Maid Cafe

First topic message reminder :

Czy naprawdę należy opisywać to miejsce na forum dla otaku o różnorakich fantazjach seksualnych, a przede wszystkim takich o dziewczynach ubranych w strój pokojówki? Chyba nie jednak, aby każdego zadowolić wypisze kilka zdań. Budynek usytuowany jest w centrum Hosenki w jednej z ulic odchodzących od głównego placu w zwartej zabudowie kamienic mieszczańskich. Odnowiona i pomalowana na biało z wielkimi i czystymi szybami ma naprawdę zapraszający charakter. Po wejściu słychać charakterystyczny dzwoneczek i po dosłownie sekundzie pojawia się kobieta przebrana za pokojówkę lub mężczyzna w stroju lokaja stylizowanym na angielską kulturę zapraszając do środka. Sala ma około 15x15 metrów. Na w prost drzwi znajduje się lada skąd dostarczane są posiłki dla kelnerów, a resztę sali zajmują okrągłe stoliki ustawione dosyć luźno. Wokół nich kręcą się liczne pokojówki i lokaje dbający o zaspokojenie każdego pragnienia ich klienta. Na zapleczu znajduje się starannie urządzona kuchnia i zaplecze dla reszty pracowników. Nie muszę chyba wspominać, że wszyscy są tutaj wyjątkowo atrakcyjni jeżeli chodzi o urodę?
---

MG

No więc Miyu i Shagwell dotarli do Hosenki gdzie bez problemu znaleźli kawiarenkę, w której mieli rozpocząć dorywczą pracę. Co prawda w ogłoszeniu nic nie napisali o charakterze tego miejsca, ale już z zewnątrz mogliście się domyśleć jaka będzie czekać was praca. Albo zostaniecie obsługą gości w maid cafe, albo rozpoczniecie proces przygotowania posiłków lub siedzenia na zlewozmywaku jak studenci po studiach. Oczywiście znacie swojego MG i chyba możecie się domyślić jaką posadę w tym miejscu przygotowałem dla was. Tak czy inaczej staliście teraz przed wejściem głównym do kawiarenki. Niedaleko było wejście od zaplecza czyli prawdopodobnie bardziej odpowiednie dla przyszłych pracowników, tam gdzie mogliście się dowiedzieć szczegółów od właściciela tego miejsca. Dodam jeszcze, że na miejsce przybyliście prawie jednocześnie. Zauważyliście również w swoich łapkach karteczki z ogłoszenia więc mogliście poznać się jeszcze przed spotkaniem z waszym pracodawcą.

Nareszcie cokolwiek posunęło się do przodu. Krótka wypowiedź kobiety dostarczyła Laertesowi kilku istotnych informacji. A.B. to był mężczyzna, zaś wampir wiedział gdzie będzie i za ile. Tyle wystarczało, aby z resztą poradzić sobie już bez wyzyskującej istoty, która zapewne obdarłaby każdego z pieniędzy doszczętnie.
- Dziękuję, zaczekam. Czas to pieniądz, a tak się składa, że mam więcej czasu, niż pieniędzy. - odparł jej z czarującym uśmiechem i odwrócił się, by dosyć pośpiesznym krokiem oddalić się od tego dymu. Nie chciał nim śmierdzieć. Udał się na właściwą część lokalu, chociaż doskonale wiedział, że to nie jest zbyt dobry pomysł. Postanowił usiąść w takim miejscu, aby być bokiem do wszystkich i jedynie móc obserwować otoczenie, a nie być zmuszonym do tego. Nie chciał, by jego wzrok zbyt długo spoczywał na przedstawicielkach płci pięknej, które w strojach pokojówek i z kocimi uszkami wyglądały wyjątkowo kusząco. Ułożył swoją przesyłkę na stoliku i spokojnie obserwował co się działo w kawiarence. W myślach oczywiście cały czas powtarzał sobie, że jest tutaj w sprawach służbowych i nie może poświęcać czasu na swoje przyjemności. Skutkowało to na tyle, że nie startował do dziewcząt z gadką, chociaż czasami śledził je spojrzeniem dłużej, niż powinien. Starał się jednak skupiać na mężczyznach, gdyż A.B. był właśnie jednym z nich. Zwyczajnie czekał, aż pojawi się ktoś, kto mógłby wskazywać, że jest właśnie tą osobą. Mógł to być klient, jednak znacznie bardziej prawdopodobnym było to, że jest to pracownik lub właściciel skoro pracownica znała dokładną godzinę przybycia. Zatem Laertes cierpliwie czekał.

