Dworzec FKP Oshibana

First topic message reminder :


Piękne, słoneczne i przede wszystkim bezchmurne popołudnie zapowiadało się cudownie mieszkańcom Oshibany. Życie tętniło w mieście jak zazwyczaj. Standardowo ruch skupiał się wokół stacji kolejowej, znajdującej się niemalże w centrum miasta. Można określić tę porę jako godziny szczytu. Ludzi na stacji jak mrówków i tyle... Hałas, gwar, ploteczki przy cieście w kawiarni i długie kolejki w kasach. Co chwila głos oznajmiający przyjazd, czy też odjazd jakiegoś pociągu. Jednym słowem sielanka w miejskim stylu połączona z pracą na najwyższych obrotach. Przynajmniej pozornie. Każdy chyba wie jak to rzeczywiście wygląda, gdy do okienka podejdzie siostra męża kuzynki koleżanki kasjerki. Ostatecznie jak na to spojrzeć, to zbliżała się powoli 14:00, a drzwi stacji niemalże nie zamykały się. Istna idylla, w której nikt nie spodziewa się jej końca. W końcu te uber pro strażnicze zabezpieczenia mają robić swoje i dwóch ludzików stojących nieopodal wejścia obroni wszystkich przed wszystkim. Po wejściu na stacje dało się też wychwycić jeszcze kilka osób w niebieskich uniformach strażniczych, jednak raczej nie zachowywali oni żadnego szyku. Kompletne lenistwo i brak dyscypliny. To jedna popijała sobie kawkę w cukierni, to inny rozmawiał z jakimś cywilem. W sumie wliczając tych dwóch przy wejściu może było ich 6.

*ogółem uznajmy 72h (3 doby) na odpis*

MG

Kolejna eksplozja wstrząsnęła dworcem, ciężko w tej sytuacji było powiedzieć co dokładnie eksplodowało, ale mag zatrzymał się i skulił. Fragment sufitu peronu, który odgradzał Touko od zombie, przechylił się, opierając o ścianę dworca, tworząc nad Touko "Zadaszenie". Dziewczyna klęcząc zdołała przeładować broń, rozległa się jednak kolejna drobna eksplozja, teraz na pewno w budynku samego dworca. posypały się fragmenty budynku. Kurz dostał się do oczu i gardła dziewczynki, która zaczęła zawzięcie kaszleć. Dzwoniło jej w uszach. Kiedy w końcu zdołała otworzyć łzawiące oczy, dostrzegła że zarówno za jej plecami jak i przed nią znajdowały się duże fragmenty gruzu, które sprawiły że znalazła się w pułapce. Zewsząd otoczona fragmentami dworca. W każdej chwili niepewne "Zadaszenie" mogło na nią upaść, mogła też tu zwyczajnie umrzeć z odwodnienia, w końcu było całkiem gorąco. Za to zombie i "Towarzysze" nie mieli jak się do niej dobrać. O ile jeszcze żyli...

Touko: 8 bełtów

...o dziwo poczuła się teraz dużo lepiej niż jeszcze przed chwilą, nawet pomimo ogólnej sytuacji i warunków tego miejsca. Przynajmniej nikt teraz nie da rady jej dotknąć i nie spróbuje jej pochwycić, a to dla niej znaczyło tak dużo, że swoje nowe więzienie przyjęła z ulgą, a nie z przerażeniem. Poza tym - znała już to uczucie, bo była już kiedyś więziona i świadomość braku ucieczki była czymś do czego się przyzwyczaiła. Teraz jedynie ta świadomość nabrała bardziej materialnych kształtów i nieco ciaśniej ją otaczała, no i tym razem w pewien sposób myślała o niej jako o bezpiecznej barierze, a więc poniekąd pozytywnie. Jednocześnie była jednak świadoma ironii swojego schronienia, które dość szybko mogło przeistoczyć się w śmiertelną pułapkę. Na ten moment jednak Touko zamilkła całkowicie, nawet oddech uspokoiła i wyciszyła, przysłuchując się otoczeniu. Czy słyszała co działo się poza jej pułapką? Czy słyszała jakieś głosy, może odgłosy umierania albo walki? Oczywiście, mogło być tak, że jej kaszel skutecznie uniemożliwiłby jej takie zachowanie, ale starała się go opanować na ile tylko mogła, jednocześnie przecierając oczy szybko i zawzięcie, starając się ochronić je od podrażnień. Wolała widzieć co się wokół niej działo, nawet, a może zwłaszcza jeśli było to coś złego.

