Sala nr. 4

Średnich rozmiarów sali z czterema łóżkami, niewiele różniąca się od innych, wielu pomieszczeń w owym szpitalu. Jasne ściany, dwa duże okna, kilka szafeczek dla pacjentów i...właściwie tyle. Mimo tej skromności, łóżka są wygodne, pościele pachną świeżością, a co najważniejsze - zawsze można liczyć na wyspecjalizowany personel medyczny.

Wydawać by się mogło, że ich pobyt na wyspie trwał naprawdę długo, a nie tylko dwa dni...ciężkie dwa dni trzeba przyznać! W dodatku Marone nawet nie skończyła mówić, gdy to straciła przytomność, uh...Na szczęście, gdy się obudziła była...no, żywa! I wcale nie w niewoli. Tak tak - misja zakończyła się pomyślnie, Foche - ten dobry - przejął rządy, a jasnowłosa miała nadzieję, że wszystko się na Ember ułoży.
Niestety nie wszystko skończyło się jak należy. Co tam wycieńczenie wróżki - Villen stracił ucho! Wykonał swe zadanie znakomicie - nie padł! - ale stracił część ciała...Do teraz, Sam zastanawiała się jakby się potoczyło całe zadanie, gdyby wybrali inną ścieżkę...może nie skończyłoby się aż tak tragicznie? Wszak to był kolejny powód do obwiniania siebie za to co zaszło...wpierw przez nią zginęło kilka osób, a potem wilk stracił ucho...Nie ma to jak fatum...
- Villen-kun...jak się czujesz?
Po prostu musiała zapytać. Co prawda na usta cisnęło jej się głównie 'przepraszam', poczucie winy, jak pomóc itp., ale wybrała najmniej męczącą opcję dla chłopaka - według niej...Sama nie ruszyła się na razie z łóżka, kierując swój wzrok na współlokatora by zobaczyć też po jego reakcjach...jak się ma.

Miękkość pachnącej pościeli to było coś, czego młodemu magowi brakowało już od jakiegoś czasu. Mógł odpocząć, najeść się do syta, pogapić się w sufit. Wszystko to za darmo, a co więcej, do swojego imienia mógł teraz dopisywać szlachetny tytuł "Majstra Ember".
-Raekwon, Majster Ember... Nie... Ill, Majster Ember... a może Illmasjter Ember... - chłopak korzystał właśnie z tej ostatniej dogodności, dodatkowo próbując dopasować jakoś nowe miano do całej reszty. Jedynego, czego nie mógł zrozumieć, to długość, jaka potrzebna była do wyleczenia jego ręki. Niby tylko kilka dni spędzonych na wyspie, ale Spinebreaker zaczął się już powoli przyzwyczajać do nowego znaku rozpoznawczego. Z drugiej jednak strony mógł skończyć o wiele gorzej. Idealnym przykładem okazał się Villen. Ten to miał przechlapane. Poharatane ciało, brak jednego ucha. W porównaniu do ran wilkołaka, przestrzelona na wylot ręka i obolała klatka były niewielkim uszczerbkiem. Leżąc na swoim łóżku nie umknęła mu również jego koleżanka. Jej też nic poważniejszego się nie stało. Na razie postanowił nie odzywać się zbyt dużo i skupić na kuracji. Jedno było pewne. Na pamiątkę po tej przygodzie zostanie mu przepiękna broń, która na pewno pomoże mu w przyszłych wyzwaniach. Tylko jak zaadaptować ją do magii wybuchu...
-Jak on się czuje?-spytał cicho, spoglądając na Samanthę.

Ta misja mimo, że udana... nie należała do tych łatwych, a na pewno nie do tych przyjemnych. Nie przejmował się zbytnio swoim ubytkiem, fakt faktem ubolewał czasami nad tym, w końcu to było jego ucho, a nie lubił tracić czegoś swojego. Aczkolwiek nigdy nie opierał się tak mocno na tym zmyśle, w końcu dominujący zmysł u niego to węch. Ile spędzili czasu jeszcze na wyspie? Szczerze powiedziawszy to nie wiedział, nie interesowało go to, jak również to co się działa wokoło. Teraz co prawda zmienili miejsce pobytu, zostali sowicie wynagrodzeni z pewną premią, ale Villen jakoś nie miał ochoty się odzywać. Co jakiś czas jedynie leżąc twarzą w poduszce unosił rękę i pstrykał palcami to po jednej stronie głowy, to po drugiej, mrucząc coś cicho o różnicy. Następnie znów zastygał w bezruchu. Nie chciało mu się nawet chować pod łóżkiem i warczeć na przechodzących. Po prostu teraz to nie mógł.
Na zadane pytania nie odpowiadał, nie nie był w szoku. Po prostu jakby bał się usłyszeć swój głos nieco inaczej... Niby nic takiego, ale musi się przyzwyczaić, a to może trochę potrwać. Kiedy Sam ponownie zapytała o jego stan zdrowia, wzruszył lekko ramionami i kontynuował oglądanie białego sufitu. Nie ma tego złego coby na dobre nie wyszło. Chyba w końcu przekonał się do łóżek i pościeli....

