Maid Cafe

First topic message reminder :

Czy naprawdę należy opisywać to miejsce na forum dla otaku o różnorakich fantazjach seksualnych, a przede wszystkim takich o dziewczynach ubranych w strój pokojówki? Chyba nie jednak, aby każdego zadowolić wypisze kilka zdań. Budynek usytuowany jest w centrum Hosenki w jednej z ulic odchodzących od głównego placu w zwartej zabudowie kamienic mieszczańskich. Odnowiona i pomalowana na biało z wielkimi i czystymi szybami ma naprawdę zapraszający charakter. Po wejściu słychać charakterystyczny dzwoneczek i po dosłownie sekundzie pojawia się kobieta przebrana za pokojówkę lub mężczyzna w stroju lokaja stylizowanym na angielską kulturę zapraszając do środka. Sala ma około 15x15 metrów. Na w prost drzwi znajduje się lada skąd dostarczane są posiłki dla kelnerów, a resztę sali zajmują okrągłe stoliki ustawione dosyć luźno. Wokół nich kręcą się liczne pokojówki i lokaje dbający o zaspokojenie każdego pragnienia ich klienta. Na zapleczu znajduje się starannie urządzona kuchnia i zaplecze dla reszty pracowników. Nie muszę chyba wspominać, że wszyscy są tutaj wyjątkowo atrakcyjni jeżeli chodzi o urodę?
---

MG

No więc Miyu i Shagwell dotarli do Hosenki gdzie bez problemu znaleźli kawiarenkę, w której mieli rozpocząć dorywczą pracę. Co prawda w ogłoszeniu nic nie napisali o charakterze tego miejsca, ale już z zewnątrz mogliście się domyśleć jaka będzie czekać was praca. Albo zostaniecie obsługą gości w maid cafe, albo rozpoczniecie proces przygotowania posiłków lub siedzenia na zlewozmywaku jak studenci po studiach. Oczywiście znacie swojego MG i chyba możecie się domyślić jaką posadę w tym miejscu przygotowałem dla was. Tak czy inaczej staliście teraz przed wejściem głównym do kawiarenki. Niedaleko było wejście od zaplecza czyli prawdopodobnie bardziej odpowiednie dla przyszłych pracowników, tam gdzie mogliście się dowiedzieć szczegółów od właściciela tego miejsca. Dodam jeszcze, że na miejsce przybyliście prawie jednocześnie. Zauważyliście również w swoich łapkach karteczki z ogłoszenia więc mogliście poznać się jeszcze przed spotkaniem z waszym pracodawcą.

MG

No więc wasz przeciwnik miał taką umiejętność, że potrafił zamienić każdą część swojego ciała w stal tak więc potrafił powstrzymać wasze ataki kataną. Jednak igiełka Miyu nie natrafiała na taką przeszkodę dzięki czemu jej ataki przynosiły swój skutek. Jednak nawet tam gdzie igiełka trafiła przeciwnik mógł stworzyć stalową płytkę. Dlatego normalne uderzenie w szyję był w stanie sparować swoja magią. Najlepiej Shagwell miałby więc celować w oczy, które w sumie nie można zamienić w stal. Jednak i tak mieliście sporo szczęścia bo walka dobiegła końca. Kiedy Miyu wbiła igiełkę w brzuch mężczyzny ten skulił się lekko z bólu jaki doświadczył. Przez to, że sie pochylił nie był w stanie zobaczyć przeciwnika z kataną, który postanowił pozbawić go głowy. Przez to nie zdążył zamienić fragmentu swojego ciała w stal. Niespodziewanie stracił głowę, a krew rozlała się po pomieszczeniu brudząc zarówno Shagwella jak i Miyu plamkami krwi. Kiedy w końcu uporaliście się z głównodowodzącym tego oddziału do szatni przyszedł wasz pracodawca. Był mocno zaskoczony widokiem, który zobaczył. Nie był jednak też na tyle głupi, by wszczynać z wami bójkę.
W-Wy to zrobiliście? - zapytał, choć raczej znał odpowiedź - Wybaczcie, ale nie możecie tu dłużej pracować. Prowadzę tutaj legalny biznes, a trupy policji... To zniszczyłoby mi kawiarenkę. Nie mogę was dłużej zatrudniać, musicie mnie zrozumieć. Nie zamierzam was jednak łapać, pewnie i tak nie dałbym rady. Przebierzcie się i wyjdźcie tylnym wyjściem. Ucieknijcie jak najdalej. Ja za 30 min udam, że dopiero zauważyłem te zwłoki i wezwę odpowiednie służby. Mam nadzieję, że ten czas wam wystarczy więcej nie mogę go wam dać. To teraz uciekajcie.