Zawód na twarzy ludzkiej pijawki wydawał się niemały. Mimo wszystko, ta wróciła do swojej pracy, a wampirek mógł się odprężyć, czekając na jego cel. Chociaż wydawało się to łatwe, to nie minęło nawet dwadzieścia minut, kiedy jedna z kuszących pokojówek podeszła do niego. Zwodnicze, kocie uszka, czy ciut speszony uśmiech zdawały się zwodzić i namawiać Laertesa do porzucenia zadania. - C-Czy mogę panu w czymś pomóc? P-Podać coś? - zapytała się dziewczyna, acz zdawało się, jakby to był jej pierwszy lub jeden z pierwszych dni w tym zawodzie. Nie wyglądała też na starą. Miała raczej ponad piętnastu lat, co czyniło ją pełnoletnią, ale nie wyglądała też na więcej aniżeli osiemnaście. Co gorsza, Laertesowi pozostało jeszcze sporo czasu oczekiwania.

> Poglądowo <

Czym innym było obserwowanie "pokojówek" z odległości, a czym innym rozmowa z jedną z nich. Laertes czuł się całkiem swobodnie i bezpiecznie, gdy jedynie patrzył na te urocze dziewczyny, bo miał w sobie potężne zaparcie, by nie odzywać się do nich, by nie dać się skusić i spróbować oczarować jedną albo nawet kilka z nich. I wtedy stało się to, czego się w sumie spodziewał, ale wolał liczyć, że jednak się nie wydarzy. Jedna z pracownic podeszła do niego i, trzeba przyznać, była jedną z bardziej uroczych. To nie był do końca ulubiony typ kobiet według Lae, ale nie można było jej odmówić tego czegoś, co wzbudzało zainteresowanie wampira. Miał świadomość, że to jeden z testów dla niego. Musiał mu podołać, ale jednocześnie nie mógł oszukiwać siebie i być kimś, kim nie był. Nie lubił fałszu, więc nienawidził udawać, że jest inny. Tyczyło się to nawet takich spraw, jak ta.
- Poproszę jedynie szklankę wody. Chłodnej wody. I, jeżeli można, prosiłbym o poinformowanie mnie, gdy przybędzie jakiś nowy pracownik do Waszej kawiarenki w przeciągu najbliższych dwóch godzin. To istotne. - spokojny ton, powoli wypowiadane słowa, utrzymany kontakt wzrokowy i... uśmiech, tak ten uśmiech, który zawsze gościł na jego twarzy, gdy rozmawiał z potencjalną ofiarą jego flirtów. W tym momencie uwodzeniem mógł być sam uśmiech, gdyż słowa ograniczył do służbowej sprawy i niczego więcej. Nawet jeżeli dziewczyna była nowa, to powinna zauważyć, że pojawił się nowy pracownik. Tak, pracownik, bo w swych słowach Laertes położył nacisk na podkreślenie, że chodzi mu o mężczyznę, aby "pokojówka" nie zaprzątała sobie głowy, jeżeli pojawi się jakaś jej współpracownica. W ten sprytny sposób wampir też chciał ograniczyć swój kontakt z płcią piękną, chociaż robił to na granicy własnej woli. Z jednej strony chciał, a z drugiej... cóż, poniekąd był umówiony z czerwonowłosą na wieczór z winem. Świadom był, że szanse na coś takiego były wyjątkowo niskie, ale... kto wie? Może akurat się uda. Warto było spróbować.

