Południowy gęsty las

Ha! Nawet Kawka sądziła, iż Rena będzie dobrą żoną - czego to ona się dzisiaj dowiaduje! Wcześniej nigdy nawet nad tym nie myślała, a teraz co? Żona...obiadek na stole...hipcie w wielgachnej wannie...Piękne przyszłe życie! No, ale teraz było teraz i należało skupić się chyba na zadaniu? Wszak było dość ważne! Zwłaszcza, iż będą musieli iść sami do lasku bo dzieci - dzięki poradzie Kawki - wróciły do dziadka. Oh, oczywiście rudowłosa nie miała nic przeciw. Ba, nawet dobrze, że nie będą się narażać! Aczkolwiek mała cząsteczka Raven trochę żałowała bo zdążyła już dzieciaczki polubić...Oby Kyle był równie fajny! No, ale cóż...nadszedł czas rozstania na jakiś czas, więc i biedna Rena pożegnała nową koleżankę z bólem serca i machaniem rączką na 'paaaa już tęsknię!'
W każdym razie, gdy dzieci odeszły, i Rroido i Kawka zdecydowali, że pójdą przodem. Droga była taka, że tylko jedna osóbka mogła iść na przedzie, a skoro oboje się wyrywali do Raven pozostało równie ważne zadanie!
- To ja idę na końcu! Będę ochraniać tyły.
Odrzekła radośnie i energicznie by było wiadome, że na pewno z tyłu idzie i tyłu jej nikt nie zabierze! Co jednak z rękę chłopaka? No niestety okazało się, że albo niezrozumiała albo...albo nie wiadomo co, albowiem zamiast złapać rękę to z uśmiechem na twarzy klasnęła w nią, więc...tak! To była piątka! A widać było jaką jej to radość sprawiło! No, ale niestety chwycić nie chwyciła - jeno plask i rączki do góry!
- Do boju my!
Bo nie ma to jak okrzyk bojowy na podniesienie morali grupy, prawda? Po tym naturalnie najchętniej od razu wręcz pobiegłaby do lasu w poszukiwaniu Kyle`a, ale wszak obiecała bronić tyłów! Z tego też powodu grzecznie czekała - skacząc sobie w miejscu...tzn. rozgrzewając się! - aż towarzysze pójdą przodem, a ona tuż za nimi! Bo pomimo tego, że ręki nie załapała to i tak wolała się nie zgubić, więc maszerowała za nimi, rozglądając się dokoła - w końcu lepiej by jakiś komandos z drzewa nie zleciał!

Nie miała innego wyboru, jak tylko bawić się w Przecieramy Szlak! Co prawda, mogła działać jedynie rękami i nogami, ale czuła się troszkę jak w domu. Tylko troszeczkę. Zagwizdała, mając nadzieję przyzwać jakiegoś ptaka z góry do siebie, by jej co nieco poopowiadał, np. jak tam pogoda na górze. Widząc rozdwojenie, wolała najpierw skonsultować się z siłami z góry, a później decydować się na cokolwiek. Kto wie, co czaiło się na tym wstrętnym zachodzie. Zerknęła na towarzyszy.
- Stop. Najpierw zwiad.

//Miałem odpisać wcześniej, o czym odpowiednia osoba została poinformowana, jednak miałem combo z wypadającymi sprawami. Już jednak żyję //