Potem tak jak wam polecono poszliście się przebrać. Shagwell miał naprawdę brudne ubranie pozbył się więc go w kilka chwil ii ubrał swoje dawne, codzienne ubranko.

Co innego było z Miyu... Kiedy ona była w szatni zauważyła, że wszystkie plamy krwi na stroju już znikły, dzięki czemu znowu był idealnie czysty. Ale to nie wszystko. Próbowała go zdjąć, ale ... nie udało jej się! Spódniczka nie mogła osunąć się z bioder, a nie miała żadnego suwaka, paska ani guziczka, którym można byłoby ja nieco rozluźnić. To samo miało miejsce z górą stroju pokojówki. Również nie miałaś jak zdjąć go przez głowę, ani rozwiązać z tyłu, gdzie nie było żadnego miejsca związania. Poszłaś więc po informację do pracodawcy.
- Ups! Musiałem dać Ci zły strój pokojówki. Ten magiczny. Ma on taką właściwość, że jeżeli zostanie czymś pobrudzony to po minucie i tak znikają wszelkie zabrudzenia i znowu jest nieskazitelnie czysty i świeży. Ale ma jedną wadę... może być zdjęty tylko i wyłącznie przez największego zboczeńca na świecie [zgadnij kto nim jest]. Nikt inny nie może się go pozbyć. Poza tym strój sam się regeneruje. Jak spróbujesz go pociąć to i tak się natychmiast naprawi uniemożliwiając Ci zdjęcie go. Ale jest też jeszcze jedna jego szczególna cecha. Konserwuje on w pewien sposób ciało użytkowniczki... Dzięki temu nie musisz obawiać się o to jak się wykąpiesz skoro nie możesz zdjąć stroju. Zawsze i tak będziesz jakbyś dopiero co się wykąpała. Jednak niestety nic nie możemy poradzić i chyba już zawsze będziesz musiała zostać w tym stroju pokojówki
Potem Miyu mogła sprawdzać słowa próbując na siłę rozciąć strój pokojówki... niestety bez skutku. Zaczynała ciąć, ale zaraz za nożyczkami strój się zrastał. Zero szans na zdjęcie go. Chyba, że zdejmie go z Ciebie największy zboczeniec na świecie. Potem wyszliście z kawiarenki tylnym wyjściem. Shag w normalnych ciuchach, a dziewczyna w stroju pokojówki, którego nie mogła zdjąć. Oczywiście wypłaty nie dostaliście. Głupio by wam płacili za taką rzeź.

MISJA ZAKOŃCZONA NIEPOWODZENIEM.

Nagrody:
Shagwell -> 8PD
Miyu -> 9PD, strój pokojówki, z którego nie możesz się uwolnić, który może być zdjety tylko przez największego zboczeńca na świecie. Jak takiego znajdziesz możesz mnie zawołać i ocenię jako MG ; ]

Ech... jak powiedział szef, tak właśnie zrobiłem... Poszedłem się przebrać, jednak wychodząc z szatni zobaczyłem, że Miyu jeszcze nie ma...
Jak się okazało, Miyu dostała feralny kostium...
Nie tracąc jednak czasu, razem z nią wyszedłem tylnymi drzwiami i postanowiłem odejść jak najdalej z nadzieją, że nie spotkam po drodze już żadnych niespodzianek...
Jedyne czego żałuję to tego, że nie zarobiłem ani grosza... Tyle wysiłku na nic... Ale chociaż spotkałem miłą blondwłosą dziewczynę...

[z/t]

Słońce zdążyło zniknąć za horyzontem, kiedy to Laertes stawił się w odpowiednim miejscu. Powiedzenie, że wyglądało normalnie mijało się z celem. Jeśli psowaty sądził, że trafi do zwyczajnego mieszkania, mógł właśnie dostrzec, że grubo się pomylił. Do tego wszystkiego nie wiedział nawet, jak jego cel wyglądał. Znał jedynie jego inicjały, a dokładniej dwie literki. A.B. Nic więcej, nic mniej. Do tego - miał właśnie wylądować w miejscu, które niejedna osoba uznałaby za raj dla męskich pragnień. Lokalu wypełnionym kelnerkami w skąpych strojach pokojówek. Pojawiało się jednak pytanie... co w związku z tym powinien teraz zrobić psi towarzysz?

