Wioska lotosu

First topic message reminder :

Była to niewielka wioska, miejsce wypoczynkowe i atrakcja krajobrazowa Pergrande. Jezioro to miało jakieś 2km szerokości i 6km długości. Na całej swojej powierzchni, porośnięte było kwiatami lotosu, tak że ciężko dostrzec było taflę wody. Jezioro to jest bardzo zimne, głębokie i niebezpieczne, ze względu na ryzyko zaplątania się w roślinność. Przez całe jezioro przebiegają dwa drewniane mosty, jeden wszerz i drugi wzdłuż, które spotykają się po środku, znajduje się tam kilka ławek i mała chatka z punktem gastronomicznym. Do tego właśnie całe jezioro otacza wioska. Pełno jest miejsc spacerowych, karczm oraz sklepów. Jezioro to posiada też dwie legendy. Pierwsza mówi o potężnym zaklęciu ukrytym na jego dnie, a druga legenda mówi o tym, że raz na tysiąc lat jeden z kwiatów lotosu, zakwita na czerwono i rodzi się z niego Bogini jeziora.

~

MG

O tej porze roku, przyjezdnych było dużo mniej, tak też wszyscy zostali zakwaterowani w największej karczmie "Miska ryżu". Trójka przybyszów, przybyła tu świetnie wiedząc w jakim celu, dzięki znajomości Pergrandzkiego. Ostatni z nich, Twój Stary, znalazł się tu przypadkiem. Będąc na wczasach w Pergrande, znalazł w jednej z karczm zlecenie. Konsultując się na migi z karczmarzem, dogadał się, że to właśnie tutaj ma przybyć. Niestety za nic w świecie nie doszli do porozumienia, w kwestii celu zadania. Więc mimo że Twój Stary tu był i wiedział że jest zadanie, to nie wiedział jakie. W każdym razie cała czwórka zakwaterowana w karczmie, stała teraz przed tym samym zadaniem - odnaleźć Rhuan. No chyba że ktoś, wolał robić coś innego.

Mlemya: + znajomość Cuelhel. Bo na poprzedniej misji zapomniałem ci dać.

Co mógł jednak począć nastolatek? Przełknął tylko nerwowo ślinę, kiwnął głową i nastawił się na to, co najwyraźniej miało być jego nieuniknionym losem. Wszystko po to, aby wymienić spojrzenie pomiędzy wozem, napierającymi stworzeniami i samym lasem. Postąpiłby nawet parę kroków tak, aby wyminąć środek transportu i może 'zgubić' stworzenia chociaż na chwilę, jednak to najpewniej był jego główny błąd. Wtedy też potknąłby się, lądując na swoich czterech literach na poziomie krwiożerczych, dzikich bestii, przez co mógłby chwycić się już tylko jednej, jakże prostej deski ratunku. Spróbowałby nie-oddychać. Ot co. Zamarłby w kompletnym bezruchu licząc na to, że w takiej wersji okaże się raczej mało istotnym osobnikiem. I nie narobi jakiegoś bigosu.

MG:
Gdyby dziki były w istocie tak krwiożerczymi bestiami, jak o nich powiadano, nie byłoby żadnych wątpliwości, co do ich zamiarów i zapewne znalazłby się jakiś sposób, by się nimi właściwie zająć. Zaciekawione dziki jednak wzbudzały niepewność, niepokój i trwogę, tak wielką, iż Cal nic nie mógł z nimi zrobić, poza próbą wydostania się z ich otoczenia. Los jednak chciał, że próbując wyminąć dziki, chłopak potknął się o jednego z nich i upadł. Sam dzik zdawał się tym zbytnio nie przejmować. Upadek Cala dał jednak dzikom dostęp do jego kieszeni, w których to leśne świnki zaczęły próbować wepchnąć do nich swoje noski, gdy sam chłopak leżał niczym martwy. Trwało to dobre kilka minut, aż Cal poczuł lekkie szturchnięcie w ramię.
- Emm... Cal? Wszystko w porządku? - chłopak usłyszał głos Sida, który to stał nad nim i zdawał się być lekko zdziwiony na widok "martwego" Cala.

