Muzeum Miasta Magnolia

Dostanie się do starej części miasta nie zajęło im tak dużo czasu, jak przewidywał Makbet. Możliwe, że to dlatego, iż biegł tak szybko? A może po prostu Kirino też miała niezłe tempo i dzięki temu dotarli do muzeum w jakimś małym przedziale czasowym? To wszystko zależało od wielu czynników. Wyglądające dość zamkowo muzeum było chyba na tyle bezpiecznym miejscem, że zostawienie tu Kirino, by się trochę rozejrzeć, mogło okazać się wręcz wyśmienitym pomysłem. Gdy weszli, chłopak puścil jej rękę.
- Chyba trzeba zejść do podziemi. To będzie najrozsądniejsze - stwierdził Rozsądny Makbet, po czym rozejrzał się nieco uważniej. Czy to miejsce nie było jakoś podejrzane? Obawiał się, że schowanie tutaj Kirino niewiele da.

- Zaraz, zaraz...! - krzyknęła za chłopakiem leciutko zdyszana dziewczyna. Ostatnio była w dobrej formie, ale dzisiaj czuła się nieco gorzej i emocjonalnie, i fizycznie (ciekawe czemu), dlatego zdążyła się lekko zmęczyć. Nie rozumiała czemu mężczyzna aż tak bardzo się śpieszył i dlaczego przyprowadził ją własnie tutaj, ale miała też jeszcze coś ważnego do zrobienia, czego nie mogła zrobić wcześniej, kiedy zajęta była biegiem za nim. Nawet jeśli jego dłoń była przyjemnie ciepła i wywoływała różne wspomnienia, wciąż musiała to zrobić.

Dziewczyna podeszła do chłopaka i spojrzała na niego z agresją w oczach. Następnie uderzyła go piąstką, podobnie jak już raz dzisiaj zrobiła i w końcu dostała okazję by powiedzieć to co chciała już od jakiegoś czasu. - Co miało znaczyć to "może", co?! - zapytała z jadem w głosie. - I co my tu w ogóle robimy? - dodała, dalej poirytowana zachowaniem chłopaka. Następnie podobnie jak on zaczęła rozglądać się pomieszczeniu, starając sobie przypomnieć coś, o czym wyraźnie dzisiaj zapominała. Oczywiście wszystko przez niego, innego wytłumaczenia nie było, ale naprawdę miała wrażenie, że coś się dzieje, a ona o tym nie pamięta, a potem znowu będzie jej bardzo wstyd z tego powodu...

- Słyszysz to? - Na chwilę przytłumił głos, chcąc, by dziewczyna mogła usłyszeć dokładnie dźwięki dochodzące z zewnątrz. Wybuchy, straszne rzeczy i inne takie. - Musisz się schować.
Ostatnie zdanie nie było prośbą ani nawet propozycją, a żądaniem. Makbet wiedział doskonale, że dziewczynę mogą spotkać same przykrości, jeśli przekroczy próg muzeum. Nie mógł teraz pozwolić sobie na to, by musiała oglądać te wszystkie straszne obrazy i kojarzyć je z nim. Poza tym... Taka wątła. Ktoś ją dotknie i niechybnie przewróci. Nabije sobie siniaki, otrze tę delikatną skórę! Nie ma mowy, Kirino musi tutaj zostać.
- Nie poradzisz sobie, ja wyjdę, żeby ich wspomóc... kimkolwiek są.

A tak! Teraz dopiero jej się przypomniało! Kardia, obrady + te nieprzyjemne odgłosy, to wszystko składało się na jedną logiczną całość! Kolejny atak? Niemożliwe, ale jeśli jednak? Tak szybko? Inkwizycja faktycznie nie chciała dać im nawet chwili odpoczynku, przecież przygotowania przeciwko nim ledwo ruszyły z miejsca, a tu już musieli ten ledwo szkielet struktur obronnych użyć przeciwko im! A jej tam nie było! Nie mogła im pomóc bo była w całkiem inny miejscu. Jeśli ktokolwiek by tam zginął mogłaby sobie taką śmierć spokojnie zapisać na swoje konto! Bo nie pomagała, bo nie ruszyła by pomóc, bo kompletnie zapomniała! Jakże była głupia!

