Wioska lotosu

First topic message reminder :

Była to niewielka wioska, miejsce wypoczynkowe i atrakcja krajobrazowa Pergrande. Jezioro to miało jakieś 2km szerokości i 6km długości. Na całej swojej powierzchni, porośnięte było kwiatami lotosu, tak że ciężko dostrzec było taflę wody. Jezioro to jest bardzo zimne, głębokie i niebezpieczne, ze względu na ryzyko zaplątania się w roślinność. Przez całe jezioro przebiegają dwa drewniane mosty, jeden wszerz i drugi wzdłuż, które spotykają się po środku, znajduje się tam kilka ławek i mała chatka z punktem gastronomicznym. Do tego właśnie całe jezioro otacza wioska. Pełno jest miejsc spacerowych, karczm oraz sklepów. Jezioro to posiada też dwie legendy. Pierwsza mówi o potężnym zaklęciu ukrytym na jego dnie, a druga legenda mówi o tym, że raz na tysiąc lat jeden z kwiatów lotosu, zakwita na czerwono i rodzi się z niego Bogini jeziora.

~

MG

O tej porze roku, przyjezdnych było dużo mniej, tak też wszyscy zostali zakwaterowani w największej karczmie "Miska ryżu". Trójka przybyszów, przybyła tu świetnie wiedząc w jakim celu, dzięki znajomości Pergrandzkiego. Ostatni z nich, Twój Stary, znalazł się tu przypadkiem. Będąc na wczasach w Pergrande, znalazł w jednej z karczm zlecenie. Konsultując się na migi z karczmarzem, dogadał się, że to właśnie tutaj ma przybyć. Niestety za nic w świecie nie doszli do porozumienia, w kwestii celu zadania. Więc mimo że Twój Stary tu był i wiedział że jest zadanie, to nie wiedział jakie. W każdym razie cała czwórka zakwaterowana w karczmie, stała teraz przed tym samym zadaniem - odnaleźć Rhuan. No chyba że ktoś, wolał robić coś innego.

Mlemya: + znajomość Cuelhel. Bo na poprzedniej misji zapomniałem ci dać.

MG:
Okazało się, że Cal miał więcej szczęścia, niż próbujący się utargować wcześniej ze stajennym chłopak. Wszystko było kwestią ilości pieniędzy, a skoro już Cal zasugerował kupienie konia, to w oczach sprzedawcy stał się on o wiele bardziej wartościowym człowiekiem. Murzyn uśmiechnął się szeroko i wciągnął powietrze wielkim nosem.
- Mam wóz na siano. Sprzedam bez siana za dziesięć...
- To ja mogę zapłacić - wtrącił szybko brązowowłosy chłopak, sięgając po sakiewkę. - Mówiłeś, że szukasz kogoś, kto umie jeździć - zwrócił się do Cala.
W tym czasie właściciel stajni otworzył jej wrota i podszedł do najbardziej wychudzonego konia, któremu bez problemu dałoby się policzyć żebra. Murzyn siłą kazał mu wyjść, a potem zaczął przygotowywać dwukołową przyczepkę, która rozmiarami przypominała nieco większą taczkę.

Nie miał zielonego pojęcia. Nie znał się na ekonomii, czy jakichkolwiek parametrach koniowatych stworzeń. Mimo wszystko, złe przeczucia nawiedziły nastolatka, kiedy tylko mógł spostrzec konia, ale... nie narzekał. Wyciągnął odpowiednią kwotę, aby opłacić stworzenie, aby przekazać ją sprzedawcy.
- Zgadza się, p-prawda? - odezwałby się dość prosto, spoglądając na starszego rozmówcę. Wszystko po to, aby jakoś spróbować pogłaskać konia po głowie. Tak się chyba robiło, a przynajmniej widział parę osób postępujących w ten sposób na terenach znajomej Sonii. Niemniej, pozostawała jedna kwestia.
- T-Tak. M-Mieliśmy wrócić do domu, ale... - zaczął tylko, przełykając przy tym ciut nerwowo ślinę oraz przymykając oczy. Wszystko po to, aby spojrzeć na drugiego rozmówcę, czy też prosto w jego oczy, mając tym samym zamiar dodać sobie nieco wiarygodności. - ...ale s-siostra rozchorowała się, a najbliższy lekarz jest trzy dni drogi stąd. K-Konno... - dopowiedziałby jeszcze, nakreślając nieco sytuację. A nuż chłopak znał też to miejsce i mógłby ich zawieść tam bez pytania innych o drogę, czy mapę.


