Dworzec FKP Oshibana

First topic message reminder :


Piękne, słoneczne i przede wszystkim bezchmurne popołudnie zapowiadało się cudownie mieszkańcom Oshibany. Życie tętniło w mieście jak zazwyczaj. Standardowo ruch skupiał się wokół stacji kolejowej, znajdującej się niemalże w centrum miasta. Można określić tę porę jako godziny szczytu. Ludzi na stacji jak mrówków i tyle... Hałas, gwar, ploteczki przy cieście w kawiarni i długie kolejki w kasach. Co chwila głos oznajmiający przyjazd, czy też odjazd jakiegoś pociągu. Jednym słowem sielanka w miejskim stylu połączona z pracą na najwyższych obrotach. Przynajmniej pozornie. Każdy chyba wie jak to rzeczywiście wygląda, gdy do okienka podejdzie siostra męża kuzynki koleżanki kasjerki. Ostatecznie jak na to spojrzeć, to zbliżała się powoli 14:00, a drzwi stacji niemalże nie zamykały się. Istna idylla, w której nikt nie spodziewa się jej końca. W końcu te uber pro strażnicze zabezpieczenia mają robić swoje i dwóch ludzików stojących nieopodal wejścia obroni wszystkich przed wszystkim. Po wejściu na stacje dało się też wychwycić jeszcze kilka osób w niebieskich uniformach strażniczych, jednak raczej nie zachowywali oni żadnego szyku. Kompletne lenistwo i brak dyscypliny. To jedna popijała sobie kawkę w cukierni, to inny rozmawiał z jakimś cywilem. W sumie wliczając tych dwóch przy wejściu może było ich 6.

*ogółem uznajmy 72h (3 doby) na odpis*

Panda westchnął. To wszystko go po prostu nudziło, tak strasznie nudziło. No i było upierdliwe... niesamowicie, niesamowicie upierdliwe. Chwycił więc worki z pieniędzmi i po raz ostatni rozejrzał się "Dworcu" Oczywiście chwilę wcześniej miecze wsunął do pochw. Zaraz po tym pomyślał o karczmie w której spotkał tych o to ludzi. O karczmie w której wszystko się zaczęło. To tam bowiem teraz mieli się skierować. Jak dalej potoczą się ich losy...? Wszystko się wyjaśni, no i to już całkiem niedługo. Miał tylko nadzieję że ich szef wymyślił coś ciekawszego niż to co działo się tutaj bo to, była jednostronna rzeź a nie ciekawa i interesująca gra. Dlaczego znów musiał trafić na maniaka owładniętego pragnieniem władzy? Obecnie bowiem właśnie tym był dla niego Player który poza chęcią zdobycia władzy nie robi,ł nic co czyniło by go osobą ciekawą. Tak czy siak kto wie, może Player się poprawi? Bo według Pandy Phantom był ciekawszy, dużo bardziej nadawałby się na szefa mrocznej gildii. Nim kierowało prawdziwe zło, nie jak iluzja którą posługiwał się Player.

Jak wszystko będzie ok to z/t

I zaczęła się... ostatnia? ... gra Playera. Kto mógłby przypuszczać, co się teraz stanie? Kto mógł wiedzieć, iż plany Gracza skończą się tak, a nie inaczej? Czemu życie musi rzucać kłody pod nogi? Dla tych, co chcieliby wiedzieć, co się stało, można to streścić jednym słowem... Nic? Jednak czy to była prawda? Po tym, co nastąpiło na stacji, pewnie każdy wkrótce usłyszy z jakichś źródeł o Luminous Night. Dlaczegóż to? Po teleportowaniu się całej czwóreczki, nastąpił kolejny atak paniki tego dnia, a wszyscy którzy słyszeli ogłoszenie Playera, w akcie desperacji postanowili pójść za sugestią, a może po prostu ich ostatnią nadzieją na przeżycie... Tak więc nawet jeśli ze stacji zostały w sumie szczątki, bo jakby nie patrzeć coś przetrwało, to odbudowa zajmie co najmniej parę dobrych miesięcy... Co natomiast z spółką zuo? Trochę to dziwne, ale niewiedza raczej usprawiedliwia poczynania, bo nie ma to jak przenieść się zostawiając bomby do miasta, w którym podłożono bombę...
W każdym bądź razie suma summarum, czy jak to tam szło... Dworzec opuściła spora ilość osób, aczkolwiek nie wszyscy jeszcze żywi, niespetryfikowani ludzie, którzy mogli teraz roznosić najprzeróżniejsze plotki na temat nowej, a może pierwszej prawdziwie złej gildii od dawnych czasów...