...Kirino niestety była też trochę egoistką, czy można wręcz powiedzieć egocentryczką. W kwestii uczuć, doznań umysłowych często nad wyraz zagłębiała się w siebie, choć przenigdy nie pokazała by tego przy drugiej osobie, chyba że bardzo dobrze znanej. Nawet teraz cichy głos znów podpowiedział jej te same co zawsze słowa. Nie jesteś tam potrzebna. Tylko byś przeszkadzała. Nikt na tobie nie polega. Jesteś nikim. Jak myślisz, dlaczego nikt nie próbował nawet cię zawołać lub znaleźć gdy piekło wybuchło na ulicach Magnolii? Bo lepiej dla wszystkich było, gdy nie było cię w pobliżu. Jesteś nikim. Nienawidziła tego głosu, nawet jeśli miała świadomość, że był to głos jej serca, serca tak straszliwie przeżartego poczuciem braku własnej wartości. Mogła pozować na silną osobę, mogła śmiać się niebezpieczeństwu w twarz, mogła rzucać głupimi sloganami typu "wychodzić, wszystkich was rozwalę" czy "nic to, nie takie problemy się zjadało", ale tak naprawdę jej serce wiedziało o tym, że od pewnego czasu była tylko... zawalidrogą. Piątym kołem u wozu. Nikim.

A teraz Mak powiedział jej, że nie chciał by tam poszła? On rzucił jej w twarz stwierdzeniem, że sobie nie poradzi? Owszem, nie widzieli się okropny kawał czasu i owszem, wiedziała, że zwyczajnie się o nią martwił, ale zadał jej teraz ranę niemal śmiertelną. A jeśli nie jej, to przynajmniej jej duszy, jej odwadze. - ...nie poradzę sobie? - powiedziała cicho, kompletnie nieobecnym głosem. - Masz rację, nie poradzę sobie... - dodała tym razem już weselej, a na jej twarzy wstąpił delikatny uśmiech, obrzydliwy, okropny uśmiech, który ani trochę nie wyglądał pięknie. - Przecież jestem nikim, dlaczego miałabym dla kogokolwiek stanowić jakąś pomoc? Hahaha~ - zaśmiała się perliście dziewczyna. Faktycznie, po co miała komukolwiek pomagać? Przecież to było bez sensu. Stwarzała jedynie problemy. Jak zawsze. Po chwili jej nogi przestały funkcjonować i z cichym hukiem zwaliła się na podłogę, a leżąc tak czuła tylko bicie własnego serca.

- Kirino?! - Natychmiast znalazł się przy niej, starając się ją podtrzymać. Wcześniej obserwował jej gadanie w miarę ze spokojem. To było gadanie, marudzenie, jojczenie, jak zwał, tak zwał. Wsystkie kobiety tak miały, więc z początku niespecjalnie się przejmował, jednak teraz... - Czy mam cię zabrać gdzieś... indziej?
Musiał chyba o to spytać. Nie mógł jej tu ukryć, jeśli będzie się zadręczała takimi głupstwami. Bo to były głupstwa. Makbet tylko chciał, by dziewczyna była bezpieczna. Nie chodziło mu naprawdę o nic więcej. Rozejrzał się po muzeum. Cóż, nie było tu nikogo, więc pewnie przyszedł czas na sprawdzenie innych miejsc.

- ...gdzieś indziej? Gdzie indziej? Tak, gdzieś indziej, zdecydowanie gdzieś indziej... - wyszeptała cichutko pod nosem dziewczyna, gdy Mak do niej podszedł. Przestała już chyba myśleć i zastanawiać się nad czymkolwiek. W głowie miała tylko pustkę, ale może to i lepiej dla niej? Nie musiała zajmować się czymkolwiek, wszelkie idee wydały się jej odległe, każda myśl była tylko pustymi słowami, nagle jej świat wydał się tak bardzo prosty i nieskomplikowany chociaż jeszcze przed chwilą jawił się tak okropnie zagmatwany i obrzydliwy. Teraz wszystko skurczyło się do postaci podstawowych instynktów. Nikogo tu nie było. Byli tylko oni. Nie mogli tu zostać. Musieli się stąd gdzieś ruszyć. Powinni byli walczyć. Tutaj nie pomagali. Należało pomóc. Należało być przydatnym. Należało umrzeć w tym celu. Byle udowodnić samą siebie. Pokazać, że nie jest niczym. Udowodnić też jemu, że nie jest już małą dziewczynką. Pokazać, że może na niej polegać. Że nie musi się martwić.

Dziewczyna przyjęła pomoc chłopak i wróciła na równe nogi. Nieco trzęsące się, ale jednak wyprostowane i gotowe do przemieszczania się. Mogła iść gdzieś. Najwyżej przyozdobi miejsce walki swoimi kwiatami. Albo wielkim kwiatem z własnej krwi. Wszystko jedno.

