Tułtuła

First topic message reminder :


Nie wiadomo jak ani czemu, ale każdy kto tutaj się pojawił trzymał w ręce ogłoszenia na temat pracy z wypalonymi na nich nieczytelnymi symbolami. Dziwny trafem, każdy dosłownie kilka sekund temu myślał, że zajmie się tą robotą. Przecież to nic wielkiego zażegnać konflikt pomiędzy dwoma uczniami. I to wystarczyło aby uaktywnić ukryte zaklęcie na papierze.
Obraz nagle wydłużył się niczym w Gwiezdnych wojnach, wbiło w fotel jak podczas szybkiej jazdy (a przynajmniej wywołało takie uczucie) i skończyło się niczym ostre hamowanie. I puf! Cała czwórka ludzi z nieco roztrzepanym od "podróży" wyglądem stali... w sumie sami nie wiedzieli gdzie. Na zboczu jakiejś góry skąd mogli podziwiać widok na resztki pewnej mieściny. Jedynie ślady na cienkiej warstwie śniegu wskazywały kto skąd mógł przybyć.
Jest zimno a górski wiatr hula i co chwila pozostawia na twarzach magów kilka płatków śniegu które topnieją po chwili. Pogoda również nie zapowiadała się dobrze gdyby tak spojrzeć w górę. Nadciągały czarne śniegowe chmury, a więc za jakąś godzinkę, może dwie rozpęta się tutaj śnieżyca. A w tym wszystkim jedynym sensownym schronieniem wydawaje się opuszczone miasteczko na dole doliny...

//wpierw zobaczę jakie tempo macie z odpisami i spróbuję się do was dopasować. Czas na pierwszy odpis - tydzień.

Jamie zamknął oczy tak jak go o to poprosiła dziewczyna, a ona sama użyła zaklęcia:
- Aaargh!!! - rozległo się od razu po tym jak rozbłysło światło wywołane przez Randię, a ona sama mogła dostrzec jak kilka metrów wgłąb ściany stała jakaś cienista postura. Kontury były niewyraźnie, jakby się ruszała. W końcu jednak minął czas w którym oświetlona została niewielka część pomieszczenia przez "wejście" do niego jeżeli można by tak nazwać obie rzeczy wydrążone w skale. Poza szalejącą paranormalną pogodą do uszów czarodziejki dotarły dwa, może trzy kroki po wodzie dobiegające ze środka.
Chcąc nie chcą, przed Randią i Jamie stał prosty wybór - wejść w ciemność która teraz wydawała się jakoś mniej ciemniejsze albo zawrócić i sprawdzić co jest po drugiej stronie.

Wnętrze prezentowało się... mało zachęcająco. A przynajmniej do niczego nie zachęcał ryk, który odpowiedział na wywołane przez nią światło. Wręcz przeciwnie - Randia poczuła bardzo dużą chęć by zawrócić, rzucić to wszystko w cholerę i wrócić do jakiegoś miejsca, które można było nazwać bezpiecznym. Zawsze też mogli sprawdzić co znajdowało się po drugiej stronie tylko że... to coś, co znajdowało się wewnątrz, mogło wyleźć i udać się za nimi, a jeśli było to coś zagrażającego ich bezpieczeństwo (o czym dobitnie wręcz świadczył dźwięk, jaki to coś wydało) to dalsza część ich misji mogła prezentować się tylko w czarnych barwach.
Dziewczyna nawet nie spojrzała na swojego towarzysza, marszcząc brwi i przez moment po prostu wpatrując się w ciemność znajdującą się przed nimi, która teraz już nie wydawała się aż taka nieprzenikniona. No cóż - raz kozie śmierć, jak to się mówiło; Randia, używając cały czas Rozbłysku [pwm], by oświetlić sobie drogę i to, co ewentualnie znajdowało się przed nią, ruszyła przed siebie, gotowa w razie potrzeby użyć Kagayaki [c], jeśli poziom zagrożenia wzrósłby gwałtownie.
- Halo, jest tu ktoś? - rzuciła jeszcze, dając szansę wszelkim istotom rozumnym, które znajdowały się w środku.

