Sala Intensywnej Terapii

First topic message reminder :

Jednoosobowa i ciasna sala przeznaczona dla specjalnych pacjentów. Nie ma w niej okien, a jedyne oświetlenie stanowi jarzeniówka, która czasami się zacina. Prócz łóżka znajduje się tu także jedno twarde krzesło dla odwiedzających.


MG

Nie wiadomo do końca ile Liang leżał już w łóżku. Może dzień, może dwa a może należałoby zacząć liczyć stracony czas w tygodniach? Niemniej jednak, gdy już udało mu się obudzić, mógł spostrzec, że przy jego siedzi mężczyzna w wieku około trzydziestu lat i przygląda mu się bacznie. Gdy tylko zobaczył, że chłopak przestał być warzywkiem, uśmiechnął się pogodnie.
- Jo…- odezwał się dość niskim głosem.
Swoją drogą nietrudno było zauważyć, że miejsce zranienia wygoiło się, lecz nadal pozostawała na nim dość widoczna blizna.

Wygląd mężczyzny

Swoista sielanka, jaka w końcu zdecydowała rozgościć się w życiu Kuro zdawała się być bardziej kłopotliwa, niż przydatna. Tak. Kotowaty człowiek tylko westchnął dość ciężko, a bardziej niż ulgi, należało dopatrywać się w tym geście czegoś w rodzaju - zawiedzenia? A może po prostu przeczuwał jakąś nadchodzącą burzę? - C-Co? - powiedziałby tylko zdezorientowany, obracając się, jakby miał za sobą dostrzec osobę, która - leżała przed nim? Cokolwiek by tam nie ujrzał, zapewne skupiłby wzrok na rozmówczyni. - Umrze? To może być... kłopotliwe, nyah - rzuciłby tylko, by ostatecznie oprzeć się o ścianę w okolicy wejścia, a następnie pocierając asekuracyjnie skronie, jakby chciał tak jakoś załagodzić słyszane co jakiś czas szumy i skupić się na potencjalnych - dalszych słowach?

MG

Za Kuro, tuż pod ściana, stała kobieta podobnej postury, co Bera. Nie była jednak kapłanką i dao się to stwierdzić na pierwszy rzut oka. Pierwszym szczegółem było jej ubrane, składające się jedynie z czarnej sukni przewiązanej pasami. Później chłopak zauważył złote oczy i brązowe, choć jaśniejące wraz z długością włosy. Bardzo różniła się od strażniczki drzewa, a mimo to wydawała się znajoma.
- Umrze. Tak ostatecznie. Już na zawsze. Znasz historię Bery? - wyjaśniła spokojnie, z niezadowoleniem wypisanym na twarzy. Nie była to złość skierowana w stronę blondyna, raczej w stronę obecnej sytuacji kapłanki. - Gdy dwójka bohaterów uwięziła jej duszę w koralikach różańca, jej ciało pozostało w świątyni i bardzo szybko je odnaleziono, po czym zamknięto w magicznym lodzie z dala od wioski, na cześć kapłanki, która ich ochraniała... lub by zatrzymać zło, które rozsiewała swoją obecnością. Wioska upadła i tak, Drzewo umarło, kapłani nie byli dłużej potrzebni. Koraliki z jej duszą rozpierzchły się po całym świecie. Jeden przez przypadek trafił się Takarze. Gdy ta użyła jego mocy, wraz z nim wydostała się część zła, którą przetrzymywała. Technicznie rzecz biorąc jestem to ja. Będąc jedynie strzępkiem duszy, szukałam innych fragmentów, innych koralików, a zostałam uwięziona w ciele... Nie byle jakim ciele, bo ciele martwej kapłanki czekającej na cud w mroźnej, lodowej trumnie. I czekałabym dalej, gdyby nie banda idiotów, którzy postanowili odpowiedzieć na moje wołania, jednocześnie uwalniając mnie i ratując siebie. Domyślasz się chyba reszty... - opowiedziała kobieta powolnym, zmęczonym głosem. Nie wyglądała na złą, demoniczną czy bezwzględną osobę. Choć może to tylko kwestia zmęczenia i bezsilności, które czuła.