- Trudno powiedzieć... - odpowiedziała Illowi, zerkając zmartwiona na Villena - ...Kiedy się zorientowałeś, że to nie vice gubernator nas wynajął?
Skierowała pytanie do Rae - ot tak z ciekawości. Wszak byli w tym samym budynku, a on ich nie atakował, więc można się było domyśleć, że albo się dowiedział, albo cóż...w jakiś inny sposób uznał, że stał po złej stronie.
Tak czy inaczej, wzrok jasnowłosej spoczął ponownie na współlokatorze. Fakt, że w ogóle się nie odzywał był dość martwiący, a ona nie mogła nawet nic zrobić by poprawić chłopakowi humor...No bo jak? Czego ona by chciała, gdyby ucho straciła? Uh...nie potrafiła się wczuć w coś takiego, więc i niestety nie bardzo wiedziała co powinna zrobić. Nie mniej...musiała coś zrobić!
...A że nie wpadło nic dobrego do główki to w końcu - chcąc nie chcąc - wstała i podeszła do łóżka Villena, gdzie usiadła sobie na brzegu i...właściwie tak - w pierwszym momencie chciała się odezwać...ponownie zapytać jak się czuje lub coś podobnego. Chociaż zważywszy na brak pomysłów pewnie powtórzyła by właśnie owe pytanie. Szybko zorientowała się, że może po prostu współlokator nie chce mówić z jakiegoś powodu? Albo woli teraz ciszę i spokój? Huh...powinna wymyślić sobie zaklęcie na czytanie w myślach - byłoby o wiele łatwiej...W każdym razie, właśnie z tego powodu, postanowiła póki co nic nie mówić. Oh, odezwie się w końcu, ale chciała dać Villowi jeszcze chwilę spokoju, bez pytań...a to wcale nie było takie łatwe jakby się wydawało.

-Trudno powiedzieć...-wzrok maga ponownie powędrował na sufit.
-Nie zorientowałem się. Postanowiłem popytać ludzi i to oni wydali wyrok.-Ill poprawił czapę, a następnie stworzył oparcie ze swojej poduszki.
-Po drugie...-chłopak uniósł uszkodzoną, ale zabandażowaną rękę, pokazując ją Sam.
-Rebelianci uratowali mi życie, więc logiczne, że to im pomogę. Przysługa za przysługę.-ranna dłoń powędrowała do kieszeni spodni Ill'a. W sumie tak samo było z Quenem. Pomógł mu, bo ten zaoferował mu pieniądze za wykonanie prostego zadania, w dodatku ugaszczając niemal jak króla. Sprawa okazała się tym prostsza, że ich cel sam do nich przyszedł. Po krótkiej chwili Raekwon poczuł głód. Wstał z łóżka, udając się w stronę drzwi wyjściowych. Poprosił pierwszą napotkaną pielęgniarkę o porcję świeżego, dobrego jadła, które zaraz otrzymał. Wrócił z posiłkiem z powrotem na łóżko. Zdrową ręką zaczął pałaszować obiad. Nie miał w brzuchu niczego od ostatniej kolacji w rezydencji i brzuch chłopaka był jak pusta studnia... Kończąc posiłek, wypił całą szklankę wody. Wreszcie poczuł się w pełni dobrze. Jeszcze tylko kilka dni spędzone na kuracji ręki i będzie mógł ponownie ruszyć w świat. Kątem oka zerknął jeszcze na wilkołaka, który nie odezwał się jeszcze ani słowem. Jedynie badał stan swojego słuchu, co kilka minut machając rękami przy głowie. Po cichu Raekwon zazdrościł znajomemu. On przynajmniej miał kogoś, kto czuwał przy jego łóżku.
-Czas chyba dołączyć do jakiejś gildii... Takiej z dużą liczbą wolnych i fajnych dziewczyn...-pomyślał.

