Przedmieścia

First topic message reminder :

Zwykłe przedmieścia, jakie można spotkać w każdym mieście. Budynki mieszkalne, różnorodne sklepy i karczmy. Nie wyglądały jednak one na jakoś specjalnie ubogie. Wręcz przeciwnie. Większość była zbudowany z tych bardziej kosztownych materiałów. Mimo wszystko, ,nic specjalnie magicznego i niesamowitego. Ale przedmieścia nie były brzydkie.


Chłopak, prędzej czy później, dotarł do Calthy, gdzie to miał zacząć poszukiwanie informacji o jakimś dziwnym, brodatym staruszku. Nie było to wiele, ale musiało wystarczyć na ten moment. Jego tygrysi towarzysz nie mówił nic o całej tej sytuacji. Nie wiedział też o co chodziło tej kobiecie wcześniej. Albo nie chciał mu powiedzieć. Jedno z dwóch. Rozglądając się po okolicy, chłopak mógł zauważyć parę straganów gdzie ludzie sprzedawali najróżniejsze rzeczy. Antyki, owoce, bronie... zachowywali się jakby był jakiś festiwal. Poza nimi, zwykli przechodnie kręcili się w te i we wte. Nie wiedział jednak nikogo, kto wyglądał podobnie do swojego celu.
W pewnym momencie, Sora mógł dostrzec jak ktoś wylatuje przez drzwi od karczmy prosto na ulicy. Wyglądał na dwudziestolatka, a był ubrany jak klaun. Brakowało mu tylko czerwonego nosa i makijażu. Nawet udało mu się zdobyć czerwone włosy, które wyglądały jakby je potraktowano prądem. Pomimo tego że wyleciał w tak nieelegancki sposób, miał na twarzy szeroki uśmiech.
-Nie chcę Cię tu więcej widzieć! Wystarczy mi dziwolągów odwiedzających ten lokal! - wykrzyknął do niego jakiś mężczyzna w sile wieku. Wysoki na ponad dwa metry, i dość umięśniony. Posturą przypominał jakiegoś drwala lub górnika. Ubrany był w białą, pobrudzoną koszulę, czarne spodnie i eleganckie buty. Po tym jak to wykrzyknął, wrócił z powrotem do swojej karczmy, a dziwoląg uciekł gdzieś między alejki. Cóż... mieścina wydawała się przyjemna.

Sytuacja nie wyglądała najlepiej. W oczach nastolatka stawała się coraz to dziwniejszą. Wydawałoby się, że mieli tutaj stawić się w celu odnalezienia właśnie tej osoby, która niekoniecznie była kimś, z kim powinien rozmawiać nastolatek. Do tego dochodziły wszelkie wątpliwości, które narosły w międzyczasie. Mimo wszystko, stawili się tutaj w takim, a nie innym celu.
- ...nie brzmisz tak, jakbyś był przekonany - napomknąłby tylko kotowatemu, mając na uwadze drobny szczegół. Jeśli uratują biedne zwierzęta, sami staną się na swój sposób ofiarami ów staruszka i jego rdzawych historyjek. Jego przyszłość nie zapowiadała się najlepiej w zaistniałej sytuacji. Nie mając jednak pomysłu na to, jak powinien zagadać, nastolatek postanowił powiększyć kotowatego za pomocą zaklęcia Rise, coby ten może jakoś zwrócił uwagę staruszka. Jeśli to jednak nie dałoby wiele, spróbowałby samemu jakoś zwrócić uwagę nietypowego osobnika. - Przepraszam, czy moglibyśmy zająć panu chwilę?