Czasem się zdarza, że mimo dobrych chęci zostajemy wystawieni do wiatru. Czasem jest tak, że inni potrafią wyczuć nadchodzącą katastrofę w powietrzu. Najwidoczniej było tak z Kawką, która musiała dostać prekognicji na wieść, że Rroido chciał iść na czele grupy. Albo się o niego zbyt martwiła, wykazując cechy dobrej żony, albo domyślała się, że z takim liderem misja może szybko skończyć się niepowodzeniem, gdy chłopczyna zaprowadzi swoje nowe koleżanki do paszczy jakiegoś magicznego stworzenia, samemu nawet nie będąc tego świadomym. No co? Wypadki chodzą po ludziach!
Czy mu to odpowiadało? Czy czarnowłosy miał zamiar po prostu oddać miejsce na czele, które zaklepał jako pierwszy, swojej koleżance tylko dlatego, że ta się w nie bezczelnie wbiła? Mimo, że była to ofensywa na bohaterską naturę Rroido, to ten nie miał zamiaru zgłaszać większych sprzeciwów.
- Ale jak się coś nam stanie, to nie moja wina. - stwierdził, wzruszając ramionami.
Tak samo jak plan bycia pierwszym, plan z trzymaniem się za ręce również poszedł w odstawkę. Bohaterowi zaczęło się powoli wydawać, że będąc sam na dwie pary jajników, jakoś nie za bardzo będzie miał szanse. Z drugiej strony, dwie dziewczyny to podwojona szansa na zobaczenie majteczek! Choć jeżeli ta od początku była równa zero, to chyba dużej różnicy to nie zrobi.
Przynajmniej przybił piątkę z Reną. Zawsze to coś.
Droga dawała się we znaki czarnowłosemu. Wydawać by się mogło, że wszystkie te gałęzie tylko nieznacznie "atakowały" dziewczyny, by całą swoją mocą uderzyć wyłącznie w chłopaka. Albo mu się tak wydawało. Zadrapania i ewentualnie uszkodzenia odzienia nie sprawiły jednak, by uśmiech zszedł z jego twarzy. Obecność dwóch urodziwych panien wszystko wynagradzała. Gdyby tylko Kawka miała spodnie bardziej podatne na ukazywanie bielizny w razie porywu wiatru lub upadku...
- Mam nadzieję, że tamte dzieciaki w drodze do dziadka nie spotkały jakichś oprychów, bo jeszcze będziemy musieli żałować, że nikt z nas ich nie eskortował. - wypalił nagle, jak gdyby na siłę chcąc nawiązać rozmowę.
Tak też rzeczywiście było. Warunki były zbyt sprzyjające, by z nich nie skorzystać. Jak Rroido jednak zacznie, to ciężko mu będzie trzymać się jednego poziomu niedorzeczności.
- A może ta cała misja to jakaś ukartowana intryga. Może zleceniodawca chciał się pozbyć losowych osób dla swojej własnej przyjemności! - podczas tej wypowiedzi uniósł prawicę na wysokość klatki piersiowej, wystawiając palec wskazujący do góry. - Albo jeszcze gorzej! To chodziło tylko o mnie, a wy dla niego pracujecie.
W umyśle Rroido, taka sytuacja miała jak najbardziej sens. Żeby w przypadkowej misji, zupełnie przypadkiem spotkać dwie dziewczyny, które przypadkowo nie chcą zwiewać od bohatera z powodu jego oryginalnej charyzmy? Coś tu mogło nie grać!
Zamrugał kilkakrotnie, jak gdyby zdziwiony, gdy drużyna musiała na chwilę stanąć. Westchnął i odwrócił się do Reny.
- Zagramy w łapki? - zaproponował, najwidoczniej będąc zmotywowanym poprzednim "high five'm".

Całe szczęście, że dzielna Rena nie miała klaustrofobii nawet w najmniejszym calu bo aż strach pomyśleć co by się tutaj działo! Zawsze to jeden problem mniej, prawda? Droga co prawda nie była zbyt przyjemna, ale duszna i ciasna, więc należało podtrzymać towarzyszy na duchu! Zwłaszcza biedną Kawkę, która niczym dowódca szła na przedzie.
- Na leśne wędrówki najlepsze są...piosenki! Jak się śpiewa i skupia na tym to i straszne, atakujące gałązki wydaję się mniejszym problem - z metalu nie była to i jej się coś tam trafiło, ale grunt to nastawienie - To zacznę! Huummm...Płonie ognisko w leeesieee... - momentalnie przerwała - A nie! Lepiej żeby nie płonęło bo spali nam lasek i nie będzie miło! To może co innego? Pieski małe dwa, chciały przejść przez rzeczkę. Nie wiedziały jak, znalazły kładeczkę...I choć była zła, przeszły po niej pieski dwa. Si bon, si bon tralalalala~ - nie trzeba chyba mówić, że 'tralalalala' sprawiło jej najwięcej radości? - O, o wiem co! Kiedy rum zaszumi w głowie, Cały świat nabiera treści, Wtedy chętniej słucha człowiek morskich opowieści!
I to właśnie panna Raven robiła niemal przez całą drogę - śpiewała! Nie za głośno co by nie wystraszyć leśnych zwierzątek, ale i nie tak cicho by towarzysze nie słyszeli. Wszak robiła to dla nich i dla ich dobrego samopoczucia! Bo chodzenie w ciszy jest be, a ktoś musi dbać o rozmowy! Nie mniej jednak naprawdę zmartwiła się słowami Rroido, który stwierdził, iż dzieciaczkom w drodze powrotnej mogło się coś stać...
- Nie spotkały!
Mimo tych pewnych słów, wyglądała na dziecko, które ma się zaraz rozpłakać, więc i na tą jedną chwilę pioseneczki przycichły - choć nie na długo...No, ale w końcu jednak dotarli do rozwidlenia dróg, więc i wesoły śpiew musiał umilknąć - kto wie, może Kyle to słyszał?
- To nie lepiej od razu na zachód?
Zapytała niewinnie, gdy Kawka obwieściła zwiad, ale tak czy siak zatrzymała się i nie wybywała nigdzie. Co jak co, ale skoro Kawka mówi zwiad to zwiad będzie i się rudowłosa posłucha! Może się okaże, że na zachodzie panuje zgraja niedźwiedzi? Z drugiej strony wschodnia droga nie wydawała się zbytnio przyjemna...
- Hm? Czemu o Ciebie? Czy zleceniodawcą nie są te dzieci? - przekrzywiła główkę na słowa chłopaka - Jesteś jakiś cenny?
Bo nie ma to jak niewinne pytania prosto z mostu - a sama Rena nie widziała w nich nic złego. Wszak dobrze wiedzieć z kim się na misji jest, prawda? W każdym razie ostatnia propozycja towarzysza, wywołała na twarzyczce dziewczyny radosny uśmiech.
- Yaaaaay, łapki!
Naturalnie była to jasna odpowiedź świadcząca o tym, że w łapki chętnie zagra! No co? Czekają na zwiad przyjaciół Kawki to mogą zagrać.

