Karczma "Pod Tańczącą Dziewoją"

Został sam na sam z gadającym kotem biegającym za myszami w brudnej, ciemnej piwnicy. Nagle usłyszał jego głośne nawoływanie i już wiedział, że można wyjść z karczmy. Przytrzymał zwierzakowi otwarte drzwi piwnicy i poleciał za nim na zewnątrz. Niestety spotkał się z dosyć nieprzyjemnym widokiem. Pięć dziwnych stworów rozprowadzających swą dosyć nieprzyjemną woń. Pallonyel stał pół metra od ściany karczmy i metr za Kuranem. Gotów był do wykorzystania w każdej chwili swego lustrzanego spaceru i w ostateczności szalonego, demonicznego tańca, więc stał tak blisko pionowej powierzchni. Starał się zaobserwować wpływ oparów na swój organizm i wyciągnąć z tych obserwacji potrzebne informacje na temat dziwnych tworów. Dokładnie zbadał odległości od towarzyszy, przeciwników i ich rozmiarów, i elementów otoczenia, dzięki którym walka będzie łatwiejsza... jeśli do jakiejkolwiek dojdzie. Wysłuchał słów dziewczyny i zapytał Kurana:
-Szefie, jakie rozkazy?- następnie kiwnął głową na Belfa- koci magu, mów szybko co znalazłeś- te słowa miały między innymi sprawdzić słuch i inteligencję stworów.
Pomimo tego, że mogą być ślepe, nadrabiają na pewno innymi zmysłami i poziomem inteligencji, pomimo takiej, a nie innej aparycji. Być może przybyły tu właśnie po dłoń i tylko czekają na informacje? Pomimo tak ryzykownego planu, można zyskać wiele informacji o wrogu i jego zamiarach.
-Niech ktoś zabezpiecza moje plecy...- powiedział i skupiony na bestiach obserwował ich zachowanie, gotów do obrony lub ataku. Na sam początek obrona... to co będzie robił to uniki i bloki pół-wyjętą z pochwy kataną lub też obrona tą pochwą, bez wyjmowania ostrza. Po określeniu poziomu umiejętności bojowych wroga, jeśli będą za wysokie, by nie zostać zranionym, białowłosy wykorzysta lustrzany spacer, by kroczyć w walce po ścianie karczmy, z każdą chwilą coraz wyżej, aż będzie trzeba wkroczyć na dach.

Po wyjściu z karczmy zauważyli jakieś dziwne stwory. Natsumi przedstawiła co sądzi po ich zachowaniu. Chwilę po nich wybiegł Pall który powiedział parę słów i przyjął postawę obronną. Kuran zgorszył się widokiem stworów i ich zapachem. Chciał jak najszybciej znaleźć się z dala od nich. Zebrał wokół siebie liście. Był gotów do ataku w razie potrzeby i odpowiedniej decyzji pozostałych. Liście szybko stały się twarde jak stal.
-Decydujcie, czy atakujemy, czy czekamy.
Powiedział do wszystkich, a następnie przyjął pozycję która była idealna zarówno do szybkiego ataku, jak i obrony. Cały czas obserwował stworzenie i swoich towarzyszy. Słuchał co mówią, lecz był bardzo czujny. Gotowy na każdą ewentualność. Liście zaczęły zbierać się blisko jego dłoni i po chwili zaczęły formować miecz. Rozmiar broni był jak standardowa katana. Niepewność zaczęła ogarniać mężczyznę, podniósł mu się poziom adrenaliny. Chciał zaatakować.
-W pierwszej kolejności mogę ja wykonać atak, a wy po mnie. Dzięki temu będziecie mogli ocenić ich możliwości.
Powiedział i czekał na decyzję.

\\\Jako, że jest to moja pierwsza walka, a wszyscy zwalili na mnie pierwszego posta, proszę o wyrozumiałość i poprawienie moich błędów O Drogi MG///

Wszyscy znajdowaliśmy się już na dworze... Po chwili jeden z potworów wystąpił na przód i zaryczał. Nieprzyjemny zapach potworów jakby się nasilił. Nie było czasu do stracenia, widać było, że nie mieli zamiaru odpuścić. Spojrzałem tylko po towarzyszach. Nikt z nich się nie ruszał.
Niestety nie miałem przy sobie żadnej z broni. Być może uciekną, jeśli zdołam je przestraszyć.
Używam zaklęcia: [C] "Iluzoryczna bestia" i posyłam w stronę potworów potężnej wielkości Lwa. Potwory mogą uciec, lub pozostać na miejscu nie reagując na zwierzę.