Egon spojrzał na swojego właściciela wzrokiem, który był odpowiedzią na jego napomnienie. On sam nie był przekonany do tego co mówił, ale widocznie tygrys znalazł jakiś powód by zaryzykować ich przyszłość. Na szczęście niebieskowłosego, nie musiał on się póki co odzywać. Po użyciu Rise, starzec zauważył że coś się dzieje w jego otoczeniu, co nie powinno mieć miejsca. Spojrzał na stworka Sory ciekawski wzrokiem, a potem zauważył chłopaka stojącego obok niego.
-Oo. Czyżbym miał gości? Przepraszam za niezauważenie was, byłem w trakcie opowiadania bardzo dobrej historii, prawda koledzy? - powiedział z szerokim uśmiechem i spojrzał na zwierzęta wokół. Te jednak patrzył na nowych przybyszów z wdzięcznością w oczach, że chociaż na chwilę uratowali ich od tej dobrej historii. Staruszek nie słysząc żadnych odpowiedzi skierował swój wzrok na ziemię i zaczął mamrotać pod nosem jak to jego przyjaciele są okrutni i nie znają się na dobrych opowiadaniach. Szybko jednak spojrzał z powrotem na Egona, przyglądając mu się. Po czym przemknął wzrokiem do nastolatka.
- Czegoś potrzebujecie? A może chcecie mi po prostu dotrzymać towarzystwa? - powiedział i przywrócił na swój twarz uśmiech, który mówiłby wszystkim wokół by się nie martwili niczym. Dziwny staruszek, chyba wszyscy mieli tą samą myśl.

Posępne myśli zagościły w głowie nastolatka, a sam tygrys mógł być naocznym świadkiem jego niezadowolenia takim obrotem spraw. Nie wyglądało to tak, aby wszystko skończyło się szybko, dobrze i najbezpieczniej dla ich duetu.
- Powiedzmy... - dopowiedział, by przy okazji zaśmiać się jakby wymuszenie, a zarazem nie sprawić przykrości ich rozmówcy. Nie zmieniało to jednak ich sytuacji ani trochę. Wypadało więc szybko naprostować, zanim to staruszek rozwlecze się w jakiejś kolejnej, wymyślnej historyjce, która doprowadzi ich do wewnętrznego płaczu. - Chcieliśmy się dowiedzieć czegoś więcej o nim - dopowiedziawszy to nastolatek wskazałby na kotowatego, pozwalając mu na przyjęcie kolejnego stadium wzrostu, aby to może jeszcze bardziej przybliżyć rozmówcy obraz Egona.

Niebieskowłosy mógł zauważyć, że staruszek zamyślił się patrząc na tygrysa, po tym jak usłyszał prośbę młodzieńca. Ostatecznie kiwnął sobie parę razy głową i ustał, pokazując że jest dość wysoki. Spokojnie przewyższał Sorę, to na pewno.
- Na pewno masz, dużo pytań co do swojego przyjaciela. Chodźmy do mojej chatki. Tam pogadamy przy herbacie, a potem opowiem wam pewną historię. Tyczącą się również Ciebie. - powiedział, przy ostatnim zdaniu kierując wzrok na tygrysa. A następnie ruszył w stronę przeciwną z której przyszedł duet. Zwierzęta, które wcześniej dotrzymywały mu towarzystwa zostały na miejscu. Nie można było im się tak właściwie dziwić. Na pewno miały masę koszmarów do zwalczenia. Egon natomiast ruszył za staruszkiem.
- Chodźmy mistrzu. Nie wyglądał jakby żartował tym razem. - powiedział Egon, patrząc na Sorę. Faktycznie, na twarzy staruszka można było dojrzeć wtedy powagę. Chyba jednak wiedział coś o kompanie niebieskowłosego. Takie bynajmniej dało się odnieść wrażenie.

Jeśli ostatecznie duet zdecydował się ruszyć za starcem, po paru minutach podróży w ciszy dotarli by do małej chatki. Typowa, drewniana, z niewielką ilością mebli. A to szafa, stół, jakiś barek, kuchnia, kanapa. Typowy domek jednoosobowy, który nie był bardzo zmodernizowany. Staruszek rozłożył ręce od razu po tym jak parka zawitała w jego chatce.
-Witajcie w moich skromnych progach. Rozgośćcie się, a ja zaparzę nam herbatkę. A do białego tygrysa woda, czy mleko, czy co? - zapytał się Egona, na co ten wzruszył łapami. I tak nie był w stanie mu odpowiedzieć, a zwierzątko Sory nie było zbytnio przejęte napojem. Nawet po rozroście był w stanie zmieścić się w domku, więc nie było to problemem. Staruszek zgodnie z tym co powiedział wstawił wodę, i czekał aż zacznie parować.
-Okej. To powiedz mi pierw, jak się spotkaliście i co właściwie wiesz o swoim kompanie... jeśli dobrze was oceniłem. Jaka jest wasza relacja i tym podobne.