Wysłuchała, co pobratymcy mieli do powiedzenia, jednak zastanawiała się, dlaczego ich zdania tak bardzo się różniły. Spojrzała na dwie ścieżki.
- Na zachód dziecko i bestia są. Niebezpiecznie dla niego- powiedziała do towarzyszy, wskazując na szerszą ścieżkę. Dźwięki, które stamtąd dochodziły były naprawdę niepokojące, a jeszcze było tam dziecko. Czyżby był to Kyle? Wszystko na to wskazywało. Ale jeszcze bardziej przejmująca była kolejna informacja. - Na wschodzie ktoś nieznany na północ idzie. Iść za nim powinniśmy? - zapytała towarzyszy z lekkim powątpiewaniem, chcąc znać ich zdanie. Nie powinni iść w ciemno, stąd ten niewielki zwiad, ale teraz sama nie była pewna, w którą stronę pójść. - Na zachód pójść bym wolała. Jeśli dziecko tam, mu pomóc trzeba - dodała po chwili przyglądania się dróżkom. Zaćwierkała tez po ptasiemu by podziękował małemu ptaszkowi, a następnie zapytała tego, który został, co takiego znajduje się na wschodzie i dlaczego powinni byli pójść w tamtą stronę według niego.
Gdy już inni zadecydują, w którą stronę ruszają, idzie w obranym kierunku, wciąż zachowując ustalony szyk.

Niestety Rroido wolał przemilczeć sprawę jego wydających się na nierozważne teorii, którymi chwilę temu podzielił się na głos. Kiedy rzekome, czarne charaktery wiedziały, że on wie o ich ukrytych zamiarach, wolał trzymać mordę na kłódkę w tej kwestii, żeby się za bardzo nie zdradzać i nie przyśpieszyć skrytobójczego ataku na jego osobę. Dlatego też nie odpowiedział na pytanie dotyczące swojej wartości, zadane przez Renę. Jeszcze się okaże, że za głowę chłopaka przewidywana jest duża nagroda, o czym on sam nie wiedział. Sam też nie spodziewał się, jak ciężkim będzie zadaniem mentalnie walczyć z tymi dwiema dziewojami, a szczególnie z rudowłosą, która swoją otwartością potrafiła zmiękczyć czarnowłosego do stanu uśmiechniętej, owocowej galaretki.
Szok, coś niesamowitego, istny ewenement! Ten dzień Rroido miał zamiar zapamiętać do końca swego szarego żywota, bo właśnie dzisiaj pewna przedstawicielka płci pięknej nie była zbyt ostrożna przy kontaktach z tymże chłopięciem, jakże ochoczo zgadzając się na grę w łapki. Jeszcze chwila, a czarnowłosy rozpłakałby się ze szczęścia, jednak znikoma, lecz zaprawdę obecna w nim, męska duma mu w tym przeszkadzała. Koniec końców nie uronił ani łezki, mimo wielkiej frajdy wychodzącej z tak prostej gry w którą grał z Reną. Zapomniał też, że mógł być celem ataku. Carpe diem!
Przerwał na chwilę, ze zdumioną miną odwracając się w kierunku wejścia do lasu. Dał sobie głowę uciąć, że do jego uszu wpadł jakiś charakterystyczny dźwięk. Rroido był pewny, że pod wpływem radości nie mógł nagle dostawać jakichś omamów słuchowych. Postanowił więc to zignorować, skupiając się tym razem na Kawce, która chciała się podzielić z resztą dawką cennych informacji.
- Dodając fakt, że chyba coś słyszałem przy wejściu do tej dziczy, to mamy w praktyce trzy opcje. - stwierdził, musząc jednak dać spokój z dalszą zabawą. Misja była ważniejsza - Równie dobrze mogło mi się zdawać, więc możemy to pominąć.
Rroido nie lubił bawić się w lidera, wiedząc o dużym prawdopodobieństwie podejmowania złych decyzji. Wydawało się mu jednak, że miał okazję teraz rozegrać coś w pojedynkę, licząc tym samym na maksimum skuteczności przy minimum ofiar. Schował prawicę do kieszeni, uśmiechając się tajemniczo.
- Z doświadczenia wiem, że by pokonać bestię, potrzeba innej bestii. - rzekł do Kawki, by wolnym krokiem podejść do ścieżki prowadzącej na zachód - Pogadaj ze swoimi ptakami, żeby mi potem pokazały, gdzie was znaleźć. Albo Ty Rena mnie jakoś magicznie przypilnuj. Pobawię się w protagonistę i uratuję tego kogoś, kto tam ma kłopoty. Musiałbym jednak iść sam, żeby zminimalizować ilość osób, które mogą przez tę bestię ucierpieć.
Czarnowłosy nie miał na myśli stworzenia, które zagrażało dziecku. Bardziej chodziło mu o Amona, który nawet pod stałym nadzorem swojego pana mógł zrobić komuś nieodpowiedniemu kuku, nim Rroido powstrzyma go przed zrobieniem większej masakry. Dlatego chciał iść sam. Jak tylko musiał się martwić o jednego bachora, to powinien sobie poradzić. Powinien.
- Spokojnie. Nie mam zamiaru nigdzie uciekać, a tym bardziej ginąć. - odwrócił się do swoich towarzyszek, uśmiechając się ładnie - Jeszcze nie zapytałem o kolor waszych majteczek, więc będę musiał do was wrócić. Wy w tym czasie sprawdźcie tego wędrowca na wschodzie. Jeżeli nie możemy być w kontakcie, to wrócę tutaj po załatwieniu sprawy. Najpewniej z tym dzieciakiem, jeśli nie okaże się synem jakiegoś miejscowego Trolla, który chce mnie zjeść.
Podniósł prawicę na znak "do zobaczenia potem", by ponownie schować ją do kieszeni spodni, ruszając na zachód. Nie obawiał się o los swoich towarzyszek. Nawet przez myśl Rroido nie przeszło, że po tej chwilowej rozłące nie uda mu się ich znowu odnaleźć. Wykarczuje ten las, jak będzie trzeba, żeby to osiągnąć. Pierw musiał jednak wykonać wybrane przez siebie zadanie - pobawić się w superbohatera i uratować dziecko w opałach!

