Motel przy plaży

First topic message reminder :

Motel ten znajduje się około 500m. od plaży w Akane resort, którą często odwiedzają różni turyści. Nic więc dziwnego, że hotel jest dość często zajmowany, a rezerwacji należy dokonywać nieco wcześniej. Jeżeli chodzi o samą jakość motelu to jest to wręcz podręcznikowy przykład średniej jakości. Normalne pomalowane na kremowo ściany elewacji zewnętrznej z położonym barankiem, trzy kondygnacje, 8 osi okiennych. Pierwsze piętro lekko na podwyższeniu, które prowadziło po kilku betonowych stopniach. Po lewej stronie od wejścia była recepcja, a potem klatka schodowa. Parter zajmowała kuchnia, stołówka oraz pomieszczenia administracji. To wyżej znajdowały się pomieszczenia gościnne. Razem było ich 25. Łazienki z prysznicami znajdowały się na korytarzach. Układ pomieszczeń był korytarzowy. Pokoje 1,2,3,4 osobowe wyposażone były w stoliki, łóżka, radia i telewizory. Nic więcej nie było potrzebne. Zamontowane było CO, choć przy obecnie panującej temperaturze raczej nie było konieczności korzystania z tego luksusu.
--
To właśnie tutaj zgodziła się przyjść dziewczyna, którą znalazł nad brzegiem morza, wyrzuconej przez fale. Dostali pokój dwuosobowy z łożem małżeńskim. Nie to, żeby nie było pokoi dwuosobowych z osobnymi łóżkami czy dwóch różnych pokoi jednoosobowych. Po prostu chłopak uznał, że tak będzie zabawniej, a dziewczynie wytłumaczył potem, że niestety wszystkie inne pokoje były zajęte i tylko ten jeden pokój mieli wolny. Cóż takie niewinne kłamstwo. Kiedy weszli do środka Asthor walnął się na łóżeczku tak, że sprężyny wręcz zapiszczały pod nim.
- Okej rozbieraj się - powiedział uśmiechając się, ale po dłuższej chwili dodał - Jesteś cała mokra po tej wycieczce w morzu. Jeżeli długo tak będziesz w końcu się przeziębisz. Powinnaś wziąć prysznic. Oczywiście nic nie mam przeciwko jeżeli weźmiesz mnie ze sobą. Z pewnością będziesz czuła się wtedy bezpieczniej.
Nie myślcie jednak, że Asthor jest tak miłym facetem, który zaproponowałby dziewczynie kąpiel i zapewnił ją o swoich dobrych zamiarach. Jeżeli dziewczyna nie zgodzi się na wspólną kąpiel zamierzał oczywiście podglądać. Dla niego było to bez różnicy. Ale o tym podglądaniu nie musiała za szybko się dowiadywać.

Na jego twarzy pojawił się smutny uśmiech jakby ubolewał nad tym, że to nie z panienką z recepcji musi współpracować. - Ojej, no cóż... Dziękuję. Puścił jej oczko i dzielnie poszedł do wskazanego przez dobrą kobitkę pokoju. Trafił dzielnie, więc zapukał i wszedł do środka. Rozejrzał się mrugając paczałkami. Wyposażenie było bardzo dziwne, najwidoczniej jakby były tu przeprowadzone jakieś eksperymenty. Skrzywił się wewnątrz na tą myśl starając się wmówić sobie, że to aparatura niezbędna do leczenia. - Nishinoya Yuu, mag Fairy Tail. Do usług, owszem w sprawie zgłoszenia. Przedstawił się dumnie schylając głowę.

MyGy

- Dobrze... - Odpowiedział. Jego wzrok na chwilę skierował się ku jednemu z okien. - Chciałbym być z Tobą szczery. Misja nie jest tak bezpieczna, jak mogłoby się wydawać... Ale zacznijmy od początku.

- Nazywam się Driz Lethar. Pracuję dla organizacji Cil Epsi. - Powiedziawszy, skłonił się lekko w stronę rozmówcy. - Kobieta, która leży w łóżku jest moją babcią. Niestety dosięgnęło ją coś, z czym staramy się uporać... W miarę możliwości chciałbym jednak uniknąć tematu tych istot...