Wędrówka obyła się bez większych problemów. Co prawda, zaniepokoił go nieco fakt, że reszta zwierząt nie chciała im towarzyszyć, ale kto byłby na tyle wielkim masochistą lub desperatem? Warto jednak wspomnieć, że niebieskowłosy zdawał się zganić określenie, którego to postanowił raz jeszcze użyć Egon. Nie przypadło mu ono zbytnio do gustu, czy to ze względu na wyznaczanie jakiejś odgórnej hierarchii, czy też zwyczajnie nie przywykł do tego brzmienia. W końcu w przyjaźniach ludzie powinni traktować się na równi, a nie wybierać mistrza i sługę. Chociaż tygrys właściwie nie człowiek, jednak to już kwestia wymagająca innej, dłuższej rozprawy.
- Przepraszamy za najście... - mruknął tylko nastolatek, kiedy to przekroczył progi skromnego domostwa. Wszystko po to, aby rozejrzeć się dookoła i spojrzeć na kotowatego. Dlatego też zaczekał na to, aż kotowaty udzieliłby jakiejś odpowiedzi. - C-Chyba jest mu to obojętne - odpowiedziałby w imieniu Egona, aby chwilę później skupić się na dalszej części pytania. W końcu przyszli tu w innym celu, aniżeli na herbatkę, czy kawę. - ...na zachodnim kontynencie. Egon jest... jest moim przyjacielem, prawda? C-Chociaż może lepiej jak sam opowie? - dopowiedział nastolatek, powiększając kotowatego do odpowiedniego rozmiaru, coby mógł mówić, chociaż oznaczałoby to pewnie ograniczenie jego mobilności w takich warunkach. Cóż... nie można mieć wszystkiego.

Słysząc przeprosiny Sory, które były typową życzliwością staruch się zaśmiał i pomachał parę razy ręką, by sobie darował.
- Dzieciaku, nawet nie wiesz jak mi urozmaicasz życie. No i... to będzie też Twoja chałupka na najbliższy czas, z tego co wiem. Ale o tym później. - powiedział i przyniósł tygrysowi miskę z mlekiem. Normalnie, traktował go jak kota. Trochę musiało to komicznie wyglądać, kiedy tygrys jego wielkości wylizywał mleko ze zwykłej, niewielkiej miski. Nie zmieniło się jego zachowanie po tym jak urósł. Widocznie mleczko ważniejsze.
- Nie trzeba w takim wypadku. Wiem pewnie więcej o Egonie niż on o samym sobie. Byłem ciekaw ile ty o nim wiesz, i wychodzi że nie wiele, co? - powiedział z uśmiechem i usiadł sobie kanapie, patrząc na parkę i rozmyślając jak zacząć. W między czasie Egon odwrócił się do Sory.
- Nie znam się zbytnio na przyjaźni, ale wydaje mi się że jestem, mistrzu. - rzucił tymi słowami jak gdyby nigdy nic i wrócił do oglądania Genbu. Z nadzieją, iż ta historia tym razem będzie normalna.
- No to tak. Dawno dawno temu, prawie że na początku świata, istniały istoty których moc przewyższała wszelkie wyobrażenia. Nazwiemy ich prosto, Obrońcami. Mieszkali jednak oni na innej planecie w innym świecie, daleko od nas, dlatego ich istnienie nie jest powszechną wiedzą. Ich moc... cóż, porównywalna do pierwszych bogów, jeżeli wiesz o co mi chodzi... Nie zdziwiłbym się jakbyś nie wiedział. W każdym bądź razie. Ich zadaniem było chronienie ludności zamieszkującej ich świat. Niestety jednak, zostali zaatakowani przez Upadłych. Dokładnie nie wiem kim oni byli, ale nie dało się zaprzeczyć ich sile. By wielkiej bitwie, której kosztem były miliardy istnienie, Obrońcy poświęcając siebie pokonali Upadłych i uratowali ich wymiar. Skrótowo tak to wygląda. Dlaczego ma to jakieś znaczenie? Otóż, było 4 obrońców. Seiryuu, Suzaku, Genbu i Byakko. Egon jest jednym z nich... w pewnym sensie bynajmniej. Widzisz, ostatni atak Obrońców rozprzestrzenił ich energię po całym świecie. Część tej energii przebiła się przez bariery wymiarowe i wylądowała w naszym świecie, krążąc po nim. I pamiętaj. Było to naprawdę dawno temu. Z czasem zaczęła ona formować stworzenia, które były odwzorowaniem Obrońców. Tak jakby ich dziećmi. Egon, jesteś jednym z potomków Byakko. Bynajmniej, ja tak na was mówię. Ilu was jest, nie mam pojęcia. Wiem że istniejecie, i będzie się pojawiać. Na szczęście, wasza siła nie jest ogromna. W porównaniu do Obrońców... no, słyszałem że Byakko był w stanie ogonem przedzielić parę planet na pół machnięciem ogona. Tak że, znasz już swoje pochodzenie. - powiedział i napił się herbaty, bo już mu w gardle zaschło. I zaczekał, aż do pary dotrze to co im powiedział. Egon siedział zamyślony, a Sora... to Sora. Robił co chciał.
- Wiecie jak to się wszystko zaczęło, ale nie wiecie co jeszcze z tym zrobić. Jeśli macie pytania, to je zadajcie. Jeśli nie, to będę kontynuował. - zatrzymał się i dał im czas na zastanowienie się, w między czasie pasując swoje gardło.

