Wioska Liose

First topic message reminder :



Ogółem rzecz ujmując, z powodu śniegu sypiącego u schyłku zimy, podróż zajęła wam ciut dłużej niż tego byście chcieli, ponieważ całą noc. Podróżowaliście powozem bite 12 godzin, od wieczora, aż po 7 nad ranem, o której właśnie znaleźliście się na rozdrożu. W oddali widzieliście odpowiednio opisane wcześniej: lewa ścieżka -> las, środkowa ścieżka -> domki, prawa ścieżka -> spory budynek. Którędy pójdziecie, to zależy od was... W skrócie... Macie do opisania przebieg podróży, a potem... Potem się zobaczy... Póki co widzicie dookoła was te ścieżki, jak i trawę, gdzie nie gdzie poprzykrywaną śniegiem, który już przestał padać, ale kto wie... Może niedługo znów zacznie.

Uwagi od mg:
Prosiłbym was o opisanie tego, co robiliście w trakcie podróży. Sen? Całonocna rozmowa? Póki co nie daje czasu na odpis, jednak takowy pojawi się jeśli nie będziecie długo odpisywać. W przypadku pytań PW.

Co kurna? Przeleciało przez myśl policjantce, kiedy obiekt okazał się nie być rzeczywistym obiektem. Jednak szybko pogodziła się z tym, iż owe coś nie było materialnie. W świecie magii takie rzeczy się zdarzały.
A owym czymś była... Dziewczynka! Tylko taki duch troszkę. Przynajmniej takie wrażenie odniosła Wild. Tak czy siak, wyglądało na to, iż miała świadomość. Wypadałoby ją przepytać. A tego nie da się zrobić w kociej postaci. Dziewczyna więc zmieniła się z powrotem w swoją ludzką postać i podbiegła do dziewczynki. Kiedy już ją dogoniła, stanęła w bezpiecznej odległości, na wypadek jakby coś miało ją zaatakować.
- Witaj - rzekła miękkim głosem kotka. - Jestem Wild. A ty?
Dziewczynka była wszak dzieckiem i jak do dziecka należało się do niej zwracać. Powoli, nie za ostro... To może odpowie. Musiała być kluczem do tej całej zagadki. Musiała. A Wild musiała zrobić wszystko, by dowiedzieć się, o co w tym wszystkim chodzi.

Rozczarowujące? A może i nie? W każdym bądź razie Wild wróciła do cielesnej formy, a potem... Zaczęła zbliżać się do dziewczynki, jednak ta oddaliła się najwyraźniej nad taflę wody, unosząc się nad nią, a może na niej? Była tutaj? A może to zwykły duch? - Ja jestem Lilia, chociaż... Jestem? Nie jestem? Nieważne... - rzuciła, po czym zaśmiała się cicho, zastanawiając się nad czymś. Czym? To pewnie wie tylko ona, jednak po chwili dodała jeszcze: - Przyszłaś się ze mną pobawić? - to dodając zaczęła podążać tuż ponad jeziorkiem/stawikiem na malutką wysepkę po środku. Co tam było? Nie wiadomo, jednak na koniec powiedziała jeszcze: - A może szukasz klucza?

Dziewczyna oddychała spokojnie. Duch? Wytwór czyjejś magii? Myśl, myśl...
Nieważne. Stanęła nad brzegiem jeziora, patrząc, jak dziewczynka się oddala. W sumie mogła do niej podlecieć, ale... To tylko dziecko. Dzieci są nieprzewidywalne. Dzieci są nielogiczne. A jeśli dysponują mocą, są niebezpieczne. Więc z dziećmi trzeba bardzo ostrożnie. Tyle Wild zdążyła się nauczyć ze swojego dotychczasowego życia. Nie miała pojęcia, co było wcześniej, więc na nowo wyrabiała swój stosunek do wszystkiego.
Klucza? Jakiego klucza? Ale jeśli mówi to taka istota, jak różowowłosa dziewczynka... Nie można tego zignorować. Kotka musiała mieć ten klucz.
- Właściwie, szukam klucza - odparła ciepło, po czym dodała - Jednak jeśli pomożesz mi go znaleźć, chętnie się chwilę z tobą pobawię.
Uśmiechnęła się najmilej i najdelikatniej jak potrafiła. Bądź co bądź, nie była złą aktorką. Miała nadzieję, że to zadziała. Nie potrafiła powiedzieć, co powinna zrobić. I nie potrafiła przewidzieć zachowania dziewczynki.