Ostatecznie niepewnie podeszła do tego fragmentu jej pułapki, który na oko wydawał się być najmniej trwały i spróbowała go dotknąć, ale nie za mocno, nie za silnie, nie chciała całej tej szalonej konstrukcji na siebie zawalić. Może też w trakcie zamieszania nie zauważyła, a gdzieś w pobliżu była jakaś szczelina przez którą mogłaby się przedrzeć? Ostatecznie była całkiem drobna, więc a nuż... Generalnie jednak gdy znalazła to miejsce, które wydawało się być najłatwiejsze do odgruzowania to zaczęła powoli bawić się odgruzowywanie samej siebie. Ostrożnie i spokojnie, nie chcąc zawalić tego wszystkiego na siebie. Gdyby więc czuła albo lepiej - widziała, że "sufit" zaczyna się niebezpiecznie chybotać to zaprzestałaby na chwilę dalszego działania do momentu uspokojenia niebezpiecznego ruchu. Coś jednak robić musiała...

MG

Kaszel udało się Touko opanować na tyle, by mogła przysłuchiwać się odgłosom z zewnątrz. Nie słyszała jednak nic, oprócz trzaskających płomieni oraz cichych jęków. Może ktoś jeszcze żył? Może to te "Zombie" wydawały ten dźwięk? Ciężko powiedzieć. Odgruzowanie też nie było łatwym zadaniem. Tam gdzie Touko odkryła względnie możliwe do odsunięcia kawałki kamienia, dała radę je odgarnąć. Za nimi jednak, znajdowało się więcej kamienia. Widać zwalił się całkiem spory kawałek budynku i kto wie, w którą stronę ile gruzu było. Dostrzegała jednak kilka niewielkich szczelin, przez które wpadało światło. Znajdowały się one jednak nieco wyżej i dziewczyna musiałaby się nieco wspiąć, by spróbować przez nie spojrzeć. Bo na wychodzenie, były za wąskie.

Touko: 8 bełtów, 12 nieszczęścia

To w ogóle byłoby bardzo znaczące gdyby zginęła akurat w tym miejscu. W sensie, pomyślmy nad tym - w absolutnym osamotnieniu, względnej ciszy, w wypadku kompletnie bez znaczenia dla świata, nie wspominana przez nikogo i nawet nie wymagając pochówku - wszystko przecież było na miejscu. O dziwo, dziewczynka uśmiechnęła się gorzko do samej siebie, po chwili jednak uderzając mocno własną ręką w buzię, na tyle mocno by nawet łzy znowu pojawiły się na twarzy. Nie wydała jednak z siebie żadnego dźwięku, za to rozmyślając dalej nad objęciami śmieci faktycznie zaczęła się wspinać powolutku w kierunku szczelin, ostatecznie będąc ciekawą tego co przez nie zobaczy - śmierć, płomienie i katastrofę czy może coś innego? Uważała jednak przy tym by się nie potknąć i kroki stawiała stosunkowo wolno, macając wcześniej miejsce gdzie chciała postawić nogę nim faktycznie ją postawiła, tak by sprawdzić czy miejsce jest w ogóle stabilne. Najpierw popatrzeć przez szczeliny i ustalić sytuację tam na zewnątrz, a potem... potem pomyślimy co dalej. Najwyżej pobawi się dalej w odkopywanie samej siebie z tej strasznej pułapki.