Podszedłszy do łóżka, wskazał jeden z metalowych obiektów, który przypominał metalowe krzesło o materiałowym siedzeniu oraz oparciu. Wokół wspomnianego obiektu zwisało wiele niepokojących obiektów różnych kształtów.

- Twoje zadanie to przedostanie się do umysłu mojej babci i zwalczenie tego, co jest powodem jej obecnego stanu. Będzie to możliwe przy pomocy zgromadzonych przeze mnie urządzeń. Nie jestem pewien, jak umysł babci zareaguje na Twoje wtargnięcie. Możliwe, że będziesz musiał przebić się przez kilka warstw jej świadomości, nim dana Ci będzie możliwość zlokalizowania zagrożenia. W trakcie tego procesu będę widział, co robisz i starał się dawać Ci wskazówki. Będę też słyszał i widział to, co będzie się działo... Sam podjąłbym się tego zadania, jednak w tym czasie będzie trzeba zająć się ciałem babci, ponieważ to... coś może zareagować w nieprzewidywalny sposób. Gwarantuję Ci jednak, że Tobie nic złego się w związku z tym nie stanie. Poradzę sobie. Twój udział jest ograniczony do omówionych przeze mnie wcześniej czynności... - W tym momencie mężczyzna zawahał się. Po chwili jednak spojrzał w stronę chłopaka. - Czy pomożesz mi uratować moją babcię?

Chłopak uważnie słuchał mężczyzny. Doskonale zdawał sobie sprawę, że misje nigdy nie mogą być proste. W każdym momencie jakiś drobny szczegół może sprowadzić katastrofę w bardzo dziwny sposób. Jednak to czyni magów silniejszymi, sprytniejszymi. Daje szanse się rozwijać. Mądrzy biorą z tego jak najwięcej, popełniając masę błędów i zdobywając wiedzę nazywaną doświadczeniem, by na następny raz zachować się już przepisowo, by los wiedział, że z tymi osobami nie można się bawić, że swoją wytrwałością i odmiennością pokażą swoją wartość. Taki też był Noya-kun, nie przejął się porażką tylko parł naprzód nie kierując się żądzą zarobku, tylko własną potrzebą samodoskonalenia. Na dowód tego ma bliznę na oku, która teraz pozostanie z nim prawdopodobnie do końca życia. Jednak na myśl o tym nie przywodzi się ból, tylko trochę wstydu, a także pragnienie ratowania brata. Tak, to bardzo dobra pamiątka. Przecież może sobie oszpecić twarz dla niego, by piękna była tylko jego. Jednak głos zleceniodawcy wyrwał go z rozmyślań. Podczas słuchania kiwał głową trawiąc informacje. Więc, przedrzeć się do umysłu i zlikwidować problem? Podczas tego dostawać wskazówki? I jeszcze może okazać się bohaterem godnym gildii Fairy Tail? Już wtedy sprawa była jasne. - Pomogę Ci. Mów jeszcze co muszę wiedzieć, rób co masz robić i do roboty. Rozumiał dokładnie te oddanie rodzinie. Shun, gdyby go tak stracił... Nie mógłby sobie podarować prób ocalenia, przywrócenia go. Domyślał, się co Driz mógł czuć, a nie było to zbyt miłe uczucie. Jego wzrok nabrał determinacji, wyprostował się, tym razem bez zbędnego wypychania piersi. Są rzeczy ważne i ważniejsze, a w tej chwili życie babci było na górze tych priorytetów. Tak więc oficjalnie był magiem na zleceniu, które te zlecenia ma zamiar najbardziej wytrwale wykonać.

MyGy

Driz nie ukrywał radości wynikającej z pozytywnej reakcji Noyi.
- Świetnie... Teraz nałożę Ci na głowę hełm, który przeniesie Twoją świadomość do świata babci. - Posadziwszy Noyę na krześle stojącym przy łóżku, nałożył mu wspomniany, metalowy hełm na głowę. - Spokojnie. Z początku będziesz się czuł nieswojo. Będzie Ci trudno zrozumieć, gdzie jesteś, nie będziesz nic widział ani słyszał. Po chwili jednak wszystko powinno się unormować. Przy czym niekoniecznie wszystko musi być... normalne.

