Ogród Halucynogenny Dr.Chropafki

First topic message reminder :

Nieopodal złomowiska na niebezpieczne odpady znajduje się teren oddzielony od świata grubym na dziesięć metrów i wysokim na trzydzieści murem. Tego terenu jest całkiem sporo. Mur jest na tyle solidny i zabezpieczony technologicznie, że przejść przez niego byłoby naprawdę trudno. Chyba, że znalazłoby się wejście. Nieopodal tego znajdował się niewielki biały, piętrowy domek z czerwonym daszkiem.

MG:
Kei nie mógł się czuć jakoś szczególnie wyróżniony do tego zadania. Nikt nie wysyłał mu specjalnego zaproszenia. Ogłoszenie, które informowało o tej misji było po prostu jednym z wielu ogłoszeń, które po prostu nieco bardziej rzucało się w oczy. Możliwe, że nie było nikogo innego, kto zechciałby się podjąć tego zadania.
Widok muru był doprawdy imponujący. Energia magiczna od niego bijąca była wręcz wyczuwalna na gołej skórze, a szum jaki z siebie ów mur wydawał nie należał do najprzyjemniejszych. Okolica wokół muru również tak trochę wyjałowiała mogła się wydawać. Ale mur sam w sobie, w swej wielkości mógł robić wrażenie.
Nie to co stojąca przed nim chatka. Domek niewielki, taki jakiś zwyczajny. W każdym razie, Kei go znalazł. Stał przed nim.

Działania Keia doprowadziły krzaki do niemałego strachu z czego chłopiec był bardzo zadowolony. Były one na tyle wulgarne, że chłopak nie zamierzał się z nimi cackać. Niech się cieszą, że nie skończyły jak osobnik, który zaczepił go w Magnolii. Nie dosyć, że wylazł z kanału, dziwnie wyglądał, śmierdział, to jeszcze był... straszny! Co prawda wtedy Kei zareagował bardziej ofensywnie ale co poradzić? Teraz zapewne bardziej by to przemyślał chociaż znając życie skończyłoby się to tak samo. Z drugiej strony przecież tamta dziewczyna też miała w tym swój udział, prawda? Zgodziła się w końcu na kremację, tak? Kto mógł wiedzieć, że trup tak naprawdę żyje i ma się... prawie dobrze? Ciekawe czy po tym całym incydencie w szpitalu kazali mu tylko leżeć i czekać czy użyli też zaklęć leczących. Któż to wie? Ivashkov nie miał zbyt dużego doświadczenia z zaklęciami leczącymi. Zdarzyła się jednak kiedyś taka przygoda w lesie, że zaczepił jakąś dziewczynę. Niby medyczna czarodziejka a spaliła małe dziki! Niech ją! Jak można być tak paskudnym medykiem? Całe szczęście nasz bohater taki nie jest i strasznie się różni od niej! Hur dur! Gdyby jednak tak się mocno zastanowić to Kiara, siostra Keia kiedyś próbowała użyć jakiegoś zaklęcia medycznego. Mama mówiła "Kiara, pamiętaj, masz pomóc braciszkowi, nie go zranić. Od Ciebie zależy jak zadziała zaklęcie, zrób to na spokojnie!. Pech chciał, że siostrzyczka Kiara użyła leczenia, które okazało się, że tylko wzmocniło krwotok, który miało tak naprawdę powstrzymać. No jak można używać takich zaklęć, co? Mam nadzieję, że nigdy więcej nie spotkam się z takimi medykami i zaklęciami w ich wykonaniu...* Pomyślał nasz bohater całkowicie odbiegając od tego co się właśnie działo. Ale kto wie, może będzie musiał biec po medyka aby pomóc kwiatkom? W sumie prędzej to po strażaka. O ile hehe zdąży.

Koniec końców nasz młodzieniec opuścił wreszcie te niemiłe krzaki i dotarł na łączkę, która nie wyglądała już tak niebezpiecznie. Kei ruszył zatem zgodnie ze złotą nicią tam gdzie go prowadziła. Jeżeli krzaki były na tyle ostre bądź wysokie, że chłopak miałby z nimi problem, to wykorzystał on Ciepłe powietrze aby przelecieć nad nimi i nie zrobić sobie kuku. Ciekawe jak daleko jeszcze do tego grzyba...?