Armagedon z udziałem dzików dopiero miał się rozpocząć. Nastolatek nie wiedział kompletnie, co zrobić. Z jednej strony krwiożercze bestie często nie miały zamiaru zająć się padliną, jednak te dziki były inne. Dalej zaczepiały go, toteż próbując im umknąć, najpewniej częściowo znalazłby się pod samym powozem. Przynajmniej tak mógłby go zastać kompan ich zadania. Nie odpowiedział ani słowem, ale z jego wyrazu twarzy z pewnością dało się odczytać niemałą porcję niepewności, czy może nawet strachu. I to o własne życie. Co prawda, gdzieś tam tlił się też cień nadziei na ratunek, który właśnie nadszedł. Tym też sposobem spróbowały się ulokować tak, aby chłopak oddzielał go od krwiożerczych stworzeń.
- S-Są zbyt nachalne... - wydusiłby tylko z siebie, próbując jakoś uargumentować swoje niedawne położenie, czy jego główny problem, bo w najgorszym wypadku z kieszeni straciłby pewnie co najwyżej tubkę farby lub dwie.

MG:
Gdyby dziki były zainteresowane zjedzeniem Cala, to być może wzgardziłyby padliną. Ciekawiło je jednak coś innego, niż jedzenie. Co to było dokładnie? Biorąc pod uwagę ich ciekawskie zachowanie, to mogło być wszystko. Kiedy chłopcu z pomocą przybył Sid, świnki przeniosły częściowo swoją uwagę na niego, iż Cal mógł wtedy nieco się przemieścić. W odpowiedzi na skargę chłopca Sid cicho westchnął i nieznacznie się przy tym uśmiechnął.
- Zajmij się tym - powiedział do Cala, wpychając mu w ręce wiązkę nazbieranych przez siebie gałęzi, po czym chwycił jednego dzika pod pachę, podobnież uczynił z drugim i zaniósł je bliżej lasu, aby stamtąd małe stworzonka uparcie ruszyły z powrotem w kierunku Cala.

Nie należał do najbystrzejszych osób. Dość często też ufał w zbyt dużą ilość rzeczy, jednak nie sposób dopatrywać się w tym sensu. Co więc mógł zrobić nastolatek? Zdać jakże istotne pytanie.
- Rozpalić ogień? - upewnił się tylko, chociaż dało się w tym dosłyszeć cień obawy. Owszem, może przyszło mu w życiu parę razy zrobić coś takiego, jednak przeważnie korzystał wtedy z zapałek, czy czegoś na ich poziomie. Albo wsparcia bardziej doświadczonej osoby. Niemniej, sam spróbowałby jakoś rozłożyć patyki, aby to jakoś wykrzesać płomień pocierając je o siebie tak, jak to zwykle robiły inne osoby. Prócz tego, cóż... Jeśli mu się powiodło to pewnie spojrzałby w kierunku Sida, czekając na to, co ten powie. Jeśli jednak nie wychodziło nader długo, wtedy sprawdziłby, czy radna nie miała przy sobie jakiś zapałek. Mimo wszystko sam raczej nie miał zaklęć tworzących płomienie. Chyba, że takie namalowane na kartce.

MG:
Czy dziki rzeczywiście były tak wielkim problemem, w porównaniu do rozpalenia ognia? Drewno przynajmniej nie było natrętne, nie chrumkało i nie miało mokrego nosa. Było suche. Lecz pocieranie gałęzi o siebie nie przynosiło zbyt wielkiego efektu. Właściwie to żadnego. Otoczony przez dziki Sid, widząc jak Cal sobie nie radził, sięgnął do paska i rzucił Calowi niewielki mieszek z krzesiwem i hubką, przy czym poślizgnął się o wgryzającego mu się w buta dzika i w chwili obecnej nie mógł bardziej Calowi pomóc.