//Art

- K-Ki- - miał już zapytać Kuro, jednak jego pytanie zostało przerwane przez wszelkie wyjaśnienia, które padały ze strony nieznanej mu osoby. Historia Bery - pomyślał tylko, by ostatecznie zaprzeczyć ów wiedzy. Nie miał jakoś nigdy okazji, by poznać dokładniejsze losy kapłanki, czy też demona północy, ale... czy potrzebował tego? W każdym bądź razie nie oponował. Nie przerywał. Próbował słuchać, co w jego aktualnym stanie mogło stanowić nie lada wyzwanie! - Rozsiewała zło? - zadałby tylko jedno, krótkie pytanie, spoglądając w stronę rozmówczyni, aby ostatecznie dowiedzieć się czegoś więcej o kobiecie w śpiączce. - Czyli ty jesteś... Jesteś nią? Częścią niej, nyah? - dopytałby tylko blondyn, woląc raczej nie ruszać się, by przynajmniej nie próbować przemęczać reszty organizmu i skupić się na rozmowie. - Czyli... Żeby jej nie zabić, trzeba zebrać koraliki? Wtedy nie umrze, prawda? - kontynuowałby tylko, licząc na bardziej składne odpowiedzi, czy jakąkolwiek reakcje ze strony - kapłanki? Demona? Duszy koraliku?

MG

Kobieta westchnęła, słysząc pierwsze słowa wypowiadane przez chłopaczka. Czy nie można było poczekać, aż się przedstawi? Albo zwyczajnie poczekać i się domyślić? Jej osoba rozmyła się i po chwili pod ścianą stała Bera. I w tejże formie kontynuowała swoje tłumaczenia, nie mówiąc mu jednak, kim właściwie jest. Uważała to za zbędne.
- Lepiej byłoby powiedzieć, że była przyczyną katastrof, które spadały na wioskę... masz rację... - odpowiedziała po chwili zastanowienia. Choć Kuro nic nie sugerował, ona odebrała to po swojemu. Po jego następnym pytaniu, kąciki jej ust powędrowały ku górze. - Można tak powiedzieć. Wszak przez długi czas byłam. - Była to bardziej zagadkowa odpowiedź, niż cokolwiek, co wcześniej powiedziała. Teraz i wcześniej, od początku ich znajomości. Szybko jednak wróciła do swojego chłodnego wyrazu. - Brakuje dwóch. Mogłabym spróbować sprowadzić ją już teraz, jednak nie ręczę za efekt końcowy... - odpowiedziała rzeczowo, ponownie niezadowolona ze słów, które musiała wypowiedzieć.

Wyjaśnienia - to właśnie wokół nich ostatnio zdawało się kręcić życie blondyna i to właśnie ich słuchał teraz Kuro. Ciężki los samotnego kotowatego, ale co mógł na to porawdzić, prawda? - Ale, nyah... Dlaczego? Dlaczego ona? - dopytałby się tylko, próbując względnie skutecznie drążyć ów temat, a przynajmniej mając taką nadzieje. Niemałe zdezorientowanie zdawało się też odmalować na twarzy byłego wróżka, gdy ten dojrzał reakcje kobiety na jego kolejne słowa, ale... Jakoś wolał nie drążyć tego tematu, tej zawiłości egzystencji Bery i nie-Bery. Mimo wszystko zostawi się ten temat na potem - chyba.
- Dwóch? Ale... Jeden ma Takara, nye? A drugi? - dopytałby się jeszcze tylko, woląc poruszyć bardziej intrygujący temat, a zarazem tego, który zdawał się być bardziej wymagający. Potrzebujący większej uwagi. W końcu oni tutaj rozmawiają, a Bera - umiera? Nie żyje?