- Start. - Powiedziawszy, naukowiec nacisnął jeden z przycisków znajdujących się na pobliskim blacie. Chłopak natychmiast stracił przytomność. Czuł... nic. Znajdował się pośród czerni i ciszy, nie wiedział, czy stoi, nie wiedział, czy spada. Z każdą chwilą czuł coraz silniej ogarniające go poczucie pustki, klaustrofobii. Pierwszą rzeczą, którą usłyszał, był odgłos gromu w oddali. Po chwili kolejny i następny. Grzmoty zbliżały się, nabierały na sile, lecz mag nie widział wokół siebie niczego. Poczuł jednak drżenie swego ubrania wywołane potężnymi wyładowaniami.

Stał. Wiedział to. Gromy zaś stawały się coraz liczniejsze, choć słabsze. Mniej... brutalne.
- Koniec przerwy, zatem i Nishinoya przybył, by dalej dostarczyć państwu rozrywki najwyższych lotów. Prosimy, Noya! - Donośny głos prowadzącego rozległ się po drewnianej sali wypełnionej kilkoma setkami ludzi, zajmujących miejsca w rzędach, wokół sceny na lekkim pomieszczeniu, na której znajdował się nasz bohater. Wszyscy klaskali, uśmiechnięci. Niektórzy wskazywali chłopaka siedzącym obok znajomym. Po chwili jednak hałas ucichł i wszystkie spojrzenia skupiły się na atrakcji wieczoru.

Driz cieszył się z reakcji Noyi, zaś sam chłopak radował się z zachowania zleceniodawcy. Jak to dwoje ludzi potrafi się z siebie pocieszać... Ale bez żadnych kontekstów, bardziej powiedziałabym z swoich reakcji. Ale czy reakcje nie tworzą ludzi? Te pytanie zostawmy jednak filozofom, muszą coś w życiu robić, a dla Yuu to nie pora i miejsce, by rozmyślać na takie tematy. Potakiwał uważnie słuchając poleceń i dokładnie je wykonując. Przez chwilę przemknęła mu myśl jak on wygląda w tym hełmie i przejrzałby się, ale było to na tyle nikłe, że wręcz nie istniejące. Powoli trawiąc- nieswojo to logiczne, nikt normalny nie czuje się dobrze lądując u kogoś w głowie, jednak nie wszystko normalne może budzić obawy. Normalność dla każdego jest inna, więc równie dobrze nienormalność potrafi przybrać straszne rzezy. Albo w8, chyba to jedno i to samo, nie ważne, gdyż chłopaczek odpłynął.
Potem znów jego świadomość się pojawiła, tylko ona. Czuł się jakby nagi, tylko on i jego myśli. Nic go nie otaczało, tylko bez istotna czerń. Żadnego słowa, żadnego błysku, dotyku. Chwilka strachu, poczucia ciasnoty, a zarazem dryfowania po wszechświecie. Dane mu było przez chwilę dokładnie przeanalizować to jak się czuje sam ze sobą. Mógł popatrzeć jak z perspektywy trzecioosobowego narratora, ocenić siebie w miarę obiektywnie. Jakby tak dać pod lufę. Czy to co zobaczył go zadowalało? Był to pozytywny chłopak, pełen marzeń, wiary w innych. Jednak poza tym były cechy negatywne jak nieufność, zwątpienie. Mimo iż z góry przypisane były jako te złe, w odpowiednich warunkach były niezbędne, a niedobór owych doprowadzić może do przykrych konsekwencji. Pośród tej mieszanki wielu rzeczy znalazło się coś, co zdecydowanie przyćmiewało innych względem wagi. Miłość do Shuna, uczucia braciane dla swojego bliźniaka. Analizując to stwierdził, że jest dobrym człowiekiem. Niby taka nic nieznacząca uwaga ale jednak sprawiła, że poczuł się lepiej, zniknął dołek po nieudanej misji.
W pustce zaczęły pojawiać się pierwsze oznaki istnienia. Dźwięk. Grzmoty. Skądś musiały się wziąć. Straszne, ale zarazem uspakajające. Nishinoya istniał, coś istniało też poza nim. Trzeba było wypełnić pustkę.
Po tym doszły wyładowania na ubraniach... A potem uczucie. To, że stoi uspokoiło jego ducha, który przez chwilę błądził na granicy strachu i dezorientacji. Zaraz... Rozrywki? Nie jest tutaj dla zabawy, życie i zdrowie ludzkie nigdy nie powinno być zabawką. Tak też on nie miał zamiaru tak do tego podchodzić, ale coś trzeba by było zrobić. Wymacał bluzkę, którą miał na sobie i czym prędzej przeciągał przez głowę ukazując nagi tors. Próbując dostać się do głębi siebie zaczerpnął tego uczucia magii i spróbował użyć PWM Żywe tatuaże, by na swoim ciele utworzyć historię, historię siebie i Driza. Był artystą, jedyne takie show potrafi nakarmić jego łakomą duszę. Najpierw pokazał sceny jego dzieciństwa, jak Shun był inny. Wróż jako słońce, Szczurek jako księżyc. Dokładnie, jak z filmu sceny karcenia ich, kłótni, a także wspólnych zabaw i przywiązania. Później przeszło na ten feralny eksperyment. Kolory stały się ciemniejsze, czerwieńsze ukazując targające nim emocje, by w końcu pokazać jakby happy start. Uratował swojego brata. Na przypomnienie tego, jedna samotna łza spłynęła po policzku maga. Cała skóra stała się kolorowa, od różu po zieleń, by później pokazać sceny z dziś. Twarz wnuczka pełnej troski. Później był obraz leżącej pod aparaturą babuszki. Znowu kolory ramek były nieco inne pokazując poruszenie. Kolejną rzeczą jaką przywołałby byłby obraz Dritza i Noyi godzących się na współpracę i oboje cieszących się. Ostatnie... To jak rodzina jest razem, Yuusie, a także Letharowie. Tak, gdyby udało mu się użyć magii tak by zrobił, pokazał im coś wspaniałego. Jeżeli do stworzenia wyglądu tego potrzebna byłaby jeszcze większa wyobraźnie, próbowałby tego do skutku. W najgorszym momencie po prostu będzie stał nie dając z siebie zrobić widowiska, z faktu, że jest tu by ratować rodzinę. Twoja babcia, moją babcia czy jakoś tak.