- Cóż, ja tu jestem. - rzucił Jamie, jednak nie dlatego, że był absolutnym idiotą, który nie rozumiał intencji swojej towarzyszki, a raczej z powodu próby rozluźnienia sytuacji i atmosfery, zwłaszcza w obliczu ostatnich wydarzeń. To miejsce było już wystarczająco nieprzyjemne, do tego stopnia, w którym po prostu prosiło się o to, by atmosferę przecięć choćby najdurniejszym żartem czy głupotą. Dlatego też Jamie powiedział, co powiedział, a chwilę potem otworzył oczy rozumiejąc, że to już może zrobić, a w dalszej kolejności zaczął poruszać się za dziewczyną. Najchętniej szedłby przed nią, ale nie miał żadnej latarki przy sobie. Dzięki Calming Down (PWM Arjuny) czuł się jednak całkiem spokojny, nawet w obliczu zaistniałej sytuacji i może dlatego w dość metodyczny sposób układał sobie w głowie plan całej sytuacji i możliwe do podjęcia przez niego reakcje na wypadek niebezpieczeństwa. Pewien w stu procentach był tego, że w razie zagrożenia wymierzonego w Randię natychmiast odciągnie ją do siebie, a sam przejdzie na przód i samemu postara uporać się z przeciwnością losu. Dlatego też choć szedł całkiem spokojnie, to jego ręce delikatnie drżały - nie ze strachu, a z gotowości do działania. I nie przejmowałby się za co złapałby dziewczynę, czy to za ramię, korpus czy włosy, ale w razie potrzeby zamierzał zamienić się z nią miejscami - nawet ryzykując kłopoty (swoje, nie jej) na wąskiej ścieżce.

- Jesteśmy tu by pomóc. - powiedział też stanowczo. Nie wierzył szczerze w to, by to coś zmieniło, ale czemu tego nie powiedzieć?

Chłopak i dziewczyna nagle poczuli się jakby byli obserwowani. Aż Jamiego przebiegły ciarki po plecach, po czym skorzystał z Calming Down i jakoś tak lepiej się poczuł. Randia natomiast dalej na upartego próbowała poświecić w środku, ale z takim niewielkim promyczkiem mało to dawało. Ale za to otrzymała jakąś odpowiedź:
- Phssstytyty.... Oślepić mnie chcecie? Wystarczająco jasno jest tutaj. Zgaście to wszystko. - wydobył się z ciemności suchy i chrypkowaty głos. Jakby zaschło mu w gardle lub miał suchy kaszel. Poza tym to wszystko nie brzmiało zbyt ciekawie - w takiej ciemności miałoby być jasno?

- Zgaszę, jeśli powiesz kim jesteś i gdzie znaleźć trójkę magów, którą zamknął tutaj ich mistrz. - odpowiedziała niemal od razu, kiedy usłyszała rzężący głos w ciemności gdzieś przed nimi. Jej własny był nad wyraz spokojny, opanowany i lodowaty. Gdyby tylko mógł, to mroziłby przestrzeń dookoła niej, ale prawda była taka, że to jak modulowała słowa wynikało z faktu, że była przerażona. Umysł wszedł na jakiś zupełnie obcy, abstrakcyjny niemal tryb, który nie pozwalał jej chwilowo na pokazanie strachu, jakby taka reakcja mogła grozić spotęgowaniem zagrożenia. Stała też nieco spięta, blada, czując jak sztywnieje jej całe ciało - nie poruszyła się przez to, ale w głowie odtwarzała, niczym zużytą płytę mantrę, że musi być gotowa. Że w każdej chwili to coś może przestać chcieć z nimi rozmawiać. A wtedy w razie czego odpali Kagayaki [c].

Oj, działo się, działo się. Obydwoje magów nie czuła się pewnie w oblicze nieznanego, a ich jedyną bronią było światło którego obcy się bał.
- Phsssztytyty... to ja. Jestem Remmen. - wypowiedział się z lekką nutą zadowolenia. Pewnie diabeł nie taki straszny jak go malują, lecz tego potwierdzić Randii i Jamie'mu nie było już dane. Jedno i drugie poczuł dziwne burczenie w brzuchu, skręty jelit jakby zaraz miała przyjść sraczka i... nic. Jakby nagle ustało. Czyżby efekt uboczny zażycia tabletek?
Wtem nagle znienacka wszystko się zwróciło im z nawiązką. Piana podeszła im do gardła, zaczęli nią pluć i krztusić się, tylko po to aby kilka sekund później paść by czuć jak efekty zażycia tabletek zaczynają działać podobnie i znacznie mocniej, szybciej. Remmen na to zareagował - rzucił się do ciała dziewczyny przegrzebując jej odzież i ekwipunek w poszukiwaniu czegoś. Czy znalazł to? Nie wiadomo. Dziewczyna tylko czuła jak jest przez niego obmacywana na początku nim zdolność czucia zniknęła.
Potem para magów obudziła się w tym samym miejscu co ostatnio widzieli zleceniodawcę, lecz nikogo już nie było.
Najwyraźniej coś nie tak z tabletkami było, nie powinno ich tak szybko cofnąć czy coś. Może się przeterminowały i zadziałały poprzez to podwójnie. Tak to zostali oni sami na tym śnieżnym pustkowiu.


//otrzymujecie:
25 PD za dotarcie do tego momentu, nie musicie pisać [z/t]