Ill ułożył się na swoim miejscu. Po swoistej uczcie, porównywalnej do tej w rezydencji na wyspie nadszedł czas na odpoczynek i regenerację. Pierwsza z powiek zaczęła się mimowolnie zamykać, dając znak drugiej, że czas na odrobinę snu. Brama do świata marzeń sennych była już prawie otwarta, Raekwon juz witał się z gąską, kiedy to do jego uszu dotarł znajomy głos i słowa, z których nie skumał w sumie najważniejszego.
-Co kurwa?-pomyślał, unosząc jedną z powiek i gapiąc się na nową osobę.
-To ciebie widziałem przy starym gubernatorze...-rzekł ze swoją charakterystyczną chrypą. Mimo, że jak przez mgłę, to udało mu się zapamiętać to dziwne zjawisko niezrozumianych słów. Małe skrawki, których mag w czapce nie mógł wyłapać. Sam nie wiedział, czy chce powtórki i czy znowu coś z wypowiedzi tej osoby mu umknie.
-Mów o co chodzi, ale powoli. Nie chcę niczego stracić.-Ill otworzył drugie oko, które tak jak jego sąsiad wgapiało się w tą postać. Był ciekawy reakcji tamtych. On już tą postać widział, oni widzą ja pierwszy raz. Najważniejsze jednak, że już niedługo wyjdzie ze szpitala. Jednocześnie zaczął bawić się w wytwarzanie kolejnej serii swoich maleństw. Czas na powiększenie kolekcji. Nie będzie trzeba robić tego w pośpiechu podczas misji. (+20 bomb)

Powoli dochodził do siebie mimo, że nie było to zbyt komfortowe, wyglądało na to, że się pogodził z pewnym ubytkiem. Kiedy to Sam usiadła na brzegu jego łóżka zerknął na nią i przekrzywił lekko głowę w bok patrząc na nią pytającym wzrokiem. Pewno w formie wilka wygląda to bardziej przekonująco, jednak dalej nie mógł się pozbyć tego odruchu w ludzkiej postaci, no po prostu nie mógł.
Kiedy w sali pojawiła się ta dziwna postać, Vill warknął cicho. Kolejny odruch którego się zapewne nie oduczy w tej postaci. Jednak jeszcze chwilowo nie miał siły by rzucać się na wszystko co wyda się zagrożeniem. Więc postanowił wysłuchać postaci... chociaż było to trudne. Wydawało się, że łatwiej przyszłoby mu zignorowanie postaci i zapomnienie o niej, o niej i o słowach. Niemniej jednak skupił na owej osobie? uwagę. Nie odzywał się, a kiedy zrobił to chłopak bomba~ zerknął zdziwiony w jego stronę, znają się? Na to wygląda. Po czym znów wrócił do obserwowania dziwnego gościa, byle nie zapomnieć o jego obecności.

Wyszło na to, że mieli farta na wyspie, gdy Rae jednak stanął po stronie rebelii, nie wiedząc dokładnie kto go wynajął. Tak czy siak, nie dane było się nad tym długo zastanawiać, czy martwić za bardzo o stan Villena dalej, albowiem w sali pojawił się ktoś jeszcze! A może...był tutaj cały czas?
Gość okazał się...em...nawet nie potrafiła znaleźć słowa. Właściwie...czy nie usłyszała pewnych słów? Usłyszała, a zapomniała? Dlaczego nie wiedziała jakie były te najważniejsze? Przecież fakt czy osobnik wziął ich za przyjaciół czy wrogów jest bardzo ważny! Co on chce im zrobić? Sojusz czy wojna?! Z całych sił starała skupić się wzrokiem i umysłem na nieznajomej personie - którą o dziwo Ill znał - więc...
- Trudno powiedzieć... - odpowiedziała wpierw kulturalnie na pytanie nieznajomego - co było prawdą bo wpierw to ona pójdzie do ft by odejść od gildii, a to nie misja! - by następnie przejść do swoich - Przepraszam, em...niedosłyszałam imienia i...Mógłbyś powtórzyć ostatnie zdania? Oraz to kim jesteś?
Była spokojna, miła i...w środku zaciekawiona. Nie mogła sobie wybaczyć, że nie ma bladego pojęcia za kogo ich uważa owa nieznajoma persona, a...przecież im powiedział, prawda? Powiedział? Uh...kto wie, skoro najważniejsze słowa kluczowe zostały zapomniane lub...no, nie wiedziała nawet co się stało! Kim on był?!

