Przedmieścia

First topic message reminder :

Zwykłe przedmieścia, jakie można spotkać w każdym mieście. Budynki mieszkalne, różnorodne sklepy i karczmy. Nie wyglądały jednak one na jakoś specjalnie ubogie. Wręcz przeciwnie. Większość była zbudowany z tych bardziej kosztownych materiałów. Mimo wszystko, ,nic specjalnie magicznego i niesamowitego. Ale przedmieścia nie były brzydkie.


Chłopak, prędzej czy później, dotarł do Calthy, gdzie to miał zacząć poszukiwanie informacji o jakimś dziwnym, brodatym staruszku. Nie było to wiele, ale musiało wystarczyć na ten moment. Jego tygrysi towarzysz nie mówił nic o całej tej sytuacji. Nie wiedział też o co chodziło tej kobiecie wcześniej. Albo nie chciał mu powiedzieć. Jedno z dwóch. Rozglądając się po okolicy, chłopak mógł zauważyć parę straganów gdzie ludzie sprzedawali najróżniejsze rzeczy. Antyki, owoce, bronie... zachowywali się jakby był jakiś festiwal. Poza nimi, zwykli przechodnie kręcili się w te i we wte. Nie wiedział jednak nikogo, kto wyglądał podobnie do swojego celu.
W pewnym momencie, Sora mógł dostrzec jak ktoś wylatuje przez drzwi od karczmy prosto na ulicy. Wyglądał na dwudziestolatka, a był ubrany jak klaun. Brakowało mu tylko czerwonego nosa i makijażu. Nawet udało mu się zdobyć czerwone włosy, które wyglądały jakby je potraktowano prądem. Pomimo tego że wyleciał w tak nieelegancki sposób, miał na twarzy szeroki uśmiech.
-Nie chcę Cię tu więcej widzieć! Wystarczy mi dziwolągów odwiedzających ten lokal! - wykrzyknął do niego jakiś mężczyzna w sile wieku. Wysoki na ponad dwa metry, i dość umięśniony. Posturą przypominał jakiegoś drwala lub górnika. Ubrany był w białą, pobrudzoną koszulę, czarne spodnie i eleganckie buty. Po tym jak to wykrzyknął, wrócił z powrotem do swojej karczmy, a dziwoląg uciekł gdzieś między alejki. Cóż... mieścina wydawała się przyjemna.

Tygrys uniósł łapy w geście poddania się - jakby był człowiekiem - słysząc karcenie ze strony swojego znajomego. Widać było w jego oczach, że nie żałuje swoich słów. Nadal miał ubaw z tej całej sytuacji.
- Trochę poboli, a potem przestanie! - usprawiedliwił się przed niebieskowłosym chłopakiem i odwrócił niewinnie wzrok. Pewnie po to, by nie było widać jak jego oczy się śmieją. Było to dość nienaturalne dla tygrysów, ale on był jednak specjalny! I to taki zdradziecki, na to wychodziło. Słysząc odpowiedź Sory, Genbu zaśmiał się głośno zadowolony.
- To świetnie! Dawno nie miałem takiego dobrego obiektu doświad... miałem na myśli ucznia. - wymsknęło mu się, ale szybko się poprawił. W końcu lepiej by nikt nie poznawał jego opinii na temat niektórych rzeczy. Biorąc pod uwagę jego żarty, kto wie jakie on miał fetysze.
- Dzisiaj jeszcze odpocznij. Jeżeli chcesz, to możesz tu przenocować. Lub jutro bądź przy kamieniu gdzie mnie spotkałeś o 12.00. - powiedział po chwili, widocznie nie zamierzając zaczynać treningu dzisiaj. Dawało to czas Sorze na przygotowanie się mentalnie do bólu... lub zwianie z tego miejsca i nie wrócenie nigdy.

