Karczma "Pod Tańczącą Dziewoją"

\\\będzie krótko bo komp mi zdechł i nie jestem u siebie///


Po nieudanym ataku postanowiłem spełnić polecenie Pall'a. Pofrunąłem za nim i unosiłem się teraz nad budynkiem, gdzie znajdował się białowłosy. W każdej chwili mógł mnie wezwać. Smród stworów w tym miejscu zelżał ale nadal był wyczuwalny. Nie wiedziałem co w tej chwili mogę uczynić. W razie czego mogę się zmniejszyć ale najpierw muszę widzieć wroga którego mam oszukać. Czekając na wezwanie Pall'a obserwowałem co dzieje się u pozostałych magów...

Odór działał na nią źle więc zwróciła wszystko co miała w żołądku, czuła się przez chwilkę fatalnie, ale przecież musiała zignorować . Trwała walka.
- Nienawidzę takiego smrodu! – krzyknęła rozwścieczona Natsumi kiedy stwór powoli zbliżał się do niej, aby spróbować zaatakować.
W między czasie kiedy unikała ataków zastanawiała się jakie porządne zaklęcie zastosować, stwierdziła, że najlepiej by było jak na razie unikać ataków. I tak nie pomoże swoim towarzyszom, nawet jeśli użyje zaklęcia jakiegoś obronnego. Czuła się beznadziejne w tej sytuacji.
Dziewczyna postanowiła, że użyje zaklęcia formy cienia bo tak będzie w tej chwili najbezpieczniej, a jeżeli coś się zdarzy nieoczekiwanego to sama zaatakuje. Nie będzie się wahać ani chwili dłużej.
- Cienie są takie same jak ja… - wymruczała do siebie i użyła zaklęcia (zaklęcie C Forma Cienia) i zamieniła się w zwyczajny cień. Stwór mógłby jej nie zauważyć, a ona wtedy uniknęłaby ataku.
Przez chwilę delikatnie i cicho poruszała się po powierzchni ziemi.

Gdy zobaczył, że Natsumi zwróciła wszystko co miała w żołądku pod wpływem odoru, objął ją ramieniem i powiedział:
-Możesz się trochę odsunąć, może to ci pomoże.
Po chwili jednak dziewczyna zmieniła się w cień. Kuran wciągnął powietrze, obejrzał cały teren, aby sprawdzić gdzie w razie co można odskoczyć, skąd zaatakować. Wyciągnął przed siebie rękę i przyjął pozycję do ataku.
-Natsumi osłaniaj mnie. Zobaczymy na co stać te słodziaki.
Gdy dziewczyna odpowie, że jest gotowa, wykonuje skok do przodu i szybkie cięcie w najbliższego potwora. Sprawdza przy tym wytrzymałość ich skóry, aby wiedzieć ile siły musi wkładać w ataki by były skuteczne. W razie odpowiedzi potwora na atak, ripostą używa zaklęcia rangi D (Zmiany Tsubamegaeshi ). W każdej chwili jest gotów pomóc swoim kompanom oraz przerwać ataki jakby się okazało, że stwory nie odpowiadają tym samym. Jeśli pierwsze cięcie jest skuteczne, a stwory jednak odpowiadają, wykonuje kolejne szybkie cięcia.

Fajnie w powietrzu, świeże powietrze, no prawie, ale zawsze lepsze niż tam niżej, bo tam to przecież życia nie mają raczej osoby żywe i z takim genialnym wręcz powonieniem jak młody Belfik. Mimo bycia w powietrzu odczuł działanie smrodu, który zaczął go wiercić w nosie, a do tego nie czuł się najlepiej, gdyż zaczął go boleć żołądek.
-Następnym razem idę kupić zatyczki do nosa, bo jeśli znowu się to powtórzy to chyba puszczę pawia…- Stwierdził kot, po czym spojrzał pod siebie, by ogarnąć całą sytuację, jaka ma tu teraz miejsce. Poleciał jeszcze wyżej, po czym poleciał nad jednego z potworów, a następnie skierował się głową w dół, by zacząć pikować w dół, kierując się w stronę potwora, by następnie zadać mu dość mocne uderzenie(Gdyż doda do tego Ghost Hand), jednym krótkim równaniem Wysokość + Pęd + duchowa pięść = Mocny cios. Gdy będzie leciał to nabierze do płuc powietrze, by nie omdleć, gdy będzie się zbliżał do stwora. Oczywiście po uderzeniu nie będzie chciał uderzyć prosto w ziemię, bo gdy tylko w niego trafi to od razu wrócić w powietrze, wykonując łuk, dzięki któremu zawróci.