MyGy

Widownia nie kryła zdziwienia, kiedy mag zaczął się rozbierać. Część widzów spoglądała na niego, części wyrywały się drobne śmieszki, lecz wszyscy nie wiedzieli do końca, o co chodzi. Po chwili jednak wpatrywali się w obrazy, które prezentował na sobie mag. Z przejęciem śledzili historię odgrywaną przed nimi przez malowane sylwetki, reagując na nią z pewną dawką entuzjazmu.
- Było to na pewno niezapomniane widowisko, panie Nishinoya! Zdecydowanie różniło się od pańskiego standardowego stand up'u, ale myślę, że takie wyjątkowe widowisko również należy docenić. - Po słowach prowadzącego wśród tłumu pojawiły się pierwsze oklaski. Emocje powoli rozchodziły się po sali, zwiększając natężenie hałasu. Po chwili jednak ucichły.
- Dziękujemy, panie Nishinoya. Teraz...
- Przepraszam!... Czy mogę? - Jeden z widzów, wstawszy, skierował pytanie w stronę prowadzącego. Widząc skinienie jego głowy, zaczął. - Panie Nishinoya... jestem ciekaw... co z tym drugim? Tym w cieniu?
O ile chłopak był w stanie odczytać w głosie mówiącego zaciekawienie i pewną dozę smutku, o tyle to inny szczegół wywarł na nim większe wrażenie. Rozejrzał się wokół siebie. Skóra na całym ciele zjeżyła mu się w jednej chwili. Stał bowiem na scenie, przed ludźmi, którzy patrzyli na niego swymi pustymi oczami, oczami niczym szklane, bez wyrazu, osadzonymi w plastikowych twarzach pozbawionych unikalnych rysów.
- Panie Nishinoya...? - Słowa wydobyły się z białych ust prowadzącego. Spoglądając na niego, wróżek zorientował się, że cały świat powoli traci barwy. Cały świat poza nim. - Co z tym drugim?

