Zaułki Hargeonu

Słowa mężczyzny nie brzmiały zbyt bezpiecznie. Niby posiadali jakieś zabezpieczenia, ale czy aby na pewno umieli ich użyć? To był niemały problem dla niebieskowłosego, który wyraźnie się spiął. Mimo wszystko, szedł dalej. Żaden członek ich gildii raczej nie stchórzyłby w obliczu powierzonego zadania. Dlatego też, jedynie pytające i ciut zaciekawione spojrzenie omiotło drzwi do których dotarli.
- To te zabezpieczenia? - mruknął, przyglądając się różnym symbolom i niczym chodząca biblioteka spróbował zlokalizować je w swojej zglobalizowanej wiedzy. Chwilkę by to zajęło, ale może później któryś ze znaków przyda mu się do opanowania umysłu, w który miałby wniknąć. Niemniej, czekałby na dalsze instrukcje, bo może tutaj miałby już to zrobić, a może ktoś powinien pierw otworzyć drzwi.

MG:

Niebieskowłosy nie zdobył jakiś nie wiadomo jakich informacji na temat widocznych przed nim znakami, jednak pewną wiedzę udało mu się zdobyć. Niektóre z nich były runami, uznawanymi za stosowane przez raczej nie przez początkujących ludzi i istot działających z nimi. Były tu takie mające za zadanie nie pozwolić na przedostanie się na drugą stronę, takie mające za zadanie pochłanianie obrażeń oraz za ich oddawanie. Była tu także jedna, które znaczenie było najwyraźniej zupełnie inne od tych które Sora rozpoznał oraz od pozostałych nieodkrytych. ANIHILACJA. To znaczyła ta runa.
- Tak to one. Miejmy nadzieję, że nie będą musiał zostać zastosowane... Chociaż może nie ma czym się przejmować, badania wewnątrz są już od pewnego czasu robione, a jeszcze ani razu nie trzeba było ich zastosować - powiedział zleceniodawca do Wróżka, po czym wyciągnął z kieszeni całkowicie czarny klucz, tak ciemny, jakby wydawał się być pochłaniać otaczające wokół światło i przestrzeń. Warte było uwagi to, że mężczyzna trzymał go za pomocą grubej rękawicy również i pokrytej jak drzwi znakami, jednak ich znacznie mniejszą ilością. Następnie zrobił kilka ruchów nim tuż przy wrotach jednak nie dotykając o nie, po czym szybkim ruchem wsadził go do zamka. Słychać był dźwięk działania czy poruszania się po drugie stronie, a drzwi po wyjęciu klucza zaczęły chować się w ścianę, każda z połówek w innym kierunku.
Gdy tylko pojawiła się szczelina większa niż ok. 1 cm, Niebieskowłosy poczuł to samo co jego kotowaty wcześniej, niebezpieczeństwo, zagrożenie. Może i obiekt do którego głowy miał wejść wydawał się być obecnie unieruchomiony to jednak nie był to byt na którego drodze Sora chciałby ustać. Gdy drzwi całkowicie zniknęły, zleceniodawca zrobił krok w przód, a tam wszystko się momentalnie rozjaśniło. Ogromna ilość kabli, jedna kapsuła na środku, jeden stalowy fotel obok niego. Wszystko surowe. Wszystko tajemnicze. No prawie wszystko, na fotelu były dwie białe poduszki, jedna do siedzenia, a druga do oparcia się.

Dalsze pytania nie miały już sensu. Nie sądził, aby odpowiedzi nagle napłynęły do głowy jego przewodnika. Mimo wszystko, nie do końca mu się to podobało. Zupełnie tak, jakby przypuszczał nadejście jakiegoś złego wydarzenia, które będzie nieodwracalne w skutkach. Dlatego też próbując nie myśleć o problemach, ruszyłby na wskazane miejsce.
- Jeśli nie wracałbym dłuższy czas, spróbujcie mnie wydostać i to przerwać - powiedziałby spokojnie, acz odrobina zwątpienia i tak wkradłaby się w jego głos. Skąd? Cóż, jakby nie spojrzeć był tylko i wyłącznie nastolatkiem.