MG:
Wydawałoby się, że najgorsze Kei miał już za sobą. Niby wystarczyłoby tylko dostać się na drzewo, ale to jednak było wysokie. Bardzo wysokie... I się obracało... Wraz ze swymi gałęziami. Złota nić zaś prowadziła na górę. Na to drzewo. Między jego białe liście. Czyli, aby się do nich dostać, trochę wysiłku należało w to włożyć. Bo bez latania, lub wspinaczki byłoby ciężko. Niby ścięcie drzewa też mogłoby być jakąś opcją, lecz to było dość grube. O wiele grubsze, aniżeli nożyk, który Kei otrzymał od doktorka. Zaś kiedy się zbliżył do drzewa, to jedna z kręcących się gałęzi o mało co go nie trafiła i nie uderzyła. a krzaczki, które Kei zostawił za sobą, dalej się z chłopca śmiały.
- Hihihi!

Chłopiec stanął przed nie lada zadaniem. Musiał wejść na górę a zadanie to było nie lada trudne. Oczywiście gdyby nie fakt, że Kei mógł latać co zapewne bardzo ułatwiało zadanie. Swoją drogą doktorek mógł wspomnieć, że rośliny gadają a drzewa się obracają. No i mógł dać jakąś drabinę w wersji mini czy coś. No ale niestety coś takiego nie miało miejsca, zatem Ivashkov musiał dostać się sam z siebie na górę.
- Przepraszam, ja tu tylko po grzybka i spadam. W zamian mogę zaoferować panu podlanie pana sporą ilością wody. Chociaż wygląda pan na dosyć nawodnionego, w końcu ładne i silne z pana drzewo. Z drugiej strony nie chciałbym przez przypadek, w złości czy też strachu spalić całego ogrodu. Wspominałem, że jak tracę przytomność to zaczynam płonąć a ogień momentalnie roznosi się po okolicy?
Powiedział do drzewa próbując najpierw prośbą a potem groźbą. Koniec końców tak naprawdę nie palił się gdy tracił przytomność ale co innego jego kolega, który był w środku. Tamten to był mega agresywny. Mimo wszystko Kei po tych słowach korzystając ze zdolności latania zaczął unosić się na gałęzie, o ile był w stanie sięgnąć. W końcu maksymalnie gdzie mógł dolecieć jednorazowo na wysokość to 2.5metra a to trochę mało. Ale przecież w momencie, w którym stanie na danej gałęzi ma nowy "próg" i ponownie może polecieć wyżej, no nie? Oczywiście jeżeli drzewo zgodziło się na podlanie, to chłopak obiecał, że gdy tylko weźmie grzybka to NATYCHMIASTOWO podleje go butelką niewypitką.

MG:
Niestety, a może to nawet i dobrze, ale nie każde stworzenie w lesie nie było skłonne do konwersacji. Tak właśnie było z kręcącym się drzewem. To kręciło się dalej, nie zareagowawszy w żaden bardziej komunikatywny sposób. Ale Kei się nie przejął, zaczął wlatywać na kolejne gałęzie, skąd po jakimś czasie wylądował wśród liści i gałęzi, które układały się w coś na podobieństwo pomieszczenia. I w istocie, było tam całkiem sporo grzybków, ale Kei nagle dostał lekkich zawrotów głowy, a grzybki zaczęły żałośnie stękać i wyć płaczliwie, zrozpaczone i zaczęły błagać o litość i zmiłowanie. Biedne grzybki... Takie nieszczęsne...