Los kochał Laertesa albo go nienawidził. Nie było to zbyt oczywiste. Możliwe, że obie te opcje były stosowane jednocześnie. Ewentualnie drwił sobie z niego. To jakiś żart. Niestety, adres raczej nie kłamał i wampir stanął naprzeciwko kawiarenki z pokojówkami. Dawno nie czuł się tak rozdarty wewnętrznie. Ostatnim razem podobną sytuację miał, gdy jakaś panienka na ulicy zbierała z ziemi swoje porozrzucane zakupy, a jej zbyt krótka sukieneczka odsłaniała zbyt wiele. Pomóc i być dżentelmenem czy patrzeć i zadowolić oczy? Teraz sprawa była inna. Wewnątrz czekała go masa pięknych, młodych dziewczyn w wyjątkowo atrakcyjnych strojach. Pokojówki miały w sobie to coś. To niezrozumiałe coś. Wchodząc tam, mógł spędzić naprawdę miłe chwile życia, ale co z czerwonowłosą? Przecież w myślach postanowił, że wykaże się, by udowodnić jej, iż źle go oceniła. Skupienie swej uwagi na niewiastach przeszkadzało w pomyślnym wykonaniu zadania.
I stał tak jak kołek przed samymi drzwiami. W końcu potrząsnął głową na boki niczym pies, który otrzepuje się z wody. Dobra, krótka piłka - wchodzę, daję przesyłkę A.B. i wychodzę! Myśl ta bolała go. Pośpieszne opuszczenie tego malutkiego, skromnego raju na ziemi nie należało do rzeczy przyjemnych. Ani łatwych. Wziął głęboki oddech.
Wszedł do środka, dzwoneczek zadzwonił. Z zacięciem, a nawet determinacją na twarzy podszedł od razu do samego baru. Nawet nie rozglądnął się, aby żadna z dziewczyn nie przykuła jego uwagi. Musiał być skupiony bardziej, niż w trakcie walki. W rzeczy samej - właśnie toczył pojedynek o wiele cięższy, niż te fizyczne. Walczył sam ze sobą i był na straconej pozycji. Położył tubę na blacie i odezwał się poważnie.
- Mam przesyłkę dla osoby o inicjałach A.B. Jest tutaj ktoś taki? - postanowił od razu wyłożyć kawę na ławę, by nie tracić czasu. Każda sekunda spędzona w tym przybytku radości działała na jego niekorzyść. Siła woli spadała i należało się śpieszyć!

Żarty na bok, a psi towarzysz miał niemałe zadanie do wykonania. Co prawda, nie miał zbyt wielu informacji, jednak środowisko, w którym przyszło mu pracować nie wydawało się wcale złe. Może jedynie ciut problematyczne i zwodnicze, ale... czy to mu przeszkadzało? Nie obyło się jednak bez efektów wizualnych. Kątem oka mógł dostrzec, że dziewczyny poza strojami pokojówek miały na sobie także kocie uszka. Ponadto jedna miała zamiar podejść do jego osoby i już się odezwać... już przytoczyć tę niebiańską formułkę, kiedy to Laertes niczym godzony włócznią w pierś wyminął ją i ruszył do baru. Dostrzegł jeszcze speszone spojrzenie ze strony przedstawicielki płci pięknej, kiedy ta powoli wracała na miejsce, jakby czekając na klienta, który to przejdzie przez próg, a ona będzie go mogła obsłużyć, ale najwyraźniej nie miał być to Lae.
- A.B? Nie ma takiego. Znaczy... każdy tutaj przebywa zwykle pod pseudonimem lub zwyczajnie nazywany jest paniczem, mistrzem, panem - zależnie od preferencji - odpowiedziała kobieta o szarych tęczówkach i przydługich, ciemnorudych włosach. Była z pewnością niższa o głowę lub półtora od Laertesa i w przeciwieństwie od całej reszty miała na sobie garnitur, a nie strój pokojówki. Bliżej jej było stylizacją do zwykłego kelnera. Do tego wszystkiego położyła przed samym psowatym menu, które w głównej mierze zawierało desery.