MG

Touko była całkiem blisko popełnienia samobójstwa. No, nie do końca, ale jej myśli, po raz kolejny zapewne, pogalopowały w całkiem niebezpieczną dla niej stronę. Na szczęście solidny cios pięścią w twarz, przywrócił jej minimum trzeźwości umysły i pozwolił na nieco bardziej sprzyjające przetrwaniu czynności. Powolna wspinaczka była bardziej wolna niż mogło się wydawać. Kamień zdążył się nagrzać od szalejących wokoło płomieniu i nieprzyjemnie ogrzewał dłoń gdy go dotykano. Jednak Touko udało się dostać do szczeliny, jedynie nieco raniąc się opuszki palców i delikatnie rozcinając prawe kolano. Wyglądając na zewnątrz, nie dostrzegła jednak nic. Znaczy dostrzegła, niebo, i więcej kamienia. Niestety gruz ułożył się tak, by scen batalii dostrzec nie mogła. Cały świat, przeciwko niej! Usłyszała za to kroki.-Ktoś przeżył?-Powiedział jakiś męski głos.-Nie wydaje mi się.-Odpowiedział mu inny męski głos. Ktoś tu był! I żył! I nie wyglądało by walczył z zombie!

Touko: Nieszczęście 21, 8 bełtów, 75MM

- Ra... ratunku... pomocy! - krzyknęła dziewczynka, chociaż należy nadmienić, że chwilę zawahała się nim to zrobiła. Ostatecznie, jeśli teraz nie skorzystałaby z pomocy innych by się stąd wydostać to prawdopodobnie nigdy by się nie wydostała. I choć cholernie wzbraniała się przed korzystaniem z pomocy innych, to jak nie teraz, to prawdopodobnie już nigdy z żadnej pomocy nie skorzysta, a to byłoby co najmniej problematyczne bo sugerowałoby jej śmierć, a co za tym idzie koniec jej zadania, jej misji, jej krucjaty. Chociaż to też było problematyczne. Tak, bardzo problematyczne. Krzyknęła więc jeszcze raz, tak na wszelki wypadek, a następnie postanowiła się trochę odsunąć od miejsca, z którego zawołała. Jeśli tu podejdą, to być może jej pomogą, i to byłoby bardzo mile widziane, ale... mogło stać się coś niedobrego. I myśląc właśnie o tym czymś Touko zaczęła po prostu płakać, jednocześnie dalej starając się między jednym a drugim szlochem wołać o pomoc.

MG

Słysząc krzyk Touko, zarówno głosy i jak i kroki ucichły. Na pewno została usłyszana, czuła to w kościach. Po chwili jej uszu dobiegły również szepty, chociaż nie była w stanie powiedzieć o czym owe głosy rozmawiają. Dopiero po kolejnej chwili usłyszała jak ktoś podchodzi do kupki gruzu którą była otoczona.-Khem...-Odkaszlnęła osoba po drugiej stronie i zamilkła na chwilę.-Nic ci nie jest...?-Zapytała postać po drugiej stronie znów milknąc na chwilę.-Jesteś tam sama, czy może jest ktoś jeszcze?-Dodał głos gdy tylko zakończył bardzo zajmującą czynność nic nie mówienia. Na chwilę obecną jednak właściciel głosu nie rozpoczął działań mających na celu jej ratunek.