/daj znać ile dokładniej odjąć sobie hajsu

MG:
Gdyby Cal oczekiwał czegoś lepszego, to zapewne musiałby zapłacić więcej, ale na to, co mu było dane, mu wystarczyło. Właściciel stajni coś tam sobie burknął pod nosem po przeliczeniu pieniędzy, od niechcenia wcisnął w rękę Cala lejce, po czym odszedł, zostawiając chłopców samych. Koń cicho parsknął, pogłaskany po głowie i potuptał sobie w miejscu.
- Siostra... - powtórzył po Calu brązowowłosy, spuszczając przy tym smutno wzrok. Chwila jego zasmucenia nie trwała jednak długo. Chłopak sam podszedł do konia i pogłaskał go po grzywie. Koń znowu parsknął, lecz z nieco większym entuzjazmem. - Rozumiem. Mogę was do takiego zabrać, jeśli chcecie.

//W sumie, to nie musisz wydawać klejnotów

Burknięcia ze strony właściciela niekoniecznie wpłynęły na nastolatka. Ten z pewnością nieco stropił się tymi odgłosami, jednak nie na tyle, aby jakkolwiek to skomentować. Nieco się wzdrygnął, jednak równie dobrze mogło to być przejście jakiegoś nieprzyjemnego dreszczu. Przynajmniej znalazł potencjalnego przewodnika, co poskutkowało niewielkim uśmiechem na jego twarzy.
- N-Naprawdę? N-Nie orientuję się za bardzo w tej okolicy... - wydusił z siebie aktualnie ciemnowłosy nastolatek, aby to wyciągnąć niepewnie dłoń w stronę swojego rozmówcy. Wszystko po to, aby dorzucić dość proste kilka zgłosek. - Cal - przedstawiłby się krótko, bo wypadało jakoś się porozumiewać, a wołanie per ty niekoniecznie byłoby uprzejme.
- Mieliśmy dostać się na z-zachód, ale ostatnio gorzej się poczuła - dopowiedział jeszcze, mając na uwadze to, że ktoś mógłby wskazać im dokładniejszą drogę, czy cel ich podróży. Na razie zupełnie spychając na bok potencjalne spotkanie z dzikami, czy wizję tego.

MG:
- Sid - przedstawił się chłopak, krótko ściskając dłoń Cala. Z obojętnym wyrazem twarzy wysłuchał tego, co młody mag miał mu do powiedzenia, jedynie co jakiś czas kiwając głową. Potem wsiadł na wychudzonego konia kupionego przez Cala, żeby sprawdzić, czy ten wytrzyma jego ciężar. Z lekkim trudem wytrzymał. Sid syknął coś cicho pod nosem, po czym popędził lekko wierzchowca, sprawdzając czy jest w stanie się poruszać. Z Sidem na grzbiecie i z wozem z tyłu, koń powoli przeszedł się wokół Cala.
- Możesz po nią pójść. Gdzie na was zaczekać? - zapytał chłopak, nawet nie spoglądając na Cala. Patrzył w niebo, prawdopodobnie próbując ustalić, w którą stronę jest zachód, albo jaka będzie pogoda.

