Sala Intensywnej Terapii

Jednoosobowa i ciasna sala przeznaczona dla specjalnych pacjentów. Nie ma w niej okien, a jedyne oświetlenie stanowi jarzeniówka, która czasami się zacina. Prócz łóżka znajduje się tu także jedno twarde krzesło dla odwiedzających.


MG

Nie wiadomo do końca ile Liang leżał już w łóżku. Może dzień, może dwa a może należałoby zacząć liczyć stracony czas w tygodniach? Niemniej jednak, gdy już udało mu się obudzić, mógł spostrzec, że przy jego siedzi mężczyzna w wieku około trzydziestu lat i przygląda mu się bacznie. Gdy tylko zobaczył, że chłopak przestał być warzywkiem, uśmiechnął się pogodnie.
- Jo…- odezwał się dość niskim głosem.
Swoją drogą nietrudno było zauważyć, że miejsce zranienia wygoiło się, lecz nadal pozostawała na nim dość widoczna blizna.

Wygląd mężczyzny

Przez długi czas mój umysł balansował na skraju ciemności i pustki... Byłem niczym zawieszony pomiędzy światem żywych i martwych, bezsilny, nie mogąc wyrwać się z okowów snu...
Obudził mnie głośny krzyk, lecz gdy się obudziłem, nie ujrzałem nikogo, oprócz mężczyzny siedzącego przy moim łóżku... Tylko... co ja robiłem w łóżku, skoro ostatnie miejsce które pamiętam, to bezludna wyspa... no, prawie bezludna...
-Umm, gdzie ja jestem? I... kim ty jesteś?-
Po chwili dotarło do mnie, co powiedział mężczyzna
-A tak, yo, yo...-
Rozejrzałem się dookoła... niewątpliwie był to szpital...
-Długo już tutaj leżę? Boli mnie głowa...-

MG

Mężczyzna zaśmiał się pełną piersią, gdy Liang pokazał swoje zdezorientowanie. Białe ściany i dość surowy wystrój pomieszczenia chyba dawały jasną aluzję, do miejsca w jakim się znajduje. Nie widział więc potrzeby odpowiadania nieco zagubionemu chłopcu. Zamiast tego wolał trochę rozluźnić sytuację za pomocą śmiechu. Śmiech zawsze działał. Czasami nawet człowiek nie wiedział z jakiego powodu to robi. Samo zjawisko było zbyt zaraźliwe i osoba, która potrafiła się nim posłużyć, posiadała też niejaką władzę nad innymi. Ale to nie pora na takie dywagacje.
- Jestem Hernán Fernández.- przedstawił się jegomość, wciąż uśmiechając się szeroko w kierunku Lianga.- Hmm… to zależy, co uważasz za „długo”. Głowa to akurat twój najmniejszy problem…

Na dźwięk śmiechu nieznajomego, choć nie wiedziałem z czego się śmieje, na mojej twarzy zagościł niejaki uśmiech... słaby ale uśmiech... mimo, iż się obudziłem, czułem się nadal osłabiony...
Moment później zacząłem cicho chichotać, ponieważ śmiech był dość zaraźliwy
-No, pewnie już to wiesz, skoro tutaj siedzisz, ale jestem Liang...-
Po chwili sformułowałem w końcu pytanie, które ciągle krążyło po mojej głowie
-Etto... co cię do mnie sprowadza? Jeśli mogę tak powiedzieć... nie wyglądasz raczej na lekarza, czy pielęgniarkę...- Uśmiechnąłem się słabo...
-I co masz na myśli, że głowa nie jest moim największym problemem?-
Na potwierdzenie tej informacji, spróbowałem poruszyć wszystkimi moimi członkami, by sprawdzić, czy wszystko z nimi w porządku...