Nie chciał oklasków, nie chciał uznania. Chciał tylko pomóc, chociaż miłe jest jak ktoś doceni to co robi. Zadowolenie innych jest pożywką dla artystów, aczkolwiek tutaj jest jako mag, jako człowiek mający uratować babcię. Nawet tysiące oklasków nie mogły być bardziej satysfakcjonujące od uratowanej rodziny. Myślał, że ten pokaz szybko przekona kobietę, że jest tu jej pomóc, że tęsknią za nią, tam na górze. Jednak, ktoś miał jakieś obiekcje, a chłopak nie za bardzo rozumiał o kogo chodzi. W cieniu? Czy chodziło im o Shuna? On był cieniem wróżka, a zarazem jego blaskiem. Później wzrok wrócił, a to co zobaczył przyprawiło go o gęsią skórkę. Puste szare oczy, scena. Jaki drugi. Popatrzył się w około, by dowiedzieć się o co chodzi. Jeżeli nie zauważył nikogo, rozpocznie znów pokaz przedstawiając scenki razem miło spędzone, że teraz jest w szpitalu po misji gdzie starał się go bronić.

MyGy

"Jest sam?", "Bez ciebie?", "Zostawiłeś go?" hasła rzucane przez jednakowe, puste głosy, rozbrzmiewały w głowie chłopaka. "Jest sam?" powtarzały. Z każdym słowem świat stawał się bardziej nienaturalny, kolory niknęły aż w końcu zostały tylko czerń i biel. Wszystko wyginało się, płynęło, formując nową scenę. W pewnym momencie Yuu zdawało się, że w rozrywanym obrazie tłumu dostrzegł twarz starszej kobiety, której spokojny wzrok spoczywał na magu. Po chwili chłopak poczuł na łydkach dotyk cienkich obiektów. Spojrzawszy w dół, zobaczył cienkie, wysokie źdźbła trawy. Stał na łące. Łące białej trawy, która nie poruszała się nawet pod wpływem jego ruchów. Jedynie wywoływała lekkie mrowienie w miejscach, gdzie przenikały jego skórę. Niebo również zdawało się być szarą plamą, rozjaśnioną jedynie wokół białego punktu, który Noya utożsamiał ze słońcem. Nie czuł jednak ciepła, nie czuł wiatru w tym sztucznym świecie. Rozejrzawszy się, spostrzegł, że nieopodal stoi postać jej znajoma. Postać, którą jeszcze kilka chwil temu sam przedstawiał ludziom tu zgromadzonym. Stał przed nim Shun, malowany, jak cały ten świat, wpatrując się w brata.

Nie dał się tym głosom. Dobrze wiedział, że go nie zostawił. Dał mu wolną rękę, dbał o niego! Znał swoje uczucia i starania, znał siebie, znał Shuna, znał ich przywiązanie i relację. Nie dał się jakimś iluzjom, jakimś czarom. Nic nie było w stanie zbić go z tropu, dobrze znał ich miejsce na świecie. Tacy sami, tacy różni, tacy rozdzielni, tacy nierozłączni. Barwy uciekały, a to mogło wróżyć same złe rzeczy. W pewnym momencie dostrzegł starszą panią. Jego wzrok oddawał pewność w tym co robi, chciał pokazać, że wie po co tu jest, a także, że z Shunem wszystko dobrze i tak być powinno.
Dotyk zimnych rzeczy wywołał dreszcz na plecach chłopaka, a mimowolnie jego wzrok powędrował w dół. Ta łąka wprowadzała uczucie niepokoju, ale nie na tyle dużego, by zachwiało to postawę Nishinoyi. Wyblakły świat, wyblakłe słońce, a także... Shun? On tu nie mógł być, wiedział to dobrze, że został w szpitalu. Wszystko było z nim dobrze i nie mógł tu być, nie nie. Zdawał to sobie sprawę, pamiętał o tym i nie zamierzał zapomnieć.

MyGy

Postać przedstawiająca Shuna spuściła wzrok widząc odrzucenie ze strony brata. Odwróciwszy się, machnęła dłonią, a świat wokół znów zawirował i przerodził się w znany chłopakowi obraz. Znajdował się w szarym lesie. Naprzeciwko jego nie stały jednak zwierzęta, a ten, na którego jeszcze przed chwilą nie chciał zwrócić uwagi. Teraz jednak jego twarz przedstawiała smutną obojętność. Obojętność, której towarzyszyła łza, tocząca się po policzku szczura. Członkowi Fairy Tail nie było jednak dane widzieć ją długo, bowiem twarzy czerwonowłosego pojawiła się biała maska bez wyrazu. Teraz mógł dostrzec jedynie wpatrzone w niego oczy, nóż myśliwski, który znalazł się w prawej ręce postaci i wyładowania krążące po jego dłoniach, gdy ten szedł w stronę Nishinoyi. Choć szedł wolno, przebycie przez niego czterech metrów, które ich dzieliły, zdawały się naszemu bohaterowi bardzo bliską przyszłością.