\\\tak, wiem... Varmilion to dupa, dlatego zrobiłem Shagwell'a///

Pochylił powoli głowę, zamknął oczy. Powiedział spokojnym głosem:
-Oto jest...- i teatralnie ukłonił się nisko- lustrzany spacer.(zaklęcie D) Tańcząc na krawędzi ostrza...- wyprostował się i wyciągnął w stronę najbliższego ze stworów lewą dłoń, niczym do partnerki zapraszanej do tańca. Zwijając płynnie po kolei każdy z palców, uformował wreszcie dłoń w pięść, którą przyłożył do serca. Z oczu, ust, dłoni i spod stóp wydobyła się ledwo widoczna smuga mdłego, niebieskiego światła. Unosiło się coraz wyżej jak dym papierosowy znikający po osiągnięciu swojego limitu wysokości- dążyć będę ku lepszej przyszłości...
Zawsze czuł się lepiej, wypowiadając takie słowa podczas wykonywania najprostszego, podczas wykonywania wszystkich zaklęć. Pomimo, że nie było to potrzebne, jak najbardziej ułatwiało sprawę. Dawało poczucie spełnienia, w chwilach odczuwania przyjemnego przepływu magii w całym ciele. W chwilach, w których może wreszcie ukazać chociaż cząstkę swej mocy. Do dziś pamięta chwile spędzone z mistrzem i w samotności, na doskonalenie pierwszego czaru niebiańskich demonów. Nieprzyjemne kąpiele w lodowatej wodzie i wiele zaschniętych plam krwi na ziemi, gdy nie było się zdolnym do utrzymania na tafli wody, czy suficie sali treningowej. Na szczęście udało mu się to opanować, a użytkowanie lustrzanego spaceru jest nieudolne tylko w chwilach zapomnienia jego słabych stron. Postukał już odruchowo piętą o ziemię, czy przyczepność jest odpowiednia i szybko popatrzył na każdego z osobna, co zaczynają robić. Warto by było poczekać na pierwszy ruch wroga, bez strat sporych pokładów magicznej mocy, ale białowłosy miał nadzieję, że jego kompani nie są na tyle głupi, by już na początku się wyzerować. Kuran stał już z przygotowanym orężem, od Varmiliona pobiegł groźny lew na stwory. Pallonyel wolał jak na razie się wycofać, więc wskoczył na ścianę, na wysokość drugiego półpiętra i przykucnął sobie na niej. Wsłuchiwał się i wpatrywał dokładnie w każdy element otoczenia, i istot tu przebywających. Zaczął się rozglądać za magiem, który zapewne kontroluje z bezpiecznego miejsca całą sytuację, wsłuchiwał się w przestrzeń na dachu karczmy, w źródła mocy magicznej, którą emanują wszyscy zebrani. Jeśli rzeczywiście poczuje czyjąś obecność nad sobą, pędzi na sam szczyt, jeśli nie... zajmuje się oceną możliwości stworów i magów z którymi przyszło mu wypełniać tą misję. Gotów jest także w każdej chwili do obrony pół-wyciągnętym ostrzem katany, czy atakiem rękojeścią. Nie dość, że dzięki temu broń wolniej się psuje od obrażeń, to jeszcze łatwiej jest ją wyczyścić, rzadko jest ubrudzona krwią.

- Mam pomysł! Proponuję, aby Pall i Varmillion stali na straży i jakoś odciągnąć te stwory od wejścia. My poszukamy szybko rączki i złapiemy ją.
Miała dziwne przeczucie, że walka im trochę im zajmie jeśli stwory zaatakują. Faktycznie ich cisza oraz obecność była tutaj bardzo podejrzana, złe odczucia jeśli chodzi o misję nasilały się. Nie wiedziała sama co ze sobą zrobić, ale przecież musiała jakoś zareagować.
- Musisz iść ze mną. Spróbujemy obejść szybko te stwory… - odezwała się do Kurana – Te stwory wydają się być ciche, ale mogą być niebezpieczne! Oni muszą tu zostać!
Lecz była przygotowana na jakikolwiek atak. Miała już zaplanowane jakie zaklęcie użyje, nie bała się niczego. Czekała tylko co Kuran postanowi. Czy będzie szedł z nią, posłucha jej czy woli stać się bohaterem na polu bitwy. To byłoby zbyteczne gdyż według niej Pallonyel i Varmillion dali by sobie radę.
- Decyduj się ! Nie ma czasu! - pogoniła go, dziewczyna chwyciła mocno jego rękę.