Wszystko wyglądało nie tak, jak powinno. Niebieskowłosy nie potrafił tego nawet skomentować. Nie sądził też, aby nawet najsensowniejsze, najbardziej błyskotliwe słowa dotarły czy to do kotowatego, czy mężczyzny. Nie mógł też jednak uciec ot tak. Co prawda, jego twarz mogła wyrażać znacznie więcej, aniżeli słowa. Zwłaszcza wtedy, kiedy do jego uszu dotarły pierwsze słowa staruszka. Oj, on wcale się nie przesłyszał, a ten pewnie wcale się nie przejęzyczył. Nie mógł jednak za wiele zdziałać w tej sprawie, a cofanie się do miasta... mogło być jeszcze większym problemem. Dlatego też poszukałby sobie kąta, aby następnie przysiąść i poszukać jakże potrzebnej informacji. Jak wyłączyć sobie ból. Bo to pewnie mogłoby mu pomóc i to niemało z karkołomnym treningiem.

Sytuacja niebieskowłosego była dość... nietypowa. To na pewno. Staruszkowie tacy jak Genbu byli rzadkością. A akurat on na niego musiał trawić. Podobno im silniejsza osoba, tym dziwniejsza. Może to była prawda? Kto wie. Chłopak poszedł sobie do kąta i przysiadł w nich, szukając tych cennych dla niego informacji. Niestety, nie znalazł nic wartościowego. A tym bardziej nie było też żadnych prowizorycznych metod dla niego dostępnych. Tylko dowiedział się o niektórych, nieprofesjonalnych i niebezpiecznych metodach. Większość polecała myślenie o czymś innym niż o bólu. Po chwili podszedł do niego jego futrzak i położył się obok.
- Wiesz, zawsze możemy z tego zrezygnować. Nie musimy się więcej o mnie dowiadywać. Uniknie Cię wtedy obrywanie kamieniami. - powiedział do niego neutralnie jego biały towarzysz i patrzył na niego jednym okiem. A drugie miał zamknięte. Starzec w tym czasie poszedł zaparzyć kolejną herbatkę. Wyglądało to na uzależnienie. Na ten moment sytuacja była dość spokojna i nic się nie działo.

//jeżeli chcesz pominąć odgrywanie reszty dnia, napisz że idziesz spać lub coś w tym stylu to przeskoczymy prosto do następnego dnia

Mogli zrezygnować. Mogli uciec, ale czym różniłoby się to od wcześniejszych sytuacji? Czym różniłoby się to względem chowania się przy pomocy cudzej protekcji? Niczym. Westchnął dość ciężko jak na jego osobę, spoglądając na tygrysa. Znał jego możliwości, ale to niewiele dawało w tej sytuacji.
- Gdybym tylko mógł pożyczyć część twoich mocy... - wyszeptał cicho, jakby zastanawiając się nad tą kwestią, aby to przed snem zbliżyć się do białej kulki futra, aby to doczepić się do Egona, czy też zwyczajnie wtulić się w niego. W końcu był tutaj jedynym znanym mu oparciem w tej rzeczywistości, czy też to od niego mogła zależeć jego nadchodząca żywotność. Przed samym zaś snem spróbowałby znaleźć jakieś zapiski o współdzieleniu zdolności magicznych, czy zapożyczaniu ich od innych. W końcu jeśli dałby radę się utwardzić do poziomu metalu to z pewnością zwykły kamyk wiele mu nie zrobi. No, może oszołomi, nie?

Plany piętnastolatka zostały trochę popsute w momencie w którym wyszeptał te parę słówek. W momencie Genbu spojrzał na niego z uśmiechem, z jakiegoś powodu słysząc jego słowa.
- Będziesz w stanie. Przynajmniej częściowo, po tym jak zakończyć trening. Mądra osoba kiedyś powiedziała "nie załatwiaj wszystkiego magią. Rozwiń swoje ciało, następnie umysł a potem duszę. Dopiero wtedy osiągniesz prawdziwy szczyt w magii". Tym kimś był mój sensei. Póki co, ta zasada mnie nie zwiodła. - powiedział nastolatkowi i równie szybko co się pojawił, zniknął. Chłopak nie zdążył nawet nic powiedzieć. Został zostawiony z tymi myślami i udał się spać. Próbując znaleźć zapiski na ten temat... cóż... znalazł ich tysiące i każda odnosiła się do czego innego. Widocznie, ta umiejętność nie była taka rzadka jak powinna być.