W sumie ten post miał być piosenką ale że rymy nie wychodziły i słowa się nie kleiły to nie będzie, joł.
Wbijam do lasu, nie robię hałasu. Kwiaty, krzaki to rośliny mają ku mnie powód do spiny. Palić nie chce, ale muszem, zaraz chyba coś rozkruszem. Przeklinają, wyzywają, mego Keia nie oszczędzajom. Mag mój mały, zasmucony, tęskni do swej przyszłej żony. Palić nie chce, więc nie pali i tak dalej się gromali. Tu jest drzewo a tam kwiat, na to pierwsze jakoś wlaz. Się nawciągał, pyłki, dymy, grzyby też mają tu spiny. Czy wyczymie, nie wie sam. Idzie dalej, walić świat. Złota linka go prowadzi lecz czy go ku celu prowadzi? Długa, wąska, niczym drut, końca stąd nie widać, czy to bug? Kei sam nie wie, kwiaty też, walić grzyby, drzewo też. Linią idzie nasz bohater, wymachuje swym turbasem. Czy tam dobrze, nie wie nikt. Walić grzyby, dajcie żyć!

**Niby piosenki ale takiej wiadomo, taki rap słabej jakości. Ogólnie Eminem się chowa i jak coś PW w sprawie koncertów.
***Kei cały czas idzie za linką i pieprzy grzyby. xD

MG:
Cóż... Może i łatwo było zignorować rozpacz grzybów i ruszyć dalej do celu, gdyby nie pewien fakt, że to właśnie owe biedne grzybki były celem Keia. Świadczyła o tym złota linka, jak i też brązowy kolor grzybków.
(Którego to wspaniałomyślny MG zapomniał ująć w poprzednim poście... Ehh... Albo się jest za bardzo szczegółowym, zaznaczając każdą pierdołę, albo się zapomina o rzeczach ważnych... Szlag by to trafił i krew zalała.  No tak już bywa, że oprócz pożartowania MG czasem musi ponarzekać... Te ostatnie zdania są godne zignorowania)
W każdym razie Keia trochę zamroczyło od tych oparów, a grzybki dalej błagały.
- Nie rób nam krzywdy! Mamy rodziny! Dzieci! Majątki! Znosić nieustannie musimy burze i chochliki! Zlituj się dobrotliwy panie! Ostaw nas!
Trochę dziwne, że grzyby wydawały z siebie dźwięki, skoro nie miały ust, ale czy były one im do tego potrzebne?

Chłopiec strzepnął z paluszka złotą nić zdając sobie sprawę, że dotarł już do celu. Niesamowicie dziwne było, że grzyby są brzuchomowcami. O ile mają brzuchy... żołądki... czy co tam potrzebują! W każdym razie Kei troszeczkę się zasmucił i zaczął zastanawiać nad ewentualnymi rozwiązaniami.
- Przykro mi, ale muszę.
Powiedział po czym sięgnął za pomocą mocy po swój miecz świetlny. No dobra, ręką po prostu sięgnął po sztylecik. Zastanowił się jeszcze chwileczkę po czym zdecydował, że nie ma co marnować czasu. Zdjął jeszcze wcześniej turban z głowy i rozłożył tak, aby zrobić z niego coś w deseń reklamówko-torby do noszenia grzybów. Gdy to zrobił, ściął kilka grzybów i włożył do owej "torby". Przyglądając się pozostałym grzybkom, które zapewne płakały, dał im prezent* w postaci cukierków, które to wyciągnął z kieszeni, na pocieszenie. Może i to nic szczególnego ale cóż miał poradzić? Miał tylko to a zadanie trzeba zrobić :/ Gdy już wszystko zostało dokonane, czarodziej schował nożyk, wziął torbę z grzybami i ruszył w drogę powrotną, tą samą ścieżką co wcześniej, przy drzewie jednocześnie opuszczając się za pomocą zaklęcia wcześniej użytego a w tunelu używając światła. Ignorował krzaczory i nie przejmował się ich dogadywaniem. Ponadto upewnił się czy wszystkie furtki zamknął odpowiednio. Ciekawe ile mu teraz zejdzie na powrót... Oby się nie zgubił!