- M-Miło poznać - odpowiedziałby spokojnie, mając na uwadze dość sprzyjające mu chyba okoliczności. Niemniej, postanowił raz jeszcze dotknąć swojego nabytku, aby pod wpływem dotyku pozostawić na ciele koniowatego białą plamę po farbie. Ot w kształcie litery C, która kryłaby się pod jego dotykiem. Taka ilość raczej nie była dla niego problemem. - N-Najlepiej w pobliżu hotelu*. Mogę pokazać drogę. B-Będzie tak trochę szybciej - dopowiedziałby jeszcze, mając na uwagę stan swojej towarzyszki, czy ich względne gabaryty i pokłady siły. Dodałby jeszcze, mając na uwadze fakt, że bagażu raczej nie mieli, a więc główną kwestią było potencjalne zostawienie klucza, czy zniesienie radnej na dół. Przynajmniej tak mogłoby się wydawać.


*schroniska/kurortu/wstaw nazwę własną, gdzie w sumie się zatrzymali.

MG:
Niebezpieczeństwem dość sporym jest używanie magii na terenie takiego kraju jak Pergrande, nawet w dyskretnie pasywnej ilości. Mieszkańcy tego kraju wielce wyczuleni na dziwne moce byli. Zaś tworzenie barwy od samego dotyku mogło być zwykłą sztuczką, lub też magią. Choć drobna literka nie powinna zwracać większej uwagi, to jednak Sid spostrzegł ją i lekko zmarszczył brwi. Lecz nic nie powiedział, w związku z tą literką. Kiwnął krótko głową i skierował konia za Calem, żeby zatrzymać się pod przybytkiem, w którym przebywała Sonia. Dziewczyna zbudziła się na chwilę, aczkolwiek przez wysoką gorączkę zdawała się nie być w pełni swej świadomości. Przynajmniej jednak łatwiej udało sprowadzić się ją na dół i umiejscowić na wozie. Sid widząc ją, szybko zszedł z konia i pomógł tak, jak tylko mógł. Nie pytając nawet, czy powinien.
- Nie zmieścimy się obaj na koniu. Ta chudzina ledwo da radę pociągnąć wóz z kimś, kto by ją prowadził. W razie czego będziemy mogli się zmieniać, ale ktoś z nas musi iść - powiedział Sid, stojąc obok Cala, nieopodal wozu, na którym leżała na poduszkach i kołderce Sonia. Miły, wąsaty właściciel przybytku udzielił ich, po dobroci do dowolnego użytku. I obecnie stał w progu swej karczmy i uśmiechając się, machał Calowi ściereczką na pożegnanie.

Sama wioska miała to do siebie, że niekoniecznie posiadała jakieś wielkie tereny. Niemniej, nie bacząc na czas podróży, nastolatek dotarł w końcu do ośrodka, gdzie pożegnałby właściciela, czy recepcjonistę. Wszystko po to, aby opłacić ich pobyt, a następnie ulokować radną wygodnie na jej środku transporcie. Limuzyna klasy C. Niestety, jeden problem rozwiązany rodził kolejny.
- W p-porządku. Myślę, że dam radę, j-jeśli nie będzie to zbyt szybkie - dopowiedziałby tylko nastolatek, najwyraźniej niekoniecznie chcąc ryzykować jazdą konną, czy znalezieniem się na grzbiecie stworzenia. Do tego mógłby wtedy iść nieopodal dziewczyny, aby móc w razie czego jakoś zareagować, jakby jej się pogorszyło. W trakcie całej tej wędrówki nawet mógłby parę razy wyglądać tak, jakby chciał zamienić słowo lub dwa, aby przerwać ciszę, jednak sam raczej by się do tego nie zmotywował. Chyba. Jeszcze powiedziałby coś niestosownego.

