnym spojrzeniem. Jak tak teraz o tym myślał to nawet nie zwrócił uwagi na rozmiar jej klatki piersiowej. Nie żeby miał na to czas czy coś.

Widząc drzwi i słysząc co mówi o nich kobieta o której imię zręcznie zapytała już Nanaya, skupił się na zasadniczej kwestii jaką było właściwie to że nie wazne które drzwi wybiorą i tak trafią w randomowe, randomowo działajace miejsce. Chociaż może nie do końca. Właściwszą teorią jest - nie ważne które drzwi wybiorą trafią w miejsce skrzętnie przygotowane im przez nie do końca łaskawy los. Tak więc po co w ogóle wybierać jak można iść cały czas naprzód?

Kiedy Nanaya otworzyła drzwi z uśmieszkiem to ten podążał już za nią na swoim mobilu. Starał sięoczywiście jej nie potrącić, to mobłoby się skończyć fatalnie dla kogoś kto swoją sylwetką bardziej przypominał wieszak niż człowieka. W sumie sam aktualnie nie wyglądał lepiej. Jak posąg. Nawet mół na kogoś spaść. No i patrzył krytycznym wzrokiem. W każdym razie podążał za Nanayą, pierwszy raz od naprawdę dawna nie będąc gotowym na potencjalny unik. Ciężko uniknąć czegoś na wózku. No i nie bardzo jest jak zasłonić Nanaś czy nową znajomą. Z drugiej strony Nanaś miała jego płaszcz...

Nanaya powoli zaczynała się akomodować do zmian. Utrudniały jej ruch, ciągle wyciągała prawą rękę zamiast lewej, nieco obawiała się, że na coś wpadnie, do tego wciąż powracała dziwna kwestia tego, gdzie zniknęły jej kilogramy. Wiele kobiet z pewnością oddałyby wiele, by tak szybko się ich pozbyć, jednak dla niej było to dość okrutne przeżycie. Ubrania były za luźne, źle się z tym czuła. Jak wieszak. Trzeba było coś z tym zrobić.
Jednak odpowiedzi, których udzielała im dziewczyna skutecznie zajmowały rudowłosą. Nie czując bólu jako takiego była w stanie myśleć. A ponieważ nie mogła zrobić niczego innego, szło jej to nadzwyczajnie dobrze. Pani zamku pilnuje wyjścia. Uśmiechnęła się lekko w stronę Brune. Po raz pierwszy tak całkiem naturalnie. Zaczęła się też zastanawiać, skąd to dziewczę się tu wzięło.
- Jestem Nana - powiedziała cicho, przedstawiając się. Pani zamku pilnuje wyjścia. Przynajmniej jedno było pewne. Kiedyś ją spotkają, nawet jeżeli będą błądzić po zamku. Z drugiej strony, czemu nie było tu jednolitej struktury? Drzwi pojawiały się i znikały, pomieszczenia, do których prowadziły również. Było to miejsce bardziej przypominające więzienie lub skrytkę, aniżeli miejsce do mieszkania. Labirynt, w którym trzymano Minotaura. Trybiki w jej głowie pracowały na pełnych obrotach.
Otworzyła drzwi i po chwili wnętrze pojawiło się znikąd, jakby ktoś wybierał to, co miało się znaleźć w środku, by po krótkiej chwili zmaterializować to przed gośćmi. Jedzenie. Dużo jedzenia. Aż ślinka mogła pocieknąć. Tylko że ona nie czuła się głodna w chwili obecnej. Pomimo tego tęsknego, bliskiego uczucia, które pojawiło się dosłownie znikąd. Weszła do środka, lekko się kłaniając, ni z tego, ni z owego, wiedziona tym, co sobie uroiła w głowie. Szybko przeszła do środka, by nie blokować drogi Gumisiowi, przyjrzała się stołowi, po czym ostrożnie, by niczego nie wylać z powodu swojej zaburzonej percepcji i sprawności, sprawdziła, co znajduje się pod przykryciami, informując o tym Gumisia. Dotknęła dłonią obrus, zastawę.
- Jak długo to już jesteś, Brune? - zapytała z czystej ciekawości dziewczyna, patrząc na wybawczynię i przewodniczkę zarazem. - I jaką osobą jest Pani zamku? Może nie chce mieć gości, ale nie brzmi, jakby była złą osobą - zagadnęła, siadając na krzesełku. Czy było tu coś, co była w stanie zjeść lewą ręką? Gościnności nie powinno się tak łatwo odtrącać, nawet jeżeli wywoływała takie mieszane uczucia. Nie wiedzieli nawet, ile tu spędzą czasu. Pomimo braku głodu, coś lekkiego powinno być w porządku. Wzięła więc jakiś owoc, dalej zastanawiając się, skąd to dziwne uczucie.

Zapowietrzenie. Skrzek.-...-Skrzek. Zapowietrzenie. Zaczął niepewie Gumiś stwierdzając w czasie swej głośnej wypowiedzi że jakiekolwiek słowa nie mają w tej chwili znaczenia. W każdym razie znaleźli się w nowym pomieszczeniu, suto zastawionym. Kiedy Gumiś patrzył na te całe jedzenie stwierdził że chętnie by je zjadł. Tylko nie bardzo miał jak. Kiedy zobaczył jak Nanaya i Brune - co za głupie imię, Rodzice chyba nie mieli inwencji - zajadają się owockami, to tylko się zapowietrzył urażonym tonem. Podjechał na swoim wózdku do zupki i postanowił ją zjeść. Z misji a co, nie będzie się ograniczał, skoro on tu może jeść tylko zupkę. A TE DWIE JEDZĄ TE FAJNIEJSZE RZECZY. W trakcie pałaszowania zupki stwierdził że nawet nie zła. Co z tego że czuł się jak by jadł rosół z własnej nogi. Co do dalszych drzwi, decyzję podejmą później, na razie Nanaya niech wpierniczy pomarańczko. A on opróżni naczynie z zupą.