Raven była naprawdę pod wrażeniem umiejętności Kawki! Ah, żeby tak z ptaszkami rozmawiać! No, ale rudowłosa miała swój rozumek, więc zamiast przeszkadzać w rozmowie to skutecznie była od tego odciągnięta dzięki grze w łapki! Naturalnie słuch posiadała, więc i słyszała głośniejsze dźwięki dochodzące z zachodu, więc...właściwie od razu chciała tam pognać niczym wicher! Wtem odezwała się Kawka i w gruncie rzeczy Raven wręcz odruchowo oraz energicznie kiwnęła głową...Po chwili jednak okazało się, iż Rroido ma inne plany...I kogo tu słuchać?! Hm...Taka trudna decyzja wymagała...trudnej decyzji! Należało, więc odnieść się do ostateczności...do wyliczanki! Tak! Sam los sprawi, co młoda policjantka powinna zrobić! Tak więc 'wpadła bomba do piwnicy' zostało wyrecytowanie pięknie w myślach, tak by nie było, że pozostawia decyzję przypadkowi! No, ale palec wędrował od Kawki do Rroido, aż się zatrzymał w pewnym momencie...
- To co? Idziemy na wschód? A może jednak lepiej pomóc na zachodzie? - wyliczanka jasno powiedziała czego chce, ale widać były wątpliwości...to dlatego, że dziewczę uwielbiało dzieci! - Czy jak Rroido pokona Bestię to nie zje tego dziecka? Nie zje, prawda? - nagle na jej twarzyczce pojawił się strach. Wszak pamiętała jak żartował o jedzeniu dzieci! Naturalnie owe słowa, które teraz wypowiadała były chwilę po tym jak chłopak ruszył - Powinniśmy go pilnować! Jeśli to Kyle to musi pozostać żywy i szczęśliwy! I...i...a jak na wschodzie jest ten kogo szukamy i nam ucieknie, a potem Kyle jako główny podróżnik i lider rodziny będzie miał za złe, że za nim nie poszliśmy po lek?! - uzewnętrzniony dramatyzm! Aż chwyciła się za głowę! - Droga na wschód wąska, więc i tak się przeciskać trzeba - podeszła do Kawki, chwytając ją za ręce - Złapię osobę z wschodu! Jestem niewielka, więc może nie będę szła tak długo. Dobrze jednak by tak jak mówisz pomóc dziecku, więc...liczę na Ciebie! - poważność! - Żeby ratować biedne dziecią przed bestią...i tym czymś co tam jest! Ufam Wam! No chyba, że wolisz pójść ze mną to gniewać się nie będę.
Co prawda uśmiechnęła się na koniec radośnie, ale pamiętała co Kawka mówiła - że woli iść na zachód - i prawdę mówiąc Raven też byłaby do tego skora, gdyby nie fakt, że ufała, iż nawet sam Rroido sobie poradzi. No cóż...jeśli Kawka pójdzie jednak z Reną, to na pewno chłopak będzie krzyczał głośno by pomoc wezwać, a wtedy zjawi się posterunkowa Rena! Nie mniej jednak po swym monologu, puściła towarzyszkę i ruszyła dzielnie na wschód, mając zamiar przeciskać się ów dróżką...Naturalnie nie w ciszy! Albowiem pod nosem nuciła sobie motyw przewodni - miszyn imposible! Kiedyś się o uszy jej obiło, więc i przyszło do główki w bardzo odpowiedniej chwili!