Nie miał zbyt wielkiego doświadczenia w kwestii survivalu. Przynajmniej to, ograniczało się głównie do miejskiej dziczy, aniżeli otwartej przestrzeni. Co mógł więc zrobić? Kiwnął głową w geście zrozumienia, mając zamiar na swój sposób improwizować. Krzesiwo nie wyglądało na coś, co raczej się zapali. Dlatego też ułożył zebrane gałęzie, aby następie położyć część tej drugiej rzeczy, którą otrzymał od Sida. Wszystko po to, aby następnie jednym z patyków spróbować potrzeć o ów przedmiot. Co jednak jeśli to nie za wiele dało? Wtedy użyłby swojego sztyletu, który dodatkowo wyostrzyłby swoją podstawą magii od srebrnej barwy. Albo rzutek do rzucania. Ot skoro drewno to za mało, to może trzeba użyć metalu?

MG:
Po kilku próbach Calowi udało się wykrzesać kilka iskier, aż w końcu chłopak uczynił cud pierwotnych ludzi, zrobił ogień. Gałązki z trzaskiem powoli zaczęły się rozpalać. Małe dziki momentalnie zwróciły się w stronę Cala, kilka razy pociągnęły nosami i poczuwszy dym uciekły w las. Dwa wielkie dziki ruszyły za nimi w pogoń. Tak oto problem krwiożerczych bestii został zażegnany.
Sid stał, otrzepał się z kurzu i podszedł bliżej ogniska, po czym zerknął w stronę wozu.
- Może powinniśmy ją przysunąć bliżej? - zapytał cicho.

Pogoda mogła być nawet najlepszą z tych campingowych. Nie robiło to jednak większej różnicy nastolatkowi, który jakby lekko zlękniony płomienia odsunął się od niego w pierwszej reakcji. Niemniej, problem dzików częściowo się rozwiązał, a dwóch podróżników mogło porozmawiać. O ile w ogóle mieli o czym.
- N-Nie wiem... co jeśli zapali się pościel? - rzucił tylko nieśmiałą, acz z jego zdolnościami możliwą obawę. Wszystko po to, aby ostatecznie pewnie i tak przystanąć na propozycje bardziej doświadczonej osoby. - Dlaczego chciałeś wynająć konia? - zapytałby tylko cicho, jakby przypadkiem, chociaż nie mógł zaprzeczyć, że trochę ciekawiła go odpowiedź.

MG:
Z ogniem było o tyle lepiej, niż z dzikami, że ten nie rozprzestrzeniał się zbyt szybko. Na wszelki wypadek Cal i tak się od niego odsunął. Na szczęście nie było na tyle zimno, by odczuwał z tego powodu dyskomfort, ale powoli zaczęło się robić ciemno.
- To... Lepiej nie ryzykować - stwierdził lekko skonfundowany Sid. Najwidoczniej nie brał pod uwagi tego, że pościel mogła się zapalić, ale przebłysk podejrzliwości w jego oczach, mógł zaświadczyć o tym, że nie do końca ufał Calowi, choć sam przed chwilą poślizgnął się o dzika. Po chwili Sid usiadł przy ognisku, zwrócony głową w kierunku wozu.
- Chcę się po prostu jak najszybciej stąd wydostać - odpowiedział Calowi, lekko marszcząc brwi.

Białowłosy także nie do końca potrafił zaufać jego przewodnikowi. Możliwe, że było to bezpodstawne, jednak wypadało zważyć na to, że znajdowali się daleko od domu. Nie mógł więc pozwolić sobie na dobrowolne szastanie zaufaniem na lewo i prawo. Ciche westchnienie dobyło się z jego strony, jak ten spojrzał w stronę płomieni.
- D-Dokąd? Myślałeś już może o tym? - kolejne pytanie zostało postawione przed podróżnikiem, podczas kiedy sam nastolatek wolałby raczej słuchać jego historii, aniżeli opowiadać o sobie. Jeszcze powiedziałby coś nie tak i by tylko narobił problemów sobie, czy Sonii.

