Świątynia Boga Śmierci

First topic message reminder :

Nie wiele wiadomo na jej temat. Zbudowana z marmuru, przypomina prostopadłościan. Posiada 24 kapłanów, po jednym na każdą godzinę, gdyż mało kto jest w stanie wytrzymać tam więcej. Temperatura w świątyni waha się od 40 do nawet 60 stopni. Śmierdzi tam zgnilizną i śmiercią, a w samej świątyni jest ciemno. Mało kto się tam zapuszcza i dlatego mało co o niej wiadomo.

MG

Wyznawca wielkiego wielbłąda i żurku był co najmniej oburzony nie przyzwoitym zachowaniem Chain. Nim jednak zdążył ją pobić i publicznie wychędorzyć, do akcji wkroczył Igles, obrońca uciśnionych. Złapał on gnoja za fraki i zaczął ciągnąć w kierunku świątyni, co rzecz jasna kończyło się klnięciem i wyrywaniem facecika. Rzecz w tym że w drodze, słońce powoli zachodziło i gdy znaleźli się pod świątynią, Igles wyglądał już jak żywy trup. A to mu coś gdzieś wisiało, tam był trochę przegnity, kawałek mózgu wystawał z głowy, a w nosie miał jakąś dziwną larwę. Chain mogła pisnąć, ale kupiec Dessertiański, posrał się w spodnie. Bo właśnie żywy trup, pewnie jakiegoś faraona, ciągnął go w stronę świątyni umarłych. Puszczony pod świątynią padł na kolana i zaczął bić pokłony, nawijając w desertiańskim, jakąś przydługą modlitwę.

W końcu, ku uldze Iglesa zaszło słońce, aczkolwiek chłodniej nie było za bardzo. Nie mniej jednak chyba nadeszła właściwa pora, żeby wkroczyć do świątyni. Zaś to co się działo obecnie z ciałem Iglesa, było mu tak trochę obojętne. Udawał wręcz, że wszystko jest w porządku i tak właśnie powinno być. Dalej zachowywał się całkiem naturalnie, jakby zupełnie nic nadzwyczajnego się nie działo. Nawet podrapał się po czole i spojrzał obojętnie na Chain.
- To jak, wchodzimy? - zapytał od niechcenia, po czym znowu wziął za fraki ciapatego i zacząłby go ciągnąć w kierunku świątyni. Gdyby jednak Chain spanikowałaby za bardzo i postanowiła nagle zaatakować Iglesa, to ten przysłoniłby się owym Dessertiańczykiem. Liczył jednak na to, że dziewczyna zachowa względny spokój i wszystko uzna za halucynacje wywołane gorącem i dziwnym smrodem. Gorzej jeśli nie... Byłoby mu dość niewygodnie walczyć z nią przed wykonaniem zadania.
I gdyby nie było większego problemu, wszedłby powoli i ostrożnie do świątyni, uważnie się rozglądając, czy wewnątrz nikogo nie ma, ani nigdzie nie ma pułapek, czy to naciskowych, czy sznurkowych, czy może z sufitu coś zaraz na nich nie spadnie.

Chain zadowolona z tego, że nie musiała marnować więcej sił na ciapatego Dessertiańczyka, ruszyła razem z Raphaelem do świątyni.
Na szczęście, zdążyło się już ściemnić, tak więc będą mogli w końcu rozpocząć zadanie.
Nie pasowało jednak jedno... Raphael się zmienił. Był po prostu zepsuty. Dosłownie. Żywy zombie...
Białowłosa pisnęła, po czym odwróciła się, bo poczuła jak zbiera jej się na wymioty. Powstrzymała się jednak i powoli odwróciła się w kierunku towarzysza i przełknęła głośno ślinę...
Nie można było zaprzeczyć, że ciut bała się jego wyglądu, ale uznała to po prostu za skutek uboczny mocy jaką włada... Nic więc nie powiedziała, a na pytanie, czy wchodzą, pokiwała głową całuy czas obserwując dziwnie wyglądającego Raphaela. Nie miała co do niego żadnych podejrzeń. Po prostu była zaciekawiona i obrzydzona jego wyglądem. Wolała się do niego nie zbliżać zbyt bardzo, żeby coś czasem na nią nie uleciało. Niemniej jednak nadal widziała w nim towarzysza swojej misji i ufała mu na tyle, na ile można ufać komuś z kim trza było się zakumplować, żeby wykonać misję.