MG:

Postanowiliście się podzielić i w dwie strony ruszyły dwa różne składy osobowe, Rroido na zachód, Rena na wschód, a Kawka na chwilę pozostała w miejscu, w którym wcześniej stała wdając się w krótką rozmowę ze swoim ptasim informatorem, z której jej partnerzy w zespole wiele zrozumieć w stanie nie byli. W każdym razie dopiero po chwili Kawka zauważyła, że inni już ruszyli i zaczęli przedzierać się przez chaszcze.

@Rroido:

Wybrawszy drogę nieco łatwiejszą do poruszania się, Rroido rozpoczął swoją własną podróż ku bohaterstwu, chwale, dziewczętom, majteczkom i dziewczętom. I dziewczętom. Tak czy siak, droga ta różami usłana nie była. Choć mogło się wydawać, że trudniej niż wcześniej nie będzie, tak wciąż zmęczenie, które narastało wraz z przedzieraniem się przez las powoli narastało i zaczynało wpływać na chłopaka, którego oddech, choć jeszcze nie niemożliwy do ukrycia, stał się delikatnie cięższy. Gałęzie, które chłopak musiał odgarniać na swojej drodze oraz niepewne, zarośnięte podłoże, które spowalniało Rroida również nie pomagało. Na domiar złego chłopakowi zaczęło się wydawać, że ktoś go obserwuje. Wcześniej jakieś dziwne odgłosy, teraz to niemiłe poczucie, że ktoś na ciebie spogląda, być może las rozwijał twoją manię prześladowczą? Kto wie?

Tak czy siak, Twoja podróż przywiodła cię do miejsca, w którym las najwyraźniej postanowił sobie odpocząć i nie rodzić aż tylu drzew co wcześniej, bo wyraźnie zauważyć mogłeś, że teren przed Tobą stał się nagle bardziej przestronny, wręcz komfortowy. Wciąż jeszcze byłeś na ciasnej ścieżce, jednak kilka kroków mogło zmienić ciasnotę w wolność. Zauważyć mogłeś jednak jedną rzecz - kratery jak po wybuchach bomb, a przynajmniej tak mogło się to kojarzyć. Znajdowały się one tuż obok reszty drzew na północy. Poza tym teren wydawał się spokojny i nie różnił się wiele od tego co wcześniej widziałeś. Ot, polana po środku wcześniej bardzo gęsto zadrzewionego lasu.

@Rena:

Rena ruszyła przeciskać się zdecydowanie ciaśniejszą dróżką na wschód i trzeba przyznać, że wkładała w to dużo animuszu, nie pozwalając sobie na dołowanie się ciężką drogą, przy użyciu magicznych (metafora) piosenek, które znała być może i tylko ona (choć kto wie?). Droga de facto jednak łatwa nie była i dziewczyna w szybki sposób zarobiła kilka delikatnych rozcięć na dłoniach i nogach, które szybko nabiegły krwią (choć oczywiście bez przesady, ot, zwykłe niewielkie, płytkie rozcięcia naskórka), niespecjalnie przeszkadzających w dalszym funkcjonowaniu, ale na pewno nieco bolesnych. Dziewczyna jednak wykazała się ogromną wolą walki i parła naprzód nie zważając na rozcięcia i zmęczenie, które narastało z każdym kolejnym krokiem. Przed nią majaczyło wyjście na większą polankę, polankę, która gwarantowała swobodę ruchu, możliwość tańca i radości poprzez brak skrępowania własnych ruchów, którego to stanu dziewczyna właśnie doświadczała, poza jednak odnotowaniem faktu, iż rzeczywiście ścieżka rozszerza się nieco dalej przed nią, dziewczyna nie była w stanie ujrzeć niczego więcej, gęsta zieleń blokowała bowiem możliwość dokładniejszego przyjrzenia się drodze.