I nastał ranek...

- Pooobuuuuudkaaaaaaa~! - usłyszał głośne krzyknięcie Sora. Zauważył, że Genbu nad nim stał i najpewniej krzyknął mu prosto do ucha. Jego przyjaciel natomiast leżał obok, zwinięty w małą, tygrysią kulkę. I patrzył niemiłym wzrokiem na ich nauczyciela. Patrząc na godzinę, był w stanie zauważyć że była 4 rano. Wczesna, oj wczesna godzinka.
- Stwierdziłem, że nie ma jednak co zwlekać. Na stole masz herbatę i jakieś proste śniadanie. Egon, ty masz przy stole jakieś jedzonko. Jak zjecie, spotkajcie się ze mną przed domkiem. Udamy się wtedy do waszego miejsca treningowego. - powiedział w ich stronę staruszek. Sora po przyjrzeniu się, był w stanie dostrzec że posiadał on inny strój niż wcześniej. Po chwili staruszek jednak zaczął zmierzać w stronę drzwi od budynku, pewnie by dać im czas na zjedzenie.

Nie mając nic innego do roboty, nastolatek postanowiłby odpocząć. Wszystko trwałoby pewnie dłużej, gdyby nie został nagle brutalnie wybudzonym. Cóż mógł jednak na to poradzić? Niewiele. Spożyłby pewnie swoje śniadanie, a następnie udał się we wskazane miejsce. Wypadało w końcu dowiedzieć się, czym dokładniej miałby zająć się już pierwszego dnia. Przynajmniej miał nadzieje, że nie będzie musiał unikać kamieni lecących w jego stronę już od samych drzwi. Oby nie. Tak to pozostawało liczyć na względną... może też trochę logiczną wyrozumiałość, prawda? Lub wsparcie Egona.

MG:
Śniadanie okazało się być jajkiem sadzonym i bułką. Po takim posiłku Sora nie mógł się jednak czuć w pełni sił, gdyż wczesna pora była no okrutna po prostu na to, by wstawać z łóżka. Staruszek jednak nie śpieszył się z dojściem do drzwi i niebieskowłosy chłopak zdążył w spokoju zjeść. Dołączył do Genbu, kiedy to znaleźli się na zewnątrz. Staruszek zatrzymał się przed wejściem i wziął głęboki wdech świeżego powietrza.
- Jesteśmy na miejscu - powiedział, spoglądając na niebo. - Zacznijmy nasz trening, który uczyni cię twardym jak lew, szybkim jak skała i silnym jak zając! Najpierw przebiegnij się wokół domu i zrób dziesięć pompek. Ja w tym czasie nazbieram kamieni - oznajmił mistrz, uśmiechając się bestialsko, po czym powolutku ruszył przed siebie, rozglądając się za odpowiednimi minerałami. Sora mógł jednak wciąż liczyć na wsparcie Egona. Tygrys wyczłapał się z ciepłego łóżka i legł na trawie na zewnątrz, gdzie zwinął się w kłębek, a że pora była wczesna, to prędko zasnął.

Niektóre rzeczy pozostawały niepojęte nawet dpa najlepszych obserwatorów. Co więcej, sam nastolatek zdawał się nie do końca kontaktować ze światem i gdyby nie wspierała go w tym magia, to najpewniej można by go przyrównać do nieprzytomnego ludzika lub jakiegoś zombie. Ziewnął dość mocno, skubiąc powoli swój ostatni posiłek. Zapewne nigdy w swoim życiu nie musiał wstać tak prędko, jednak nie w tym rzecz. Prawdziwym problemem były słowa staruszka. Wcale nie chodzi tutaj o stosunkowo nietrafne porównania, a o dalszą rzecz.
- To naprawdę... Muszą być kamienie? - wymamrotałby nieskładnie, zabierając się za przebiezkę w iście żółwim tempie. Kompletnie nie kontaktując z otoczeniem i pewnie nieco nadwyrężając przy tym trasy na zakrętach. A najgorsze miało dopiero nadejść. Jakby nie spojrzeć to samo slowo pompka i muskulatura nastolatka raczej ze sobą nie współgrały. Toteż może zrobiłby jedną, albo dwie... Kto go tam wie, bo pewnie w tym wszystkim o mało by ponownie nie zasnął.