MG:
Niewiele było do powiedzenia, więc niewiele zostało powiedziane. Sid tylko kiwnął głową Calowi, po czym popędził koniem, a Cal ruszył za nim, trzymając się blisko Soni. Wóz nie jechał za szybko, więc chłopaczek mógł spokojnie za nim nadążyć. Po chwili znaleźli się na trakcie, który po jednej stronie miał rozległy las, a po drugiej znajdowały się pola uprawne, niewysokie pagórki i parę pojedynczych drzew. Oczywiście nie zabrakło też przechadzających się od lasu do łąki dzików, które w oddali spokojnie sobie wędrowały. Nie wyglądały jednak jak krwiożercze bestie, które miałyby zaatakować w dzikim szale. Przypominały raczej zwykłe dziki, które przygotowują się na nadejście zimy.
I choć nie padały żadne słowa ze strony chłopców i śpiącej Soni, to nie zapanowała wśród nich cisza, bowiem gdy tylko wyjechali z wioski, Sid zaczął pod nosem nucić sobie jakąś melodyjkę.

Niewiele było do powiedzenia. Chociaż łączył ich w pewien sposób cel, to nastolatek nawet nie znał prawdziwych zamiarów ich towarzysza. Co prawda, ostatnio miał okazje doświadczyć tego, że niekoniecznie cała ludność tego kraju skupiała się na wojnach domowych i rozlewie krwi, jednak nie wiedział o Sidzie najmniejszej rzeczy. Prócz imienia.
- C-Co jeśli nas zaatakują dziki? - wydusiłby z siebie tylko ciche pytanie, mając na uwadze to, co przyszło mu podsłyszeć wcześniej. Sam raczej nie był wojownikiem. Mógł rzucić kilka zaklęć, spowolnić stworzenia, czy zdezorientować je, ale... używanie magii tutaj nie było bezpieczne. Na domiar złego, raczej nie radził sobie w stresujących sytuacjach. I nie licząc sztyletu i paru ostrych rzutek, nie miał raczej broni. Chyba, że za taką uznać pędzel. Przełknął tylko nerwowo ślinę, rozglądając się dookoła, jakby samym spojrzeniem próbował wywołać wilka, czy też dzika z lasu. Gdyby jednak nie miał uzyskać odpowiedzi, zwyczajnie słuchałby nuconej melodii, zastanawiając się, czy kiedyś już jej czasem nie słyszał. A nuż jakaś podróżna śpiewka.

MG:
Młodym podróżnikom wędrowało się dość spokojnie. Melodyjka nucona przez Sida przypominała trochę kołysankę i choć początkowo brzmiała obco, to czasem mogłoby się Calowi wydawać, że pewne nuty już gdzieś mógł dawno usłyszeć. Zapytany o dziki Sid, nie przestał jej nucić, tylko odchylił swój płaszcz, pod którym Cal mógł ujrzeć rękojeść jakiejś broni. Po chwili jednak Sid przerwał nucenie, kiedy znaleźli się bliżej dzików. Te wciąż nie atakowały, ale swoim chrumkaniem i tuptaniem zagłuszały i wręcz bezcześciły delikatną melodię, która do tej pory opuszczała usta Sida.
- Tutejsi ludzie zdecydowanie przesadzają w zbyt wielu sprawach - burknął pod nosem, kiedy gromadka dzików stanęła na drodze podróżującym, a jeden z małych dzików nawet zaczął obwąchiwać Cala, chrumkając z zaciekawieniem.

W obecnej sytuacji chłopaczek sam nie do końca wiedział, czego powinien obawiać się bardziej. Znacznie lepszego uzbrojenia u towarzysza, czy krwiożerczych dzików z opowieści. Skinął tylko w geście zrozumienia głową, aby zaraz potem stanąć z jedną ze zmór twarzą w twa... pyszczek, czy też ryjek. Zatrzymał się momentalnie i postąpił nawet z krok do tyłu, a jego twarz jakby lekko zbladła.
- C-Co teraz? - wydusił z siebie po chwili, jakby nie był pewien, czy zwyczajnie ominąć stworzenie, czy może jednak zostawić po sobie trofeum odwracające uwagę. Jakąś kromkę chleba, albo... co właściwie jadły dziki? Zbyt odważny raczej nie był, a z mocnej strony też się tym pewnie nie pokazał, ale nawet bez instrukcji starałby wyminąć lekkim łukiem stworzenie, aby to w dalszym ciągu pozostać nieopodal powozu, uznając ten za swego rodzaju ostoję bezpieczeństwa. Tak.

