Ogród Halucynogenny Dr.Chropafki

First topic message reminder :

Nieopodal złomowiska na niebezpieczne odpady znajduje się teren oddzielony od świata grubym na dziesięć metrów i wysokim na trzydzieści murem. Tego terenu jest całkiem sporo. Mur jest na tyle solidny i zabezpieczony technologicznie, że przejść przez niego byłoby naprawdę trudno. Chyba, że znalazłoby się wejście. Nieopodal tego znajdował się niewielki biały, piętrowy domek z czerwonym daszkiem.

MG:
Kei nie mógł się czuć jakoś szczególnie wyróżniony do tego zadania. Nikt nie wysyłał mu specjalnego zaproszenia. Ogłoszenie, które informowało o tej misji było po prostu jednym z wielu ogłoszeń, które po prostu nieco bardziej rzucało się w oczy. Możliwe, że nie było nikogo innego, kto zechciałby się podjąć tego zadania.
Widok muru był doprawdy imponujący. Energia magiczna od niego bijąca była wręcz wyczuwalna na gołej skórze, a szum jaki z siebie ów mur wydawał nie należał do najprzyjemniejszych. Okolica wokół muru również tak trochę wyjałowiała mogła się wydawać. Ale mur sam w sobie, w swej wielkości mógł robić wrażenie.
Nie to co stojąca przed nim chatka. Domek niewielki, taki jakiś zwyczajny. W każdym razie, Kei go znalazł. Stał przed nim.

MG:
Choć Kei nie chciał, żeby to było tu, to jednak właśnie było tu. No, ale takie życie, takie warunki, taka praca. Siły nadprzyrodzone kierujące losami chłopaczka musiały mieć w tej chwili doprawdy niezły ubaw z takich okrutnych zbiegów okoliczności. Tak czy inaczej, Kei dotarł na miejsce, stanął przed doktorkiem i nawet się z nim przywitał.
- Owwwwwww... - odpowiedział mu doktor, długim przeciągłym dźwiękiem. - Czuję... Czuję jak przepływa przeze mnie życiowa moc... Energia wszechświata... Wydech i wdech... Eyyy...
Doktorek się zakrztusił, odkaszlnął, chwilę się poturlał, aż w końcu doszedł do siebie. A wtedy to stanął przed Keiem i spojrzał na niego.
- Ach! Witaj chłopcze! Napijesz się może herbatki? Córo! Przynieś herbatki!
Okno chatki otworzyło się, wyleciał przez nie stolik, na stolik poleciały dwie filiżanki i dzbanek. Trafiły akurat tak, że nic się nie zbiło.
- Wybacz, że cię nie przyjmę. Dziewczę ma ciężki okres. Nikogo nie wpuszcza. Już od trzech dni tu pod domem siedzę. Albo może od czterech... Nieważne! Niezmiernie mi przykro z powodu incydentu z Hylasem. Paskudna sprawa. Ale ja tak szalony nie będę. Mnie interesują tylko rzczki, prowadzące do oświecenia.

Kei przyglądał się doktorkowi i temu co mówi oraz jak się zachowuje. Już na pierwszym spotkaniu nasz bohater wiedział, że normalny to on nie jest. Z drugiej strony nie spodziewał się, że jest aż tak dziwny. No ale cóż. Ostatnio nie było aż tak źle. Tylko go kwiatki powyzywały i to byłoby na tyle. No i ta herbatka z grzybów przez którą widzi teraz czasem duchy. Dzięki temu jak nie wyjdzie mu żywot maga to może zostać jakimś zaklinaczem czy coś, przydatna rzecz. Chyba.
- No, dobrze.
Odpowiedział na poczęstunek z drobną niechęcią przyjmując zaproszenie. Ale cóż, nie wypada odmówić. Może efekt herbatki tym razem będzie lepszy? Dość ciekawie wyglądało okno a konkretnie to co z niego wyleciało i sposób. Keiowi opadła szczęka i chciał już spytać co się stało ale doktor Chropafka sam się tym szybko zajął. Nasz młody mag kiwnął tylko głową w geście zrozumienia.
- Halo, dzień dobry pani, to ja, Kei, co tam u pani?
Krzyknął do kiedy z nadzieją, że odpowie. Może w ten sposób nasz mały czarodziej jakoś pomoże zleceniodawcy dodatkowo?
- Rozumiem. Mama też czasem tak miała. Ale wtedy był w domu rajban. Tata zawsze wtedy pilnie musiał wyjeżdżać do Magnolii. Ale mu się szczęśliwie trafiało, prawda? Heh.
Powiedział nieświadom, że ojciec chyba wszystkich wtedy robił w bambuko i trochu kłamał, ale cóż, mniejsza.
- Jeżeli chodzi o Hylasa to... No zdarza się. Chociaż to w pełni moja wina ale nie wiedziałem, że tak będzie. Ale stało się no. Mniejsza o to. Może pan opowiedzieć mi o zleceniu? Co mam znaleźć, gdzie to konkretnie w ogrodzie będzie i tak dalej?