MG:
Na zapytanie Sory staruszek zaśmiał się krótko.
- Spokojnie, Wybiorę te miękkie! - powiedział pogodnie, po czym zostawił Sorę, by chłopiec mógł dokończyć wydane mu polecenie. Żółwie tempo jednak działało tylko na jego niekorzyść. Bowiem cały czas, kiedy Sora męczył się z pierwszym zadaniem, Genbu poświęcił na zbieranie kamieni. Kiedy Sora zaczął robić pompki zobaczył, że jego mistrz miał już ich gotowy cały stosik. Dwie to już jednak coś. Po tych dwóch jednak Sora postanowił sobie na dłużej odpocząć. Już prawie zasypiał, ale coś szorstkiego i mokrego, co przejechało po jego twarzy mu w tym przeszkodziło.
- Uważaj - usłyszał Sora od Egona, który przez chwilę siedział przy głowie chłopaka, po czym wyskoczył i złapał w zęby rzucony w ich stronę kamień.
- TO MIAŁ BYĆ STRZAŁ OSTRZEGAWCZY! - zawołał Genbu z odległości dziesięciu kroków. - Żeby cię przygotować. A więc teraz przygotuj się! Będę rzucał! Hiiiiijaaaaaaaaaa! - możliwe, że w tym momencie w Sorze zadziałał jakiś ukryty instynkt, albo stało się coś zupełnie innego, co sprawiło, że okrzyk starca przeciągał się leniwie, a sam staruszek działał, jakby w trzykrotnie spowolnionym tempie, biorąc zamach. Gdyby jednak Sora spojrzał na Egona, to zauważyłby, że tygrys drapał się za uchem w zwykłym tempie. Albo po prostu nie działała na niego tajemnicza moc spowolnionego czasu.

Ach, będą miękkie. No to w porządku. Pewnie podobnie odezwałby się aktualnie nastolatek, jednak nie miał czasu ani siły na marnowanie śliny. Dlatego też stęknął niezadowolony, kiedy jego krótka forma wypoczynku została przerwana. Mimo wszystko, spojrzał na kotowatego.
- ... dzięki - mruknął tylko cicho, podnosząc się do siadu i dla własnego bezpieczeństwa aktywując swoje zaklęcie obserwacji Perception rangi B. Miało ono ułatwić mu nie oberwanie kamieniem, a jak... To już zależy. W koncu raz mogło być lepiej odskoczyć na bok, a innym razem kucnąć. Oczywiście oceniłby to swoimi zdolnościami postrzegawczymi. Pewnie gdzieś pomiedzy tymi unikami nawet mruknął by coś o tym, czy dużo tego jeszcze zostało.

MG:
Drugi rzut kamieniem, bo pierwszy był rzutem ostrzegawczym, niemalże trafił Sorę prosto w nos. Na szczęście Sora nie miał dwóch i pół metra wzrostu i dzięki temu kamień chybił. Kolejne rzuty stawały się nieco szybsze i celniejsze i przy dziesiątym Sora, aż musiał lekko uchylić się w bok, aby nie zostać trafionym. Przez chwilę Egon starał się obserwować poczynania Sory, ale w końcu ziewnął, zwinął się w kulkę i zasnął.
- Będziemy ćwiczyć, dopóki nie skończą się kamienie! Kiedy nadejdzie dzień, w którym nie będę miał do rzucenia żadnego kamienia, wtedy uznam, że stałeś się gotowy! - powiedział wyniośle Genbu, po czym rzucił kamieniem tak, że ten poleciał za niego. Bycia trafionym więc Sora nie musiał się zbytnio obawiać, ale wszystko to jednak trochę trwało. Zwłaszcza, że przed każdym rzutem Genbu brał spowolniony zamach. I najbardziej po wszystkim Sorę mogły boleć nogi od stania, bo zanim kamienie się skończyły, minęły prawie trzy godziny! Kiedy już nie było czym rzucić, Genbu usiadł na ziemi i głęboko odetchnął.
- Chwila przerwy. Jak się swoją drogą czujesz? - zapytał, spoglądając na Sorę.