MG

Wchodząc do środka, w magów uderzyła fala ciepła tak okrutna, że aż zaparło im dech . Rzadko wchodzi się do miejsca w którym temperatura jest aż tak duża. Niby zapadał zmrok, a w tym wielkim piekarniku, było cieplej, niż w południe na zewnątrz. Sama świątynia była całkowicie pusta, poza kamienną misą pełną krwi na samym środku pomieszczenia. Przy misie siedział kapłan, odziany jedynie w przepaskę biodrową. Na kolanach miał złoty sierp. Na widok Iglesa skłonił się nisko, uznając go zapewne za manifestacje mocy pana śmierci. A rzecz jasna przyciągnięty siłą mężczyzna dalej w panice próbował uciec. Kapłan zapytał o coś po dessertiańsku. O coś co wywołało jeszcze większą panikę handlarza.

Wejście po zmroku przyniosło zarówno swego rodzaju korzyści, jak i też nie. Wygląd Iglesa wzbudzał różne reakcje, ale te były całkiem mu przychylne. Chain może i lekko się wzdrygnęła, ale nie spanikowała. Natomiast kapłan w świątyni aż zaczął bić Iglesowi pokłony, na co ten uśmiechnął się lekko. Problem tylko w tym, że nie rozumiał tego, co ten mówił. Znajomość języka bywa całkiem przydatna. Gdyby go umiał, mógłby jasno dogadać się z kapłanem, a z racji, iż ten się korzył przed Iglesem, to całe zadanie mogłoby pójść całkiem łatwo.
- Tłumacz - rzucił krótko do handlarza, mocniej go ściskając, żeby ten przypadkiem się nie wymsknął. A jakby stawiał zbyt duży opór, lub też nic by nie mówił, to rzuciłby nim z wyraźną pogardą przed kapłana. Do niczego nie był mu wszakże potrzebny spanikowany handlarz.
W międzyczasie zerknął jeszcze na Chain, czy aby ta niczego kombinowała.
- Rozejrzyj się tu, ja się tym zajmę. Jakbyś coś zauważyła, mów - rzekł do niej krótko, tyle, żeby zrozumiała i wiedziała co robić. Potem przeniósł wzrok na kapłana, w oczekiwaniu na to, co ten uczyni i co mu powie handlarz wielbłądami.

MG

Handlarz albo był zbyt spanikowany żeby tłumaczyć, albo nie chciał tego zrobić. W każdym razie Iglees nie zamierzał tracić na niego czasu i rzucił go kapłanowi. Próbował jeszcze uciekać, ale kapłan złapał go a następnie sprawnym ruchem, pozbawił głowy za pomocą sierpu. Trysnęła krew a ciało zostało przechylone ku misie, by jak najwięcej drogocennego płynu, spłynęło właśnie do niej. Następnie kapłan spojrzał na Iglesa i Chain a następnie wskazał na misę, wypowiadając kolejne nieznane im Dessertiańskie słowo.