*cukierki to też prezent, prawda? Loteria

MG:
Kei był bezlitosny i wykazał się doprawdy okrutnymi metodami sadyzmu. Wpierw uśmiercił kilka grzybków, odcinając je od ich rodzin, dzieci, a potem jeszcze w ramach rekompensaty próbował wcisnąć innym grzybkom cukierki. I grzybki miały się niby potem nie martwić? Ich rozpacz była o wiele większa!
- Ty brutalu! Morderco! Zwyrodnialcu! - wołały za Keiem, kiedy ten opuszczał drzewko. No i płakały... Ich lament jeszcze długo brzmiał chłopcu w uszach.
Potem Kei musiał jeszcze przebyć drogę między obrażającym krzewami, które nie szczędziły mu najgorszych obelg. Niejednokrotnie Kei został nazwany śmieciem, karaluchem, parzypiętą... Może i fizycznie Kei nie odniósł żadnych ran, ale psychicznie był nieustannie atakowany. No ale takie zadanie...
W końcu jednak dotarł do tunelu i wreszcie mógł odetchnąć od rozgadanej roślinności. Gdy wyszedł z ogrodu, powietrze na zewnątrz wydało mu się takie jakieś cięższe, a świat ponury i szary. No ale tak to jest jak się z kolorowej krainy czarów wraca się do monobarwnej rzeczywistości. W każdym razie, Kei miał grzybki. Pozostało je tylko dostarczyć staruszkowi.

Najwidoczniej grzybki nie był zadowolone z wymiany cukierki za ich potomstwo. Koniec końców nie ma co im się dziwić, bo mało kto byłby zadowolony z takiej transakcji ale nie ma co narzekać. Zawsze mogło być gorzej, prawda? To przecież dobry gest Keia sprawił, że grzybki osłodzą sobie gorzki smak utraty dzieci cukierkami a dobre i to! W każdym razie nasz mały mag ruszył w powrotną drogę ignorując co tylko się dało. Będąc na zewnątrz ogródka dostrzegł jak wielka różnica była między prawdziwą rzeczywistością a tą krainą. Mimo wszystko nawet fakt, że było tak tak pięknie i kolorowo nie rekompensował tego jak okrutnie roślinność potraktowała Ivashkova. "Nie ważne jak słodko się zapowiada, zawsze jest coś jeszcze".

Będąc już przed domem, chłopiec zapukał do drzwi oczekując asystentki doktorka. Gdy już się zjawiła wszedł po tym jak go zaprosiła do środka, po czym oddał nóż i grzybki szefowi. Ciekawe ile to nagrody dostanie...?

MG:
Tak oto Kei dotarł ze zdobyczą do domku doktora. Ponownie przyszło mu przejść pod nogami jego córki, po czym został zaproszony do kuchni. Wręczył scyzoryk i grzybki i niby pozostało już tylko poczekać na wynagrodzenie i wypuszczenie do domciu, ale pozostała jeszcze jedna kwestia.
- Świetnie się spisałeś chłopczyku - rzekł dumnie doktorek, wąchając grzybki. - Ach... To dokładnie te... Będzie z nich wspaniały kisielek. Może zechciałbyś chłopcze poczekać, aż go przyrządzę i wraz ze mną go skonsumować? Jego przygotowanie nie zajmie mi więcej niż piętnaście minut - oznajmił staruszek, spoglądając zza swych grubych szkiełek na Keia, wyczekując dpowiedzi.

Chłopiec nie do końca był pewien jak zareagować na ofertę staruszka. Z jednej strony trochę się obawiał go bo był z deka straszny. Z drugiej jednak strony posiłek z wrogów to jest coś o czym zawsze marzył. Nie no, żart. Kei raczej nie marzył o tym aby zjadać wrogów. Co innego palić ich w środku Magnolii i wysyłać do szpitala, wiadomo. Ale ten pan wtedy sam tego chciał, prawda?
- No, dobrze. Chętnie.
Powiedział do staruszka. Kto wie, może grzybki dadzą mu jakiś mega ultra op bonus siła? Gorzej będzie jeżeli dziecko się nimi "naćpie". Ale wtedy może spotka górnika i pogawędzi z nim o czymś ciekawym? Kto wie!