Powoli opuścił ręce, gdy usłyszał ponownie tego maga. Z wielką trudnością przychodziło mu zachować pokerową twarz i przełknąć ślinę po usłyszeniu tego głosu, ale jakoś stał niewzruszony.
-Potrzebuję odpowiedzi skąd tam znalazła się ta dłoń i pewności, że karczmarz nie będzie już musiał nią się martwić!- powiedział białowłosy- pomóżmy sobie! Pan, dzięki wycofaniu się stąd i udzieleniu mi pomocy w tym dochodzeniu, za które dostanę wynagrodzenie. Ja, dzięki naszej współpracy w najbliższym czasie! Stańmy przed sobą jak prawdziwi magowie, a obiecuję, że w żaden sposób ciebie nie zaatakuję!- po wypowiedzeniu tych słów, powtórzył je w myślach. Mówił najszczerszą prawdę i chciał, by jego towarzysze przeżyli do swojej kolejnej wypłaty. Pragnął spokoju w tej okolicy i spokoju ducha karczmarza i pobliskich mieszkańców. Czuł coraz większą presję związaną z myślach o dogorywających towarzyszach. Musiał coś temu zaradzić i nie chciał zdradzić żadnej ze stron.
-Daj im spokój i porozmawiajmy o naszej współpracy!

Moje skrzydła z każdą chwilą stawały się coraz słabsze. Czułem, że jeśli zaraz nie wyląduje, po prostu zlecę na dach.
Postanowiłem w takim razie na nim wylądować, po cichu, nim po prostu gruchnę o niego jak kłoda.
W takim razie powoli obniżałem lot, aż dotknąłem stopami dachówek. Wciąż jeszcze utrzymując skrzydła, by nie stanąć całym ciężarem na dachu, położyłem się na nim i dopiero zakończyłem zaklęcie. Nasłuchiwałem... W razie czego mogę po prostu spróbować zrobić dziurę w dachu i skoczyć do środka, gdy tylko usłyszę coś niepokojącego.
Przynajmniej miałem nadzieję, że okropny zapach stworów niedługo się rozwieje.

Przełknął ślinę, by cofnąć do żołądka to, co już wychodziło. Zaczynał tracić powoli cierpliwość, ale już wiedział jak zaradzić temu sporowi.
-Przystaję na twoje warunki! Odejdź z tego miasta, zabierz stąd swoje sługi, a sprawa zostanie zamknięta!- machnął energicznie lewą ręką w bok- będę czekał na dachu karczmy, na twoją obietnicę wycofania się stąd!- ciekaw był, czy ten mag dotrzyma obietnicy. Może to i odrobinę ryzykowne zachowanie, ale warto było sprawdzić. Skoczył na parapet, odnowił zaklęcie lustrzanego spaceru i pobiegł po dachach na dach karczmy, ograniczając oddychanie, by nie sztachnąć się za bardzo zapachami. Stojąc na samym szczycie, przyglądał się marnie wyglądającym towarzyszom i skierował swoje spojrzenie w stronę budynku w którym był
-Czekam na twój ruch...- powiedział pod nosem i wzmocnił te słowa myślami. Jeśli to było najzwyklejsze kłamstwo, misja będzie się ciągnęła długie dnie... przy okazji rozglądał się po okolicy w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby mu pomóc rozprawić się z potencjalnym, śmierdzącym kłamcą. Przy okazji skupił się na obcych źródłach magii i ich rozmieszczeniu.