Niebieskowłosy uważnie wysłuchał całej historii. Wydawać by się mogło, że wszystko tworzyło jakąś spójną całość. Logiczną ciągłość, której to nie mógłby w żaden sposób zaprzeczyć. Mimo wszystko, pytania zdawały się potęgować w głowie nastolatka, który starał się przyswoić wszystkie te informacje, czy za pomocą swoich zdolności znaleźć ich przełożenie w historii lub inne podstawowe informacje w mitach i legendach ich szerokiego świata.
- Jednym z potomków... - powtórzył tylko zamyślonym tonem, spoglądając w kierunku kotowatego. Mimo tego musiał jednak zadać jedno pytanie, które wydawało się tutaj dość istotne. - W przypadku pozostałej czwórki jest tak samo, prawda? - chodziło tutaj oczywiści o poruszoną przed chwilą kwestię potomstwa. Pomijając to nie miał jednak chyba zbyt wielu pytań. Co najwyżej jedną uwagę. I to nie do staruszka.
- ...w przyjaźni nie ma mistrzów, chyba. Przyjaciele są sobie równi - dopowiedziałby tylko w kierunku Egona, mając nadzieje, że skończy się przy tym jakakolwiek szopka z mistrzowaniem. Niby nie było w tym nic złego, jednak jakoś... nie czuł tego. Coś mówiło mu, że nie tak powinno to wyglądać w kwestii ich relacji, czy też zwyczajnie coś zdawało się mu nie pasować.