- Chodźmy, chodźmy, chodźmy... - powiedziała zdeterminowanym głosem, chwytając Makbeta za rękę, w geście, którego sama nie zauważyła. Potrzebowała więcej czasu dla niego, tak by wszystko poukładać we własnej głowie. Obecnie jednak jej głowa nie działała. Działał tylko prosty instynkt. Musieli ruszyć. Tam gdzie odgłosy, tam gdzie walka. Chyba. Dziewczyna ruszyła w stronę drzwi co chwila wspierając się na swoim partnerze. Mak był takim szczęściem w nieszczęściu. Teraz jednak był jej potrzebny. Musieli iść, a ona ciągnęła go za sobą w jakimś kierunku.

[z/t] x2

Pod postacią sokoła leciała prosto przed siebie. Uwielbiała tę postać, która dawała jej wiele możliwości. Zawsze kiedy chciała być sama zmieniała się w ptaka - nikt jej wtedy nie przeszkadzał. i tak było tym razem. Nic nie zakłóciło jej lotu dzięki czemu mogła rozkoszować się hmm...podróżą.
W końcu jednak dotarła do miasta i udała się prosto w stronę muzeum. Dobrze wiedziała gdzie jest, była przecież pewnego rodzaju włóczęgą i zdążyła dobrze poznać miasto. Postanowiła jednak nie wlatywać do środka, ale wejść spokojnie, dlatego wylądowała niedaleko drzwi wejściowych i zmieniła się z powrotem w człowieka. Wyciągnęła kopertę z wiadomością, sprawdziła czy jest ona w dobrym stanie, po czym weszła dziarskim krokiem do środka.
Rozejrzała się po pomieszczeniu nie bardzo wiedząc gdzie najpierw ma się udać i gdzie ma szukać mężczyzny do którego wysłana została wiadomość. Podeszła więc do kas i rzekła
- Mam wiadomość dla niejakiego Flu Fleminga... - tylko tyle i czekała na reakcję mając nadzieję, ze Akiko i Ururu nie mają przygód po drodze...

Gdy Akiko wraz z Ururu dotarły wreszcie do Magnolii i odnalazły muzeum, było już dobrze po zmroku. Na miejscu spotkały Abri, która przekazawszy wiadomość Phlegmingowi, czekała na towarzyszki.
Tymczasem Flu szykował się do drogi powrotnej. Dzieki dostarczonym ekspertyzom lekarza udało mu się dociec przyczyny "epidemii", którą teraz przy pomocy Akiko miał zamiar zwalczyć.
- Ponieważ w praktyce wypełniłyście już zadanie, należy wam sie nagroda.- Powiedział Flegming podchodząc do czarodziejek z wypakowanym plecakiem podróżnym na plecach oraz sakiewką w ręku.
- Nie jest to wiele, ale chyba i zadanie nie było trudne.- Oznajmił, po czym wręczył każdej po 500 klejnotów.- Z samego rana wyruszam do Betonii. Dziękuję wam za pomoc w imieniu swoim i mieszkańców naszej wioski.
- Ja pójdę z tobą.- Powiedziała do niego Akiko.- Chcę pomóc ile się da...
Phlegming skinął głową na znak, że zrozumiał.
- No cóż...- Zaczęła Pomarańcza.- Zadanie się skończyło... Chyba przyszedł czas się rozstać...
Akiko nie ukrywała, że było jej trochę przykro z tego powodu, ale nie chciała bardziej mieszać Ururu i Abri w tą sprawę, która od tego momentu była już całkowicie prywatna.
- Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy Ururu.- Zwróciła się do srebrnowłosej.- Bardzo przyjemnie się z tobą podróżowało.
Co do Abri to należały do jednej gildii, więc prawdopodobnie wpadną na siebie jeszcze nie raz...

P.S. te 500 klejnotów serio możecie sobie dodać do banku =3= płacę wam za fabułę XD

[z/t]