Stan:
Player - 22%MM, strój ochroniarza. -> 5PD
CR - masz na sobie yukate. -> 3PD
Panda - 88%MM, nieznacząca rana na lewym boku, wziąłeś te worki, których nie wziął Phantom (czyt. worki Kagamiego) -> 5PD
Phantom - 90%MM, dość poobijany z swoimi workami. -> 4PD

Kasę rozdzielicie sami, a dokładniej jakieś... 9.000''+9.000''+5.400''+2.800'' = 26.200''
Możecie to omówić w karczmie, w której pojawicie się nagle i znikąd... A jeśli weszło już to z dniami, to tak z 4 dni przerwy od misji?

Podróże były częścią jej życia. Dziewczynka, jakoś tak się to ułożyło, zbyt dużo czasu nie spędzała w jednym miejscu. Zawsze coś pchało ją dalej i dalej, choć żadna z jej podróży nigdy nie wiązała się z nadzieją na znalezienie lepszego miejsca, bo bardzo jasne było dla niej, że w obecnym świecie nie ma dla niej miejsca, nieważne jak ciężko by go szukała. Podróżowanie pozwalało jej jednak na jakiś czas zapomnieć o codzienności. Gdy przyglądała się przemykającym za szybą krajobrazom, na chwilę jej myśli mogły rozpierzchnąć się na tyle, by nie męczyć jej nieustannym przypominaniem o tym co było i o tym co będzie. Jej oczy tylko wtedy zaznawały na chwilę spokoju i nawet na krótki czas potrafiły utracić swój standardowy atrybut zaczerwienia widocznego od razu na pierwszy rzut oka każdemu z przechodzących obok niej ludzi.

Teraz gdy siedziała sobie na ławce na jednym z peronów tu się znajdujących, z kapturem zaciągniętym mocno na głowę i wzrokiem wbitym w ziemię, czekając na kolejny pociąg, byle gdzie, gdziekolwiek, myśli znowu zaczynały dawać o sobie, a ciche pociąganie nosem mogło być słyszalne tylko dla ludzi, którzy naprawdę chcieliby je usłyszeć. Tych za wielu jednak nie było, ostatecznie lepiej było za bardzo nie zwracać uwagi na brudną, pewnie bezdomną dziewczynkę.

MG

Touko siedziała sobie na peronie, niczym grzeczny bezdomny. Czekała na pociąg? Na to aż ktoś jej rzuci nadgryzioną bułkę czy kilka klejnotów? No, coś na pewno robiła, ale ciężko było powiedzieć co, skoro jej myśli i tak zawsze były negatywne. Równie dobrze można było powiedzieć, że właśnie próbowała popełnić samobójstwo. Dźwięk nadjeżdżającego pociągu mógł poruszyć pewne trybiki w jej głowie i zacząć kusić wizją zamienienia się w marmoladę pod jego kołami. Nikt by nawet nie zapłakał. Masa ludzi ustawiła się niedaleko torów, czekając aż pociąg nadjedzie a oni wtłoczą się do środka. Następne sekundy minęły Touko bardzo szybko. Dawno nie oglądała takiej sceny. Nawet z jej zdolnościami. Zobaczyła jak pociąg nadjeżdża, niebezpiecznie szybko. Odległy huk jakby coś pękło. Metalowa maszyna przechyla się i ścina stojących przy torach ludzi niczym kosa zboże. Krew i wnętrzności są wszędzie, w tym na Touko. Lokomotywa uderza o kasę z biletami zabijając sprzedawcę. Żyje tylko kilka osób które jak Touko siedziały, lub stały dostatecznie daleko. No i te, które znajdowały się w budynku. Wagony i lokomotywa eksplodują. Eksplozja uszkadza dach stacji, który spada zabijając jeszcze kilka osób znajdujących się w środku i odcinając ich od wyjścia. Wyjście z peronu odcina przewrócony pociąg. Wszystko płonie. A Touko siedzi, jakby w centrum chaosu