- Dokładnie tak. Potomkowie pozostałej czwórki dalej krążą po tym świecie, jednak ich cele są teraz różne. Młodemu Egonowi pewnie zależy bardziej na Tobie, niż na bronieniu świata przed demonami. - powiedział, kiwając głową i popijając dalej herbatkę. Tygrys w odpowiedzi kiwnął spokojnie głową, zgadzając się z sugestią Genbu. Starzec, z uśmiechem spojrzał wtedy na Sorę.
- Ty i ja jesteśmy dość podobni. Pewnie poczucie humoru także mamy takie same. - zaśmiał się, a Tygrys zadrżał przypominając sobie wcześniejsze momenty znajomości z Genbu.
- Sora, powiedz że to nie jest prawda? Mam się Ciebie obawiać? - zapytał się ostrożnie Egon, chcąc usłyszeć zaprzeczenie. Trzeba było też zauważyć, że nie zwrócił się do niego jakby był mistrzem. Postępy, postępy.
- Tak poza tym, to dawniej byłem w takiej samej pozycji. Jak wiesz, był obrońca zwany Genbu. Przejąłem po nim to miano. Miałem kompana, który był taki sam jak Egon. No, poza tym że był żółwiem a nie tygrysem. Po latach staliśmy się jednością, ale jest to już inna sprawa. Aktualnie, to co mogę wam polecić to trening u wszystkich mistrzów. Powinien on obudzić Twoje wspomnienia, Egon, nim się "urodziłeś" a poza tym, stalibyście się znacznie silniejsi. Obrońcy byli tacy potężni dlatego że współpracowali. Trening u czterech liderów obrońców powinien wam znacznie pomóc. Z pewnością, czeka was wiele trudów w przyszłości, bo życie nie jest łatwe. A. Nie wytłumaczyłem kim są Obrońcy aktualnie. Otóż, kiedy ludzie i nieludzie dowiedzieli się o potomkach obrońców i niebezpieczeństwie jakie mogą czyhać nawet na nasz świat, postanowili utworzyć organizację, która pozwoliłaby takim jak Egon rozwinąć się. W pewnym sensie, nie różnimy się od obrońców zwierząt. Poza tym, że są to mistyczne zwierzęta na które poluje organizacja zwana RVE bodajże... W każdym bądź razie. W naszej organizacji mamy specjalne nazwy na osoby takie jak ty i ja. Mówią na nas Guide. Egon byłby nazywany po prostu "Potomkiem". A reszta to obrońcy. Są jeszcze wyjątkowe pozycje jak lider obrońców i Master Guide, o których wcześniej wspominałem. Jestem jednym z Master Guidów i jest nas czwórka. Tylko tylu może nas być, ponieważ każdy odpowiada za inny rodzaj potomka. Ja odpowiadam za potomków Genbu. - powiedział szybko i złapał na chwilę oddech, czekając na kolejne pytania. Za stary był na to.

Nie odpowiedział mu. Każda kolejna chwila zaczynała tylko niepokoić nastolatka i napawać go pewną dozą obawy, która mimowolnie odmalowała się na jego twarzy. Czy to możliwe, aby miał aż tak fatalne poczucie humoru? Raczej nigdy nie przyszło mu z czegoś żartować. Większość czasu albo udawał, albo zależał od innych, a wszelkie pozostałe... ciężko mu było odpowiedzieć na takie zarzuty, czy pytania. Mimo wszystko, wyjaśnienia trwały dalej, a sam młodszy Hoshino musiał przyswoić jakoś te informacje.
- RVE? - powtórzył jedynie symboliczne litery, które najpewniej musiały oznaczać coś więcej. Skróty zwykle mają głębsze znaczenie lub przesłanie, prawda? Co więcej, nie pozostawił pozostałych kwestii bez komentarza. - Czterech liderów? Jak ich znaleźć..? Jakie treningi? N-Na czym dokładniej to polega? - dopytałby się jeszcze niebieskowłosy skupiając jednak na tym aspekcie, aniżeli pozostałych kwestiach. Owszem, rodziły one wątpliwości, ale najwyraźniej miał mieć jednak inne priorytety.