Abri stała tak przez chwilę z klejnotami w posiadaniu i spojrzała nieco pytająco na Akiko. To był jej pierwszy zarobek i kompletnie nie znała ani jego wartości, ani jego właściwości. Co ma z tym zrobić? Czy wypada zapytać o to tak przy ludziach?
- Nie - postanowiła. Nie wypada pokazywać innym ze się na tym nie zna, wiec postanowiła, ze jeśli Akiko nie zrozumie jej spojrzenia, to zapyta ją o to być może później. Póki co nie były jej potrzebne więc może je gromadzić i zbierać. Kto wie co z nimi zrobi kiedy się dowie o co w tym wszystkim chodzi?
- Skoro to koniec zadania... - rzekła jakby trochę zgaszona, ale postanowiła nie narzucać się. Instynktownie wyczuła, że kolejny etap to prywatna sprawa Akiko, i Abri rozumiała to. Też nie lubiła kiedy ktokolwiek podążał za nią i wszędzie chciał wtykać swój nos. Może i było to czasem przydatne i uprzejme, ale w nauczyła się, że w niektórych sytuacjach po prostu nie wypadało pomagać, jeśli ktoś o tę pomoc nie prosi.
- W takim razie, ja idę swoją drogą. Wbrew pozorom świat jest mały, więc na pewno nie raz jeszcze się spotkamy - dorzuciła w stronę Ururu z uśmiechem, po czym wyszła na zewnątrz bez większego pożegnania. Nie lubiła pożegnań, ponieważ te zawsze brzmiały tak, jakby miała nigdy nie wrócić w dane miejsce i nie spotkać danych osób. Poza tym wiedziała, ze jeśli będzie chciała skontaktować się z Ururu, to jest to możliwe, dzięki pająkom. Abri potrafiła rozmawiać ze zwierzętami, więc pająki w razie potrzeby odnajdą ich Pajęczą Damę aby przekazać wiadomość, choćby były nią tylko pozdrowienia...
Tuż za drzwiami muzeum, podskoczyła wesoło i zmieniając się w białego kruka odleciała w swoją stronę...

[zt]

Doczłapała jakoś do muzeum. Miejsce to zrobiło na niej ogromne wrażenie. No bo halo, budnek był wielki, piękny i pełen cudownych eksponatów. Podczas jakiegoś spaceru w Magnolii widziała go z daleka, ale nie sądziła, że to jest muzeum. Uznała to za rezydencję jakiegoś bogacza, lub inny budynek, do którego nawet nie będzie mogła wejść, więc nie chciała kusić oczu. Czy coś.
Stojąc przed tym budynkiem, kiedy zobaczyła, że to jest cel ich podróży, tylko pisnęła z szalonym zachwytem, pomacała przez krótką chwilę mury zamczyska, po czym pognała za Akiko. Całą drogę jej miodowe oczka chłonęły wszystko co napotkały. Nogi nagle przestały boleć. Chyba wiedziała, czym zajmie się na drugi dzień. I to na pewno nie była kolejna podróż do innego miasta.
Przywitała się ładnie z panem Phlegmingiem. Całkiem gustowny mężczyzna. W dodatku nawet otrzymała wynagrodzenie!
- Przyjemnością było pomóc w tej jakże ważnej sprawie - powiedziała odbierając klejnoty i dygając elegancko, co kontrastowało z szalonym uśmiechem na jej twarzy.
No i czas pożegnań. Ururu jako osoba nie będąca przywiązana do żadnego miejsca, niezbyt przejmowała się czymś takim.
- Życzę dalszych sukcesów, moja droga, do zobaczenia - powiedziała do Akiko, dygając ponownie, jednak nieco delikatniej niż poprzednio.
- Do zobaczenia, Abri, mam nadzieję, że uda mi się kiedyś mieć jeszcze z tobą kontakt - odpowiedziała. Właściwie miała na myśli bardziej spotkanie z umiejętnością dziewczyny, no ale. Pomachała jej tylko, kiedy ta wychodziła. No to czas i na nią. Dygnęła po raz trzeci w stronę Akiko oraz pana Phlegminga, po czym opuściła pomieszczenie. Skręciła sobie w jakiś korytarzyk postanawiając jeszcze dzisiaj pozwiedzać sobie troszkę tego wspaniałego miejsca.
To nie tak, że się zgubiła. Po prostu ucięła sobie rozmowę z jakimś lokalnym pająkiem po tym, jak jej żołądek zapragnął kolacji. Po uwolnieniu się z ogromnego budynku pobiegła do hotelu zjeść coś i położyć się spać. Cóż za męczący dzień.


PS Yay, dzięki ^^

I tak oto na zgłoszenie odpowiedział... dzieciak. Jednak w okolicy nie było żywej duszy... przynajmniej tutaj. Pewnikiem w muzeum jest inna, nowsza i bardziej ciekawa wystawa niż ta.
Jednak gdy Kei stawił się na miejscu, widział chodzącego wolnym krokiem łysego mężczyznę w czarnych okularach, białym fartuchu o głębokich kieszeniach po bokach i zwykłych brązowych spodniach. Okulary miały prostokątne szkła, a fartuch był rozpięty i ruszał się niczym na wietrze kiedy facet przyśpieszył krok w stronę maga:
- Psst, mały! - szepnął do niego z daleka. Oczywiste było, że jakby był tutaj ktokolwiek jeszcze z pewnością usłyszałby go. Ale chodziło o sam fakt, że ten tego.
- Widziałeś gdzieś może magów szukających pewnego naukowca? Bo czekam i czekam na nich. - dokończył swoja wypowiedź stając obok niego. Z twarzy wyglądał na kogoś nadal młodego ale nie wystarczająco starego aby stracić włosy z tego powodu. Najwyraźniej golił nie tylko brodę ale również i czachę...

