Pustynia

First topic message reminder :

No więc... duża połać ziemi, którą na obrzeżach stanowi jałowa, sucha ziemia, a dalej wgłąb lądu, tony piasku, wchodzącego w buty podróżnych. Dużo burz piaskowych, fatamorgan i ogólnie wszystkiego co na pustyni jest nie fajne. Temperatury spokojnie sięgają 50 stopni, a wody w okolicach nie wiele. Ponoć gdzieś na pustyni jest kilka Oaz, a nawet, znajdzie się kilka koczowniczych plemion, aczkolwiek strasznie trudno na nich trafić. A za to łatwo tu zginąć.

Sytuacja nie była zbyt ciekawa i co do tego nie ma raczej wątpliwości. Kei nie miał co prawda świadomości, że Kleofas padł na ziemię nieprzytomny więc nadal był w jego serduszku płomyk nadziei iż to właśnie on uratuje całą ekipę. Za pomocą Sacred Relictu zauważył zapewne, że jego płomień życia jakby upada co było jednoznaczne z upadkiem na ziemię, czyli utratą przytomności. Fakt ten był niezwykle niemiły bo uświadomił maga ognia iż lada moment wszyscy mogą umrzeć. Pani Cassandra nadal stała przestraszona tym wszystkim co się działo wokół więc nie pomoże. Lindow coś robił. A facet, który strzelał z pistoletu... no nie wiadomo. Podsumowując: lipa.

Ognista zjawa mimo wszystko dawała sobie jednak radę i pozbyła się kolejnych mumii, które były blisko chłopca. Pora zatem na dalszą walkę! Cały czas podtrzymując zaklęcie Przeglądarki, Kei zbliża się trochę do towarzyszy. Mając aktywne sznurki widzi, gdzie są mumie więc nie obawia się, że nagle, któraś znikąd wyrośnie obok niego.
- Pamiętajcie, sznurki pokazują gdzie są wszystkie mumie!
Oznajmia towarzyszom po raz kolejny aby nie zapomnieli co i jak. Następnie podtrzymując cały czas przeglądarkę Ivashkov przywołuje DWIE ogniste zjawy, które wspomagają trzecią w walce. Oczywiście każda zjawa zajmuje się jedną mumią. Ogniste summony walczą w sposób następujący: zaczynają od posłania dwóch ognistych kul w cel a następnie dobiegają i uderzają cel pięścią w twarz po parę razy aż ten nie upadnie. Gdy upadnie, wystrzeliwują trzecią kulę w twarz potwora. Ciekawe jak dużo mumii jeszcze zostało ~~

~MG~

Po tym jak Kleofas pokonał kilka mumii jego pałeczkę przejął Kei tym razem on niszcząc pozostałe mumie. Obecnie w najgorszej pozycji wydawał się być Lindow, który to zamarł ze strachu przed zmierzającymi w jego stronę mumiami. To właśnie jego postanowił wspomóc młody mag wykonując swoje combo wiedząc, że w tej sytuacji musi poświęcić resztki magii jeśli drużyna zamierzała przejść tą misję. Ognistym zjawom udało się trafić w przeciwników posiadając podobne zmysły do Keia, będąc przez niego kierowanymi oraz wyłączyć je z walki swoją brutalną siłą. Fireball+ pięść raz zadziałały na mało rozumnych nieumarłych, teraz też poskutkowała idealnie ta kombinacja. Pozostał jeszcze tylko kapłan, który rzucał zaklęciami na prawo i lewo. Nie wiesz czy zaklęcie poskutkowało, ale wydawało się, że nic się nie stało kiedy zaatakowała go ognista zjawa. Aby je ominąć Terrenco osłonił się lustrami tym jednak razem to nie zadziałało. Wszyscy zgromadzeni poczuli się nagle bardzo senni. Chęć położenia się i zaśnięcia była naprawdę olbrzymia. Domyślaliście się, że nie było to zwykłe zmęczenie, a jakaś plugawa magia, która was dotknęła. Wiedzieliście, że musicie szybko pokonać wroga, zniwelować swoją magią ten status, albo zaraz uśnięcie w trakcie walki.