Dodatkowo dziewczyna w pewnym momencie usłyszała donośny huk, niemal jak wybuch działa, tuż za sobą. Gdyby obróciła się by spojrzeć za siebie, odnotowałaby, że droga powrotna do miejsca, w której kompani rozdzielili się między sobą została jej odcięta. W miejscu, w którym wcześniej było wąskie gardło przejścia, teraz znajdowało się... drzewo. Duże, potężne drzewo, które w połączeniu z resztą drzew w lesie blokowało możliwość powrotu Renie w poprzedni obszar. Dziewczyna mogła zauważyć jednak, że drzewo wyglądało tak, jakby ktoś specjalnie wykopał dół chwilę wcześniej, by je zasadzić, wszędzie wokół pnia pełno bowiem było rozkopanej, rozrzuconej na całkiem spore odległości ziemi.

@Kawka:

Kawka, która chwilkę zwlekała z podjęciem decyzji, w którą stronę ruszyć została niemal pozbawiona tego dylematu, bowiem niedługo po tym jak Rena ruszyła na wschód, w miejscu, w którym wcześniej była droga wyrosło (dosłownie!) z ziemi drzewo, produkując przy tym niemiłosierny huk. Wyglądało to tak, jakby drzewo zostało wręcz wystrzelone spod ziemi przy użyciu jakiegoś mocnego silnika i osiadło w miejscu, czując się jak na swoim.

Chwilę po huku spowodowanym przez drzewo Kawka usłyszała krzyk, a gardło z którego okrzyk ten mógł powstać należeć mogło tylko do poznanej przez nią nie tak dawno dziecinki - Milly. I nie był to raczej okrzyk radości, a krzyk przerażenia dobiegający z miejsca, w którym rozpoczęli swoją wędrówkę chwilę wcześniej nasi bohaterowie. Najwidoczniej to właśnie jej głos słyszał wcześniej Rroido, postanowił go jednak zignorować i ruszyć swoją drogą. Kawka miała okazję do podjęcia podobnego wyboru - mogła ruszyć za Rroidem, mogła spróbować skontaktować się jakoś z Reną uwięzioną za nagle powstałym drzewem lub mogła iść zbadać dość niebezpiecznie brzmiący okrzyk, który chwilę wcześniej wydała mała dziewczynka. Lub mogła zrobić cokolwiek innego.


Mapka. Żółta kropka Rena, czarna Rroido, fioletowa Kawka, brązowe kropki nad Rroidem to "kratery", zielona kreska to blokada w postaci wielkiego drzewa i linii drzew tuż przy nim.

Stan postaci:
Rroido - lekkie zmęczenie.
Rena - lekkie zmęczenie, kilka drobnych, płytkich, delikatnie krwawiących ranek na nogach i rękach (bez większego znaczenia).

Kto by pomyślał, że obecna policjantka, a przyszła pani komandos tak będzie cierpieć na misji! Biedna już miała rozcięcia na ciele, a nawet nie walczyła - lasy to jednak są naprawdę niebezpieczne...nawet jak się nie idzie koło drzew! Nie mniej jednak starała się dalej brnąć dzielnie - dla dzieci i ich dziadka, który potrzebował lekarstwa! Bo czymże są jej ranki w porównaniu do szczęścia owej rodzinki? Niczym! Trzeba znać swoje priorytety! No i po misji kupić brokat by pan kapitan był zadowolony z kolorowego raportu jaki Raven na pewno napisze.
Ah, już widziała uśmiech pod tą maską smoczego zabójcy! Ba, na samą myśl zaczęła już sobie w myślach gratulować super raportu i ukończenia pierwszej misji jako super policjantka ver. żeński Tarzan! Wtem jednak ujrzała w końcu wyjście z tej jakże niewygodnej drogi! Nim jednak dotarło do końca, usłyszała za sobą huk, więc oczywiście się obejrzała, a tam...drzewo! No niby drzewo w lesie to normalka, ale żeby tak sobie wyrosło i to na drodze, gdzie nie ma miejsca dla drzewek? Wniosek nasuwał się sam...
- O jacie! Święte drzewo!
Ależ była w szoku! Właściwie nawet zdawała sobie sprawę z tego, że ktoś może specjalnie ich odgrodził od siebie, albo...chciał mieć rudowłosą dla siebie! Ah, Ci zazdrośnicy buszujący po lasach...No, ale w święte drzewo wierzyła jakoś bardziej, więc w jej oczkach pojawiły się gwiazdki chwały! Nie mniej jednak po drugiej stronie została Kawka i mogła się zamartwiać o biedną Raven, więc...trzeba było wysłać jej wiadomość! Tak tak - ponownie rudowłosa wyczarowała sobie kopertę z listem w środku - dzięki pwm - po czym koperta zniknęła i powinna zjawić się przed Kawką. Właściwie Rencia ma zdrowe płuca i mogłaby krzyknąć, ale jeszcze spłoszyłaby ptaszki towarzyszki i co wtedy? Naturalnie liścik długi nie był.