Spoiler:

Oczy Touko powiększyły się do nienaturalnie dużych rozmiarów. Gdyby tylko mogły to pewnie wypadłyby jej z oczodołów i potoczyły się po ziemi, dołączając w ten sposób do innych mniej lub bardziej przypadkowych części ciała martwych już ludzi, które to leżały teraz praktycznie wszędzie. Tak, jej nienaturalnie mocno otwarte oczy chłonęły sceny, których była świadkiem, zauważały każdy najmniejszy element i wywoływały w niej mieszankę przerażenia, smutku i problemów żołądkowych. Chwilę później upadła na kolana, a następnie zwróciła tę niewielką dawkę jedzenia, którą dzisiaj przyjęła. Szczęście w nieszczęściu, nie jadła dzisiaj za dużo. Do wymiotowania była już na tyle przyzwyczajona, że po dokonanym akcie otarła brudnym rękawem załzawione oczy i podniosła się na nogi, nawet nie ścierając z siebie krwawych śladów, które tragedia na niej pozostawiła. Na swój sposób dziwiła się sama sobie, że po takim czasie tego typu obrazki wciąż wywoływały na niej wrażenie. Może od tego typu reakcji po prostu nie dało się uciec? W pewnym momencie złapała się na tym, że liczyła ciała, a przynajmniej próbowała zliczyć ile osób właśnie umarło. Nawet nie miała wątpliwości, że to dzięki niej świat właśnie pozbył się części swojej populacji. Niewielkiej i pewnie niewiele znaczącej, lecz nie przeszkodziło to palącemu poczuciu winy w ponownym odezwaniu się w środku serca dziewczyny. Jęknęła cicho pod nosem starając się powstrzymać łzy, odwrócić wzrok od tragedii. Musiała się jeszcze zastanowić czy zabijanie ludzi również zgadzało się z jej poglądem na świat i czy rozszerzanie wpływu swojej klątwy w ten sposób też było sensowne. Póki co jednak, co chwila pocierając szybko czerwieniące się oczy ruszyła w kierunku kilku osób, które wciąż były żywe.

...na ich nieszczęście. Przecież była małym dzieckiem, które miało pecha się tu znaleźć. Może w obecnej sytuacji wykażą odrobinę współczucia i jej pomogą, a przez to skażą siebie na pecha? A może potraktują ją jak wszyscy inni i odrzucą gdzieś na bok? Tak czy siak, klątwa musiała trwać. Idąc, na ile to było możliwe, uważała na otoczenie - nie szła tam, gdzie wydawało się, że coś może się zawalić albo tam gdzie płomienie były zbyt silne. Musiała żyć.

MG

Następne sekundy - a może to były minuty? - wcale nie miały przynieść ulgi. Były równie szybkie i pełne beznadziei, jak niedawno zaobserwowana przez Touko scena. Lgnąc w kierunku w zasadzie kogokolwiek, dziewczynka mogła oglądać istny chaos. Jakiś mag próbował gasić płomienie zaklęciem wody, lecz tych były za dużo i już po chwili jego szata zajęła się ogniem. Ten w napadzie paniki potknął się i upadł wprost na płonący metalowy wagon, wrzeszcząc z bólu. Jakaś kobieta, której dolną połowę ciała zmiażdżył kawałek dachu, miała to nieszczęście by dalej żyć. Złapała jakiegoś przechodzącego obok mężczyznę za nogę, jej agonalne spojrzenie prosiło o ratunek, jednak spanikowany mężczyzna wyrwał się jej i odbiegł. W zasadzie dość szybko - a może wcale nie było to szybko? - wszyscy pozostali przy życiu ludzie, w tym Touko, zebrali się przy drzwiach do stacji. Te jednak przez fragmenty dachu po drugiej stronie, nie chciały się otworzyć. Zresztą czy miało to znaczenie skoro wyjście ze stacji również blokował fragment dachu? Jednak jeśli uczestnicy tego wydarzenia myśleli że to koniec ich nieszczęścia to byli w błędzie. Okropne zawodzenie dobyło się od strony pociągu i Touko mogła zaobserwować jak z płomieni wypełza coś, co kiedyś mogło być człowiekiem. Zwęglone zwłoki pozbawione połowy głowy prawej nogi, czołgały się w ich stronę dalej płonąc. Było to przerażające nie tylko ze względu na wygląd ciała, ale też ze względu na fakt że te, dalej się ruszało. Choć szans na to by ta osoba żyła, na pewno już nie było. A po chwili z płomieni, wyszedł kolejny płonący osobnik i pojękując, ruszył za czołgającym się zwęglonym towarzyszem, w kierunku stłoczonych na peronie żywych. Była ich wraz z Touko szóstka. I nie byli uzbrojeni.