MG

Bera? parsknęła śmiechem, słysząc pytanie, które możliwe, że było trafne i prowadziło do wyjaśnienia całej zagadki. Tylko kobieta musiała się uspokoić.
- Dlaczego? Czy to nie oczywiste? Życzyła sobie czegoś, czego nigdy nie powinna! - wykrzyknęła z rozbawieniem. - Ach, wy ludzie zawsze, zawsze chcecie sięgnąć w stronę zakazanego jabłka. Sama myśl o tym, by to zrobić, podnieca was, drąży, kieruje! - Kontynuowała z niegasnącym rozbawieniem, jednak jej uśmiech był bardziej kpiący, niż powinien, a oczy pozostawały lodowato niewzruszone. Nagle znalazła się nad nieprzytomną kapłanką, znikając Kuro z oczy. - A ty tylko chciałaś wiedzieć, czym jest miłość... Trzymać w dłoniach ukochaną osobę i nie puszczać, nawet gdy świat umierał z twojej winy... Jakie to było uczucie, gdy widziałaś, jak kona? - Uśmiechnęła się szyderczo w jej stronę, zaraz jednak odwróciła się w stronę blondyna.
- Ostatni koralik jest na policji. Jakiś baran chciał go sprzedać i wyszło, że to artefakt, a nie zwyczajne szkiełko. Sprzedawca siedzi w areszcie, a koralik w magazynie i czeka, aż go zbadają dokładnie... - odpowiedziała wzdychając ciężko nad tym, co się w kraju wyprawiało. Gdyby jej ciało było w pełni sprawne pewnie już by była na komendzie z koralikiem w dłoni...

Śmiech. Tylko on wystarczył, by spojrzenie kotowatego zdawało się bardziej zdziwione, niepewne, a i być może zaskoczone. Owa salwa nie zdawała się uspokajać Kuro, jednak ostatecznie nie chciał dać tego po sobie poznać, dlatego też - czekał. Milczał, mimo że kilka pytań zdawało niemalże się cisnąć. - Czy miłość jest zła? Czy zrobiła coś złego, że nie chciała stracić ukochanej osoby? Czy to nie... normalne, że każdy ma własne priorytety? - spytałby tylko, wyduszając z siebie jedną z dłuższych wypowiedzi w tej pogawędce, gdy tylko Bera zdawała się ucichnąć, a zarazem przysiadając sobie na ziemi, chwytając się dłońmi za głowę. W końcu - czy nie postąpiłby podobnie jak kapłanka? Nie zrobiłby dokładnie tego samego, co ona? Czy on - kochał? - W porządku... - padłyby tylko ciut stłumione słowa, które miały na celu skomentowanie całej tej zaistniałej sytuacji, jednak w całym tym zamieszaniu istniał dalej jeden problem. Niemały problem. - Acz z obecnym nyah... stanem, może się nie udać - dodałby tylko w przerwie pomiędzy szumami, myślami, a i rozważaniami względem policji i koralika, czy też Takary. - Raczej nie byłabyś na tyle miła, by wyświadczyć przysługę na hm... kredyt, nyah? - dopytałby się tylko ex-Exceed, zastanawiając się czy nie-Bera, acz Bera byłaby w stanie dopomóc mu z jego słuchową dolegliwością, czy też ogółem jego problemami po nie tak dawnej "misji".

MG

Kapłanka, czy też raczej była kapłanka uśmiechnęła się kpiąco w stronę chłopaka, a jej oczy jasno mówiły "przecież już ci powiedziałam!". Mimo to postanowiła mu odpowiedzieć, będąc w humorze. W końcu rozmowa z innych "człowiekiem" w cale nie była taka zła...
- Czy wiesz, że niektórzy ludzie mają specjalne zadanie? Przeznaczenie, wyryte w ich istnieniu i nie gasnące nawet po ich śmierci, przechodzące z pokolenia na pokolenie? Bera była jedną z takich osób. Nieskalana, miłująca, oddana - kapłanka Drzewa. Zawsze miała służyć i Drzewu, i ludziom, nie sobie i swojemu sercu. Jej priorytety powinny leżeć gdzie indziej... Nie pozwolono jej kochać, ona doskonale wiedziała, że nie może kochać innej osoby. A jednak... i to doprowadziło do koszmaru, który przeżywała nieskończoną ilość lat. Więc, twoje pytanie nie powinno brzmieć "czy miłość jest zła" tylko "dlaczego nie pozwolono jej kochać", mój drogi. - Była to chyba najdłuższa odpowiedź, jaką mu udzieliła od czasu rozpoczęcia ich rozmowy, a jej ton, choć kpiący, nie krył rozbawienia. Co było zabawnego w tym, że Bera umierała, jej historia zakrawała o tragedię, a jedyną osoba, która mogła jej pomóc, był kot przemieniony w człowieka? Jej uśmiech jednak zniknął, gdy usłyszała o "pomocy na kredyt". Wyglądała na zainteresowaną. - Co masz na myśli?