MG:
- Zostaw mnie! - warknął z domku głos, niczym z jednego z dolnych pięter piekielnych. Klauf aż się wzdrygnął. Samego Keia przeszły dreszcze. Mogłyby nawet targnąć i wzbudzić zazdrość w przebywającym w chłopcu demonie. To, co działo się w tym domostwie w danej chwili, mogło wykraczać poza zakres bezpiecznej i higienicznej pracy. Dlatego lepiej było się skupić na łatwiejszym zadaniu.
Otóż herbata tym razem pachniała mieszanką czosnku i lawendy, a gdyby jej spróbować miałaby lekki rumiany posmak z nutką starego ręcznika. Klauf wyjął zza pleców kartę otwierającą wrota do ogrodu i podsunął ją Keiowi.
- W ogrodzie, jak pójdziesz prosto, znajdziesz krzewy eunuchapenisów. Mają charakterystyczne wysokie łodygi, pokryte cienkimi, krętymi brązowymi listkami. To na nich żerują rzuczki. Te niewielkie gąsienice mają charakterystyczny niebieski kolor oraz są wielkości palca. Przynieś ich najwięcej jak tylko zdołasz. I staraj się nic po drodze nie jeść, nieważne jakby cię to nie kusiło - poinstruował chłopca uczony, po czym wziął nosem głęboki wdech i pogrążył się w medytacji. Na chwilę przymknął oczy, po czym je nagle otworzył.
- JAKIEŚ JESZCZE PYTANIA?! - wrzasnął cholerycznie, jakby go coś nagle w tyłek ukuło.

Kei stwierdził, że do końca misji nie będzie już przeszkadzał pani domu tego domostwa. To było równoznaczne z samobójstwem. Zgodnie zatem z propozycją MG, nasz mag zajął się głównym zleceniem. Popijając herbatkę wysłuchiwał słów zleceniodawcy jednocześnie zastanawiając się gdzie tym razem się obudzi. Odebrał kartę i już wstał. Miał wyruszyć ale przypomniał sobie o jednej rzeczy.
- A ma pan jakiś słoiczek żeby włożyć je tam? Albo coś podobnego?
Spytał. Jeżeli tak to wziął to coś. Jeżeli nie to ruszył znaną już drogą. Mijając kolejne korytarze i uliczki, korzystał zarówno z karty, do otwarcia drzwi, jak i do ciemnych korytarzy, korzystał z magii oświetlającej, którą wykorzystał podczas ostatniej wizyty. Będąc już w ogrodzie, od razu ruszył we wskazane miejsce. Dodatkowo użył przeglądarki aby odnaleźć krzewy eunuchapenisów czymkolwiek były. Znał ich wygląd więc nie było to trudne. A co z rozmówcami-kwiatami-flamerami? A walić ich! Kei ignorował ich całkiem!

MG:
Kei poprosił Klaufa o słoik, a uczony wyjął zza pleców kartonowe pudełeczko. Warto tu przypomnieć, że Chropafka odziany był zaledwie w zieloną przepaskę biodrową, a to skąd mógł brać swoje rzeczy mogło budzić dla wprawnego oka lekkie wątpliwości. Ale Kei tych raczej nie miał. Jak wziął kartę, tak wziął i kartonik. Ale chwila... Wcześniej napił się herbaty...

Tak więc umarł w męczarni, bólu i cierpieniu.

A tak na poważnie, to ten żarcik stanowi zaledwie krótką retardacja mającą po prostu zastąpić opis drogi, którą Kei raz już pokonał idąc do ogrodu. Drugi raz poszło mu podobnie łatwo. Nie ma zatem się co rozpisywać nad jej walorami.
Jednakże ogród uderzył w Keia swą wspaniałością i co nieco warto na ten temat napisać. W Keiu pojawiło się podobne uczucie, do tego, które towarzyszy siadaniu na domowym kibelku, kiedy przez miesiąc załatwia się potrzeby u kogoś innego. Tak poza tym uczuciem, to ilość barw i aromatów była doprawdy wielka, fascynująca, fantastyczna i niesamowita.
Jednakże tym razem droga Keia nie miała prowadzić między złośliwymi kwiatami. Jego niby-zaklęcie-coś, wskazujące mu drogę do eunuchapenisów, wskazało drogę na wprost. Drogę, nad którą unosiła się różowa mgiełka. Co za mgiełką było? Tego na pierwszy rzut oka określić się nie dało.