Stan:
Kleofas: 65MM, rana gryziona lewej łydki, zdarty prawy łokieć, nieprzytomny po uderzeniu w tył głowy, ciemność.
Kei: 25MM, ognista zjawa 2x 1/2 1x2/2, krwawiące ranki na brzuchu, ciemność, senność 1/3, przeglądarka.
Lindow - 100MM. 4/5 no.6, 1/3 no. 27, rana przez całe plecy, boli, szczypie i przeszkadza, dużo ranek na brzuchu, ciemność, senność 1/3
Terrenco - 96MM, bolący prawy bark, ciemność, senność 1/3
Cassandra - ciemność, senność 1/3

Czas na odpis do 1.09 godz. 9:00

Pomimo pokonywania kolejnych mumii Kei nie odczuwał pełnej satysfakcji. Stracił na tym bardzo dużo magii i niemalże kończyła mu się już moc magiczna a co za tym idzie, stawał się powoli bezużyteczny. Chociaż w porównaniu z resztą drużyny był raczej kluczowym elementem, który odwrócił sytuację i uratował wszystkim tyłki. Gdyby tylko Kleofas był przytomny a Lindow i pani Cassandra nie przestraszyliby się, wszystko może wyglądałoby inaczej, a mały czarodziej nie musiałby tak uparcie dawać z siebie wszystkiego. Z drugiej strony łamanie limitów było czymś dobrym i dzięki temu chłopiec stawał się silniejszy a co za tym idzie pewnie dostanie troszku więcej PD albo może nawet jakąś umkę, kto wie cóż to pan Mistrz Gry da.

Nie pora jednak na zastanawianie się o nagrody bowiem misja trwa a zagrożenie nadal jest ogromne. Jednoczesna walka ze strachem, podtrzymywanie przeglądarki i trzech ognistych zjaw było bardzo męczące dla młodego czarodzieja. Tym gorzej gdy nagle pojawiło się zmęczenie i senność. Z początku Ivashkov myślał, że to efekt nadużywania mocy magicznej i zbyt częstego rzucania czarów. Szybko uświadomił sobie jednak, że wykorzystywał już tak obficie swoją magię i to nie raz, a taki efekt nigdy nie towarzyszył. W takim wypadku oczywiste było, że to moc tego śmiesznego kapłana. Jaki jest jednak najlepszy lek na sen? No może nie najlepszy, bo kawa jest o wiele skuteczniejsza i mniej... drastyczna, ale w tej sytuacji wyglądało na to, że pomysł maga ognia nie będzie taki zły. Korzystając z wypalenia młody mag wypalił szybko swoją ranę na brzuchu, o ile się dało. Jeśli nie to i tak "zranił" się ogniem na brzuchu. Miało to na celu wywołanie bólu, który być może w takiej sytuacji pozwoli mu na lekkie pobudzenie się. Następnie sięgnął szybko po jeden cukierek magiczny aby odnowić trochę mocy magicznej, na tyle aby nie zemdleć po kolejnej sytuacji. Gdy to wykonał, jego moc magiczna powinna być wystarczająca (25MM-5MM+5MM) aby wytrzymać. Z tą świadomością wysłał wszystkie ogniste zjawy na ostatniego wroga. Miały one jak najbardziej go zranić i podpalić na tyle ile się dało. Używały do tego zarówno ognistych kul jak swoich ciał. W pewnym momencie Kei aktywował Ognistą rewolucję, na pełnej mocy aby spalić stwora. Czy się uda, czas pokaże.

~MG~

W tej walce najgorsze było zapewne to, że nikt nie wiedział, co działo się w wypełnionym ciemnościom pomieszczeniu. Kei przypalił nieco swoje ciało próbując postawić się wywołanej magii senności, ale niewiele to pomogło w bronieniu się przed tak silnym zaklęciem dawnego kapłana Dessertio. Korzystając ze swojej przeglądarki Kei lokalizując wroga postanowił wykorzystać resztki swojej magii, które mu pozostały do ostatniego ataku. Nakazał on atak wszystkim swoim ognistym zjawom na przeciwnika i jak ataki fizyczne nie działały na przeciwnika, gdyż był on otoczony tarczą, której nie widzieliście w ciemności tak ogniste kule miały na tyle dużą siłę, aby przebić się przez obronę waszego przeciwnika. Osłabiły one podatnego na ogień kapłana na tyle, że ognista rewolucja dokończyła żywota po śmierci tego przeciwnika. Ciemność i senność od razu zniknęły, a wy zobaczyliście, że wszystkie mumie były niezdolne do walki, chociaż sami też posiadaliście dość sporo obrażeń, a Kleofas ciągle był nieprzytomny po ostatnim uderzeniu. Wydawało się jednak, że było w miarę bezpiecznie. Poza tym teraz zobaczyliście, że w jednym sarkofagu znajdowało się przejście do kolejnej komnaty piramidy.
- Musimy przez nie przejść - powiedział Sirin