Cytat :

Nic mi nie jest! Dziarsko pre naprzód, cała i zdrowa, więc się nie martwcie!
Love Rena ♥

Może i cała i zdrowa nie była, ale co będzie Kawkę zamartwiać? Tak czy siak, skłoniła główkę w stronę drzewka w wyrazie szacunku świętości i ruszyła dalej naprzód, by w końcu wyjść tam, gdzie jest więcej miejsca! Wszak nie można się tyle gnieździć bo jeszcze dorobi się gorszych zadrapań! Oczywiście by o nich nie myśleć, powróciła do nucenia bojowych piosniczek pod noskiem!

- Rena?! - krzyknęła, widząc, że chyba coś złego się zaczyna dziać i niezbyt jej się to podobało. Ptaki śiwergotały na jej ramieniu, robiąc dość niezły raban, ale Kawka przede wszystkim słuchała. Wschód miał być bezpieczenijszy? Nigdzie ne było bezpiecznie? I jeszcze ten krzyk, który brzmiał jak Milly. To mogłą być pułapka. To prawie an pewno była pułapka. Dziewczyna zacisnęła zęby. Chyba trzeba będzie i tak najpierw pomóc Renie. Cholera, to drzewo troszkę jej w tym przeszkadzało. Nagle pojawił się przed nią liścik. Odczytałą jego zawartość, p czym westchnęła. No dobrze, chyba nie miałą wyboru, jak tylko ruszyć w stronę, z której dobiegał niepokojący krzyk. Tak też uczyniła.

Trzeba być naprawdę pewnym swoich zdolności, albo naprawdę głupim, żeby samemu pójść w stronę nieznanego. Niby to coś "nieznane" miało postać jakiejś bestii, co dawało ogólny wgląd na problem. Zbyt ogólny. Można uznać, że nawet żaden. Rroido miał jednak motywację. Mógł pomóc, mógł kogoś uratować i mógł to zrobić zupełnie sam, nie narażając swoich towarzyszek, nie tylko ze strony wroga, ale również swojej. Nie przeszło mu nawet przez myśl, że dziewczynom się coś stanie pod jego nieobecność. Wiedział, że wybrał najgorszą ze ścieżek, pozostawiając swoim koleżanom łatwiejsze wybory. Skąd to wiedział? Liczył na swój pech, który z zasady sprowadzał na czarnowłosego sytuacje gorsze, niż u innych osób. Dobrze jest się móc o coś takiego opierać. Czy nie?
Rroido nie był przez jakieś kilka sekund ze swoimi towarzyszkami, a już mu ich brakowało. Śpiewającej Reny, którą o pokazanie bielizny miał zamiar zapytać już niedługo, zważywszy na jej otwartość. Brakowało mu Kawki, która mówiła w dość zabawny sposób i wykazywała się specyficzną charyzmą, czyniącą z niej pewnego rodzaju eksperta w tych leśnych rejonach. Tak się przynajmniej czarnowłosemu wydawało. Zaczął wręcz zastanawiać się, czy aby dobrze postąpił, chcąc iść zająć się tą sprawą samotnie. Przecież osoba w opałach nie musi być poszukiwanym chłopcem! Nie mógł się już cofnąć. Był facetem, więc musiał zachowywać się jak facet. Przynajmniej troszkę. Dlatego w razie niebezpieczeństwa miał zamiar się...zesrać w porty! Coś takiego to oznaka bycia facetem, bo jak powszechnie wiadomo - kobiety nie srają.
- Ciekawe jaka będzie nagroda za tę misję... - zaczął gadać do siebie, przedzierając się przez wąską ścieżkę, żeby sobie jakoś tę drogę umilić - Najpewniej klejnoty. Ewentualnie ręka Milly. Ale ona jest za młoda! Ale majteczki to pewnie nosi...
Rroido zaczął szaleć w swoim własnym towarzystwie. Może nosił na twarzy wesoły uśmiech, jednak psychicznie, jak również fizycznie, zaczął słabnąć. Liczył wcześniej na to, że pójdzie ścieżką, spotka bestię, złoi jej jakimś cudem skórę i będzie Happy End. Pierw musiał walczyć z potworami własnej mentalności, wywoływanymi przez niezbyt korzystnie dla niego otoczenie. Ta walka nie miała jednak trwać długo, bo czarnowłosy z natury był nieustraszony, co zwykle kończyło się dla niego źle. Pewnie będzie tak i tym razem. Bo duchy? Bo jakiś morderca? Bo potwór z najgorszych koszmarów? Niech wpadają! Rroido ich ciepło przywita, zamiast brać nogi za pas. Może nawet zaproponuje herbatę, by później przeprosić, że tutaj nie jest w stanie jje zaparzyć. Nawet dziwne uczucie bycia obserwowanym miał w głębokim poważaniu, choć był go jak najbardziej świadom.
Cud! Rroido, będąc na nieco bardziej otwartej przestrzeni, odetchnął pełną piersią. Zaczął wymachiwać rękoma na wszystkie strony, lekko przy tym podskakując. Czuł się świetnie, mając z powrotem taką wolność ruchu! Schował dłonie do kieszeni, planując iść dalej. Zmiana scenerii dodała mu odwagi, czy tam głupoty, jak kto woli. Zbliżył się do kraterów, wstępnie się im przyglądając. Może coś w nich było? Może coś z nich wyskoczy? W końcu uśmiechnie się tajemniczo, spoglądając gdzieś w bok, w stronę drzew.
- Wiem, że tutaj jesteś, albo jesteście. Możesz...możecie mnie śledzić dalej, albo ujawnić się już teraz. Ale wiedz...cie, że ja wiem. - powiedział głośno, najpewniej chcąc wybawić niemuszących istnieć obserwatorów.
Wyciągnął prawicę z kieszeni, przeczesując włosy, by schować ją z powrotem. Zbadał kratery i powiedział, co miał powiedzenia. Jeśli nic się nie miało po tym wydarzyć, Rroido nie miał akurat niczego ciekawego odkryć, to po prostu będzie szedł dalej, szukając swego celu. Może rzeczywiście siadał psychicznie? Albo dostał błędne informacje, że jeszcze nie spotkał tej całej bestii? Może to był plan Kawki! Może rzeczywiście była "tą złą" wraz z Reną?!