To musiał być koszmar, bardzo sprytny koszmar, który krył się za iluzją perfekcyjnego snu. Scenariusz wydawał się idealny - od jednej piękności, do całej kawiarenki wypełnionej młodymi dziewczynami w strojach pokojówek i w dodatku z kocimi uszkami. Każda miła dla oka. Niestety, nie było wspaniale. Laertes nie znajdował się w tym miejscu ku własnej uciesze, a w dodatku postanowił sobie, że nie zawiedzie czerwonowłosej i wypełni swoje proste zadanie szybko oraz sprawnie. Tylko jak dokonać czegoś takiego, gdy trafia się do raju? Dało się odmówić tej boskiej przyjemności? Boskiej albo diabelskiej, bo pokojówki wodziły go na pokuszenie jak sam szatan. Kusiły, aby zostać dłużej, dać sobie chwilę czasu. Musiał być silny! I nawet taki był, ale serce mu się krajało, kiedy zawiódł dziewczynę, która chciała go obsłużyć. Za późno. Przełknął z trudem ślinę i westchnął. Kiedyś tu wróci. Kiedyś na pewno.
Panicz, mistrz, pan. Bogowie, za jakie grzechy? To Lae zawsze służył, to on był na każdy rozkaz, a teraz, w tym miejscu mógł się poczuć jak władca, a piękne dziewczęta musiałyby mu usługiwać. Niestety nie teraz. Nie tym razem. Jego silna wola była napędzana przez postanowienie. W końcu kiedy coś sobie założył za cel, to tracił dla tego rozum. Może był to zwykły upór, ale skuteczny. Wszystko miało swoje granice, zatem wspomniana wcześniej "silna wola" robiła się "słabą wolą". Każda chwila w tym miejscu osłabiała ją. Oby tylko nie zmieniła się w "niewolę" wobec pokus.
- Przepraszam, nie wyraziłem się jasno. Niekoniecznie musi ten ktoś być klientem - równie dobrze może być pracownikiem. A.B to nie pseudonim, a pierwsze litery imienia i nazwiska. Tak zakładam. - wyjaśnił wszystko dokładniej, aby nie musiał nic więcej dodawać. Kolejne niejasności doprowadziłyby do przedłużenia jego wizyty w kawiarence, a to było wyjątkowo ryzykowną sprawą. - To Wasz adres, prawda? - zapytałby, kładąc na ladzie tubę i pokazując zapisany na niej adres. Ewentualnie mógł się pomylić i trafić do złego miejsca. Istniała taka szansa, chociaż raczej nikła. Warto było się upewnić, by w razie czego nie trafić czasu w tym piekielnym raju wypełnionym pokojówkami. Pokojówkami i lokajami nawet w formie żeńskiej. Kobieta, z którą Laertes miał przyjemność wymienić kilka słów, również miała swój pewien urok ukryty w tym męskim garniturze. Kobiecość zapakowana w wymuszoną lub fałszywą męskość smakowała podwójnie, gdy wreszcie się ją odarło z tej otoczki. Inna sprawa, że dziewczyna zwyczajnie była ładna. Wampir dawał z siebie wszystko, aby nie rozmyślać o tym wszystkim zbyt wiele. Unikał nawet uśmiechu, który zdawał się być siłą nie do zatrzymania. Ciągle na usta starał się wypłynąć ten wyćwiczony - czarujący i mający zmiękczać kobiece serca. Blokował go z całych sił. W skrócie - nie był sobą, ale tego wymagało zadanie.

Ciemnowłosy musiał walczyć ze sobą, aby to nie ulec pokusom tego miejsca. Wymagało to niemałego wysiłku z jego strony, jednak jakoś dawał radę wygrać z tym diabelskim lokalem, który chciał wyciągnąć z niego to, co najgorsze. Nie oznaczało to, że jego pytania spotkają się z jakąś aprobatą. Kobieta westchnęła dość ciężko, spoglądając na wampira. - Nie znam wszystkich nazwisk na pamięć. Jeśli to coś ważnego, mogę wpuścić cię na zaplecze. Gdzieś tam powinien być spis pracowników, ale wątpię, że ktoś taki tu pracuje. Niektórzy podają nawet fałszywe dane - dopowiedziała jeszcze zupełnie nie przejmując się tym, co właściwie mówiła. Możliwe, że miały tu miejsce jeszcze jakieś inne przekręty, czy machlojki, ale... powinno to ich dziwić? Wszystko idzie załatwić w imię pieniędzy. Zwłaszcza w mieścinie, gdzie największy wpływ ma najemnicza gildia lub mieszkańcy tych bogatszych dzielnic. Nie każdy chciałby też być poznawanym po takiej formie zatrudnienia. - Nasz. Na to wygląda - dopowiedziała jeszcze kobieta, a Laertes musiał zastanowić się, co zrobić z tą krainą istnych pokus.