Rozmowa z dziewczynką jakoś mijała, a Wild... Wild musiała sobie radzić i... uważać? Tylko na co? Na kogo? Po co? Dlaczego? Czy to teraz było ważne skoro policjantka zachowywała czujność? Pewnie nie, jak i też pewnie nie, ponieważ nie zanosiło się na niespodzianki. - Więc przyszłaś po klucz królowej, tak? To chyba powinnam ci go oddać, ale wtedy zwiędną moje kwiatki... - rzuciła dziewczynka, jakby ze smutkiem w głosie, w międzyczasie sięgając ręką ku jednej większej lilii znajdującej się po środku wysepki i mającej bardziej intensywną barwę. Co z niej wyciągnęła? Niewielki ośmiościanik w bladoróżowej barwie. Czyżby to właśnie był on? - Miałam go pilnować, ale jak zagramy w grę to mogę ci go oddać, dobrze? Więc... Zamknij oczy i policz do dziesięciu, o! - dodała, dzierżąc już przedmiot w dłoniach, a może raczej sprawiając, iż ten unosił się ciut ponad nimi? Niewielki błyszczący kryształ emanujący jakąś energią... świetlną? Pewnie tak, bo zdawał się świecić, oświetlając ciemny las i wody jeziorka, ale co teraz zrobi kotka?

Dziewczyna odetchnęła kilka razy głęboko. Co robić, co robić...? Nie miała zbyt wielkiego wyboru. Nie wiedziała też, czy ryzykuje, ile ryzykuje... Nie miała pojęcia. Ale przecież musiała to zrobić. Spięła mięśnie, gotowa do robinia uników... Wytężyła słuch. Musi być przygotowana.
- Oczywiście - rzekła radośnie Wild, starając się wypaść jak najlepiej w oczach dziewczynki. Zaraz wykonała polecenie dziewczynki.
Powoli opuściła powieki.
- Jeden - liczyła na głos. Oddech. Nasłuchiwała.
- Dwa.
Odetchnęła znów głęboko. Palce jej dłoni na przemian zaciskały się i rozluźniały.
- Trzy.
Ani trochę się jej to nie podobało. Machnęła ogonem, zaniepokojona.
- Cztery.
Niedobrze jest mieć wyłączony jakiś ze zmysłów.
- Pięć.
Czy to gra w chowanego? Dzika pociągnęła nosem, próbując pochwycić zapach dziewczynki. O ile jakiś miała.
- Sześć.
Słuchaj, skup się. Skup się, nic się nie dzieje.
- Siedem.
Po jej czole spłynęła kropelka potu.
- Osiem.
Już tak blisko, tak blisko!
- Dziewięć.
Nie trać koncentracji.
- Dziesięć! - niemal wykrzyknęła zniecierpliwiona Policjantka i nerwowo zacisnęła dłonie w pięści, po chwili je rozluźniła.
- Czy mogę już otworzyć oczy?
Po usłyszeniu twierdzącej odpowiedzi, kotka szybko podniosła powieki, by od razu dostrzec jak najwięcej.