Chain patrzyła na wszystko, a słowa jakby do niej nie docierały. Być może nadal była w szoku spowodowanym wyglądem Raphaela, a być może gorąco zbytnio ją otumaniło, by była w stanie cokolwiek zrobić...
W końcu jednak doszły do niej słowa towarzysza, a Chain skłoniła się głęboko i mruknęła
-Tak jest Panie- Mimo, iż zdawała sobie sprawę z tego, że kapłan jej nie rozumie, ale miała chociaż nadzieję, że wypowiedziane słowa zabrzmią przynajmniej służalczo.
Dziewczę zaczęło się wycofywać w bok, ale w momencie, kiedy kapłan dostał w swe łapska dessertiańskiego handlarza i podciął mu szyję, zakryła usta by głośno nie pisnąć. Nie była przygotowana na taki obrót sprawy. Niemniej jednak obiecała sobie, że wróci z Dessertio bogatsza i silniejsza. A Raphael miał teraz przewagę. Nie tylko w postaci kapłana, ale cała jego aura była wręcz przytłaczająca.
Białowłosa zaczęła głęboko oddychać, by się uspokoić...
-Tylko nie panikuj- szeptała pod nosem na tyle cicho, by tylko ona to słyszała.
Gdy po chwili mogła już spokojnie mówić, oczywiście nie patrząc na lejącą się krew, rzuciła Raphaelowi, że tak jak mówił, pójdzie się rozejrzeć.
Ruszyła więc w bok świątyni i oddaliła się z zasięgu wzroku kapłana, by zbadać obiekt. Przesuwała się wzdłuż ściany, w kierunku ściany przeciwnej do wejściowej.

Zasmuciła Iglesa buntownicza postawa sprzedawcy, lecz oto i dostał to na co zasłużył. Problemem było jednak to, iż nie zrozumiał nic z tego co mówił kapłan. Nie był pewny to czego od niego wymagano, lecz podszedł bliżej misy i jeżeli wciąż byłoby tam truchło kupca, to z pogardą, by je odepchnął.
Następnie Igles oparł dłonie o kamienną misę i zajrzał do niej, kątem oka spoglądając na kapłana, czy aby ten czegoś nie próbował. Nie chciał podobnie jak kupiec stracić głowy. Zatem gdyby tego próbował kapłan, to Igles użyłby na nim Szoku D, by tego na tyle zdekoncentrowało, by Igles mógł zareagować odskokiem, a potem zapewne musiałby z tym kapłanem jakoś walczyć.
Jednakże Igles w tym momencie robił za manifestację boga śmierci, zatem mógłby robić co tylko chciał! Zdawał sobie z tego sprawę i chciał to wykorzystać. Jeżeli więc w misie nie dojrzałby niczego ciekawego, prócz krwi, prawą ręką dotknąłby jej, a jakby ta go nie sparzyła, to zamoczyłby w niej obydwie dłonie. Następnie odwróciłby się w stronę kapłana, z rozstawionymi ramionami, niczym kapłan przed błogosławieństwem. Liczył na to, że kapłan będzie tak zdumiony, iż o mało co nie powinien narobić w gacie. Igles chciał mu kulturalnie pobłogosławić, poprzez nałożenie zakrwawionych dłoni na głowę, którymi lekko zjechałby w dół, by zasłonić dłońmi oczy kapłana. Trzymałby go przez chwilę za twarz, jakby to przeprowadzał nad nim jakiś rytuał.
Lecz w tym, zdawałoby się, że łagodnym i spokojnym momencie, Igles ujawniłby swój zamiar. Trzymając kapłana za głowę, jako manifestacja boga śmierci, sprowadziłby ją na kapłana, wciskając mu w oczy kciuki, z pełną siłą, złością i premedytacją. Ów człowiek nie był mu do niczego potrzebny, wszakże nie było szansy, by mogli się zrozumieć. Liczył na to, że Chain patrzeć akurat nie będzie i w spokoju pozbędzie się kolejnego problemu na tej misji. Chciał mu zmiażdżyć łeb, jak arbuza, zanim ten zdążyłby użyć przeciwko niemu swego sierpa. Gdyby kapłan próbowałby się jednak bronić, to Igles musiałby odskoczyć i zapewne musiałby też zacząć czarować, czego nie chciał od razu.
Jeżeli zdążyłby jednak oślepić kapłana, to po prostu cofałby się przed jego atakami, wyczekując odpowiedniej chwili, by go skontrować.

MG

W świątyni robiło się coraz cimniej i ciemniej a dostrzeganie jakichkolwiek detali było coraz trudniejsze. Idąc przy ścianie, Chain nie dostrzegła zupełnie nic nadzwyczajnego. Za to zdecydowanie słyszała nadzwyczajne rzecz ze strony kapłana. Kapłana który po tym jak został namaszczony przez Iglesa zaczął drzeć się, gdy ten wbił mu kciuki w głowę. A po chwili szarpania się, padł na ziemię martwy. Tak więc Chain była sama w bardzo ciemnym pomieszczeniu z mordercą. A kto wie co zrobi taki psychopata, jeśli idolka nie znajdzie czegoś pomocnego?