Sytuacja wcale nie robiła się łatwiejsza, a nawet gorzej - gmatwała się. Adres był odpowiedni, ale dziewczyna nie znała nikogo o inicjałach A.B. i to był główny problem. Przynajmniej mógł dostać dostęp do spisu pracowników, więc istniała szansa, że może sam znajdzie poszukiwaną osobę. A jak nie? Cóż, miał też swojego asa w rękawie, z którego jednak korzystać nie chciał. Wolał po dobroci i bez trików odnaleźć właściwą personę.
- To coś bardzo ważnego. - odparł z czarującym uśmiechem. Skupił całą swoją uwagę jedynie na rozmówczyni, aby to kuszące otoczenie go nie rozkojarzyło. - Jeżeli można, to chciałbym zobaczyć ten spis. - dodał po chwili, by wszystko było jasne. W głowie miał oczywiście kuszący pomysł, aby zostać tutaj trochę dłużej i przeprowadzić sprytny rekonesans na zasadzie przyglądania się pracownikom, by określić kto może ukrywać się pod fałszywymi danymi. Jednocześnie doskonale wiedział, że myśl ta była nie tyle praktyczna, co przyjemna i dlatego tak bardzo skłaniał się ku niej. Miał nawet lekką nadzieję, którą odrzucał, że nie znajdzie A.B. na spisie i zostanie zmuszony do zostania w kawiarence na dłużej. Wtedy będę usprawiedliwiony, prawda? No, nie do końca. Zagadką pozostawało tylko to, czemu jakiś architekt czy inny projektant miałby się ukrywać pod nieprawdziwymi danymi w kawiarence z pokojówkami? To nie miało sensu. Przecież oba zawody były całkowicie normalne, chociaż jeden drugiemu raczej nie sprzyjał.
Laertes, podążając za dziewczyną, rozglądnąłby się po lokalu czy nie wygląda nikt na kogoś podejrzanego. W końcu ktoś mógłby nieco zmartwić się, że jego tożsamość może zostać odkryta, więc może pokazałby to po sobie? Właśnie czegoś takiego szukał wampir w spojrzeniach i klientów, i pracowników, chociaż oczywiście bardziej pracowników, bo to ich listę miał niedługo zobaczyć.

Kobieta wskazała jedynie w kierunku kuchni. Najwyraźniej wejście do odpowiedniego pomieszczenia wymagało od chłopaka przeprawę przez obszar gastronomiczny, a to znaczyło między innymi panie pokojówki, które odbierały własne zamówienia. Niestety, nikogo takiego nie spotkał, a przynajmniej nie w tym momencie. W ten też sposób dotarł na zaplecze, gdzie przy uchylonym oknie siedziała około trzydziestoletnia kobieta. Jej strój mógł przypominać kucharkę, czy inną formę pomocy kuchennej. Spoglądała na wieczorne niebo, zaciągając się przy tym papierosem i nie zwracając najmniejszej uwagi na Laertesa. Ten z kolei mógł dostrzec księgę, czy też rozpiskę pracowników na biurku położonym w rogu pomieszczenia. Stety, albo też nie - nie odnalazł nikogo o inicjałach A.B. Ani na tej zmianie, ani na innej. Najbliższe wszystkiemu zdawało się A.D., jednak zgodnie z danymi była to dziewczyna świeżo po szkole. Na domiar złego, nie pracowała teraz. Nikt też nie wyglądał na tyle podejrzanie, aby nie pasować do danych osobowych, które to zostały podane, a czas leciał dalej.