W końcu kot dobiegł na miejsce, gdzie znajdowały się stwory i jego towarzysze. Na jego twarzy nie pojawiła się nawet kropelka potu, wywołanego przez strach, no raczej że nie! Jest bardziej odważny niż może się zdawać, jest mały ciałem, ale ogromny duchem(i egiem, ale to już jeden z tych drobniejszych szczegółów) Spojrzał na towarzysz, niestety jest za mały by cokolwiek zdziałać przeciwko tym potworom, najlepiej i tak będzie chyba walnąć w nie jakimś spellem, bo raczej zbytnio nie podejdzie. No to jedziemy z tym koksem, bo raczej stać jak kołek z tyłu nie zamierza. Gdy Potwory nie przestraszą się iluzji spowodowanej przez Varmiliona, wtedy kot podejdzie bliżej, na odległość 5m, po czym użyje zaklęcia „Ghost Hand”, wydłuży wtedy rękę widmo, by zdołała uderzyć potwora prosto w szczękę, jeśli się to uda, wtedy cofnie się w tył o jakiś metr i wyprowadzi kolejne uderzenie. W wypadku gdy to się nie uda, a potwory będą się bronić rękami i nogami, to wtedy kot zaatakuje od tyłu, mianowicie pierw przebiegnie pomiędzy nogami pierwszego uważając, by go nie uderzył czy też nie zdepta w akcie obrony. Gdy uda się mu znaleźć po drugiej stronie, wtedy użyję „ghost hand” i złapie jego głowę od tyłu i wskoczy na jego plecy, przy pomocy pazurów na tylnych kończynach zahaczy się by nie spać, po czym zacznie wciągać widmo łapę, by się wspiąć, by następnie zdzielić go po łbie. Gdy jednak będzie próbował go zrzucić wtedy odskoczy na bok na jego plecach, by uniknąć jego łapy. Gdy zdzieli go w łeb, wtedy zeskoczy, by następnie użyć piekielnych łańcuchów(Hell chain) i sprowadzić go do ziemi, jednak gdy to się nie uda, to po prostu wróci do grupy.

KP, bo w sygnie nie mam wrzuconej, a żebyś nie szukała to masz odsyłacz

Moje zaklęcie odciągnęło jednego z nich... Pora ich wykończyć... smród był nie do wytrzymania, jednak musiałem się przełamać...
Myśl, myśl... zaraz... wiatr
Wieje od zachodu, jest dość mocny, by smród tych stworzeń roznosił się w sferze poziomej, tak więc jeśli zaatakuję z góry, powinno się udać.
Skupiłem się przez chwilę, aż z moich pleców wyrosła para czarnych, pół-przezroczystych skrzydeł (zaklęcie [D])
Wzniosłem się w górę, mniej więcej 10m nad ziemię, poczułem opływające mnie czyste powietrze... Przypomniał mi się moment kiedy po raz pierwszy wzniosłem się ku niebu... zaraz jednak przypomniał mi się moment mojego pierwszego lądowania. Nie było czasu na wspominki. Bez chwili wahania, jak atakujący orzeł, spadłem z nieba prosto na stwora uderzając go twardą pięścią prosto w czerep.
Potwór, słysząc świst w powietrzu mógł się uchylić. Jeśli go nie usłyszał i się nie uchylił dostał mocnego sierpowego z prawej i przeleciał 5 metrów po ziemi, być może stracił także przytomność... Jeśli wszystko powiedzie się w myśl Varmiliona, wróci on na swoje miejsce niedaleko Natsumi i Kurana, jeśli nie, postara się powtórzyć atak z powietrza, tym razem już bez elementu zaskoczenia.