Mimo swojej postawy smutno zrobiło się na widok prawie-Shuna. Nie lubił jak ktoś cierpiał, albo coś, szczególnie o jego wyglądzie. Może zbyt oschło go potraktował? Tego nie wiedział. W końcu kiedy dasz się porwać iluzji, czy magii często nie możesz z tego uciec. Dlatego taka reakcja wydała mu się najbardziej odpowiednia. Kiedy lokacja się zmieniła Nishinoya zamrugał kilka razy. Tak, teraz to na pewno czary. W końcu... Nie ma jak, by tam trafić z głowy babci? Niefajnie się robiło, czyżby poznawała jego umysł? Szczerze mówiąc nie miał nic do ukrycia, czuł się czysty, więc będąc nagim umysłowo nie będzie się wstydził. To on, robi dla niego wszystko co najlepsze, stara się, dlatego też nie może pozwolić sobie umrzeć. Ta łza zabolała jego serce, wewnętrzne rozterki chciały przejąć nad nim władzę. Co on takie uczynił? Czemu kogoś tak potraktował? Ale przecież ta osoba chciała podszyć się pod najbliższą jemu osobę. Czy będzie nią? Wtedy na pewno nic mu nie zrobi, gorzej jak to jednak nie będzie on...
- Jeżeli jesteś iluzją, stworzeniem podobnym do mojego brata wiem, że mnie nie skrzywdzisz. Głupi idealista wierzący w miłość, wierzący w tego Szczurka. Nie czekając aż Shun się zbliży, Yuu podejdzie i go przytuli nie zważając na ewentualne zagrożenie i wyszepcze. - Ja to wszystko dla niego, dlatego nie mogę wierzyć, że Ty jesteś nim. Przepraszam. Serdeczny, pełen uczuć ton.~

MyGy

Noya chciał powitać uściskiem coś, co miało być iluzją jego brata. Stworzenie to zdawało się nie zwracać uwagi na słowa chłopaka. Gdy ten do niego podchodził, został powitany jedynie szybkim doskokiem, ugodzeniem ostrzem między żebra i silnym odepchnięciem. Z klatki piersiowej chłopaka trysnęła krew, barwiąc szkarłatem białą maskę, kryjącą oblicze Shuna, który, rzuciwszy ostatnie spojrzenie w stronę swej upadającej ofiary, ruszył wgłąb lasu.

Młody członek Fairy Tail mógł tylko patrzeć na strugi krwi, które wypluwało jego ciało, na odchodzącego brata i twarz starej kobiety, wpatrującej się w umierającego spomiędzy drzew. Czuł na sobie jej wzrok równie wyraźnie, jak ból rany, która rozrywała jego serce. Teraz nie mógł jednak już nic zrobić. Jego ciało opuszczały wszelkie siły. Czy może tu umrzeć?

Czerń, szarość i czerwień. Tylko tyle widział. Kolory zlewały się ze sobą, rozmieszczone w przypadkowych miejscach. Tylko plamy stanowiące teraz cały świat chłopaka. Plamy, które zdawały się ruszać. Niektóre powoli, flegmatycznie, inne wyginały się szybkimi, krótkimi ruchami. Scenerii tej towarzyszyły nieustanne , liczne odgłosy. Odgłosy, które, choć podobne, nie zgrywały się ze sobą, jakby sklejone, przypadkowe dźwięki. Dźwięki bólu i rezygnacji wypełniały głowę Yuu. Dźwięki pochodzące od barwnych plam, które go otaczały. Od ludzie o szarej, wysuszonej skórze, o dziurach w klatkach piersiowych, z których nieustannie lała się krew. Stworzenia zdawały się nie zwracać uwagi na chłopaka. Część z nich chodziła w kółko, niczym w transie, część rozszarpywała rany drążące ich ciała. Część zaś leżała na szarym popiole, tarzając się i próbując zatamować krwawienie. Ich twarze były jednakowe, wysuszone, wykrzywione w wyrazach niewypowiedzianego cierpienia. Głowy ich były łyse, a ciała nagie.