Westchnięcie to wszystko, na co mógł sobie pozwolić w tym momencie Laertes. W księdze pracowników nie znalazł nikogo o inicjałach A.B. i nie zapowiadało się, by sprawa szybko się rozwiązała. Zaczął się nawet zastanawiać czy czerwonowłosa nie zrobiła sobie z niego głupiego żartu, wysyłając go z jakimiś planami do kawiarenki z pokojówkami, aby dostarczył komuś przesyłkę. Szansa na taki wybryk była znikoma, ale jednak istniała. Lae wolał o tym dłużej nie rozmyślać. Adres się zgadzał, więc nie był to żaden jego błąd, iż trafił do tego miejsca, a nie innego. Sytuacja, w której należałoby walczyć bardziej mu odpowiadała niż ta, w której trzeba było zostać pseudo-detektywem.
Ostatnią ostoją nadziei była, zapewne, kucharka, która w spokoju paliła papierosa. Wampir specjalnie nie odezwał się do niej wcześniej, aby jej nie przeszkadzać w relaksie. No i nie skupiać swojej uwagi na kolejnej kobiecie. Teraz musiał nawiązać kontakt, więc spokojnym krokiem podszedł do niej. Nie za blisko, bo nie przepadał za dymem papierosowym.
- Przepraszam, mogę zająć chwilkę? - odezwał się dosyć cicho, żeby nie wystraszyć jej. Gdyby spojrzała na niego, to uśmiechnąłby się w swój nieco czarujący sposób. - Szukam pewnej osoby, do której mam dostarczyć przesyłkę. Jej inicjały to A.B. i nic więcej nie wiem. Spis pracowników wskazuje, że takiej osoby tutaj nie ma, ale może to jakiś pseudonim? A może jakiś klient przedstawia się w ten sposób? Będę wdzięczny za każdą wskazówkę. - postanowił powiedzieć od razu wszystko wraz z nakierowaniami, aby nie przeszkadzać kobiecie w przerwie. Jeżeli i ona go zawiedzie... cóż, istniał też jeszcze jeden sposób, bo przecież wszyscy mogli go kłamać. Mógł skorzystać ze swojej jednej mocy, żeby się upewnić, iż nie jest wodzony za nos. I taki był zamiar. Trzeba było tylko ostrożnie wybrać cel. Zazwyczaj osoby przy kasie lub kelnerki wiedzą najwięcej, gdyż obracają się między klientelą. Lae doszedł jednak do wniosku, że powinna być to ostateczność. Zanim sięgnie do takich rozwiązań, to skorzysta z ostatniego pomysłu jaki ma - otworzy przesyłkę i sprawdzi jej zawartość. Może ona mu coś podpowie? Kto wie.

Rozmowa z pewnością nie należała do najłatwiejszych. Przez większość swojej wypowiedzi kobieta zdawała się nie słuchać wampira. Zupełnie tak, jakby jego osoba dla niej nie istniała lub wyłącznie uprzykrzała przerwę. Sam psowaty mógł stwierdzić, że ta z pewnością wyglądała starzej, aniżeli pani barman. Kiedy jednak skończył swoją wypowiedź, ta wyciągnęła jedynie rękę w jego kierunku, wypuszczając tytoniowy dym w przeciwną stronę.
- Dziesięć tysięcy klejnotów - powiedziała krótko, wracając spojrzeniem do chłopaka, a w jej spojrzeniu pomimo ogólnie pojętej niechęci i znużenia dało się dostrzec jakby iskierkę. Zupełnie tak, jakby typowa Grażyna zwietrzyła szansę na zarobek. Pytanie pozostawało tylko, czy miała odpowiednie informacje oraz, czy potrafiła jakoś dopomóc biednego Lae.

Laertes nie dziwił się kobiecie, że był w niej wątpliwy entuzjazm związany z jego obecnością. Miała przerwę, siedziała w ciszy, a tutaj nagle ktoś zawraca głowę z pytaniami, które może nie były również odpowiednie, bo kto wie kim ten cały A.B. jest. Cena jaką usłyszał wampir za te informacje prawie sprawiła, że prychnął śmiechem. Dziesięć tysięcy klejnotów. Jego uśmiech jedynie poszerzył się, chciał zachować spokój i nawet mu się udało. Pokiwał tylko głową, jakby w zastanowieniu. Mógł targować się dalej, ale czas uciekał, a nikt tutaj nie wydawał się być pomocny w jego zadaniu. Kobieta patrzyła na niego, więc bez problemu mógł użyć swojej umiejętności Gaze, aby wprowadzić ją w stan hipnozy. Teraz wszystko zależało od tego, w jaki sposób zada pytanie i jak bardzo charyzmatyczny będzie. Nieco spoważniał, by na jego ustach widniał jedynie drobny uśmieszek pewności.
- Przychodzę w sprawie gildii Death's Head Caucus, więc prosiłbym o niewymuszoną współpracę. Nie chciałbym być zmuszonym do wykorzystania innych środków do uzyskania odpowiednich informacji. Zapytam jeszcze raz i prosiłbym o szczerą odpowiedź bez przyćmienia jej zachłannością. Kim jest A.B. i gdzie znajdę tę osobę? - oczywiście nie skrzywdziłby jej, jeżeli nie była wrogiem, ale delikatne zastraszenie zazwyczaj dobrze się łączy z odpowiednim pytaniem, a szczególnie hipnozą. Zdecydowanie zbyt wiele czasu spędzał na pierwszej części swojego zadania, więc musiał je nieco przyśpieszyć. Miał nadzieję, że uda się, bo jeżeli nie... cóż, przedłuży hipnozę i spróbuje z innej strony, ale na razie trzeba było być dobrej myśli.