Touko: 10 Nieszczęścia

Teraz dopiero, gdy Touko w zdumieniu obserwowała poruszające się sylwetki, zrozumiała, że jednak życie jest integralnym fragmentem jej przekleństwa. Śmierć była tylko kolejną formą ucieczki bliźniaczo podobną do życia w ułudzie szczęścia. Gdy słabsze jednostki nie były w stanie poradzić sobie z rozpaczą, którą musiały przyjąć by poznać prawdę o świecie, to właśnie wtedy uciekały się one do samobójstw albo do czynów uznawanych potem przez innych za heroicznych, w istocie zaś będących de facto ostatnimi podrygami nadziei. Touko w niemej fascynacji przyglądała się sylwetkom, które poruszały się w jej kierunku, zapominając o tym że być może mają wrogie intencje, zapominając też o broni, którą przy sobie miała, skupiając całą uwagę na ich wyglądzie. Łzy w jej oczach były czymś, do czego się przyzwyczaiła i nie odczuwała już nawet potrzeby ich ocierania, ba, bez tej charakterystycznej wilgoci czuła się absolutnie dziwacznie, jakby nie była sobą. Teraz jednak by widzieć zbliżające się ciała lepiej otarła rękawem szybko oczy. Dopiero wtedy rozejrzała się też wokół siebie spostrzegając kilku ludzi, którzy podobnie jak ona mieli wciąż pecha być żywymi.

...była klątwa. Nie powinna była o tym zapominać i powinna była zachowywać się jak na klątwę przystało.
- ...wszyscy zginiemy... - załkała cicho, zwracając oczy w kierunku osoby najbardziej podatnej na panikę, czyli wydającej się na najbardziej przerażoną. - ...boję się, proszę, zróbcie coś...! - dodała, szczerze mówiąc wcale nie kłamiąc, bo faktycznie to z czym miała teraz kontakt było dość przerażające. Była przyzwyczajona do pogardy, bicia, poniżania i nieludzkiego traktowania, ale nie miała okazji widzieć tego, co widziała teraz. Dlatego nie musiała nawet udawać czegokolwiek, a że przy okazji mogła wyzwolić w innych dodatkową rozpacz i smutek - to wszystko układało się dla niej w logiczną całość. Jeśli tylko los jej na to pozwoli, to przed śmiercią i tych ludzi, uda się jej jeszcze wyzwolić ich z okowów tego świata.

...albo przynajmniej w pełni świadomie tak się łudziła, wiedząc że wcale nie tak łatwo było zrozumieć istotę świata. Na pewno nie tylko dzięki jednemu, pojedynczemu, nawet tak okropnemu doświadczeniu. Ale i tak dziewczynka była wdzięczna żywym gorejącym trupom. Na ten moment upadła jednak na kolana, a następnie przeczołgała się bliżej wyjścia, nawet jeśli to było zablokowane, łkając wcale nie tak cicho. Może pozostała część "jej grupy" wykoncypuje coś interesującego. Może jak zwykle o niej zapomną. A może stwierdzą, że lepiej rzucić ją, jak śmiecia, w oblicza płomiennego ludu...