Chwilę uwagi poświęcił stworowi pod ścianą karczmy, który bezradie próbował się wdostać do błękitnego mięska i powrócił do przeszukiwania otoczenia. Wreszcie znalazł to, czego się spodziewał!
-Jak wicher, błękitny demon popędzi ku odpowiedzi...-(C) powiedział do siebie i lekko się wyprostował na ścianie, która robiła za podłogę. Zalśnił błękitnym światłem i wykrzyknął do wróżka, który ukazał swe skrzydła:
-Varmilionie, leć za mną i bądź gotowy na wszystko! Reszta pilnować karczmy!- po czym szybkim ruchem popędził z nadzwyczajną prędkością do maga, którego zauważył, gotów do obrony, ataku, uniku czy czego tam jeszcze. Po ostatnim sprinterskim kroku, wybił się mocno od jednej ze ścian/ dachów i podwinął do piersi zgięte nogi, ustawiony pod kontem pozwalającym na obronę kataną. Szybko przeskanował swym wzrokiem wnętrze budynku, które widać przez okno i obserwował ruchy czarownika, by szybko móc go dogonić i zrobić poziome cięcie. Od razu też nastawi się na powierzchnię, w stronę której będzie leciał, by móc do niej się przyczepić. Najlepiej, gdyby to był mag, który steruje tymi potworami. Pall będzie wystarczająco rozpędzony, by tego delikwenta powalić na ścianę, lub na podłogę. Jeśli natrafi na jakiekolwiek przeszkody, bez słów uruchomi zaklęcie tańca (C), a jeśli sytuacja będzie na prawdę beznadziejna, w ruch pójdzie czar żelaznego kła (C), lub odwrotnie- wszystko będzie zależało od sytuacji.

Kuran obserwował uważnie ruchy swoich sprzymierzeńców, ukradkiem co chwilę spoglądając na stwory by nie dać się zaskoczyć. Na propozycję Natsumi przytaknął i przyciągnął ją mocno do siebie, Wytworzył wokół siebie sporą ilość liści, która uformowała skrzydła.
-Niczym anioł zniszczenia, nad ziemią się unosząc przynieść zgubę swoim wrogom.
Powiedział (zaklęcie rangi D Skrzydła Tsybamegaeshi) i wzniósł się ponad ziemię, mocno trzymając Natsumi, aby nie wypadła. Wzniósł się na 10 metrów, licząc na to, że stwory nie dosięgną go na tej wysokości. W prawej ręce trzymał swoje ostrze gotów do ataku lub obrony.
-W razie potrzeby możemy je zaatakować od tyłu.
Rzucił do kompanów i po chwili znalazł się za plecami stworzeń. W razie ataku odruchowo używa zaklęcia rangi D Zmiany Tsubamegaeshi. Postawił Natsumi na ziemi i puścił, aby miała swobodę ruchów. Ściskał ostrze, a drugą ręką chwycił jeden z noży. W razie ataku stworów broni się nożem i wykonuje atak mieczem. Bacznie się rozglądał w poszukiwaniu wszystkiego co jest w jakiś sposób dziwne.
-Bądź gotowa na wszystko.
Powiedział do Natsumi i rozglądał się dalej, co chwilę spoglądając co robią stwory i reszta kompanów.

- Świetnie. Przynajmniej na razie nie musze wykorzystywać mocy magicznej – ucieszyła się Natsumi gdyż chciała zebrać jak najwięcej mocy na najsilniejszy i najlepszy atak.
Kiedy uniosła się w górę mogła dokładniej zaobserwować całą sytuację. Te wstrętne potwory pomimo tego iż są ślepe to na pewno sprytne i nawet najgłupszy ruch mógłby to drogo ich kosztować.
- No nieźle – uśmiechnęła się do Kurana – Całkiem miło się leciało. Niesamowicie uczucie… i jestem gotowa, aby skopać komuś tyłek. Z wielką przyjemnością ! – krzyknęła i mocno zacisnęła pięść.
Czuła, że w jej żyłach płynęło mnóstwo mocy i mogłaby zniszczyć każdego. Dosłownie. Postanowiła także, że kiedyś wyzwie na pojedynek samego Kurana, a potem Palla, a co! Ma być gorsza od nich? Lepiej nie.
‘’No, dalej! Chodźcie się zabawić wstrętne, obrzydliwe potwory! Dokopię wam!’’ – pomyślała.
- Zniszczę was… - wyszeptała.