Jakkolwiek jadł Gumiś, nie było to problemem dziewczyny. Dlatego też gdy był strofowany, zaśmiała się pod nosem, możliwe pierwszy i jedyny raz przebywając w tym dziwnym miejscu. Było to na swój sposób urocze, choć Smokowi pewnie do śmiechu nie było. Pewne było jedynie to, że kiedyś się doigra i faktycznie coś mu się stanie za emanującą dookoła żądzę mordu... Człowiek na wózku inwalidzkim emanujący żądzą mordu był tak absurdalny, że zaśmiała się ponownie. Miała przecież okaz przed sobą.
Tymczasem wysłuchiwała słów Brune na temat... w zasadzie wszystkiego. Czasu. Pani Zamku. Własnego imienia. I była w stanie nawet wyobrazić sobie charakter tej pani. Znała nawet podobną osobę. Co tylko sprawiało, że będzie ciężko. Odetchnęła lekko.
- Tak, wszystko jest jasne - odpowiedziała cicho, z delikatnym uśmiechem na ustach. Arata tu był i wyszedł. Tak więc pozostawało zrobić dokładnie to samo, cokolwiek by im pod nogi lub wózki rzucono. Tak samo jak to dziwne uczucie. Było tu coś ważnego i nie ulegało to wątpliwości. Najpierw zobaczyła tort. Czarny z nimi na szczycie. Uśmiechnęła się krzywo. Całkiem przypominał weselny. Czy też może śmiertelny. Można było go odczytać na tysiąc sposobów, ale jej najbardziej przypadł do gustu pomysł ostatniej wieczerzy dwójki magów posłanej na śmierć. Trzeba było to uczcić! Niewątpliwie dobry pomysł i nawet nie ukrywała, że tort jej się podoba. Na swój sposób. Typowo Nanasiowy. Następne były lody, cytrynowe. Lepszych być nie mogło~! Prawie jakby po wszystkich daniach - przystawkach, zupie i głównym daniu, miał przyjść deser. I na koniec...
Zmroziło ją. To było jej. Bez wątpienia jej. Ciało zareagowało samo. Czemu tutaj? I znowu coś się stało. Znane uczucie niebezpieczeństwa, do którego niemal przywykła przy drodze do bramy, ja nazywała to Brune. Nie było ono silne, jednak jednoznaczne. Ale czemu... Przełknęła ślinę, powoli się cofając by podnieść odrzuconą pokrywkę, a następnie przykryć oko. Nie chciała na nie patrzeć. Czego się nauczyła w drodze tutaj? Tamto przerażające doświadczenie śmierci niemalże wskazywało na to, co się działo po tym, jak przejdzie bramę. To, że poczucie zagrożenia pojawiło się tutaj, w tym momencie, tak nagle, możliwe też o czymś świadczyło. Bez słowa usiadła na krześle i wzięła kawałek pomarańczy. Nie czuła smaku. Musiała się zastanowić. I w międzyczasie coś zjeść. Faktycznie ostatni posiłek.

Gumiś w spokoju sobie jadł. Z założenia w spokoju bowiem zaraz została naruszona jego przestrzeń osobista a on sam został zganiony co conajmniej "Uraziło go". Kobieta pałała w tym momencie czymś na wzór żądzy mordu, tylko nieco słabszej niż ta w czasie okresu. Gumiś jednak nie bardzo się tym przejął. Jej spojrzenie mimo że topiło lodowce, w aktualnym miejscu i czasie wydawały się nader sympatyczne. Prawie jak to które posyła Lew osobie która zjadła mu śniadanie. A przecież Gumiś jadł kulturalnie. Kobieta chyba nie widziała niekulturalnego jedzenia. Ale wdawanie się w nią dyskusje na temat kultury mogło okazać się bezcelowe i nie skuteczne więc posłał jej tylko urażone zapowietrzenie i postarał się jeść bardziej łyżeczką i bardziej zupę. Chociaż wciąż nie wiedział gdzie jej uchybił. Cóż Gumiś prosty człek i mimo że jakąś kulturę miał, to czasem sie gubiła. Ale czyż nie liczą się próby jej znalezienia?

Kiedy Nanaya zrobiła to co zrobiła przy ostatniej pokrywce Gumiś stwierdził że jest conajmniej zainteresowany. Rozruszał swoje perpetum mobile i podjechał do stolika by unieść pokrywkę pod którą znajdować się miało to co doprowadziło Nanaś do upuszczenia pokrywki. Oczywiście jadąć, uważa na stopy dziewcząt, a przed podniesieniem pokrywki chrząka coś pod nosem patrząc na Brune spojrzeniem "Jeśli to nie jest kulturalne to mnie kurwa cmoknij w tyłek". Bo Gumiś sądził że podniesienie pokrywki jest równie kulturalne jak jedzenie zupy łyżką. Zawsze mógł jeść widelcem. Tak, wciąż był urażony tym zwróceniem mu uwagi. Chociaż w tej sytuacji nie wydawało się to nader ważne, to jednak czył się jak smok, któremu ktoś nadepnłą na ogon i teraz byle co może go urazić. Że tak to ujmie, wręcz "zasmutkować".