MG

Kiedy Touko zaczęła zawodzić, kobieta którą dziewczyna wybrała sobie na swoją "Ofiarę", pisnęła i rzuciła się w kierunku dworca, bijąc we fragment dachu pięściami i łkając. Touko podążyła za nią, również próbując - lub jedynie udając - opuścić to miejsce. Jednak nie tylko kobieta spanikowała. Grubszy mężczyzna rzucił wieloma niecenzuralnymi słowami a potem sam rzucił się w kierunku dworca, brutalnie odpychając zarówno kobietę jak i Tokuo.-Przydajcie się do cz-czegoś wy... kurwy. I zacznij-zacznijcie odgarniać kamienie-Wystękał płacząc i faktycznie odrzucając co mniejsze przeszkody zalegające pod drzwiami. Pozostała trójka, próbowała walczyć z płonącymi truchłami. Jeden mężczyzn odpychał je z pomocą metalowej rurki, inny natomiast uderzał urwanym krzesłem. Jako że pokryte ono było tkaniną, dość szybko zajęło się ogniem. Chwilę po tym Touko usłyszała wrzask mężczyzny który nie zdążył puścić krzesła a ogień już zaczął trawić jego ciało. Raczej nie wyglądało to na naturalne rozprzestrzenianie się tegoż. Ostatni z mężczyzn walczących z zombie wydawał się być jakimś magiem, ale raczej nieporadnym i słabym. Mała szansa by nawet należał do gildii. W tej chwili wyciągał z rękawa karty i rzucał nimi w zombie. A Touko miała przecież kuszę i bełty. Po wybuchu co prawda upadły, ale widziała je też obok. I mogła pomóc...

Touko: Nieszczęście 20

Mimo słów grubszego faceta dziewczyna przyglądała się z dziwną dozą fascynacji w oczach jak ogień trawił ciało jednego z "obrońców" w tej przedziwnej drużynie naprędce skleconej z pozostałych przy życiu ludzi. Widok ognia przypominał jej pewne zdarzenie z przeszłości, o którym myślała, że już zapomniała, a które jednak zalegało gdzieś w głębi jej świadomości. Na całe szczęście ślady po ogniu na jej ciele nie był już aż tak widoczne, aczkolwiek części z nich miała się nigdy nie pozbyć. Nie miała ich zbyt wielu, bo ludzie z jej stron szybko zorientowali się, że nad ogniem trudno panować i łatwo byłoby pójść o krok za daleko, krok którego cofnąć by się nie dało, więc z krokiem obcować zaprzestali. Wspomnienie jednak płonęło w jej pamięci.

Dopiero po chwili zorientowała się, że tamten gruby mówił i do niej. Nie dotarło do niej od razu bo użył liczby mnogiej, a zazwyczaj używano liczby pojedynczej w jej towarzystwie gdy się do niej zwracano. Nawet przez chwilę wskazała na siebie palcem, zanim gdzieś kątem oka dojrzała swoją kuszę - jedną z nielicznych rzeczy, które faktycznie posiadała. Oczywiście, pewnie w którymś momencie (może teraz?) miała ją stracić, ale na ten moment nie chciała pozwolić by kusza tak szybko poszła w zapomnienie dlatego dziewczynka rzuciła się do niej, dosłownie odpychając na bok wszystkich, którzy byliby w pobliżu i przeszkadzali jej w dotarciu do niej. Następnie gdy już jej dobyła obejrzała się z powrotem na ognisty lud... następnie spojrzała na kuszę, a potem przypomniała sobie słowa grubego.

...z cichym łkaniem i kątem oka obserwując zmagania dziwnego karcianego maga z przeciwnikami zaczęła robić jak jej kazano czyli odgarniać w kamienie, starając się jednak stanąć nieco na uboczu, tak by nie być za blisko reszty osób "kamieniarskich". Jeśli wszystko pójdzie jak należy to karciany niedługo padnie, a Touko zyska kolejny powód do smutku. Choć tak naprawdę chciała włączyć się do akcji, gdy ten już zacznie płonąć. Gdyby musiał żyć z spopieloną skórą... czyż to nie byłoby powodem do rozpaczy?

MG

No więc Touko postanowiła że po wzięciu kuszy będzie dobrą dziewczyną i zajmie się odgarnianiem kamieni. Robienie tego jedną ręką nie było tak szybkie i sprawne jak robienie tego dwiema, ale jakoś szło. Mag który walczył okazało się że ma jeszcze nie jednego asa w rękawie i rzucona przez niego karta zmieniła się w żabę. Nieskuteczności tego zagrania można się rzecz jasna było spodziewać. Dlatego też mag wycofał się w kierunku reszty, zaś facet z drągiem został kolejną ofiarą zombiaków. Na jego krzyk zareagował agresywny facet, który odrywając wzrok od gruzu dostrzegł kuszę w ręce Touko. Zrobił się bardziej purpurowy na twarzy niż wcześniej i zaczął iść w stronę dziewczyny.-Ty głupia pizdo, dawaj te kjusze-Wykrzyczał plując na wszystkie strony.