MG:
Dziki pozostawały niegroźne, jedynie trochę natrętne, zaś broń Sida pozostawała na swoim miejscu. Czy jednak Cal był wobec tego całkowicie bezpieczny? Bliżej wozu i Soni mógł się taki czuć, aczkolwiek gromadka dzików nie odpuszczała. Jak już jeden zaczął wąchać Cala, to po chwili dołączyły do niego jeszcze dwa kolejne małe dziki. Sid również miał drobne kłopoty, gdyż przed koniem stały dwa wielkie dziki, prawdopodobnie rodzice tych małych i aktualnie obwąchiwały się z koniem.
- Zaczekamy aż przejdą - oznajmił Sid, zsiadając z konia. - Możemy też rozpalić ognisko i chwilę odpocząć, jeśli chcesz - następnie podszedł bliżej Cala, a raczej wozu, przy którym stał Cal i spojrzał na Sonię. - Jak się czuje? - zapytał, z odrobiną zatroskania w głosie. Stan dziewczyny zaś niewiele się polepszył. Zdawała się być ona całkowicie nieobecna, choć dzięki temu nie musiała się niepokoić chrumkającymi wokół radosnymi dzikami.

Dziki zdawały się bardziej uparte, aniżeli niejeden osioł. Na swój sposób mogły wydawać się przeciwieństwem Cala, który pod naporem stworzeń najchętniej wskoczyłby na powóz, coby uniknąć kontaktu ze stworzeniami, które były coraz bliżej. Coraz to bardziej nachalne.
- N-Nie przestraszą się wtedy? - nie bywał zbyt często na bezdrożach, czy w lasach, toteż nie miał doświadczenia innego, aniżeli podsłuchanych kwestii w trakcie rozmów ludzi na przedmieściach. Zgodnie z tymi zwierzęta często w różny sposób reagowały na płomienie. Strachem, czy agresją. Czy było to więc bezpieczne? - Może powinniśmy rzucić im coś do jedzenia... - zasugerowałby tylko, jak mogliby spróbować pozbyć się natrętnych stworzeń. Niemniej tematyka przybrała nieco inny klimat, a sam naturalnie białowłosy chłopak spojrzał na radną. - Nie znam się... C-Chyba trochę lepiej. Może normalnie spać... - rzuciłby jeszcze swoje trzy grosze doświadczenia medycznego. W końcu jeśli coś by bolało ją, to raczej by jakoś na to zareagowała, a na razie był spokój. Prawda? Więc to znaczyło, że jest dobrze.

MG:
Postawa Cala wobec dzików nie świadczyła najlepiej o odwadze chłopca. Jej brak nie przeszkadzał jednak Sidowi, na którego twarzy pojawił się drobny uśmiech, kiedy patrzył jak Cal prawie, że wciskał się w wóz. A dziki tylko coraz bardziej napierały.
- Ogień może sprawi, że sobie pójdą. Jeśli dasz im jeść, raczej nie dadzą ci spokoju - powiedział Sid, w miarę delikatnie odsuwając od siebie dzika, który zainteresował się akurat nim. - Pójdę nazbierać drewna. Postaraj się zbytnio ich nie prowokować - rzekł chłopak, po czym ruszył w kierunku lasu, a za nim ruszył rządek dzików. Nie wszystkie jednak. Dwa wielkie dziki wciąż obwąchiwały konia, a dwa małe obwąchiwały Cala.