Kratery okazały się czymś bardziej interesującym, niż tylko skromnym dodatkiem do krajobrazu. Kryły w sobie coś więcej. Głębokie dziury, których dna spojrzenie chłopaka nie dawało rady ogarnąć, mogły mieć w sobie wszystko. Może nawet był w którejś schowany Kyle, jeśli nie kryjąc się przed tą całą bestią, to zostając wrzuconym wbrew swojej woli przez jakąś osobę trzecią. A może był tam ukryty jakiś skarb? Albo znajdowały się tam szczątki jakiejś zapomnianej cywilizacji? A może nawet smoków?! Tyle możliwości!
Najwidoczniej spacery w lesie nie służyły czarnowłosemu. Dziwne uczucie bycia obserwowanym, słyszenie różnych rzeczy, nierozmyślanie o bieliźnie Reny - same dziwne rzeczy! Chłopczyna myślał przez chwilę o przetarciu oczu, żeby lepiej widzieć i przemyciu uszu, żeby słyszeć to, co powinien słyszeć, a nie nieprawdziwe dźwięki wytwarzane przez umysł...jeżeli w ogóle takie były. Rroido już miał małe problemy z rozpoznawaniem prawdy od tego, co rzeczywiste. Nie miał jednak nic przeciwko takiemu stanowi. Może jak uzna swoją ewentualną śmierć za nieprawdę, to będzie żył, kiedy umrze?
Zamrugał nieco zdziwiony, słysząc czyiś głos dochodzący z dziury. Ukucnął, chcąc z niższej pozycji spróbować lepiej widzieć to, co znajduje się wewnątrz. Może chciał przyjrzeć się osobie, która się tam kryła?
- Nie mogę Ci pomóc. Nie jestem leśniczym. - zaśmiał się, chyba niechcący krusząc nadzieję nieznajomej persony w dość brutalny i bezpośredni sposób.
Ciężko było tutaj cokolwiek zrobić bez jakiejś długiej liany bądź drabiny. Rroido będzie musiał aktywować swoje ukryte instynkty Bear'a Grylls'a i McGyver'a, by wykorzystać naturę do stworzenia czegoś, co może posłużyć do wyciągnięcia tego kogoś z dziury. Może skonstruuje windę?
Wstał na równe nogi, by odwrócić głowę dla sprawdzenia, cóż takiego czai się za jego plecami. Czy bał się tego kogoś/czegoś? Niezbyt. To mogła być ta zła bestia, po którą czarnowłosy w ogóle tutaj przyszedł, ale równie dobrze mógł to być ktoś, kto udzieli pomocy. Nie wiedział, więc nie miał się czego bać. Dlatego też chłopczyna chciał pierw sprawdzić, czy jednak powinien się obawiać.
Jeśli problemu nie będzie i Rroido nie znajdzie za plecami czegoś, co będzie miało chęć odrąbać mu głowę albo zrobić inny rodzaj krzywdy, to dobra nasza! W przeciwnym wypadku, gdy oczęta chłoptasia zauważą coś, co mniej lub bardziej będzie mówić samą swoją postacią "Ja Cię zabić/zjeść/zgwałcić", to postara się uskoczyć w bok, byleby nie wpaść do dziury. Jeśli się uda, to odskoczy dalej jeszcze dwa razy, na koniec z lekkim uśmiechem przypatrując się agresorowi. Będzie chciał zwiększyć dystans, by móc nie tylko spojrzeć na zagrożenie nieco dokładniej, co mieć chwilę na reakcje w razie niebezpieczeństwa. Fakt, że ta chwila może nie wystarczyć, to inna sprawa.