Stan:
Kleofas: 65MM, rana gryziona lewej łydki, zdarty prawy łokieć, nieprzytomny po uderzeniu w tył głowy.
Kei: 5MM, ognista zjawa 2x 2/2, krwawiące ranki na brzuchu, wypalone, ale nadal istniejące.
Lindow - 100MM. 4/5 no.6, 1/3 no. 27, rana przez całe plecy, boli, szczypie i przeszkadza, dużo ranek na brzuchu.
Terrenco - 96MM, bolący prawy bark.
Cassandra

Dusza chłopca wróciła na swoje miejsce sprawiając, że odetchnął z ulgą. Usiadł natychmiastowo i otworzył usta aby wziąć głęboki wdech. Zdać się mogło, że próbuje coś zjeść. Faktycznie nie czekał długo i wyciągnął z plecaka swój pierniczek a następnie go zjadł. Jeśli chodzi o samą genezę pierniczka, to najbardziej prawdopodobne, że jakaś dziwna, magiczna dusza mu go podrzuciła. Zawsze gdy chłopak zajadał się kanapkami ze swojego plecaka nie było tam pierniczka aż nagle jakiegoś dnia się pojawił. I od tego czasu serce jak i dusza chłopca radowały się gdy mógł zjeść coś słodkiego.
- Chwila, chwila, dajcie odpocząć.
Powiedział siedząc dalej. Zamknął na chwilę oczy i położył się na podłodze pozwalając sobie na chwilę relaksu. Ogniste stworzenia, które niestety duszy oraz woli nie miały, zniknęły sprawiając, że ubyło trochę światła. Tak samo przeglądarka, która pokazywała żółtym sznurkiem na mumie rozpłynęła się.
- Myślałem, że wyzionę duszę.
Dodał po chwili oddychając wreszcie z ulgą. Po chwili wstał i trzymając się za brzuch podszedł do Kleofasa. Kucnął przy nim i szturchnął go ręką parę razy.
- Pobudka, uratowałem wszystkich.
Powiedział do jednego z towarzyszy starając się go dobudzić. Gdy już się to udało zaproponował chwilę na opatrzenie ran a następnie udał się wgłąb z resztą drużyny mając nadzieję, że w następnej walce ktoś inny uratuje wszystkich.

Przez ten cały czas nie miał bladego pojęcia co się dzieje. I to nie tylko przez osłonę z portali, ale również ciemność. Najgorsza jednak okazała się chęć zaśnięcia. Przecież wcześniej się wyspał, a po jakiś czterech/pięciu zaklęciach miałoby go dorwać zmęczenie? No coś mu to ewidentnie śmierdziało w tej kwestii, lecz czy takiemu uczuciu można się oprzeć? Pewnie tylko to, że odczuwał strach wobec nieznanego w ciemnościach sprawiało, że nie dorwał go sen. Ból może również.
Jednak minęło to, a gdy stwierdził, że jest bezpiecznie, widział brzdąca próbującego obudzić Kleofasa. Podrapał się po głowie widząc to, w końcu on tu zdziałał najwięcej i pewnie taka samo największe bęcki. Niestety sam nie miał pomysłu na jego pobudzenie, więc tam gdzie stał, klapnął na cztery litery by dychnąć sobie. Miał też wielką ochotę zapalić aby się odstresować, lecz zawsze jakoś tak wychodziło, że był bez papierosów:
- Ma ktoś może papierosa? O ogień to się martwić nie muszę... -

~MG~

//wybaczcie kolejną zwłokę x.x postaram się częściej pisać, ale mam trochę na głowie obecnie x.x

Walka zakończyła się, a wszyscy bardzo chętnie zgodzili się na chwilkę odpoczynku. Jak się okazało Sirin miał w plecaku bandaże i chociaż żadnych studiów medycznych nie skończył to wiedział jak odpowiednio ich użyć, dlatego to on zajął się opatrywaniem rannych. Po chwili również Kleofas wrócił do świata żywych ze swoich pięknych snów po próbach obudzenia go przez Keia. Mimo to ciągle bolała go głowa, miał migrenę jakby właśnie kończył ciąg śmierci na studenckiej sesji. Po 10 minutach wszyscy byli na powrót gotowi do dalszej drogi, trzeba było tylko przejść dalej. Ah i wasze światła znowu działały, bo chyba zapomniałem o tym wspomnieć.