O jasny gwint, ten smród jest nie do wytrzymania, no przecież jak coś może śmierdzieć tak bardzo, no ja tego nie rozumiem, to jest tuż po za moim potencjałem intelektualnym, nawet za czasów, gdy Belf buszował po śmietnikach, to nie czuł takiego smrodu. Teraz trzeba obmyślić plan totalnej obrony, by nie dać się tutaj zabić w jakiś głupi sposób( W TYM TAŃCZĄC MAKARENĘ *Wzroczy na MG*) dlatego koteczek nie wykonuje żadnych głupich ruchów i odskakuje najdalej jak może, następnie jeśli przestał czuć smród to łapie jak najwięcej powietrza jak może, żeby nie omdleć od niego, ani się nie przewrócić, gdy będzie chciał wykonać następną akcję, jeśli jednak i w tym wypadku dalej będzie go czuł to jeszcze kawałeczek się oddala, jeśli nie przestał to trudno, wtedy się rozgląda w poszukiwaniu jakichś skrzynek czy czegoś. Jeśli coś ujrzał, czy też nie ujrzał to rozpina swoje skrzydła( Zaklęcie z B „Aera”).
-Ujrzyjcie mnie skrzydła magowie niewierni, ci którzy we mnie i mą moc zwątpili!- Wykrzyknął, a następnie popatrzył się na Kurana i wzleciał ku górze, najwyżej jak może, by uniknąć smrodu i wziąć kilka głębszych wdechów. Rozglądnął się, by zobaczyć ilu jego towarzyszy jest w górze, a następnie zaczął się ponownie rozglądać, czy gdzieś są jakieś przedmioty typu skrzynek i niedużych beczek, by mieć pewność, czy coś w ogóle jest. Otóż teraz wróćmy do początku, jeśli nie udało mu się oddalić od stworów to po prostu wylatuje w górę jak oparzony, przy pomocy swoich czarnych skrzydełek. Jednakże jeśli smród zacznie go dusić, to zacznie wstrzymywać oddech i postara się oddalić.

//Pisać i nie pilnować kolejki, musimy się spieszyć, już 2 dni do wyznaczonego terminu na odpisy//

Stanął na podłodze i nie ruszając się nigdzie, uważnie rozglądał się po wszystkich powierzchniach, rzucił okiem w każdą, spowitą mrokiem dziurę, widoczną z danej pozycji. Po paru sekundach, zrobił do przodu parę ostrożnych kroków, nasłuchując dźwięków otoczenia, gotów do skoku, uniku, bądź bloku. Pilnował cały czas, by zaklęcie lustrzanego spaceru nie przestało działać i ruszył powoli przed siebie. Zdjął dłoń ze swojej broni i powoli podniósł do góry obie ręce na znak pokojowych zamiarów, gotów przy okazji do obrony.
-Może się obejść bez rozlewu krwi, proponuję współpracę!-[b] wykrzyknął- [b]Stańmy twarzą w twarz, by kulturalnie porozmawiać, jak nakazują zasady dobrego wychowania!- powoli obejrzał się w tył, by spojrzeć co ma za plecami i w górę. Trzymając podniesioną głowę, przekręcił gałkami ocznymi w dół i tak powoli skierował wzrok na podłogę i przed siebie.
-Współpraca, mogąca wiele dobrego przynieść i zero strat w ludziach, czyż nie jest to dosyć zachęcające do zawieszenia broni chociaż na chwilę?- zapytał powietrze po raz kolejny, z nadzieją na jakąkolwiek odpowiedź. Z każdym wypowiadanym słowem, dokładnie w myślach mówił to samo, gdyby się okazało, że jest na telepatycznym podsłuchu wroga, czy pod wpływem jakiejś podobnej magii. Żadne ze słów nie miał jedynie usłyszeć i zobaczyć to, że ostrożny chłopak jest gotów do obrony przed niespodziewanymi atakami, chce zarobić za dobrze wykonaną misję, dzięki informacjom na temat trupiej dłoni i co ważne... dać wypocząć towarzyszom, którzy mogliby okazać się za słabi na tamte bestie. Jeśli Varmilion wleci, białowłosy będzie chciał zatrzymać zapędy bojowe skrzydlatego maga.