Touko: 30 nieszczęścia

Niestety dla proszącej o jej uzbrojenie osoby, Touko nie zamierzała się rozstawać z kuszą, słysząc dobrze jej kojarzoną rozpacz i niechęć w głosie drugiej osoby, dziewczynka bardzo szybko postanowiła nabrać trochę dystansu do krzyczącego na niej mężczyzny, odruchowo unosząc też kuszę w jego kierunku. To nawet nie to, że się go jakoś specjalnie bała, ot raczej był to odruch mający zasygnalizować, że to on jest powodem jej obecnego zachowania. Kusza prawdopodobnie (?) była też załadowana, więc mogłoby to robić o tyle większe wrażenie na człowieku.
- ...mówi się kusza... - załkała cicho w jego kierunku z niepewnością w głosie, a następnie szybkim spojrzeniem rozejrzała się wokół siebie, czy przypadkiem w jej kierunku nie zbliżają się ogniste potwory. Gdyby natomiast mężczyzna wyrwał się w jej kierunku, dziewczynka momentalnie zamierzała wtedy posłać jednego bełta w jego nogę - nie chciała go przecież zabijać, od tego tu był kto inny. Powoli jednak zaczynała się zastanawiać czy przypadkiem nie powinna zacząć bardziej martwić się o swoje życie. To było jednak w jej przypadku niezmiernie trudne - ona już o swoim życiu nie myślała w kategorii jakiegokolwiek daru, cudu czy ogólnie dobrej rzeczy. Ona po prostu żyła bo tak musiało być, dlatego myśl o utracie własnego życia była dla niej całkiem abstrakcyjna. Niemniej... gdyby ogniste potwory zamierzały zbliżyć się zbyt blisko do ludzi odgarniających kamienie, to Touko spróbowałaby i je ustrzelić, celując im w głowę, tak by szybko pozbawić ich zdolności dalszego działania. Bo przecież strzał w głowę zawsze działał, prawda?

MG

Oj kusza była przedmiotem z którym Touko rozstawać się nie chciała. Mężczyzna jednak nie uznał, że dziewczyna strzeli, a jeśli nawet to nie zakładał że trafi. Tak też rzucił się w jej kierunku dość szybko kończąc z Bełtem zanurzonym w udzie. odległość nie była jednak duża więc teraz, kwiląc z bólu na ziemi był na wyciągnięcie ręki do dziewczyny. I to mimo tego że ta się odsunęła. Ale spokojnie, był zbyt zajęty płakaniem i trzymaniem się za ranioną nogę. Potwory faktycznie zbliżyły się niebezpiecznie blisko. Touko zajęła się przeładowaniem kuszy-Ona współpracuje z potworami-Zakwilił mężczyzna u stóp Touko, teraz kobieta i mag zwrócili uwagę na kuszę w rękach Touko i leżącego u jej stóp człowieka. Wyglądało na to że ilość potworów z jaką musiała zmierzyć się Touko, właśnie wzrosła. Tyle dobrego że przed zombiakami osłaniał ją kawałek dachu. Wpierw więc, dopadną jej "Towarzyszy".