MG:

I tak młody czarodziej zajął miejsce na fotelu z poduszkami, który pomimo swojej surowości i tajemniczości jak wszystko wokół był wygodny. Zapewne całość tej wygody pochodziła z tych właśnie poduszek, które powodowały pewien kontrast z tym wszystkim wokół. Przynamniej było wiadome, że ciało Wróżka będzie znajdowało się w wygodnej i komfortowej pozycji podczas jego nieobecności. Gdzie właśnie on sam miał być? Tego chyba do końca sam zleceniodawca wydawał się nie wiedział, a przynajmniej tak mogło się wydawać, patrząc się na jego ruchy. A zrobił ich niewiele, gdy czarodziej już siedział na fotelu, nagle z sufitu zjechało coś w rodzaju hełmu coś co nie było wcześniej widoczne. Leciał gwałtownie w dół jednak zatrzymało się tuż nad głową Niebieskowłosego po czym spokojnie opadło w dół, hamując ostatecznie dosłownie kilka milimetrów od tej jego części ciała. Nawet przy minimalnych ruchach głowy czuło się go, jednak mimo swojej tajemniczości oraz surowości jak wszystko nie krępował ruchów.
W tym samym czasie Takao nacisnął kilka guzików na pewnym stole, a następnie pociągnął za znajdujących się tuż przy nim dźwignie z czerwonym zakończeniem. To był także moment, w którym Sora poczuł, jakby on sam opuścił swoje już nieruchome ciało, można powiedzieć, że w pewnym sensie odleciał, przemieścił się gdzieś indziej.
Gdzie? To było dobre pytanie, po kilku sekundach mocnego światła z każdej strony, na które nie mógł się patrzeć nagle znalazł się w całkowitej ciemności. Takiej w której nie widział czubka swojego nosa, jednak wiedział, że on tam jest tak jak wszystkie inne części jego ciała. Czuł to jak i jeszcze jedno, jakby był umyśle kogoś innego, kogoś lub czegoś kogo dotyczyło zadanie, którego wykonanie podjął się młody mag.
- Kolejny... Już myślałem, że sobie odpuszczą, tak dawno nie miałem już gości... Różnisz się, wiesz ? - zostały wypowiedziane w jego kierunku słowa, nie widział tej istoty, jednak mógł przysiąść, że znajduje się w małej odległości tuż przed nim.

Ciemność - to własnie ona towarzyszyła mu w nowym miejscu. Bezkresny mrok, który mógłby przerazić niejedną osobę. Niemniej, sam nastolatek był magiem informacji. Wyłączenie jednego ze zmysłów nie było dla niego aż tak straszne. Owszem, samo wrażenie cudzej obecności mogło zaniepokoić, jednak nie na tyle, aby od raz spanikował. Westchnął lekko, aby uspokoić nerwy oraz przymknął własne oczy. Skoro nie mógł na nich polegać, to wypadało jakoś wyostrzyć pozostałe zmysły.
- Dzień dobry - powiedziałby na tyle spokojnie, jednak nie miał zamiaru przechodzić wpierw do konkretu. Nie. Najpierw chciał poznać tego, z którym miał teraz przyjemność. Co prawda, sam nie przeszedł tutaj do przedstawiania się, jednak nie zadawał też zbyt konkretnych pytań. - Różnię? W jaki sposób? - podpytałby tylko nastolatek, mając na uwadze ton głosu bytu, czy potencjalne zmiany otoczenia, które starałby się wyłapać słuchem, czy choćby i dotykiem.

MG:

Z  ciemności przed Niebieskowłosym wyłoniła się powoli dłoń, a później całe ramię, które najpewniej należało do czyjejś prawej ręki. Wyglądała na taką zwykłą ludzką, należącą do dorosłego mężczyzny, była dosyć duża, tak więc i zapewne silna.  Tuż za nadgarstkiem wokół całej dłoni widać było jakby jakiś tatuaż, jednak przy dokładniejszym przybliżeniu młody czarodziej mógł stwierdzić, że raczej to runy, podobne do tych widzianych na drzwiach. Warty uwagi szczegółem był fakt, że ten widoczny fragment ciała był mocno poraniony, widać było wiele śladów od ognia, od uderzeń czym twardym, a gdzie niegdzie widać było niemałe ubytki. Sama natomiast dłoń, której brakowało kciuka oraz połowy paca serdecznego wskazywała prosto na Sorę.
- No proszę, jaka kultura - powiedział głos, który najwyraźniej był nieco rozbawiony pierwszymi słowami jakie usłyszał. - W sumie to nie ma co się dziwić, przychodzisz do mnie w gościach więc coś ciebie zobowiązuje, chociaż przychodzisz bez zaproszenia. Bardziej nazwałbym to wejście do mnie razem z drzwiami i częścią ściany wokół nich, ale spokojnie już do tego się przyzwyczaiłem - kolejne wypowiedziane słowa już były pozbawione tej na początku małej, aczkolwiek jednak dawki rozbawienia.
- Na pewno wyglądem. Tak, ja ciebie widzę bardzo dobrze i wyraźnie chociaż ty mnie raczej nie do końca. Zawsze to jacyś najemnicy czy ludzie z tej całej zasranej Rady Magicznej. Aż w końcu przysłali dzieciaka z Fairy Tail, chyba naprawdę kończą się im pomysły lub są tak zdesperowani - na chwilę głos zamilknął jakby chciał, aby Wróżek przez chwilę pomyślał nad tym co właśnie usłyszał z ust swojego rozmówcy. - Tak wiem kim jesteś doskonale i z jakiej gildii, ale spokojnie nic nie mam do was, w sumie to nawet was lubię. Mimo, że staracie się być uważani za tych dobrych to i tak siejecie sporo chaosu oraz zniszczeń. Ogólnie to dobrze, że jesteś powiedz mi czy Alezja Gergovia miała już pogrzeb? Tutaj jestem oderwany od informacji, a też nie jestem w stanie powiedzieć ile dni, tygodni w tym stanie się znajduje - tak jak głos zamilkł tak samo ręka cofnęła się bardziej do właściciela znikając w ciemności.

Trudno zaobserwować coś, kiedy twoje oczy pozostawały zamknięte. Mimo wszystko, nastolatek cofnął się o krok, jakby mając na uwadze swoje bezpieczeństwo, czy jakąkolwiek przezorność.
- Przepraszam za brak zapowiedzi - dodałby nieco zaniepokojonym głosem, jednak chyba tylko prawdziwy robot nie martwiłby się takim stanem rzeczy. Gdy twój rozmówca wie więcej o tobie, aniżeli pewnie sam mógłbyś wiedzieć. Przynajmniej tyczyło się to pozostałych kwestii, na które sam chłopak mógłby zareagować co najwyżej zaskoczeniem, czy zmartwieniem. Niemniej, przełknął nerwowo ślinę, zastanawiając się nad tym, czy jego zdolności magiczne pozwolą mu na zdobycie informacji względem potencjalnej śmierci ich dawnej mistrzyni. - Nie sądzę, aby pani Alezja umarła. Chociaż jakiś czas temu opuściła gildę z przyczyn prywatnych - dodał, siląc się przy tym na względnie spokojny ton, acz te zdradzieckie gramy niepewności dawały o sobie znak. Mimo wszystko, nie mógł wiedzieć wszystkiego, ale jak to wróżek, wolał wierzyć w to, że sama ex-mistrzyni ma się dobrze. Co mógł jednak zrobić, aby o tym nie myśleć? Przygryzł delikatnie wargę, aby chwilę później westchnąć. - Dlaczego nie chce pan dać im informacji, na które nalegają? - zadałby w końcu nieco ważniejsze pytanie i chociaż nie pytał się dokładnie o to, co powinien się dowiedzieć, to jednak zbliżał się tam ciut okrężną metodą.

MG:

- Opuściła gildię? To dosyć ciekawe, a nie wydaje mi się że kłamiesz - powiedział głos spokojnie, ponownie wracając do tematu byłej już Mistrzyni Fairy Tail. - Czyli wszyscy zawiedli, coś jakoś to mnie nie dziwi tak jest, gdy do gry wchodzi nowy, nieznany nikomu do tej pory zawodnik, który może zmienić część zasad - kolejne słowa rozmówcy skierował w stronę Sory.
Po chwili ponownie z ciemności wyłoniła się tamta uszkodzona ręka, jednak tym razem dłoń na niej końcu jak i wysunięty palec wskazujący poruszały się raz na lewo, a raz na prawo.
- Nie, nie. To nie tak, że nie chce im dać żadnych informacji, wszyscy twoi poprzednicy sami tutaj wchodzą tak jak ty i mogą korzystać z tego co mieści się w mojej głowie. I to jest jedyny powód dlaczego jeszcze utrzymują mnie przy życiu. Widziałeś moją rękę prawda? Ona, korpus jak i jakieś trzy czwarte mojej głowy to wszystko co mi pozostało - zaczął mówić ponownie głos, gdy jego dłoń zrobiła kilka ruchów przed Niebieskowłosym, po czym zatrzymała się, a wysunięty na niej palec wskazywał bezpośrednio na Wróżka. - Oni, tam ci na zewnątrz kimkolwiek oni są nie wiedzą, że tutaj u mnie jestem jak ten mityczny Cerber. Wejść może każdy, czasami z drzwiami jak ty, czasami jeszcze mocniej, znacznie gorzej jest z wyjściem. Najpierw mój gość musi coś zobaczyć, przeżyć, a potem to się dzieją różne rzeczy... - ostatnie zdanie natomiast zostało wypowiedziane tak, że młody mag był prawie pewien, że poczuł gospodarz uśmiechnął się nieco wrednie.
Wtedy także czarodziej został oślepiony przez ogromną ilość światła, którego centrum było gdzieś gdzie znajdował się jego rozmówca, jednak było ono takie ostre, że chłopak musiał zasłonić przed nim oczy. Gdy już czuł, że mógł je odsłonić nagle zorientował się, że stoi na między różnymi warzywami, taki przydomowy wiejski ogródek. Czuł także, że o coś się opiera, a gdy tam spojrzał, choć do końca nie wiedział czy to właśnie on to zrobił, dostrzegł trzy rzeczy. Jedna, że to o co się opierał było łopatą. Druga to, że był ubrany w jakieś zwykłe ubrania robocze. Trzecia natomiast to, że musi mieć jakieś dobre 2 metry wzrostu.

Zastanowił się przez krótką chwilę. Gdyby miał otwarte powieki, to w jego oczach pewnie dałoby się odczytać fakt, iż ten borykał się z jakimś problemem.
- Nie sądzę, że pani Alezja jest taką osobą. Prędzej uznała, że sama zawiodła innych, ale nie jestem pewien jak to wyglądało... - napomknął tylko nastolatek, który był nieobecny w tych chwilach. Mimo wszystko, posiadał te analityczne zdolności, toteż kobieta wydawała się kimś, kto prędzej spróbuje udźwignąć cudze brzemię na własnych barkach, aniżeli porzucić go niezależnie od jego czynów. Następnie wydarzyło się jednak sporo rzeczy, nad którymi rozdrabnianie się niekoniecznie miało większy sens. Sora spiął się tylko nieznacznie, aby to przymrużyć mocniej powieki. - Jeśli to konieczne, ale w zamian odpowie mi pan na ich pytania? - dopowiedziałby tylko, pozwalając na to, aby rażące przez powieki promienie oślepiły go na chwilę.

Rozejrzał się dookoła. Chwycił łopatę w dłonie, sprawdzając przy tym to, czy ta była zwyczajnym przedmiotem. Niemniej, przez myśli przyszło mu to, że właśnie to miał obejrzeć. Czym jednak było to? Tego niekoniecznie mógł się spodziewać. Rozejrzał się po warzywach. Spojrzał na otoczenie i spróbował zlokalizować coś, co mogłoby wyglądać nader charakterystycznie, czy nietypowo. Tak, aby obrać jakiś cel podróży, czy odpowiednią drogę. Od biedy... zostałoby pójść przed siebie? Lub skupić się na warzywach.

MG:

Pojawienie się w nowym nieznanym mu zbytnio miejscu jak i najwyraźniej przyjmując jakąś inną postać nie zaskoczyło młodego czarodzieja. Mogło natomiast ten efekt wywołać coś zupełnie innego, pomimo dokonania próby rozejrzenia się po okolicy jak i zrobienia czegokolwiek, nie był w stanie wykonać ani tej pierwszej ani tej drugiej czynności. Ciało w którym obecnie się znajdował przez chwilę, może trochę dłużej stało bez ruchu, po czym zaczęło kopać ziemię tuż pod znajdującą się przy prawej nodze dyni, której pewna cześć znajdowała się w ziemi. Sora natomiast nie mógł zupełnie nic zrobić, tylko i wyłącznie patrzyć się oczyma postaci w której obecnie się znajdował. Trochę to przypominało bycie uwięzionym w czymś w rodzaju bardzo szczelnego kombinezony, który nie dość, że nie pozwalał na samemu na jakikolwiek ruch, to sam dodatkowo się poruszał bez jakiekolwiek kontroli.
- Spokojnie, masz przed sobą jedno z moich wspomnień, widzisz to co ja wtedy widziałem, chociaż może dzięki swojej magii będziesz w stanie widział więcej - usłyszał Niebieskowłosy jakby z każdego kierunku jednocześnie. - Zanim przejdziemy dalej muszę zadać ci pytanie. Zapewne ci to powiedzieli, lecz jak chce poznać twoją odpowiedź, twoje zdanie. Uważasz, że jestem prawdziwym człowiek, istotą żywą, taką samą jak ty? - kolejne usłyszane słowa, podczas gdy ciało w którym znajdował się Wróżek kończyło wykopywać z ziemi tą dynie.