Egon patrzył jeszcze przez chwilę na Sorę, cierpliwie czekając na odpowiedź. Nie doczekał się jej. Przeszły go ciarki i odwrócił wzrok. W myślach, uznał że czekały go ciężkie czasy jeżeli faktycznie tak było. Nawet wyobraził sobie zachowanie Genbu w ciele Sory i głową uderzył o podłogę by wybić te myśli ze swojej głowy. Złe myśli. Kiedy natomiast Sora wymówił te słowa, stary żółw kiwnął głową z poważna miną.
- RVE. Te litery nie mają zbytnio znaczenia. Organizacja została utworzona przez 3... istoty, bo nie można ich dłużej ludźmi nazwać. Resxavir, Veer i Etch'ul. Mają parę setek na karku a ich moc jest ogromna. Veer jest z nich podobno najsłabszy, a posiadamy tylko jedną osobę która byłaby go pokonać. Suzaku, jedna z Master Guidów. Ewentualnie Byakko, ale nie wiadomo co z nią. - wyjaśnił trochę o wrogiej organizacji i przeszedł od razu do następnych pytań młodego Sory.
- Jednym z nich jestem ja, jak już wspomniałem. Poza mną są Byakko, Seiryu i Suzaku. Wszyscy liderzy otrzymują miano legendarnych obrońców, dlatego nasze imiona wiele Ci nie dadzą. Mnie już znasz. Seiryu przebywa na pewnej nieznanej ludziom wyspie. Tam też znajduje się główna siedziby Obrońców. Większy problem będzie z Byakko i Suzaku. Byakko wiele lat temu wyruszyła w podróż zostawiając nas bez żadnej informacji gdzie się udała. Nie znamy też powodu, dlatego z nią nie jestem w stanie aktualnie Ci pomóc. Suzaku natomiast... jest dość surowa. Zalecam spotkanie całej reszty i trening u nich, nim zdecydujesz się spotkać z Suzaku. Jest ona najpotężniejszym Guidem jakiego widział świat. Ona najbardziej poświęca czas na trening w swoim sanktuarium. Jej lokalizacja na razie zostanie tajna, żeby Cię nie kusiło spotkanie ze śmiercią. Co do treningów... ogólnie mówiąc mają one na celu wzmocnić Twoją więź z Egonem jak i własną siłę, żebyście mogli być bardziej użyteczni w walce. Różne są sposoby treningu, więc ciężko mi coś więcej na ten temat powiedzieć. Moją specjalizacją jest defensywa, Seiryu specjalizuje się w władaniu magią, Byakko... przebiegłość i zwinnosć, a Suzaku... teoretycznie w ataku, chociaż we wszystkim jest mistrzynią. - wyjaśnił dokańczając herbatkę i wyczekując słów niebieskowłosego. A Egon... on coś cicho siedział. Może po prostu był zaciekawiony informacjami i dzielnie słuchał.

Niebieskowłosy nie mógł w żaden sposób skomentować własnego poczucia humoru. Niektórzy wiedzieli, z czym to się je, a on - nie miał zbytnio doświadczenia w tych klockach. Mógł przypuszczać, że jakieś pokłady humoru posiadał, jednak nie miał na to żadnego potwierdzenia. Przynajmniej w pełni neutralnego.
- Jak wygląda taki trening? - zadałby też dość kluczowe pytanie, zważywszy na własną sytuację. Jakby nie spojrzeć to miał trenować, ale nie wiedział co dokładniej. Oraz kiedy. W trakcie całego wywodu oczywiście potakiwał i pomrukiwał w geście zrozumienia, próbując analizować i zapamiętać każdą z poruszonych kwestii. - ...wiadomo jak można zabrać się za odnalezienie ich? - dopytały się jeszcze, czekając najpewniej na dalsze odpowiedzi i w międzyczasie przeczesując jakoś tak grzbiet tygrysa dłonią, ni to dla własnego odprężenia, czy też dla podzielenia swojej uwagi nie tylko na samą historię, co jednostkę, której ona de facto tyczyła.

Można było usłyszeć głośne Hmmm... ze strony Genbu, który widocznie rozmyślał jak najlepiej opisać trening który Sora będzie musiał przejść. Minęło parę minut tej wewnętrznej debaty, a Egon ziewnął po tygrysiemu na to całe czekanie. Sam nic jednak nie mówił.
- Cóż... trening u mnie będzie miał na celu zwiększenie trochę Twojej siły, wytrzymałości i planuję pobudzić Twoje ciało do szybszej regeneracji. Moją specjalizacją jest defensywa, jak już ująłem. Co do samego treningu... pewnie zmuszę Cię do biegania z kamieniem na plecach, żeby zwiększyć twoją siłę i kondycję. Poza tym, będziesz musiał unikać kamieni które będę rzucał w szybkim tempie by zwiększyć Twój czas reakcji. Sam jestem w nim dość słaby, ale jest on istotny w bitwach. Będziesz też musiał przyjmować na swoje ciało ciosy, które na początku będą Cie powalać z nóg. Pewnie stracisz parę razy przytomność. Jednak pod koniec treningu, powinieneś być w stanie wytrzymać moje słabe uderzenie i być w stanie dalej walczyć. Ostatnim treningiem nim puszczę Ciebie dalej, będzie starcie ze mną. Jeżeli moje oczekiwania od Ciebie i Egona zostaną spełnione, dam wam lokalizację drugiego mistrza. Oczywiście, ty także będziesz otrzymywał ode mnie trening. - zakończył kierując ostatnie słowa do tygrysa, który do tej pory był grzeczny. I z jego przymkniętych oczu wynikało, że zadowolony był z tego "głaskania", które otrzymywał. Sam trening brzmiał dość... brutalnie, męcząco i śmiercionośnie, przynajmniej w perspektywach normalnych osób.