Kotka zaczęła liczyć i nasłuchiwać. Słuchała tak i w sumie jedyne co usłyszała to jakby odłożenie przedmiotu na ziemię. Zapachy? Poza kwiatową wonią nic nie dało się wychwycić, chyba, że liczyć także zapach lasu, czy jeziora nocą. Raczej nic poza tym, ale... Gdy odliczanie dobiegło końca, skwitowane prostym: "Yhym", kotka otworzyła oczy, by... Nic nie dostrzec, a może raczej dostrzec kompletną ciemność. Widziała? Nie widziała? Na pewno słyszała wszystko, jak i czuła zapachy, czy raz po raz powiew chłodnego powietrza. - Zagramy w ciepło, zimno~! Jak znajdziesz klucz, to będzie twój~! - rzucił dziewczęcy głos, dochodzący sprzed policjantki. Więc tak miała wyglądać gra?

Tak... Te kwiaty wszystko utrudniały. Ale miała również słuch! Na przykład jakby ktoś stał blisko jeziora, usłyszałaby nieco zdeformowany, cichszy szum wody w tamtym miejscu. Może to jej pomoże.
Hym? Ciepło - zimno? Kotka oblizała się. Zmysły jej raczej w tej grze nie pomogą. Musiała próbować.
Najpierw postąpiła kilka kroków do przodu - jeśli usłyszała 'zimno', cofnęła się w to samo miejsce. Potem obróciła się w lewo i zrobiła to samo. Identyczną akcję powtórzyła jeszcze dwa razy - obracając się od początkowego położenia w prawo i idąc do tyłu. Któraś z opcji musiała zadziałać. Kotka musiała się tylko kierować słowami dziewczynki.
Generalnie, kiedy ta mówiła 'ciepło', dziewczyna szła dalej prosto. Kiedy 'zimno', zaczynała obracać się w kierunku ruchu wskazówek zegara i po usłyszeniu słowa 'ciepło' ruszała znowu do przodu.
Jednocześnie starała się słuchać. Kto wie, może ta gra miała dodatkowe utrudnienia, typu wyskakujące dzikie zwierzęta albo lecące kule ognia? Tak czy siak, Wild chciała uniknąć niebezpieczeństw, więc była skupiona i ostrożna, stopy stawiała na podłożu delikatnie, uważając, by się nie potknąć. Nie miała pojęcia, czego się spodziewać. Trochę ją to przerażało.

Nie żeby coś, ale drobne przyspieszenie, aby już skończyć, bo się ciąąąąągnie...
Więc kotka postąpiła do przodu wchodząc do zimnego zbiornika wodnego i... Nic... Ani ciepło, ani zimno, chyba, że za znak uznać temperaturę wody, nieprawdaż? Na szczęście innych utrudnień chyba nie było, ale... Po krótkim błądzeniu na oślep w próbach odnalezienia źródła blasku wydzielającego kojącą energię dało się coś usłyszeć, a mianowicie jakby oburzony dziecięcy ton, gdzieś w oddali, a potem... Potem jeszcze padło tylko znanym już kotce głosem dziewczynki: "Jeszcze się spotkamy", po czym Wild poczuła, jakby ktoś jej dotknął, a po paru sekundach wszystko wróciło do... normy? Kryształ leżał na wyspece, a po dziewczynce nie było śladu... Pułapka? A może nie... Co zrobi Wild to już jej decyzja, jednak była... sama? Nikt jej przed niczym nie zatrzyma?

Uznajmy to za finisz, napisz jakiś postek z/t wychodzący z lasu etc. i tak poza tym...
7 pd i 5.000 oraz standardowe 3 dni wolnego od misji liczone od momentu napisania wyjścia z tematu...

Kotka rozejrzała się. Hę? O co w ogóle chodziło?
Niewiele myśląc, Wild weszła do wody i prychając niezadowolona, podpłynęła do wysepki. Chwyciła kryształ i wróciła z nim na brzeg.
Tam otrząsnęła się z wody i wcisnęła zdobyty obiekt do swojego mieszka. Przyzwała konia Achał-Tekińskiego za pomocą swojej magii, wskoczyła na niego bez żadnych problemów i pogalopowała w stronę Clover, na swój posterunek.