Nie przywykł do tego, że nie posiada władzy nad swoim ciałem. Wróć. Obcym ciałem, w którym aktualnie znajdowała się tylko i wyłącznie jego podświadomość. Co mógł więc poradzić? Oglądał uważnie to, co miało się wydarzyć. Uważnie przysłuchiwał się otoczeniu oraz zadawanym pytaniom.
- Nie wiem - odpowiedziałby z początku krótko, na postawione przed nim pytanie. Wszystko po to, aby wewnętrznie zadumać się nad daną kwestią. - Na pewno jesteś żywy, ale nie mogę powiedzieć, czy jesteś człowiekiem - dodał jeszcze, mając na uwadze fakt, że istniało wiele stworzeń o ludzkich kształtach. Nie wykluczało to faktu, że jednak ów ciało zdawało się żyć. Do tego wszystkiego spróbowałby przeskanować otoczenie, aby dowiedzieć się, co znajdowało się w pobliżu. W końcu samo ciało dalej by robiło swoje.

MG:

Ciało w którym okazję ciągle znajdował się Niebieskowłosy właśnie brało się za wykopanie następnej dyni, jak i zapewne również za wszystkie następne, które znajdowały się dalej w tym rzędzie. Najwyraźniej w tym konkretnym wspomnieniu w tym dniu osoba w której wewnątrz obecnie się był, postanowiła najwyraźniej spędzić cały dzień na tym polu. Młodemu czarodziej dzięki przeskanowaniu otoczeni udało się dowiedzieć kilku ciekawych rzeczy, miejsce w którym znajdowało się to ciało było krańcem pola tuż przy której prowadziła zwykła wiejska droga. Dosyć blisko jakieś 30 metrów, w kierunku w którym szły prace wykopkowe, znajdował się zwykły prosty dom wraz z dwoma niezbyt wielkimi budynkami. Co pewien czas słychać było jak i widać jak ktoś przechodził wzdłuż tej drogi, do niektórych właściciel ciała machnął ręką, innym kiwną głową, jeszcze innych zupełnie zignorował.
- Odpowiedziałeś dosyć wymijająco, jakbyś albo nie był pewny, albo po prostu obawiał się, że zła odpowiedź spowoduje zawalenie przez ciebie zadania którego się podjąłeś - po dłuższej chwili milczenia głos postanowił się odezwać, chociaż czy to było tyle czasu tego Sora do końca nie był pewny. Tutaj czas mógł jak i na zewnątrz w obecnych stanie mógł biec inaczej. - Tak wiem, że nawet zrobili z tego misję dla czarodziejów czy coś, tak z trzy lub pięć osób w wstecz, taki jeden najemny mag, nawet spoko człowiek powiedział mi o tym - kolejne słowa zostały wypowiedziane, jak i została na pewien czas przerwana praca. Z najpewniej tego najbliższego budynku szła blond kobieta, dosyć atrakcyjna można było powiedzieć, ubrana w zwykłe wiejską suknię, a w swojej prawej ręce trzymała wiklinowy koszyk. Obok niej, trzymając kobietę za drugą rękę, szedł mały chłopiec, mający tak na oko z 4-5 lat.
- A prawie zapomniałbym, że oni tutaj pojawiają się, powinienem pamiętać takie rzeczy, pomimo braku części głowy - odezwał się głos, który jakby sam siebie nieco skarcił. - Oto moja żona, Lydia. A ten szkrab to Artur. Mój Syn - ponownie odezwał się głos, a ciało oparte o łopatę przyglądało się maszerującej drogą dwójce.