Zarówno życie oraz nie-życie wypełniały ciągłe próby. Wampir z pewnością musiał walczyć ze sobą, aby nie złamać własnego postanowienia o ponownym spotkaniu z czerwonowłosą. Słysząc odpowiedź mężczyzny, kelnerka zarumieniła się nieznacznie.
- T-Tak, proszę pana - powiedziała tylko, udając się w kierunku zaplecza i nawet nie notując nic w notesiku. Czy mogła w ten sposób podołać wyzwaniu? Czy psowaty musiał czekać długo na jego zamówienie? Zajęło to więcej, aniżeli pięć minut, kiedy ta wróciła ze szklanką z wodą, układając ją na stole. Ukłoniła się przy tym, aby wrócić do reszty kelnerek i o czymś porozmawiać, co mimo zmysłów pozostawało poza słyszalnością Laertesa. W tych też okolicznościach minęła mu kolejna godzina, a ten dalej nie został zawołany. Może powinien coś z tym zrobić, a może zwyczajnie czekać? A ludzi wewnątrz pomieszczenia pozostawało coraz mniej...

Nalanie chłodnej wody widocznie musiało być bardziej skomplikowaną czynnością, niż Laertes zakładał. Dziewczyna rzeczywiście musiała być nowa w kawiarence, gdyż tak proste zamówienie zajęło jej ponad pięć minut. Wampir nie był o to zły oczywiście, bo ani nie był spragniony, ani nie zależało mu jakoś na czasie, gdy przed nim jeszcze prawie dwie godziny czekania. Kiwnął jedynie głową w zadowoleniu i podziękowaniu kelnerce, a następnie zwyczajnie siedział i obserwował. Co jakiś czas popijał łyk wody, która z czasem przestała być chłodna. Takie siedzenie w miejscu było dla niego straszną udręką, więc co jakiś czas zmieniał pozycję, siadał na innym miejscu, przesiadał się do innego stolika, bawił się przesyłką i robił wiele innych rzeczy, które miały pozwolić mu zabić czas.
W końcu spojrzał na zegarek, gdy ocknął się, że powoli zaczyna ubywać ludzi. Zbliżają się do godziny zamknięcia? Może A.B. to właściciel lokalu i będzie go zamykał osobiście? Mężczyzna zatem postanowił dać sobie jeszcze piętnaście minut zwykłego czekania, a jeżeli nie pojawi się podejrzany A.B., to ruszy w jego poszukiwaniu na zaplecze ot tak, bez żadnego skrępowania, że nie jest do końca nawet klientem.

Tak minęły kolejne chwilę, aż w końcu zostały może dwie kelnerki, ktoś krzątający się po zapleczu i... Laertes. Wampir nie miał wiele do zrobienia, jednak kiedy to wstawał od stolika, podeszła do niego dziewczyna. Już wydawało się, że wszystko potoczy się zgodnie z jego planem, ale...
- P-Przepraszam, ale muszę już iść... niedługo żona szefa będzie też zamykać - powiedziała dziewczyna, kiwając głową jakby wyrażając tym swoje przeprosiny. Wszystko po to, aby oddalić się i pozwolić Laertesowi udać się na zaplecze, gdzie znajdywał się nikt inny, jak dobrze znana mu Grażyna. Tym razem sytuacja jednak się różniła, bo poza nią w pokoju znajdywał się mężczyzna w czarnym płaszczu i kapelusiku, a do tego z dziewiczym wąsikiem na twarzy, dyskutując o... zarobkach?