MG

No proszę. Liang już się owym śmiechem zaraził. Chyba jednak prawdą było, że była to choroba zakaźna i łatwo przekazywana. Mimo zawiązania już dość bliskiego kontaktu, mężczyzna nagle zaczął wzrokiem biegać od jednej ściany do drugiej, jakby szukając na nich ukrytych plam i za wszelką cenę omijając twarz chłopaka.
- Niestety nie jestem sadystą. Wolę pobawić się w żeglarza. O wiele ciekawsze zajęcie!
Widząc, że Liang nagle zaczął dość dziwacznie się zachowywać, znaczy się sprawdzać, czy ma wszystko na swoim miejscu, znowu zaśmiał się dobrodusznie.
- Nie no, z tą głową żartowałem. Choć wcześniej to faktycznie to było twoje najmniejsze zmartwienie. No coś tam mówili jeszcze, ale się na tym nie znam, pamięć mam słabą.
Popukał się w prawą skroń, jakby dowodząc swoich wad.

Żeglarza? Hmmm... to żadna odpowiedź... nadal nie wiem co on tu robi i czego ode mnie chce...
Ale z doświadczenia wiem, że odpowiedzi na pytania same przyjdą w odpowiednim czasie... Mógłbym zacząć wymuszać, męczyć pytaniem, ale skoro raz mi nie odpowiedział, zrobi to, kiedy będzie chciał...
A może jestem po prostu zbyt zmęczony, żeby się spierać? Być może... spałem tak długo, a nadal "lepią" mi się oczy...
-No, ja bynajmniej nie mam zamiaru na razie zbliżać się do wody... z chęcią odwiedziłbym las albo góry... z wodą dam sobie tymczasem spokój... za dużo się jej ostatnio naoglądałem...-
Zastanawiam się, kiedy będę mógł wstać na nogi i wyjść ze szpitala... Muszę sobie kupić nowe Guan Dao...
Ostatnie zdanie nieświadomie wypowiedziałem na głos...

MG

Hernan nie skomentował jego wypowiedzi o morzu. Może nie chciał się dzielić swoimi uczuciami czy przemyśleniami, a może po prostu mu się nie chciało, bo wyglądał raczej na człowieka, który, gdy tylko może, miga się od pracy. Kiedy Liang wspomniał o potrzebie nowego zakupu, nagle uderzył się otwartą głową w czoło.
- Na śmierć bym zapomniał! Wczoraj ktoś przysłał do ciebie paczkę z tym no… czymś, ale piguły skonfiskowały. Jak będziesz wychodził to im przypomnij. Wyglądało dość drogo.
Lewą dłonią podrapał się w tył głowy, jakby nad czymś głęboko się zastanawiał i chyba też tak było, bo długa chwila nie minęła a znowu się odezwał.
- Szkoda, że reszty twoich towarzyszy nie udało się nam znaleźć. To w ogóle cud, że cię spotkaliśmy…- rzucił nagle od czapy, zdradzając co nieco swoją tożsamość i rolę.

Paczka? Z tym czymś?
-Znaleziono moje Guan Dao?-
Rodowa broń jednak nie przepadła!
-A waśnie, propo wstawania na nogi... wiadomo kiedy wyjdę?-
Mam nadzieję, że nie spędzę tutaj kilku miesięcy... w zasadzie to nawet nie wiem w jakim mieście się znajduję... Hargeon, Hosenka, Magnolia? Taki duży szpital, gdzie dostałbym osobny pokój znajdowałby się pewnie tylko w Magnolii, tak więc zakładam, że to właśnie w tym mieście się znajduję...
-Nie znaleźliście nikogo więcej? Jestem jedyny? Znaczy, byłem świadkiem śmierci kilku z nich, jednak miałem nadzieję, że znaleźliście chociaż ciała... Próbowałem ich uratować, lecz wszystkich rozszarpał jakiś stwór. Zanim zdążyłem im pomóc, jeden z nas przed śmiercią zdołał wystraszyć i poparzyć go bombą... Gdzie mnie znaleźliście?-
Celowo nie wspomniałem, że musiałem walczyć o życie, walcząc z jednym z rozbitków... Problemem było to, że on nawet nie próbował się bronić... Skrzywiłem się na wspomnienie dźwięku przecinanego ciała...