Kapłanka - nie kapłanka - ten fakt aktualnie się nie liczył, bo ważniejsze zdawały się słowa, które padały z jej ust, a które mimo pewnej logiki zdawały się tak... niedorzeczne? - Dlaczego? Czy miłość by ją skalała? I... Jakiego koszmaru? - dopytałby się Kuro, licząc, iż wszelkie niejasności związane z przeszłością Bery jakoś się wyjaśnią. W każdym bądź razie po zaspokojeniu swojej ciekawości w mniejszym, bądź większym stopniu pozostawało odwdzięczyć się w tej kwestii kobiecie. Nie zmienił swojego położenia, jednak ostatecznie spojrzał w kierunku rozmówczyni, aby dodać tylko dość prostą odpowiedź: - Dopomóc z uszczerbkiem na zdrowiu. Raczej nikt by nie chciał, abym potknął się, czy nie dosłyszał czegoś ważnego, nye?

Gomen za jakość i nieogarnięcie ;-;

MG

Bera wydawała się zdziwiona i rozbawiona zarazem. Czyżby tym razem było to wywołane niewiedzą chłopaczka? W każdym razie usiadła na łóżku, już ignorując nieprzytomne i umierające ciało kapłanki, skupiając swoja uwagę na byłym kocie.
- Hm hm~? Nie znasz jej historii? To całkiem urocze - rzuciła figlarnie, przyglądając mu się z większą niż dotychczas uwagą. Pomimo tej wesołości lodowate, błękitne oczy kapłanki były niewzruszone. Nie odpowiedziała jednak na jego pytania. Może powiedziała już na temat kapłanki wszystko, co chciała?
nagle znalazła się przed Kuro, odrzucając przebranie kapłanki i wpatrywała się w niego złotymi oczami. Chwyciła jego twarz w swoje dłonie, by nie próbował uciekać. Przyglądała się przez chwilę, po czym cicho powiedziała, co myślała.
- Nie mogę cię uleczyć. Ale na czas naszej współpracy mogę przywrócić twoje zmysły. Pytanie tylko, czy się zgadzasz. - Jej głos był bardzo rzeczowy, ale i wyczekujący.

Bera mogła przez chwilę wydawać się zapomniana, bo mimo wszystko na pierwszy plan wypłynęło coś innego. Zdecydowanie ważniejsza aktualnie była przeszłość, czy też historia kapłanki, o której mimo wszystko Kuro nie wiedział za wiele, acz... chciał się dowiedzieć? - Co zrobić, by ją poznać, nyah? I nye... - zacząłby tylko, jednak urywając dalszą kwestie zrezygnowany, jakby nie miał zamiaru się wykłócać o jakieś błahostki, czy sprawy oczywiste pokroju niebycia uroczym. Zresztą miał też własne zmartwienia, które względem tej kwestii zdawały się być gargantuicznych rozmiarów. Poza tym gdy kobieta nagle znalazła się przed blondynem, ten mimowolnie wzdrygnął się, aby ostatecznie spojrzeć w złote oczy nie-kapłanki. To co powiedziała... mimo wszystko nie ucieszyło zbytnio Kuro, ale lepsze cokolwiek od niczego. - J-Jak? - wydusił ciut niepewne zgłoski, jakby nie wiedząc, co zamierza aktualnie zrobić dziewczyna, a zarazem upewniając się w jej - możliwościach. - I skąd mam mieć pewność, że... Nye przestanie działać wcześniej?

MG

- Najlepiej zapytać Takarę. Doświadczyła wszystkiego... bezpośrednio - odpowiedziała po chwili namysłu kobieta, nie spuszczając wzroku z Kuro. Najwidoczniej to czy znał historię kapłanki czy tez nie nie robiło zbyt wielkiej różnicy. Zresztą uważała, że powiedziała już wystarczająco dużo. Rzeczy, o których nawet Takara nie miała pojęcia. Niedługo później uśmiechnęła się uspokajająco, widząc obawy blondyna. Nie ufał jej wystarczająco? Ojej, to mógł być problem.
- Nie przestanie. Gwarantuję to - odparła jedynie i zniknęła. Po chwili jednak Kuro poczuł czyjąś obecność, napierająca na niego ze wszystkich stron. Zmysły szalały i jasno mówiły, by uciekał, jeszcze mocniej niż wtedy, w chatce Meriende. Na szczęście nieprzyjemne doznanie szybko ustało i Kuro został sam z nieprzytomną kapłanką.