Laertes nie mógł być zły na nieśmiałą kelnerkę. Nie jej wina, że plan zawiódł i nie miał żadnego żalu. Wyglądała na nieco skruszoną swoim "niewykonaniem zadania", dlatego wampir postanowił jej nieco ulżyć swoim serdecznym uśmiechem. Nawet chciał ją pogłaskać, ale nie zdążył i może dobrze - mogłoby wyjść to dosyć niezręcznie, bo... cóż, raczej ludzi się nie głaszcze, chociaż jeżeli dwójka jest blisko siebie i jest tata pszczółka i mama pszczółka, to oni mogą się głaskać. Lae był w połowie psem, a raczej w jednej trzeciej, zatem nieco inaczej pojmował też temat głaskania. Dla niego to było dosyć naturalne i nie widział w tym niczego złego. On chętnie dałby się pogłaskać każdej z kelnerek w lokalu. Kelnerek, bo ta zachłanna palaczka z zaplecza raczej do nich nie należała i dzięki, kutwa, Bogu. Zajmowałaby pierwsze miejsce w rankingu otrzymanych napiwków i, tak przy okazji, skarg.
- Nic się nie stało, nie martw się tym. - rzucił dziewczynie, gdy już odchodziła i rozejrzał się ostatni raz po lokalu zanim ruszył na zaplecze ze swoją przesyłką. Tam spotkał wspomnianą wcześniej ściągaczkę haraczu i... nietypową osobę, która zapewne mogła być A.B., czyli poszukiwaną personą. Jak gdyby nigdy nic podszedł do dwójki i zdjął z prawej ręki rękawiczkę, by podać mężczyźnie dłoń.
- Witam, nazywam się Laertes i przychodzę ze sprawą gildii Death's Head Caucus. Poszukuję osoby o inicjałach A.B., aby dostarczyć jej tę przesyłkę. - i po tych słowach podał mężczyźnie paczkę, aby przyjrzał się przynajmniej adresowi i jeżeli rzeczywiście jest adresatem, to mógł też sprawdzić zawartość.

Zrezygnowane westchnienie dobyło się ze strony kobiety, kiedy to wampir podszedł do nich i przeszkodził im w rozmowie o funduszach. Wszystko przez to, że nie miała jak za bardzo pasożytować na innych. Na pewno chodziło o to. Nie oznaczało to jednak, że mężczyzna nie przyjął paczki.
- Więc przysłała z tym kogoś innego... Andrzej Biznes, architekt - przedstawił się mężczyzna, wyciągając dłoń w jego kierunku w powitalnym geście, czy tam do uścisku. Samą tubę z jej zawartością położył na stole. Kiedy formalności zostały zakończone, wtedy też  spojrzał na palaczkę. - Grażyna, długo jeszcze będziesz zamykać lokal? - zadał stosunkowo proste pytanie. Wszystko po to, aby uzyskać równie prostą odpowiedź: - Zależy ile wam zejdzie na pogawędki.
- Sam pan widzi - dopowiedział jedynie w kierunku Laertesa, sugerując tym samym opuszczenie lokalu, czy też zaczerpnięcie świeżego powietrza, albo zwyczajne pożegnanie.

//Możesz napisać zt. Co do dalszej części - możesz napisać w stosownym temacie, albo założyć nowy. Zostawię to tobie do wyboru, tylko daj znać gdzie.