Brzmiało to dość niecodziennie i do tego... strasznie. Spojrzenie nastolatka śmiało wyrażało jedną rzecz - panikę. Zupełnie tak, jakby samym wzrokiem chciał się spytać kotowatego, czy on zdaje sobie świadomość z tego, w co został właśnie wciągnięty z powodu ich umowy. Czy to właśnie tak miało być?
- Ale... może tak bez tych ciosów? Już sam kamień na plecach wydaje się trudnym zadaniem, a do tego... nie dam raczej rady tak no- - spróbowałby się jakoś wytłumaczyć, mając nadzieję na wsparcie kotowatego w tym wszystkim, jednak nic lepszego nie przychodziło mu tutaj do głowy. Co miał z tym jednak zrobić? Wiele raczej nie mógł, ale... mógł zrezygnować w razie czego, prawda? Zanim to umrze.

Kotowaty odpowiedział na paniczne spojrzenie Sory, własnym zadowolonym spojrzeniem. Pomimo tego, jak ten trening brzmiał, tygrys nie uląkł się mu. Pewnie przez jego naturę lub instynkt. Kto wie jak to u tygrysów jest.
- No hej, to brzmi jak wyzwanie! - mógł usłyszeć w swoim umyśle Sora. Przynajmniej Egon wytłumaczył się dlaczego na wzmiankę o bardzo.... unikatowym treningu był zadowolony. Niebieskowłosy jednak był mniej pozytywnie nastawiony do całej tej sytuacji. Znacznie mniej. Genbu zaśmiał się, słysząc jak ten potyka się próbując przekazać mu dość proste zdanie.
- Nie martw się! Raczej nie umrzesz. W razie czego, będę mógł narzucić na Ciebie tarczę, ale to tylko w ostateczności. A Twoja ogólna moc znacznie wzrośnie. Obecnie... wątpię żebyś mógł stawić czoła silniejszym członkom RVE. A jest szansa, że będą na Ciebie polować. W końcu, Egon jest twoim partnerem. Poza tym, na świecie czyhają na Ciebie niezliczone zagrożenia. Lepiej być przygotowanym. - odpowiedział mu z uśmiechem, i odmachał jego zmartwienia. Takie było zdanie kolosa na ten temat. Tona osób nie zgodziłaby się z jego logiką, a już na pewno metodami. Po czym nałożył rękę na rękę i spojrzał w oczy niebieskowłosego.
- To jak? Chętny by trenować? Zawsze możesz odmówić. I czy jakieś jeszcze pytania? - powiedział spokojnym głosem, ale na jego twarzy dalej widniał szeroki uśmiech. Można było zakładać w tym momencie, że jest on najzwyklejszym sadystom. Lub kimś mu podobnym.

- To nie ty będziesz obrywał kamieniami... - prosta myśl zdawała się skarcić kotowatego, który to właśnie najwyraźniej miał ubaw z tej sytuacji. Kto by pomyślał, że jego nowy towarzysz bawi się w jakiegoś sadystę, czy może ma nawet upodobania masochistyczne. Ciarki aż przeszło po plecach niebieskowłosego, a ten wewnętrznie się przeżegnał na taką myśl. Naprawdę nie był świadomy tego, w co się właściwie wpakował. Niemniej jednak miała nastąpić chwila decyzji i nieco większych wyjaśnień. Co mu jednak to dało? Nic. Zupełnie.
- R-Raczej..? - dopytał się tylko i śmiało dało się wyczuć, że raczej nie miał zamiaru utożsamiać się z gronem masochistów, a wizja takiego treningu przynajmniej mu nie pasowała, jeśli kompletnie go odrzucała. Dało się to też wyczytać mimo wszystko z wyrazu jego twarzy, ale co na to poradzić?