[z.t]

To właśnie tutaj miał stawić się ciemnowłosy. Szermierz z pewnością nie mógł przypuszczać, że jedyną osobą jaką zastanie, będzie czerwonowłosa kobieta. Ubrana w wygodną, zimową kurtę. Stojąca w miejscu, gdzie kilkanaście miesięcy temu znajdowała się jeszcze wioska. Pośrodku różnych drewnianych odłamków, czy sterty śniegu. Pewnie uparta osoba mogłaby wykopać jakieś pozostałości po ludziach, którzy znajdowali się w tym miejscu, jednak nie taki był cel tego wszystkiego. Sama kobieta zaś nuciła jakąś melodyjkę odwrócona do niego plecami trzymając za sobą jakąś kopertę.

Poglądowo

Shiin nie przepadał za specjalnie za zimnem, ale tym razem musiał jakoś to znieść. Tutaj właśnie, na północnych terenach Fiore czekała go kolejna misja. I choć ubrany ciepło, opatulony szalem i tak odczuwał nieprzyjemny chłód. Szczególnie w takich - mało przyjemnych momentach - nachodziła go ochota, aby zażyć trochę wrogóżkowego pyłu. Wciąż pamiętał jak świetnie się po nim czuł nawet jeśli wokół już tak fajnie nie było. Wiedział jednak, że jeśli zacznie częściej go przyjmować to się uzależni, a tego nie chciał. Z resztą nawet jakby chciał jakoś narkotyk zdobyć to nie miał jak. Nie znał nikogo kto mógłby czymś takim handlować, ani nawet gdzie kogoś takiego szukać...
Z zamyślenia wyrwała go jakaś melodia. Zwrócił się z kierunku, z którego dochodził dźwięk, aby zobaczyć jakąś dziewczynę. To prawdopodobnie ona miała być jego kontaktem. Podszedł do niej stając dokładnie obok, po jej lewej stronie.
- To ta wiadomość, którą mam zostawić? - zapytał mając oczywiście na myśli kopertę, którą trzymała w dłoniach.

Kiedy tylko znalazł się w pobliżu nieznajomej, kąciki jej ust delikatnie się uniosły. Pomimo przymkniętych powiek, czy nieskierowania wzroku na chłopaka, ten mógł czuć się tak, jakby ta na niego spoglądała. Pogodna melodyjka ustała, a sama dziewczyna spojrzała na niemagicznego osobnika. - Och, Shiin, prawda? - zadała stosunkowo proste pytanie, przyciągając kopertę wraz z jej zawartością bliżej własnej klatki piersiowej i obracając się w jego kierunku. - Nie do końca - odpowiedziała na słowa chłopaka, otwierając kopertę, w której chłopak mógł dostrzec dwa zdjęcia oraz złożony w pół liścik. Ten też w niedługim czasie został wręczony mu w dłonie. - Wolałabym, abyś nie znał jego zawartości, chociaż nawet wtedy może być ciekawie. Masz jakieś pytania? - dodała jeszcze, jakby tym samym uznając, że ten powinien wiedzieć już wszystko, a tak naprawdę nie wyjaśniła zupełnie nic, a nic.

We własnej osobie - miał ochotę odpowiedzieć niemagiczny młodzieniec kłaniając się przy tym teatralnie. Ale ochota na to mu przeszła kiedy poczuł na karku igiełki chłodu. Zamiast tego kiwnął więc potwierdzająco głową wyrzucając z siebie jeno proste Mhm. Dodał to chociaż miał wrażenie, że dziewczyna widziała co robi nawet kiedy nie patrzyła w jego kierunku.
Z kolei słysząc odpowiedź na swoje pytanie uniósł zaskoczony brew. Zaraz jednak zrozumiał. W środku koperty była wiadomość, którą miał przekazać. Ale nie tylko. Były też tam dwa zdjęcia - zapewne przedstawiające jego cele.
- W porządku. Nie jestem na tyle ciekawski, żeby sprawdzać co tam między sobą macie jeśli tego nie chcesz. - jego głos był nieco wytłumiony, bo cały czas szal zakrywał mu większą część twarzy.
- Hmm... może jedno. Jakimi magiami para się tamta dwójka? - wyglądało na to, że dziewczyna nie była przygotowana na jakiekolwiek pytanie. Sprawiała wrażenie, że wszystko już załatwiła. - Jeśli będę wiedział czego się spodziewać zawsze to jakoś ułatwi sprawę. - wyjaśnił. Chociaż jeśli tamta nie będzie wiedziała, albo nie będzie chciało się jej odpowiadać czy cokolwiek to Shiin zwyczajnie wzruszy ramionami. I bez tej wiedzy jakoś powinien sobie poradzić.