Chain była wystraszona nie na żarty.... Bardzo żałowała, że wybrała się na tą misję. I obiecała sobie, że już nigdy nie wyruszy tak daleko bez kogoś znajomego... No nie ma bata.
Usiadła pod kolumną i postanowiła się zastanowić nad tym co ma robić...
Raphael nie był dobrym kompanem. Szczerze mówiąc był żadnym kompanem... Był przeżarty złem do szpiku kości. Jest gorszy od Grimoire Heart... A być może jest nawet ich członkiem...
Jednak... Białowłosa chciała tylko i wyłącznie przeżyć. Ucieczka nie wchodziła w grę... Sama nie wróci do Fiore i tak czy siak musi czekać na posłańca, który zabierze ich z powrotem.
Póki co dziewczę musiało tolerować zachowanie Raphaela... A kiedy wróci do Fiore... Już nigdy nie będzie próbowała go spotkać...
Jeśli wróci do Fiore.
To zdanie brzmiało echem w myślach Chain... Ukryła twarz w dłoniach, by spróbować się uspokoić.
-Damy radę- powtarzała do siebie szeptem...
Po krótkich przemyśleniach, choć bardzo intensywnych, podjęła decyzję.
Będzie posłuszna, przydatna... Postara się zrobić wszystko, by chociaż wydawać się niewzruszona jego zachowaniem...
Wstała, otrząsneła się trochę i ruszyła w miejsce przeciwne do wejścia do świątyni, ewentualnie szukając w okolicy jakiegoś zejścia do podziemi.
Starała się nie patrzeć w miejsce, gdzie leżały ciała. Nie chciała ich widzieć.

Tego co zdążył już narobić Igles, tego cofnąć się już nie dało. Na śmierć jednego człowieka pozwolił, do śmierci drugiego się przyczynił, a miał ze sobą dziewczynę z Fairy Tail. Jednak żywa mogła mu się jeszcze do czegoś przydać, zatem zabijanie jej od razu nie było mu opłacalne, zwłaszcza, iż nie słyszał z jej strony żadnych krzyków. Nawet nie uciekała, ale się bała. Nawet bez szczególnych zdolności dałoby się to wyczuć. Zatem Igles poczuł się w tym momencie bardzo swobodnie. Chain mogła się rozejrzeć bez żadnych przeszkód po całej świątyni, a jej panika uczyniłaby ją w tym jeszcze skuteczniejszą.
Zaś sam Igles postanowił się także nie obijać i zaczął od przeszukania zwłok kapłana, czy ten nie miał niczego ciekawego przy sobie. Przygarnąłby sobie także jego sierp, którym to tak łatwo pozbawił głowy handlarza. Jeśli jednak znalazłby przy nim coś ciekawego, to także by to sobie wziął. Następnie zaś, ze spokojem zacząłby rozmyślać nad następnymi działaniami.
Byli w świątyni i mieli znaleźć tajne wejście do podziemi, w takim razie to gdzieś musiało być, możliwe tylko, że dobrze ukryte. Idąc drogą myślenia budowniczych i kapłanów, wywnioskował, iż coś należałoby zrobić, by ruszyć dalej. Spojrzał na misę z krwią i podrapał się po głowie. Jeżeli nie było tam nic innego, to ta powinna mieć jakiś związek z dalszą drogą, chyba. Z tej przyczyny Igles przyjrzałby się jej dokładniej czy nie ma tam żadnych ornamentów, czy znaków, a potem spojrzałby jeszcze na ściany. Jeśli nic, to wziąłby resztę ciała kapłana i poderżnąłby mu gardło i żyły na dłoniach, by wypełnić po brzegi misę jego krwią.
Jakby to nic nie dało, to spróbowałby ją przesunąć, gdyż pod nią też mogło się coś znajdować. I co jakiś czas jeszcze spoglądał srogo na Chain, sprawdzając czy ta grzecznie się zachowuje i nie robi nic podejrzanego.