Im dłużej to trwało, tym bardziej Marone wiedziała, że...wie coraz mniej! Dlaczego tak trudno było się skupić na owej personie? Czemu nie mogli wychwycić wielu, ważnych słów? Może jasnowłosa nie powinna się tym przejmować i faktycznie zapomnieć? Problem polegał na tym, że to co się właśnie działo, naprawdę ją zaintrygowało i wiedziała, że musi poznać prawdę! Problem polegał na tym, że ilekroć ów nieznana osóbka zdradzała coś, to...nie było to coś co zakodować się mogło w ich głowach...Tak więc pytania zdawały się na nic...więc jak się dowiedzieć czegoś co mogłoby pomóc?!
Okazało się, że mówienie powoli też niewiele dało, a sama wróżka nie miała żadnego pomysłu co powinni zrobić by w ogóle coś do nich dotarło...
- Dlaczego to jest takie trudne?!
Rzekła na głos i wcale nie cicho, zastanawiając się czy na to też usłyszy nie zrozumiałą odpowiedź...Jak można się czegoś dowiedzieć, nie słysząc tego co trzeba? Pierwszy raz spotkała się z czymś takim! A niech cię głupia ciekawości! No bo co...jakimś cudem natkanie się na ową personę ponownie, a wtedy się okaże, że nieznajomy chce ich zabić i co wtedy? Sama byłaby sobie winna...z drugiej strony...ciekawość to silna rzecz.
- Czekaj! - oh, miała mnóstwo pytań - aż się podniosła - ale wiedziała, że na większość...albo wszystkie nie usłyszy zbyt dobrej odpowiedzi - Chcę Cię zapamiętać i wiedzieć kim jesteś - stwierdziła pewnie, chociaż sama nie wiedziała jakie powinna żywić do tej osoby emocje. Może być to zarówno przyjaciel, jak i wróg! - Co trzeba zrobić by było to wykonalne? Byśmy mogli chociaż normalnie porozmawiać...I Cię zobaczyć...
Frustrujące, że się z kimś rozmawia, nie rozmawiając...mając rozmówcę przed sobą, a w ogóle go nie widząc - nie wiedząc nawet jakiej jest płci! No i najważniejsze pytanie...czy pojawi się jakiś punkt zaczepienia? Czy niestety będzie trzeba się w przyszłości zdań na 'szczęśliwy' los i czekać na ponownie spotkanie...w nadziei, że się o owej personie nie zapomni?

Jego metoda zawiodła i kolejne słowa pozostały niezrozumiane. Nie chciało mu się więcej bawić w rozwiązywanie zagadek związanych z tą wyspą. Zagadka rozwiązana, kasa przyznana, tytuły rozdane. Koniec kropka. Raekwon w zrelaksowanej pozycji rozłożył się na swoim łóżku. Podparł głowę obydwoma dłońmi, a oczy spoczęły na suficie. Nie interesowała go już ta postać, nie interesowały go starania Samanthy. Niech próbuje, może czegoś się dowie. Raekwona to już nie obchodziło. Nie miał żadnych pytań do tajemniczej postaci. Czas na wypoczynek i zasłużony relaks. Chłopak przymknął oczy próbując odpłynąć do krainy snów. Nie spał od jakiegoś czasu i należy mu się.

Ta nowa postać była dziwna, naprawdę dziwna. Samo skupienie się... czy też może zapamiętanie... dostrzeżenie? jej było trudne, a nie mówiąc o komunikacji z nią w jakikolwiek sposób. Dlatego też wilczek zamierzał tylko słuchać, żeby nic mu nie uciekło. Mógł wykonywać kolejne misje, spokojnie. Ma jeszcze drugie ucho do stracenia prawda? Jednak teraz wolał sobie spokojnie odpocząć, dlatego też całą rozmowę zostawił w rękach Sam, oparł się wygodnie o poduszkę i śledził wszystkich wzrokiem. Ciągle prześladowała go dziwna chęć podrapania się za uchem, z trudem ją opanował.

Ill, pochłonięty rozmyślaniami o sprawach różnych i różniejszych, chociażby przyszły symbol jego własnej magicznej gildii praktycznie usypiał. Otworzył jedno oko, które wpatrywało się w Samanthę.
-Nie męcz się...-zaczął, jednak musiał ugiąć się pod naporem sennego ziewnięcia.
-...nic Ci to nie da.-skończył, zakładając jedną nogę na drugą. Samemu starał się zapamiętać postać już w rezydencji, jednak i wtedy doświadczał takiego samego zjawiska. Brak większego sensu, ciągi niezrozumiałych zdań, z których powycinane zostały najważniejsze fragmenty. Mógł jedynie przypuszczać, co było sensem istnienia tego czegoś. Pilnowanie spokoju martwego gubernatora? Może. Poszukiwanie winnych jego śmierci? Może. Była to zagadka, której chłopak nie miał ochoty rozwiązywać. Zamknął oko z powrotem, polegając jedynie na słuchu. Po chwili ponownie odpłynął. Obudził się dopiero po jakimś czasie. *Jego ręka była już w całkiem dobrym stanie, więc najwyższy czas na podążenie własną ścieżką. Chłopak szybko zamienił szpitalne ciuchy na swoje, zabrał torbę z bombami, po czym niemal prostackim -Siema. pożegnał Sam i Villena i skierował się ku frontowemu wyjściu.

zt*

*(nie doszukałem się tematu rekonwalescencji po misjach, więc jeżeli moja postać nie jest w pełni wyleczona, należy olać fragment pomiędzy gwiazdkami)