Touko: Nieszczęście 31, 8 bełtów, 75MM

Nie miało znaczenia o czym głosy rozmawiały, Touko i tak była przekonana, że nic dobrego te szepty jej nie przyniosą. Może już zaczęli spiskować jak jej bardziej dokopać, albo jak ją wykorzystać, albo jak zadać jej więcej bólu. Na tego typu sytuację automatycznie się przygotowywała nawet bez konieczności pomyślenia o tym. Zazwyczaj jednak to nie były szepty, a pełnoprawne krzyki lub rozmowy, które nie próbowały schować i skryć przed nią swoich złośliwych intencji. Tak, do tego, że ludzie mają wobec niej bolesne zamiary Touko była absolutnie przyzwyczajona i nigdy się temu nie dziwiła. Po prostu kolejny raz zrobiło się jej przykro, tak jak zazwyczaj to się działo, gdy uświadamiała sobie kolejny raz jak ten świat w stosunku do niej się zachowuje. A potem padły pytania i Touko przepełniona już złymi myślami roztaczała scenariusze tego co za chwilę się wydarzy w zależności od tego jak odpowie.
- ...sama. - odpowiedziała siąkając głośno nosem. - ...boli mnie ręka, nie mogę nią ruszać... - skłamała też, być może bezcelowo, a być może po to, by ci, którzy byli po drugiej stronie poczuli się pewniej. Może myślą, że ona jest potworem? Takich też znała... - ...pomocy... - zapiszczała cicho dalej znajdując się w tym "kurhanie".

MG

Po odpowiedziach które padły z jej ust, przez chwilę panowała cisza, by następnie zostać zastąpiona szeptami, zapewne pomiędzy osobami na zewnątrz. Na tyle cicho że niestety Touko nie rozpoznawała poszczególnych słów. Nie wiedziała ile czasu minęło, ale w końcu część jej więzienia upadła na ziemię. Zaburzyło to niestety całą konstrukcją i sufit zaczął spadać Touko na głowę, szybko został jednak zatrzymany przez rękę jej wybawiciela, który z ogromną łatwością trzymał kawałek stropu. Człowiek ten nie był za wysoki ani za gruby, ot przeciętny jeśli chodzi o budowę ciała. Ubrany w czerwony płaszcz i czarne spodnie. Na głowie miał maskę plague doctora i czerwony cylinder.-Wyjdź dziecko... już... nic ci nie grozi-Nie brzmiał jednak i nie wyglądał, jak osoba godna zaufania.

Touko: Nieszczęście 42, 8 bełtów, 75MM

Touko nie potrzebowała dodatkowego wyjaśnienia i nawet widok człowieka, który już na pierwszy rzut oka wyglądał przerażająco nie mógł w tym momencie zabić jej instynktownej chęci wybiegnięcia z pułapki, w której się znalazła. Zaraz też po wybiegnięciu, o ile po drodze nie potknęła się i nie zahaczyła o coś stopą, rozejrzałaby się po okolicy i sprawdziła co działo się na zewnątrz. Już wcześniej myślała o tym, że wpada w jakąś chorą pułapkę, więc gotowa była na widok zmierzających w jej kierunku dłoni odbić ciałem w bok i się gdzieś przeturlać, byle tylko nie dać się komukolwiek złapać, a teraz ta czujność jeszcze się wzmogła, tak by się w postanowieniu tego działania upewnić. Gdyby jednak nikt nie próbował jej od razu łapać i dotykać to po prostu stanęłaby z boku i z wzrokiem wbitym w ziemię podziękowała pod nosem za pomoc. Tak czy siak czuła się niesamowicie niekomfortowo w obecnej sytuacji.

MG

Touko szybko ruszyła i kiedy tylko mijała, stojącego w drodze do wyjścia, wybawiciela, ten wyciągnął ku niej dłoń. Szybko odskoczyła, ledwo ledwo mijając jego dłoń. Teraz dostrzegła że ogień dalej wesoło płonął, zombie były martwe, tak samo jak jej "Towarzysze". Na dodatek nadal żadna droga specjalnie na dworzec nie prowadziła. Prócz jej wybawiciela był tu jeszcze jeden osobnik. W czerwonym płaszczu z kapturem który zakrywał całą jego twarz. Stał nieco dalej i spoglądał w ich stronę.-Całkiem żwawo jak na ranną-Powiedział mężczyzna w masce, opuszczając dłoń.-Może staniesz spokojnie bym mógł uleczyć twoją rękę i sprawdzić w jakim stanie się znajdujesz?-Zapytał rozkładając ręce i zbliżając się powoli do Touko

Touko: Nieszczęście 55, 8 bełtów, 75MM