Hmm? Głos? Niewyraźny ale to chyba Pallonyel...Nie słyszę nikogo więcej... Z kim on rozmawia?
Nagle wszystko tam ucichło... No pięknie...
No nic... trzeba obmyślić jakiś nowy plaa- Nie zdążyłem dokończyć myśli, bo okropny smak żółci w ustach był nie do zniesienia no i po prostu puściłem pawia. Na szczęście nie jadłem nic od wczorajszej kolacji, bo denerwowałem się moją pierwszą misją. Tak więc na dachu wylądowały jedynie moje soki żołądkowe.
Jakby nie patrzeć, po tym bełcie czuję się o wiele lepiej. W zasadzie lepiej teraz niż w czasie walki...
Położyłem się na dachówkach, obmyślając nowy plan, gdy ujrzałem na skraju dachu rękę, a później całego Pallonyela. Od razu zaczął truchcikiem przemieszczać w stronę karczmy. Chyba mnie nie zauważył, więc po prostu zacząłem iść za nim. Być może przydam mu się na coś.

//Przepraszam za opóźnienia w odpisie, ale ostatnio nie miałem kiedy się tym zająć.

Kuran odsłonił maskę, aby nie zwymiotować na samego siebie. Po chwili gruchnął w ścianę, a ból przeszył jego plecy. Obolałym ruchem, bardzo powoli podnosił się na nogi, próbując złapać oddech. Swoje ostrze nadal trzymał kurczowo w ręce. Sięgnął po miecz ulokowany na plecach i ponownie wytworzył swoje skrzydła (zaklęcie D - Skrzydła Tsubamegaeshi). Wzbił się w powietrze i sprawdził co z pozostałymi towarzyszami. Natsumi leżała nieprzytomna, więc podleciał do niej i zabrał ją w bezpieczniejsze miejsce. Gdy dziewczyna była już bezpieczna, stanął i czekał czy potwory jeszcze zaatakują. W razie silnego ataku zmienia atakowaną część ciała w liście lub robi unik, a następnie wykonuję kontrę atakując obydwoma ostrzami na raz. Cięcia stara się wykonywać dokładnie w słabsze części ciał bestii z maksymalną siłą jakiej może użyć w swoim stanie.

Trzymając ręce w kieszeni, szedł powoli, lustrując ludzi dokoła siebie, zimnym, pozbawionym emocji spojrzeniem. Robactwo tłoczyło się jak zawsze wokół kobiet. Siedzieli przy stolikach i pili, ciesząc się swoją mierną i żałosną egzystencją. Rzygać mu się chciało, jak widział to ścierwo w ludzkiej postaci, które szybko i sukcesywnie winno zostać wyeliminowane. Baek jednak nie był głupi i wiedział że takowa czynność, stosowana na co dzień nawet, nie przyniosła by żadnego pożytku. Tego robactwo po prostu było zbyt dużo, a mnożyli się na dodatek niesamowicie szybko. Niemniej jednak, nie mógł zostawić tego w ten sposób, dlatego powziął sobie cel, by eliminować chociaż te szczególne przypadki biedy umysłowej, by jak najbardziej zmniejszyć póle najgorszych i najbardziej wadliwych genów. Czuł się jak obrońca tego świata, człowiek, który sprawia że innym takim jak on, będzie żyło się lepiej. Oh, gdyby tylko każdy organizm mógł być doskonały... niestety, ścierwo mnożyło się i było go coraz więcej. Posyłał więc wyzywające spojrzenie każdemu, czekając tylko aż wyłowi się kretyn, skłonny z nim walczyć. Jednakże aura, jaką roztaczał wokół siebie Baek, skutecznie odstraszała potencjalnych agresorów. Widocznie pula genowa w tym miejscu, była o poziom wyższa niż zazwyczaj. Chodź nadal oczywiście było to ścierwo godne jedynie nieskrywanej pogardy. Zasiadł przy barze i spojrzał na ludzi siedzących obok niego.-Won....-Syknął tylko, a ci natychmiast poderwali się ze swoich miejsc i odeszli. Nikt nie chciał szukać kłopotów, a Baek całym sobą, je reprezentował.-Piwo.-Rzucił do barmana. I kiedy mówiło piwo, myślał o piwie, a nie jakiejś lurze piwo przypominającej. Barman chyba wyczuł tę aluzję i niewypowiedzianą groźbę, bo przed Baekiem, zaraz stanęło, nawet dobre piwo.