DU JU ŁONA FAJT!?

Ciekawa sprawa, jako mnich nie interesowałem się nigdy architekturą. Wydaje mi się, że trzeba to zmienić. To jest niesamowite jak domy z różnych miejsc mogą si od siebie różnić, oczywiście to poco się je zbudowało, też jest ważne. Czy jest to budowa sakralna, ku okazania potęgi i ku uciesze bóstw. Czy może bardziej świecka mająca być ośrodkiem władzy lub miejscem gdzie szkoliły się przyszłe pokolenia. Funkcje są różne nie zapominajmy również o funkcjach obronnych. Od ufortyfikowanych posiadłości zaczynając po wieże obserwacyjne na mniejszych zamkach i potężnych twierdzach lub cytadelach kończąc. Każdy budynek ma swoją funkcję, nic nie jest budowane bez przyczyny. Ważną umiejętnością jest właśnie moc odgadywania tej funkcji na podstawie krótkiego rzutu okiem na dany budynek. Tego właśnie trzeba by się nauczyć gdyż tego brakowało mnichowi...

dalej przebywalem w swojej krainie snow i robilem bardzo ciekawe rzeczy. Nie powiem nikomu co sie stalo bo nie musza wiedziec, prawda? tak wiec juz nie tylko takas bawila sie w szpiega ale rowniez ja. no i to chyba wszystko czekam na akcje innych oaob i ich kroki, na ktore bede mogl przeciwdzialac.

Gumiś znalazł się w pułapce bez wyjścia, nawet medytacja mu nie pomogła! Zostały mu wiec tylko dwie opcje. Wpierw postanowił obudzić się z tego koszmaru na jawie ale nawet jeśli to mu nie wyjdzie, to rozwali ów koszmar w drobny mak. Bo jak nie działa logika to zadziałać musi brutalna siła. Każdy wie że siła dobra rzecz i Gumiś w myśl tej zasady postanowił zastosować ją jako plan B. Bo planu C niestety już nie posiadał.

Niestety zabawa w doktora Dulitla, na nic się zdała. Cóż bycie mnichem a bycie weterynarzem to przecież dwie różne sprawy prawda? Dlatego też trzeba ruszyć zad i skierować się ku nowym stronom świata, jest jeszcze tyle do eksplorowania! Świat stoi przede mną otworem..

Prędkość żółwia ze złamaną nogą robi swoje. Ale spoko, już skrobiemy. Oto pojawiło się kilka pytań natury techniczno moralnej i takie tam bzdety, a rozmowa mogła zaważyć na reszcie wyprawy po coś, co wiedziała tylko że jest i tyle. Ale dobre i to, nie? Gorzej jak idziesz, znajdujesz coś i się pierwszy raz dowiadujesz, że coś istnieje, ale tutaj problem bo nie znasz jego wartości, wywalasz to i pozamiatane. No to nie zostaje nic innego jak dalsze prowadzenie konwersacji na poziomie dwóch biznesmenów rozmawiających o poważnym interesie.

To wszystko było tak dziwne i wcale nie fajne że Gumiś podrapał się łapskiem po głowie. Po prostu przerosło to jego możliwości pojmowania. A skoro coś przerasta możliwości pojmowania zwykłego człowieka to tu trzeba jakiegoś geniusza a nim Gumiś nie był dlatego... musiał zostać! Czas na przyspieszony kurs logicznego myślenia ala Gumiś. A że Gumiś za logicznie nie myślał to cóż... pewnie za dobrze mu ta zagadka nie pójdzie. Nie ma to jednak jak wycieczki. Na wycieczkach to zawsze się w jakąś dziurę wpierdzielał i już wyjść nie umiał... ta sytuacja aż za bardzo pasowała do schematu...

Co robiłem w innym świecie? Ano spotykałem wiele ciekawych osób, które pomagały mi lub utrudniały. Czułem się jak nieco naćpany będąc w innym świecie, ale co poradzić.. Czasami każdy tak ma. Ważne, że byłem na dobrej drodze, aby pokrzyżować plany magicznej rady. Miałem tylko nadzieję, że magiczna rada nie doszła dalej w tej drodze. Przemierzając teren poszukiwałem miejsca, gdzie mógłbym odnaleźć kolejną wskazówkę dotyczącą położenie miejsca ukrycia skarbu. Musiałem znaleźć go jak najszybciej. Nie mogłem się poddawać czy czekać na innych, a po prostu iść naprzód.

Podróże wzbogacają, tak mówi wielu zapalonych podróżników. Trzeba powiedzieć, że coś w tym jest, ponieważ czuję się bogatszy o nowe interesujące doświadczenia. Oprócz podróżowania nie przestałem obserwować architektury. Studiowanie tego aspektu ludzkiej kultury jest niesamowicie zajmujące, cholera może nawet napisze o tym pracę magisterską. Kto wie, kto wie...

Co robić, co robić, co robić, oto jest pytanie. Gumiś znalazł się w sytuacji tak ciężkiej że aż zabawnej, pomyśleć że może zginąc w tak durny i komiczny sposób... bawiło go to na swój sposób, bo pokazywało że czasem nie tylko mięśnie się przydają ale no cóż... od tego są drużyny a on takiej nie posiadał, więc można to nazwać po prostu pechem. Tak, pech to niewątpliwie dobre słowo, całkowicie oddawało tą sytuację chodź przyznać trzeba że było tu też nieco jego winy. Ale nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem, trzeba wziąć dupę w troki i spróbować raz jeszcze, odratować swoją skórę. Jednego przynajmniej był pewien... nienawidził magicznych pułapek. Już by wolał walkę z hipogryfem...

Czasem trza z czegoś zrezygnować i wziąć się za coś innego. To właśnie miała zamiar zrobić Takarcia. W sumie nie zaszkodzi sobie przerwać krwawy bój i zrelaksować się przy innej robocie... o ile w tak osobliwym miejscu coś takiego jest możliwe. Duchy, mnichy.... tylko Latającego Potwora Spaghetti brakuje. Ale wiadomo, obszar duży, możliwe że i ten się znajdzie... A tak jak już przy tym jesteśmy, to Takarcia zgłodniała... Ciastka to jednak nie był dobry pomysł na śniadanio-obiady-kolację. Człowiek, tudzież Takarcia, uczy się na błędach. Niektóre z resztą tak uwielbia, że popełnia je po kilka razy.

Z deszczu pod rynnę? W sumie tylko tak można nazwać obecną sytuację, bo w sumie tam umierał ale w tym stanie... w tym stanie też teraz umrze! Tak mu się przynajmniej wydawało, bo obecnych problemów było zbyt wiele dla smoczego zabójcy. Dlatego też musiał coś wykombinować. Coś w miarę cwanego, nie zastanawiał się więc za bardzo. Nie miał na to czasu, zresztą pomysłów też brak, dlatego ruszył powoli i ostrożnie w kierunku zagrożenia. Tak, tak to był czas smoczego chaosu. Chociaż pewnie i tak potknie się o kamień i dednie. Chyba jednak wolał walki w klatce niż takie taktyczne podchody.