Touko: 41 nieszczęścia. 9 bełtów

Ale to nie była prawda! Touko spojrzała najpierw na mężczyznę, ale wbrew pozorom w jej oczach nie było wcale widać niedowierzania, a raczej cichą akceptację faktu, że znowu innym łatwiej było posądzić ją o bycie kimś złym, potwornym i okropnym. No tak, mogła się tego spodziewać. Mogła uciec z wioski, ale najwidoczniej wioska nigdy nie opuściła jej, w jakiś dziwny, metafizyczny i metaforyczny sposób. Wciąż jednak odczuwała smutek z powodu tego co zaszło. Nie sprawiło jej przyjemności wystrzelenie bełta w tego faceta i teraz w jej oczach pojawiły się szybko łzy, a ona sama zaczęła cicho kwilić pod nosem, tak że ciężko właściwie było zrozumieć co się konkretnie działo. Zwróciła się jednak do ludzi, którzy teraz mogli stać się jej przeciwnikami tylko z powodu kilku słów tego tutaj faceta. Ach, rozpacz, jak zawsze znalazła do niej odpowiednią drogę...
- Nie... nieee... to on mnie... nie... - wyszeptała cicho między kolejnymi bolesnymi wstrząsami płaczu, jednocześnie potrząsając kuszą wycelowaną teraz w resztę ludzi, którzy mogli jej zagrozić. - Nic wam... nie chcę nic od was... nie chcę was skrzywdzić... - dodała, ale wciąż gotowa była na wystrzelenie kolejnego bełtu z kuszy, gdyby zaszła taka potrzeba (czyt. ktoś znowu do niej się zbliżył niebezpiecznie). Tak samo jednak próbowałaby wystrzelić bełt w kierunku faktycznych przeciwników, starałaby się jednak trafić ich w nogę albo nawet lepiej w rękę, o ile byłoby to możliwe. Jeśli reszta ludzi tutaj miała odczuć prawdziwą rozpacz, to musieli się z nią zmierzyć, a ona nie mogła w tym za bardzo przeszkadzać. A ten fakt sprawiał jej jeszcze więcej bólu. - Aaaaaaaaaa! - zapłakała głośno, niemalże krzycząc. Ostatecznie była tylko bardzo nieszczęśliwym dzieckiem. Z bronią w ręce.

MG

Touko zdecydowanie nie wyglądała na masterminda tego wydarzenia. Ale... to mogła być pułapka! W każdym razie ludzkie umysły przedziwna rzecz i czasem łatwiej było im obwinić małą dziewczynkę, niż spojrzeć prawdzie w oczy. Tym razem jednak, nikt nie próbował jej skrzywdzić. Chociaż tyle. Odezwał się do niej mag.-Hej, mała, spokojnie. Po prostu... po prostu daj mi tą kuszę dobrze? Za nim się zranisz. Ona może nam pomóc.-Słychać było zdenerwowanie w jego głosie, gdy kątem oka obserwował zbliżające się truchła. Panika coraz bardziej przejmowała nad nim kontrolę. Kobieta wybuchnęła płaczem i zaczęła uciekać w drugą stronę. Jeden z trupów rzucił się na nią i w tym samym momencie w jego biodrze utknął bełt Touko. To go jednak nie zatrzymało. Kobieta wrzasnęła, zaczynając płonąć. Mag widząc że trupy są coraz bliżej i widząc że Touko znów musi przeładować kuszę, rzucił się w jej stronę by wyszarpnąć jej broń.

Touko: 52 nieszczęścia, 8 bełtów

Dlaczego ten mag tak bardzo jej nienawidził i tak bardzo jej nie ufał? Być może podskórnie odczuwał, że Touko była w istocie tym kim była i dlatego napawało go to obrzydzeniem do jej osoby? Dopóki zachowywał jeszcze dystans to dziewczynka odczuwała dyskomfort ale tylko nieznaczny, gdy jednak nagle postanowił szybko się zbliżyć i to mimo jej pokazu całkiem użytecznych umiejętności łuczniczych, jednocześnie wchodząc w jej strefę komfortu, jej prywatną strefę, dziewczynka momentalnie odczuła, że poziom jej dyskomfortu wystrzelił w niebiosa. Nawet bardziej podświadomie niż świadoma momentalnie zużyła nieco swojej energii magicznej, podnosząc stopień nieszczęścia o 50 (25MM), tak by sięgnął on tego poziomu, kiedy coś złego musiało się już wydarzyć. Jednocześnie jednak zaaferowana obecną sytuacją nie miała tyle w głowie rozumu by szybko spróbować w jakiś sposób ukierunkować jej pecha. Załkała tylko głośniej gdy jej klątwa miała znowu unaocznić się na oczach innych, tym bardziej że za każdym razem gdy to się działo odczuwała fizyczny ból. Padła więc na kolana, wciąż jednak w szaleństwie próbując przeładować kuszę i obronić się od przeciwnika przy jej pomocy, gorączkowo też rozglądając się w poszukiwaniu faktycznego efektu jej działania.

Cokolwiek się zaraz wydarzy na pewno zbliży ją do jej ostatecznego celu. W jakiś sposób.

Rzut = 63.