Samo wyobrażenie treningu zdawało się aktualnie znacznie straszniejsze niż jego rzeczywista forma. Owszem, stopniowo bolały go nogi, ale przynajmniej ta lekka porcja adrenaliny pozwoliła mu się nieco rozbudzić. Tyle z plusów? Nie do końca. Jego głowa dalej była w jednym kawałku, a do tego nie musiał się martwić o siniaki na ciele, czy brak kontaktu z rzeczywistością. Na swój sposób wydawało się to dość przyjemną odskocznią od codzienności.
- Huh? - nie do końca rozważne i ciut zdziwione mruknięcie dobyło się z jego strony, a niebieskie tęczówki zlustrowały postawę staruszka. Na dobrą sprawę, czy coś się zmieniło? Przymknął na chwilę powieki, skupiając na sobie jakby chciał to jakoś sprawdzić. Chociażby użył do tego własnych impulsów nerwowych, czy innego środka poznawczego. - Chyba w porządku. To dobrze, prawda? - dodałby jeszcze odpowiadając na pytania i zastanawiając się nad tym, czy może coś jednak się zmieniło a on tego nie dostrzegał.

MG:
Zmian w otoczeniu zbyt wiele nie było. Jedynie słońce nieco wyżej wzniosło się na niebie, zrobiło się trochę cieplej i gdzieś między drzewami radośnie ćwierkały sobie ptaszki. Sora nic szczególnego nie wyczuwał i tym stwierdzeniem podzielił się ze swoim nauczycielem.
- To bardzo dobrze! To bowiem znak, że nie jesteś zmęczony i możesz ćwiczyć dalej - powiedział z uśmiechem. - W takim razie zbierzesz teraz porozrzucane kamienie i ty będziesz rzucał. Ale nie we mnie, tylko w Egona. Przyda mu się trochę ruchu - staruszek wskazał na tygrysa, który na dźwięk swego imienia leniwie uniósł głowę, po czym leniwie polizał się po łapie i zaczął się nią myć za uchem. - Tylko postaraj się, chłopcze i nie próbuj oszukiwać! Bo nie dostaniesz obiadu! - rzekł ostrzegawczo staruszek, spoglądając na Sorę srogim wzrokiem, wskazując na to, że groźba była realna.

- D-Dalej? - odrobina zawodu wkradła się w głos nastolatka, któremu raczej nie uśmiechało się dalsze unikanie kamieni, czy przeciążanie własnych nóg. Z jednej strony, na różnego rodzaju planach filmowych często stało się też długi okres czasu, jednak nie było wtedy - co prawda wątpliwego - ale jednak zagrożenia zdrowia, czy życia. Chyba, że spadłby na ciebie reflektor. Lub inny, ciężki przedmiot.
- To ma wyglądać tak samo, prawda? - dopytałby się jeszcze w kwestii rzucania kamieniami. Jakby nie spojrzeć, rzuty staruszka nie były zbyt celne, to może wtedy nie byłoby tak źle. Mimo wszystko, zacząłby na spokojnie zbierać kamienie. Przynajmniej na razie zbierać, a potem cóż... od biedy rzuciłby jakimś ostrzegawczym. Tak z dwa metry za kotowatym, uprzednio informując go o tym w myślach. Jeszcze by zareagował i odskoczył tam, a wtedy by było na niego.

MG:
Choć Sora nie miał zbyt wielkich chęci do dalszego wysiłku fizycznego, to jednak obiad trzeba było sobie wywalczyć. Tak więc powoli, bez pośpiechu i entuzjazmu, Sora zaczął chodzić po ogródku i zbierać kamienie. Jego nauczyciel wciąż mu się uważnie przyglądał i milczał. Jedynie krótko kiwnął głową w odpowiedzi na pytanie chłopaka. Egon zdążył w tym czasie się już przygotować i po prostu siedział i czekał, aż Sora zacznie rzucać. Ostrzegawczego kamienia, więc nawet nie próbował unikać.