Kei niesamowicie zaskoczony skąd doktorek wziął owy karton podrapał się tylko po głowie. Nie spytał bo nie zamierzał. Mogło się to w końcu źle skończyć. Źle, dla mentalności dziecka! Mimo to nasz bohater schował karton do swojego plecaczka niemalże bez dna i ruszył. Korytarz nic się nie zmienił. Droga którą jednak tym razem miał odbyć chłopak była inna, przynajmniej z początku. Czy dalej będzie też inaczej? Czas pokaże. Wyszukiwarka prowadziła chłopca zgodnie z oczekiwaniami, prosto, tak jak wspomniał doktorek.
- To od kogo tym razem zostanę zwyzywany?
Powiedział pod nosem nasz mały mag mając świadomość, że nie ważne jak jak słodko się zapowiada to zawsze jest coś jeszcze. Co to będzie tym razem? Czas pokaże. Mimo wszystko mgiełka wyglądała trochę niebezpiecznie ale przecież Chropafka nie posłałby Keia na śmierć, prawda? Zatem w drogę! Kei ruszył za nitką nie przejmując się niczym.

MG:
Bez większego wahania i zastanowienia, Kei wkroczył w mgiełkę. Tak sobie szedł, uświadamiając sobie, że mgiełka zaczyna ze wszystkich stron go otaczać, aż w końcu zdał i sobie sprawę z tego, że właściwie to nie szedł po ziemi, lecz sunął nad nią, do przodu przed siebie. Albo to podłoże zrobione z owej mgiełki było tak delikatne, że wcale się nie czuło, jakby się po niej szło. Złota nitka dalej wskazywała Keiowi drogę, ale lekko zaczęła ona falować, zawijać się w spiralki i robić z sobą dość dziwne rzeczy. I czy z tej racji dalej można było jej zaufać?

Coraz to dziwniejsze zachowanie mgły sprawiło, że nasz mały bohater zaczynał mieć wątpliwości co do tego czy wszystko jest w porządku oraz czy zmierza we właściwym miejscu. Z drugiej strony znał już doktorka i z jakiegoś dziwnego powodu wierzył mu na tyle, że nie obawiał się żadnego niebezpieczeństwa, które miałoby wpływ na zagrożenie życia młodego maga. Z drugiej strony wyszukiwarka zaczęła jakby odwalać. Czyżby to google chrome i zaczynało brakować ramu? Kei sięgnął do plecaczka w poszukiwaniu kolejnej kości. Niestety, poszukiwania okazały się bezskuteczne. W tej sytuacji pozostał mu prosty wybór między dwoma opcjami. Mógł albo zmienić przeglądarkę na Explorera albo pozostać na Chromie. Nie muszę chyba tłumaczyć co wybrał, prawda? Tak, Chroma! Idąc zatem dalej za nitką Ivashkov zaczynał się zastanawiać co czeka go dalej. Oby nie format dysku! :o

MG:
Baza wirusów programu avast została zaktualizowana... Kei dalej podążał za swoją przeglądarką, nie chcąc jej zastępować inną. Trochę go przy tym rzucało w górę i w dół, a i tak sobie idąc nie za wiele znalazł. Róż w dalszym ciągu go otaczał, ale po chwili do tego otoczenia dołączył latający na wielkim liściu półmetrowy człowiek, który kształtem przypominał kciuka. Ten kciuk miał po prostu oczy, usta i nos oraz cienką brodę. Odzieniem tego osobnika było złociste kimono. Błyszczało. Człowiek-kciuk na liściu leciał przez chwilę obok Keia, aż w końcu zdecydował się do niego odezwać.
- Poszukujesz drogi chłopcze? - zapytał głosem brzmiącym, jak tarta marchewka. - Czy może uważasz, że droga którą podążasz jest właściwa?

Kei cały czas podążał drogą, którą wskazywała mu złota nić. Czy była ona poprawna? Tego nie wiadomo bowiem coś z nią było nie tak. Z drugiej strony młodzieniec nie miał innego wyboru aniżeli podążać za ową nicią toteż to robił. W końcu został jednak zaczepiony przez coś... niezbyt normalnego. Chociaż jak na te standardy ogródka to było dość normalne, to dla Ivashkova... no nie do końca no.
- Oja?
Powiedział zadziwiony. Szczęka niemalże odbiła się o podłoże. Oczy przyjęły wielkość pięciozłotówek a mag ognia zamilkł na chwilę zastanawiając się czym jest to coś.
- Wydaje mi się, że dobra. W końcu prowadzi mnie tam magia. Do rzuczków. Ale trochę się poplątała nić.
Odpowiedział w końcu. Dla Keia wypowiedź łapki była prosta i zrozumiała. Ale czy do końca o to chodziło temu czemuś? Może pytało o coś większego niż droga do rzuczków?
- A możesz mi powiedzieć czy na pewno dobrze idę? Bo tak nie do końca pewny jestem po tych pętlach. W ogóle miło poznać, jestem Kei. A Ty?
Dodał po chwili.