MG:
Niebo coraz bardziej ciemniało. Słońce ustępowało miejsca księżycowi. Dziki coraz ciszej chrumkały. Wiatr szumiał liśćmi drzew. Ostatnie dzienne ptaszki śpiewały swoją pieśń. Pierwsze nocne swoją zaczynały. No i brzęczało jeszcze trochę wrednych komarów, które zaczęły zlatywać się wokół ogniska. Na pytanie Cala, Sid zareagował wzruszeniem ramionami.
- Tego jeszcze nie wiem. Póki co, byleby przed siebie - rzekł, nieco obojętnie. - A co z wami? Zdaje mi się, że nie pochodzicie z tutejszych stron - stwierdził chłopak, cały czas będąc bardziej skupionym na wozie, aniżeli na samym Calu.

Ich pogawędka mogła wydawać się nader zwyczajna, jednak coś w niej nie dawało spokoju nastolatkowi. Z jednej strony mógłby wszystko zrzucić na późną porę dnia i malejący poziom oświetlenia dookoła nich. Nie przepadał za nader ciemnymi miejscami i nie było to nic nowego, ani nadzwyczajnego. Mimo to, właśnie po słowach ich przewodnika, spiął się, przełykając przy tym nerwowo ślinę. Milczał dłuższy moment.
- ...a-aż tak to widać? - wydusiłby z siebie parę ledwie słyszalnych zgłosek, które to miały zagłuszyć ciszę. Z jednej strony, mógłby kłamać, czy próbować się wyłgać, jednak... jakie miałoby to teraz znaczenie? Ich żywy drogowskaz mógłby ich wyprowadzić na manowce lub zwyczajnie oszukać, czy pozostawić z powodu braku zaufania, więc jeśli miałby to zrobić, to lepiej już nie przez samego białowłosego. Co prawda, nie odmienił swojego wyglądu, ale mógł chociaż nieco zejść z prób udawania Pergrandzkiego tubylca. - P-Pani Sonia szukała znajomej i teraz mieliśmy wracać, kiedy stało się... to - wyjaśniłby tylko, wskazując głową w kierunku wozu, jednak nie spuszczając ciut zlęknionego wzroku z chłopaka, jakby obawiając się jego potencjalnej reakcji.

MG:
Nawet jeśli Sid nie miał pewności, co do pochodzenia Cala, to chłopak rozwiał już wątpliwość przewodnika, że nie pochodził z Pergrande. Sid jakoś szczególnie się nie zdziwił, że Cal to ukrywał. Kolejna kwestia jednak lekko go zaskoczyła.
- Pani? Czyli, to nie jest twoja siostra - stwierdził Sid, lekko marszcząc brwi. Niezręczną ciszę w tym momencie przerywał trzask płonących gałęzi oraz cykanie świerszczy, czy też tam jakichś innych trawiastych stworzonek, które pod wieczór sobie cykały. Po chwili jednak Sid uśmiechnął się ledwo zauważalnie. - Zresztą, to bez różnicy. Jest chora, więc należy jej pomóc - powiedział łagodnie Sid, deklarując tym samym, że nie miał zamiaru nikogo krzywdzić z powodu pochodzenia.

Wszelkie wątpliwości zostały rozwiane. Przynajmniej nastolatek nie musiał przejmować się tak wieloma kwestiami. Owszem, pozostawała jeszcze kwestia włosów, czy cery, która w tych stronach była czymś nietypowym i dalej skrzętnie przez niego ukrytym.
- N-Nie jest, ale... - zaczął tylko, jakby próbował się jakoś usprawiedliwić, jednak nic szczególnego nie przyszło mu do głowy. Spuścił tylko przepraszająco wzrok, niepewnie spoglądając w kierunku płomieni. Ciche, niemal nieme słówko padło ze strony Cala, które można było przyrównać do prostego dziękuję wypowiedzianego we wspólnej mowie. - R-Robi się już p-późno - dopowiedziałby tylko, wracając spojrzeniem na mężczyznę, jakby zastanawiał się w ten sposób, co powinni dokładniej z tym faktem zrobić. Mimo wszystko lekki stres z pewnością odmalował się na jego twarzy. Do tego sam ton głosu względem zwyczajnego wydawał się nieco bardziej przestraszony.