Nareszcie sukces! Musiał sporo się wyczekać zanim osiągnął swój banalny cel dostarczenia przesyłki. Cóż, może i w takim ujęciu było to zadaniem niezmiernie prostym, chociaż sama czerwonowłosa z całą pewnością nie ułatwiała zadania, a robiła wszystko, aby tylko je utrudnić. Zabawa w jakieś inicjały, brak konkretnych informacji, a później to już świat był tak złym miejscem, jak złym był zawsze i zwyczajnie stawiał opór Laertesowi. Nie śpieszyło mu się, chociaż był umówiony na wspólne picie wina. W tym momencie jakoś przeszła mu na to ochota, gdyż zrozumiał, że jego "wybranka" nie podała mu informacji ile chce tych lacrym projekcyjnych i świetlnych, a tylko powiedziała, że je potrzebuje i ma załatwić, a przy tym grała taką, jakby te słowa kosztowały ją dosłownie ułamki jej duszy. Ten typ kobiet wydawał się być niezmiernie nudny. Takich, które zadzierają nosa i udają nie-wiadomo-kogo jest pełno. Ba, można powiedzieć, że nawet większość. Jednak mimo wszystko Laertes dał czerwonowłosej słowo, że wykona zadanie i wykazał zainteresowanie wspólnym spędzeniem czasu, zatem nie było odwrotu. Teraz tylko nie zależało mu na tym jakoś bardzo. Jeżeli dobrze rozumiał, to ten typ lubił, gdy się go kokietowało. Wampir lubił się drażnić, więc czemu nie spróbować innego podejścia? Może być zabawnie.
- Zatem zna pan osobę, która mnie z tym przysłała? Tak się składa, że była wyjątkowo powściągliwa w wyjawianiu mi informacji na temat zadania, którym muszę się zająć. Skorzystam więc z pana rady - czy wie pan gdzie mógłbym zaopatrzyć się względnie tanio w lacrymy świetlne oraz projekcyjne? Nie podała mi również ilości jaką mam zakupić, ani nawet własnego imienia. To już wyższy poziom arogancji i nieodpowiedzialności. - bo jak inaczej dało się nazwać zleceniodawcę, który nie podaje podstawowych informacji, gdyż jest zbyt dumny? Laertes miał w sobie tyle przyzwoitości oraz kultury, by nie nazwać ją otwarcie głupią, ale... prawdopodobnie nią była.
Wampir oczywiście wypowiadał się w momencie wychodzenia z lokalu i zatrzymałby się na ulicy z Andrzejem, gdyby rzeczywiście ten potrafił mu pomóc lub zwyczajnie odezwał się nieco więcej, niż "tak" albo "nie". Warto było skorzystać z wiedzy architekta, bo skoro projektował, to istniało wyjątkowo duże prawdopodobieństwo, że zna też wykonawców i sklepy z zaopatrzeniem. Lae się na tym nie znał i nie miał pojęcia ile powinna dokładnie kosztować taka lacryma. Mniej-więcej potrafił określić, ale bardziej mniej czy bardziej więcej? Głównym problemem było jednak miejsce, do którego musiałby się udać. I właśnie dlatego teraz stał wraz z Andrzejem, oczekując na jego pomoc w tej sprawie.

//Zt jeszcze nie daję. Dam po Twoim poście dopiero.

Biznes państwa Biznes powoli się zamykał, a rozmawiający ludzie znaleźli się za budynkiem. Pierwsza część zadania została wykonana, jednak nie odpowiedziało to na wszystkie pytania wampirzej jednostki. Chłopak powiedział to, co miał do powiedzenia, a sam mężczyzna pokiwał jedynie głową.
- Nie pomogę za bardzo, nie znam się na tym. Zresztą, z tym zadaniem powinieneś się cieszyć, że jeszcze nie szuka nabywcy na twoje narządy - powiedział mężczyzna, aby później wymienić się formalnościami, uścisnąć dłoń i wraz z kobietą oddalić się w sobie znanym kierunku, pozostawiając chłopaka samego z decyzją względem tego, gdzie się udać.

Nie musisz pisać zt. Załóż tylko nowy temat lub rzuć link gdzie dasz posta w swoich poszukiwaniach

Przechadzając się ulicami Hosenki jak zwykle w poszukiwaniu jakichś nowych broni do swojego arsenału czerwonowłosa zatrzymała się przed pewnym budyneczkiem. Nie wisiał nad nim szyld jakiejś zbrojowni czy innego zakładu zajmującego się produkcją broni, zbroi czy innego rynsztunku jaki poszukiwacz przygód jej pokroju mógłby pożądać. Właściwie to dziewczyna nie zauważyła żadnego szyldu, raczej zainteresowało ją to co zobaczyła przez duże okna. Dziewczęta w strojach pokojówek czy chłopcy przebrani za lokajów. Dusthert od razu zapragnęła wejść do środka i zobaczyć jak lokal wygląda od środka, jaka panuje w nim atmosfera, bo... bo pomyślała, że sama chętnie spróbowałaby popracować w takim miejscu. Wydawało się jej bardzo zabawne. Pytanie tylko czy chłopcy i dziewczęta, którzy już tutaj pracują uważają podobnie. Cass nie zastanawiała się zbyt długo, weszła do środka.