MG:
W życiu podobno istnieją rzeczy ważniejsze niż rzuczki, aczkolwiek może nie pojawił się jeszcze nikt, kto by nie oddał im całego swojego życia. Człowieczek-kciuk w kimonie wyjął długą fajkę i zaciągnął się z niej, wypuszczając z ust gęstą różową mgiełkę.
- Jeżeli twoja droga jest poplątana, poplątany musi być również jej cel - odrzekł wyniośle, głosem mądrego mędrca, dalej przypominającego trochę tartą marchewkę. - Wydaje ci się, że jesteś Keiem, ponieważ droga, którą idziesz jest drogą Keia. Lecz to nie jest prawdziwy ty. Jeśli zaś cię to interesuje kim ja jestem, możesz mnie zwać Poszukiwaczem.
Powiedział i skinął lekko głową, tak miło i uprzejmie, po czym wyciągnął w kierunku Keia swoją fajkę. Chyba chciał się z chłopcem nią podzielić.

To, że droga była poplątana to Kei wiedział. Co do tego czy cel jest poplątany to tak nie do końca. W końcu mały czarodziej miał zebrać tylko rzuczki, które miały posłużyć doktorkowi Chropafce do kolejnych eksperymentów pod tytułem "co chcę robić na emeryturze".
- Słucham?
Tak podsumował drugą wypowiedź kciuka odnośnie drogi Keia. Nasz dzieciaszek nic z tego nie zrozumiał.
- Przepraszam bo ten... no nie rozumiem.
Dodał po chwili nie mając pojęcia o co chodzi. Być może dorosła osoba miałaby problem ze zrozumieniem a co dopiero dziesięciolatek po przejściach.
- Dziękuję, nie palę. Mogę co najwyżej podpalić jak zgaśnie.
Skomentował podnosząc wskazujący paluszek i tworząc na nim delikatny płomyczek.

MG:
Człowieczek Kei nie rozumiał. I wyraźnie dał znać o tym, że nie rozumiał. Ponadto odmówił przyjęcia fajeczki. Latający kciuk wcale jednak się z tym nie zgorszył. Uśmiechnął się, niby przyjaźnie i przyłożył fajkę z powrotem do ust, porządnie się nią zaciągając, aż mu mgiełka różowa przez uszy uleciała.
- Żyjesz w kłamstwie, chłopcze, o ile w ogóle żyjesz - odpowiedział wyniośle. - Nie wydaje ci się czasem, że jesteś tylko czyimś wymysłem i istnieje tylko tyle ciebie, ile ktoś jest w stanie o tobie pomyśleć?
Po tych słowach, Poszukiwacz kciuk po raz kolejny wyciągnął w kierunku Keia fajkę, jakby liczył na to, że za drugim razem chłopaczek ją przyjmie.

Chłopak przechylił głowę delikatnie na bok spoglądając na łapkę i zastanawiając się nad jej słowami oraz gestami. Z jednej strony młodego Keia kusiło aby spróbować tej fajeczki. Z drugiej jednak wiedział, że może to być trochę niebezpieczne i zgodnie z tym stwierdzeniem ponownie odmówił.
- Nie. Nie chcę. Idź sobie, jesteś niemiły. Sio, już!
Powiedział w końcu dodatkowo machając rączką w geście wyganiania. Ivashkov nie rozumiał nic a nic a każde kolejne zdanie było jeszcze większym problemem. A skoro nie może sobie z tym poradzić to po co się w tym pogrążać.
- Do widzenia!

MG:
Kei nie miał zamiaru wchodzić w dyskusję z dziwacznym osobnikiem. Postanowił posłużyć się argumentem przepędzania, który w pewnym stopniu zadziałał, ale czy aby na pewno jego zastosowanie było słuszne?
- To nie ja odchodzę, lecz ty znikasz dla mnie - odpowiedział jegomość, potężnie zaciągnął się fajką i wypuścił w Keia tyle różowej mgiełki, że chłopaczkowi zasłoniło cały świat i przez chwilę widział jedynie róż. Nawet jak zamknął oczy, to jego powieki były różowe, myśli różowe, powietrze różowe i w ogóle tego różu było tyle, że aż szłoby się porzygać. Na różowo, rzecz jasna.
Cała ta różowość nie trwała jednak długo. Kiedy znikła Kei znalazł się na niewielkiej szarej polance, którą otaczały ze wszystkich stron krzaki eunuchapenisów. Główny problem polegał na tym, że wokół nie było żadnej dróżki, którą to chłopaczek mógłby wrócić. Samo to, że znalazł się wśród tej roślinności mogło się wydawać trochę dziwne.