Chłopak ignorując wszystkich wokół przyglądał się wszystkim eksponatom, które były w muzeum z ogromnym zaciekawieniem. Wielka szkoda, że nie miał u swego boku przewodnika, który oświeciłby go w niektórych przypadkach gdzie to nie miał pojęcia o tym co ogląda. No ale cóż, może następnym razem. Póki co pozostało znaleźć zleceniodawcę, z którym to właśnie tutaj miał spotkać się Ivashkov. Wkrótce został zaczepiony przez nieznajomego. "Psst mały" nie brzmiało przekonująco i Kei zrobił krok do tyłu próbując wyciągnąć przy okazji telefon z kieszeni. Od razu po tym planował wykręcić numer 112 i zadzwonić na policję dorzucając do tego ripostę "Gomene, taki mamy klimat dattebayo". Całe szczęście okazało się, że to właśnie ten od "psst" jest zleceniodawcą i nie zdaje sobie sprawy, że to Kei jest owym magiem. Cóż, trzeba go uświadomić.
- To ja nim jestem.
Powiedział, po czym podniósł wskazujący paluszek w górę aktywując przy okazji alternatywną latarkę. Wtedy to mały płomyk zaczął się wznosić a następnie latać wokół chłopca. Miało to być prostym przekazem pod tytułem "Serio, to ja."

Sariel trzymając notatkę dotyczącą zlecenia wszedł do wielkiego budynku, w którym znajdowało się wiele cennych eksponatów. Tak! Mowa tutaj o muzeum miejskim. To właśnie to miejsce było wspomniane w opisie misji jako punkt zbiorczy przekazania informacji. Dosyć nietypowe, trzeba było przyznać bo zazwyczaj były to jakieś knajpy albo boczne uliczki. Kwestia charakteru zlecenia. Jeżeli wszystko na legalu to można i pod komisariatem obgadywać szczegóły. Teraz? Hmmm... Wszystko wyjdzie dopiero w praniu.
W oddali dostrzegł małego brzdąca bawiącego się ogniem i jakiegoś łysolka, który stanowczo nie pasował do tego miejsca. Sar już wiedział że skoro dookoła nie ma żywej duszy to właśnie on jest jego celem. Pewnym krokiem podszedł do pary nieznajomych i z góry spojrzał na chłopca. Serio należał do gildii? Aż trudno w to uwierzyć.
- Mama Ci nie mówiła że dzieci nie mogą bawić się ogniem? - spytał z delikatnym przekąsem po czym zwrócił się w stronę dorosłego mężczyzny. Uniósł notatkę dotyczącą zlecenia i powoli przekazał ją w ręce doktorka. Ten tylko porozumiewawczo kiwnął.
- To czego ma dotyczyć to zleconko? - spytał ignorując zupełnie obecność Młodego. Chyba nie brał go na serio pod uwagę? Serio????

Patrzył przez chwilę na to jak chłopak bawi się malutkim ogniem. Stał szokowany i nie dowierzał temu co widzi. Do poważnej misji znalezienie artefaktu którego moc wbrew pozorom może być ogromna, zgłasza się... dziecko. Wziął więc wyciągnął dłonie przed siebie i pomachał nimi w taki sposób aby przekazać, że się nie zgadza na to:
- Oj nie, nie, nie, nie, nie, nie. To jest poważna robota, nie ma tu miejsca na zabawy i dzieci. Idź do domu mały... - oznajmił krótko i z lekką nutą zawiedzenia się. Z kolei jego nastawienie zmieniło się o 180 stopni kiedy pojawił się Sariel. I to jest normalny, a w szczególności, dorosły mag, który w mniemaniu naukowca świetnie nadawał się do tego zadania. I jakby nie było tutaj Keijego, podszedł do niego podając mu dłoń:
- Ach, witam, witam, witam, witam! Trochę szkoda, że jest tylko pan, ale to nic nie szkodzi! - mówi tak jakby trochę język mu się plątał i sam nie wiedział co plecie. - Większą pensję otrzyma pan...? Może wpierw przedstawię swoją osobę - jestem Hakai Doushio, naukowiec oczywiście! T-to co chciałbyś wiedzieć dokładniej na temat misji? -