MG

Tak więc Igles zakosił sierp i wraz z Chain zabrał się do poszukiwań. Te niestety nie szły zbyt dobrze a nawet bardzo opornie. I dopiero próby ruszenia misy, zaowocowały przypadkowym jej przekręceniem. W ten oto sposób część podłogi cofnęła się, ukazując za misą, dziurę, 2x2m głęboką na 4 metry. W ściance bliżej misy, znajdowały się małe wypustki robiące chyba za coś na wzór drabiny. W dziurze natomiast znajdował się jakiś niewielki tunel, około 50cm wysokości i 2m szerokości, znajdował się w przeciwległej do misy ściance, na samym dole. Biło z niego nieco światła i to dzięki temu w ogóle go dostrzegli.

Chain głęboko odetchnęła, bo wyglądało na to, że Raphael znalazł wejście...
Odetchnęła, by troszkę się uspokoić, bo trzeba było podejść do dwóch zmasakrowanych ciał tubylców.
Nie miała ochoty na to patrzeć. Ale musiała, chcąc nie chcąc zależało jej na powodzeniu misji.
Podeszła więc, nie patrząc nawet na ciała i próbując nie wdychać odoru trupów.
-Wchodzimy?-
Było to raczej pytanie retoryczne. Wszak innego wejścia nie było.
Zdecydowała się więc wejść zaraz po Raphaelu, nie miała zamiaru schodzić pierwsza i trzymała się tego.
No, była prawie pewna, że morderca z którym tutaj była, nie sprzątnie jej dopóki nie wypełnią misji. Albo nie będą przynajmniej w połowie jej ukończenia.
Wsunęła się więc do tunelu zaraz po Raphaelu, uciekać nie zamierzała, bo tak czy siak do Fiore tak łatwo nie wróci.

Znalazł przejście i to wcale nie z pomocą Chain, która to obecnie niezbyt wykazywała swoją przydatność. Niemniej jednak, uśmiechnął się sam do siebie, po czym podszedł do miejsca, gdzie to pojawiła się dalsza droga. I tak sytuacja zrobiła się trochę niezręczna, gdyż on również nie miał zbytnio ochoty schodzić jako pierwszy.
- Pani przodem - rzekł prawie uprzejmie, niczym dżentelmen wskazując ręką drogę dziewczynie. Nie miał najmniejszej ochoty puszczać ją za swoje plecy. To on wolał zabezpieczać tyły, gdyż mając ją przed sobą, nie musiałby się obawiać, że gdzieś mu ucieknie.
Jednakże skoro Chain nie chciała pójść pierwsza, to spojrzał na nią krzywo i wziął głęboki wdech, po czy wydech i zmarszczyłby gniewnie brwi, oznajmiając tym samym, iż nie ma zbytnio ochoty długo czekać. Dwie nieprzydatne osoby już zmarły za jego sprawą, głupio by było gdyby trzecia też miała okazać się nieprzydatna. Póki co Igles dawał jej jeszcze szansę, lecz skoro już zobaczyła to co zobaczyła, to nie było dłużej sensu się z nią pieścić, dlatego zirytowany czekał, swoją irytacją wyraźnie sugerując kto ma pierwszy ruszyć.

MG

No i kappa lekko, bo impas w mordowni. Ani jedno ani drugie nie chciało zejść pierwsze i chociaż Chain niemal siurki leciały po nogach, to twardo stała przy swoim. Nie będzie mieć za plecami Iglesa. Tak więc albo Igles ją do tego zmusi, albo ją zabije, albo zejdzie pierwszy. Ciężko było znaleźć tutaj jakąś alternatywę, ale tak czy inaczej sytuacja zdawała się nieco napięta i było ją trzeba ją jakoś rozwiązać. A w takim wypadku należało zauważyć że fakt iż Chain jest w zasięgu machnięcia sierpem, zdecydowanie wprawiało dziewczynę w dyskomfort.