MG

- Nie znam się na broni, więc ci raczej nie pomogę… Ale wiem za to kiedy wyjdziesz!
Ucieszył się widocznie, że w końcu może być na coś przydatny. Dziwny typ człowieka. Niby już od dawna dorosły, a mimo to nadal zachowywał się niczym kilkuletnie dziecko, choć po prostu może starał się jakoś odreagować na… no właśnie, na co?
- Piguły mówiły, że zaraz po wybudzeniu cię puszczą, o ile nic ci nie będzie, ale chyba wyglądasz dość zdrowo jak na moje oko.
Zaśmiał się znowu na wiadomość o potworze. Choć może Liangowi nie wydawało się to bardzo zabawne, jemu sprawiło nieoczekiwaną radość.
- Na wyspie, gdzie cię znaleźliśmy, nie ma żadnych zwierząt, wiesz? Ale może to wynik jakiś halucynacji. Wszystko, co żywe, stara się ją omijać, z powodu pewnego kwiatu, który powoduje różne takie przewidzenia, a czasami i jakiś zgon. Niezbyt przyjemna historia… A właśnie! My tu sobie pitu pitu, a miałem tylko wpaść na chwilę, bo po drodze było. Żona mnie zabije, że znowu się gdzieś szwendam…- Westchnął nagle i spojrzał w kierunku drzwi.- Coś chcesz jeszcze wiedzieć?

-O! Czyli jestem gotowy do wyjścia? Co prawda czuję się jeszcze trochę słabo, ale cieszę się, że mogę wyjść-
Szczerze to nie spodziewałem się tak szybkiego powrotu do normalności... I w końcu odzyskam swoje Guan Dao... Może mógłbym zamontować w nim system nawigacji? Znaczy jakąś pluskwę czy coś, żebym zawsze wiedział, gdzie ono jest... może lakryma nawigacyjna?

Kwiat? Halucynacje? Przypadkowe zgony? Nie, to nie może być prawda... to wszystko zdarzyło się naprawdę! To wszystko było zbyt prawdziwe by być tylko omamami... czułem ból, swędzenie w miejscu rozcięcia, kapłanka mnie leczyła, czułem to... przedzieranie się przez dżunglę... to nie było tak! Nie wymyśliłem sobie tego wszystkiego... Ja... ja naprawdę zabiłem tamtego człowieka...
Byłem wstrząśnięty tym co usłyszałem... i szczerze mówiąc, nie sądzę żebym był w stanie w to uwierzyć... w to, że wszystkie te rzeczy były wytworem mojej wyobraźni...
-Och, nie, dziękuję... Proszę pozdrowić żonę. Jak będzie pan wychodził, mógłby pan przysłać do mnie jakąś pielęgniarkę? Ja też będę się powoli zbierał... chce jak najszybciej dojść do pełnej sprawności-
Na potwierdzenie swoich słów, podciągnąłem się na łóżku i usiadłem... Na szczęście nie zakręciło mi się w głowie...
-Do zobaczenia, panie Fernández. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś będziemy mieli okazję do rozmowy...-
Teraz pozostało czekać na pielęgniarkę... No i muszę zbadać tajemniczą paczkę...
Czekałem i czekałem, aż w końcu ubrałem się i sam poszedłem do recepcji by się wyrejestrować i odebrać pakunek.

MG

- Poczekaj może na te potwory, bo ja to się nie znam. I pozdrowię żonkę, ale raczej jej gniewu to nie uspokoi.
Mężczyzna zrobił przerażoną minę, spoglądając nagle na ścianę. Co działo się w jego wyobraźni, można się tylko domyślać, lecz zapewne nie była to jedna z tych przyjemnych rzeczy w kształcie puchatych króliczków.
- No w każdym razie życzę ci szczęścia. I mam nadzieję, że już się nie spotkamy…
Zaśmiał się nerwowo, po czym sam szybko wyszedł z pomieszczenia.