Stan:
Kleofas: 65MM, rana gryziona lewej łydki - opatrzona bandażem posmarowana maścią znieczulającą ból, ale przy gwałtowniejszych ruchach znowu zaboli, zdarty prawy łokieć, silny ból głowy
Kei: 5MM, krwawiące ranki na brzuchu opatrzone bandażem, wypalone, ale nadal istniejące.
Lindow - 100MM. 4/5 no.6, 1/3 no. 27, rana przez całe plecy, boli, szczypie i przeszkadza, dużo ranek na brzuchu. Wszystkie rany opatrzone bandażem i maścią znieczulającą, ale przy gwałtowniejszych ruchach znowu zaboli.
Terrenco - 96MM, bolący prawy bark.
Cassandra

Całe szczęście w momencie porażki Kleofasa było tak ciemno, że nikt nie powinien widzieć, iż padł z powodu potknięcia. Wszyscy mogli uważać, że rany odniósł po ciężkiej walce z mumiami, a nieprzytomność stracił po heroicznym starciu, które otwarło drogę do zwycięstwa pozostałym. Z drugiej strony, gdyby nie ta ciemność, to pewnie też Kleofas mógłby walczyć z pełną skutecznością i nie zostałby pokonany w tak żałosny sposób. Ta porażka bolała go o wiele bardziej niż noga, czy głowa. Pocieszyć go mogła spakowana w torbie na jedzenie szarlotka. Wyjął ją, ale nie zaczął jej od razu jeść.
- Komuś szarlotki? - zapytał, spoglądając na swych towarzyszy. Gdyby ktoś chciał, to nie żałował jej. I kiedy już Kleofas skończyłby ją konsumować, wstałby wyprostowany, gotów do dalszego pełnienia funkcji przywódcy.
- Wszyscy gotowi? Zatem ustawmy z powrotem szyk i ruszajmy - oznajmił, po czym zajął miejsce na przedzie. Idąc w dalszym ciągu obstukiwał mieczem podłogę przed sobą oraz ściany. Tak na wszelki wypadek, dla zachowania bezpieczeństwa oraz uwagi, by znowu się o nic nie potknąć.

Żyć, żył lecz nie czuł się specjalnie dobrze po takich przeżyciach. A to był dopiero. Spojrzał na wszystkich co miał przed sobą, wzdychając cicho. Nikt nie miał jak go poratować w te sytuacji papieroskiem, który mógłby mu teraz pomóc znacznie bardziej niż bandaże czy leczenie. Te rzeczy nie mogły mu zapewnić ukojenia nikotyny, a coś musiał zrobić z tym dręczącym go uczuciem. Jakoś to z siebie wyrzucić. Skierował więc swe słowa do wszystkich:
- My... jesteśmy dopiero na początku drogi, a już zgarnęliśmy niezłe bęcki. I co będzie dalej? Jeszcze gorzej? A i tak to wszystko zostanie wykorzystane przez innych co będą chcieli nam siłą wyrwać miecz... Jest to tego warte? Nie lepiej ich wykorzystać tak jak oni zamierzają nas? - wypowiedział to co uważał za słuszne. W końcu był leniwą kluchą i preferował to jak inni odwalają za niego robotę. Nie wiedział z jaką reakcją spotka się po tych słowach, ale pewne nie będzie ciekawa. W końcu na początku był pełen optymizmu. Dodał więc przed jakimkolwiek odzewem jeszcze coś:
- Jak coś, mogę wszystkich w ciągu chwili zabrać na powierzchnię. Może do czegoś się wtedy przyda moja magia. - i nie ukrywał przy tym wszystkim małego zawodu. Nie wie w końcu co go dalej czeka, a brak dymku tylko to potęgował.

MG

Nagła trąba powietrzna zerwała się jakby znikąd porywająca Keia. A może i Terrenco? A może ktoś jeszcze? Ciężko powiedzieć bo tego chłopaczek nie widział. No ale przynajmniej jego porwało. Był wolny. I we własnym łóżeczku. Mógł robić... No coś innego. Hallejuah.

Kei:+ 10PD

Inni jak chcecie to też możecie z/t Wtedy ta sama nagroda.

Olaboga moja mama zrobiła twaroga!
W takich sytuacjach trzeba zapomnieć o dziwnych snach i wstać z łóżka by zrobić coś produktywnego. I tak też zrobił.

z/t

Ledwo Kleofas cokolwiek zaczął coś robić, a tu już mu się robota skończyła i w sumie nic z tego nie wyszło. I to już drugi raz z rzędu to samo!
- Aaaatam, pieprzyć to! - powiedział, machnąwszy z rozmachem rękoma, po czym sięgnął do swego plecaczka z zaopatrzeniem, aby wyjąć z niego kiełbaskę, którą to zjadłby w drodze powrotnej do kraju ojczystego, ziemi ojczystej.

z/t