Młody Noya bezwiednie uniósł głowę ku czerwonemu słońcu, unoszącemu się na środku czarnego nieba i wzniósł krzyk, dając wyraz cierpieniu rozrywającemu jego szare, wysuszone ciało.

Smutek zalał twarz jak i serce chłopaka. Miał nadzieje, że to coś zrozumie jego, jego uczucia i jego ideały. Jednak nie było tak jak chciał sam wróżek, a rana była jeszcze bardziej boleśniejsza niż tylko fizycznie. Bolała go cała dusza. Popatrzył na krew i mimowolnie dotknął rany próbując zatamować krwawienie. Użyje też Heal mając nadzieje, że zaklęcie zadziała, a sam nie umrze. Musi być aniołem stróżem brata, pilnować go i chronić. Na nikogo innego Shun nie może liczyć, a i sam Noya nikomu by się prędzej nie powierzył jak bratu.
Shun odszedł, a babcia patrzyła na zranionego. Uśmiechnie się do niej smutno, a jego usta wypowiedzą słowa o ile będzie miał siły. Jeżeli nie, będą tylko bezgłośnie formować się w zdanie. - Wróć do rodziny póki masz szansę, ja w takim stanie nie wiem czy mam taką możliwość, ale ty ją masz i nie zmarnuj jej, zrób to dla mnie. Smutny uśmiech postara się zmienić na radosny, zachęcający do powrotu. Później już ból wykrzywi twarz Yuu.
Świat zaczął wirować, a on był na tyle słaby, że nie mógł się na niczym skoncentrować. Czy on tu umrze? Myśl ta dźwięczała mu po głowie. Chciał jednak być dla Shuna, więc jedyną opcją będzie, że on zmieni ten świat, ten umysł. Wykrzyczał całe niecierpienie, ale też próbował zmienić to wszystko. Nie miał pojęcia jak, nie wiedział w jaki sposób, wiedział po prostu, że musi to powstrzymać. Tu nic nie jest realne, więc tak samo wszystko może się zdarzyć. Wyobraził siebie zdrowego, bez bólu i cierpienia, siedzącego na łące w towarzystwie starszej pani i swojego bliźniaka. Tak, ta myśl mu towarzyszyła, i jeżeli si nie uda, towarzyszyć mu będzie u umieraniu.

MyGy

- Życie nie jest takie proste. Rzeczy nie pójdą po twojej myśli tylko dlatego, że się uśmiechniesz i rozłożysz ręce. Musisz walczyć, także o niego. Jeśli się poddasz, Twoje ciało stanie się pustą skorupą. Jak będziesz go wtedy wspierać? Zresztą, wspierać stojąc i mając nadzieję, że wszystko będzie dobrze? - Chłopak usłyszał głos naukowca przebijający się przez wszechobecne krzyki. Wtem Noya zorientował się, że w dłoni trzyma anyżowy lizak. Wracając jednak do spraw mniej istotnych, Noya czuł pogłębiający się ból w swej klatce, który odbierał mu wszelkie siły. Upadł na kolana, wydając z siebie kolejny, żałosny krzyk cierpienia, któremu towarzyszyło uderzenie gromu i błyskawica, przecinająca niebo, daleko w kierunku, w którym spoglądał chłopak.

- W porę się kurwa odzywasz i to jakbyś wszystkie rozumy pozjadał. Odpyszczył uciekającym głosem, o ile mógł oczywiście, jeżeli nie to tylko tak pomyślał. Mimo tego wszystkiego, Nishinoya zirytował się. Wchodzi w super idealnym momencie mimo iż miał go wspierać chyba od początku. Facet gówno wie, chciał dla jego dobra odzyskać mu babkę, ale chyba w takim wypadku powinien mieć to gdzieś i dbać tylko o swoje sprawy. Najwyraźniej dla nikogo już nie można być miłym. Nadal go bolało, coraz bardziej, a jego zaklęcie powinno już działać coraz lepiej. Dlatego wyjebie lizaka i zaciśnie znowu ręce na ranie, czekając i w sumie walcząc, by jeszcze nie zdechnąć. Co jak co, ale miał jeszcze dosyć ciekawe rzeczy do roboty, a na pewno nie chciał umrzeć dla nieznajomych, głupich ludzi.