Kąciki ust dziewczyny uniosły się nieco bardziej, aniżeli chwilę temu. Nie był to co prawda wyszczerz, ale sytuacja z pewnością ją bawiła. Mimo wszystko, pozostawało jeszcze parę kwestii do wyjaśnienia.
- Dziewczyna, blondynka. Niższa około o głowę od ciebie. Korzysta z magii elektryczności i broni dystansowej. Chłopak jest twojego wzrostu. Nie mam pewności, co do jego magii, ale zdaje się być zwyczajną magią wspierającą - powiedziała spokojnie kobieta, wyciągając z koperty jedno ze zdjęć, na którym była wspomniana dziewczyna. Ot niewysoka blondyneczka o szczupłej posturze. Przy okazji nieznajoma otworzyła też pierwszy raz oczy, spoglądając na chłopaka dokładnie srebrnymi tęczówkami, aby chwilę później wydać z siebie cichy pomruk zamyślenia. - Co jeśli powiem, że jestem tutaj tylko... pośrednikiem? - dopowiedziała jeszcze, wsuwając kopertę do kieszeni kurtki i poprawiając jej ułożenie, aby zaczekać na reakcję chłopaka i następnie... zacząć powoli oddalać się w swoim kierunku, spoglądając jeszcze na ciemnowłosego, czy ten aby na pewno nie ma żadnych więcej pytań.

Shiin słuchając informacji na temat swoich celów, a potem przyglądając się zdjęciu położył łapkę na rękojeści swojego miecza. Sprawdził czy ostrze sprawnie wychodzi z pochwy. Wszystko było w jak najlepszym porządku. Gdyby tylko nie było tu takiego mrozu... Cóż, na to nic poradzić nie mógł.
W każdym razie jedynie kiwnął głową kiedy informatorka skończyła. Jeśli było faktycznie tak jak mówiła, jeśli się nie pomyliła w niczym wystarczyło po prostu załatwić tą dziewuchę. Wtedy ten drugi będzie jedynie kwestią czasu, czystą formalnością. Już chyba nawet miał pomysł jak do nich się zabrać. Niestety informatorka jego uśmieszku zobaczyć nie mogła, chyba że potrafiła widzieć przez ubrania.
- Niczego to nie zmienia. - odpowiedział wzruszając delikatnie ramionami. - Jeśli twój szef czy ktoś tam woli, żebym nie wiedział co jest w wiadomości to po prostu ją zostawię bez sprawdzania. - dodał i znów wzruszył lekko ramionami. Nie był specjalnie ciekawski, nie interesowało go dlaczego magowie mają między sobą na pieńku. On miał tylko pozbawić ich głów i zostawić wiadomość. Co prawda teraz trochę żal mu było, że nie będzie się mógł z tą dziewczyną ze zdjęcia pobawić, ale trudno. Znajdzie sobie inny cel.
Co do informatorki Shiin machnął w jej kierunku jakiś niedbały salut na pożegnanie.
- Do zobaczenia pani pośrednik. - dodał przy tym wesoło. Do zobaczenia, bo chyba do niej miał się udać po skończeniu roboty. Teraz pozostało mu jedynie odnaleźć tamtą dwójkę.

// Finn, ale dostałem ten jakiś liścik, który mam zostawić, nie? @.@ //