Świata tajemnice, które winne zostać niezbadane
Przez Cassandrę miały niedługo być ujawniane,
Bowiem gdy czerwonowłosa przekroczyła te progi
Jej skromnym oczętom ukazał się widok dość błogi.
Na pierwszy rzut oka - zwyczajna kawiarenka,
W której za pokojówkę przebrana jest kelnerka.
Nic bardziej mylnego, a czerwone dziewczę pecha miało,
Bo tuż przy niej szaleńcze, różowe tornado zawitało.
Niewysoka radna najwyraźniej w Hosence skończyła,
A największa bohaterka królestwa tu właśnie przybyła.
Szybko znalazła się też w Cassandry pobliżu,
Chociaż jej prawe ramię było prawie w negliżu
I chociaż zbroja do perfekcyjnej gospodyni należała,
To rozdarć parę także jakoś w tej pracy przywdziała.
Przygody tej jednak wcale nie miał być to koniec,
Bo chociaż dziewczę kroczyło z tacą niczym jakiś goniec,
Nagłym wypadkiem nogi zdawały się jej dziwnie poplątać,
A nikt inny jak dawna syrenka nie zdawał się w pobliżu krzątać.
Tym też to trafem nieszczęsna panienka Viscotte się potknęła
I upuszczając tacę z herbaty czajniczkiem w powietrzu przemknęła,
By lot swój - co prawda nie dziewiczy - zakończyć na dziewczynie,
Przewracając ją przy tym z gromkim hukiem w tej uroczej gospodzinie.
Uśmiech jednak nie zniknął jej z twarzy, chociaż gromkie byłyby baty,
A przedstawicielka rady magii spytała się tylko: 'Kawy, czy herbaty?'

Cass z jakiegoś powodu zaraz po wejściu do lokalu wyląduje tyłkiem na podłodze, a kilka centymetrów od jej twarzy przeleci czajnik wypełniony wrzątkiem. Chociaż w sumie nie trzeba było jej wiele czasu, żeby zrozumieć dlaczego tak się stało. Nie wiedziała też skąd ta nagła fala radości w lokalu, bo jej wcale do śmiechu nie było po tym jak niewiele brakowało do tego, aby została oblana gorącą wodą. A i podejrzewała, że widok kogoś kto się potknął nie wywołałby w niej wesołości. Dopiero po chwili z sali przeniosła spojrzenie na sprawczynie wypadku, której też z jakiegoś powodu humor wyraźnie dopisywał.
- Tak witacie tutaj klientów? - zapytała dalej siedząc na podłodze. W przeciwieństwie do różowowłosej na jej mordce nie było śladu uśmiechu, przeciwnie łypała na nią raczej ponuro swoimi srebrnymi ślepiami.