MG:
Profesorek uśmiechnął się szerzej, po czym przystąpił do przygotowania posiłku. Wrzucił grzybki w garnek, coś tam dolał, coś tam zamieszał, zagotował, coś wybuchło, zaśmierdziało, trochę Keia zamroczyło, a po chwili w miseczce przed chłopcem znalazła się ciemnoszara breja z pływającymi w niej kawałkami grzybków. Jak tylko chłopiec jej spróbował, momentalnie przeniósł się w przestrzeń kosmiczną...
Obcował z gwiazdami... Przebywał wśród obcych cywilizacji... Zobaczył krańce wszechświata...
Prawdopodobnie posiadł wszelką możliwą wiedzę... Wiedział, w jaki sposób powstał świat. Byłby w stanie rozwiązać każdy spór ontologiczny, antropologiczny, kwestie istnienia Boga, lub też jego brak i w ogóle, rozumiał...
Rzecz w tym, że kiedy się obudził, to zapomniał wszystkiego. Nawet tego, jak ów kisiel smakował. Jedynie kilka gwiazdek przemykało przez jego umysł. A obudził się w dość dziwnym miejscu, ponieważ było to gdzieś w jakimś polu, gdzie wokół rosła przerośnięta kukurydza. W każdym razie, jego kieszonki wzbogaciły się o pieniążki, a sam Kei zyskał nową moc.

Koniec Misyji:
+ 15 PD
+ 10.000
+ ??? (D) - Kei uaktywnia moc grzybów, która przez pięć postów pozwala mu widzieć wszelkie istoty niewidzialne, lub też zlewające się z tłem, w tym również duchy. Jednak w trzecim poście działania tego zaklęcia, Kei zaczyna doświadczać wzrokowych halucynacji i zaczyna również widzieć dziwne rzeczy, których w rzeczywistości nie ma. Posiadanie Bariery Umysłowej zmniejsza efekty halucynacji, a posiadanie jej na 3 poziomie całkowicie je niweluje.

Chłopak z drobną niepewnością zjadł posiłek i... przeniósł się do miejsca, w którym wszystko było takie proste! Równanie na delte? Błahostka. Wzory trygonometryczne? Banalne! Niestety wiedza ta szybko znikła a młodzieniec obudził się... cholera wie gdzie!
- Ajajja, co to było?
Powiedział, zastanawiając się nad tym co się stało. Szybko przypomniał sobie misję z grzybkami. Nie spodziewał się jednak, że koniec końców skończy jak wiedźmin Geralt "na kacu".
- Nigdy więcej takich cyrków.
Dodał wkrótce po czym złapał się za głowę i powolnym krokiem udał się w kierunku najbliższego miasta. Chwila... Gdzie on jest?! RATUNKU!

[z/t]
Świetna misja! :D

MG:
Pogoda była ładna, słonko świeciło, ptaszki śpiewały. Rzecz w tym, że niektóre miały dodatkowe oko, inne dodatkową kończynę, a niektóre nawet szczekać potrafiły. No taka to mniej więcej okolica była. Kto by się spodziewał, że młody Kei tak szybko powróci do chatki potrzebującego pomocy doktora Chropafki. Otóż wielki uczony tym razem znajdował się przed swoją chatką, siedząc na dywanie i chyba medytował... Tak to mniej więcej wyglądało. Aczkolwiek jego wieczny uśmiech mógł budzić lekki niepokój. Podobnież jak i strój, którym była zaledwie zielona przepaska na biodra.

Chłopak był niesamowicie zaskoczony miejscem do którego doprowadziło go zlecenie.
- Tylko nie tu. Wszędzie ale nie tu...
Powiedział z oddali widząc znany już ogródek doktora Klaufa. Naprawdę nie spodziewał się, że jeszcze kiedykolwiek będzie musiał znosić te paskudne stworzenia, które były w ogrodzie. Ale cóż poradzić? Zlecenie to zlecenie... Kei podszedł zatem do znanego mu już zleceniodawcy.
- Dzień dobry.
Przywitał się.
- Miło pana znów widzieć. To co tym razem do roboty?
Spytał po chwili.