Życie potrafiło płatać okropne figle. Właśnie takowy zdawał się spotkać Laertesa. Potyczka słowna mogłaby się potoczyć zupełnie inaczej, jednak ten trafił na Grażynę interesów. Istna, typowa Grażynka pośród wszelkich Grażyn oraz żona typowego Janusza, jeśli w ogóle kogoś. Ta spojrzała się na niego tak, jakby wszystkie słowa, które ten wypowiedział, odbiły się niczym groch od ściany. - No i? A ja jestem księżna Brunhilda. Nawet w twarz za darmo już się nie dostanie - skomentowała cały wywód psowatego w kilku zdaniach. Wszystko po to, aby zaciągnąć się papierosem, wypuszczając następnie sporo dymu tytoniowego z ust i wzdychając ciężko. Powtórzyła to z dwa razy, przez co zapach do najprzyjemniejszych nie należał pomimo uchylonego okna. - Niech no stracę. Dwa tysiące starczą... - dopowiedziała jeszcze po głębszym zastanowieniu, najwyraźniej schodząc dość sporo z ceny i czekając na reakcje młodzieńca. Najwyraźniej zebrany w pomieszczeniu dym oraz olewające podejście pani kuchcik zdawały się działać idealnie przeciwko jego zdolności, a wzrok kobiety spoczywał aktualnie w szybie, za którą panował względny mrok.

Jak to się stało, że tak pewna umiejętność nie zadziałała? Laertes aż rozchylił usta w niedowierzaniu, że jego moc nie zadziałała tak, jak powinna. Ba! Ona wcale nie zadziałała. Czyżby ta kobieta była odporna na magiczne zdolności? Podobno to było możliwe, jednak dotychczas nikogo takiego wampir nie spotkał, więc ciężko mu było powiedzieć czy to realna opcja. Faktem była porażka, chociaż cena za informacje spadła. Dwa tysiące to nadal bolesna kwota jak dla kogoś, kto ma przy sobie ich tylko pięć. Nie mógł sobie pozwolić na takowy wydatek, więc postanowił się chwilę potargować. Wyciągnął z kieszeni swój drobny majątek i zgrabnie odliczył z niego tysiąc klejnotów, po czym wystawił dłoń z odliczoną kasą.
- Tysiąc. Więcej nie dam. - już nie chodziło nawet o sam stan portfela, a o to, że Lae nie lubił przegrywać, więc nie chciał zgadzać się na opcję, która go nie zadowalała. Wiedział, że za darmo również mógłby usłyszeć to, co chce, ale nie miał na to zbytnio czasu. Znalezienie A.B. było jednym z kilku punktów, które musiał wykonać. No i powoli miał dosyć tego dymu, który mimo uchylonego okna i tak dosyć gęsto wypełniał pomieszczenie.

Grażyna-biznesu czym prędzej pochwyciła kasę, aby przyjąć pozę osoby, która zna się na rzeczy. Wszystko po to, aby przeliczyć banknoty i wypuścić kolejną porcję dymu ze swojego pieca hutniczego - znaczy płuc. Westchnęła przy tym dość ciężko.
- Niech już stracę... - dopowiedziała tylko, chowając pieniądze pod bluzkę, najpewniej do stanika. Wszystko po to, aby poprawić swój ubiór i dodać jeszcze. - Mogę mu to przekazać. Ma przyjść dopiero za dwa godziny. Będzie kosztowało to hm... dwa tysiące - dodała, najwyraźniej węsząc kolejną szansę na wyzysk i zarobek na biednym zwierzątko-wampirze.


-1k klejnotów.