Nie dało się zaprzeczyć. Niebieskowłosy znalazł się w stosunkowo specyficznej sytuacji. Nie posiadał większego wpływu na otaczające go wydarzenia, dlatego też postanowił skupić się na swoim... rozmówcy? O ile tak mógł nazwać ów byt, który na swój sposób był człowiekiem, jednocześnie nim nie będąc.
- W tych czasach wygląd to nie wszystko, a istnieje sporo istnień podobnych do ludzi - odparłby tylko prosto i ciut niepewnie w gwoli wyjaśnienia swojej wątpliwości. Owszem, miał on ludzkie ciało i na takie raczej wyglądało, ale czy musiało to oznaczać człowieka? Ponoć sam demon, który podczas jego nieobecności zaatakował Magnolie także miał ludzkie ciało. W wielu mitologiach nawet bóstwa takowe posiadały, a to tylko początek wyliczanki. Pozostawała jednak dość istotna kwestia. - Czego właściwie ma dotyczyć to wspomnienie? Raczej nie chodzi o dynie, prawda? - dopytałby się tylko Sora, spostrzegając najpewniej oczywisty fakt. Chociaż fakt, iż dookoła panowała względna sielanka codzienności zwiastował nadejście czegoś złego. Niczym jakaś cisza przed burzą.

MG:

Ciało osoby w której znajdował się Niebieskowłosy zostawiło łopatę wbitą w ziemię, po czym wyszło na drogę, aby przywitać się z rodziną. Nie usłyszał co prawda imienia jakim posługiwał się jego gospodarz, gdyż zwracano się do niego "Kochanie" i tym podobnie oraz "Tato". Dowiedział się za to, że ta wioska musiała znajdować się w jakieś niedużej odległości od Magnolii, gdyż właśnie to miasto kilkakrotnie było wspominane jak i zbliżająca się podróż do niej w ciągu kilku najbliższych dni. Rodzina między sobą rozmawiała o tym jak idzie praca na polu, jak mija dzień, itd. o taka zwykła prosta wymiana zdań.
- Tak tylko mówisz, czy to wiesz z swojego doświadczenia? Bo ja akurat to wiem, że  jest tak jak mówisz. I wiem również to że nie urodziłem się jak człowiek, ale zostałem stworzony, co mi nie przeszkadza - zaczął mówić głos do Sory. - Chciałem ci pokazać tutaj dwie rzeczy, po pierwsze moją rodzinę. Z Lydią znam się od pięciu lat. W tym momencie który widzisz, mija jakieś trochę więcej jak rok, kiedy opowiedziałem jej o swojej przeszłości. Na początku musiała to przemyśleć, mijaliśmy się w domu, jednak twierdzę, że dobrze zrobiłem, że gdy już zebrała myśli to staliśmy się bliżsi sobie - kolejne słowa gospodarza słyszał z każdej strony Wróżek, a ciało właściciela spojrzało się jakby specjalnie na chłopca w tym momencie. - Artur nie jest moim biologicznym synem, ale to nie jest przeszkodą dla mnie jak i dla mojej żony. I masz racje tu nie chodzi o te dynie... Tu chodzi o nich - po wypowiedzeniu tych słów gospodarz podniósł wzrok z dziecka i skierował go gdzieś daleko, bardzo daleko  na horyzont. Pomimo tak znacznej odległości, były widoczne najpewniej 3 postacie na koniach, które powoli zbliżały się w stronę rodzinki. I także pomimo takiej odległości jak i również tego, że to tylko wspomnienie, Niebieskowłosy czuł od nich zagrożenie, prawie takie samo, jakie dzięki więzi z swoim kotowatym poczuł on rozmawiając w tamtym pokoju z zleceniodawcą tej misji.

Nie do końca rozumiał ideę, która kryła się za tym wspomnieniem. Co prawda, wyjaśnienia były tutaj czymś mile widzianym, jednak nie do końca rozumiał ich istotę. Nie pozostało mu jednak nic innego, jak dalsze podziwianie tej retrospekcji.
- Tak słyszałem - odparł stosunkowo w pierwszej kwestii, chociaż prędzej można by tu powiedzieć o podłapaniu odpowiednich informacji w trakcie szukania różnych danych. Nie oznaczało to, że musi w nie wierzyć, jednak nie posiadał żadnych podstaw ku temu, aby obalić takie stwierdzenie. Tym bardziej, że właśnie się w nim utwierdzał. - Kim oni są? - spytał także względem późniejszych postaci. Nie czekał też na wszystkie wyjaśnienia, bo samodzielnie przy okazji przeskanowałby środkowego jeźdźca, coby poznać jego dane za pomocą swojego zaklęcia. A nuż przyda się ta wiadomość później. Albo nawet i prędzej. Trudno to ocenić. Mimo wszystko, znajomość tego odczucia wcale mu się nie podobała, a lekki cień zmartwienia zagościł na jego mentalnym wyrazie twarzy.