Początkowo służba zdrowia nie była zadowolona z tego, że Liang nagle wstał i podszedł do recepcji. Gruba pielęgniarka nakrzyczała na niego swoim niskim głosem, po czym odesłała do łóżka. Niestety w czynnościach tych przeszkodził jej akurat przechodzący lekarz i widząc ozdrowiałego chłopca, odesłał go do swojego gabinetu, gdzie go przebadał, po czym stwierdził, że chłopak może w gruncie rzeczy wyjść, ale nie powinien się na razie przemęczać, bo może mu się coś stać.
Koniec końców niezadowolona kobieta oddała Liangowi jego Guan Dao. Choć może nie jego? Broń wyglądała całkiem podobnie do oryginały, lecz różniła się parom drobnymi szczegółami, które mogło dojrzeć jedynie wprawne oko. Prócz tego dołączona karteczkę o wdzięcznej treść:
„Dziękuję za wspaniały spektakl. Mam nadzieję, że ci się przyda.
Ch.”
Kim był owy Ch.? A może była? No cóż, nie wiadomo. W każdym bądź razie chłopak wzbogacił się o nowy artefakt.

Liang: Guan Dao, na które nie działają żadne PMW. Zarówno te negatywne jak i pozytywne. Jest w niewielki stopniu antymagiczne. Niestety przeciw zaklęciom już nie będzie tak przydatne.
+ boisz się wody, powodzenia z myciem :C

He? Serio? Co za gbur... a był taki miły... Gówno prawda, gbur... "Mam nadzieję, że już nigdy się nie spotkamy...". Przydrzeżniałem mężczyznę w myślach... Pewnie się kurde mnie wystraszył...
Po wyjściu, przy recepcji spotkałem "piguły".
Ech... faktycznie... Fernández miał rację z tymi potworami... Myślałem, że pielęgniarki nie powinny wywoływać stresu na pacjentach, toteż jej powiedziałem...
Dobrze, że lekarz mnie wyciągnął, bo jeszcze trochę, a użyłbym mojego Guan Dao...
Ulżyło mi, kiedy w końcu dostałem je w swoje ręce... Znajomy dotyk twardego drewna przywołał wspomnienia rodzinnej wioski...
Ciesząc się z odnalezienia rodowej broni, wyszedłem ze szpitala, wyruszając do Ery, by obejrzeć długo wyczekiwany Wielki Turniej Magiczny...

[z/t]

MG

Kuro jakimś cudem dotaszczył Berę do szpitala, samemu niemalże słaniając się z wyczerpania. Ich stan szybko zaalarmował lekarzy, którzy zajęli się i Berą, i Kuro, zanim w ogóle zaczęli się dopytywać, co się w ogóle stało. Kobieta wylądowała na intensywnej terapii, natomiast blondasek skończył jedynie na poczekalni, gdzie doprowadzono go do stanu używalności. Po długich trzech godzinach poinformowali go, że Bera jest stabilna i może ją odwiedzić, jeśli chce.

Cuda czasem się zdarzają. Przynajmniej w ten oto sposób mógłby się wypowiedzieć aktualnie Kuro, który to zdawał się przemieszczać spokojnym krokiem przez korytarze do miejsca, gdzie mógł zastać Berę... Gdzie najprawdopodobniej znajdywała się ciemnowłosa. Nienawidził czekać, ale tym razem musiało to go spotkać - ponownie już tego dnia, a gdy w końcu mógł dostać się do środka i odwiedzić swoją "towarzyszkę", przekroczyłby progi pomieszczenia, uśmiechając się mimowolnie. Teraz z pewnością nie miałby do czynienia z jakimiś flakami, czy z... krwawym obliczem Bery?

MG

Bera... leżała. I zasadniczo tyle dało się powiedzieć o jej obecnym stanie. Była blada, zmizerniała, ledwo oddychała. daleko jej było od tej pewnej siebie dziewczyny, która nie tak dawno próbowała wyjaśnić swoje działania chłopakowi. Jak dług będzie musiała leżeć, nim w ogóle się obudzi? Mając już doświadczenie w podobnych przypadkach, jasnowłosy mógł stwierdzić, że mogła się nawet nie obudzić.
- No cóż... nie myślałam, że tak to się skończy... - głos Bery rozległ się za jego plecami. Nie była zadowolona. Cmoknęła z irytacją. - Trzeba jak najszybciej znaleźć ostatnie korale inaczej ona faktycznie umrze... - westchnęła z rezygnacją.