Całkiem przyjemnie tu masz.
Ni z tego ni z owego rozległo się w głowie Kuro głosem Bery. Zewnętrznie nie było żadnych zmian. Ale chyba w środku...
Udzielam ci moich zmysłów, także... miło cię poznać, współlokatorze~
Zachichotała nieprzyjemnie, a chłopak odczuł, po raz kolejny, uczucie zagrożenia bijące z słów kobiety. I z powodu tego, ze właśnie ulokowała się w jego środku.


Kilka słów od MG
Gratulacje, nabyłeś Berę. Obecnie znajduje się w twoim ciele i służy jako naprawiacz wszelkich uszczerbków, jakich doświadczyłeś do tej pory. Słyszysz normalnie, chodzisz normalnie, ba, mówisz normalnie (kocie odruchy zanikły). Śledzony ci jednak nie pożyczyła, wybacz. Będzie sobie w tobie siedzieć... dopóki nie przywróci się Bery do porządku.

Yaaaaay @o@/ Wygrałem Ebo... Bere-chan @o@/

Darując sobie jednak dalsze komentarze, wyrażające ironiczną radość osoby, która kieruje postacią względem tego, co zalęgło się w umyśle, czy też ciele chłopaczka. Blondyn za wiele nie mógł powiedzieć, zwłaszcza, gdy główną jego zadumę pochłonęły słowa tyczące się przeszłości kapłanki, jak i całe skołowanie związane z zaistniałą sytuacją. Mimo wszystko Kuro musiał przyznać, że wszelkie niepokojące bodźce, czy uczucia mógł przeboleć, byle tylko móc w końcu znów normalnie się przemieszczać, czy poruszać - chociaż na chwilę. - Więc... Mamy jakiś plan? Czy raczej całość leży w moich łap... rękach? - dopytałby się tylko coraz mniej kotowaty osobnik, co mogłoby dziwnie wyglądać, czy też brzmieć, skoro rozmawiał sam ze sobą, czy też z nie-Berą, która kryła się w nim. Tak... Czasu było mało, prawda? A niekoniecznie miał czas by wkradać się w szeregi rady, czy policji, aby infiltrować ich działania i dostać się do koralika, chyba że... Może?

MG

Niemożność obserwacji poczynań Bery mogła wprowadzać w pewien dyskomfort psychiczny. Dosłownie i w przenośni. Kobieta wydała z siebie przeciągły dźwięk wyrażający zastanowienie, nim odpowiedziała na pytanie blondyna.
Nie mam planu. Więc zdam się na twoją kreatywność. Musimy jednak zdążyć przed upływem siódmej nocy inaczej ona umrze.
Ona niewątpliwie odnosiło się do leżącej na łóżku kapłanki. Tymczasem przed Kuro pojawiło się niezwykle ciężkie zadanie sprowadzenia tylu koralików, ile tylko się da. Jak na razie jeden był niemal w zasięgu ręki...
A, tak właściwie, jak powinnam się do ciebie zwracać? Kuro czy może Sooharu?
Zapytała po chwili demonica z wyraźnym rozbawieniem. Dzięki ci dostępie do pamięci. Czy to znaczyło, że kota czeka więcej kłopotów, niż można było się spodziewać?

Dyskomfort? Z pewnością taki mógł odczuwać kotowaty, który próbował zachować względną obojętność względem Bery, kryjącej się w zakamarkach jego świadomości. Mimo wszystko to nie odpowiadało mu za bardzo, bo jednak koci mózg jest koci i z jakiś przyczyn ludzie, czy demony nie powinny się ot tak tam zapuszczać. - Siódmej nocy... Ładnie powiedziane - dopowiedziałby tylko Kuro pod nosem, uśmiechając się, jednak ów zjawisko z pewnością nie zagościło na twarzy byłego Exceeda na długo, kiedy to Bera poruszyła dość... niewygodną kwestie. Ba! Względny nastrój dookoła Czarnego mógł nawet nieco stężeć, czy też przybrać na... poddenerwowaniu? Podminowaniu? Nawet nie miał zamiaru tego komentować początkowo, by podnosząc się z miejsca, a i opuszczając pomieszczenie i później szpital i odburknąć w myślach: - Jak chcesz. To nie ma już znaczenia.

zt