Takie zachowanie mogło wydawać się nie do pomyślenia, a zwyczajny pracownik już dawno straciłby swoją posadę za narażenia życia potencjalnego klienta. Różowe tornado nie należało jednak do pracowniczego grona i właściwie jej działania tutaj dało się przyrównać do pewnej formy... destruktywnego wolontariatu. Niekoniecznie pomocnego.
- Klientów? - całkiem poważne, acz zarazem zaskoczone słówko rozległo się od radnej, kiedy ta odsunęła się kawałek od czerwonowłosej. Dawna kandydatka na syrenkę mogła też w międzyczasie dojrzeć gildyjny znaczek na prawym udzie panienki Viscotte, kiedy tej przy wstawaniu z ziemi podwinęła się nieco sukienka jej uniformu. - Ach, klientów! Coś podać? - zapytała się raz jeszcze, przyzywając w rękach zestaw gosposi pod postacią szczotki i szufelki. Nie przejmując się miną, czy postawą Cassandry, dziewczę zaczęło zamiatać mokrą podłogę i zbierać odłamki szkła na szufelkę. Do tego też niedługo potem wyciągnęła w jej kierunku dłoń oferując pomoc z wstaniem. Nie sądziła, by ta była konieczna, ale wypadało to zrobić, coby na świecie było mniej uciemiężonych przez życie - wcale nie wypadki Visty - osób. - Pani jest stałym klientem? Jeśli nie to radzę nie denerwować pani Grażynki. Ponoć jak kogoś nie lubi to pluje mu do kawy...- dodała konspiracyjnym tonem podczas pomocy z wstawaniem, bądź gdy czerwonowłosa sama się podnosiła. Oczywiście każdy widział ów ploteczkę, jednak jej doświadczenie plotkary zablokowało przepływ informacji dalej, aniżeli uszy panny Dusthert. Kiedy wszystko zostało względnie ogarnięte - poza paroma drobinkami i mokrą, rozmazaną plamą, a Cassandra już stała, wypadało sprostować jedną rzecz. - Przy okazji... nie pracuję tutaj, ale shsh... jestem Inką Idą. Jak Szerlog Holmz - dopowiedziała, dodając ostatnie części wypowiedzi znowu swoim konspiracyjnym tonem, wciągając jeszcze głębiej dziewczynę w świat dziwnych wyobrażeń Visty i plotek różowowłosej.

Złość z jakiegoś powodu przeszła szybko czerwonowłosej. Może dlatego, że dziewczyna, która na nią wpadła wydawała się jej zwyczajnie roztrzepana i głupiutka. Na pewno nie zrobiła tego specjalnie, a skoro ostatecznie nic się nie stało nie było powodu, żeby się złościć. A może nie tyle złość jej przeszła co zwyczajnie Cass się zamyśliła. Przez moment dostrzegła na udzie różowowłosej znaczek. Znaczek, który przypominał obrys na jej łapce. Właśnie patrząc na dłoń, czy raczej znaczek na niej dziewczyna się zamyśliła podczas gdy Radna zaczęła zamiatać podłogę. Zastanawiała się czy powinna zapytać o ten znaczek. Właściwie to Cass nie wiedziała, że to symbol Syrenek nawet mimo tego, że o tych ostatnio było głośno. Tylko, że z jakiegoś powodu czuła, że za tym znaczkiem kryło się więcej złych i bolesnych wspomnień niż dobrych. I tak z jednej strony była ciekawość, a z drugiej niepokój. I żadne z nich nie przeważało. Z zamyślenia wyrwała ją ponownie różowowłosa, a raczej jej łapka, która znalazła się przed twarzą Cass.
- Dzięki. - powiedziała chwytając dłoń tamtej, aby podnieść się na nogi.
- Nie, jestem tu pierwszy raz. Chciałam zobaczyć jak to tutaj wygląda, bo myślałam, że mogłabym tutaj popracować. - odpowiedziała, aby zaraz po tym nagle zastygnąć w bezruchu spoglądając na Vistę. To był żart czy ona tak na poważnie? Nie sposób było odgadnąć. - Zaraz, ty powiedziałaś, że ktoś tu ludziom pluje do kawy? - nawet jeśli to była plotka czy zwyczajne kłamstwo, to Cass straciła ochotę na kawę, herbatę czy cokolwiek innego w tej kawiarence. I chyba to nie było nic dziwnego, bo każdy normalny człowiek straciłby zainteresowanie, żeby posiedzieć sobie w takim lokalu. A i pomysł z pracą tutaj, nawet tymczasową nie wydawał się już dziewczynie zbyt dobry.
- O czym ty u diabła... - chciała zapytać kompletnie nie rozumiejąc o czym Vista mówi, ale w tym momencie ją olśniło. - Aa! Jesteś z jakiejś konkurencyjnej kawiarenki i zniechęcić klientów, żeby tu przychodzili, co? - zapytała Cass celując wskazującym palcem w twarz Radnej. I nie była przy tym tak konspiracyjna jak sama różowowłosa.